‘ျမန္မာလူမ်ဳိးက ႏွစ္ေယာက္ရွိရင္ ႏွစ္ဂိုဏ္း ကြဲတယ္။ သံုးေယာက္ရွိရင္ သံုးဂိုဏ္း ကြဲတယ္။ ဘယ္ေတာ့မွ မညီညြတ္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ မတိုးတက္တာ’ ႏိုင္ငံေရးအလုပ္ကို မႏွစ္ၿမိဳ႕တဲ့ လူစားမ်ားရဲ႕ပါးစပ္က အျမဲတမ္း ၾကားရေလ့ရွိတဲ့စကား ျဖစ္တယ္။
ျမန္မာမွာ မကြဲတာမရွိတဲ့
သူတို႔စကား ခိုင္မာေစဖို႔အတြက္ ကြန္ျမဴနစ္ေတြလည္း ကြဲတယ္။ ျပည္သူ႔ရဲေဘာ္လည္း ကြဲတယ္။ ဆိုရွယ္လစ္လည္း ကြဲတယ္။ ဖဆပလလည္း ကြဲတယ္။ ပထစလည္း ကြဲတယ္။ အဲဒီမတိုင္ခင္က ဂ်ီစီဘီေအလည္း ကြဲ၊ သခင္ေတြလည္း ကြဲ၊ မကြဲဖူးတဲ့ အဖြဲ႔အစည္း တခုမွကို ျမန္မာျပည္မွာ မရွိဘူးလို႔ ဆက္ေျပာခ်င္ေျပာပါလိမ့္ဦးမယ္။
ဘယ္သူေတြက အဲဒီလို ေျပာၾကတာလဲလို႔ ၾကည့္လိုက္ရင္ အမ်ားစုဟာ ဘယ္ေခတ္ဘယ္အခါမွာမွ အမ်ားအေရးကို ပါဝင္ေဆာင္ရြက္ေလ့မရွိဘဲ ကိုယ့္အေရး ကိုယ့္မိသားစုအေရး တခုတည္းကိုသာ အေလးထား လုပ္ေဆာင္ေလ့ရွိသူေတြ ျဖစ္တယ္ဆိုတာ ေတြ႔ရလိမ့္မယ္။
သက္သက္ရမယ္ရွာတာ
တကယ္ေတာ့ ဒီလူေတြဟာ အမ်ားအက်ဳိး၊ ရပ္က်ဳိးရြာက်ဳိး သူတို႔ မလုပ္တာကို ခုခံကာကြယ္ဖို႔အတြက္ သက္သက္မဲ့ ရမယ္ရွာၿပီး ေျပာၾကတာ ျဖစ္တယ္။ လူ႔ေလာကမွာ ႐ုပ္ခ်င္းခြဲမရေအာင္တူတယ္ ဆိုတာသာရွိၿပီး စိတ္သေဘာထားခ်င္း တထပ္တည္း တသားတည္းက်ေအာင္ တူတယ္ဆိုတာ မရွိဘူး။ ဒါ သဘာဝတရား ျဖစ္တယ္။ ႐ုပ္ခ်င္းတူတဲ့ အႁမႊာခ်င္းေတာင္မွ စိတ္ခ်င္း အေတာ္တူေပမယ့္ အားလံုး တသားတည္းက်ေအာင္ တူတာေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ မတူတဲ့ ေနရာေတြလည္း ရွိေသးတယ္။ မိဘနဲ႔သားသမီးလည္း အလားတူပဲ။ စ႐ိုက္မတူတာေတြ ရွိသလို အႀကိဳက္မတူတာေတြလည္း ရွိတယ္။ ဒါဟာ လူ႔ေလာကရဲ႕ ျဖစ္႐ိုးျဖစ္စဥ္ သဘာဝပဲ။
စစ္မျဖစ္ဖူးတဲ့ ႏိုင္ငံမရွိ
ျမန္မာလူမ်ဳိးေတြမွ သူမ်ားထက္ ထူးၿပီးကြဲၾကတာ မဟုတ္ဘူး။ မညီမညြတ္ျဖစ္တာ မဟုတ္ဘူး။ ကမၻာေပၚမႇာ ရွိသမွ် ႏိုင္ငံတိုင္း၊ လူမ်ဳိးတုိင္း မကြဲဖူးတဲ့ႏိုင္ငံ၊ စစ္မျဖစ္ဖူးတဲ့ႏုိင္ငံ တခုမွမရွိပါဘူး။ တုိးတက္ထြန္းကားေနတဲ့ ႏိုင္ငံႀကီးေတြမွာလည္း အယူအဆ မတူကြဲျပားၾကလို႔ သူ႔ပါတီကိုယ့္ပါတီ ဆိုၿပီး သီးျခား ခြဲေထာင္ထားၾကတာပဲ။ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံရဲ႕ သက္တမ္းအရွည္ဆံုး အာဏာရပါတီႀကီး ျဖစ္ခဲ့တဲ့ အယ္လ္ဒီပီပါတီ ဆိုရင္ ပါတီတခုတည္းမွာကို သီးျခားအုပ္စုကြဲေတြ တဒါဇင္ေလာက္ တရားဝင္ တည္ရွိေနတာ ျဖစ္တယ္။
လူလားမေျမာက္ေသးလို႔
ကြဲၾက၊ ျပဲၾကတယ္ ဆုိတာက အယူအဆခ်င္း၊ ယံုၾကည္ခ်က္ခ်င္း မတူလို႔ မဟုတ္ဘူး။ ဦးေႏွာက္ လူလားမေျမာက္ေသးလို႔နဲ႔ ႏိုင္ငံေရး မရင့္က်က္ေသးလို႔ ျဖစ္တာ။ လူလားေျမာက္ ရင့္က်က္ၿပီဆိုရင္ အျမင္အယူအဆ မတူတာဟာ လူ႔သဘာဝပဲလို႔ နားလည္ၿပီး သည္းခံႏုိင္တယ္။ အတူတြဲၿပီး လုပ္ႏုိင္ကိုင္ႏိုင္တယ္။ လူ႔ဘံု လူ႔ေလာကဆိုတာ မတူတဲ့လူေတြ အတူတြဲၿပီး မတူတဲ့ အေတြးအေခၚ အယူအဆေတြကို တဦးခ်င္း ကိုယ့္နည္းကိုယ့္ဟန္နဲ႔ လုပ္ၾကကိုင္ၾကရင္းက တျဖည္းျဖည္းခ်င္း တုိးတက္ဖြံ႔ၿဖိဳးလာခဲ့တာ ျဖစ္တယ္။
ထင္းစည္း ဥပမာ
တေသြးတသားတည္း ေပါင္းစည္းညီညြတ္တယ္။ ေရကိုသားလို႔ အၾကားမထင္သလို ေပါင္းစပ္တယ္ ဆိုတာေတြက စကားအျဖစ္ေျပာတာ သက္သက္ပဲ။ ထင္းစည္းတစည္းလို စည္းလံုးညီညြတ္တယ္ဆိုတဲ့ ပံုေဆာင္စကားကမွ လူ႔ေလာကမႇာ သဘာဝက်စြာ ျဖစ္ႏိုင္တဲ့ ေပါင္းစည္း ညီညြတ္ေရး ျဖစ္တယ္။
ထင္းစည္း တစည္းမွာ အမ်ဳိးအစားမတူတဲ့ အတိုအရွည္ မညီတဲ့ ထင္းေခ်ာင္းေတြကို ႀကိဳးတေခ်ာင္းနဲ႔ စုၿပီး စည္းထားလိုက္တာ ျဖစ္တယ္။ ေပါင္းစည္းထားတဲ့အတြက္ လိုရာအရပ္ေရာက္ေအာင္ သက္သက္သာသာ လြယ္လြယ္ကူကူနဲ႔ သယ္ပိုးသြားႏုိင္တယ္။ အလြယ္တကူ က်ဳိးပဲ့မသြားဘူး။
ဘံုအက်ဳိးစီးပြားအတြက္
လူ႔ေလာက ဆိုတာလည္း အတူတူပဲ။ အေသြးအေရာင္၊ အမ်ဳိးအႏြယ္ မတူကြဲဲျပားျခားနားတဲ့ လူအမ်ားအျပားဟာ တူညီတဲ့ ပန္းတိုင္တခုကို ေရာက္ဖို႔အတြက္ ဘံုအက်ဳိးစီးပြားဆိုတဲ့ ႀကိဳးနဲ႔စုစည္းၿပီး ခရီးသြားေနတာ ျဖစ္တယ္။ တူညီတဲ့ ပန္းတိုင္ဆိုတာကေတာ့ ေအးခ်မ္းသာယာၿပီး လူတိုင္းလူတိုင္း မေတာင့္မတ၊ မေၾကာင့္မၾက လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေနထိုင္ႏိုင္တဲ့ သာယာေရႊျပည္ ျဖစ္ပါတယ္။
အဲဒီ သာယာေရႊျပည္ကိုေရာက္ရင္ လူမ်ဳိးမေရြး ဘာသာမေရြး အသားေရာင္မေရြး လူသားအားလံုး ခံစားရမွာဆိုေတာ့ ကိုယ္လည္းခံစားရမယ္။ သူလည္း ခံစားရမယ္ေပါ့။ အဲဒီလို ခံစားခ်င္စိတ္က ဘံုအက်ဳိးစီးပြား ျဖစ္ပါတယ္။ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းအတြင္းက ညီညြတ္ေရးဆိုတာ တူညီတဲ့ ဘံုအက်ဳိးစီးပြား တခုအတြက္ ပူးတြဲေနထုိင္ လုပ္ကိုင္ေဆာင္ရြက္ျခင္း ျဖစ္တယ္။
ဒီမိုကေရစီက်င့္စဥ္
ဘံုအက်ဳိးစီးပြားတူရင္ တြဲလုပ္တယ္။ မတူရင္ တြဲမလုပ္ဘူး။ ကိုယ့္နည္းကိုယ့္ဟန္နဲ႔ ကိုယ့္ဖာသာလုပ္တယ္။ ဒါ သဘာဝပဲ။ ဘာမွမထူးဆန္းဘူး။ အျပစ္ေျပာစရာလည္း မဟုတ္ဘူး။ ကိုယ္ကကိုယ္ႀကိဳက္တဲ့ လမ္းက သြားသလုိ၊ သူလည္း သူႀကိဳက္တဲ့လမ္းက သြားပါေစ။ ဒါ လူတိုင္းရဲ႕ ေမြးရာပါ အခြင့္အေရးပဲ။ ကိုယ့္အခြင့္အေရးကို ကိုယ္ျမတ္ႏိုးသလို သူလည္း သူ႔အခြင့္အေရးကို တန္ဖိုးထားမွာပဲ။ ဒါကို နားလည္ သေဘာေပါက္ၿပီး သူ႔အခြင့္အေရးကို တန္ဖိုးထား ေလးစားတာ။ သူ႔အခြင့္အေရး၊ သူ႔စိတ္ႀကိဳက္ အသံုးခ်တာကို ၾကည္ၾကည္ျဖဴျဖဴနဲ႔ လက္ခံေပးတာဟာ ဒီမိုကေရစီက်င့္စဥ္ ျဖစ္တယ္။
လူသံုးမ်ဳိး
ဒီလိုေျပာတဲ့အတြက္ အားလံုးဟာ မိတ္ေဆြျဖစ္တယ္။ ရန္သူမရွိဘူးလို႔ ေျပာတာ မဟုတ္ဘူး။ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းအတြင္း လူေကာင္း၊ လူဆိုး၊ လူယုတ္မာ ဆိုတာကေတာ့ ဘယ္ေခတ္ ဘယ္အခါမဆို ရွိေနတာပဲ ျဖစ္တယ္။ လူေကာင္းကို မိတ္ေဆြအျဖစ္ သေဘာထားရမယ္ ဆိုတာကေတာ့ ေျပာစရာမလိုဘူး။ လူတုိင္းသိတယ္။ လူဆိုးက်ေတာ့ ခြဲျခားစဥ္းစားစရာ ရွိတယ္။
တခ်ဳိ႕က အရက္ေသစာ ေသာက္စားမူးယစ္တဲ့သူ၊ ေလာင္းကစား အလြန္အကြၽံလုပ္သူကို လူဆိုးလို႔ ေခၚတယ္။ သူ႔ဟာသူ ႀကိဳက္လို႔ စြဲလို႔ ေသာက္တယ္။ ေလာင္းကစားတယ္။ ဘယ္သူ႔ကိုမွ ဒုကၡမေပးဘူးဆိုတဲ့ သူမ်ဳိးကိုေတာ့ မိတ္ေဆြအျဖစ္ မေပါင္းသင္းခ်င္ရင္ေတာင္ ရန္သူအျဖစ္ သေဘာထားၿပီး ေရွာင္ဖယ္ေနစရာေတာ့ မလိုဘူး ထင္ပါတယ္။
အမွားကိုျမင္လို႔ ျပဳျပင္ရင္
သူတို႔အမွားကိုသိလို႔ ေနာင္တ တရားရ ျပဳျပင္တယ္ဆိုရင္ ခြင့္လႊတ္သင့္သူကို ခြင့္လႊတ္ရမယ္။ ျပဳျပင္ေပါင္းသင္းသင့္သူကို ေပါင္းသင္းႏိုင္တယ္။ ေရွးေခတ္ေရွးအခါက နာမည္ႀကီးတဲ့ ရွင္မေတာင္ ဓားျပဂိုဏ္းႀကီးေတာင္ ေနာက္ဆံုးက်ေတာ့ ဖက္ဆစ္ေတာ္လွန္ေရးႀကီးထဲ ပါဝင္လာၿပီး တုိင္းျပည္ရဲ႕ အဖိုးတန္ သားေကာင္း သမီးေကာင္းေတြ ျဖစ္လာခဲ့ၾကတဲ့ သာဓက ရွိပါတယ္။
ငေတမာၿပီးေရာ
တခ်ဳိ႕က်ေတာ့ ေသာက္စားမူးယစ္ မရွိဘူး။ ေလာင္းကစား မလုပ္ဘူး။ ဓားျပလည္း မတိုက္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္သူေသေသ ငေတမာၿပီးေရာ ဆိုတဲ့စိတ္နဲ႔ တရြာလံုး ငတ္ၿပီးေသခ်င္ေသ ငါ့စပါးက်ီထဲက စပါးေတြေတာ့ ထုတ္ေရာင္းမေပးႏိုင္ဘူးဆိုၿပီး လူေတြတေယာက္ၿပီး တေယာက္ ေသသြားတာကို ငုတ္တုတ္ထိုင္ၾကည့္ေနႏိုင္တယ္။
တခ်ဳိ႕က ႏိုင္တုန္းဖိေထာင္းထားမယ္ ဆိုတဲ့စိတ္နဲ႔ အားနည္းသူေတြကို ႏိုင္ထက္စီးနင္း ညႇဥ္းပန္း ႏွိပ္စက္တတ္တယ္။ တခ်ဳိ႕က်ေတာ့ မသိနားမလည္သူေတြကို လိမ္ညာလွည့္စားၿပီး ကိုယ္ေကာင္းစားဖို႔ ဂုတ္ေသြး စုပ္တတ္တယ္။ တခ်ဳိ႕က သူေတာ္ေကာင္း ဟန္ေဆာင္ၿပီး လူမသိေအာင္ မေတာ္မတရား အလုပ္ေတြ လုပ္တတ္တယ္။
ေမာ႐ံုသာ အဖတ္တင္
ဒီလူစားမ်ဳိးေတြကိုေတာ့ လူဆိုးဓားျပထက္ေတာင္ ေၾကာက္စရာေကာင္းလို႔ လူယုတ္မာဆိုတဲ့ စကားလံုးနဲ႔ပဲ ထိုက္တန္တယ္။ ဘယ္ေတာ့ ဘယ္အခါမွ အေပါင္းအသင္း မလုပ္အပ္သူေတြ ျဖစ္တယ္။ ရန္သူအျဖစ္ ျပတ္ျပတ္သားသား သတ္မွတ္ၿပီး ေခါင္းမေဖာ္ႏိုင္ေအာင္ ႐ႈတ္ခ်ပစ္ရမယ္။ အားနာေနလို႔ မျဖစ္ဘူး။ ညႇာတာေထာက္ထားဖို႔ မတန္ဘူး။ လူယုတ္မာေတြက ေမတၲာတရားကို ဘယ္ေတာ့မွ တန္ဖိုးထားတာ မဟုတ္ဘူး။ တရားေဟာေနရင္ ေမာ႐ံုသာ အဖတ္တင္ပါလိမ့္မယ္။
http://www.news-eleven.com/ မွ ကူးယူေဖာ္ျပပါတယ္။
No comments:
Post a Comment