ခ်စ္ျခင္းအားျဖင့္ ေရးတဲ့ အေရးႀကီးၿပီ အလြမ္းစာ (ေက်ာ္ေက်ာ္ၿငိမ္းခ်မ္း)

“ဖထီး... ဖထီးမွာ သူ႔လုိမ်ဳိး သမီးလွလွေလးတေယာက္ေလာက္ မရွိေတာ့ဘူးလားဗ်...” 

“ရွိရင္ က်ေနာ္နဲ႔ ေပးစားဗ်ာ... ဒါဆုိ က်ေနာ္ ဒီမွာပဲေနေတာ့မယ္... မျပန္ေတာ့ဘူး...” တဲ့ ... ...။ 

အဲ ... ကုိငွက္ႀကီးကေတာ့ လုပ္ခ်လုိက္ျပန္ၿပီ...။ 

အခ်ိန္က ၁၉၈၈ ခုႏွစ္ ဒီဇင္ဘာလ ၂၂ ရက္... မနက္လင္းအားႀကီး ၂ နာရီေလာက္...။ ေနရာက ထုိင္း-ျမန္မာနယ္စပ္ ေသာင္ရင္းျမစ္ကမ္းေဘးက မယ္လလုိ႔ေခၚတဲ့ ထုိင္းကရင္ရြာေလးထဲမွာရွိတဲ့ KNU-KNLA က ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေမာင္ေမာင္ရဲ႕ ေနအိမ္...။ [ယခု မယ္လ ဒုကၡသည္စခန္း (ဘဲကေလာ္ ဒုကၡသည္ စခန္း) မဟုတ္ပါ... မယ္လရြာက ဒုကၡသည္စခန္းကေန ၁၀ ကီလုိေလာက္ဆက္သြားမွ ေရာက္ပါသည္... ၎ရြာကုိအစြဲျပဳ၍ ဒုကၡသည္စခန္းကုိ မယ္လ ဟုေခၚျခင္းျဖစ္ပါသည္...။ ဒုကၡသည္စခန္းေနရာတြင္ ယခင္က ဝါဂြမ္းစုိက္သျဖင့္ ကရင္ဘာသာျဖင့္ ဘဲကေလာ္ (ဝါဂြမ္းျခံ) ဟုလည္း ေခၚပါသည္] 


အဲဒီအခ်ိန္က က်ေနာ္တုိ႔ ျမန္မာႏိုင္ငံလုံးဆုိင္ရာ ေက်ာင္းသားမ်ားဒီမုိကရက္တစ္တပ္ဦး (မကဒတ) ေကအဲန္ယူနယ္ေျမေကာ္မတီ႐ုံးကုိ မဲသရိ(ခလဲ့ေဒးစခန္း) မွာ ႐ုံးစုိက္ထားပါတယ္...။ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ တပ္ရင္း ၂၀၇ တပ္ရင္း႐ုံးလည္း အေျချပဳထားပါတယ္...။ ဗဟုိဌာနခ်ဳပ္႐ုံး(ယာယီ) က ဝမ္ခ(ေကာ္မူးရာ)စခန္းမွာပါ...။ မဲသရိမွာ ဖြဲ႔ၿပီးကာစ ျမန္မာႏုိင္ငံ ဒီမုိကရက္တစ္ မဟာမိတ္အဖြဲ႔ခ်ဳပ္ (မဒမခ) တပ္ေပါင္းစုဌာနခ်ဳပ္႐ုံးလည္း အေျခစုိက္ထားပါတယ္...။ 

ေျပာရရင္ေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္က ဟစ္အျဖစ္ဆုံး အဆုိေတာ္ ၂ ေယာက္ျဖစ္တဲ့ ကုိထူးအိမ္သင္နဲ႔ ကုိမြန္းေအာင္တုိ႔က သူ႔အုပ္စုေလးနဲ႔သူ ၁၉၈၈ စက္တင္ဘာ စစ္တပ္က အာဏာသိမ္းအၿပီးမွာ ဘုရားသုံးဆူစခန္း (မြန္ျပည္သစ္ပါတီနယ္ေျမ) ကုိ ေရာက္လာၾကတာပါ...။ ကုိထူးအိမ္သင္နဲ႔ ေမာ္လၿမိဳင္ကပါလာတဲ့ သူငယ္ခ်င္းတခ်ဳိ႕က ေရာက္ၿပီး သိပ္မၾကာခင္မွာတင္ ျပန္သြားၾကပါတယ္...။ ေမာ္လၿမိဳင္-ဘုရားသုံးဆူ ကုန္သည္လမ္းေၾကာင္းကလည္း ျဖဴးေနေတာ့ ေနခ်င္းေပါက္ ဥဒဟုိသြားလာေနတဲ့ကာလ ဆုိပါေတာ့...။ 

ကုိထူးအိမ္သင္ကေတာ့ ကုိမြန္းေအာင္နဲ႔အတူ မကဒတျဖစ္လာမယ့္ ပထမဆုံး အစည္းအေဝးကုိတက္ဖုိ႔ ဘုရားသုံးဆူစခန္းကေန ေလ့လာသူအျဖစ္ ဝမ္ခ(ေကာ့မူးရာ)စခန္းကုိ လုိက္လာပါတယ္...။ တျခား မဒမခ လူႀကီးမ်ား [ႏုိင္ဟံသာ (ယခု UNFC) နဲ႔ ေဒါက္တာတူးဂ်ာ လုိ႔ ထင္ပါတယ္] တုိ႔က ဌာနခ်ဳပ္ရွိရာ ခလဲ့ေဒးစခန္းကုိေခၚလာၿပီး စည္း႐ုံးေရးနဲ႔ ျပန္ၾကားေရးဌာန တာဝန္ခံ ဦးေအးေဆာင္ [ျပည္သူ႔လြတ္ေျမာက္ေရးတပ္ဦး (ပီအယ္လ္ဖက္) အေထြေထြအတြင္းေရးမွဴး] ကုိ အပ္သြားတာပါ...။ 

အဲဒီ မဒမခ စည္း/ျပန္မွာ NUFA(National United Front of Arakan) က ေရွ႕ေန ခုိင္ေစာထြန္း (ျပည္တြင္းျပန္ဝင္-ကြယ္လြန္) တုိ႔၊ GSC (General Strike Committee) က ဆရာကုိျမင့္လႈိင္ (ယခု UCLA မွာ တြဲဖက္ ပါေမာကၡလုပ္ေနတယ္ထင္ပါ့) တုိ႔လည္း ရွိပါတယ္...။ မဒမခ အေထြေထြအတြင္းေရးမွဴးက သြားေလသူ ဦးတြတ္ (ဦးတင္ေမာင္ဝင္း) ျဖစ္ၿပီး ႏုိင္ဟံသာက တြဲဘက္(၁) နဲ႔ က်ေနာ္တုိ႔ မကဒတ က အေထြေထြအတြင္းေရးမွဴး ကုိသန္းဝင္း(ရကသ) [ယခု ဖေလာ္ရီဒါ] က တြဲဘက္(၂) ပါ...။ ခလဲေဒးကုိေရာက္လာၿပီး သိပ္မၾကာခင္ ကခ်င္ ေကအုိင္အုိအဖြဲ႔က လူႀကီးေတြက မုိးလုံးမႈိင္းႀကီးကုိ ခ်င္းမုိင္ (ဇင္းမယ္)ၿမိဳ႕ကုိ အလည္ေခၚသြားပါတယ္...။ ဆုိေတာ့ ငွက္ႀကီးတေကာင္ပဲ ခလဲ့ေဒးမွာ မဒမခ ကုိင္းႀကီးႀကီးမွာ နားရင္း က်န္ေနခဲ့ပါတယ္...။ 

ၾကံဳလုိ႔ေျပာရရင္... ကုိမြန္းေအာင္ မသြားခင္ေလးတင္ အဲဒီတုန္းက မကဒတ အေစာပုိင္းသမုိင္းမွာ နာမည္ေက်ာ္ ေခြးသူခုိးကိစၥ ျဖစ္တာပါ...။ မကဒတမွာ ပထမဦးဆုံး ႏုိင္ငံေရးကမ္ပိန္းလုိ႔ေျပာရမလား... အပုပ္ခ်ပြဲ(လူခ်ပြဲ) လုိ႔ ေျပာရမလား မသိပါ... (မ တစ္ရာသားေတြဆုိေတာ့လည္း ခက္သား...၊ တခ်ဳိ႕က အဲဒီထဲက အက်င့္က မေကာင္းၾကတာ... ထားပါေတာ့... ေနာက္ကြယ္က ဘယ္သူေတြ ဝါဒျဖန္႔ၾကလဲဆုိတာ... ေနာက္ၾကံဳမွေပါ့) 

တေန႔ေတာ့ ကုိထူးအိမ္သင္၊ ကုိမြန္းေအာင္၊ ကုိေအာင္ႏုိင္ [အဲဒီတုန္းက မကဒတ ဗဟုိေကာ္မတီမွာ တြဲဖက္အတြင္းေရးမွဴး၊ အခု ဗြီအုိေအ ဌာနမွဴး ကုိသန္းလြင္ထြန္း] တုိ႔ကုိ ကခ်င္ကုိယ္စားလွယ္အဖြဲ႔က ရဲေဘာ္တဦး (ကုိေဇာ္ေနာင္လုိ႔ ထင္ပါတယ္) က ေသာင္ရင္းျမစ္တဖက္ကမ္း ယိုးဒယားဘက္ျခမ္းက ေစ်းတန္းမွာ ထုိင္းေခါက္ဆြဲျပဳတ္ လိုက္ေကၽြးပါတယ္... [အဲဒီအခ်ိန္က ဘယ္သူမွ ကုိယ့္ဟာကုိ ဝယ္မစားႏုိင္ပါဘူး... တေယာက္မွ ျခဴးတျပားမွ မရွိတာ... ေနာက္ပုိင္းမွ ေရးပါဦးမယ္] 

အျပန္က်ေတာ့ ေခါက္ဆြဲဆုိင္က ေခြးကေလးက သူတုိ႔ေနာက္ကုိ သူ႔ဟာသူ လုိက္လာပါတယ္... ျပန္ေမာင္းထုတ္တာ မျပန္ဘဲ ေလွဆိပ္ထိ လုိက္လာပါတယ္...။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ေခြးေလးကလည္း ခ်စ္စရာေကာင္းေတာ့ ကုိေအာင္ႏုိင္က အမွတ္တမဲ့ ေကာက္ေပြ႔လာေတာ့ ဒီဘက္ကမ္းကုိ ပါလာပါတယ္...။ ေနာက္ေတာ့ ဆုိင္ပုိင္ရွင္ ထုိင္းမ (ထုိင္းပုလိပ္ မိန္းမ) က ဒီဘက္ကုိအေၾကာင္းၾကားၿပီး ျပန္ေတာင္းပါတယ္...။ 

အဲဒီတုန္းက ေကအန္ယူ နယ္ေျမ ဂိတ္တာဝန္ခံက ပဒုိေစာေဒဗစ္ေထာပါ...။ ကုိေအာင္ႏုိင္တုိ႔ကလည္း အက်ဳိးအေၾကာင္းေျပာျပ၊ ေတာင္ပန္ၿပီး ျပန္ပုိ႔ေပးလုိက္ပါတယ္... အစ္ေနာ့အဘစ္ဒီးလ္... ေအးေဆးပါ...။ ဆုိေတာ့ စက္နဲ႔အေၾကာင္းၾကားရင္း ၂၀၇ တပ္ရင္မွဴးေအာင္ဟိန္း [ေနာင္တခ်ိန္ မကဒတ ဗဟုိဘ႑ာေရးတာဝန္ခံျဖစ္ၿပီး ဘတ္သုံးသိန္းေလာက္ဘုံးၿပီး ဗမာျပည္ျပန္ေျပးတဲ့ေမာင္... (ေျပာရရင္ သူကမွ သူခုိးအစစ္ေပါ့...)] က ဆက္သြယ္ေရးစက္ထဲမွာၾကားေတာ့ တဆင့္တဆင့္ေျပာၾကရင္းနဲ႔ ကုိေအာင္ႏုိင္နဲ႔ မတည့္တဲ့ (မလုိလားတဲ့) အုပ္စုက ကုိထူးအိမ္သင္နဲ႔ ကုိေအာင္ႏုိင္ကုိ ေခြးသူခုိးဆုိၿပီး အမနာပ ကမ္ပိန္းထုၾကေရာ...။ အမွန္ေတာ့ ကုိေအာင္ႏုိင္ကုိ ေဆာ္ခ်င္ၾကတာေနမွာပါ... သူက အဲဒီအခ်ိန္မွာ ပူပူေႏြးေႏြး မကဒတ ထိပ္ပုိင္းေခါင္းေဆာင္ကုိး...။ ဒါေပမယ့္ ကုိထူးအိမ္သင္နာမည္က တြဲပါသြားေတာ့ အဲဒီမွာတင္ သူ တခါ စိတ္ပ်က္သြားတယ္နဲ႔တူတယ္...။

ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ကုိမြန္းေအာင္ ဇင္းမယ္ကုိထြက္သြားၿပီး ေနာက္ပုိင္းမွာ ကိုငွက္ႀကီး ငွက္ဖ်ား စ မိပါတယ္...။ ဖားအံငွက္က သူ႔ထက္ႀကီးေတာ့ သူ႔ခမ်ာ နဂုိကလည္း ခပ္ပိန္ပိန္... အာဟာရလည္းျပတ္ေတာ့ အိပ္ယာထဲ လဲပါတယ္...။ မဒမခ-ဒီေအဘီ ႐ုံးက အခန္းက်ဥ္းေလးထဲမွာ ေခြေနရွာပါတယ္...။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ဦးေအးေဆာင္လည္း ခရီးထြက္... က်န္တဲ့လူႀကီးေတြလည္းမရွိေတာ့ လူမမာစာ မရွိျဖစ္ေနပါတယ္...။ ဒါနဲ႔ က်ေနာ္တုိ႔ နယ္ေျမ႐ုံးမွာရွိတဲ့သူေတြကုိ ကိုငွက္ႀကီးအတြက္ လူမမာစာ ဆက္ေၾကးေကာက္ပါတယ္...။ မကဒတ သမုိင္းမွာ ကုိယ့္အခ်င္းခ်င္း ျပန္ေကာက္တဲ့ ပထမဆုံး ဆက္ေၾကးျဖစ္မယ္ ထင္ပါရဲ႕...။ ဆက္ေၾကးေကာက္တယ္သာေျပာရတာ... ဘယ္သူ႔မွာမွ ပုိက္ဆံရွိတာ မဟုတ္...။ 

ၾကံဳလုိ႔ အဲဒီအခ်ိန္က မကဒတ နယ္ေျမေကာ္မတီရဲ႕ ရာရွင္နဲ႔ လစာအေၾကာင္း... ေႏွာင္းေခတ္လူမ်ား အားက်ဖြယ္ နည္းနည္း ေျပာျပရဦးမယ္...။ ေကာ္မတီဝင္ ၃၀ နီးပါးနဲ႔ ႐ုံးအဖြဲ႔သား ၁၀ ဦးေလာက္အတြက္ ဆန္အိတ္ငယ္ ၁၀ အိတ္၊ ငပိငါးပုံးနဲ႔ ဆားအထုပ္ ၂၀ ရပါတယ္...။ (ေကအဲယူက ထုတ္ေပးတာပါ၊ သူတို႔ရဲေဘာ္ေတြလည္း ဒီစေကးပါပဲ)။ ဆီ၊ အခ်ဳိမႈန္႔၊ င႐ုပ္သီး၊ ကုလားပဲ၊ ငါးေျခာက္၊ ငါးေသတၱာ စတာေတြကေတာ့ ဒုိနာေတြေပၚမွာ မူတည္သေပါ့ဗ်ာ...။ အမ်ားအားျဖင့္ေတာ့... ျပတ္တလွည့္... ငတ္တလွည့္ေပါ့...။ ေပးစေကးကလည္း နည္းမွတ္လုိ႔... တေယာက္ကုိ တလ ရိကၡာေငြ ယုိးဒယားအသျပာ ၈ ဘတ္ႀကီးမ်ား ေတာင္ရတာကလား။ [အမွန္ေတာ့ ေဆးလိပ္ဖုိးလုိ႔ ေျပာေပးတာပါဗ်ာ... ဒါေပမယ့္ လူရွိန္ေအာင္ မဟာမိတ္ေတြေခၚတဲ့အတုိင္း ရိကၡာေငြ(လစာ) လုိ႔ ခပ္ထယ္ထယ္ လုပ္ရတာေပါ့...။ ေခသူေတြမွ မဟုတ္တာ... ပူပူေႏြးေႏြး အစုိးရ ၃ ဆက္ကုိ လက္ခ်ည္းဗလာျဖဳတ္ခ်လာတဲ့ မဟာ့မဟာ ေက်ာင္းေတာ္သားေတြပဲဟာ] 

အဲဒီအခ်ိန္က ေဆးေပါ့လိပ္ ခဲႏုိင္တဲ့ေကာင္ေလာက္ကသာ (တကယ္ေတာ့ ေဆးေပါ့လိပ္ ဟုတ္ပါဘူး... ေဆးရြက္ႀကီးကုိ ထညက္နဲ႔နယ္ၿပီး လိပ္ထားတဲ့ ဖက္ျဖဴလိပ္ေတြပါ) ရဲေဘာ္ေခ်တုိ႔၊ ရဲေဘာ္ကက္စထ႐ုိတုိ႔ ေဆးျပင္းလိပ္ခဲတဲ့ စတုိင္နဲ႔ အိစ္ေကာ္သူးေလ ေတာထဲကေန က်ဴးဘားအိပ္မက္ မက္ေနႏုိင္ၾကတာကလား...။ ခေရာင္းထက္ စီးကရက္ ဆုိတာက ထုိင္းေထာက္လွမ္းေရးေတြ၊ ကုန္သည္သူေဌးေတြ ရြာထဲျဖတ္ေလွ်ာက္တာနဲ႔ၾကံဳမွ ေနာက္နား မလွမ္းမကမ္းကေန အနံ႔လုိက္႐ွဴရတာမ်ဳိး... (ငယ္ငယ္ကေလးဘဝ အိမ္ေရွ႕လမ္းေပၚ ကားျဖတ္သြားရင္ ဓာတ္ဆီနံ႔လုိက္႐ွဴသလုိမ်ဳိးေပါ့) [ေနာက္ေျပာတာ မဟုတ္ဘူး... က်ေနာ့္႐ုံးအဖြဲ႔က ေဆးလိ္ပ္ႀကိဳက္တဲ့ ရဲေဘာ္တခ်ဳိ႕ တကယ္လုိက္႐ွဴၾကတာ ကုိယ္တုိင္ ေတြ႔ဖူးတာ...] 

အဲဒီေတာ့ တလစာ ဘိန္းဖုိး အသျပာ ၈ ဘတ္ကုိ တပတ္ကုိ ၂ ဘတ္ႏႈန္းနဲ႔ ဘတ္ဂ်က္ဆြဲၿပီး ေဆးေသး (ပြတ္ခၽြန္းေဆး) ၂ ထုပ္ ဝယ္ရတယ္...။ အဲဒီတုန္းက ေဆးေသး တထုပ္ ၁ ဘတ္...။ လိပ္ေသာက္ဖုိ႔ စကၠဴေတာင္ သပ္သပ္မဝယ္ႏုိင္ဘူး... ဘာစာအုပ္၊ စာတမ္းေတြ႔ေတြ႔ လာထား... ျဖဲၿပီး လိပ္ပလုိက္မယ္ဆုိတာခ်ည္းပဲ...။ လူကလည္းမ်ားေတာ့ ဆပ္ပလုိင္းနဲ႔ ဒမန္းက မကာမိ...။ တခါတခါ ပဒုိယာယု လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ထရံမွာ ကပ္ထားတဲ့ ေၾကာ္ျငာပါ မခ်န္ဘူး... ေၾကာ္ျငာထဲက ထုိင္းမေတြဆုိ ေမာင္ေက်ာင္းေတြလက္ခ်က္နဲ႔ တေယာက္မွ စကပ္ မရွိေတာ့ဘူး...။ ထားပါေတာ့... အဲဒီေတာ့ မရွိမဲ့ရွိမဲ့ေလးေတြစုၿပီး လက္ဖက္ရည္တခြက္နဲ႔ အီၾကာေကြး ၂ ေခ်ာင္းနဲ႔ လူမမာသြားေမး၊ အားေပးရတာေပါ့...။ ငွက္ႀကီးလည္း ကြီႏုိင္းဒဏ္ကုိ အလူးအလဲခံထားရေတာ့ နားရြက္နဲ႔ မ်က္မွန္ပဲ က်န္တယ္...။ လက္ဖက္ရည္ေသာက္႐ုုံနဲ႔ ထုိးထုိးအန္ၿပီး မထႏုိင္ေတာ့ဘူး...။ အဲဒီမွာ သူ႔ရဲ႕ အေမ့အိမ္ လြမ္းခ်င္းကုိ စ ၾကားရတာပဲ...။ 

“အေမ့ကုိ အရမ္းသတိရတယ္ကြာ... ေနေကာင္းရင္ ငါ ျပန္ေတာ့မယ္” ဆုိတာကုိ ငွက္ဖ်ားတက္ရင္းနဲ႔ Chorus ပုိဒ္ ဆုိသလုိ ထပ္ခါတလဲလဲ ညည္းေတာ့တာပဲ...။ က်ေနာ္တုိ႔ကေတာ့ ေနေကာင္းေအာင္ အရင္လုပ္ပါဗ်ာ...။ ျပန္ဖုိ႔က မခက္ပါဘူးလုိ႔ အားေပးရင္း ဝုိင္းျပဳစုၾကရတယ္...။ ျပဳစုတယ္သာေျပာတာ KNU ေဆးခန္းကေပးတဲ့ ကီြႏုိင္းကလြဲလုိ႔ ဘာမွ ဓာတ္စာ မရွိေတာ့... ကုိက္တယ္ ခဲတယ္ေျပာတဲ့ေနရာကုုိ တတ္ႏုိင္သေလာက္ နင္း ႏွိပ္ေပး႐ုံပါပဲ...။ ေကအန္ယူ ဂိတ္ကုိျဖတ္တဲ့ ကုန္သည္ေတြနဲ႔ ရြာထဲက ေဈးဆုိင္ေတြမွာ ပုိက္ဆံမဟုတ္တဲ့ ဓာတ္စာ (ၾကက္ဥ၊ ငါးေသတၱာ၊ ငါးေျခာက္ငါးျခမ္း၊ အေအး၊ အခ်ဳိရည္ စသျဖင့္ ဝယ္ေပးဖုိ႔ အလွဴခံရတယ္...။ (အဲဒီကေနစၿပီး အေတာင္းအရမ္း တတ္သြားတာေနမွာ)။ ပဒုိေဒးဗစ္ေထာက ေနာက္တေန႔ ၾကက္တေကာင္နဲ႔ ၾကက္ဥနည္းနည္း ပုိ႔လာလုိ႔ ၾကက္စြတ္ျပဳပ္နဲ႔ ၾကက္ဥျပဳပ္ကေလးနဲ႔ မနည္း နလံထေအာင္လုပ္ရတယ္...။ 

မွတ္မွတ္ရရ ၾကက္ကုိင္ၿပီး စြပ္ျပဳပ္လုပ္ေပးတာ က်ေနာ့္နယ္ေျမေကာ္မတီ႐ုံးအဖြဲ႔က ကုလားေလး ကုိျမင့္ေဆြ။ [ေနာင္ ၁၉၉၀ အေစာပုိင္း ဗညားေအာင္ႏုိင္ (ယခု ဧရာဝတီသတင္းဌာနက ကုိလင္းသန္႔) နဲ႔ အမႈတတြဲထဲ၊ ျပည္တြင္းမွာ အဖမ္းခံရ၊ ေထာင္က်ၿပီး ေထာင္ထဲမွာ ႐ုိး႐ုိးအက်ဥ္းသား စိတ္မႏွ႔ံတဲ့သူနဲ႔ (တမင္) အတူထားခံရၿပီး အဲဒီလူက ဂမ္ဖလားနဲ႔ ႐ုိက္သတ္လုိ႔ က်ဆုံးရရွာသူ- သူ႔အေၾကာင္းလည္း စာတေစာင္ ေပတဖြဲ႔ ေရးရဦးမယ္။ အနစ္နာခံ၊ သစၥာရွိတဲ့ လူေတာ္တေယာက္၊ ရဲေဘာ္ရဲဘက္ အလြန္ပီသတဲ့သူ၊ အမ်ားကုိ အထိခုိက္မခံ... အလုပ္ကုိ အထိခုိက္မခံဘဲ အလြန္ဘာသာေရးကုိင္း႐ႈိင္းတဲ့ အစၥလမ္ဘာသာဝင္ တေယာက္] တပတ္... ၁၀ ရက္ေလာက္ၾကာေတာ့ ငွက္ႀကီးက ေဒါင္းျပန္ျဖစ္၊ ငွက္ဖ်ားက က်ီးကန္းျဖစ္သြားၿပီး သူ နာလံျပန္ထလာပါတယ္...။ က်ေနာ္ကေတာ့ ငွက္ႀကီးကုိ အဲဒီထဲက အျပတ္ေျပာတယ္... ဒီေနရာ ခင္ဗ်ား လာရမယ့္ေနရာ မဟုတ္ဘူး...၊ ဒီအလုပ္ ခင္ဗ်ား လုပ္ရမယ့္ အလုပ္မဟုတ္ဘူး... လုိ႔။ ေအးပါကြာ ... မင္းတုိ႔ ငါ့ကုုိ နားလည္ေပးတာ... ေစတနာထားတာ... တန္ဖုိးထားတာ... (ရင္ဘတ္ ပုတ္ျပၿပီး) ဒီထဲကေန ငါ နားလည္ပါတယ္ကြာ... လုိ႔ မ်က္ရည္ဝဲဝဲနဲ႔ ေျပာရွာတယ္...။ 

သူ နည္းနည္းေထာင္လာတာနဲ႔ ကာလကလည္း ခရစၥမတ္အခါသမယ... ဟုိနား ဒီနားက ကရင္မိတ္ေဆြေတြရဲ႕ ခရစၥမတ္သီခ်င္းသံကလည္း မၾကာမၾကာ ၾကားေနရေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ ကုိငွက္ႀကီးကုိဗဟုိျပဳၿပီး ကာ႐ုိးလ္ဆင္းဂန္းထြက္ဖုိ႔ ၾကံၾကပါတယ္...။ ေနမေကာင္းရင္ (ငွက္ဖ်ားထရင္) ဓာတ္စာဖုိးေလးေတာ့ရွိမွဆုိတဲ့ သခၤန္းစာကုိ ငွက္ႀကီးက ဦးဦးဖ်ားဖ်ား ေပးသြားေတာ့ ေဘာ္ဖန္ခ်င္တာက အဓိကေပါ့...။ 

ကခ်င္ရဲေဘာ္ တေယာက္၊ ႏွစ္ေယာက္... ကရင္မိတ္ေဆြ တေယာက္၊ ႏွစ္ေယာက္နဲ႔ ကုိငွက္ႀကီး... က်န္တာက က်ေနာ္တုိ႔ ျပံဳယမ္းအဖြဲ႔ေပါ့... (စုျပံဳၿပီး ရမ္းသမ္းေအာ္တဲ့ က်ေနာ္တုိ႔အဖြဲ႔ကုိ ေျပာတာပါ)... တကယ့္ ခရစ္ယာန္အစစ္ကလည္း ကခ်င္နဲ႔ ကရင္မိတ္ေဆြ ႏွစ္ေယာက္၊ သုံးေယာက္ပါပဲ... က်န္တာေတြကေတာ့ ခါေတာ္မီ ေရကူးခရစ္ယာန္ေတြခ်ည္းပဲ...။ (ေရငုပ္ရတဲ့ ႏွစ္ျခင္းခရစ္ယာန္လည္း မဟုတ္...၊ ေရဖ်န္းတဲ့ ႐ုုိမန္ကက္သလစ္လည္း မဟုတ္တဲ့... အားအားရွိ ေသာင္ရင္းျမစ္ထဲမွာ ေရဆင္းကူးေနတဲ့ က်ေနာ္တုိ႔ နယ္ေျမ႐ုံးက ျပံဳယမ္းေတြကုိ ေျပာတာပါ...) [ဘာသာတရားကုိ ေစာ္ကားပုတ္ခတ္လုိတဲ့စိတ္နဲ႔ေျပာတာ မဟုတ္ပါဘူး... က်ေနာ္တုိ႔အခ်င္းခ်င္း အဲဒီအခ်ိန္က ေနာက္ေျပာၾကတာပါ...။ ဒါကုိအေၾကာင္းျပဳၿပီး ၆..၇..၈..၉..၁၀ ေတြေတာ့ မဖန္တီးၾကပါနဲ႔ေနာ] အဲဒီအခ်ိန္က ငတ္လြန္းလုိ႔ တတ္သည့္ပညာ မေနသာ လုပ္စားၾကတာပါ...။ 

ရွိသမွ် ခရစ္ယာန္... ဗုဒၶဘာသာအိမ္အားလုံး (ေဈးဆုိင္ေတြ ပုိမ်ားပါတယ္) ကို ညဘက္ က်ေနာ္တုိ႔အဖြဲ႔ သီခ်င္းလုိက္ဆုိရင္ စားစရာ ေသာက္စရာေတြ ထုတ္ေကၽြး၊ အလွဴေငြထည့္ လုပ္ပါတယ္...။ တုိတုိေျပာရရင္ ငွက္ႀကီးတန္ခုိးနဲ႔ ကာ႐ုိးလ္ဂုဏ္တက္ၿပီး ဘတ္ ၄၀၀၀ ေလာက္ စီပါတယ္...။ (အဲဒီေခတ္က ေဒၚလာ ၁၆၀ ေလာက္ေပါ့) [ေခါက္ဆြဲျပဳတ္တပြဲ ၅ ဘတ္ပဲ ရွိတာပါ] အဲဒီ ကာ႐ုိးလ္ဆင္းဂင္းနဲ႔ ပြဲဦးထြက္လုိက္တဲ့ ေက်းဇူးေတာ္ေၾကာင့္ ေစာငွက္ႀကီး ဦးစီးတဲ့ က်ေနာ္တုိ႔ ျပံဳယမ္းခေရာ့စ္ ကုိ မဂၤလာေဆာင္ပြဲတပြဲ တီးေပးဖုိ႔ အငွားခံရသဗ် ...။ 

အဲဒီမွာတင္ အစမွာေရးထားတဲ့ ဇာတ္လမ္းေပၚလာတာေပါ့...။ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေမာင္ေမာင္ရဲ႕သား ကုိေအာင္ေမာ္ေအး (ယခု KNU ဖားအံခ႐ုိင္ ဥကၠ႒) နဲ႔ ပဒုိမန္းရင္စိန္ရဲ႕သမီး ေနာ္ျမဴေအးတုိ႔ရဲ႕ မဂၤလာေဆာင္...။ အဲဒီအခ်ိန္က KNLA စစ္ဦးစီးဌာနခ်ဳပ္က ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေမာင္ေမာင္ကုိ မဒမခ မွာ စစ္ေရး တာဝန္ခံအျဖစ္ တာဝန္ေပးထားပါတယ္...။ ၾကံဳလုိ႔ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေမာင္ေမာင္အေၾကာင္း နည္းနည္း ေျပာမယ္...။ ျမစ္ဝကၽြန္းေပၚသား... ဗမာရည္ အင္မတန္လည္... အေစာပုိင္း သခင္စုိးႀကီးတုိ႔ အလံနီအုပ္နဲ႔ေရာ... ေနာက္ပုိင္း ေတာင္ငူ၊ ပ်ဥ္းမနားအလယ္ပုိင္းနယ္ေျမမွာ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီနဲ႔လည္း တြဲခဲ့ဖူးသူ... ဥကၠဌ မန္းဘဇံရဲ ႔ KNUP က ပါလာသူ...။ က်ေနာ္တုိ႔ေက်ာင္းသားမ်ားနဲ႔ အင္မတန္ အလြမ္းသင့္သူပါ...။ 

သူ စကားေျပာေကာင္းတာ၊ ႏုိင္ငံေရး စစ္ေရး အေတြ႔အၾကံဳ ႀကီးမားတာေတြကေတာ့ ေနာက္ပုိင္း လက္ပြန္းတတီးေနရေတာ့မွ ကုိယ္ေတြ႔ သိလာရတယ္...။ အစည္းအေဝးေတြမွာျဖစ္ျဖစ္... အျပင္မွာျဖစ္ျဖစ္ စကားေျပာရင္ ပုံျပင္ေတြ၊ ဥပမာေတြ ညႇပ္ညႇပ္ၿပီး အေျပာေကာင္းလြန္းလုိ႔ (ေနာက္ပုိင္း မာနာပုေလာေခတ္မွာ) သူ႔ကုိ က်ေနာ္တုိ႔က ခ်စ္စႏုိးနဲ႔ “ပုံတုိပတ္စ ေမာင္ေမာင္” လုိ႔ နာမည္ေပးရတဲ့အထိပဲ...။ တခ်ိန္က KNU ရဲ႕ဦးေနွာက္လုိ႔ တင္စားခံရတဲ့ ဒု-ဥကၠ႒ ပဒုိေစာသန္းေအာင္က “ကြန္ျမဴနစ္ေတြဟာ ဘုရားဆင္းတုေတာ္ေတာင္ ေခါင္းၿငိမ့္ေအာင္ အေျပာေကာင္းတယ္လုိ႔ နာမည္ႀကီးေပမယ့္ က်ေနာ္ကုိယ္ေတြ႔ မၾကံဳဖူးဘူး... ဒါေပမယ့္ ဗုိလ္ေမာင္ေမာင္ကေတာ့ ကြန္ျမဴနစ္ေတြ ေခါင္းၿငိမ့္ေအာင္ ေျပာႏုိင္တာ က်ေနာ္ၾကံဳဖူးသဗ်ား”... လုိ႔ ခ်ီးမြမ္းရတဲ့သူ...။ (သူ႔တုိ႔ ၂ ေယာက္ အပါအဝင္ ခ်စ္ခင္ေလးစားစရာ အရင္က KNU ေခါင္းေဆာင္ႀကီးေတြအေၾကာင္းကေတာ့ စာတေစာင္ ေပတဖြဲ႔ အမ်ားႀကီးေရးစရာေတြ ရွိေသးတယ္...။ ခုေခတ္ ကရင္ ေခါင္းေဆာင္ေတြေရာ မပါဘူးလားလုိ႔ေတာ့ ကပ္ဖဲ့ၿပီး မေမးၾကနဲ႔ဗ်ာ...) 

တုိတုိေျပာရရင္ ၁၉၈၈ ဒီဇင္ဘာလ ၂၂ ရက္ေန႔ မနက္လုပ္မယ့္ မဂၤလာေဆာင္အတြက္ ၂၁ ရက္ေန႔ညမွာ စတိတ္႐ႈိးတီးေပးဖုိ႔ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေမာင္ေမာင္က က်ေနာ့္ကုိ အကူအညီေတာင္းပါေလေရာ...။ ဆုိေတာ့ သီခ်င္းတုိက္ၾကရတာေပါ့... ရက္ကလည္း ကပ္ေနေတာ့...။ ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ မဟုတ္ပါဘူး... ကုိငွက္ႀကီး တေယာက္ကလြဲလုိ႔ ျဖစ္ျဖစ္ေျမာက္ေျမာက္ တေယာက္မွမပါတာ...။ ဒီေတာ့ ကုိငွက္က မင္းတုိ႔ ရၿပီးသား အုိးေဂၚလီ သီခ်င္းေတြကုိ လက္ပူတုိက္ၿပီး ေႏႊးၾကကြာ... တဲ့။ 

KNU တပ္မဟာ ၇ နဲ႔ ဗဟုိက စုေပါင္းစပ္ေပါင္း ပစၥည္းတစုံစာ ထုတ္လာတယ္... ဒရမ္မာမရွိေတာ့ သူက ပင္တုိင္ ဒရမ္တီးမယ္တဲ့... က်ေနာ့္ကုိ ဂစ္တာတီးတဲ့... သူ သီခ်င္းဆုိရင္ က်ေနာ္က ဒရမ္တီးတဲ့... သူက ဂစ္တာတီးရင္းဆုိမတဲ့...။ သူက ဘာတီးတီး... ဘာဆုိဆုိ ျပႆနာ မရွိဘူး...။ သူမုိ႔လုိ႔ က်ေနာ္တုိ႔နဲ႔ စတိတ္႐ႈိး လက္ခံရဲတယ္... ရဲစြ... ဟုတ္ထာ...။ အေရးထဲ ေဘ့စ္တီးမယ့္သူမရွိေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ နယ္ေျမေကာ္မတီဝင္ ေစာထစခန္းက (ေက်ာင္းဆရာ) ေမာင္ေမာင္စုိး (အေမရိကား-ဖုိ႔ဝိန္းမွာ ဆုံးသြားသူ) က ဝင္တီးေပးတယ္... သူကလည္း ရတဲ့သီခ်င္းရ... မရတဲ့သီခ်င္းမရ (က်ေနာ္နဲ႔အတူတူပါပဲ) ဆုိေတာ့ KNU က စက္သမားက သူလည္း ရတဲ့သီခ်င္း ဝင္တီးမတဲ့...။ ေအာ္ဂင္ေရာဆုိေတာ့... ဘုရားေက်ာင္းက ဓမၼဆရာေတြ ရတဲ့သီခ်င္းဆုိ ဝင္တီးမတဲ့...။ အဆုိေတာ္ကလည္း ျပံဳယမ္းအဖြဲ႔ဝင္ေတြေလာက္ပဲရွိတာ...။ 

ေတာ္ေသးတာေပါ့... ကုိငွက္အျပင္ ခ်င္းအဖြဲ႔က ဆလုိင္းဆန္ဇဲ နဲ႔ ကခ်င္က ကုိေဇာ္ေနာင္တုိ႔ ရွိလုိ႔... ဒီလူေတြက ဘုိသီခ်င္းေတြ အပါအဝင္ အဆုိေကာင္း.. အတီးေကာင္းေတြ...။ စဥ္းစားၾကည့္ၾကေပါ့ဗ်ာ... ကုိငွက္ႀကီး ဒီလူေတြနဲ႔ ဒီလုိပြဲမ်ဳိးလက္ခံရဲတာ နည္းတဲ့ေသြးမွတ္လုိ႔...။ 

ဆုိေတာ့ ေစာငွက္ႀကီး ဦးစီးေသာ ျဖဲျဖဲစင္ ျပံဳယမ္းခေရာ့စ္ ေတးဂီတႀကီး မဲလ ေမွ်ာ္စင္ကၽြန္းမွာ ဂြမ္း... အဲ... အဲ ၾကမ္းၾက ရမ္းၾကေရာ ဆုိပါေတာ့...။ အား... ပရိတ္သတ္ကေတာ့ ႀကိတ္ႀကိတ္တုိး...။ ႐ွဴး႐ွဴးေတာင္ဆင္းေပါက္ဖုိ႔ အခ်ိန္မေပးဘူး... တခ်ိန္လုံး... တီးထား... ဆုိထား... ဆုိတဲ့အထဲကပဲ...။ (ေနာက္မွျပန္သိရတာ ၃ ပုံ ၂ ပုံေလာက္က ဗမာလုိ မတတ္ၾကဘူးဆုိပဲ... ဒါေၾကာင့္ အသံထြက္ေနဖုိ႔လုိရင္း... ဘာသံျဖစ္ျဖစ္ အားေပးၿပီးသားပဲ...) အရင္ KNU လက္နက္ဝယ္ယူေရးတာဝန္ခံ ကုိေက်ာက္ခက္က က်ေနာ္တုိ႔တီးဝိုင္း မန္ေနဂ်ာေပါ့ (ေရပူ ေရခ်မ္းကမ္းလွမ္းဖုိ႔ပါ...။ သူ ဝယ္တုိက္ေတာ့မွ မဲေခါင္အရက္ကုိ စ ေသာက္ဖူးတာ...) တီးအား... ဆုိအားတင္မက... ေသာက္အားကလည္း ေကာင္းဆုိေတာ့ ညသန္းေခါင္ေလာက္မွာ ရတဲ့သီခ်င္းလည္း ကုန္ ...ေရစင္လည္းျပတ္ ျဖစ္သြားတယ္...။ ဒီဇင္ဘာလႀကီး တကယ့္ ႏွင္းေတာထဲမွာဆုိေတာ့ ရာသီဥတုကလည္း အားကစားသမားမ်ား အႀကိဳက္ေပကုိး...။ 

ေနာက္ဆုံးက်န္တဲ့ တျပား ကုိေက်ာက္ခက္ လာေပးေတာ့ ကုိငွက္ႀကီး သိမ္းထားေပေတာ့ဆုိၿပီး သူ႔ကုိ ေပးလုိက္တယ္... သူလည္း သူ႔ ဒရမ္မာခုံေအာက္မွာ ဖင္ခုထုိင္ထားတယ္...။ ပရိတ္သတ္က သူ႔ကုိပဲ ေတာင္းဆုိလုိ႔ သူလည္း မၾကာမၾကာ ထလာၿပီး ဆုိရတာေပါ့... ေနာက္ဆုံးတေခါက္ ထလာေတာ့ က်ေနာ့္ကုိ မင္း ေဘ့စ္တီးကြာဆုိၿပီး ဘုရားေက်ာင္းက ဆရာကုိ ဒရမ္ တီးခုိင္းတယ္...။ (ဓာတ္သိခ်င္းဆုိေတာ့ သူ႔ ပုလင္း မ်က္ေစာင္းထုိးမွာ စုိးတာလည္းပါမယ္ ထင္တယ္) ဆုိၾကတာေပါ့... ၃-၄ ပုဒ္ၿပီးလုိ႔ သူလည္း ဒရမ္ခုံဆီျပန္သြားေရာ... ကုိယ္ေတာ္ရွင္ ေက်းဇူးေတာ္ေၾကာင့္ သူ႔ပုလင္းျပား ေပ်ာက္သြားပါေလေရာ...။ ေနပါဦး က်ေနာ္တုိ႔ ျပန္ရွာေပးပါမယ္ဆုိတာ မရဘူး... ဒရမ္မုိက္ကေန “အဖူးေမာင္ေမာင္ ရိကၡာျပတ္သြားၿပီ... အရမ္းခ်မ္းတယ္... လက္ေတြ ထုံေနၿပီဗ်ဳိ႕...” ဆုိၿပီး ထ ေအာ္ပါေလေရာ...။ လုံျခံဳေရးေတြလည္း (သူ႔ ပုလင္းေပ်ာက္ ရွာပုံေတာ္ဖြင့္ရင္း) အလုပ္႐ႈပ္ကုန္တယ္...။ သူ႔ကုိ က်ေနာ္တုိ႔ ရွာေပးမယ္ေျပာတာ မရဘူး... အဖူးေမာင္ေမာင္ပဲ ေအာ္ေခၚေနတယ္...။ ဒါနဲ႔ အဖူးေရာက္လာေရာ...။ သူလည္း ေခသူမွမဟုတ္တာ... “အလကားေတာ့ မရဘူးေဟ့... ငါလည္း သီခ်င္းတပုဒ္ဆုိမယ္... မင္းတုိ႔ ရေအာင္တီး”... တဲ့။ ဘာသီခ်င္းလဲဆုိေတာ့... အဖုိးႀကီးအုိ ခါးကုန္းကုန္း... ရလား တဲ့... နည္းေသးတာေပါ့...။ 

ဒါေပမယ့္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေမာင္ေမာင္ပဲေလ... နာမည္တလုံးနဲ႔ ... သူလည္း ဘယ္ေပါ့မလဲ... “ငါ့ စတုိင္နဲ႔ ငါ ဆုိမွာေနာ္... ပထမ... ျမန္မာသံစဥ္... စလုိးေလးနဲ႔ သြားမယ္... တျဖည္းျဖည္း ျမန္လာၿပီး ေနာက္ဆုံးမွာ ဒစၥကုိနဲ႔ သိမ္းမယ္...”တဲ့။ ဘာေျပာေကာင္းမလဲ တီးဝုိင္းေရာ... ပရိတ္သတ္ေရာ ေျဗာင္းဆန္ေအာင္တီး...၊ ဝက္ဝက္ကြဲ အားေပးလုိက္ၾကတာ... အဖူး ပုဆုိးပါ ကၽြတ္က်ပါေလေရာ...။ ေျပာၿပီးပါေရာ... နည္းတဲ့သမၻာမွ မဟုတ္တာ... အဖူးက ဆုိတာမရပ္တဲ့အျပင္ သူ႔ေအာက္ခံေဘာင္းဘီအပြႀကီးနဲ႔ ေျပာင္ရင္း ဆက္ကေနေတာ့ တီးဝိုင္းကလည္း ဘယ္ရပ္မလဲ။ ေနာက္ဆုံး... ကုိငွက္ႀကီး ဆက္မတီးႏုိင္ေတာ့ဘဲ ဗုိက္ႏွိပ္ၿပီး စင္ေပၚမွာ ပက္လက္လွန္ရီေနေတာ့မွ မင္းတို႔႐ႈံးၿပီဆုုိၿပီး အဖူးက အဆုိ အက ရပ္ေတာ့တယ္...။ ၿပီးမွ... ကဲ ခဏနားၿပီး... ငါ့အိမ္ေပၚလုိက္ခဲ့ၾက... တဲ့။ 

အိမ္ဆုိလုိ႔ အထင္မႀကီးပါနဲ႔... တဲႀကီးႀကီးတလုံးပါ... ။ သူနဲ႔ အမုိးနဲ႔ အိပ္တဲ့ အခန္းေသးေသးေလးတခန္းကလြဲရင္ တအိမ္လုံး ဒုိးယုိေပါက္ပါပဲ... KNU အလံတလက္၊ ေကာ္သူးေလ ျပကၡဒိန္တခ်ပ္နဲ႔ သူ႔ယူနီေဖာင္းနဲ႔ ဓာတ္ပုံတပုံကုိ နံရံမွာ ကပ္ထားတာကလြဲလုိ႔ ဘာမွ ခမ္းခမ္းနားနား မရွိရွာပါဘူး...။ က်ေနာ္တုိ႔တက္သြားေတာ့ ၂ ဖက္ မိဘေဆြမ်ဳိးေတြနဲ႔ သတုိ႔သား၊ သတုိ႔သမီး တုိ႔ ဝုိင္းထုိင္ေနၾကတယ္...။ အဖူးက သူ႔အခန္းထဲဝင္သြားၿပီး ပုလင္း ၂ လုံးကုိင္ၿပီး ျပန္ထြက္လာတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ကေတာ့ ခ်ီးဗတ္စ္လား၊ ေဂ်ာ္နီလား လုိက္ၾကည့္ၾကတာေပါ့...။ လား... လား... “ကရင္မီးေတာက္ကုိ လူပ်ံေတာ္ပတၱျမားရယ္... ငါ့ေဆးျမစ္ေတြရယ္ စိမ္ထားတာကြ... မင္းတုိ႔ကုိ ခင္လြန္း ခ်စ္လြန္းလုိ႔ တုိက္တာတဲ့”... မွတ္ကေရာ...။ ငွက္ႀကီးကုိ ပထမဆုံး တခြက္ေပးတယ္... ေရမေရာဘဲ တငုံငုံလုိက္တာ ဖြီးဆုိ ျပန္ထြက္လာတယ္... အား... ပူတယ္... ပူတယ္... နဲ႔... ၿပီးမွ ေရေရာၿပီး တခြက္ခ်တယ္...။ ေနာက္လူေတြကုိေတာ့ အဖူးက ရယ္ၿပီး သူပဲ ေရေရာေပးတယ္...။ 

အဲဒီမွာတင္ အေပၚဆုံးမွာေျပာခဲ့တဲ့ဇာတ္လမ္း စတာ... သတုိ႔သမီး ေနာ္ျမဴေအးကုိလည္း ျမင္ေရာ... ကုိငွက္ႀကီးက... “ဖထီး... ဖထီးမွာ သူ႔လုိမ်ဳိး သမီးလွလွေလးတေယာက္ေလာက္ မရွိေတာ့ဘူးလားဗ်...” “ရွိရင္ က်ေနာ္နဲ႔ ေပးစားဗ်ာ... ဒါဆုိ က်ေနာ္ ဒီမွာပဲေနေတာ့မယ္... မျပန္ေတာ့ဘူး...” တဲ့ ...။ (သတုိ႔သမီးအေဖ) ပဒုိမန္းရင္စိန္ကုိ သြားေျပာတယ္... က်ေနာ္တုိ႔အားလုံး မူးေနၾကေပမယ့္... လန္႔သြားၾကတာေပါ့... မ်က္ႏွာလဲပူတာေပါ့...။ အဲဒီမတုိင္ခင္ အစည္းအေဝးေတြမွာ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေမာင္ေမာင္နဲ႔ အေတာ္ေလး ရင္းႏွီးေနေပမယ့္ က်န္တဲ့သူေတြနဲ႔က အဲဒီေတာ့မွ ေတြ႔ဖူးတာ... သိၾကတာဆုိေတာ့ ။ ဒါေပမယ့္ အဖုိးႀကီး၊ အဖြားႀကီးေတြေရာ... သတုိ႔သား၊ သတို႔သမီးေရာ တဝါးဝါးပြဲက်ၿပီး ကုိငွက္ႀကီးေျပာတဲ့ ပုံစံနဲ႔ ေလသံကုိ သေဘာက်ေနၾကေလရဲ ႔... ေကာင္းေရာ...။ သတုိ႔သမီးတေယာက္ပဲ မ်က္ႏွာရဲ... ရွက္ၿပီး ေခါင္းငုံ႔ရင္း ရယ္ေနရွာတယ္...။ 

ဒါနဲ႔ ပဒုိမန္းရင္စိန္က သူက တဦးတည္းေသာ သမီးဗ်... ခင္ဗ်ား လုိခ်င္ရင္ ေနာက္တေယာက္ သူ႔ထက္လွတာ ရွာေပးမယ္... တဲ့... မွတ္ကေရာ... သူ႔အရပ္နဲ႔ သူ႔ဇာတ္နဲ႔ ကြက္တိ...။ ေနာ္ျမဴေအးကုိလည္း သူက သြားသြား ေနာက္ေနေသးတယ္...။ ညီမ... ရွိသင့္တာေပါ့... တဲ့။ အမွန္က အမႊာပူးေမြးရမွာ အမုိးရ ဆုိၿပီး သူ႔အေမကုိလည္း လွည့္ေျပာေနျပန္ေသးတယ္...။ မနက္လင္းအားႀကီး ၂ နာရီေလာက္ တဝါးဝါး တဟားဟားနဲ႔ စကားဆက္ေျပာေပမယ့္ ကုိငွက္ကေတာ့ တေယာက္ရွာေပးဖုိ႔ သီခ်င္းကုိပဲ ထပ္ခါတလဲလဲ ဆုိေနေတာ့တာ... ဒါကုိပဲ သူတုိ႔အားလုံးက သေဘာက်ေနၾကရဲ႕...။ ၄ နာရီလည္းထုိးေရာ ပြဲခင္းထဲမွာ မျပန္ဘဲ အိပ္ေစာင့္ေနတဲ့ ပရိတ္သတ္က ဆက္တီးပါဗ်ဳိ႕... ဆုိၿပီး ထ ေအာ္ၾကေရာ...။ အဲဒီေတာ့မွ ငွက္ႀကီးလည္း... ေသေရာကြာ... ငါေတာ့ ဒီလုိပရိတ္သတ္မ်ဳိး တခါမွ မေတြ႔ဖူးဘူး ဆုိၿပီး... လာၾကေဟ့... ဆုိလုိ႔ စင္ေပၚ ျပန္တက္ၾကရျပန္တယ္...။ ကရင္မီးေတာက္တန္ခုိးနဲ႔ သူ ၅ ပုဒ္၊ က်ေနာ္ ၅ ပုဒ္ေလာက္ ဆုိၿပီး မႏုုိင္ေတာ့လုိ႔ ရပ္လုိက္ရတယ္...။ အခုေတာ့ အေနာ... ေနာ္ျမဴေအး ဆုံးတာၾကာလုိ႔... ကုိေအာင္ေမာ္ေအးေတာင္ ဟုိတေလာေလးက ေနာက္တႀကိမ္ မဂၤလာေဆာင္ျပန္တယ္... မလာမေနရ... ဇြတ္ဖိတ္လုိ႔ သြားလုိက္ရေသးတယ္...။ 

ကုိငွက္ႀကီး အမွတ္တရမွာ မပါမၿပီးကေတာ့ ကမၻာေက်ာ္ အေရးႀကီးၿပီ သီခ်င္းေပါ့...။ ေတာထဲကုိ ခဏကေလးေရာက္လာေပမယ့္ တသက္စာေဝဒနာေတြ ရင္နဲ႔အျပည့္ယူၿပီး ျပန္သြားခဲ့သူႀကီးက တပုဒ္ဆုိ ဆုိသေလာက္ အံထုတ္ေပးခဲ့တဲ့ သီခ်င္းတပုဒ္...။ အဲဒီသီခ်င္းကုိ ကာ႐ုိးလ္ဆင္းဂင္း မထြက္မီအခ်ိန္ေလာက္ ဒီဇင္ဘာ ပထမ၊ ဒုတိယပတ္ထဲေလာက္မွာ ေရးခဲ့တယ္လုိ႔... ထင္ရပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က သူ ခုိနားေနရာ မဒမခ ျပန္/စည္းမွာ တူရိယာပစၥည္းဆုိလုိ႔ ဂစ္တာအစုတ္တလုံးေတာင္ မရွိပါဘူး... [ေနာက္မွ ဦးေအးေဆာင္က ေနာင္မွာ သူ႔ မေဟသီျဖစ္လာမယ့္ Ms. Pippa Curwin (Burma Relief Center) ဆီက အလွဴခံလုိ႔ ေဟာ္လုိဂစ္တာ ၂ လုံး ေရာက္လာတာ မွတ္မိပါတယ္] ဆုိေတာ့ ဂစ္တာတီးခ်င္ရင္ ရြာထဲလွည့္ၿပီး ငွားရပါတယ္...။ ရြာထဲမွာ သုံးေလးငါးလုံး ရွိေပမယ့္ ခရစ္ယာန္အမ်ားစုပီပီ အိမ္လွည့္ၿပီး ဆုေတာင္းပြဲလုပ္တာနဲ႔ တနဂၤေႏြ ဘုရားရွစ္ခုိးေက်ာင္းတက္တာနဲ႔ အားလုံးက ရြာလည္ေနပါတယ္...။ 

ဆုိေတာ့ ကုိငွက္ႀကီးက အေရးႀကီးၿပီကုိ ဘာတူရိယာမွ မပါဘဲ ခုံေခါက္ၿပီး “ေသတၱာေမွာက္” လက္တန္း ေရးသြားတာပါ...။ ေရးတဲ့အခ်ိန္မွာ ကုိမြန္းေအာင္လည္း ရွိေနပါတယ္...။ ေတာထဲဆုိေတာ့ ညေန ၇ နာရီေလာက္ဆုိ လူေျခတိတ္ၿပီး ဘာသံမွ မၾကားရေတာ့ပါ...။ တညသား... ဖေယာင္းတုိင္မီးနဲ႔ ကုတ္ကုတ္ ကုတ္ကုတ္ ေရးလုိက္... ညည္းလုိက္လုပ္ရင္း ေနာက္တေန႔မနက္က် ငွက္ဖ်ားတက္ေနတဲ့ ကုိမြန္းေအာင္ကုိ ႏႈိးၿပီး ဥကၠ႒ ဘရန္ဆုုိင္း သူ႔ကုိ လက္ေဆာင္ေပးထားတဲ့ ဘာဂ်ာ (ဟာမုိနီကာ) ေလးမႈတ္ရင္းနဲ႔ ဆုိျပသတဲ့...။ ေနာက္မွ ဂစ္တာေကာ့ဒ္ ထည့္ၿပီး အေခ်ာသတ္လုိက္တာပါ...။ ေနာင္ က်ေနာ္တုိ႔ ေတာထဲမွာ ဘာပြဲပဲလုပ္လုပ္ မပါမၿပီးတဲ့ သီခ်င္းေပါ့... (အမ်ားအားျဖင့္ အဆုံးသတ္မွာ ဆုိေလ့ရွိပါတယ္)။ အသုဘေတြမွာေတာင္ မျဖစ္မေနဆုိၾကတဲ့အထိ က်ေနာ္တုိ႔အားလုံး ရင္ထဲ စြဲသြားတဲ့ သီခ်င္းေပါ့...။ ကုိမြန္းေအာင္က သူ႔ရဲ႕ ပထမဆုံး ေတာ္လွန္ေရးေတးစု “ၿငိမ္းခ်မ္းေရးတုိက္ပြဲ”ထဲမွာ ထည့္သြင္းသီဆုိၿပီး ေရဒီယုိေတြကလည္း အႀကိမ္ႀကိမ္ လႊင့္ေပးခဲ့ပါတယ္။ 

ေနာက္ပုိင္း သူနဲ႔ ဖုန္းေပၚမွာ စကားေျပာခြင့္ျပန္ရတာ... ၁၉၉၇-၉၈ ေလာက္ျဖစ္မယ္ ထင္တယ္...။ သူနဲ႔ ဗုိလ္ထီးနဲ႔ လန္ဒန္ေရာက္ေနတုန္း သီတာက လန္ဒန္ကေန ဖုန္းဆက္လာတယ္...။ သူက အဲဒီအခ်ိန္ ဒီဗီြဘီ ေရဒီယုိအတြက္ ေဝဟင္ယံက သီခ်င္းသံက႑ ကုိ က်ေနာ္နဲ႔ ခဏလႊဲထားၿပီး လန္ဒန္မွာ IT တႏွစ္သြားတက္ေနတဲ့အခ်ိန္...။ ဟုိလူေတြေရာက္လာလုိ႔ စကားေျပာခ်င္တယ္ဆုိလုိ႔ လွမ္းခ်ိတ္ေပးတာ...။ အဲဒီအခ်ိန္ ငွက္ႀကီးနဲ႔ ဗုိလ္ထီး ဓမၼဝိဟာရလမ္းလား... ဓမၼိကဝတီလမ္းလား မွာ အတူေနေနၾကသတဲ့...။ ဗုိလ္ထီးကေတာ့ မ်ားမ်ား မေျပာပါဘူး... လွမ္းႏႈတ္ဆက္ရင္း (က်ေနာ့္ ရွမ္းမိတ္ေဆြေတြ ေျပာျပတဲ့အေၾကာင္းေတြ သူ႔ကုိ တခြန္း ႏွစ္ခြန္းေမးၿပီး) ခင္ဗ်ားသီခ်င္းေတြနဲ႔ သူပုန္လားေျမာက္လာတဲ့ က်ေနာ္တု႔ိ ေတာထဲကသူေတြရဲ႕မ်က္ႏွာကုိ ျပန္ၾကည့္ပါဦးဗ်ာ... လုိ႔ ေျပာေတာ့ ငုိသံပါႀကီးနဲ႔... ေတာ္ပါေတာ့ကြာ... ငါ မွားမိပါတယ္ကြာ... ေနာက္ မျဖစ္ေတာ့ပါဘူး... ငါ့ကုိ နားလည္ၾကပါ... လုိ႔ ေျပာရွာတယ္...။ က်ေနာ္လည္း ေျပာၿပီးကာမွ အေတာ္စိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားတယ္...။ 

ငွက္ႀကီးကေတာ့... ငါ ထြက္တဲ့ အယ္လ္ဘမ္တုိင္းကုိၾကည့္... အနည္းဆုံး မင္းတုိ႔အတြက္ တပုဒ္မက ပါတယ္... မင္း အကုန္နားေထာင္ျဖစ္ရဲ႕လားတဲ့... က်န္တာေတြ ေျပာျဖစ္ၾကရင္း... က်ေနာ္က “အထူးသျဖင့္... အေဝးေရာက္ သားဆုိးမ်ားအတြက္”ဆုိတဲ့ အၫႊန္းကေတာ့ အေတာ္ၿငိ... အေတာ္ထိသဗ်ာ... ဆုိေတာ့... တက္တက္ႂကြႂကြအသံနဲ႔... ေအး... မင္း... ခလဲ့ေဒး ကုိ သတိရသြားတယ္ မဟုတ္လား... တဲ့။ သူ ေတာ္ေတာ္ဝမ္းသာသြားပုံရတယ္... က်ေနာ့္ရင္ထဲလည္း ေပ်ာ္လုိက္တာ... အတုိင္းမသိ...။ က်ေနာ့္သတိတရနဲ႔ သူ႔ သတိတရ... ရင္ဘတ္ခ်င္း တိုက္မိသြားလုိ႔... တကယ့္ ငွက္႐ုပ္ (ငွက္ဖ်ားမိလုိ႔တဲ့ ပိန္ခ်ဳံး ေညႇာ္လွီေနတဲ့ပုံ) နဲ႔ သူ ရင္ဘတ္ပုတ္ျပတဲ့ ပုံေလးကုိ မ်က္စိထဲ ျမင္ေယာင္လုိက္မိပါတယ္...။ 

ကုိငွက္ႀကီး ဒီသံသရာက မလြတ္ေျမာက္ေသးမီ ျဖစ္ေလရာဘဝတုိင္းမွာ သီခ်င္းငွက္တေကာင္အျဖစ္ ကမၻာႀကီးအတြက္ ၿငိမ္းခ်မ္းေသာ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာတရားမ်ား ဆက္လက္ေဝငွႏုိင္ပါေစ...။ 

၁၉း၃၄ နာရီ၊ ၂၆ ဇူလုိင္လ ၂၀၁၄။ 
ခ်င္းမုိင္ရမ္းေဆး႐ုံ၊ ဇင္းမယ္ၿမိဳ႕၊ ထုိင္းႏုိင္ငံ။