အဲဒီ လိပ္ခဲတည္းလည္း ေဝဒနာေတြ ရင္မွာပိုက္ၿပီး သိပ္မၾကာတဲ့ကာလမွာ က်မ အိပ္ရာထဲလဲပါပေကာ။
သမီး ၂ ေယာက္ဟာ က်မကို ဘယ္တေယာက္ ညာတေယာက္ ညႇပ္ၿပီး အခါမလပ္ ျပဳစုၾကတာ ၾကားေလေတာင္ မတိုးသာေအာင္ပါပဲ။
ဒီၾကားထဲ က်မ ေဝဒနာက မသက္သာလို႔ ေနာက္ဆံုး ဆရာဝန္က ေဆး႐ံုတက္ပါဆိုတာနဲ႔ အတြင္းလူနာဘဝကို ေရာက္ျပန္ေရာ။
က်မေလ ေဆး႐ံုေပၚကေန ရွင့္ကို သတိရေနတယ္။ ၿပီးေတာ့ ရွင့္ရဲ႕က်န္းမာေရး။ လက္တြဲေဖာ္ က်မေတာင္ ေဝဒနာေတြ ဒီေလာက္ေဖာက္ျပန္ေနတာ ရွင္ဆိုရင္ ပိုမ်ားဆိုးေလမလား။ ပိုဆိုးလည္း ရွင့္ကို သူတို႔ပစ္ထားၾကမွာ ပါ။ ေနာက္တခု က်မေတြးပူတာက ရွင္ အိမ္မွာမွ ရွိေသးရဲ႕လား။
က်မ သူတို႔ကိုလည္း ရွင့္အေၾကာင္း ေမးမၾကည့္ခ်င္ဘူး။ ေမးရင္လည္း သူတို႔ အမွန္ကိုေျပာၾကမွာမွ မဟုတ္တာ။ ဒီေတာ့ က်မ ျမန္ျမန္ေနေကာင္း၊ အိမ္ကို ျမန္ျမန္ျပန္ေရာက္၊ ဒီေတာ့မွ ရွင္နဲ႔ ျမန္ျမန္ျပန္ေတြ႔ရမွာေပါ့။ ရွင္ေရာ က်မကို ေမွ်ာ္မေနဘူးလား။
က်မ ဒီေန႔ေဆး႐ံုက ဆင္းရေတာ့မယ္တဲ့။ ဝမ္းသာလုိက္တာရွင္။ မနက္က ဂ်ဴတီလွည့္ဆရာဝန္ႀကီးက က်မကို ဆင္းခြင့္ေပးလိုက္ၿပီ။ သမီးေတြ ေဆး႐ံုေပၚမွာရွိတဲ့ ပစၥည္းပစၥယေတြသိမ္းၿပီး အငွားကားနဲ႔ က်မကို အိမ္ျပန္ေခၚ လာၾကတယ္။
အျပန္လမ္းတေလွ်ာက္လံုး ကားေပၚမွာ အိမ္ကို သူတို႔ ဘယ္လိုမြန္းမံထားေၾကာင္း၊ က်မအတြက္ သီးသန္႔အိပ္ခန္း ေလးရဲ႕နံရံကို က်မ ႏွစ္သက္တဲ့ ဘယ္အေရာင္ သုတ္ထားေၾကာင္း၊ ေမြ႔ယာခင္းနဲ႔ ေခါင္းအံုးစြပ္ေတြကို က်မ တဖြဖြေျပာခဲ့ဖူးတဲ့ က်မ စိတ္ကူးယဥ္ခဲ့ဖူးတဲ့ ဘယ္အဆင္ ဘယ္အေရာင္ေတြ ရွာေဖြၿပီး အသစ္ျပင္ဆင္ ခင္းက်င္း ထားေၾကာင္း ခန္းဆီးပိတ္စေတြက ဘယ္လိုလွေၾကာင္း တေယာက္ တလွည့္ ေရပက္မဝင္ေအာင္ ေျပာေနၾကတယ္။
သူတို႔ဟာ က်မကို ေက်ာင္းစေနခါနီး ကေလးတေယာက္ကို ေခ်ာ့သလို နိဒါန္းပ်ဳိးေနတာ က်မ သိပ္သိတာေပါ့။ သူတို႔ေျပာတဲ့စကားေတြ တလံုးမွ မွတ္မွတ္သားသား က်မ နားထဲမဝင္ဘူး။ က်မ ဘာကိုေတြးေတာပူပန္ေနမယ္ ဆိုတာ ရွင္သိတယ္မဟုတ္လား။
က်မ ထင္တဲ့အတိုင္းပဲ …
အိမ္ေပၚကို လွမ္းတက္လိုက္တယ္ဆိုရင္ပဲ က်မ အၾကည့္က ရွင္ရွိေနက် ေနရာကေလးဆီကို ေရာက္သြားတယ္။ ကြက္လပ္ျဖစ္ေနတဲ့ ၾကမ္းျပင္ေျပာင္ေခ်ာဟာ က်မ ရင္ကို ဟာကနဲ ျဖစ္သြားေစတယ္။
က်မ ဧည့္ခန္းအလယ္မွာ ျဗဳန္းကနဲ ရပ္ပစ္လိုက္တယ္။ က်မ သမီးေတြအေပၚ သည္းခံႏိုင္တဲ့စြမ္းအားေတြ ကုန္ဆံုးသြားၿပီ ထင္ပါရဲ႕။
က်မ ရပ္လိုက္တဲ့အရွိန္နဲ႔ ေဘးတဖက္တခ်က္က က်မကို တြဲထားၾကတဲ့ သူတို႔ေတြပါ တန္႔ကနဲ ျဖစ္ကုန္တယ္။ က်မကိုေငးၾကည့္ၾကတဲ့ သူတို႔မ်က္လံုးေတြဟာ အခ်င္းခ်င္းလည္း စကားေျပာေနၾကတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ က်မရဲ႕မ်က္လံုးေတြဟာလည္း လူမမာတေယာက္နဲ႔ ဆန္႔က်င္စြာပဲ ေအးစက္ေတာက္ေျပာင္ၿပီး အေရာင္တလက္လက္ ထြက္ေနမလားမသိဘူး။
သူတို႔ငယ္ငယ္တုန္းက က်မမ်က္လံုးေတြ အဲဒီအေရာင္ထြက္လာရင္ သူတို႔ေတြ အလိုလိုတုန္ယင္လာၿပီး ေၾကာက္ ေၾကာက္လန္႔လန္႔နဲ႔ ၾကက္သီးေမြးညင္းေတြ ထခဲ့ၾကဖူးတာ သူတို႔သတိရမွာေပါ့။
“ညည္း … … ညည္းတို႔”
က်မ ေဒါသနဲ႔ တစံုတရာေျပာမယ္အလုပ္မွာ သမီးႀကီးက က်မလက္ေမာင္းကို မရဲတရဲ ဆုပ္ကိုင္ၿပီး … …
“ေမေမရယ္၊ သမီးတို႔ကို ႐ိုက္ခ်င္လဲ ႐ိုက္ပါ၊ ေမေမ့စက္ႀကီးကို ေရာင္းပစ္လိုက္တာ မဟုတ္ပါဘူး၊ ေမေမ သံေယာဇဥ္ႀကီးမွန္းသိလို႔ ေမေမ့အခန္းထဲေရႊ႕ၿပီး သိမ္းထားလိုက္တာပါ။ အိမ္ေရွ႕မွာထားရင္ အထည္လာအပ္ေန ၾကလို႔ပါ၊ ေမေမ စက္မခ်ဳပ္ေတာ့ဘူး၊ အပ္ထည္လံုးဝလက္မခံေတာ့ဘူး၊ ေမေမ့က်န္းမာေရးေၾကာင့္ ခ်ဳပ္လို႔လည္း မရေတာ့ဘူးလို႔ သမီးတို႔ ရပ္ကြက္ထဲမွာ ေၾကညာထားလိုက္ၿပီ”
က်မေတြးေနမိတုန္းမွာပဲ သမီးငယ္က က်မရဲ႕ညာဘက္လက္ကေလးကို ဆြဲၿပီး …
“ၾကည့္စမ္းပါဦးေမေမရယ္ သမီးတို႔ငယ္ငယ္ေလးတည္းက ေမေမ ကတ္ေၾကးတလက္၊ စက္တလံုးနဲ႔ ညႇပ္လိုက္ရ၊ ခ်ဳပ္လိုက္တဲ့ အက်ႌေတြ၊ ကတ္ေၾကးစားၿပီး လက္ဆစ္ကေလးေတြေတာင္ အညိဳအမဲစြဲလို႔ အသားမာ တက္ေနၿပီ၊ သမီးတို႔ကိုသနားရင္ နားပါေတာ့ေနာ္၊ သမီးတို႔ကို ကုသိုလ္ရေစခ်င္တယ္မဟုတ္လားဟင္” တဲ့။
က်မ သူတို႔တေတြကို ဘာမွျပန္ေျပဖို႔ ခြန္အားမရွိေတာ့ဘူး။
အခန္းထဲက ကုတင္ဆီကို အားယူေျခလွမ္းၿပီး ႏြမ္းေခြစြာ လဲေလ်ာင္းလိုက္တယ္။
ဟုတ္တယ္၊ က်မ နားရေတာ့မယ္။ ရွင့္ကိုလည္း က်မ အနားေပးခ်င္ေနပါၿပီ။ ရွင္လည္း က်မတို႔ကို ပင္ပန္းႀကီးစြာ ရွာေဖြေကၽြးခဲ့ၿပီးၿပီပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ရွင္လည္း ခ်ဴခ်ာေနၿပီမဟုတ္လား။
ရွင္ နားဖို႔အခ်ိန္တန္ၿပီ။
နားလိုက္ေတာ့ေနာ္၊ ၿပီးေတာ့ က်မရဲ႕မ်က္စိေအာက္မွာေပါ့။
လံုမေလး မဂၢဇင္း၊ အမွတ္ ၁၂ အတြဲ ၁၀
၁၉၉၄ ခုႏွစ္ ဒီဇင္ဘာလ
သ႐ုပ္ေဖာ္ ပန္းခ်ီ - မေမႊး
No comments:
Post a Comment