၂၀၀၈ ေဖေဖာ္ဝါရီ ၁၄ ရက္ ၊ ညေန ၄ နာရီခြဲ။
“ပဒိုမန္းရွာ လုပ္ၾကံခံလုိက္ရတယ္ ဆိုဗ်”
အြန္လုိင္းမွာ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္က က်ေနာ့္ကို လွမ္းေမးတယ္။
“ဟာ ... မဟုတ္တာဗ်ာ”
က်ေနာ္ ဒီေလာက္ပဲ အေၾကာင္းျပန္ႏုိင္ပါတယ္။ စိတ္ထဲမွာေတာ့ နည္းနည္း ထိတ္သြားတာ အမွန္ပါပဲ။ မဲေဆာက္က သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ဆီ ဖုန္းေခၚၾကည့္ေတာ့ က်ေနာ္က ဘာမွ မေမးခင္မွာပဲ ...
“ၾကားၿပီးေရာ့ေပါ့” တဲ့။
“ဟာ ... ဒါျဖင့္ သြားၿပီေပါ့”
သတင္းသမားတေယာက္အေနနဲ႔ ဘယ္လို၊ ဘယ္ပံုဆိုတာကိုေမးဖို႔ထက္ မိနစ္အတန္ၾကာေအာင္ မင္သက္သြားမိတယ္။ အဲဒီညေနက ေတာ္ေတာ္နဲ႔ အိမ္မျပန္ျဖစ္ပါဘူး။ ပဒိုမန္းရွာ လုပ္ၾကံခံရတဲ့ကိစၥကို က်ေနာ္တို႔ တတ္ႏုိင္သေလာက္ ျပည့္ျပည့္စံုစံုေလး လူထုကို သတင္းေပးဖို႔ ႀကိဳးစားရပါတယ္။ အိမ္ျပန္ေတာ့ ေမွာင္စပ်ဳိးေနပါၿပီ။
+++++
ည ၉ နာရီ။
“ေဟ့လူ”
“ေအးဗ်ာ”
“ဒါ ဒုတိယ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကို ဒုတိယ ဦးေစာက သတ္သြားတာပဲဗ်”
“အိမ္ထဲဝင္ၿပီး လုပ္ၾကံသြားတာဗ်ာ။ ဘာအေစာင့္အၾကပ္မွ မထားလို႔ အခုလို ျဖစ္ရတာ။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းလည္း ဒီလိုပဲ က်သြားတာပဲ။ အေဆာင္အေယာင္ မမက္တဲ့ လူေတြဗ်ာ။ ဘာေျပာရမွန္း ေတာင္မသိပါဘူး”
သူငယ္ခ်င္းရဲ႕အသံမွာ ဝမ္းနည္းရိပ္ေတြ အျပည့္။ က်ေနာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ ဖုန္းထဲမွာေျပာစရာ စကား သိပ္မရွိေတာ့။ အေတြးကိုယ္စီနဲ႔ ႏႈတ္ဆိတ္ေနၾကတယ္။ အဲဒီညက ေတာ္ေတာ္နဲ႔ အိပ္မေပ်ာ္။ ကရင့္ ေတာ္လွန္ေရးရဲ႕ ကံၾကမၼာ၊ ဒီမိုကေရစီ ေတာ္လွန္ေရးတခုလံုးရဲ႕ ကံၾကမၼာကို ေတြးပူေနမိတယ္။ ပဒိုမန္းရွာဆိုတာက ေကအန္ယူရဲ႕ အေရးအပါဆံုး ထိပ္တန္းေခါင္းေဆာင္။ ေကအန္ယူဆိုတာက ေတာ္လွန္ေရးတခုလံုးရဲ႕ အသက္။
ပဒိုမန္းရွာကို က်ေနာ္တို႔ သူငယ္ခ်င္းတသိုက္က သူရဲေကာင္း တေယာက္လို သိခဲ့ၾကတယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ရက္ေတြအထိ က်ေနာ္တို႔ စကားဝုိင္းမွာ ပဒိုမန္းရွာက ပါေနတုန္းပဲ။ လူငယ္ သဘာဝအတုိင္း ေတာ္လွန္ေရးအေပၚ၊ အားမလိုအားမရၾကတုိင္း ေဝဖန္တာေတြ ရွိေပမယ့္ “ပဒိုမန္းရွာကေတာ့ ေတာ္တယ္ဗ်” လို႔ တေယာက္ကေျပာရင္ ဘယ္သူမွ မျငင္းၾက။
+++++
ေအာက္ေမ့ဖြယ္ အခမ္းအနားေတြမွာ။ ရွစ္ေလးလံုး ႏွစ္ပတ္လည္ အခမ္းအနား၊ ဖုန္းေမာ္ေန႔၊ ၇ ရက္ဂ်ဴလုိင္၊ စသည္ျဖင့္ေပါ့ေလ။ က်ေနာ္တို႔ မသိမမွီလိုက္တာေတြကို သိမွီသူေတြ၊ ျဖတ္သန္းခဲ့သူေတြက ျပန္ေျပာျပတဲ့ အခမ္းအနားေတြ။ ေတာ္လွန္ေရး ေခါင္းေဆာင္ေတြ မိန္႔ခြန္းေျပာၾကတာကို က်ေနာ္တို႔ ဂ႐ုတစုိက္ နားေထာင္ခြင့္ရတဲ့အခါ အထူးသျဖင့္ ပဒိုမန္းရွာ ေျပာတဲ့အလွည့္က်ရင္ က်ေနာ္တို႔ မတုိင္ပင္ရဘဲနဲ႔ ဂ႐ုတစိုက္ နားေထာင္ၾကတယ္။ လက္ရွိ ႏိုင္ငံေရး အေျခအေနအေပၚ သူဘယ္လို သံုးသပ္မလဲ။ ေနာက္ ဘာေတြလုပ္ဖို႔ သူေဆာ္ၾသမလဲ။ က်ေနာ္တို႔ စိတ္ဝင္စားၾကတယ္။ သူဟာ ေခတ္မီတဲ့၊ ေခတ္အျမင္ရွိတဲ့ မ်ဳိးဆက္ေဟာင္းႀကီးအျဖစ္ က်ေနာ္တို႔ ယံုၾကည္ၾကတယ္။
+++++
ပဒိုမန္းရွာကို လြန္ခဲ့တဲ့ ၃ ႏွစ္ေလာက္က ၇ ရက္ ဂ်ဴလုိင္ အခမ္းအနားတခုမွာ စေတြ႔ဖူးခဲ့တယ္။ အဲဒီတုန္းက သူက အခမ္းအနား သဘာပတိေတြ ထုိင္တဲ့ခံုမွာ ထုိင္ေနတယ္။ ဖထီးက ၁၉၆၁ ခုနွစ္မွာ တကၠသိုလ္ကို ေရာက္တယ္၊ ၁၉၆၂ မွာ ၇ ရက္ ဂ်ဴလိုင္ အေရးအခင္းနဲ႔ ဆံုခဲ့တယ္။ အဲဒါအၿပီးမွာ ေက်ာင္းသား ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား သူပုန္ျဖစ္ကုန္ၾကတယ္။ မထင္မရွား ေက်ာင္းသားတေယာက္ပဲရွိေသးလို႔ အဲဒီတုန္းက ေတာခိုစရာမလိုခဲ့ေပမယ့္ ေနာက္ ၄ ႏွစ္အၾကာ တကၠသိုလ္က ဘြဲ႔ရအၿပီးမွာ ဖထီးလည္း သူပုန္ ျဖစ္လာတာပါပဲ။
အဲဒီတုန္းက တကၠသိုလ္ ပညာတတ္ လူငယ္ေလးတေယာက္ရဲ႕ ေတာ္လွန္ေရးအိပ္မက္ဟာ သူ ကြယ္လြန္သြားတဲ့အထိ ေအာင္ျမင္မႈ မရေသးပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ သူဟာ သူ ယံုၾကည္ခ်က္အေပၚ ေသတပန္ သက္တဆံုး၊ စြဲစြဲျမဲျမဲရပ္တည္ၿပီး သူရဲေကာင္းဆန္ဆန္ က်ဆံုးသြားခဲ့တယ္။
+++++
၂ဝဝ၇ ခုႏွစ္၊ အစမွာ ေကအန္ယူ၊ တပ္မဟာ ၇ က ဗိုလ္ခ်ဳပ္ထိန္ေမာင္ ဦးေဆာင္တဲ့အဖြဲ႔က စစ္အစိုးရနဲ႔ ပူးေပါင္းသြားတဲ့ကာလမွာ ေကအန္ယူ ေခါင္းေဆာင္ေတြကို ေဝဖန္တဲ့စာေတြ ပလူပ်ံခဲ့တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ေလာက္မွာ ေကအန္ယူ ခဲြထြက္အဖြဲ႔ေခါင္းေဆာင္ ေနာက္တဦးျဖစ္တဲ့ ပဒိုေအာင္ဆန္းကလည္း ျမန္မာ့အလင္း သတင္းစာမွာ ေကအန္ယူကို ေဝဖန္တဲ့ ေဆာင္းပါေရးတယ္။ ပဒိုမန္းရွာကို “မဲေဆာက္မွာ စည္းစိမ္ခံေနတဲ့ ကရင္ႏိုင္ငံေရးသမား” တဲ့။
ပဒိုမန္းရွာကို ဘယ္တုန္းကမွ စည္းစိမ္းခံေနတဲ့ ေခါင္းေဆာင္တေယာက္အေနနဲ႔ ဘယ္လိုမွ မျမင္ေတြ႔ ၾကရပါ။ ေကအန္ယူလို အဖြဲ႔အစည္းတခုရဲ႕ အေထြေထြ အတြင္းေရးမႉးရာထူးကိုယူထားတဲ့ သူရဲ႕ အလုပ္ဖုိင္ေတြ သိမ္းတဲ့စင္ေလးဟာ ခႏိုခနဲ႔ ဝါးလံုးစင္ေလးတခုပဲ ျဖစ္ေနတာဟာ ေနာက္လာေနာင္သားေတြအတြက္ နမူနာေကာင္းတခု ျပသြားသလိုပါပဲ။
သူက စကားေျပာတဲ့အခါ တလံုးခ်င္း ရွင္းေအာင္ေျပာတယ္။ တကၠသိုလ္ ပညာတတ္ တေယာက္လို၊ စကားတန္ဆာဆင္ၿပီး၊ ေဝ့ကာဝုိက္ကာ ေျပာေလ့မရွိ။ တည့္တိုးပဲ ေျပာတယ္။ ဒါေၾကာင့္ပဲ က်ေနာ္တို႔ မ်ဳိးဆက္ေတြက ပဒိုမန္းရွာ မိန္႔ခြန္းေတြကို တေလးတစား နားေထာင္ခ်င္ၾကတယ္။ ေခတ္မွီတဲ့ ေတာ္လွန္ေရးေခါင္းေဆာင္လို႔ ေျပာရင္ရတယ္။
သူ လုပ္ၾကံမခံရခင္ ေဖေဖာ္ဝါရီ ၁၁ ရက္ေန႔ကေတာ့ က်ေနာ္ ေနာက္ဆံုးအႀကိမ္ စကားေျပာခြင့္ရလုိက္တယ္။ အဲဒီ မတုိင္ခင္ ၂ ရက္ပဲ စစ္အစိုးရက ေမလမွာ လူထုဆႏၵခံယူပြဲ လုပ္မယ္။ ၂ဝ၁ဝ မွာ ေရြးေကာက္ပြဲ လုပ္မယ္ဆိုၿပီး ေၾကညာထားတယ္။ ဒီလို ေကာက္ခါငင္ခါ ေၾကညာလုိက္တာ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုတာ က်ေနာ္တို႔ အေတြးနဲ႔ သံုးသပ္ၾကတယ္။ ဒီကိစၥအေပၚ ပဒိုမန္းရွာက ဘယ္လိုသံုးသပ္မလဲဆိုတာ က်ေနာ္ သိခ်င္တယ္။
အဲဒီတုန္းက ပဒိုမန္းရွာရဲ႕ တယ္လီဖုန္းကိုဆက္ေတာ့ စခန္းတခုေရာက္ေနတယ္လို႔ တေယာက္ကေျဖၿပီး ဖုန္းနံပါတ္တခုကို ေပးတယ္။ ဖုန္းေခၚၾကည့္ေတာ့ ကံအားေလွ်ာ္စြာပဲ တေယာက္က ဖုန္းေျဖအၿပီး ၂ မိနစ္ေလာက္အၾကာမွ ပဒိုမန္းရွာ ေရာက္လာတယ္။ ဖုန္းလုိင္းမေကာင္းလို႔ “ဟုတ္ကဲ့” ဆိုတဲ့အသံကို တိုးတိုးေလးစၿပီး ၾကားရတယ္။
က်ေနာ္ သိခ်င္တာေတြကို သူက တိုတိုပဲေျဖတယ္။ ဒါဟာ လက္ရွိ ျမန္မာျပည္ ႏိုင္ငံေရးအေပၚ သူရဲ႕ ေနာက္ဆံုး သံုးသပ္သြားခ်က္ျဖစ္ၿပီး ဒီမိုကေရစီ လိုလားသူေတြအတြက္ ေနာက္ဆံုးလမ္းညြန္ခ်က္ ေပးသြားတာလည္း ျဖစ္မွာပါ။
+++++
လူတေယာက္ ကြယ္လြန္သြားတဲ့အခါ ဒီလူဟာ ဘယ္လိုလူလဲဆုိတာ က်ေနာ္တို႔ သိခ်င္ၾကတယ္။ အထူးသျဖင့္ ေတာ္လွန္ေရးေခါင္းေဆာင္တေယာက္ဆိုရင္ သူမွာ လူသားဆန္တဲ့ တန္ဖိုးေတြ ဘယ္ေလာက္ရွိသလဲဆိုတာကို က်ေနာ္တို႔ သိခ်င္ၾကတယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး ေစာဘိုျမ ကြယ္လြန္တဲ့အခါမွာ ပဒိုမန္းရွာက ေနာင္လာေနာင္သားေတြအေနနဲ႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး ေစာဘိုျမအေၾကာင္းကို ေျခေျချမစ္ျမစ္ ေလ့လာမယ္ဆိုရင္ ေတာ္လွန္ေရး လမ္းညြန္တခုကိုရရွိမယ္လို႔ ေျပာခဲ့တာကို မွတ္မိေနပါတယ္။
ပဒိုမန္းရွာဟာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး ေစာဘိုျမရဲ႕အနားမွာ တစားပြဲတည္း ၁ဝ ႏွစ္နီးပါးေလာက္ အလုပ္အတူတူ လုပ္လာတဲ့ ရွားရွားပါးပါး ေခါင္းေဆာင္တဦး ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ပဲ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေစာဘုိျမ ကြယ္လြန္ၿပီးေနာက္ပုိင္း ေကအန္ယူအတြင္းမွာ အကြဲအျပဲ လွႈိင္းတပိုးထန္ခဲ့ေပမယ့္ သူဟာ စစ္အစိုးရရဲ႕ လွည့္ကြက္ေတြ၊ မာယာေတြကို ေက်ာ္လႊားၿပီး ကရင့္ေတာ္လွန္ေရးတခုလံုးကို မွန္မွန္ကန္ကန္ ၾကံ႕ၾကံ႕ခံ၊ ဦးေဆာင္မႈေပးႏိုင္ခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။
+++++
ပဒိုမန္းရွာရဲ႕ ေက်ာင္းေနဘက္သူငယ္ခ်င္းတဦးျဖစ္တဲ့ ေစာသမိန္ထြန္းက “ဒီလူက စာေတာ္ေတာ္ ဖတ္တဲ့လူဗ်။ ၿပီးရင္ ေဆြးေႏြးတာ ဝါသနာပါတဲ့လူ။ သူ ယံုၾကည္တာကို ျပတ္ျပတ္ေျပာတဲ့လူ။ ဒါေပမယ့္ အမ်ားဆႏၵကိုလည္း ဘယ္ေတာ့မွ မပစ္ပယ္တဲ့လူ” လို႔ ေျပာပါတယ္။ စစ္ေခါင္းေဆာင္တဦးအေနနဲ႔ အထက္-ေအာက္ ဆက္ဆံေရး ၊ မင္းစိတ္ေပါက္ေနတဲ့ အရာရွိေနေတြ မနည္းမေနာ ရွိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေစာသမိန္ထြန္းက “သူမွာ အထက္ေအာက္ ဆက္ဆံေရး မရွိပါဘူး၊ က်ေနာ္တို႔က လက္ဝဲသန္တဲ့လူေတြမွာ အားလံုး တတန္းတည္း ဆက္ဆံတယ္။ သူလည္း ဒီလိုပါပဲ”လုိ႔ ေျပာပါတယ္။
ဒီကိစၥနဲ႔ပတ္သက္လို႔ တုိက္ဆုိင္လို႔ က်ေနာ္ ၾကံဳဖူးတာတခုကို အမွတ္ရပါတယ္။ တရက္မွာ ကံအားေလွ်ာ္စြာ ပဒိုမန္းရွာနဲ႔ တျခား ႏိုင္ငံေရး ေခါင္းေဆာင္ေတြ ေဆြးေႏြးေနတဲ့အိမ္မွာ က်ေနာ္ ရွိေနတယ္။ က်ေနာ္က “ဖထီး ေကာ္ဖီ ေသာက္ပါလား” လို႔ ဧည့္ဝတ္ျပဳေတာ့ “က်ေနာ့္မွာ ဆီးခ်ဳိရွိတယ္ဗ်၊ အခ်ဳိေသာက္လို႔ မရဘူး ” လို႔ ေျဖတယ္။ သူနဲ႔ မ်ဳိးဆက္ ၂ ဆက္ေလာက္ကြာတဲ့ က်ေနာ့္ကို “က်ေနာ္” လို႔သံုးၿပီး ေလးေလးစားစား တံု႔ျပန္တယ္။ ဧည့္ခန္းမွာ ဖ်ားခင္းဖို႔လုပ္ၾကေတာ့ “မခင္းပါနဲ႔ ရပါတယ္၊ ခဏေလးပါ” လို႔ေျပာၿပီး တားျမစ္တာကို သတိရေနပါတယ္။
+++++
ပဒိုမန္းရွာဘဝဟာ ေရစုန္လမ္း မဟုတ္ပါဘူး။ သူကိုယ္တုိင္ကလည္း သူ႔ဘဝခရီးဟာ ေရဆန္လမ္းလို႔ ေျပာပါတယ္။ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္၊ ေက်ာင္းသားေတြ ေတာမခုိခင္က ဗိုလ္ခ်ဳပ္ျမက ပဒိုမန္းရွာကို ကိစၥတခုနဲ႔ အျပစ္ထားတာပါ။ ပဒိုမန္းရွာကို ဘာရာထူးမွမေပးဘဲ ထားခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကရင္ရဲေဘာ္ေတြက ပဒိုမန္းရွာကို သူတို႔နဲ႔ တတန္းတည္းထား ဆက္ဆံရမယ့္ လူလို႔ မျမင္ၾကပါဘူး။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ျမကိုယ္တုိင္ေရာ တျခား ကရင္ေခါင္းေဆာင္ေတြေရာ ပဒိုမန္းရွာရဲ႕ အရည္အခ်င္းကို ဘယ္ေတာ့မွ အထင္မေသးၾကပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ပဲ ေက်ာင္းသားေတြ ေတာခိုလာတဲ့အခ်ိန္မွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ျမက ပဒိုမန္းရွာကို အနီးကပ္ေခၚၿပီး ေက်ာင္းသားေရးရာေတြမွာ အၾကံေပးေစခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။
+++++
လူတေယာက္ ကြယ္လြန္တဲ့အခါမွာ လူေတြက ကြယ္လြန္သူရဲ႕ အျပစ္အနာအဆာေတြက ထုတ္မေျပာၾကေတာ့ဘဲ ေကာင္းကြက္ေတြကိုပဲ ေျပာၾကပါတယ္။ ပဒိုမန္းရွာ က်ဆံုးသြားတဲ့အခါမွာလည္း ေတာ္လွန္ေရးအတြက္ အစားထိုးမရတဲ့ ဆံုး႐ႈံးမႈအျဖစ္ ေတာ္လွန္ေရး ရဲေဘာ္ရဲဘက္ေတြြ၊ သူခ်စ္ေသာ ကရင္လူထုေတြသာမက တုိင္းရင္းသား ျပည္သူတရပ္လံုးက ႏွေျမာတသၾကပါတယ္။ တိုင္းျပည္အတြက္ အေရးႀကီးတဲ့အခ်ိန္မွာ ေခါင္းေဆာင္ေကာင္းတေယာက္ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ လုပ္ၾကံခံရလို႔လည္း စိတ္ထိခုိက္မဆံုးၾကပါဘူး။
က်ေနာ့္အထင္ ပဒိုမန္းရွာနဲ႔ပတ္သက္လို႔ ေကာင္းကြက္ေတြကိုမေျပာဘဲ အျပစ္အနာအဆာေတြကို ရွာေျပာမယ္ ဆုိရင္လည္း အင္မတန္ ခက္မယ့္လူပါ။ ဟံသာဝတီ ဦးဝင္းတင္အတြက္ လူထုစိန္ဝင္း ရည္ၫြန္းတဲ့ နာမဝိေသသနအတုိင္း “ေကာင္းၿပီး ေတာ္တဲ့လူ” ပါ။ “သူျဖတ္သန္းခဲ့တဲ့ သမုိင္းက သူ႔ပခံုးေပၚ တင္ေပးလုိက္တဲ့ တာဝန္ကို ေက်ပြန္ခဲ့တဲ့လူ” လည္း ျဖစ္ပါတယ္။
သူဟာ တကၠသိုလ္ဘြဲ႔ရ၊ ပညာတတ္ျဖစ္ေပမယ့္ ေခတ္ဆိုး၊ စနစ္ဆိုးထဲမွာ အဖိႏွိပ္ခံေတြနဲ႔ တသားတည္းရပ္ၿပီး ခက္ခဲၾကမ္းတမ္းတဲ့ ေတာ္လွန္ေရးသမားဘဝကို တေလွ်ာက္လံုး ခံယူခဲ့တဲ့လူ ျဖစ္တဲ့အတြက္ က်ေနာ္တို႔ လူငယ္ေတြ အတြက္ေတာ့ စာေတြ႔ထဲက သူရဲေကာင္း မဟုတ္ဘဲ လက္ေတြ႔ထဲက သူရဲေကာင္းတေယာက္အျဖစ္ အျမဲ ဦးညြတ္ သတိရေနမွာ ျဖစ္ပါတယ္။
သူ႔ကို ခ်စ္ခင္ ေလးစားအားက်သူ အားလံုးကို ဖထီးမန္းရွာ ခြဲခြာသြားတာ ေလးႏွစ္ၾကာခဲ႔ပါၿပီေကာ။ ဒါေပမယ့္ ဖထီးက ျမန္မာျပည္က လက္ရွိႏိုင္ငံေရးအေျခအေန၊ တုိင္းရင္းသားေတြနဲ႔ အပစ္ရပ္စဲေရး ေဆြးေႏြးပြဲေတြကို သတိႀကီႀကီးနဲ႔ ေစာင့္ၾကည့္မယ္လို႔ က်ေနာ္ ခံစားမိေနတုန္းပါပဲ။ ။
ေနသြင္
(ေဆာင္းပါးေရးသားခ်ိန္ ၂၀၁၂)
No comments:
Post a Comment