ထံုးစံအတိုင္း ေထာင္ထဲမွာက သူရဲေကာင္းေတြ၊ နာမည္ႀကီး ႏိုင္ငံေရးသမားေတြ၊ စာေပသမားေတြ စုစည္းေလ့ရွိတာမို႔ က်ေနာ့္ကို အဲဒီအထဲမွာ က်ေနာ့္ကို အေဖာ္လုပ္တဲ့၊ အသက္အေတာ္ငယ္တဲ့ ဗကပ က ကိုဖုန္းက “အဲဒါ ဗိုလ္အုန္းေမာင္ပဲ” လို႔ လက္ညႇဳိးထိုးျပပါတယ္။ က်ေနာ္ မွတ္မိသေလာက္ဆိုရင္ ကိုဖုန္းဟာ အရင္က အစိုးရေရတပ္က အရာရွိငယ္ တေယာက္ပါ။ တိုက္ေရယာဥ္တစင္းကိုေမာင္းၿပီး တြံေတြးဘက္ကုိ ေတာခိုခဲ့သူျဖစ္ပါတယ္။ (သူ႔လိုပဲ ဗိုလ္ဉာဏ္ေမာင္ကလည္း မိတၳီလာ ေလတပ္စခန္းကေန ေလယာဥ္ပ်ံတစီးနဲ႔ ေတာခိုဖူးပါတယ္)။
သူျပရာကို လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ အသက္ ၄၀ ေလာက္ ပိန္ပိန္လူတေယာက္ တုတ္ေကာက္တေခ်ာင္းနဲ႔ ေထာ့နင္း-ေထာ့နင္း ေလွ်ာက္လာေနတာကို ေတြ႔ရပါတယ္။ သူ႔ေခါင္းပံုက အလယ္မွာေမာက္ေနၿပီး ဆံပင္ကေတာ့ ကတံုးဆံေတာက္ပါပဲ။ အသက္အရြယ္နဲ႔ ဒဏ္အမ်ဳိးမ်ဳိးေၾကာင့္ ဦးေလးဗိုလ္အုန္းေမာင္ရဲ႕႐ုပ္ဟာ ပါးေခ်ာင္က်၊ မ်က္တြင္းေဟာက္ေနတာပဲ ေတြ႔ရေလ့ရွိပါတယ္။ ေပၚလြင္လွတဲ့ႏွာတံကို ေထာက္ထားတဲ့ သူ႔ရဲ႕ပါး႐ိုးေတြဟာ ၾကံ႕ခိုင္လွၿပီး ေနာင္မွာ ဖိႏွိပ္သူ အာဏာပိုင္ေတြနဲ႔ ရင္ဆိုင္တိုင္း အဲဒီပါး႐ိုးႀကီးေတြ တင္းေနတာဟာ က်ေနာ္တို႔လို ေနာက္လိုက္ေတြကုိ သိပ္အားတက္ေစပါတယ္။
တကယ္ေတာ့ သူ႔ကို လူကိုယ္တိုင္မေတြ႔ရမီကတည္းက က်ေနာ္ဟာ သူ႔အေၾကာင္းကို အေဖနဲ႔ တျခား ပုဒ္မ (၅) အက်ဥ္းသားေတြဆီက ၾကားထားပါၿပီ။ ေလထီးဆင္းတဲ့ကိစၥအျပင္ ဖမ္းမိတဲ့အခါမွာ အစိုးရက ဘယ္လိုႏွိပ္စက္တယ္ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းေတြေရာပါ။ ကေလးတေယာက္ရဲ႕ မ်က္စိထဲမွာ ဧရာမ သူရဲေကာင္းႀကီးတဦးျဖစ္ေနတာကို နားလည္ႏိုင္ၾကမယ္ ထင္ပါတယ္။
အဲဒီေနာက္ ၁၄ ႏွစ္ေလာက္ၾကာေတာ့ ဦးေလး ဦးအုန္းေမာင္ကို ဘဝတူအျဖစ္ ျပန္ေတြ႔ရပါတယ္။ ကိုကိုးကၽြန္းေပၚမွာပါ။ က်ေနာ္တို႔အားလံုးကို တင္ေခၚသြားတဲ့ ျပည္ေတာ္ေအး သေဘၤာေပၚကဆင္းလို႔ ကိုကိုးကၽြန္းေျမကိုနင္းၿပီး မီတာ ၅၀ ေလာက္ ေလွ်ာက္ၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ က်ေနာ္တို႔အားလံုးကို သဲေသာင္ျပင္ေပၚမွာ အထိုင္ခိုင္းပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ အက်ဥ္းဌာန အထူးအရာရွိ ဗိုလ္ထြန္းရင္ေလာက မိန္႔ခြန္းေခၽြပါတယ္။ ေထာင္ထဲေရာက္ရင္ ဘယ္သူ ဘယ္ေနရာေရာက္လို႔ ဘယ္လို ကန္႔သတ္ထားမယ္ဆိုတာ ဘယ္သူမွေျပာႏိုင္တာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ အခုလို အားလံုးစုျပံဳေနရတုန္းမွာ ျမင္ႏိုင္သူအားလံုးကို ၾကည့္ရပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး ေနရာအသစ္တခုကိုေရာက္ရင္ ကိုယ့္ပတ္ဝန္းက်င္ကို အရင္ဆံုး အကဲခတ္ စနည္းနာတာဟာ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသမားမ်ားရဲ႕ အက်င့္တခုပဲ မဟုတ္ပါလား။ ဒီလိုနဲ႔ က်ေနာ္တို႔လည္း ပူလွတဲ့ ေသာင္ျပင္ေပၚမွာထိုင္ၿပီး စိတ္ပ်က္စရာ၊ ရြံမုန္းစရာမိန္႔ခြန္းကို စိတ္မပါ့တပါ နားေထာင္ရင္ တျခားလူေတြကို လွည့္ပတ္ၾကည့္ၾကပါတယ္။
က်ေနာ့္အထင္ေတာ့ ဦးေလးဗိုလ္အုန္းေမာင္ ႐ုပ္ဘာမွေျပာင္းမသြားဘူးပဲ။ အဲဒီေနာက္ အက်ဥ္းစခန္းထဲေရာက္ေတာ့ ဆက္တိုက္ဆိုသလိုပဲ တျခား အင္းစိန္ေထာင္ကပါလာတဲ့ ဘဝတူေတြဆီကေန သူ႔အေၾကာင္းေတြကို ဆက္ၾကားရပါတယ္။ အင္းစိန္ေထာင္တြင္းမွာ စစ္ဆင္ေရးစီမံကိန္းဆြဲၿပီး ဖိႏွိပ္ရာမွာ ဦေလးဗိုလ္အုန္းေမာင္ကို ဝိုင္း႐ိုက္ၾကလို႔ နံ႐ိုး သံုးေခ်ာင္းေတာင္ က်ဳိးခဲ့သတဲ့။ ဒါေၾကာင့္ သူ႔က်န္းမာေရးဟာ အေတာ္ကို မေကာင္းဘူးတဲ့။ တီဘီေရာဂါလည္း ရွိေနသတဲ့။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ သူ႔အသက္က ငါးဆယ္ေလာက္ ရွိေနပါၿပီ။ ကိုကိုးကၽြန္းေပၚကိုေရာက္ၿပီး ေနာက္တေန႔မွာ ပင္လယ္ထဲ ေရခ်ဳိးဆင္းခြင့္ရလို႔ ေရခ်ဳိးဆင္းၾကတဲ့အခါမွာ ေတြ႔ရတဲ့ ဦးေလးဗိုလ္အုန္းေမာင္ရဲ႕ပံုဟာ တကယ့္ကို ကမၼဌာန္း႐ုပ္ပါ။ ထူးတာက ဒီကမၼဌာန္း႐ုပ္ရဲ႕နံေဘးမွာ ခြဲစိပ္ခ်ဳပ္႐ိုးေၾကာင္းေတြ ပါေနတာပါပဲ။
ဒါေပမယ့္ သူဟာ ကိုကိုးကၽြန္းေပၚက တိုက္ပြဲေတြကို မားမားမတ္မတ္ ေခါင္းေဆာင္ႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ နံ႐ိုးက်ဳိးေပမယ့္ ႏွလံုးက ခိုင္က်ည္ပါတယ္။ တုတ္ေကာက္တေခ်ာင္းနဲ႔ ေထာ့နင္း ေထာ့နင္းပဲ သဲေသာင္ျပင္ေပၚ ေလွ်ာက္၊ ေထာင္အာဏာပိုင္ေတြကို တဖဝါးမဆုတ္ ရင္ဆိုင္ခဲ့ပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔အားလံုးကိုယ္စား ေထာင္အာဏာပိုင္ေတြနဲ႔ ရင္ဆိုင္ရာတဲ့အခါမွာ တုတ္ေကာက္ကိုယ္စီနဲ႔ ရပ္ၿပီး ျပတ္ျပတ္သားသားေျပာဆိုေနတဲ့ ဦးေလးဗိုလ္အုန္းေမာင္နဲ႔ ဆရာရာဂ်န္တို႔ ႏွစ္ဦးကို ျမင္ရတာဟာ အင္မတန္မွ ၾကက္သေရလည္းရွိ၊ အားလည္းတက္စရာလည္း ေကာင္းလွပါတယ္။
ကိုကိုးကၽြန္းမွာ ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီနဲ႔ နီးစပ္သူေတြ၊ အလံနီနဲ႔ နီးစပ္သူေတြနဲ႔ မလညပ ေခၚ အရင္ ပမညတ-ျပည္သူ႔ရဲေဘာ္နဲ႔ နီးစပ္သူေတြဆိုၿပီး အဓိက အစုႀကီးသံုးစုရွိခဲ့တာကို အမ်ားသိၾကပါတယ္။ အဲဒီထဲမွာ ဗကပနဲ႔ နီးစပ္သူေတြအစုဟာ အမ်ားဆံုးပါ။ ဒါေပမယ့္ ဒီထဲမွာ ဗမာျပည္ေနရာအရပ္ရပ္က လာတဲ့သူေတြ ပါဝင္ပါတယ္။ မႏၱေလး၊ ျမင္းျခံ၊ ပ်ဥ္းမနား စတဲ့ အထက္ဗမာျပည္ကလာတဲ့ လူေတြ၊ ေတာင္တြင္းႀကီး၊ သရက္ စတဲ့ ဗမာျပည္အလယ္ပိုင္းက လာတဲ့လူေတြ၊ ရန္ကုန္က လူေတြ၊ ျမစ္ဝကၽြန္းေပၚက လူေတြ၊ ရခုိင္ျပည္နယ္က လူေတြ စသျဖင့္ အနယ္နယ္အရပ္ရပ္ကပါ။ ေနာက္ၿပီး ေနာက္ခံကိုေျပာရရင္လည္း ေက်ာင္းသားအႏႊယ္၊ အလုပ္သမားအႏႊယ္၊ အမႈထမ္းအႏႊယ္၊ လယ္သမားအႏႊယ္၊ လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရးထဲက လာတဲ့သူ တကယ့္ကို စံုမွစံုျဖစ္ပါတယ္။ တေယာက္ကိုတေယာက္ မျမင္ဖူး၊ တေယာက္နာမည္တေယာက္ မၾကားဖူးတဲ့ လူေတြအမ်ားႀကီး ျဖစ္ပါတယ္။
အဖမ္းခံၾကရတာကလည္း ၁၉၆၃ ခုႏွစ္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးေဆြးေႏြးပြဲ ပ်က္ၿပီးေနာက္ အဖမ္းခံရတာကေန ၁၉၆၇ ခုႏွစ္ တ႐ုတ္-ဗမာ အေရးအခင္းေနာက္ အဖမ္းခံရတဲ့သူအထိ အခ်ိန္ေတြကြာျခားေနပါတယ္။ ဒီအထဲမွာ အသက္အႀကီးဆံုးက ၆၀ တန္း ျဖစ္တဲ့ ျမစ္ဝကၽြန္းေပၚက အဘၾကင္နဲ႔ အမရပူရက ဦးခင္ေမာင္၊ အငယ္ဆံုးက ၁၈ ႏွစ္သား ရန္ကုန္၊ သာေကတက ကိုလွေဌး (အဖမ္းခံရတုန္းက အသက္ ၁၄ ႏွစ္ ေလာက္ရွိေသးတာပါ) တို႔ ပါဝင္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အဲဒီလူေတြကို စုစည္းမိဖို႔ လုပ္ရတဲ့အလုပ္ဟာ တကယ္ပဲ မလြယ္လွဘူး။ ဒီလိုအခါမွာ အားလံုးဟာ ဒီအဖိုးႀကီးႏွစ္ေယာက္ကို ပံုအပ္ၿပီး ဒီအလံေအာက္မွာ စုေဝးခဲ့ၾကပါတယ္။ အဲဒီလို ပံုအပ္ခဲ့ၾကတဲ့အတြက္ မွားတယ္လို႔ ကၽြန္းေပၚမွာ၊ ေထာင္ထဲမွာ၊ ေထာင္ျပင္မွာ ဘယ္သူကမွ မခံစားခဲ့၊ မယူဆခဲ့ၾကပါဘူး။ သူတို႔မ်ားမရွိခဲ့ရင္ဆိုတဲ့ အေတြးမ်ဳိးသာေပၚတာ ေတြ႔ရပါတယ္။
ကိုကိုးကၽြန္းေပၚမွာ သူတို႔ႏွစ္ဦးရဲ႕ ဂုဏ္သိကၡာကို တျခားဘယ္သူမွ မယွဥ္ႏိုင္ဘူးလို႔ေျပာရင္ မလြန္ဘူးထင္ပါတယ္။ ဒါကို တျခားအဖြဲ႔အစည္းေတြကလည္း အသိအမွတ္ျပဳၾကတဲ့သေဘာ ရွိပါတယ္။ သခင္ဘဝကတည္းက ႏိုင္ငံေရးလုပ္လာတဲ့၊ ဂ်ပန္ေတာ္လွန္ေရးမွာ နာမည္ေက်ာ္ခဲ့တဲ့၊ လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရး လုပ္လာတဲ့၊ ႏွစ္ကၽြန္းျပန္ (ေနာက္ေတာ့ သံုးကၽြန္းျပန္) ဦးေလး ဗိုလ္အုန္းေမာင္လိုလူကို ႏိုင္ငံေရးဝါမွာ ယွဥ္ႏိုင္သူမရွိပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ အဖြဲ႔အစည္းတခုနဲ႔ တခုမွာ အားလံုး တန္းတူ၊ အျပန္အလွန္ေလးစားစြာ ဆက္ဆံၾကပါတယ္။ တျခားအဖြဲ႔အစည္းက ေခါင္းေဆာင္ေတြ၊ တသီးပုဂၢလေတြကလည္း ကိစၥရွိရင္ သူတို႔ဆီကိုလာၿပီး ေလးေလးစားစား တိုင္ပင္ၾကပါတယ္။
တ႐ုတ္ျပည္ ယဥ္ေက်းမႈေတာ္လွန္ေရးနဲ႔ တဆက္တည္း ပဲခူး႐ိုးမမွာလည္း “ယဥ္ေက်းမႈေတာ္လွန္ေရး” ျဖစ္ေတာ့ ကိုကိုးကၽြန္းက ဗကပအႏႊယ္ေတြထဲကိုလည္း ဂယက္ေတြ႐ိုက္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီလိုအခါမ်ဳိးမွာ ဦးေလး ဗိုလ္အုန္းေမာင္နဲ႔ ဆရာရာဂ်န္တို႔သာ တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ မေခါင္းေဆာင္ႏိုင္ခဲ့ရင္ ကိုကိုးကၽြန္းသမိုင္းဟာ တမ်ဳိးေျပာင္းသြားႏိုင္တယ္ ထင္ပါတယ္။ သူတို႔ဆီကို ရဲေဘာ္ေတြက အယူအဆအမ်ဳိးမ်ဳိးေတြ သြားၿပီးတင္ျပေနၾကတာပါ။ အရမ္းတက္ႂကြေနၾကေတာ့ အေျပာအဆို အသံုးအႏႈန္း ျပင္းထန္တာေတြလည္း ပါပါတယ္။ တိုက္ပြဲတခုေဖာ္တယ္ဆိုရင္ ရဲေဘာ္ေတြက ‘က်ေနာ့္လည္း တိုက္ပြဲထဲပါခြင့္ေပးပါ’ ဆိုၿပီး သြားနားပူနားဆာလုပ္တာမ်ဳိးလည္း အျမဲလိုလို ရွိတတ္ပါတယ္။ အဲဒါမ်ဳိးေတြကို ေခါင္းေအးေအး၊ စိတ္ရွည္ရွည္နဲ႔ ကာလ႐ွည္ၾကာစြာ ျပန္ေဆြးေႏြးရတယ္ဆိုတာ အဲဒီတုန္းက က်ေနာ့္ အရည္အခ်င္းမ်ဳိးနဲ႔ေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္တာ အမွန္ပါပဲ။
ေနာက္အေရးႀကီးတဲ့ ေထာက္ျပစရာအခ်က္တခုက ကိုကိုးကၽြန္းအက်ဥ္းစခန္းမွာ က်ေနာ္တို႔ ကၽြန္းဖ်က္သိမ္းေရး အစာငတ္ခံတဲ့ ပံုစံျဖစ္ပါတယ္။ ကိုကိုးကၽြန္းအက်ဥ္းစခန္းရဲ႕ ထူးျခားခ်က္အရလို႔ ေျပာႏိုင္ပါတယ္။ အဲဒါက တိုက္ပြဲ တိုက္တယ္ဆိုရင္ အစာငတ္ခံသူေတြဟာ ေထာင္အာဏာပိုင္ေတြကို အစာငတ္ခံျပတာပဲ လုပ္ပါတယ္။ သူတို႔ကိုယ္တိုင္ အာဏာပိုင္ေတြနဲ႔ စကားေျပာတာ၊ ေျဖရွင္းတာ လံုးဝမလုပ္ေတာ့ဘဲ ျပင္ပမွာရွိတဲ့၊ တိုက္ပြဲေဆာင္ျပင္ပမွာရွိတဲ့ ေခါင္းေဆာင္ ရဲေဘာ္ေတြလက္ထဲ ဆံုးျဖတ္ခြင့္ေတြ၊ ေနာက္ၿပီး ကိုယ့္အသက္ေတြကို လံုးဝ အပ္ႏွံထားလိုက္တာ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက တိုက္ပြဲဝင္ရဲေဘာ္မ်ားအေနနဲ႔ ဦးေလး ဗိုလ္အုန္းေမာင္နဲ႔ ဆရာ ရာဂ်န္တို႔လက္ထဲကို ဒီလုိ အခြင့္အာဏာေတြနဲ႔ ကိုယ့္အသက္ေတြ အပ္ႏွင္းခဲ့တာကိုေထာက္ရင္ ဒါဟာ သူတို႔အေပၚ နည္းနည္းေနာေနာ ယံုၾကည္မႈ မဟုတ္ပါဘူး။
က်ေနာ့္တဦးခ်င္းအေနနဲ႔ကေတာ့ အဲဒီတုန္းက၊ အဲဒီလို သူတို႔ႏွစ္ဦးရဲ႕ေခါင္းေဆာင္မႈ ခံယူခဲ့ရတဲ့အတြက္ အသိပညာေတြ၊ သတၱိေတြတိုးတဲ့အျပင္ လမ္းမွန္ေပၚလည္း ေလွ်ာက္ႏိုင္ခဲ့တာမို႔ သူတို႔ကို ေက်းဇူးတင္႐ံုမက သူတို႔ေနာက္က ေလွ်ာက္ခဲ့ရတဲ့အတြက္ ဂုဏ္လည္းယူေနမိတာ အမွန္ပါပဲ။
ပံုတူေကာက္ေၾကာင္း ပန္းခ်ီ - မင္းေက်ာ္ခိုင္
အေရးေတာ္ပံု ဂ်ာနယ္ အတြဲ ၁၊ အမွတ္ ၃ မွ ျပန္လည္ကူးယူ ေဖာ္ျပပါတယ္။
No comments:
Post a Comment