၇ ရက္ ဇူလိုင္အေရးေတာ္ပံုဟာ ဆိုရွယ္လစ္ဆိုင္းဘုတ္တပ္။ အမ်ဳိးသားေရး စကားေတြ လိႈင္လိႈင္ေျပာၿပီး ဗမာျပည္မွာ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ကို (၁၉၅၈ ခုႏွစ္တုန္းကလို ေျမစမ္းခရမ္းပ်ိဳး မဟုတ္ဘဲ) အတည္တက် တည္ေဆာက္လာတာကို စစ္ဦးမွာ ထိပ္တိုက္တိုက္ခဲ့ၾကတဲ့၊ အသက္ေတြစေတးခဲ့တဲ့ တိုက္ပြဲႀကီးျဖစ္ပါတယ္။ ဗိုလ္ေနဝင္းတို႔ဟာ ၁၉၅၈ ခုႏွစ္ အာဏာသိမ္းတုန္းက ရက္ရက္စက္စက္လုပ္ျပထားတာ။ အာဏာသိမ္းတဲ့ မတ္လ ၂ ရက္ေန႔ညမွာ သမၼတနဲ႔ ဝန္ႀကီးေတြ အပါအဝင္ ႏိုင္ငံေရးသမားေပါင္း ေျမာက္ျမားစြာကို “ထိန္းသိမ္း”လိုက္တာ။ အျပစ္မဲ့ ၁၇ ႏွစ္ ေက်ာင္းသားေလး စဝ္မီမီသိုက္ကို ၾကက္ကေလးငွက္ကေလး သတ္သလို သတ္ျဖတ္ျပထားတာ။ တဖက္မွာေတာ့ ဆိုရွယ္လစ္စကားေတြ သံေကာင္းဟစ္ေနတာ စတာေတြေၾကာင့္ ႏိုင္ငံေရးေလာကမွာ ဗို္လ္ေနဝင္းတို႔ကို ေၾကာက္သူနဲ႔။ ေခြးကတက္ကေန အလုပ္အေႂကြးျပဳခ်င္သူေတြသာ လႊမ္းမိုးေနပါတယ္။
ဒီလိုအခ်ိန္မွာ ျပည္သူ႔ရင္ေသြးေတြလည္းျဖစ္၊ ျပည္သူ႔ဆႏၵကို ေရာင္ျပန္ဟပ္သူေတြလည္းျဖစ္တဲ့ ေက်ာင္းသားေတြဟာ စစ္အာဏာရွင္ေတြကို စစ္ဦးမွာ ထိပ္တိုက္ ရင္ဆိုင္ပစ္လိုက္တာ ျဖစ္ပါတယ္။ ထိပ္တိုက္ရင္ဆိုင္တယ္ဆိုေပမယ့္ ေက်ာင္းသားေတြဘက္ကေတာ့ အပ္တိုေလးမွမကိုင္ လက္နက္မဲ့ ဆႏၵျပၾကတာျဖစ္ပါတယ္။ ကိုလိုနီလက္ထက္ကစလို႔ ဗမာျပည္မွာလုပ္ေနက်နည္းလမ္းအတိုင္း အင္မတန္ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ ဆႏၵျပၾကတာျဖစ္ပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ အာဏာမုန္ယိုေနတဲ့၊ မာန္တက္ေနတဲ့စစ္အစိုးရဟာ အဲဒီတုန္းက တတိုင္းတျပည္လံုး၊ ေျမေပၚမွာ သူတို႔ကိုဆန္႔က်င္ (အာခံ)ေနတဲ့ တခုတည္းေသာအင္အားစုကို ရက္ရက္စက္စက္ ႏွိမ္နင္းပစ္ခဲ့ပါတယ္။ အားလံုး ကိုယ္စား တိုက္ရတာျဖစ္လို႔လည္း တန္ဖိုးအမ်ားႀကီး ေပးလိုက္ရတာပါပဲ။
အဲဒီတုန္းက ေက်ာင္းသားသမဂၢမအေနနဲ႔ လုပ္ရကိုင္ရတာ ဘယ္ေလာက္ခက္တယ္ဆိုတာ သေဘာေပါက္ေအာင္ ဥပမာတခု ထပ္ေထာက္ျပခ်င္ပါတယ္။ အဲဒါက တျခားမဟုတ္ပါဘူး။ ဗိုလ္ေနဝင္းတို႔က အာဏာသိမ္းၿပီး “ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီ” ဆိုတာကို တည္ေထာင္ေၾကာင္း ေၾကညာလိုက္ေတာ့ လက္ဝဲဆိုတဲ့ ပမညတ ထဲက တခ်ဳိ႕က ေထာက္ခံေၾကာင္း ေၾကညာခ်က္ထုတ္ျပန္ခဲ့ပါတယ္။ ဒီအခါမွာ ဗကသထိပ္ပိုင္းမွာေရာက္ေနတဲ့ ပမညတ ၾသဇာမကင္းသူတဦးက သူ႔အခြင့္အေရးကို အလြဲသံုးစားလုပ္ၿပီး အာဏာသိမ္းတာကို ေထာက္ခံေၾကာင္းေၾကညာခဲ့ပါတယ္။
အလြဲသံုးစားလုပ္တယ္လို႔ ေျပာရတာက တျခားလူေတြနဲ႔ မတိုင္ပင္ခဲ့တာကို ဆိုလိုတာပါ။ ေနာက္ေတာ့ သူဟာ မဆလရဲ႕ လူငယ့္ေရးရာမွာ တာဝန္ႀကီးႀကီးရ၊ မႏၱေလးတကၠသိုလ္ ေမာ္ကြန္းထိန္းအလုပ္ရ ေကာင္းစားသေလာက္ ေကာင္းစားသြားပါတယ္။ ဆိုလိုတာ ေခါင္းေဆာင္မႈထဲမွာ အေတြးအေခၚ အ႐ႈပ္အေထြးေတြ ရွိသေလာက္ရွိေနတယ္ဆိုတာ ျဖစ္ပါတယ္။
အဲဒီ မဆလကို ေထာက္ခံတဲ့လူေတြဟာ အဲဒီအခ်ိန္ကစၿပီး ေက်ာင္းသားေလာကထဲကို ျပန္မဝင္ႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ အရိပ္ေတာင္ မနင္းရဲေတာ့ဘူး ျဖစ္သြားပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ ေက်ာင္းသားေလာကမွာ ရဲရဲေတာက္စကားေတြ အလြန္ေျပာတတ္တဲ့ တပ္ဦးသစ္က လူေတြဟာလည္း ဗိုလ္ေနဝင္းတို႔ဟာ ဖက္ဆစ္ေတြျဖစ္တယ္လို႔ေျပာၿပီး အၿမီးကုပ္သြားၾကကာ။ ေက်ာင္းျပင္မွာပဲ လႈပ္ရွားၾကပါေတာ့တယ္။
၁၉၆၃ ခုႏွစ္မွာ ဗိုလ္ေနဝင္းက ၿငိမ္းခ်မ္းေရးစကားေျပာပြဲလုပ္တာကို အခြင့္ေကာင္းယူၿပီး ေက်ာင္းသားေတြက ေက်ာင္းသားသမဂၢေတြ ျပန္ေဖာ္ထုတ္ဖို႔လုပ္ၾကေတာ့ ၿမိဳ႕နယ္နဲ႔ ခ႐ုိင္သမဂၢေတြ ေဖာ္ထုတ္ၿပီးတဲ့ေနာက္ တကၠသိုလ္သမဂၢေတြကို ျပန္ေဖာ္ထုတ္ဖို႔ လုပ္ရပါတယ္။ ဒီအခါမွာ သမဂၢေရြးေကာက္ပြဲမွာ ဝင္ၿပိဳင္မယ့္ ေက်ာင္းသားညီညြတ္ေရး တပ္ဦးအဖြဲ႔ကို ျပန္စုစည္းတဲ့အေနနဲ႔ ညီလာခံေခၚတာ။ အမႈေဆာင္အဖြဲ႔ ျပန္ဖြဲ႔တာေတြ လုပ္ရပါတယ္။
ကိုယ္တိုင္ပါဝင္ခဲ့တဲ့ မႏၲေလးတကၠသိုလ္က ေက်ာင္းသားညီညြတ္ေရးတပ္ဦး ညီလာခံကို တကၠသိုလ္ ပရဝုဏ္အေရွ႕က ပန္းျခံထဲမွာ လုပ္ခဲ့ပါတယ္။ ဒီအခါမွာ အထက္မွာေျပာခဲ့တဲ့ မဆလကို ေထာက္ခံတဲ့ ဆိုရွယ္နီ ေက်ာင္းသားအစုထဲက ၄-၅ ေယာက္ လာတက္ပါတယ္။ သူတို႔ဟာ ဘယ္သူနဲ႔မွ မႏႈတ္ဆက္၊ စကားမေျပာပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔ကလည္း အမႈေဆာင္စာရင္းတခု တင္လာပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ညီလာခံမွာ တကယ္တမ္း ေျပာလာဆိုလာၾကေတာ့ တက္ေရာက္သူ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြရဲ႕အျမင္က သိပ္ျပတ္သားရွင္းလင္းေနတာမို႔ အဲဒီလူေတြဟာ အစည္းအေဝးမၿပီးခင္မွာပဲ တိတ္တိတ္ကုပ္ကုပ္ ထြက္သြားခဲ့ရပါတယ္။
လူသတ္ပြဲႀကီး လုပ္ထားတဲ့ ရန္ကုန္မွာေတာ့ အဲဒီအစုကလူေတြဟာ အနားေတာင္ လာမကပ္ခဲ့ပါဘူး။ ဆိုလိုတာ အဲဒီတုန္းက ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ပိုင္းမွာ အေတြးအေခၚ ႐ႈပ္ေထြးမႈဟာ ဘယ္တုန္းက အတိုင္းအတာနဲ႔မွမတူေအာင္ ရွိေနတယ္ဆိုတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ေက်ာင္းသားထုကပဲ အဆံုးအျဖတ္ေပးသြားပါတယ္။ ေက်ာင္းသားထုဟာ နည္းနည္းေလးမွ မ်က္ေစ့မလည္၊ နားမေယာင္ပါဘူး။ အာဏာသိမ္းသူေတြဟာ စစ္အာဏာရွင္ေတြသာ ျဖစ္တယ္၊ ဒါေၾကာင့္မို႔ ဆန္႔က်င္ရမယ္ဆိုတာကို အျပတ္ပဲျမင္ခဲ့ၾကပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္မို႔ တကသမွာပဲ အဓိက ဗဟိုျပၿပီး စစ္အာဏာရွင္စနစ္ကို ထိပ္တိုက္ေတြ႔ခဲ့ၾကတာျဖစ္ပါတယ္။ ေက်ာင္းသားထုနဲ႔ တကသရဲ႕ သေဘာထားကို အေစာဆံုးနဲ႔အထင္ရွားဆံုး ေဖာ္ျပခဲ့တာေတြထဲမွာ လူေတြမေမ့ႏိုင္တဲ့ အျဖစ္အပ်က္တခုကေတာ့ စဝ္မီမီသိုက္ အသုဘမွာ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ ကိုသက္ က ေျပာခဲ့တဲ့ မိန္႔ခြန္းျဖစ္ပါတယ္။ ပုပုတက္တက္ ကိုသက္ဟာ အနီးအနားမွာရွိတဲ့ အုတ္ဂူတခုေပၚတက္ကာ ဗိုလ္ေနဝင္း စစ္အစိုးရကို လက္ညႇိဳးေငါက္ေငါက္ထိုးၿပီး လူသတ္သမားေတြလို႔ စြဲခ်က္တင္ခဲ့ပါတယ္။ စကားေျပာေကာင္းတဲ့ ကိုသက္ရဲ႕မိန္႔ခြန္းဟာ အသုဘပို႔ေဆာင္တဲ့ပရိသတ္ကို မ်က္ရည္ေတြအၾကားကေန ၾကက္သီးေမြးညင္း ထေစခဲ့တယ္လို႔ ေျပာစမွတ္ရွိခဲ့ပါတယ္။
အဲဒီလို ျပတ္သားမႈေတြ၊ ေတြေဝမႈေတြ၊ သစၥာေဖာက္မႈေတြ ႐ႈပ္႐ႈပ္ေထြးေထြး ေတြ႔ျမင္ေနရတဲ့ တကၠသိုလ္နယ္ေျမမွာ ေက်ာင္းသားသမဂၢအစဥ္အလာနဲ႔ ဘယ္တုန္းက၊ ဘယ္လိုမွ မပတ္သက္ဖူးတဲ့ စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြဟာ ေက်ာင္းသားေတြကို မာနရန္ညႇိဳးနဲ႔ ေနာင္က်ဥ္ေအာင္ ဆံုးမမယ္ဆိုတာမ်ဳိး သေဘာထားၿပီး ဗမာျပည္သမိုင္းမွာမရွိဖူးတဲ့ သတ္ျဖတ္မႈႀကီးတရပ္ကို က်ဴးလြန္လိုက္ပါတယ္။ သမဂၢအေဆာက္အဦႀကီးကိုလည္း ဒိုင္းနမိုင္းနဲ႔ဲဲၿဖိဳခြဲပစ္လိုက္ပါတယ္။
ဒီမွာ ေျပာဖို႔လိုတာလာက တကယ္လို႔သာ ေက်ာင္းသားေတြက ၇ ရက္ ဇူလိုင္အေရးေတာ္ပံုကို မဆင္ႏႊဲခဲ့ရင္ ဘာျဖစ္မလဲ ဆိုတာပါပဲ။ သမိုင္းကို “တကယ္လို႔သာ” ေတြနဲ႔ ခ်ဥ္းကပ္သံုးသပ္လို႔ မသင့္ေတာ္တာမို႔ ဒီအခ်က္ကို အက်ယ္မေဆြးေႏြးေတာ့ေပမယ့္ ၇ ရက္ ဇူလိုင္အေရးေတာ္ပံုေၾကာင့္သာ ၁၉၆၃ ခုႏွစ္တုန္းက လႈပ္ရွားမႈေတြ၊ ၁၉၆၉-၇ဝ ခုႏွစ္ တိုက္ပြဲေတြ၊ ၇၄-ေမ ဇြန္ အလုပ္သမားလႈပ္ရွားမႈ၊ ေရႊတိဂံု အေရးအခင္း၊ ဦးသန္႔အေရးအခင္း စတာေတြ ဆက္ေပၚလာတာလို႔ ရဲရဲပဲေျပာခ်င္ပါတယ္။ အဲဒီ တိုက္ပြဲစဥ္ေတြမွာ ၇ ရက္ ဇူလိုင္ စိတ္ဓာတ္ဟာ ဝင္းလက္ေတာက္ပေနတဲ့ မီး႐ႈးတန္ေဆာင္လို ျဖစ္ခဲ့တယ္ဆိုတာ ဘယ္သူမွ မျငင္းႏိုင္ပါဘူး။
၁၉၆၂ ခုႏွစ္၊ ၇ ရက္ ဇူလိုင္ေန႔မွာသာ ေက်ာင္းသားေတြက ေနာက္တြန္႔ျပန္လွည့္သြားရင္ ဒီတိုက္ပြဲစဥ္ေတြဟာ ရက္ေရြ႔ဆိုင္းတာျဖစ္သြားႏိုင္ပါတယ္။ ၇ ရက္ ဇူလိုင္ျပစ္မႈႀကီးကို က်ဴးလြန္မိတဲ့ ဗိုလ္ေနဝင္းမွာေတာ့ ေသတဲ့အထိပဲ အဲဒီလူသတ္ပြဲနဲ႔ သမဂၢၿဖိဖ်က္မႈတို႔ရဲ႕ တေစၦေျခာက္လွန္႔တာကို ခံသြားရပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး သူတို႔တြင္း ဂိုဏ္းတိုက္ပြဲေတြမွာ လက္စြဲလက္နက္တခုအျဖစ္ သံုးစြဲတာလည္း ခံခဲ့ရပါတယ္။
တလနဲ႔ ေျခာက္ရက္ နန္းစံလိုက္ရတဲ့ ေဖာင္းကားစား သမတ ဦးေမာင္ေမာင္ က သမဂၢအေဆာက္အဦႀကီးကို ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး ျပန္ေဆာက္ၾကတာေပါ့လို႔ ျပဳတ္ကာနီးအခ်ိန္အထိ ေျပာေနတာဟာ ဗိုလ္ေနဝင္းကိုယ္စား (ဗိုလ္ေနဝင္း ခိုင္းလို႔) ၇ ရက္ ဇူလိုင္ ျပစ္မႈႀကီးေတြအတြက္ ႏိုင္ငံကို ေလေျပထိုးေနခဲ့တာသာ ျဖစ္ပါတယ္။
တကယ္က်ေတာ့ ၇ ရက္ ဇူလိုင္ တိုက္ပြဲဟာ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ကို တိုက္တဲ့ တိုက္ပြဲ ျဖစ္ပါတယ္။ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ တည္ရွိေနသေရြ႕ ၇ ရက္ ဇူလိုင္ အေတြးအေခၚ၊ ၇ ရက္ ဇူလိုင္ စိတ္ဓာတ္နဲ႔ ၇ ရက္ ဇူလိုင္ အလံေတာ္ဟာ အေရးပါေန၊ လမ္းျပေနမယ္ဆိုတာ ဘာမွ ယံုမွားသံသယျဖစ္စရာ မလိုပါဘူး။ ။
No comments:
Post a Comment