ထို႔ေနာက္ နဂိုက ပံုက်ေနေသာ မ်က္ခံုးကေလးေပၚတြင္ ခဲတံျဖင့္ အသာလိုက္ၿပီး ေကာ့ပ်ံေနေအာင္ မထူမပါး အေနေတာ္ခြဲေပးၿပီး ေနာက္ဆံုး ႏႈတ္ခမ္းနီ ပန္းရင့္ ေရာင္ကို ပံုက်ပန္းက် ဆိုးေပးေနသာ ဦးေလးညိဳကို ၾကည့္ကာ သည္ပညာေတြကို ဘယ္လိုတတ္ေနပါ လိမ့္ဟု ေပတိုးစိတ္ထဲက ခ်ီးက်ဴးလိုက္သည္။
ထို႔ေနာက္ ဂႏၶမာပန္းမ်ားကို အပြင့္လိုက္ေႁခြၿပီး ဆံပင္ၾကားမွ ေပၚထြက္ေနေသာ ဒဏ္ရာမ်ားႏွင့္ မ်က္ႏွာေဘး တဖက္တခ်က္တြင္ သာမက ခႏၶာကိုယ္ေဘးမွ လြတ္ေနေသာ ေနရာအႏွံ႔အျပားတြင္ အစီအရီခ်ၿပီး ႏွင္းဆီပြင့္ဖတ္မ်ားကိုပါ လွပစြာျဖင့္ ျဖန္႔ျဖဴးလိုက္ေသာအခါ ပန္းေမြ႔ယာေပၚတြင္ ႏွစ္ရွည္လမ်ား အိပ္ေမာက်ေနေသာ ပံုျပင္ထဲက နတ္သမီးေလးတပါးကဲ့သို႔ လွခ်င္တိုင္း လွေနပါေတာ့သည္။
“ေပတိုးႏွယ္ ေငးရန္ေကာကြာ၊ ေရခဲတိုက္မွာေနၿပီး မသာမျမင္ဖူးတာက်ေနတာပဲ၊ ကုိယ့္အလုပ္ကိုယ္လုပ္မွေပါ့၊ ဟိုဆရာေလးတို႔ ပန္းျခင္းေလး ပန္းေခြေလးခ်ထားမွ လွမွာေပါ့ဗ်၊ ပါမလာရင္လည္း အခ်ိန္ရွိတုန္း ဝယ္လိုက္ေလ၊ ဒီေကာင္ေလးေတြ ဆီမွာ ရွိတယ္”
ေပတိုးကိုသတိေပးရင္း တဆက္တည္း မသာရွင္ေတြကိုပါ လွမ္းအေၾကာင္းၾကား လိုက္သည္။
“အိမ္ကလာရင္ ပန္းေခြပါခ်င္ပါလာမွာ၊ လိုလိုမယ္မယ္ ပန္းျခင္းတျခင္း ေလာက္ေတာ့ ဝယ္ခ်င္တယ္၊ ဘယ္ေလာက္လဲ …”
“လိုက္ၾကည့္ေပါ့၊ အကိုတို႔ ႀကိဳက္တာေရြးေပါ့၊ ၿပီးမွဟိုမွာ ေစ်းေျပာ”
ေပတိုး သြက္လက္ဖ်တ္လတ္စြာ ပန္းထားရာ စတိုခန္းဘက္သို႔ ဦးေဆာင္ေခၚ လာၿပီး စတိုခန္းတံခါးကို အသာတြန္းဝင္လိုက္ၿပီး …
“အမေရ ပန္းယူမယ္”
ဟု လွမ္းအသံျပဳလိုက္သည္။ အခန္းထဲတြင္ ပန္းျခင္း သံုးေလးျခင္း ႏွင့္ ပန္းေခြအခ်ဳိ႕ကို မတူးက စီတန္းျပရင္း …
“ႀကိဳက္တာေရြးပါ”
ဟုဆိုရင္း ဝယ္သူမ်က္စိက်မည့္ ပန္းျခင္းကို ပန္းမ်ားထပ္မံျဖည့္စြက္ျပဳျပင္ကာ မြမ္းမံေပးေနသျဖင့္ ႐ႈိးပန္း တုတ္တုတ္ႀကီးမ်ားျဖင့္ ေဝေဝဆာဆာလွေနေသာ သစၥာပန္းျခင္းႀကီးကိုေရြးၿပီး တရာ့ေလးဆယ္ႏွင့္ ဝယ္ျဖစ္သြားသည္။ ဝယ္သူျပန္ ထြက္သြားေသာအခါ ေပတိုးက …
“အမတို႔ပဲေကာင္းတယ္၊ အလုပ္ကိုျဖစ္လို႔”
“ ဟဲ့ … နင္ကေရာ မျဖစ္လို႔လား”
“ဘယ္္မွာျဖစ္ေသးလို႔လဲဗ်၊ တမနက္လံုး အမကိုပဲ လုပ္ေပးေနတာ”
“ဒီျခင္းျပန္ဝင္မွာေပါ့၊ ဒါေပမယ့္ ပန္းက သိပ္မလတ္ခ်င္ေတာ့ဘူး၊ အသစ္ကေလး ဘာေလး ရွာဦးေလ”
“ဟာ … က်ေနာ္ အခုမွသတိရတယ္၊ ခန္းမ ၁ မွာထားမယ့္ သစ္ခြပန္းျခင္း အရမ္းလွတာပဲ၊ က်ေနာ္ အဲဒါသြားေစာင့္ၿပီး အမဆီယူလာခဲ့မယ္ သိလား”
“ေအး … ရေအာင္လုပ္ေနာ္၊ ေစာေစာရရင္ ပိုေကာင္းမယ္၊ ေနာက္အခ်ိန္ေတြမီရင္ ဒီေန႔ပဲ ေစ်းဦးေပါက္ႏိုင္တာေပါ့၊ သစ္ခြဆို အၾကာႀကီးခံမွာ ဟ”
“ အဲဒါလဲ ငါးဆယ္ပဲလား”
“နင္ကလဲဟယ္၊ ပိုေပးမွာေပါ့”
ပိုမွျဖစ္မည္။ သည္ကေန႔ ေပတိုးေငြလိုေနသည္။ ညည ေဝဠဳဝန္မွ လူငယ္ေတြစုစုၿပီး ဂစ္တာတီးေနတာကို အားက်ၿပီး သြားထိုင္ ေငးေမာခဲ့တာ ၾကာၿပီ။
သူတို႔အခ်င္းခ်င္းေတာင္ လူနဲ႔ဂစ္တာမမွ်လို႔ အခ်ိန္ပိုင္းႏွင့္ တီးၾကရသည္။ တခါတရံ သူတို႔အခ်င္းခ်င္း စကားေျပာခိုက္၊ ေဆးလိပ္ဖြာခိုက္ ခဏတျဖဳတ္ ေကာက္ကိုင္ၿပီး ဟိုေခါက္ ဒီေခါက္ ေခါက္ၾကည့္ရတာကိုက အရသာရွိလွသည္။
သို႔ေသာ္ ေပတိုးက ေကာ့ပ္ေတြေတာင္ အားလံုး လက္မယဥ္ေသး။ ဂစ္တာရွိလွ်င္ သင္ေပးမည္ဆို၍ ဂစ္တာတလံုးကို အသည္းအသန္ လိုခ်င္ေနသည္။
ညက ထုိဝိုင္းမွတေယာက္က ဂစ္တာအေဟာင္းတလံုးကို တရာ့ငါးဆယ္ႏွင့္ေရာင္းမည္ဆို၍ ေပတိုး ေရာဂါတက္ေနသည္။
ရွိစုမဲ့စု ျခစ္ျခဳတ္ထုတ္လိုက္ေတာ့ ေငြ ေလးဆယ္ ရသည္။ သည္ကေန႔ အလုပ္ျဖစ္လွ်င္ေတာ့ အငတ္ခံ၍ ထိုဂစ္တာကို ဝယ္လိုက္မည္ဟု အားခဲထားသည္။ သည္တရက္ ႏွစ္ရက္မွ မဝယ္ႏိုင္လွ်င္ သူမ်ားလက္ထဲပါသြားေပေတာ့မည္။
သို႔ေပမယ့္ ကုသိုလ္ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ သည္ကေန႔ သစ္ခြပန္းျခင္းတျခင္းကပဲ အနိမ့္ဆံုး ေျခာက္ဆယ္ ခုႏွစ္ဆယ္ေတာ့ ရေပလိမ့္မည္။ ႐ႈိးပန္းျခင္းကို ျပန္သြင္းလွ်င္ ငါးဆယ္ ရမည္။ ကိုယ္ရွိတဲ့ေငြႏွင့္ေပါင္းလွ်င္ ဒီေန႔ ဂစ္တာကို အဝႀကီး တီးပစ္လိုက္ႏိုင္ေတာ့မည္။
ေပတိုး စိတ္ေအးလက္ေအးႏွင့္ မီးသၿဂႋဳဟ္စက္နားက အုတ္ခံုေပၚမွာ ေျခတြဲေလာင္း ခ်ထိုင္၍ ေရခဲထုပ္ တထုပ္ ဝယ္စုပ္ရန္ ေစာင့္ေနလိုက္သည္။
အသုဘေတြ တေလာင္းၿပီးတေလာင္း ခ်သြားသည္။ မက္ေမာေလာက္စရာ လုပ္ကြက္ကို ရွာမေတြ႔ေသး။ ပု႑ရိတ္ပန္းေတြ၊ ေငြပန္းေတြ ႏွင့္ တေန႔ခံ ျဖစ္သလိုလုပ္ထားေသာ ပန္းေခြမ်ားက ပိုမ်ားသည္မို႔ မီးသၿဂႋဳဟ္စက္ေရွ႕ေရာက္လိုက္၊ အသုဘရွင္ေတြက ေဘးသို႔ လွမ္းပစ္ ခ်ိတ္လိုက္၊ သုႆန္ဝင္းထဲ လာေက်ာင္းထားေသာ ဆိတ္ေတြက ဆြဲစားလိုက္ႏွင့္ ပန္းေခြအစအနမ်ားက မီးသၿဂႋဳဟ္စက္ေဘးမွာ ဖ႐ိုဖရဲ။
သစ္ခြျခင္းႏွင့္ ခ်လာမည့္အသုဘကိုေမွ်ာ္ေနဆဲ ေစာေစာက ဦးေလးညိဳျပင္ေပးထားေသာ ႐ႈိးပန္းျခင္းဝယ္သြားသည့္အေလာင္းကို လွည္းေပၚမတင္ဘဲ လူေတြဝိုင္းထမ္းၿပီးခ်လာၾက၍ ေပတိုး အုတ္ခံုေပၚမွ ခုန္ဆင္းကာ ေရာေယာင္ၿပီး လိုက္ပါသြားသည္။
အသုဘအေလာင္းကို မီးသၿဂႋဳဟ္စက္ဘက္သို႔ သယ္မလာဘဲ ေျမျမဳပ္ရန္ ဂူေတြဘက္သို႔သယ္ခ်သြားစဥ္ ဆူပူ ငိုယိုေနသူေတြၾကား ပန္းျခင္းကိုင္ထားသူႏွင့္ အနီးဆံုးတြင္ ေပတိုး ေနရာယူထားလိုက္သည္။
အေလာင္းကို တြင္းႏႈတ္ခမ္းေဘးမွ ဆိုင္းႀကိဳးေပၚတြင္ခ်ၿပီး ေခါင္းကို ခဏဖြင့္ျပသည့္အခုိက္ ေအာ္ဟစ္ငိုယိုသံမ်ား ဆူညံသြားသည္။
‘ေမၾကည္ဝင္း’ အတြက္ မိသားစု ပန္းျခင္းဟု စာတန္းအသစ္ျပန္ထိုးထားေသာ ပန္းျခင္းႀကီးကိုမူ ခုခ်ိန္ထိ ကိုင္ထားသူ လူရြယ္က လက္ဆင့္မကမ္းေသး။
ဖ႐ိုဖရဲ မႏိုင္မနင္းႏွင့္ဆြဲသူ၊ ႐ုန္းသူ၊ေအာ္သူ၊ ဟစ္သူမ်ားၾကား ေခါင္းကိုျပန္ပိတ္ၿပီး ႀကိဳးျဖင့္ဆိုင္း၍ ေျမတြင္းထဲ ခ်လိုက္ၾကသည္။
ၿပီးေတာ့ ေျမႀကီးခဲေတြ တလံုးၿပီးတလံုး ေကာက္ၿပီးပစ္ထည့္ေပးၾကသည္။ ပန္းျခင္းကိုမူ ကိုင္သူက ကိုင္ထားဆဲ။ ေျမဖို႔ၿပီးမွ ေျမပံုေပၚတြင္ တင္သြားေလမည္လားဟု ၾကည့္ေနစဥ္ ပန္းျခင္းကိုင္ထားသူ လူရြယ္က တြင္းႏႈတ္ခမ္း နားသြားရပ္ၿပီး ျခင္းထဲက သစၥာပန္းေတြကို တပင္ခ်င္းဆြဲႏုတ္ၿပီး ေခါင္းေပၚသို႔ ပစ္ခ်ရင္း မ်က္ရည္ေပါက္ေပါက္က်ေနသည္။
“သြားၿပီ …”
မသာရွင္ႏွင့္အတူ သူပါ ေရာငိုခ်င္သြားသည္။ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ႏွင့္ လွည့္ထြက္ခဲ့စဥ္ အေဝးမွ စူးစူးရွရွ ေအာ္သံတခုကို ၾကားလိုက္ရသည္။
ေဟာ … သစ္ခြပန္းျခင္းပါတဲ့ အသုဘခ်လာၿပီ။ မီးသၿဂႋဳလ္စက္ေရွ႕သို႔ပင္ ေရာက္လုၿပီမို႔ ေျမပံုေတြ ဂူေတြၾကားမွ ေပတိုး အေျပးအလႊား ထြက္လာခဲ့သည္။ ျခင္းကို ေအာက္နားသြားခ်ိတ္ထားလိုက္လို႔ ဆိတ္စားသြားလွ်င္ ခက္ရခ်ည့္။
ဟူး … ေတာ္ပါေသးရဲ႕။ မီ႐ံုေလးရွိေတာ့လို ့ ေခါင္းကို မီးစက္ထဲသြင္းမည့္ လွည္းေပၚတင္ …
အဖံုးဖြင့္ၾကည့္ …
ျပန္ပိတ္ …
ပန္းေခြအေပါစားမ်ားကို ေဘးနားက သံခ်ိတ္ဆီပို ့…
ေဟာ … ပန္းျခင္းကိုလည္း သြားစြန္႔ဖို႔ လက္ဆင့္ကမ္း … ေပတိုး အားရဝမ္းသာ သံခ်ိတ္ႏွင့္ ေလးငါးလွမ္း အကြာက လက္ဆင့္ကမ္းယူရန္ လက္အလွမ္း …
“အဲဒီပန္းျခင္းကေလးကို သူနဲ႔အတူ ေရာသၿဂႋဳလ္ေပးပါ။ သူ႔အတြက္ တကူးတက ေလယာဥ္နဲ႔ေတာင္ သယ္လာရတာပါ”
တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ ပန္းျခင္းက လက္သံုးေလးဖက္ကို ျပန္ေက်ာ္ၿပီး ေခါင္းေပၚျပန္ အေရာက္ …
‘ဂ်ဳိင္း’ ခနဲ မီးစက္တံခါးပိတ္သံက ေပတိုး ရင္ကို သိမ့္သိမ့္တုန္သြားေစသည္။
ဒီကေန ့ေပတိုး ကံဆိုးေလၿပီ။ ရီေဝေဝမ်က္ဝန္းမ်ားႏွင့္ ပန္းေခြမ်ားကို ဖဲ့ရြဲ႕ စားေသာက္ေနေသာ ဆိတ္မည္းမည္းတေကာင္ကို မလုိတမာေငး ၾကည့္ေနရင္းမွ ေခါင္းျပန္အေမာ့မွာ ေလအပင့္တြင္ ကစဥ့္ကလ်ားျဖစ္သြားေသာ မီးစက္ေခါင္းတိုင္ဝမွ မီးခိုးေငြ ့ မ်ားေၾကာင့္ တက္တခ်က္ ေခါက္လိုက္မိသည္။
“ေတာက္ … မီးခိုးကလဲ ထြက္တာေတာင္ ႐ိုး႐ိုးမထြက္ဘူး။ ဂစ္တာပံုေပါက္ေအာင္မ်ား တြန္႔လိမ္ၿပီး ထြက္ျပလိုက္ရေသးတယ္ ဟင္း”
သ႐ုပ္ေဖာ္ပန္းခ်ီ - သန္းျမင့္ေအာင္
၁၉၉၃ ခုႏွစ္ ေမလ၊ ရင္ခုန္ပြင့္မဂၢဇင္း
No comments:
Post a Comment