ဘာလိုလိုနဲ႔ ရွင္နဲ႔ ေပါင္းသင္းလာခဲ့ၾကတာ ဆယ္စုႏွစ္ ႏွစ္ႀကိမ္တိုင္လုၿပီေနာ္။
မွတ္မိပါေသးတယ္။ အခုလို ဇူလိုင္လရဲ႕ မိုးေတြသည္းေနတဲ့ ေန႔တေန႔မွာ ရွင္ က်မအိမ္ကို ပထမဦးဆံုး ေရာက္လာခဲ့တာကိုေပါ့။
ျမန္မာျပည္ရဲ႕အစြန္အဖ်ားက ၿမိဳ႕ေလးတၿမိဳ႕မွာသြားၿပီး တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ေနတဲ့ က်မေမာင္ေလးနဲ႔အတူ ရွင္ ပါလာခဲ့တာေလ။
အဲဒီတုန္းကေတာ့ ရွင့္ကို က်မ သိပ္ၿပီးစိတ္၀င္တစား မရွိခဲ့မိတာ အမွန္။ ခင္ပြန္းသည္ ဆံုးၿပီးကာစ၊ မုဆိုးမ ပူပူေႏြးေႏြးဘ၀မွာ သူ႔ကို လြမ္းတာ ေဆြးတာ တမ္းတတာကလြဲၿပီး ဘာကိုမွ က်မ ဂ႐ုမထားႏိုင္တဲ့ ကာလေပါ့။
ဒါေပမယ့္ က်မ ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာ စိတ္ေလေနႏိုင္မွာလဲေနာ္။
ေနာက္ျပန္လွည့္မၾကည့္စတမ္း၊ ထာဝရခြဲသြားတဲ့သူတေယာက္အတြက္ က်မ အခ်ိန္ျပည့္၊ နာရီျပည့္၊ စကၠန္႔မလပ္ ကာလဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာ ပူေဆြးေနႏိုင္ပါေတာ့မလဲ။
‘စား-ဝတ္-ေနေရး’ ဆိုတဲ့ အကၡရာေလးလံုးက က်မကို လာလာ ေျခာက္လွန္႔ေနၾကၿပီေလ။ အဲဒီဘက္ကို က်မ အာ႐ံုျမားဦးလွည့္မိတဲ့အခ်ိန္မွာ ရွင့္ကို က်မ မ်က္စိက်မိေတာ့တာေပါ့။
သိပ္ၿပီးဆင္းရဲၾကပ္တည္းလာတဲ့ မုဆိုးမတေယာက္ရဲ႕ ေရြးခ်ယ္မႈဟာ မွားတယ္လို႔ ရွင္ထင္သလား။ တရားသျဖင့္ ေရြးခ်ယ္ျခင္း မဟုတ္ဘူးလို႔ေရာ ရွင္ ေျပာႏိုင္သလား။
ရွင္နဲ႔က်မ ေတြ႔စမွာေတာ့ ခပ္ရွိန္းရွိန္း ခပ္စိမ္းစိမ္းေပါ့။ တဦးအလုိက္ တဦးမွ၊ တဦးအႀကိဳက္တဦးမွ မသိတတ္ေသးတဲ့ဟာကိုး။ ၾကာေတာ့လည္း တျဖည္းျဖည္း အကၽြမ္းတ၀င္နဲ႔ ရင္းႏွီးမႈအတိုင္းအတာ ပိုမိုခိုင္မာလာ ခဲ့ၾကတာ ေနာက္ဆံုးေတာ့ အျမဲတမ္း တပူးတြဲတြဲနဲ႔ မခြဲႏိုင္ မခြာရက္ပါပဲ။
သူတို႔အေဖ ဆံုးၿပီးကာစ သမီးႀကီးက ၆ ႏွစ္၊ သမီးငယ္က ၄ ႏွစ္အရြယ္ ေယာင္လည္လည္ အေျခမဲ့ အေနမဲ့ဘဝ မွာ ရွင္နဲ႔က်မ ေတြ႔ခဲ့ၾကတာ ေမ့စရာမွ မဟုတ္တာပဲ။
ဒါေတာင္ ရွင္နဲ႔မရင္းႏွီးေသးတဲ့ကာလမွာ သမီးႀကီးေက်ာင္းအပ္ဖို႔ က်မရဲ႕ တက္ထရြန္ ေရာင္စံုထမီေလးေတြ အထပ္လိုက္ ေစ်းေပါေပါနဲ႔ အေဟာင္းဆိုင္ပို႔ခဲ့ရတာ၊ သမီးငယ္ေလး က်န္းမာေရးေၾကာင့္ နားထဲက နားကပ္ေသး ေသးေလးေရာင္းၿပီး ေဆး႐ံုေျပးခဲ့ရတာေတြ ရွင္ မသိလိုက္ဘူးမဟုတ္လား။
တကယ္ေတာ့ ရွင္နဲ႔က်မေတြ႔မွ က်မတို႔သားအမိေတြ လူတန္းေစ့ခဲ့ရတာပါ။ ရွင္နဲ႔က်မ ဘ၀ခရီးေဖာ္ ျဖစ္ခဲ့ရျခင္း ကိုက က်မ သမီးေလး ၂ ေယာက္ကို လူလားေျမာက္ေစခဲ့တာ မဟုတ္လား။
ရွင့္ေၾကာင့္ က်မ ေနပူမိုးရြာမေရွာင္ ေစ်းဗန္းေခါင္းရြက္ရေတာ့မယ့္ဘ၀ကေန လြတ္ေျမာက္ၿပီး အရိပ္အာ၀ါသ ေအာက္မွာ တည္တည္တန္႔တန္႔ ေနႏိုင္ခဲ့တာ မဟုတ္လား။ အဲဒီ ရွင့္ရဲ႕ေက်းဇူးတရားေတြကို က်မ တသက္ ေမ့ရက္ပါ့မလားရွင္။
ကုန္ဆံုးလြန္ေျမာက္ခဲ့ၾကတဲ့ အခ်ိန္ကာလေတြတုန္းက ရွင္ေရာ က်မပါ က်န္းမာသန္စြမ္းၾကၿပီး တက္ညီလက္ညီ ရွိခဲ့ၾကတာ။ နည္းနည္းေလးမွ ပင္ပန္းတဲ့ အရိပ္အေယာင္မျပဘဲ ေပ်ာ္ရႊင္တက္ႂကြေနခဲ့ၾကတာ။
ရွင္နဲ႔က်မ အက်ဳိးတူစီးပြားျဖစ္လာတဲ့ ေငြစေၾကးစကေလးေတြနဲ႔ သမီးတို႔ကို ေက်ာင္းပို႔ခဲ့တာ၊ ျပင္ခဲ့ ဆင္ခဲ့၊ ေကၽြးခဲ့ ေမြးခဲ့ၾကတာေလးေတြကို က်မ အျမဲအမွတ္ရေနမွာပါ… ။
ခုက်ေတာ့ … အရင္က ပင္ပန္းခဲ့တဲ့ ဒဏ္ခ်က္ေတြနဲ႔ ရွင္ကလည္း မက်န္းမာ၊ က်မကလည္း ခ်ဴခ်ာ … နာတာရွည္ ႏွစ္ဦးရဲ႕ကမၻာမွာ ၀မ္းနည္းေၾကကြဲစရာေတြ ေပၚလာပါပေကာ။
ရွင္နဲ႔က်မ တကုတ္ကုတ္နဲ႔ လႈပ္ရွား႐ုန္းကန္ၿပီးမွ လူလားေျမာက္ခဲ့ၾကတဲ့ သမီးေတြက လူတလံုး သူတလံုးျဖစ္ၿပီး ရွာေဖြလာႏိုင္ၾကေတာ့ ရွင့္ကို မၾကည္ျဖဴၾကေတာ့ဘူးတဲ့ ရွင္ရယ္ … ။
သမီးႀကီးကေျပာတယ္၊ ရွင္နဲ႔က်မကို တပူးတြဲတြဲ မျမင္ပါရေစနဲ႔ေတာ့ တဲ့။ သမီးငယ္က ေမ့ေမ့တာ၀န္ကို သမီးယူ ႏိုင္ပါတယ္။ ဒါႀကီးကိုေတာ့ သံေယာဇဥ္ ျဖတ္လိုက္ပါေတာ့တဲ့ေလ၊ ေျပာရက္လိုက္ၾကတာ … ။
သိပါတယ္၊ ရွင္ကေတာ့ ေနရာတကာ က်မသေဘာခ်ည္းပါပဲ။ က်မ စိတ္ခ်မ္းသာဖို႔ အဓိက၊ က်မ ျပဳသမွ် ႏုမယ့္ သူဆိုတာ သိၿပီးသားပါ။ ရွင္ ဘယ္တုန္းကမွ၊ ေနာင္လည္း ဘယ္ေတာ့မွာ က်မရဲ႕ အလိုဆႏၵကို ဆန္႔က်င္ ျငင္းဆို မွာမဟုတ္ဘူးဆိုတာ က်မ တသက္လံုး လက္ခံထားတဲ့ အမွန္တရားပဲ။
ဒါေပမယ့္ သံေယာဇဥ္ဆိုတာ လြယ္လြယ္နဲ႔ ျဖတ္ႏိုင္႐ိုးလားရွင္ရယ္။ ၿပီးေတာ့ ရွင္ဟာ က်မရဲ႕ ေက်းဇူးရွင္ပါ။ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ လက္တြဲလာတဲ့ က်မရဲ႕ႏွလံုးသားကို ရွင္ နားလည္ၿပီးသားေနမွာပါ။
ေက်းဇူးတရားဆိုတာ မတင္တတ္ရင္သာ ေနရမယ္၊ မဆပ္ႏိုင္ရင္သာ ရွိရမယ္၊ ကန္းသြားဖို႔ဆိုတာကေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ က်မရဲ႕အသိတရားက လက္ခံမွာမဟုတ္ဘူး။ ရွင့္ကို က်မဘ၀အတြက္ အသံုးခ်ခံသက္သက္ႀကီး ဘယ္ေတာ့မွမျဖစ္ေစရဘူး။
အဲ့ဒီေနရာမွာ သမီးတို႔နဲ႔ က်မရဲ႕သေဘာထားဟာ ကြဲလြဲစျပဳလာတာပဲ။
သူတို႔က က်မကို အလြန္ခ်စ္ၾကတယ္။ ေၾကာက္လည္း ေၾကာက္ၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ ရွင့္ကိစၥနဲ႔ပတ္သက္လာရင္ ခြန္းတံု႔ျပန္ခ်င္ၾကတယ္။ ကန္႔ကြက္ခ်င္တယ္။ အၾကမ္းဖက္ခ်င္တယ္။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔ဆႏၵ မျပည့္ႏိုင္ဘူး။ ဘယ္ေတာ့မွလည္း ျပည့္မွာမဟုတ္ပါဘူး။
ဘာလို႔လည္းဆိုေတာ့ တသက္လံုး က်မရဲ႕အရိပ္အာဝါသေအာက္မွာ ႀကီးျပင္းခဲ့တဲ့ မ်ဳိးဆက္ေတြပဲ။ က်မရဲ႕ ရပ္တည္မႈကို ျပဳျပင္ခ်င္ရင္ သူတို႔ေတာင္းပန္လို႔ပဲရမယ္။
ေမတၱာရပ္ခံ၊ အသနားခံလို႔ရမယ္။ သူတို႔ က်မကို ဘယ္ေတာ့မွ အၾကမ္းဖက္လို႔ မရေစရဘူး။
ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမယ္။
(သ႐ုပ္ေဖာ္ ပန္းခ်ီ - မေမႊး)
No comments:
Post a Comment