႐ုတ္တရက္ ၾကံဳလိုက္ရတဲ့ အႏၱရာယ္သူႀကီးထည့္ေပးလိုက္ေသာ လူငယ္ေလးေနာက္သို႔ က်ေနာ္တို႔ ၃ ေယာက္ လိုက္သြားပါသည္။ ၁၅ မိနစ္ေလာက္ ေလွ်ာက္မိရာ ျခံစပ္တခု၏အဆံုးတြင္ ေရွ႕မွလယ္ကြင္းတကြင္း ခံေနပါသည္။ က်ေနာ္က လိုက္ပို႔သည့္ လူငယ္ေနာက္မွ ကပ္လွ်က္ပါလာပါသည္။
လယ္ကြင္းစပ္တဖက္သို႔ က်ေနာ္လွမ္းၾကည့္လိုက္ရာ စစ္သား ၁၅ ေယာက္ခန္႔ သည္ ေတာစပ္ထဲမွ ထြက္လာသည္။ အသင့္အေနအထားႏွင့္ ေလွ်ာက္လာသည္ကို လွမ္းေတြ႔ရပါသည္။ က်ေနာ္က ..
“ဖထီးမန္း … ဟိုမွာ ရန္သူေတြ က်ေနာ္တို႔ ျပန္ဆုတ္မယ္”
က်ေနာ္ ကပ်ာကယာ ျပန္လွည့္ပါသည္။ လိုက္ပို႔သည့္ေကာင္ကေလးလည္း ထြက္ေျပးသြားပါသည္။ က်ေနာ္တို႔ ၃ ေယာက္ ေနာက္ေၾကာင္းသို႔ ျပန္လွည့္ၿပီး ဆုတ္လာပါသည္။ ရြာအျပင္သို႔ေရာက္လာပါသည္။ လမ္းတြင္ ရန္သူ႔စစ္တပ္လာ၍ ထြက္ေျပးေသာ ရြာသားအခ်ဳိ႕ကို ေတြ႔ရပါသည္။
လမ္းတြင္ အသက္ ၅၀ ခန္႔ရွိ မြန္အမ်ဳိးသား ဦးေလးႀကီးတဦးကို ေတြ႔ပါ သည္။ က်ေနာ္တို႔ကိုေတြ႔ရာ အလြန္ လန္႔ေနပါသည္။ သူသည္ အဖ်ားတက္ေနပါသည္။ ဦးေအာင္ေငြက ေၾကာက္စရာမလိုေၾကာင္း၊ က်ေနာ္တို႔လည္း စစ္တပ္နဲ႔ေတြ႔လို ထြက္ေျပးတာျဖစ္ေၾကာင္း၊ အဖ်ားေပ်ာက္သြားေအာင္ ေဆးေပးမည္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ဦးေအာင္ေငြကေျပာၿပီး ေခၚလာပါသည္။
တေနရာအေရာက္တြင္ အဖိုးႀကီးက စိတ္ခ်ရသည္ဟုေျပာ၍ နားၾကပါ သည္။ ဦးေအာင္ေငြက ပါလာသည့္ ေဆးေတြ ထုတ္တိုက္ပါသည္။ အဖိုးႀကီးလည္း က်ေနာ္တို႔အေပၚ ယံုၾကည္မႈရွိလာပါသည္။ ဖထီးမန္းေအာင္ၾကည္က ပိုက္ဆံ ၅ က်ပ္ ထုတ္ေပးၿပီး စားစရာတခုခု စီစဥ္ေပးရန္ အကူအညီေတာင္းပါသည္။ အဖိုးႀကီးသည္ လိုလိုလားလားပင္ လုပ္ေပးမည္ေျပာၿပီး ျပန္သြားပါသည္။
တနာရီခန္႔ၾကာမည္ ထင္သည္။ အဖိုးႀကီးျပန္လာသည္။ ထမင္းတထုပ္လည္း ယူလာေပးသည္။ ထမင္းထုပ္ကို ေျဖၾကည့္လိုက္ရာ ၾကက္ေပါင္ကင္တခုႏွင့္ င႐ုပ္သီးေတာင့္ တထုပ္ကို ေတြ႔ရသည္။ က်ေနာ္တို႔စားေသာက္ၿပီး အဖိုးႀကီးကို ရြာႏွင့္ခပ္လွမ္းလွမ္းအထိ လိုက္ပို႔ခိုင္းပါသည္။
နယ္ေျမ အေျခအေနကိုေမးၾကည့္ရာ ၎ေျပာျပခ်က္အရ ေတာင္ေက်ာ္လိုက္လွ်င္ ေက်ာင္းရြာဆိုေသာ ကရင္ရြာရွိေၾကာင္း အေတာ္ေလးေဝးေၾကာင္း ေျပာျပသည္။ အဖိုးႀကီးလိုက္ပို႔ၿပီး တနာရီခရီးခန္႔တြင္ နားလိုက္ပါသည္။ အဖိုးႀကီးလည္း ျပန္သြားပါသည္။
က်ေနာ္တို႔ ၃ ေယာက္တိုင္ပင္ပါသည္။ ေတာင္ေက်ာ္ၿပီး ေက်ာင္းရြာသြားမလား၊ ဒူးယားသူႀကီးကို ဆက္မလား တိုင္ပင္ပါသည္။ ေတာင္ေက်ာ္လွ်င္ လမ္းမသိ၊ အေျခအေန မသိ၊ သြားရန္မသင့္ေၾကာင္း ဒူးယားသူႀကီးမွာ ေတာ္လွန္ေရးႏွင့္ ပတ္သက္သူ လူႀကီးတဦးျဖစ္၍ စိတ္ခ်ရေၾကာင္း ညမိုးခ်ဳပ္လွ်င္ ရြာနားျပန္ကပ္ၿပီး သူႀကီးႏွင့္ဆက္ရန္ ဆံုးျဖတ္လိုက္ပါသည္။
ညမိုးခ်ဳပ္ခါနီးတြင္ လမ္းမႀကီးအတိုင္း ဝင္လာပါသည္။ ရြာအစြန္နားက အိမ္ကေလး တလံုးအေပၚတက္နားၿပီး မြန္အေဒၚႀကီးကို အကူအညီေတာင္းပါသည္။ မနက္ပိုင္း က ေလွပ်က္လာသူမ်ားျဖစ္ေၾကာင္း၊ စစ္တပ္လာ၍ ထြက္ေျပးခဲ့ရေၾကာင္း၊ သူႀကီးႏွင့္ေတြ႔လိုေၾကာင္း၊ စစ္တပ္ရွိ မရွိ ၾကည့္လာခဲ့ေစလိုေၾကာင္း ေျပာၿပီး အေဒၚႀကီးကို အကူအညီေတာင္းပါသည္။
အေဒၚႀကီးလည္း သူႀကီးသြားေခၚေပးမည္ဟု ေျပာၿပီးထြက္သြားပါသည္။ အေဒၚႀကီးသြားသည္မွာ တနာရီေက်ာ္ ပါၿပီ။ ျပန္လည္းေပၚမလာပါ။ လကြယ္ေန႔ညမို႔ မိုးေမွာင္ေနသည္။ မိုးကလည္း ဖြဲဖြဲရြာေနသည္။ က်ေနာ္က အိမ္ျခံဝ၏ ျခံစည္း႐ိုး အကြယ္တြင္ ကင္းေစာင့္ေနသည္။ ဖထီးမန္းသည္ က်ေနာ္ ကင္းေစာင့္သည့္ေနရာသို႔ ေရာက္လာသည္။
“အဖြားႀကီး လႊတ္လိုက္တာၾကာၿပီ၊ သူႀကီးလည္း ေရာက္မလာဘူး။ အေျခအေန မေကာင္းဘူးထင္တယ္၊ က်ေနာ္တို႔ ဒီေနရာကေန ထြက္သြားရင္ ေကာင္းမယ္”
ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္။
No comments:
Post a Comment