အာရ္အက္ဖ္ေအ ေသာတရွင္မ်ား ခင္ဗ်ား။
တေလာက သတင္းတခုမွာ တပ္ခ္ခ႐ိုင္အတြင္း မွီတင္းေနထိုင္ၾကတဲ့ ျမန္မာႏိုင္ငံသား ထိုင္းႏြယ္ဖြား လူ ၁,၀၀၀ ေက်ာ္ဟာ ထိုင္းႏိုင္ငံသားအျဖစ္ အသိအမွတ္ျပဳတာ ခံရေပမယ့္ ႏိုင္ငံသား ေလွ်ာက္ထားရာမွာ ႏွစ္ ၂၀ ေက်ာ္ ႏွစ္ ၃၀ ေက်ာ္ ၾကာျမင့္လာခဲ့ေပမယ့္ ထိုင္းျပည္ထဲေရးဌာနက အသိအမွတ္မျပဳတာေၾကာင့္ ထိုင္း ျပည္ထဲေရးဌာနကို တရားစဲြဖို႔ လုပ္ေနၾကပါတယ္တဲ့။
ျမန္မာနယ္ဘက္ျခမ္း ျမဝတီၿမိဳ႕နယ္အတြင္း ေကြ႔ရွမ္းရြာေတြနဲ႔ ကရင္ရြာေတြဘက္မွာ ေနထိုင္တဲ့ ထိုင္းႏြယ္ဖြား ျမန္မာႏိုင္ငံသားေတြဟာ မဲေဆာက္ၿမိဳ႕နဲ႔ မဲေဆာက္အနီးက မဲလမတ္ ၿမိဳ႕နယ္ေတြမွာ အဓိက ေနထိုင္ၾကသူေတြ ဆိုပါေတာ့။
ဒီထိုင္းႏြယ္ဖြား ျမန္မာျပည္သားေတြရဲ႔အေရးဟာ ႏွစ္နဲ႔ၾကာျမင့္ေနၿပီ ျဖစ္္တဲ့အတြက္ ယခုလို တရားစဲြဆိုဖို႔ ေဆာင္ရြက္လုပ္ကိုင္ရတာျဖစ္တယ္လို႔ ထိုင္းေရွ႕ေနမ်ားေကာင္စီက လူ႔အခြင့္အေရးဆိုင္ရာ အရာရွိတဦးက ရွင္းျပသြားခဲ့ပါတယ္။ ထိုင္းမွာ အေဖ အေမနဲ႔ လိုက္လာခဲ့တာ ဘယ္ႏွစ္ႏွစ္မွန္း မသိေတာ့ဘူး။ မဲေဆာက္မွာ အိမ္ေထာင္က်တာ ထိုင္း ကရင္စပ္နဲ႔ပဲ။ ခု ကေလး ၃ ေယာက္ရွိၿပီ။ အႀကီးဆံုး သားတေယာက္က အိမ္ေထာင္ေတာင္က်ေနၿပီ။ ဒီဘဝက ကိုယ္မလြတ္လည္း သားေျမးေတြေတာ့ ဝဋ္ကၽြတ္ေစခ်င္ၿပီ။ ဟုိေၾကာက္ရ ဒီေၾကာက္ရ။ ဟိုေက်ာင္းထား မရ၊ ဒီေက်ာင္းထား မရ၊ ဟုိမသြားရ ဒီမသြားရနဲ႔။ ခု တရားစဲြေပးမယ္ ေျပာတာပဲ။ မရလည္း ဒံုရင္း ေပါ့လို႔ေျပာျပေနတဲ့ ကရင္ အမိုးႀကီးကို ကၽြန္ေတာ္ သူ ေနထိုင္ခဲ့ရတဲ့ ထိုင္းေျမေပၚက ဘဝကို ကိုယ္ခ်င္းစာ မွန္းဆၾကည့္လို႔ရေနပါတယ္။
တပ္ခ္ခ႐ုိင္ဟာ ထိုင္းနယ္ငံတြင္းမွာ ထူးျခားတဲ့ေဒသလို႔ေျပာရင္ ရပါတယ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံဖြား ထိုင္းႏိုင္ငံသား လူမ်ဳိးစုေတြ၊ ဧည့္ႏိုင္ငံသား လက္မွတ္ရထားသူေတြ ေနထိုင္ေနၾကတဲ့အျပင္ အခ်ိန္အခါအရ ျပဌာန္းတဲ့ ဥပေဒေထြနဲ႔အညီ လုပ္ကိုင္ေပးတဲ့ ေနထိုင္ခြင့္ တႏွစ္ခံ၊ ၅ ႏွစ္ခံ၊ ၁၀ ႏွစ္ခံနဲ႔ အလုပ္လုပ္ခြင့္လက္မွတ္ ရရွိထားသူေတြ ျဖစ္ၾကပါတယ္။ သို႔ေပမဲ့ ဒီလိုလက္မွတ္မ်ဳိးေတြ လက္ဝယ္ပိုင္ပိုင္ ကိုင္ေဆာင္ထားႏိုင္ဖို႔ ဆိုတာကလည္း လူတဦးခ်င္းစီမွာ အနည္းဆံုး ထိုင္းဘတ္ေငြ ၅,၀၀၀ ကေန၊ ၆ ေသာင္း ၇ ေသာင္းေလာက္ရွိမွ သူ႔အဆင့္နဲ႔၊ သူ႔အဆက္အသြယ္နဲ႔၊ သူ႔ရပ္ရြာလူႀကီး၊ သူ႔အလုပ္ရွင္ စသူေတြရဲ႕ အစီအမံ ေထာက္ခံမႈေတြနဲ႔မွ လုပ္လို႔ ကိုင္လို႔ အဆင္ေျပတာပါ။ ဒါကလည္း တပ္ခ္ခ႐ိုင္အတြင္း ျမန္မာျပည္ဖြား ထိုင္းႏိုင္ငံသားေတြ အပါအဝင္ တရားဝင္ တရားမဝင္ လာေရာက္ေနထိုင္လုပ္ကိုင္ေနၾကတဲ့ လူဦးေရ ၄ သိန္းရဲ ့ ၁၀၀ ပံု ၁ ပံုလို႔ေျပာရမယ့္ လူ ၄ ေသာင္းပတ္၀န္းက်င္ ၅ ေသာင္း ခန္႔ေလာက္သာ လက္မွတ္တခုခု ကိုင္ေဆာင္ထားႏိုင္သူေတြပါ။ ဘယ္လို လက္မွတ္ကိုင္ေဆာင္ထားထား ထိုင္းဘာသာစကား မေပါက္ရင္ေတာ့ ထိုင္းရဲ၊ ထိုင္း လဝက ရဲ႕လက္က ေျပးမလြတ္ၾကသူေတြေပါ့။
ျမန္မာအလုပ္သမားေတြ ထိုင္းႏိုင္ငံအတြင္းမွာ လာေရာက္အလုပ္လုပ္ႏိုင္ဖို႔ ယမန္ႏွစ္ကေတာ့ ျမန္မာႏိုင္ငံဘက္က ယာယီ ပတ္စပိုစ့္ေတြ လုပ္ေပးတဲ့အတြက္ စိတ္ဝင္တစား ေလွ်ာက္ထားၾကသူနည္းေပမယ့္ ဒီႏွစ္ေတာ့ မဲေဆာက္ၿမိဳ႕နယ္ထဲမွာ အလုပ္လုပ္ခြင့္ လက္မွတ္ရွိသူေရာ၊ အသစ္လုပ္သူေရာ ၂ ေသာင္းေလာက္ ေလွ်ာက္ထားတယ္လုိ႔ သိရတယ္။ ဒါေပမယ့္ ထံုးစံအတိုင္းပါပဲ၊ ပတ္စပို႔စ္ေလွ်ာက္တာ ႏွစ္လည္ေတာ့မယ္၊ ဘာမွ ထပ္မၾကားရပါဘူးလို႔ ညည္းသူေတြလည္း ညည္းၾကပါတယ္။ မဲေဆာက္ၿမိဳ႕နယ္မွာ ေနာက္ ထူးျခားခ်က္ တခုကေတာ့ ကရင္တိုင္းရင္းသားလူမ်ဳိးစုေတြက အမ်ားစုေနထိုင္ၾကတယ္ဆိုေပမယ့္ ဒုတိယ အမ်ားဆံုး ေနထိုင္ေနၾကသူေတြက ျမန္မာျပည္ဖြား မူဆလင္ဘာသာဝင္ေတြပါ။ အနည္းဆံုး ၄ ေသာင္းေက်ာ္ရွိၿပီး ေနထိုင္လာတဲ့ ႏွစ္ေပါင္းကလည္း မနည္းေတာ့ပါဘူး။ ေစာေစာကေျပာတဲ့ ဧည့္ႏိုင္ငံသားလက္မွတ္ ကိုင္ေဆာင္ထားသူေတြလို႔ ေျပာရင္ရပါတယ္။ ႏွစ္ ၂၀ ေက်ာ္ ဧည့္ႏိုင္ငံသားလက္မွတ္ ကိုင္ေဆာင္သူတဦး ကေတာ့ ဒီလက္မွတ္က အိမ္ငွားရင္ေတာင္ လက္ခံခ်င္တဲ့ လက္မွတ္မဟုတ္ေတာ့ ေျမေပၚ ေျခခ်႐ံုပဲ တန္ဖိုး ရွိတာပါလို ့ေျပာျပပါတယ္။
ယမန္ႏွစ္ ေအာက္တိုဘာလအတြင္းက ထိုင္းဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ အဘိစစ္ လက္မွတ္ေရးထိုး ထုတ္ျပန္ခဲ့တဲ့ ေၾကျငာခ်က္ကေတာ့ ထိုင္းႏိုင္ငံတြင္းမွာ အႏွစ္ ၂၀ ေက်ာ္ ေနထိုင္လာခဲ့တဲ့သူေတြကို ထိုင္းႏိုင္ငံသားအျဖစ္ အသိအမွတ္ျပဳေပးမွာျဖစ္တဲ့ ဥပေဒပါ ေၾကျငာခ်က္ပါ။ ဒီဥပေဒကလည္း ယခုထိေတာ့ ျပဌာန္းျခင္း၊ ဆက္လက္ အေကာင္အထည္ေဖာ္ျခင္းေတြ မရွိေသးပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီကာလတုန္းကေတာ့ ထိုင္းႏိုင္ငံမွာ ေရာက္ရွိေနတဲ့ ျမန္မာျပည္ဖြားေတြအျပင္ ၁၉၈၈ ဒီမိုကေရစီအေရးေတာ္ပံုႀကီးနဲ႔ ဆက္ႏြယ္ပတ္သက္ၿပီး ထိုင္း-ျမန္မာနယ္စပ္ကို ေရာက္ရွိလာၾကသူေတြထဲမွာလည္း ဂယက္တခု ျဖစ္ခဲ့ပါေသးတယ္။ တရားမဝင္ ျမန္မာအလုပ္သမားေတြအျပင္ နယ္ပယ္အသီးသီးက ျမန္မာျပည္သားေတြဟာ မျပန္ခ်င္တဲ့သူ။ ျပန္ဖို႔ခက္တဲ့သူ။ ေရၾကည္ရာ ျမက္ႏုရာ ေပ်ာ္ပိုက္ေနၾကသူ စသျဖင့္ အမ်ဳိးမ်ဳိး အစားစား ရပ္တည္ေနၾကရတာ မဟုတ္လား။
ဒီလို အခက္အခဲေတြ၊ ဒုကၡေတြ၊ အၾကပ္အတည္းေတြ ရွိေနေပမယ့္လည္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျမန္မာျပည္သားေတြကေတာ့ အျပံဳးမပ်က္ရွာၾကသူေတြပါ။ အဲဒီလုိ လက္မွတ္ကိုင္သူေတြနဲ႔ မတူတဲ့ ျမန္မာျပည္သား အနည္းစုေလးကေတာ့ မယ္ေဟာင္ဆိုင္ခ႐ိုင္က မယ့္ဆရင္းၿမိဳ႕ေလးမွာ ေနထိုင္သူေတြပါ။ သူတို႔ေတြက ဦးႏု ဦးေဆာင္တဲ့ ျပည္သူ႔ျပည္ခ်စ္ပါတီက ရဲေဘာ္ေဟာင္းေတြပါ။ ၁၉၇၀ ခုႏွစ္မွာ သူတို႔ရဲ႕ ေတာ္လွန္ေရးၿပိဳကဲြသြားတဲ့အခါ ျမန္မာျပည္ကုိ မျပန္ဘဲ ထိုင္းအာဏာပိုင္ေတြဆီမွာ လက္နက္အပ္ၿပီး ခိုလႈံ႔ေနထိုင္ခဲ့ၾကသူေတြ ဆိုပါေတာ့။ သူတို ့အားလံုး ၂၀၀ ေလာက္ရွိပါတယ္။ ႏွစ္ ၃၀ ေက်ာ္ ေနလာခဲ့သူေတြပါ။ ခုလည္း လူက ကုန္သေလာက္ရွိေနပါၿပီ။ ခုေတာ့ ၁၀ ေယာက္ မျပည့္ေတာ့ပါဘူး။ အေၾကာင္းေၾကာင္းေတြနဲ႔ ကြယ္လြန္ကုန္ၾကပါၿပီ။ သူတို႔ကို ထိုင္းအစိုးရအဆက္ဆက္က ၅ ႏွစ္တခါ လဲလွယ္ရတဲ့ ေနထိုင္ခြင့္ လက္မွတ္ေလး လုပ္ေပးထားပါတယ္။ ခရီးသြားခ်င္ရင္ သက္ဆိုင္ရာၿမိဳ႕ပိုင္႐ံုးမွာ အေၾကာင္းၾကားၿပီး ခရီးသြားၾကရသူေတြေပါ့။ ဘယ္လို အခြင့္အေရးေတြရေသးလဲလို႔ ေမးၾကည့္ေတာ့ ဒို႔တေတြက ဘာေတြမို႔ ဘာ အခြင့္အေရးေတြ ရမွာလဲကြာ။ ဒီလို ႏွစ္ ၃၀ ေနထိုင္ လုပ္ကိုင္စားေသာက္လို႔ ရတာကိုပဲ ၾကံဖန္ ေက်းဇူးတင္ေနရတာပဲ။ အထူးသျဖင့္ ဒို႔ကို ျပန္မပို႔တာကုိေပါ့ တဲ့။ နားဆင္တဲ့အတြက္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။
ေမာင္လြမ္းဏီ
၁၈ -၁- ၂၀၁၁
လြတ္လပ္တဲ့ အာရွအသံ (RFA) မွ ျပန္လည္ ကူးယူေဖာ္ျပပါတယ္။
သ႐ုပ္ေဖာ္ ပန္းခ်ီ - ေမာင္ေမာင္တင္
No comments:
Post a Comment