“ဟယ္ … တူမေလး ဆြဲမိ။ ၿမိဳ႕ကို ေစ်းဝယ္ တက္လာတာလား …။ စပါးေတြေရာ ရိတ္လုိ႔၊ သိမ္းလုိ႔ ၿပီးၿပီလား”
“ေျပာခ်င္ပါဘူး ဂ်ီးေဒၚရယ္။ ၿပီးခဲ့တဲ့့လကရြာတဲ့့ အခါလြန္မိုးေၾကာင့္ လယ္ေတြ ရိတ္ရင္းတန္းလန္း ေကာက္ဆိုင္ပံုမွာ မိုးမိတာေပါ့။ မိုးမိေတာ့ စပါးေတြအစိုေပါက္ၿပီး ပ်က္စီးတယ္။ အလိုလိုမွ စိုက္ပ်ဳိး စရိတ္ေတြကႀကီးၿပီး ရတဲ့စပါးေစ်းနဲ႔ မကာမိတဲ့ၾကားထဲ။ ခုလို စပါးေတြအစိုေပါက္ၿပီး ဝါကုန္ေတာ့ ေစ်းႏွိမ္ခံရဦးမယ္။ ေနာက္ၿပီး ႏိုင္ငံျခားကို ဆန္စပါးတင္ပို႔ခြင့္ တဦးတည္းရထားတဲ့့ ဟို ဦးပိုင္ ဆိုတဲ့လူႀကီးက ေစ်းကြက္ကို ထိန္းခ်ဳပ္ထားလို႔တဲ့ က်ဳပ္တို႔ လယ္သမားေတြ စပါးေစ်းေကာင္းမရတာ ဆိုလား”
“ဟဲ့့ နင္တုိ႔ လယ္သမားေတြကလည္း ဝီရိယ နည္းတာကိုး။ ေစာေစာစီးစီး မိုးလြတ္ေအာင္ လုပ္ထားပါတဲ့လား။ ဒါေၾကာင့္ ေသငနာ ကုမၸဏီပိုင္ရွင္ လႊတ္ေတာ္အမတ္ႀကီးက ေျပာတာ”
“ဘာတဲ့တံုးးးး”
“လယ္သမားေတြက အလုပ္လုပ္ခ်ိန္ နည္းေနတယ္၊ တသီးေလာက္စိုက္ၿပီး ေက်နပ္ေနလို႔ ဆင္းရဲေနတာ တဲ့။ ဒါေၾကာင့္ လယ္သမားဘဝျမႇင့္တင္ေရး စီမံကိန္းေတြဆြဲၿပီး လႊတ္ေတာ္ထဲမွာ အဆို ႏုႏုေလးေတြ တင္ဦးမတဲ့။ ဘာတဲ့ … လယ္လုပ္သူတိုင္း လယ္ကူလီျဖစ္ေရး စီမံကိန္းဆိုလား။ ပထမဦးဆံုး အက်ဳိးတူ ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္ေရးမူနဲ႔ လယ္ေတြကို မလိမ့္တပတ္ သိမ္းမယ္။ ေနာက္ … တႏွစ္ကို ၁၀ သီး စားႏိုင္ေအာင္ လယ္သမားေတြကို ကၽြဲလို ႏြားလို ခိုင္းပစ္မယ္ … တဲ့့။ ေလ ဒီ အို မွာ အိမ္သာဗ်ဴး ဆိုလား ေျပာသြားတာေလ”
“အမယ္ေလး ဂ်ီးေဒၚရယ္။ ဘယ္ကလာ က်ဳပ္တုိ႔လယ္သမားေတြ ဝီရိယနည္းရမွာတုန္း။ ကိုယ့္လယ္ေျမမွာ ကိုယ္တြက္ေျခကိုက္မယ့္သီးႏွံသာ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ စိုက္ခြင့္ရမယ္ဆိုရင္ တသီး မကဘူး ေလးငါး ဆယ္သီး စိုက္ရလဲ ဘာအေရးတုန္းေတာ့။ ခုေတာ့ ေႏြစပါးက တြက္ေျခမကိုက္လို႔ ပဲေလး ႏွမ္းေလး စိုက္မယ္ၾကံရင္ ဟိုး … သိၾကားမင္းဆီကလာတဲ့ ညႊန္ၾကားခ်က္အတိုင္း တြက္ေျခ ကိုက္ကိုက္၊ မကိုက္ကိုက္ စီမံကိန္းသီးႏွံပဲ စိုက္ရမတဲ့။ စီမံကိန္း သီးႏွံမစိုက္ရင္ လယ္သိမ္းမယ္ ၿခိမ္းေျခာက္တာက တမ်ဳိး။ ပဲခင္းေလး ၾကဲထားတုန္း ဆည္ေရေတြ ေဖာက္ခ်ၿပီး ေရလႊမ္းပစ္ခံရတာက တမ်ဳိး။ က်ဳပ္တို႔ လယ္သမားေတြ ဘယ္သူ႔ အေဖေခၚရမွန္းကို မသိပါဘူး ေတာ္”
ထိုစဥ္ သာဂိ ေရာက္လာၿပီး …
“အံမယ္ … မိဆြဲမိ … ၊ ညည္းက ဘယ္သူ႔ အေဖေခၚခ်င္ေနသတုန္း။ မိဘမ်က္ႏွာ အိုးမဲသုတ္မလို႔လား”
“ဟယ္ … ေမာင္ႀကီး သာဂိပါလား။ က်န္းမာေရး မေကာင္းဘူးလား။ ပိန္လိန္ေနလိုက္တာ။ ဟိုဟိုဒီဒီ ေရာဂါေတြ မ်ားလား”
“ဖြဟဲ့ … လြဲပါေစ … ၊ ဖယ္ပါေစ။ ပိန္လိန္ေနရတာက တို႔ျပည္သူေတြ အစစအရာရာ ေခၽြတာ စားေသာက္ ေနရလို႔ေဟ့……။ ဗမာျပည္မွာ စားစရာမရွိတဲ့ လူတန္းစားနဲ႔ ထားစရာမရွိတဲ့ လူတန္းစား ၂ ရပ္ပဲ ရွိတယ္ ဆိုတာ နင္ မသိဘူးလား”
“ကဲ … ကဲ … ဒီေမာင္ႏွမေတြ ေတြ႔တာနဲ႔ ရန္ျဖစ္ေတာ့တာပဲ။ လာ … ထိုင္ၾက။ ေရေႏြးၾကမ္း ပလိန္းေလး ေသာက္။ အျမည္းေတာ့ မရွိဘူး”
“ဟင္ … ဂ်ီးေဒၚ ရယ္ …၊ ေရေႏြးၾကမ္းေတာင္ လဘက္ေျခာက္မပါတဲ့့ ပလိန္းပါလားဗ်”
“ေအးေလ … တို႔ျပည္သူေတြ အစစအရာရာ ၿခိဳးျခံေခၽြတာနိုင္မွ ေခတ္မီတိုးတက္ေသာ ႏိုင္ငံေတာ္သစ္ႀကီးဆီ ျမန္ျမန္ေရာက္မယ္ မဟုတ္လား”
“ဟုတ္ပါ့ …၊ ဟုတ္ပါ … ဂ်ီးေဒၚ။ ဒါမွ … ေျမးေတာ္ေလး စိတ္ႀကိဳက္ ေဘာလံုးအသင္းေတြ ေထာင္ႏိုင္မယ္။ သမီးေတာ္ေတြနဲ႔ မာမီကိြဳင္တို႔ စိန္ေတြ၊ သံပုရာေတြ ဝယ္ခ်င္သလို ဝယ္ႏိုင္မယ္။ ဂ်ဳိကုပ္ တို႔၊ ဂ်ဳိေထာင္ တို႔ တိုက္ေတြ ကားေတြ ထားစရာမရွိေအာင္ကို ေပါမ်ားႂကြယ္ဝမယ္။ သူတို႔ရဲ႕ အေပါင္းပါ ေလပြတို႔ ေဂၚေဂၚတို႔လို အေရွ႕ျပင္ အေနာက္ျပင္ သူေဌးႀကီးေတြ ေလယာဥ္ပ်ံေတြ ဒံုးပ်ံေတြ ဝယ္ႏိုင္မယ္။ အို … … … ျပည္သူအေပါင္းတို႔ … ေခၽြတာၾကေလာ့ … ငတ္ေသသည္အထိ ေခၽြတာၾကေလာ့ … သြပ္ သြပ္ … သြပ္……”
“ေမာင္ႀကီးသာဂိရယ္ … ၾကားရသမွ်ေတာ့ သူတို႔ေတြက ခ်မ္းသာၿပီး က်ဳပ္တို႔ျပည္သူေတြကေတာ့ မြဲသထက္ မြဲေနပါလားေတာ္ … …။ အဲဒါ ဟို … ကိုစံရွင္ ဆိုတဲ့ လူႀကီးက ပိတ္ဆို႔ထားလို႔ ဆိုလား။ ဟိုေန႔က ရြာလူႀကီးက အစည္းအေဝးမွာ ေျပာသြားသေတာ့ …”
“ဘာ … ကိုစံရွင္လဲ။ မိဆြဲမိရယ္ … အဲ့သေၾကာင္႔ နင့္ကို သတင္းေလး … ဘာေလး … နားေထာင္လို႔ ေျပာတာ။ စံရွင္ ဆိုတာ လူမဟုတ္ဖူးဟဲ့့ …။ ဘိုလို ေျပာတာ။ ႏိုင္ငံတကာက စီးပြားေရး ပိတ္ဆို႔ထားတာကို ေျပာတာ။ အဲ့ဒီ စံရွင္ႀကီးေၾကာင့္ တိုင္းသူျပည္သားေတြ ဆင္းရဲေနတာပါလို႔ ဒင္းတို႔က အသံေကာင္းဟစ္ေနတာ … သိလား”
“ေအာ္ … သိပါဘူးေတာ္။ စံရွင္ … စံရွင္ ဆိုေတာ့ လူနာမည္လားလို႔ … အဟိ”
“ေအး … လုပ္ပါဦးဟဲ့ … သာဂိရဲ႕ … ။ ငါလည္း အဲ့ဒါ မသိလို႔။ နင္ေျပာသလို ဗဟုသုတရေအာင္ ဂ်ာနယ္ေတြ ဖတ္ေတာ့လည္း ဟို … ဒီမိုကလက္တက္တက္ အင္အားစုက လႊတ္ေတာ္အမတ္မင္းေတြကလည္း အဲဒီ စံရွင္ႀကီးကိုပဲ ဖြင့္ေပးဖို႔ ေတာင္းဆိုေနပါလား”
“အဲ့ဒါေျပာတာေပါ့ ဂ်ီးေဒၚ …။ သူတို႔ကို သူတို႔ ဒီမိုကလက္တက္တက္ အင္အားစု ဆိုၿပီး ျပည္သူ႔မဲေတြ ယူထားၿပီး စစ္အစိုးရရဲ႕ အလိုလိုက္။ စီးပြားေရးပိတ္ဆို႔ထားလို႔ ျပည္သူေတြ ဆင္းရဲေနသေယာင္ေယာင္ လိုက္ေျပာေနၾကတာ ျပည္သူကိုသစၥာေဖာက္တာပဲဗ်။ တကယ္ စီးပြားေရးပိတ္ဆို႔တာေတြ ဖြင့္ေစခ်င္ရင္ အလြယ္ေလးပါဗ်ာ။ ေအာ္ဟစ္ေတာင္းဆိုေနစရာကို မလိုဘူး”
“ေဟ … ဘယ္လို လုပ္ရမွာတဲ့လဲ”
“မတရားဖမ္းဆီးထားတဲ့ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေတြ ႁခြင္းခ်က္မရွိ အျမန္ဆံုး ျပန္လႊတ္မယ္။ တိုင္းရင္းသားေတြ၊ အတိုက္အခံ အင္အားစုေတြနဲ႔ စစ္မွန္တဲ့ ေတြ႔ဆံုေဆြးေႏြးပြဲေတြ လုပ္မယ္။ လူ႔အခြင့္အေရး ခ်ဳိးေဖာက္မႈေတြကို ဆက္မလုပ္ေတာ့ဘူးဆိုရင္ … ဘယ္သူမွ ပိတ္ဆို႔ေနေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူးဗ်။ ျမန္မာျပည္မွာ ရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံခ်င္ လြန္းလို႔မွ သားေရတျမားျမားကိုက်လို႔”
“ေမာင္ႀကီး သာဂိ … လူ႔အခြင့္အေရးခ်ဳိးေဖာက္မႈဆိုတာ က်ဳပ္တို႔လယ္ေတြ မတရား သိမ္းခံရတာမ်ဳိးလား။ ရြာမွာ တအိမ္တေယာက္ လမ္းေဖာက္ဖို႔ မလိုက္မေနရ အတင္းေခၚတာမ်ဳိးလား။ ခုတေလာ ဟိုစစ္မႈထမ္းရမယ္ဆိုလား ဘာဆိုလား။ အဲ့ဒါမ်ဳိးေတြ မပါခ်င္ရင္ ပိုက္ဆံေပးရမယ္ဆိုလား ရြာလူႀကီးက ေျပာေနတာ။ အဲဒီလို အာဏာျပၿပီး အႏိုင္က်င့္တာမ်ဳိးေတြ ေပါ့ေနာ္”
“ဒါေပါ႔ … ငါ႔ညီမ ဆြဲမိေတာင္ မနည္းတိုးတက္လာဘီ။ တကယ္ေတာ့ ကမၻာ့ျမင္ကြင္းမွာ သိပ္႐ုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္ ႏိုင္ေအာင္ ဆိုးသြမ္းေနတဲ့အစိုးရမို႔ ႏိုင္ငံတကာက စီးပြားေရးပိတ္ဆို႔ထားတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒင္းတို႔က နည္းမ်ဳိးစံုနဲ႔ တိုင္းျပည္ သယံဇာတေတြကို ထုတ္ေရာင္းစားတယ္။ ရသမွ်ကို တိုင္းျပည္အတြက္မသံုးဘဲ သူတို႔အိတ္ထဲပဲ ထည့္ၿပီး ခ်မ္းသာေနတာ။ ထားစရာကို မရွိေအာင္ ခ်မ္းသာေနတာက ဒင္းတို႔နဲ႔ အေပါင္းပါေတြ။ က်ေနာ္တု႔ိ တိုင္းသူျပည္သားေတြမွာ အ႐ိုးအရင္းကိုက္ဖို႔မေျပာနဲ႔ အနံ႔ေတာင္ မ႐ွဴရလို႔ ခုလို စားစရမရွိေအာင္ကို ဆင္းရဲတြင္းနက္ေနတာပါဗ်ာ။
အဲ့ဒီေတာ့ စီးပြားေရးပိတ္ဆို႔ထားတာေတြ ႐ုပ္သိမ္းေပးလိုက္လည္း တိုင္းသူျပည္သားေတြ ခံစားရဖို႔ေဝးစြ။ ဒင္းတို႔ ပုလင္းတူ ဘူးဆို႔ေတြပဲ ခ်မ္းသာၿပီးရင္း ခ်မ္းသာမယ္။ တိုင္းသူျပည္သားေတြအေပၚ ထင္သလို ပိုႏွိပ္စက္လာမယ္။ ျပည္တြင္းမွာတင္မကေတာ့ပဲ ကမၻာႀကီးရဲ႕ ေခါင္းေပၚေတာင္တက္ၿပီး ကတံုးေပၚထိပ္ကြက္ လုပ္လာလိမ့္မယ္ဗ်။ ေနာက္ၿပီး စနစ္တက် စီမံခန္႔ခြဲတာေတြ မရွိဘဲ တိုင္းျပည္ပိုင္ဘ႑ာေတြကို ႏြားငတ္ေရက် အဆင့္ဆင့္ ျခစားၾကရင္း ေနာက္ဆံုးေတာ့ က်ဳပ္တို႔ ျပည္သူေတြပဲ မြဲသထက္မြဲေနဦးမွာပါပဲ”
“အင္းေလ … သူတို႔နဲ႔ အေပါင္းပါေတြပဲ ဆန္စပါးေတြ ႏိုင္ငံျခားကို ထုတ္ေရာင္းခြင့္ေတြ ယူထား။ ေစ်းကြက္ကို အပိုင္စီးထားၿပီး စပါးေစ်းကို ျပည္တြင္းမွာ ႏွိမ္ဝယ္ေနေတာ့ က်ဳပ္တို႔လယ္သမားေတြ ေသေအာင္ လုပ္ေနတာေတာင္ ဆင္းရဲေနတာကိုး။ ဒါနဲ႔မ်ား ကိုစံရွင္က ပိတ္ထားသေလး ဘာေလးနဲ႔”
“ေအးပါဟယ္ … ခုမွပဲ သိေတာ့တယ္။ စံရွင္ ဆိုတာ ဘိုလိုေျပာမွန္း မသိဘူးေလ။ လူနာမည္ ေအာက္ေမ့လို႔ … … ဟိ”
“ဒါဆိုရင္ေတာ့ … ဂ်ီးေဒၚတို႔ကို ဘႀကီးဆူးၾကမ္းဆီ သင္တန္းတက္ခိုင္းမွပဲဗ် ဟီး ဟီး။ သူက အေမႀကီးကန္မွာ ေရကူးရင္းဆိုလား မိုးေပၚကက်လာတဲ့ ဘိုလို စကားလံုး ဆန္းဆန္းေတြကို တိုက္႐ိုက္ ကူးသံုးႏိုင္ၿပီး ဂု႐ုႀကီးတဆူလိုလို လုပ္ေနတာ။ ဒီေလာက္ေတာ႔ အေပ်ာ့ပဲ”
ထိုစဥ္ အဖိုးႀကီးတဦး မိေမြးတိုင္း ဖေမြးတိုင္း ဝတ္စံုကို ဝတ္စံုျပည့္ဝတ္ဆင္လွ်က္ တူရြင္းျပား တလက္ကို ကိုင္ကာ ေအာ္ဟစ္ေျပးလႊားလာသည္ကို ေတြ႔လိုက္ရသည္။
“ဟဲ့ … ပလုပ္တုပ္။ ဘႀကီး ဆူးၾကမ္းပါလား၊ အသက္ ရွည္အုံးမယ္ေဟ့။ ေျပာရင္းဆုိရင္း ေရာက္လာၿပီ။ ဟင္ … ဘယ္လို ျဖစ္လာတာတုန္း။ ျမင္မေကာင္း ႐ႈမေကာင္း။ မ်က္ႏွာေျပာင္႐ံုတင္မက တကိုယ္လံုး ေျပာင္ေနပါလား သာဂိရဲ႕။ ဆြဲၾက လြဲၾကပါဦး”
ဆြဲမိကလည္း မ်က္ႏွာကို လက္ဝါးနဲ႔ အသားကုန္အုပ္ရင္း …
“ဘုရား … ဘုရား။ ဘႀကီး ဆူးၾကမ္း ေဖာက္ျပန္ေနလိုက္တာ စိတ္ … စိတ္ …”
သာဂိကေတာ့ “ေနပေစဗ်ာ။ ဆြဲႏိုင္ေတာ့ဘူး။ သူ႔သြားဆြဲရင္ ဟို စာေရးဆရာႀကီးတေယာက္လို င႐ုပ္သီးနဲ႔ ေရာေထာင္းခံရတဲ့ ၾကက္သြန္ျဖစ္ရပါေပါ့ဆိုၿပီး ငိုေနရဦးမယ္။ ေခြးေတြပဲ ဝိုင္းဆြဲပါလိမ့္မယ္။ လႊတ္ထားလိုက္”
ဘႀကီး ဆူးၾကမ္းက လမ္းလည္ေခါင္တြင္ ငုတ္တုပ္ထိုင္ခ်လိုက္ရင္း ေျမႀကီးကို တူရြင္းျပားနဲ႔ တူးဆြလ်က္ ပါးစပ္မွလည္း တတြတ္တြတ္ ရြတ္ေနရွာသည္။
“ဖိုရမ္။ အင္စတီက်ဴးရွင္း။ ပါရာဒိုင္း၊ ပဒိုင္းသီး။ ဒိုင္မင္းရွင္း။ ဒိုင္းနမိုက္။ ကြီကြိ ကြကြ။ ၂၀၀၈ ဖြတ္စီးပံု အခ်ဥ္ခံ ဦးပေတး အားအေလးေကာ အေပါ့ပါ ျပဳပါ၏။ စင္ၿပိဳင္ဖိုရမ္အသစ္ မလို။ ဖြတ္ဖိုရမ္ အေဟာင္းအစုတ္မ်ား လံုလံုေလာက္ေလာက္ ရွိၿပီးျဖစ္ေၾကာင္းးးး ေဟာင္းး ေဟာင္းးး”
“ဟဲ့ … သာဂိ။ ဘႀကီး ဆူးၾကမ္း တူးေနၿပီေနာ္။ ဘာေတြ တူးေနတာလဲ။ ၿပီးေတာ့ သူ ဘာေတြေျပာေနတာလဲ။ စံရွင္ လိုဘို စကားလံုးေတြလား။ ဒို႔ လိုက္မွတ္သားဖို႔ ဘုတ္အုပ္ေတြ ယူလိုက္ရေတာ့မလား”
“မိုးေပၚက စကားလံုးေတြကုန္သြားလို႔ ေျမႀကီးထဲက လူနားမလည္မယ့္ စကားလံုးအသစ္ေတြ ရွာေနတာ ထင္ပါရဲ႕ဗ်ာ ဟီးဟီး”
“ေအာ္ … သိပါဘူး။ အသက္ႀကီးလာလို႔ ကိုယ့္ေသတြင္း ကိုယ္တူးေနတာလားလို႔”
ထိုစဥ္ ရပ္ကြက္ထဲမွ ေခြးမ်ား တေကာင္ၿပီးတေကာင္ ေရာက္လာၿပီး ထိုးေဟာင္ၾကေလသျဖင့္ ဘႀကီးဆူးၾကမ္းတေယာက္ တူရြင္းျပားႀကီးကို လႊတ္ခ်ကာ ကိုယ္တံုးလံုး ေျပးေလသတည္း။ ။
သ႐ုပ္ေဖာ္ - ကာတြန္း ေစာငို
No comments:
Post a Comment