စာေပပညာရွင္ႀကီးအေနနဲ႔ ေျပာမလား၊ လြတ္လပ္ေရးတိုက္ပြဲဝင္ ပုဂၢိဳလ္ႀကီးတေယာက္အေနနဲ႔ ေျပာမလား၊ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ဗိသုကာႀကီးအေနနဲ႔ ေျပာမလား ေျပာစရာေတြ အမ်ားႀကီးပါ။
သူဟာ စာေပေလာကမွာ၊ သတင္းစာေလာကမွာ မီး႐ႉးတေဆာင္သူတဦး ျဖစ္ခဲ့တာလည္း အမွန္ပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္႐ႈေထာင့္ကေျပာရရင္ေတာ့ ဆရာႀကီးရဲ႕ဂုဏ္သေရဟာ သူရဲ႕ ႏိုင္ငံေရး လုပ္ရပ္ေတြေၾကာင့္ ပိုမိုႀကီးလာရတယ္လို႔ ေျပာခ်င္ပါတယ္။
အဂၤလိပ္အစိုးရရဲ႕ ရန္သူေတာ္ နံပါတ္ ၁ ႀကီးဟာ ဂ်ပန္ေခတ္ေရာက္ေတာ့လည္း ေတာေျပးရင္း ပုန္းရတယ္။ ဖဆပလ လက္ထက္ၾကေတာ့လည္း ဆိုရွယ္လစ္ေတြနဲ႔ သူတို႔ရဲ႕စစ္ဗိုလ္ေတြက ေတာထဲကလူေတြရဲ႕ ကိုယ္စားလွယ္လို႔ အမနာပေျပာၿပီး သူ႔တရားပြဲေတြကို ျပဴေစာထီးေတြ လႊတ္ၿပီး ၿခိမ္းေျခာက္တာခံရတယ္။
အဲဒီလို ေခတ္အဆက္ဆက္မွာ အာဏာရ အသိုင္းအဝိုင္း၊ အာဏာရ လူတန္းစားနဲ႔ ထိပ္တိုက္ေတြ႔ အၿငိဳအျငင္ခံၿပီးေတာ့ ေခါင္းမာမာ တိုက္ပြဲဝင္ခဲ့လို႔ ဆရာႀကီးရဲ႕ ဂုဏ္သိကၡာဟာ ထြန္းေျပာင္တာ၊ တျပည္လံုးက ေလးစားရတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဆရာႀကီးရဲ႕ ထူးျခားခ်က္တခုက သူဟာ ျပည္သူလူထုနဲ႔ အျမဲတသားတည္းရွိတာပါ။ သူဟာ ျပည္သူလူထုတိုက္ပြဲနဲ႔ အျမဲဆက္ေနပါတယ္။ အျမဲတမ္း သူပါ,ပါတယ္။ သူ႔ေခတ္မွာ သူ မပါလိုက္တဲ့ ျပည္သူလူထုရဲ႕တိုက္ပြဲရယ္လို႔ မရွိပါဘူး။
‘ငါ့ဘဝမွာ တိုက္ပြဲေတြနဲ႔ ျပည့္လွ်မ္းေနပါေစ’ ဆိုတဲ့ မာက္စ္ရဲ႕ ေႂကြးေၾကာ္သံလိုပဲ ဆရာႀကီးရဲ႕ ဘဝတခုလံုးဟာ တိုက္ပြဲေတြခ်ည္းပါပဲ။ သူဟာ ျပည္သူလူထု ဆိုတဲ့အထဲမွာ အထူးသျဖင့္ အဖိႏွိပ္ခံ ဆင္းရဲသူ ဆင္းရဲသားေတြနဲ႔ တသားတည္းက်တာဟာ အင္မတန္ ထူးျခားပါတယ္။
သူဟာ ဗမာျပည္ရဲ႕ ဆင္းရဲသူ ဆင္းရဲသားေတြကိုလည္း နားလည္တယ္၊ စာနာတယ္၊ အဲဒီလူေတြအတြက္ တိုက္ပြဲဝင္တယ္။ သူေရးတဲ့စာေတြထဲမွာ အညာမဂၤလာေဆာင္လို ဟာမ်ဳိးကအစ လက္ဖက္ကိစၥအဆံုး ေသခ်ာၾကည့္လိုက္လို႔ရွိရင္ ဆရာႀကီးရဲ႕ရပ္တည္ခ်က္ဟာ ဘယ္ေတာ့မွ ျပည္သူလူထုကို သစၥာမေဖာက္ခဲ့ဘူး။ ဆင္းရဲတဲ့သူေတြနဲ႔ ေအာက္တန္းအက်ဆံုးလူေတြနဲ႔ သူဟာ အျမဲတမ္း တသားတည္းရွိခဲ့တယ္။ သူကို ေငြေၾကးေတြ၊ ရာထူးေတြနဲ႔ဆြယ္တာေတြ သူ႔ဘဝမွာ ခဏခဏ ၾကံဳခဲ့ရတယ္။
အဲဒါေတြ အားလံုးကို သူက ျပတ္ျပတ္ ျငင္းပယ္ႏိုင္ခဲ့တယ္။ သူဟာ နယ္ခ်ဲ႕ဆန္႔က်င္ေရး၊ ဖက္ဆစ္ေတာ္လွန္ေရး၊ ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရး၊ ကမၻာ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးလို အေရးေတာ္ပံုေတြအားလံုးမွာ အေရွ႕ဆံုးကပါခဲ့တာ အမွန္ပါပဲ။
ဒါေၾကာင့္မို႔လည္း ၄၈ ခုႏွစ္ ဒီဘက္ပိုင္းမွာ လူငယ္ေတြဟာ ဖဆပလ အစိုးရနဲ႔ ၾကားျဖတ္ စစ္အစိုးရတို႔ရဲ႕ ၿခိမ္းေျခာက္မႈတို႔ကို ဆရာႀကီးအရွိန္အဝါနဲ႔ ရင္ဆိုင္ေက်ာ္လႊားခဲ့ရတာေတြကို အမ်ားႀကီးရွိခဲ့ပါတယ္။ သူ႔ကို ေရွ႕ဆံုးက တင့္ကားႀကီးေပၚထားၿပီး ေနာက္က ခ်ီတက္ခဲ့ရတာပါ။ ကမၻာၿငိမ္းခ်မ္းေရးလႈပ္ရွားမႈႀကီးမွာ၊ ျပည္တြင္း ၿငိမ္းခ်မ္းေရး လႈပ္ရွားမႈႀကီးမွာ ဆရာႀကီးရဲ႕အရွိန္အဝါ မရွိရင္ ဘယ္လိုျဖစ္မလဲဆိုတာ အေတာ္စဥ္းစားရပါလိမ့္မယ္။
ဆရာႀကီးဟာ အဂၤလိပ္စာ မတတ္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ သူဟာ အသစ္ကို၊ တိုးတက္တာကို လက္ခံႏိုင္စြမ္းရွိတာမွာ အံ့ၾသစရာ အလြန္ေကာင္းပါတယ္၊ သူ႔အေတြးအေခၚက သာမန္ ပေဒသရာဇ္ဆန္ဆန္ နယ္ခ်ဲ႕မုန္းတီးမႈကေနၿပီးေတာ့ ဝံသာႏုစိတ္၊ တို႔ဗမာအစည္းအ႐ံုး စိတ္ဓာတ္၊ ေနာက္ဆံုး ဆိုရွယ္လစ္ဝါဒအထိ ေျပာင္းလဲလာပါတယ္။
ဒါကို သမိုင္းပါေမာကၡ ဆရာႀကီး ဦးသန္းထြန္းက ‘တိုတိုေျပာရရင္ ပထမ အဂၤလိပ္ အင္ပါရာထဲမွာပဲ ဒိုမီနီယံ ရရင္ေတာ္ၿပီလို႔ မွန္းတယ္၊ ေနာက္ေတာ့ လံုးဝ လြတ္လပ္ေရးက တျပားမွ် မေလ်ာ့ဘူးျဖစ္လာတယ္။ လြတ္လပ္ေရးရၿပီးရင္ ဘယ္လိုႏိုင္ငံတည္ေဆာက္မလဲဆိုတာ ခ်က္ခ်င္း မစဥ္းစားႏိုင္ေသးဘူးေပါ့၊
ပေဒသရာဇ္ႏိုင္ငံျပန္ျဖစ္ရင္လည္း ျဖစ္ႏိုင္တယ္ဆိုတဲ့သေဘာက ရွိေနေသးတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ဆိိုရွယ္လစ္ႏိုင္ငံပိုင္ စနစ္ရယ္လို႔ ပီပီသသျဖစ္လာပါတယ္’ လို႔ သူ႔စာတမ္းတေစာင္မွာ ေရးထားပါတယ္။
အဲဒီ စာတမ္းရဲ႕ ေနာက္တေနရာမွာေတာ့ ဆရာသန္းထြန္းက ‘ဒါေပမယ့္ ဒုတိယကမၻာစစ္အတြင္းမွာ ေနာက္ဆံုးကာလ ၁၉၄၄ ခုႏွစ္က ဆရာႀကီးကြယ္လြန္တဲ့ ၁၉၆၄ ခုႏွစ္အထိ အႏွစ္၂ဝ အတြင္းမွာ ဆရာႀကီးရဲ႕ဘဝက ဆိုရွယ္လစ္ႏိုင္ငံထူေထာင္ေရးနဲ႔ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးက ပန္းတိုင္လို႔ျပသြားပါတယ္’ အဲလိုေရးထားပါတယ္။
ဆရာႀကီးရဲ႕ စ်ာပနကာလမွာ ဆရာႀကီးရဲ႕အေၾကာင္း စာတမ္းေတြ ဖတ္ၾကေတာ့ က်ေနာ့္အေဖေရးတဲ့ စာတမ္းထဲမွာ ဆရာႀကီး သခင္ကိုယ္ေတာ္မႈိင္း (သို႔မဟုတ္) ျမန္မာႏိုင္ငံသမိုင္းလို႔ ၫြန္းသြားပါတယ္။ ဒါ ဟာ သိပ္ကို မွန္ပါတယ္၊ ဗမာျပည္ရဲ႕သမိုင္း၊ ဆိုလိုတာ ဒီဘက္ေခတ္ သမိုင္းအေကြ႔ထဲမွာ ဆရာႀကီးက ေရွ႕ဆံုးက ပါသူပါ။ ဆရာ ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္ ေျပာတဲ့စာနဲ႔ေျပာရလို႔ရွိရင္ သူဟာ သူ႔ေခတ္က ေပးတဲ့တာဝန္ကို အေက်ႁပြန္ဆံုး ထမ္းေဆာင္ျပသြားတဲ့ လူထု သူရဲေကာင္းႀကီးတေယာက္ ျဖစ္ပါတယ္။
ဆရာႀကီးရဲ႕ ထူးထူးျခားျခား မွတ္သားေလာက္တဲ့ အရည္အခ်င္းတခုကေတာ့ သမိုင္း အေကြ႔အေျပာင္းေတြမွာ ႏိုင္ငံေရးအ႐ႈပ္အေထြးေတြ ဘယ္လိုပဲရွိရွိ မ်က္ေစ့မလည္တာပါပဲ။ သူ ဒီလို မ်က္ေစ့မလည္တဲ့ အဓိက အေၾကာင္းအရင္းကေတာ့ သူဟာ ျပည္သူလူထုအေပၚမွာ သစၥာရွိလို႔ ျဖစ္ပါတယ္။ ျပည္သူလူထုနဲ႔ပဲ တသားတည္းရပ္လို႔ ျဖစ္ပါတယ္။
ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမယ္။
No comments:
Post a Comment