(၁)စိတ္၏ တုန္လႈပ္သံကုိ က်ယ္ေလာင္စြာ ၾကားလုိက္ရသည္။ ကုိယ္ခႏၶာသည္လည္း တည္ရာမရခ်င္။ ပဲ့တင္ထပ္ဆဲ သမားေတာ္ႀကီး၏ စကားတုိ႔ကား နားထဲမွ ေမာင္းႏွင္ ထုတ္၍မရ။ အခန္းနံပါတ္ … သုိ႔ လွမ္းရန္ ေျခလွမ္းတုိ႔မွာလည္း ထူးခတ္ခံထားရသည္သုိ႔ ဧည့္မ်ားနားေနရန္ ခင္းထားေသာ ပလတ္စတစ္ခုံျပားမ်ားတြင္ ထုိင္ခ်လုိက္ရင္း မိန္းေမာေနမိသည္။
ညိဳလဲ့ … ညိဳလဲ့ ။
ဟုတ္ႏုိင္ပါ့မလား။ ျဖစ္ႏုိင္ပါ့မလား။ ေခါင္းကုိ အႀကိမ္ႀကိမ္ ခါယမ္းေနမိသည္။ ညိဳလဲ့ … ညိဳလဲ့နဲ႔ ဒီေရာဂါ။ မျဖစ္ႏုိင္ေလာက္ ပါဘူး။ တခုခုမွား၊ အင္း … အားမဲ့ေသာ အျငင္းဝါက်တုိ႔သည္လည္း သက္တမ္းမရွည္။ အထူးကုႀကီးေတြပဲေလ။ မေသခ်ာဘဲနဲ႔ေတာ့ ဟူး … ဘုရား … ဘုရား။ ဒါဆုိ … ဒါဆုိ သူ … သူတုိ႔ကုိ ဘယ္လုိ ... ေျပာရပါ့။
ရန္ကုန္ၿမဳိ႕ေတာ္ႀကီးႏွင့္ မလွမ္းမကမ္း တြံေတးၿမဳိ႕နယ္တြင္းက ရြာေလးတရြာ။ ေတာႀကီးတန္းမွ စီးဆင္းလာေသာ မုိးေရႏွင့္ ရန္ကုန္ျမစ္ဘက္မွ တက္လာတတ္ေသာ ဒီေရတုိ႔ အၾကားဝယ္ တည္ေနေသာေၾကာင့္ စုိက္ေရးပ်ဳိးေရး ခက္ခဲလွသည့္ ေရနက္ကြင္း ရြာကေလး။ မုိးေရႏွင့္ ဆားငံရည္တုိ႔ တလွည့္စီ ကလူႏွိပ္စက္မႈကုိ အံတုရင္း လုပ္ကုိင္စားရေသာ ထုိရြာေလးတြင္ ညိဳလဲ့ ဘဝစခဲ့ေလသည္။ အင္း .. ကုိယ္တုိင္လည္း ဒီလုိပဲ စခဲ့ရတာပါပဲေလ။ အစ္ကုိခမ်ာသာ ေက်ာင္းဆက္မတက္ႏုိင္ဘဲ ေၾသာ္ … ခု သူ႔သမီးေလးက်ေတာ့လည္း ...။
မူလတန္းေအာင္ၿပီးကတည္းက ရြာရွိ ေရွးေရွ႕က အစ္မမ်ားလုိ ပင္လယ္ထဲ ဆင္းခဲ့ရသူ။ လယ္နားခ်ိန္မ်ားတြင္ ရြာေခ်ာင္း ႐ုိးေလတေလွ်ာက္ဝယ္ ငါးရွာ၊ ဖားရွာရင္း အပ်ဳိေဖာ္ဝင္ခဲ့ရသည္ေလ။ လယ္သူရင္းငွား မိသားစုက ေပါက္ဖြားသည့္ သားသမီး ငါးေယာက္တြင္ ညိဳလဲ့က အႀကီးဆုံး။
ဆယ့္ကုိးႏွစ္ ျပည့္သည့္ႏွစ္မွာေတာ့ ညိဳလဲ့ဘဝ တဆစ္ေျပာင္းခဲ့သည္။ ရြာ့ဝန္းက်င္ရွိ ေရနက္ကြင္းလယ္မ်ားကုိ ရန္ကုန္ၿမဳိ႕ေတာ္ စည္ပင္သာယာက ငါးပုစြန္ ေမြးျမဴေရး စခန္းမ်ားအျဖစ္ ေျပာင္းလဲလုိက္ေသာအခါ ထုိေျပာင္းလဲမႈႏွင့္အတူ ညဳိလဲ့ဘဝကုိ ေျပာင္းလဲေစသည့္ အေၾကာင္းလည္း ပါလာခဲ့ေလသည္။ ယႏၲရားအဖြဲ႕မွ ေျမတူးစက္ေမာင္းသမားေလး ဖုိးေသာ္။
မုိးဆုတ္စ ေန႔တေန႔တြင္ သန္မာေသာ လုလင္ႏွင့္ ပ်ဳိရြယ္ေသာ လုံမတုိ႔၏ မဂၤလာပြဲတခုထက္ပုိေသာ အဓိပၸာယ္ႏွင့္ ညဳိလဲ့ရဲ႕ လက္ထပ္ပြဲကုိ တက္ခဲ့ရသည္။ တရြာသား သတုိ႔သားရဲ႕ အသုိင္းအဝုိင္းဝယ္ တူမငယ္ မ်က္ႏွာမငယ္ေရး ရန္ကုန္ဧည့္ တဦးအေနျဖင့္ ငါ့လက္ေပၚမွာ ႀကီးခဲ့တာဆုိသည့္ သံေယာဇဥ္ကလည္း တြန္းအားတခုပါပဲေလ။
ပကာသန ေသးႏုပ္ကေလးမ်ားျဖင့္ မြမ္းမံထားေသာ ထုိမဂၤလာပြဲေလးသည္ ေရႊေရာင္၊ စိန္ေရာင္တုိ႔ျဖင့္ မၿပိဳးျပက္သည့္တုိင္ ႏွစ္ဖက္မ်ဳိးေဆြတုိ႔၏ အရယ္အၿပံဳးတုိ႔ျဖင့္ ေတာက္လက္ခဲ့သည္ကေတာ့ အမွန္ပင္။ ထုိအရယ္အၿပဳံးတုိ႔ ေနာက္ဝယ္ ဘယ္လုိမွ မေမွ်ာ္မွန္းႏုိင္ေသာ အရာသည္ ဟူး ..။
႐ုတ္ျခည္းထကာ ေဆး႐ုံေရွ႕လမ္းမဆီ ထြက္လာလုိက္မိသည္။ ဟုိသည္ေငးရင္း ရပ္ကာ ေတြေဝေနမိျပန္သည္။
“မင့္တူမ ေဆးကုခ်င္လုိ႔ လာၾကတာ။ အဲဒါ …”
တေန႔က ေရာက္မဆုိက္ေျပာလာေသာ အစ္ကုိတုိ႔ ဇနီးေမာင္ႏွံ၏စကားမ်ား သာမန္အဖ်ားတခုဟု ထင္ခဲ့မိသည္။ ခုေတာ့မူ ... ။
“ခင္ဗ်ားနဲ႔ ဘာေတာ္သလဲ”
စသည့္ ဆရာဝန္ႀကီး၏ စကားတုိ႔သည္ ပဲ့တင္ထပ္လာျပန္သည္။ ေလးဖင့္စြာ ေျခဦးကုိ ျပန္လွည့္ခဲ့မိ သည္။ ပုဂၢလိက ေဆး႐ုံေဟာင္းႀကီးတခု၏ အနိမ့္ဆုံးေၾကးႏႈန္းျဖင့္ တက္ေရာက္ကုသႏုိင္သည့္ အခန္းငယ္ေလးမ်ားရွိရာ ေနာက္ဘက္ဆီသုိ႔ ... ။
(၂)
အခန္းနံပါတ္ ... ၏ ေရွ႕အေရာက္တြင္ေတာ့ တံခါးကုိ ကုိင္ကာ ငုိင္ေနမိျပန္သည္။ ေဆြထဲမ်ဳိးထဲတြင္ ေနာက္ၿပီး ခမ်ာေလးမွာ ... မွ .. ဟူး ... ။
ဘာက ဘယ္လုိ စေျပာရပါ့ဟု အတန္ၾကာေအာင္ ေတြေနမိသည္။ အခန္းတြင္းမွ စကားေျပာသံႏွင့္ ခြက္ေယာက္ ေရႊ႕သံ တခ်က္ၾကားလုိက္ရမွ သတိဝင္ကာ တံခါးကုိ အသာတြန္း၍ ဝင္လုိက္သည္။ ထမင္းစားဖုိ႔ ျပင္ေနၾကေသာ အစ္ကုိတုိ႔ လင္မယားႏွင့္ ေဒၚေလးေစာတုိ႔၏ လွမ္းအၾကည့္မ်ားႏွင့္ ဆုံရသည္။ ခုတင္ေပၚမွာေတာ့ ပက္လက္ကေလး လဲေလ်ာင္းေနေသာ အ႐ုိးေပၚအေရတင္ ျဖစ္ရေလ ...။
“အေမတုိ႔ လုိက္ခဲ့ပါ၊ သမီးဖ်ားေနတာ ၾကာၿပီ။ ေက်ာက္တန္းေဆး႐ုံမွာ တက္တာလည္း မသက္သာဘူး။ အဖ်ားက မက်ဘူး။ ညေနဆုိ ပုံမုန္တက္တယ္လုိ႔ လူၾကံဳမွာလုိ႔ လုိက္သြားၾကတာ။ ဟုိလည္းေရာက္ေရာ ခုလုိပုံ ေတြ႔ရတာပါပဲေတာ္” ဆုိသည့္ ညိဳလဲ့အေမ၏ မခ်ိတင္ကဲသံကုိ ျပန္ၾကားေယာင္သည္။ ဟုတ္ေပမည္။ ေရွးႏွင့္အကြာႀကီးျခားေနေသာ သမီး၏ အသြင္သည္ ျမင္ရသူ မိဘတုိ႔ရင္အား ...။
တရာ့ႏွစ္က မက်ေသာ အဖ်ားႏွင့္ပင္ ေဆး႐ုံကဆင္းခဲ့ၿပီး ကြင္းထဲက လယ္တဲေလးထဲမွာ ႏုိ႔စုိ႔ ႏုိ႔ညႇာသား ႏွစ္ေယာက္ႏွင့္ အဖ်ားတက္ေနခဲ့သည္ တဲ့။ သူ႔ခင္ပြန္း ဖုိးေသာ္က ယႏၲရားေတြ ေရႊ႕ရာလုိက္ပါေနရသည္ တဲ့။ လစာထုတ္မွ ျပန္လာရသတဲ့။
“ေဟာ .. ငါ့ညီ ဆရာဝန္ႀကီးနဲ႔ ေတြ႔ခဲ့လား”
“ေတြ႔ခဲ့တယ္ အစ္ကုိ”
“ဘာေရာဂါတဲ့လဲ”
ေျဖရန္ အသင့္မျပင္ႏုိင္ခဲ့တာကုိ ေနာင္တရသည္။ ၾကားသူအတြက္ အလကၤာေျမာက္ေစမည့္ မုသားတုိ႔ကုိ အေျပးအလႊား ရွာေဖြေနမိသည္။ ထြက္လုလု ပင့္သက္ကုိ က်ိတ္မ်ဳိလုိက္ရင္း ...
“အစာအာဟာရ ေကာင္းေကာင္းစားၿပီး နားနားေနေန ေနရမယ္တဲ့။ တျဖည္းျဖည္း ေကာင္းသြားမွာပါတဲ့”
အေမးႏွင့္ မစပ္ေသာ အေျဖေၾကာင့္ ရိပ္မိမ်ားသြားၾကေလမလား။ မရိပ္မိၾကပါေစနဲ႔၊ မရိပ္မိၾကပါေစနဲ႔၊ အထူးသျဖင့္ ...။
“ဟုတ္တယ္၊ ဦးဦးရဲ႕။ ညဳိလဲ့ ထမင္းမစားႏုိင္တာ ၾကာၿပီ။ ရြာျပန္ေရာက္မွ ငါးပိရည္ကုိ င႐ုတ္သီးမႈန္႔မ်ားမ်ားနဲ႔ စားလုိက္ဦးမယ္ ေနာ္ … အေမ”
ခုတင္ေပၚမွ လွမ္းေျပာလုိက္ေသာ ညိဳလဲ့၏အသံ ယဲ့ယဲ့ေၾကာင့္ အာ႐ုံေျပာင္းသြားၾကသည္ထင့္။ ေမးခြန္းေတြ မဆင့္လာေတာ့။
“စားရမွာေပါ့ သမီးရယ္။ ငါးပိရည္ ၾကာ႐ုိးဟင္းခါးပါ အေမ ခ်က္ေကြၽးမယ္ သိလား”
ေၾသာ္ .. အားရွိတဲ့ အစားအစာ ငါးပိရည္နဲ႔ ၾကာ႐ုိးဟင္းခါး၊ ငါးပိရည္ ၾကာ႐ုိး … ဟင္း ...။
(၃)
သူတုိ႔နားႏွင့္ စိမ္းေနႏုိင္သည့္ အဂၤလိပ္အကၡရာေလးလုံးကုိ ရြတ္ကာ ညိဳလဲ့၏ ေရာဂါကုိ တီးတုိးေျပာျပလုိက္ေတာ့ အစ္ကုိမွလြဲ၍ က်န္သူမ်ားက ဘာသိဘာသာပင္။ ထုိေရာဂါသည္ သူတို႔ွႏွင့္ ရင္းႏွီးေနေသာ အျခားဖ်ားနာမ်ားလုိပင္ ေဆး႐ုံကဆင္းသည္ႏွင့္ ေပ်ာက္ကင္းသြားမည့္ေရာဂါဟု ထင္ေနၾကဟန္။ အစ္ကုိကမူ …
“ဘာ .. ဘယ္လုိ သမီးေရာဂါက ဟုိ .. အိပ္ေရာဂါ ဆုိတာလား၊ ဟုတ္လား”
“......”
“မျဖစ္ႏုိင္တာကြာ။ မင္းအသိပဲ ေမာင္ေဆြ။ ငါ့သမီး မင္းတူမဟာ ဘယ္ေလာက္ ႐ုိးသားတယ္ဆုိတာ။ ဒီလုိ လူမ်ဳိးကုိ ...”
ေပါက္ကြဲသြားေသာ အစ္ကုိ၏ ေစာဒကသံေၾကာင့္ က်န္သူမ်ားပါ အလန္႔တၾကားျဖစ္သြားၾကသည္။ အထိတ္တလန္႔ႏွင့္ စူးစမ္းၾကည့္ ၾကည့္လာၾကသည္။ ရွင္းျပႏုိင္ဖုိ႔ ထုိေရာဂါႏွင့္ စပ္သည့္ ဗဟုသုတ အတုိအထြာေလးမ်ားကုိျပန္လည္ စဥ္းစားစစ္ထုတ္ေနမိသည္။
“ၾကံႀကီးစည္ရာကြာ၊ မဟုတ္တ႐ုတ္ အသက္ေမြးသူေတြမွာ ျဖစ္တဲ့ ဒီေရာဂါက ႐ုိး႐ုိးအအ ေတာသူကုိ လာျဖစ္ရတယ္လုိ႔ မျဖစ္ႏုိင္တာ”
အဲဒီ ႐ုိးအမႈတံခါးကလည္း ဝင္လာႏုိင္တာပဲ အစ္ကုိဟု ေျပာမိအံ့ဆဲဆဲတြင္ႏႈတ္ကုိ ခ်ဳပ္တည္းရသည္။ ဆရာဝန္ႀကီး ေျပာလုိက္သလုိ ဒါမ်ဳိးဆုိတာ ေဆးထုိးအပ္တုိ႔၊ ေသြးသြင္းတာတုိ႔၊ ေနာက္ၿပီး ဟုိ … ဟူး .. ငါ … ငါ … ဘယ္လုိေျပာရပါ့။
“ဟဲ့ .. မိေအးရီ၊ နင့္သမီးက ဟုိေရာဂါတဲ့။ ေဆးမရွိတဲ့ ေရာဂါတဲ့။ ေဆးမရွိတဲ့ ေရာဂါ” တဲ့။
အခန္းတြင္းက ညိဳလဲ့ၾကားမွာ စုိးရိမ္မိသည္။ ပ်ာပ်ာသလဲ အစ္ကုိ၏ ပခုံးကုိဆုပ္ကာ သတိေပးမိသည္။ သူ႔ဇနီးက မ်က္ေတာင္ပုတ္ခတ္ႏွင့္ ၾကည့္ေနသလုိ အေဒၚေလးေစာမွာလည္း ပါးစပ္အေဟာင္းသားႏွင့္ပင္၊ အစ္ကုိ၏ ေၾကကြဲမႈသည္သူတုိ႔ကုိ ကူးစက္ခဲ့ေလၿပီ။ ဆုိးဝါးေသာ ေရာဂါႏွင့္ သမီးငယ္၏ ႏြယ္ဆက္မႈကုိ နားမလည္ႏုိင္ၾကဟန္၊ လက္မခံလုိၾက ဟန္ပင္၊ ဟုတ္မွာပဲ။ သူတုိ႔မေျပာႏွင့္ ၾကားစက ကိုယ္ေတာင္ ...။
“ဒါမ်ဳိးဆုိတာ အစ္ကုိ၊ မူးယစ္ေဆးသုံးတာတုိ႔၊ ဟုိေရာဂါရွိတဲ့သူနဲ႔ ဟုိ … ဟုိ …”
စကားသည္ ဆုံးခြင့္မရလုိက္။ ဧည့္သည္တသုိက္ ေရာက္လာၾကသည္။
“ေဟာ .. ေမာင္ေသာ္တုိ႔ ေရာက္လာၾကၿပီ”
မေအးရီ ဆီးႀကိဳႏႈတ္ဆက္လုိက္မွ ညိဳလဲ့ဆီလာၾကသူမ်ားဟု သိလုိက္ရသည္။ ဟုတ္တာေပါ့။ ဒါ ညိဳလဲ့ ေယာက္်ားေလးပဲ။ အင္း … ဒီေကာင္ေလးကမ်ား။ အုိ … မဟုတ္ႏုိင္ပါဘူး။ အင္း … မဟုတ္ပါေစနဲ႔၊ မဟုတ္ … ပါေစ ...။
“မေန႔ကတည္းက လာၾကမလုိ႔။ သမီးကုိ ေစာင့္ေနရတာနဲ႔။ ဒီေန႔မွ လာႏုိင္တာ”
သူက ညိဳလဲ့ ေယာကၡမႀကီးပဲ။ ဟုိကေလးမက သူ႔သမီး ထင္ရဲ႕။ ၿမိဳ႕ရည္ ၿမိဳေသြးနဲ႔ ဆုိေတာ့ … ေက်ာင္းသူ ... ။
“က်ဳပ္ေခြၽးမေလး ဘယ့္ႏွယ့္ေနေသးလဲ။ သက္သာရဲ႕လားဟင္”
စဥ္းငယ္ ၾကာသည့္တုိင္ အေျဖက မထြက္လာ။ ညိဳလဲ့ေယာက္်ားကေတာ့ သိလုိေစာရွာထင့္။ အခန္းကုိ ေမးကာ ဇနီးထံ ထြက္သြားေတာ့သည္။ ေဒၚေလးေစာက ထလုိက္သြားသည္။ စကားဆိတ္ေနရာမွ ...
“ဆရာဝန္က ဘာတဲ့လဲ။ ဘယ္ေန႔ဆင္းရမတဲ့လဲ ဟင္”
မည္သူ႔ထံကမွ အေျဖမေပၚျပန္။ အဆင္ေျပဆုံး အေျဖကုိ စဥ္းစားေနစဥ္ ...
“ဒီေန႔ပဲ ဆင္းရမယ္တဲ့။ ေဆး႐ုံမွာေနလည္း မထူးဘူးတဲ့။ က်ဳပ္သမီးေရာဂါက ေဆးမရွိတဲ့ ေရာဂါတဲ့ဗ်”
မခ်ိတင္ကဲ ဝင္ေျပာလုိက္ေသာ အစ္ကုိ၏ အေျဖေၾကာင့္ ၾကက္ေသေသသြားကာ ...
“ေဟာေတာ္၊ ဒါဆုိ ဟုိ ဟုိ ... ကူးစက္တတ္တဲ့ ေရာဂါဆုိတာမ်ားလား၊ ဘုရား .. ဘုရား .. ဘယ္ကမ်ား .. ကူး”
“ဘယ္က ကူးရမွာလဲ၊ ခင္ဗ်ားသားက ေနမွာေပါ့ ဟင္း ..”
“အလုိေတာ္၊ က်ဳပ္တုိ႔သားက လူေကာင္း ...”
“ၾသ ..က်ဳပ္တုိ႔ သမီးကေတာ့ မေကာင္းဘူးေပါ့ေလ။ ေတာက္ … ဒီမယ္ ေဒၚသန္း”
သမီးေဇာႏွင့္ ႀကိတ္မႏုိင္ခဲမရ ျဖစ္ေနရွာေသာ အစ္ကုိ႔ပခုံးအား ဖ်စ္ကာ သတိေပးရျပန္သည္။ ေဒၚသန္းကုိလည္း သူ႔သမီးက တီးတုိးေျပာျပေနသည္။ ၾကားဝင္၍ ...
“ဒီေရာဂါဆုိတာ မူးယစ္ေဆးတုိ႔၊ ေဆးထုိးအပ္တုိ႔၊ ေရာဂါရွိသူရဲ႕ ေသြးကုိ သြင္းမိတာတုိ႔ကေန ကူးစက္တတ္သလုိ ဟုိ .. လိင္ .. ကဲ .. ဟုိ လင္မယားဆက္ဆံရာကလည္း တဦးမွာရွိရင္ တဦးကို ကူးႏုိင္တယ္တဲ့။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေလ ဒီအခ်ိန္မွာ သူ႔ေၾကာင့္ ၊ ငါ့ေၾကာင့္ အျငင္းပြားေနရမယ့္အခ်ိန္ မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။ ညိဳလဲ့ကုိသာ …”
ညိဳလဲ့ ေယာက္မေလးက မ်က္လႊာခ်ေနၿပီး အေအျဖစ္သူကေတာ့ မ်က္လုံးအဝုိင္းသားႏွင့္ လွမ္းၾကည့္ေနသည္။ စကားတခုကုိ အမွတ္ရလာ၍ ...
“အဲ .. အစ္မႀကီးသားကုိလည္း ေဆးစစ္ၾကည့္သင့္တယ္။ ဆရာဝန္ႀကီးကလည္း ေရာက္ရင္ ေဆးလာစစ္ပါတဲ့”
“ေဆးစစ္ဖုိ႔ မလုိေတာ့ပါဘူး ဦး ...၊ မႏွစ္ေႏြက အစ္ကုိ ေရယုန္ေတြေပါက္ၿပီး ေနမေကာင္းျဖစ္လုိ႔ ကြၽန္မလုပ္တဲ့ ေဆးခန္းကုိလာျပေတာ့ ဆရာဝန္က အစ္ကုိ႔မွာ ပုိး …”
သူငယ္မ၏ စကားသည္ တုိးတိမ္သြားေပမင့္ ညိဳလဲ့ထံ ေရာဂါလာေရာက္ရာ လမ္းေၾကာင္းကမူ ...။
(၄)
ထုိညေနမွာေတာ့ ညိဳလဲ့ကုိ ရြာသုိ႔ျပန္ေခၚသြားၾကသည္။ ရြာကုိ အားေမြးရေအာင္ ခဏသြားအနားယူမွာဟု လီဆယ္ၾကရသည္ေလ။ သူ႔ေယာက္်ား ဖုိးေသာ္ကေတာ့ ေက်ာက္တန္း ခဏျပန္မည္ တဲ့။ တေန႔ သုံးေထာင္ဆုိသည့္ ေဆး႐ုံစရိတ္ကုိ ေလးရက္စာ ရွင္းေပးလုိက္သည္။ လုိအပ္ေသာ ေဆးဝါးႏွင့္ စားစရာ သင့္ႏုိးရာရာ ဝယ္ေပးလုိက္ႏုိင္ေပမင့္ ရင္ထဲမူ အင္း .. ခမ်ာေလး ဒါ .. ေနာက္ဆုံး .. ခရီး ဟူး ...။
အေရာင္းအဝယ္ေတြက တဖက္ႏွင့္မုိ႔ ရြာသုိ႔ေရာက္ေအာင္မူ လုိက္မပုိ႔ႏုိင္ခဲ့။ အေရးရွိလွ်င္မွာဖုိ႔ အစ္ကုိ႔ကုိ အားေပးလုိက္ရင္း ညိဳ႕လဲ့သတင္းကုိ နားစြင့္ေနမိသည္။ ေမွ်ာ္ေသာ သတင္းသည္ ထင္သည္ထက္ ေစာစြာ ေရာက္လာခဲ့ေလသည္။ ေလးရက္ေျမာက္ေန႔တြင္ ညိဳလဲ့ မသက္သာ။ ေန႔လား၊ ညလား ေရာဂါသည္းေနၿပီ။ မင္းကုိလည္း ေမးေနသည္ဆုိေသာ သတင္းစကားသည္ အစ္ကုိ အေခၚလႊတ္သူႏွင့္ အတူေရာက္လာ၍ ရြာသုိ႔ ဆင္းခဲ့ရေလသည္။ အရက္ေလး ေထြေထြႏွင့္ သမီးအေၾကာင္းကုိ တသသ ေျပာေနေသာ အစ္ကုိ႔ကုိ ရြာအဝင္ ႀကီးေတာ္ရီတုိ႔အိမ္မွာပင္ အသင့္ေတြ႔ရသည္။
“ငါ့ညီ၊ မင္းေရာက္လာၿပီ။ မင္းလာတာ ေက်းဇူးတင္တယ္။ ဒါေပမယ့္ မင္းလည္း မင္းတူမကုိ မကယ္ႏုိင္ဘူး .. ေအ့”
စိတ္ကုိ ထိန္းဖုိ႔ ႏွစ္သိမ့္စကားအခ်ဳိ႕ေျပာကာ ႏႈတ္ဆက္ရွာသူေတြကုိ တုံ႔ျပန္ႏႈတ္ဆက္ၿပီး ရြာလယ္ေခ်ာင္းနံေဘး လမ္းေလး အတုိင္း ဝင္ခဲ့သည္။ ေခ်ာင္းေလး တဖက္တခ်က္ စီရီေနေသာ ဝါးႏွင့္ၿပီးသည့္ အိမ္ေလးမ်ားထဲမွ အိမ္ေလးတလုံးအတြင္း ဝင္လုိက္ေတာ့ ေတြ႔ရသည္က ညိဳလဲ့ႏွင့္ အရင္းအဖ်ား ေဆြမ်ဳိး မိန္းမႀကီးငယ္တခ်ဳိ႕။ သူတုိ႔ထဲမွ ညိဳလဲ့အေမ မေအးရီက ..
“ေဟာ ... ေမာင္ေဆြျမင့္”
ထုိ ႏႈတ္ဆက္သံေၾကာင့္ ပက္လက္ကေလး မွိန္းေနေသာ ညိဳလဲ့မ်က္လုံးေလးမ်ား ပြင့္လက္လာသည္။
“ဦး ... ေရာက္လာၿပီလား။ သားႀကီးနဲ႔ သူ႔အေဖေကာ မပါလာဘူးလား”
တုိးသဲ့ေမးသံကုိ ဘာေျဖရမွန္းမသိ။ မ်က္လုံးေဝ့ၾကည့္မိေသာအခါ ေျဖသားရေနဟန္တူေသာ တေယာက္က
“လာေတာ့မယ္ တူမရဲ႕၊ သြားေခၚေနၿပီ” ဟု ဝင္ေျဖလုိက္မွ “ေၾသာ္” ဟု တုိးသဲ့သံျပဳရင္း ျပန္မွိန္းသြားျပန္သည္။
လြန္ခဲ့ေသာ သုံးေလးႏွစ္ခန္႔က ညိဳလဲ့သည္ ယခု ညိဳလဲ့ မဟုတ္ေတာ့ၿပီ။ ၾကံဳလွီေသးေကြးေသာ ကုိယ္ႏွင့္ ျပာႏွမ္းႏွမ္း အသားအေရတုိ႔သည္ ...။
“သားႀကီး ေရာက္မလာေသးဘူးလား အေမ”
“ေရာက္ေတာ့မယ္ သမီးရဲ႕”
မေန႔ကတည္းက ညိဳလဲ့ ေယာက္်ားႏွင့္ ႏွစ္ခါလည္ရြယ္ သူ႔သားႀကီးကုိ အေခၚလႊတ္ထားသည္တဲ့။ ေက်ာက္တန္း ပါဒႀကီး ႏွင့္ တြံေတးသည္ ေျပာပေလာက္ေအာင္ ခရီးမကြာလွမ္း။ သုိ႔ေသာ္ ဖုိးေသာ္တုိ႔ကုိ ေႏွာင့္ေႏွးေစေသာ အေၾကာင္းမ်ားသည္ တခုမဟုတ္၊ တခု .. ဟူး .. ေဆး႐ုံကဆင္းတဲ့ေန႔ကတည္းက တပါတည္းလုိက္ခဲ့ဖုိ႔ ေကာင္းတာ။ ဒီေကာင့္ႏွယ္ ...။
“အေမ လာၾကၿပီလား”
“လာေနပါၿပီ သမီးရဲ႕”
ဝင္သက္ကုိ ခက္ခဲစြာ႐ွဴရင္း ဖြဖြေမးေနသူကုိ မ်က္ရည္ရႊဲေနသူေတြက ဟန္မပ်က္ ေျဖေနေလသည္။ အင္း ... သူ႔သားႀကီး ကုိ ေစာင့္ေနရွာတာမ်ားလား။
“သား … သားေလးေကာ …”
“ဟုိမွာေလ သမီးရဲ႕၊ သမီးအေဖ ထိန္းေနတယ္။ ကုိညိဳေရ၊ ကေလးကုိ ေခၚခဲ့ပါဦး”
အစ္ကုိက သူ႔ေျမးေလးကုိ ပုိက္ခ်ီလာကာ ညိဳလဲ့ကုိျပေတာ့ မ်က္ႏွာေလး ေသြးေရာင္လႊမ္းလာကာ မ်က္လုံးေလးေတြ ေတာက္လာျပန္သည္။ မ်က္ရည္တုိ႔ စိမ့္ထြက္လ်က္က ညိဳလဲ့သားဆီ လက္ကမ္းသည္။ ၾကည့္အားမရွိ၍ ျမင္ကြင္းကုိ လႊဲရန္ အသာထကာ ထြက္ခဲ့မိသည္။
“အေမ … သားႀကီးတုိ႔ မ …”
သဲ့သဲ့ ၾကားလုိက္ရေသာ ထုိအေမးသည္ ညိဳလဲ့၏ ေနာက္ဆုံးေမးခြန္းျဖစ္ေၾကာင္း အေျဖက ...
“သမီး .. သမီး၊ အံမယ္ေလး … ကယ္ၾကပါဦး ေတာ့္။ ကြၽန္မသမီးေလး ေရတိမ္နစ္ပါေပါ့ .. အီး .. ဟီး ...”
ဝါးအိမ္ကေလးသည္ ငိုသံတုိ႔ျဖင့္ သိမ့္သိမ့္ခါသြားသလားပင္။
(၅)
ေနာက္ေန႔နံနက္ ေစာေစာတြင္မွ ညိဳလဲ့ေယာက္်ားႏွင့္ သားႀကီးေလးတုိ႔ ေရာက္လာၾကသည္။ ေငြေလးေၾကးေလး ရွာေဖြေနရလုိ႔ ေနာက္က်ျခင္းတဲ့။ ထုိအေၾကာင္းျပသည္ ေဆြမ်ဳိးတုိ႔အား ႏွလုံးေၾကကြဲမႈသာ ပုိ၍ျဖစ္ေစျပန္သည္။ ငုိသံေတြ တေက်ာ့ညံလာျပန္သည္။ ေၾသာ္ … မျပည့္စုံျခင္းအနာဟာ တျခားေဝဒနာေတြကုိပါ ခံစားေစတဲ့ အရာပါလား။ ညိဳလဲ့ကေတာ့ ဘာေဝဒနာမွ မခံစားရေတာ့ၿပီ။
ေမာင္ေသာ္သည္ေရာက္သည္ႏွင့္ ဇနီးအနားသြားကာ ငို႐ႈိက္ေနသည္။ သားႀကီးေလးကေတာ့ အေဒၚမ်ား၏လက္ေပၚမွာ သူ႔မိခင္၏ ခရီးဆုံးကုိ သိရွာပုံမရ။ ဟူး … ႏွစ္ခါလည္ ေက်ာ္ေက်ာ္ဆုိေတာ့လည္း ေၾသာ္ ... ညိဳလဲ့၊ တူမေလး သူ တဖြဖြေမးေနတဲ့ သား ေရာက္လာေတာ့လည္း ခမ်ာ ...။
ေခ်ာင္းစပ္ဆီ ထြက္လာမိသည္။ အုန္းပင္တန္းမွာ ရပ္ရင္း အေၾကာင္းမဲ့ ဟုိသည္ေငးေနမိသည္။ ဖမ်က္ဒူးဝန္း ျမဳပ္ခန္႔ေရသည္ ေလးတြဲစြာ စီးဆင္းေနသည္။ ေၾသာ္ ... လူတေယာက္ရဲ႕ ဘဝစီးဆင္းသြားပုံကျဖင့္ ျမန္ဆန္လွခ်ည့္။
လြန္ခဲ့ေသာ သုံးေလးႏွစ္ခန္႔က ရယ္ျမဴးေနခဲ့ေသာ သတုိးသမီးေလးသည္ ယခုမူ။ မနက္ျဖန္တြင္ နိဂုံးတုိင္ေပေတာ့မည္။ နိဒါန္းႏွင့္ နိဂုံးသည္ နီးကပ္လြန္းလွခ်ည့္။ ထုိစဥ္ အစ္ကုိသည္ သူ႔ေျမးငယ္ေလးကုိ ပုိက္ကာ တဖက္အိမ္မွကူးလာေနသည္ ကုိေတြ႕ရေတာ့ ေၾသာ္ … ဥမမယ္ကေလး ႏုိ႔မွ စုိ႔ရရွာပါေလစ။ ႏုိ႔ဘူးတုိ႔ ဘာတုိ႔မွ ရွိပါေလစ။ ဟူး … ေဟာ … ငိုရွာၿပီ။ အင္း … သူကေလးရဲ႕ နိဒါန္းကလည္း အား … ဒီခမ်ာေလးမွာေကာ ဖြဟဲ့ လြဲပါေစ။ ဖယ္ပါေစ ဘုရားသိၾကားမလုိ႔ လြဲပါေစ။ ၾကည့္စမ္း၊ အျပစ္မဲ့တဲ့ေရာက္သစ္စ ဘဝေလးကုိ ေစာင့္ႀကဳိေနတဲ့အရာက .. ဘုရား … ဘုရား ...။ မ်က္စိကုိ မွိတ္ကာ အနားက အုန္းပင္ကုိ မွီလုိက္မိသည္။ ကိစၥဝိစၥေတြၿပီးရင္ေတာ့ ေဆးစစ္ေပး၊ ဟူး ...။
(၆)
မနက္ျဖန္တြင္ ညိဳလဲ့ကုိ သၿဂဳႋဟ္ေတာ့မည္။ ရြာမွာေတာ့ အျပင္းဖ်ားလုိ႔ဆံုးတာဟု သတင္းထြက္သည္။ ေဆြရင္းမ်ဳိးခ်ာ တခ်ဳိ႕သာ အမွန္ကုိ ရိပ္မိၾကသည္။ ဒီေရာဂါကုိ ရွက္စရာဟု ထင္၍လားမသိ။ ဖုံးကြယ္ထားလုိၾကသည္။ ညိဳလဲ့အေမ မေအးရီကဆုိ ခုထိလက္မခံ။ ေျပာလာသူကုိ တြင္တြင္ျငင္းဆန္ၿမဲ။ မတတ္သာ။ တခ်ိန္မွာေတာ့ ေျပာျပရေပမည္။ အကူးစက္ရဲေသာ ထုိေရာဂါသည္ မသိနားမလည္ျခင္း တံခါးမွအလြယ္ တကူဝင္ေရာက္လာတတ္ေၾကာင္း။ ဒါေၾကာင့္ ...။
အင္း ... အစ္ကုိတုိ႔ မိသားစုေကာ ေဆး႐ုံကဆင္းတဲ့ေန႔က ဆရာဝန္ႀကီးမွာလုိက္တဲ့ ေဆးထုိးအပ္တုိ႔ ဘာတုိ႔ သီးသန္႔သုံး ဆုိတာေတြ လုိက္နာၾကရဲလား မသိဘူး။ သမီး သံေယာဇဥ္နဲ႔မ်ား။ အုိ … အစ္ကုိ ဒါေလာက္ မအပါဘူးေလ။ ဟူး ... ။
အိပ္လုိ႔မရသည့္အဆုံး ထထုိင္လုိက္မိသည္။ သိပ္သည္းေသာ အေမွာင္ထုက ဝန္းက်င္မွာ ဘက္ထရီ မီးေရာင္ျဖင့္ လူတခ်ဳိ႕ ကနားဖ်င္းေအာက္မွာ ဝုိင္းဖြဲ႔ေနၾကသည္။ ပုိကာဆြဲေနၾကသည္လား မသိ။ ထုိအနားတြင္ ဖုိးေသာ္ကုိလည္း လွမ္းေတြ႔ရသည္။ သူပါ ဝင္ကစားေနဟန္ေတာ့ ဟုတ္ဟန္မတူ။ ဒီအခ်ိန္တြင္ သူ႔မွာလည္း ...။
အင္း ... ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္နဲ႔ အိမ္ေထာင္ပ်က္။ ခုေရာ ေျမတူးစက္ေမာင္းေသးလား မသိ။ ကုိယ္ခႏၶာကေတာ့ မက်ေသးဘူး။ ဒါမ်ဳိးဆုိတာ တျဖည္းျဖည္းမွ ... ျဖစ္မွ ျဖစ္ရပေလ။ အုိ … သနားစရာ မလုိပါဘူး။ သူမုိက္မဲလုိ႔ အျပစ္မဲ့တဲ့ ငါတူမေလး ဟြန္း .. တကယ္ဆုိ ဒင္းေသရမွာ။
ေအးေလ၊ ပညာကလည္း ေကာင္းေကာင္းမတတ္။ ဗဟုသုတကလည္း မရွိရွာဆုိေတာ့ ျပဳမိၾကမွာပဲေလ။ မ်က္ကန္း တေစၧ မေၾကာက္ဆုိသလုိ မသိေတာ့ မေၾကာက္။ မေၾကာက္ေတာ့ မဆင္ျခင္၊ မဆင္ျခင္ေတာ့ ဟူး ...။ ေနာက္ၿပီး အလုပ္ၾကမ္းသမားေတြဆုိေတာ့ ပင္ပန္းတာကုိ အေၾကာင္းျပဳၿပီး အရက္ကေလး ေသာက္ရလြယ္တာကုိ အေၾကာင္းျပဳၿပီး အေပ်ာ္လုိက္၊ လုပ္ေဖာ္ကုိင္ဖက္ေတြကလည္း အရြယ္ေတြက မတိမ္းမယိမ္း။ အသိကလည္း မယိမ္းမတိမ္းဆုိေတာ့ တဦးကို တဦး ထိန္းကြပ္ေပးႏုိင္ၾကမည္မဟုတ္။ အဲဒီအခါ ကာကြယ္ရေအာင္မွန္း၊ ဆင္ျခင္ရေကာင္းမွန္း သိၾကမည္မထင္။ အုိ … ကာကြယ္ဖုိ႔ အသာထား 'ကြန္ဒုံး' ဆုိတာေတာင္ ၾကားမွ ၾကားဖူးၾကရဲ႕မသိ။
သူမ်ားဆီမွာေတာ့ ငါစာထဲမွာ ဖတ္ဖူးတယ္။ ဒီေရာဂါသည္ေတြ မတုိးပြားဖုိ႔ ေစတနာ့ဝန္ထမ္းကာကြယ္ဖုိ႔ ပစၥည္းေတြကုိ အခမဲ့လုိက္ေဝတဲ့ အမဲသားသည္ တေယာက္ဆုိ သူ႔နာမည္ရင္း ေပ်ာက္ၿပီး အဟင္း 'ဦးကြန္ဒုံး' လုိ႔ေတာင္ အမ်ားက ခ်စ္စႏုိး ေခၚၾကဆုိပဲ။
ကဲေလ … ဘာတတ္ႏုိင္မွာလဲ။ သတၱဝါတခု ကံတခုေပါ့။ အိပ္မွ၊ အိပ္မွ။ မနက္က်လည္း တရားနာရဦးမွာနဲ႔ အိပ္ရာေပၚ ျပန္လွဲလုိက္သည္။ တဝီဝီကပ္လာေသာ ျခင္တုိ႔ကုိေမာင္းရန္ အနီးက ယပ္ေဟာင္းတေတာင္ကုိ လွမ္းယူလုိက္သည္။ စ်ာပနတခုတြင္ကမ္းခဲ့ေသာ ယပ္ေတာင္ေလးျဖစ္ေပမည္။ သံေဝဂ လကၤာေလးက မႈန္ဝါးဝါး။
ေၾသာ္ … မနက္ ကမ္းဖုိ႔ ယပ္ေတာင္မပါပါလား။ အခ်ိန္ကလည္း မရေတာ့။ ဒီယပ္ေတာင္ရွင္ကေတာ့ အသက္ ဘယ္ေလာက္လဲ မသိဘူး။ ညိဳလဲ့ကေတာ့ ႏွစ္ဆယ့္ႏွစ္ႏွစ္ပဲ။ ေၾသာ္ .. အေႂကြေစာလွခ်ည့္။ အင္း … ညိဳလဲ့က ႏွစ္ဆယ့္ ႏွစ္ႏွစ္ဆုိေတာ့ ဖုိးေသာ္ကေတာ့ ကြာလွ ႏွစ္ႏွစ္ သုံးႏွစ္ေပါ့။ ဒါဆုိ ႏွစ္ဆယ့္ေလးငါးႏွစ္ေလာက္ေပါ့။ ဟူး .. ဒီသူငယ္ အရြယ္ရွိေသးတာပဲ။ တပင္လဲ တပင္ထူ တဲ့။ တေန႔ေန႔မွာ တကယ္လုိ႔မ်ား သူ ... သူ .. တပင္ထူခဲ့ရင္ ဘုရား … ဘုရား …။
[ေရႊအျမဳေတ ႐ုပ္စုံ မဂၢဇင္း။ ေဖေဖာ္ဝါရီ - ၂ဝဝ၆]
သ႐ုပ္ေဖာ္ - ေအာင္ထက္
No comments:
Post a Comment