ျပည္ေထာင္စု မၿပိဳကြဲေရး ဆိုရာဝယ္ (ခင္မမမ်ဳိး)

ျပည္ေထာင္စု မၿပိဳကြဲေရး .......................................... ဒို႔အေရး
တိုင္းရင္းသားစည္းလံုးညီညြတ္မႈ မၿပိဳကြဲေရး .................. ဒို႔အေရး 
အခ်ဳပ္အျခာအာဏာ တည္တံ့ခိုင္ျမဲေရး ......................... ဒို႔အေရး 

ဆိုတဲ့ စာတမ္းေတြကို ၿမိဳ႕အႏွံ႔၊ နယ္အႏွံ႔မွာ ဆိုင္းဘုတ္တင္ထားတာေတြ၊ တိုင္း၊ တပ္မ၊ တပ္ရင္းနဲ႔ အစိုးရ ဌာနဆိုင္ရာအသီးသီးမွာ ဆိုင္းဘုတ္တင္ ခ်ိတ္ဆြဲထားတာေတြ၊ ႐ုပ္ျမင္သံၾကား၊ ေရဒီယိုနဲ႔ ေဖ်ာ္ေျဖေရး မီဒီယာေတြမွာ ထည့္သြင္းထားတာေတြကို ကၽြႏု္ပ္တို႔အားလံုး ေတြ႔ျမင္ေနၾကရပါတယ္။ ႏိုင္ငံေတာ္မူဝါဒျဖစ္တဲ့ ဒီစကားလံုးေတြဟာ စကားလံုး အႏွစ္သာရအေနနဲ႔ၾကည့္မယ္ဆိုရင္ ေကာင္းမြန္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီမူဝါဒေတြကို အမွန္တကယ္ က်င့္သံုးႏိုင္ခဲ့ျခင္းရွိပါသလားဆိုတာကို ေလ့လာဆန္းစစ္ရန္ လိုအပ္လာပါတယ္။ 


ျပည္ေထာင္စုဆိုတဲ့စကားလုံးဟာ ႏိုင္ငံေတာ္တည္ေထာင္မႈ (state - formation) ဆိုင္ရာ ႏိုင္ငံေရး အစီအမံမ်ား (political arrangements) ေတြနဲ႔ ဆက္ႏြယ္ပါတယ္။ လူတဦးခ်င္းဆီမွာ ႏိုင္ငံေရးတန္ဖိုး (political values) ေတြ တူတိုင္း၊ ႏိုင္ငံေရး အစီအမံ (political arrangements) ေတြ မတူညီပါဘူး။ ႏိုင္ငံေရး တန္ဖိုးေတြ မတူေပမယ့္လည္း ႏိုင္ငံေရး အစီအမံမွာက်ေတာ့ တူသြားျပန္တတ္ပါတယ္။ ႏိုင္ငံေရးမွာ ထာဝရ ရန္သူ၊ ထာဝရ မိတ္ေဆြ ဆိုတာမရွိဘူးဆိုတဲ့ အေတြးအေခၚဟာ ဒီအခ်က္ေတြကေန ျမစ္ဖ်ားခံလာတာ ျဖစ္ပါတယ္။

ႏိုင္ငံေတာ္တည္ေထာင္မႈမွာ ျပည္ေထာင္စုအသြင္သ႑ာန္နဲ႔ တည္ေထာင္မႈဆိုရင္ ႏိုင္ငံေရးအရ တန္းတူညီမွ်မႈ (political equality) နဲ႔ ကိုယ္ပိုင္ျပဌာန္းခြင့္ (self- determination) ေတြက အလြန္အေရးႀကီးပါတယ္။ ဒါေတြမရွိရင္ ႏိုင္ငံေတာ္တည္ေထာင္မႈဆိုင္ရာ ပဋိပကၡ (state – formation conflicts) ျဖစ္ၿပီး ျပည္တြင္းစစ္ ေသခ်ာေပါက္ ျဖစ္ပါတယ္။ ႏိုင္ငံေတာ္တည္ေထာင္မႈမွာ တျပည္ေထာင္စနစ္ (unitary state system)၊ ဖယ္ဒရယ္ ျပည္ေထာင္စုစနစ္ (federal state system)၊ သီးျခားခြဲထြက္၍ တိုင္းျပည္တည္ေထာင္ေရးစနစ္ (separate state system) စသည္ျဖင့္ ကြဲျပားပါတယ္။ အျခားသ႑ာန္မူကြဲေတြလည္း ရွိပါေသးတယ္။ 

unitary state system မွာ ႏိုင္ငံေရး အစီအမံေတြအားလံုးဟာ ဗဟိုမွာပဲ ခ်ဳပ္ကိုင္ထားပါတယ္။ separation of powers က အလ်ားလိုက္သ႑ာန္အေနနဲ႔ရွိၿပီး ေဒါင္လိုက္သ႑ာန္ မရွိပါဘူး။ အစိုးရတရပ္ပဲ ရွိပါတယ္။ လႊတ္ေတာ္တရပ္ပဲရွိၿပီး၊ တရားစီရင္ေရးစနစ္ ကြဲျပားမႈေတြ မရွိပါဘူး။ ျပင္သစ္ႏိုင္ငံရဲ႕ ႏိုင္ငံတည္ေထာင္ထားမႈစနစ္က unitary state system ျဖစ္ပါတယ္။ federal state system မွာ ႏိုင္ငံေရးအစီအမံေတြက ဗဟိုမွာပဲ ခ်ဳပ္ကိုင္ထားျခင္း မရွိပါဘူး။ separation of powers က အလ်ားလိုက္သ႑ာန္အေနနဲ႔ေရာ၊ ေဒါင္လိုက္သ႑ာန္ပါ ရွိပါတယ္။ 

ဖယ္ဒရယ္အစိုးရနဲ႔ သက္ဆိုင္ရာ ျပည္နယ္အစိုးရေတြ ရွိပါတယ္။ ဖယ္ဒရယ္ ျပည္ေထာင္စုလႊတ္ေတာ္နဲ႔ လူမ်ဳိးစု လႊတ္ေတာ္မ်ား ရွိပါတယ္။ တရားစီရင္ေရးစနစ္ေတြ ကြဲျပားမႈ ရွိႏိုင္ပါတယ္။ ဖဒရယ္ျပည္ေထာင္စုဆိုင္ရာ ႏိုင္ငံေရး အစီအမံမ်ားမွာ အိႏိၵယႏိုင္ငံကဲ့သို႔ quasi- federal arrangements၊ ဂ်ာမဏီႏိုင္ငံကဲ့သို႔ေသာ unitarian federal arrangements စတာေတြကေန အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုရဲ႕ constitutional federal arrangements ေတြအထိ သ႑ာန္အမ်ဳိးမ်ဳိး၊ အာဏာခြဲေဝမႈ (division of powers) အမ်ဳိးမ်ဳိးကြဲျပားၾကပါတယ္။ 

အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုရဲ႕ အာဏာခြဲေဝမႈမွာေတာ့ ဖက္ဒရယ္အစိုးရအတြက္ သတ္မွတ္ထားတဲ့ delegated powers (ျပည္တြင္းႏွင့္ ႏိုင္ငံတကာ ကုန္သြယ္ေရးကို regulate လုပ္ရန္၊ ေငြစကၠဴထုတ္လုပ္မႈ၊ စစ္ေၾကျငာမႈ၊ လက္နက္ကိုင္တပ္မ်ားထားရွိမႈ၊ စာပို႔စနစ္၊ စာခ်ဳပ္စာတမ္းမ်ား လက္မွတ္ေရးထိုးမႈ)၊ ျပည္နယ္အစိုးရမ်ားအတြက္ သတ္မွတ္ထားတဲ့ reserved powers (ျပည္တြင္းကုန္သြယ္ေရးကို regulate လုပ္ေရး၊ ေက်ာင္းမ်ားတည္ေထာင္ေရး၊ သက္ဆိုင္ရာျပည္နယ္အလိုက္ ဥပေဒမ်ားျပဌာန္းေရးနဲ႔ ေရြးေကာက္ပြဲမ်ား က်င္းပေရး)၊ ဖက္ဒရယ္အစိုးရနဲ႔ ျပည္နယ္အစိုးရမ်ားက ရွယ္ယာလုပ္ရန္ သတ္မွတ္ထားတဲ့ concurrent powers (အခြန္ေကာက္ေရး၊ တရား႐ံုးမ်ား တည္ေထာင္ေရးနဲ႔ ေခ်းေငြ ရယူေရး) စတာေတြ ပါဝင္ပါတယ္။ 

separate state system ဆိုတာကေတာ့ လူမ်ဳိးေရး၊ ဝါဒေရး၊ ဘာသာေရး စတာေပၚမွာ အေျခခံၿပီး သီးျခားႏိုင္ငံအျဖစ္ ခြဲျခားတည္ေထာင္ျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ ဥပမာ- အိႏိၵယႏိုင္ငံမွ လြတ္လပ္ေသာ သီးျခားႏိုင္ငံအျဖစ္ ပါကစၥတန္ႏိုင္ငံအျဖစ္ ခြဲျခားတည္ေထာင္ျခင္း စတာမ်ဳိး ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလို ကြဲျပားသြားတဲ့ႏိုင္ငံေတြဟာ နယ္နိမိတ္ခ်င္းထိစပ္ေနတဲ့ အိမ္နီးခ်င္းႏိုင္ငံေတြအေနနဲ႔ ခြဲထြက္ၿပီး ႏိုင္ငံတည္ေထာင္မႈသ႑ာန္ ျဖစ္ပါတယ္။ တိုင္းျပည္တျပည္ရဲ႕ အသြင္ကူးေျပာင္းကာလေတြျဖစ္တဲ့ တိုင္းတပါး လက္ေအာက္ခံကေန လြတ္လပ္ေရးရစကာလ (ဥပမာ-ကိုလိုနီႏိုင္ငံမ်ား) ေတြနဲ႔ အင္အားႀကီး အာဏာထိန္းခ်ဳပ္မႈ တစံုတရာ ေပ်ာက္ကြယ္သြားေသာကာလ (ဥပမာ-ဆိုဗီယက္ယူနီယံ၊ ယူဂိုစလားဗီးလား) စတာေတြမွာ ဒီလို separate state ဆိုင္ရာအေရးေတြ ေပၚထြက္တတ္ပါတယ္။ 

သမိုင္းေၾကာင္းအရ၊ ယဥ္ေက်းမႈ ဓေလ့ထံုးတမ္းစဥ္လာအရ၊ ဘာသာေရးအရ၊ လူမ်ဳိးေရးအရ ကြဲျပားမႈေတြရွိေနတဲ့ႏိုင္ငံေတြမွာ အသြင္ကူးေျပာင္းကာလဆိုတာ ႏိုင္ငံေတာ္တည္ေထာင္မႈ (state- formation) လို႔ သတ္မွတ္ေလ့ရွိၾကပါတယ္။ ဒီလို အေျခအေန၊ အခ်ိန္အခါေတြမွာ တန္းတူညီမွ်မႈဆိုင္ရာ၊ ကိုယ္ပိုင္ျပဌာန္းခြင့္ဆိုင္ရာ အေရးေတြကို ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ ေတြ႔ဆံုေဆြးေႏြး အေျဖရွာႏိုင္ေရးအတြက္ ႏိုင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္မ်ားအၾကား အျပန္အလွန္ ယံုၾကည္မႈ၊ ကတိတည္မႈ၊ အျပန္အလွန္ ေလးစားမႈ၊ ပဋိပကၡေရးရာ ကၽြမ္းက်င္သူမ်ားရွိမႈ၊ confidence-building measures မ်ား ေဖာ္ေဆာင္ထားမႈ စတာေတြကို ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္ တည္ေဆာက္ထားႏိုင္ဖို႔ လိုအပ္ပါတယ္။

ႏိုင္ငံတႏိုင္ငံရဲ႕ကံၾကမၼာကို တဦး၊ တဖြဲ႔၊ တပါတီတည္းေပၚမွာ အလံုးစံု ပံုအပ္ၿပီး၊ အသြင္ကူးေျပာင္းကာလအတြက္ ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္ တည္ေဆာက္ထားမႈေတြ အားနည္းခဲ့ရင္၊ အာဏာရ အစိုးရဘက္က တန္းတူညီမွ်မႈနဲ႔ ကိုယ္ပိုင္ျပဌာန္းခြင့္ေတြကို မေလးစားဘဲ အာဏာအလြဲသံုးစားလုပ္ၿပီး ဖိအားေပးမႈေတြျဖစ္ရင္ ျပည္တြင္းစစ္ ေသခ်ာေပါက္ ျဖစ္ပါတယ္။ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ လြတ္လပ္ေရးရကာစ အေျခအေနဟာ အသြင္ကူးေျပာင္းကာလအတြက္ ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္ တည္ေဆာက္ထားမႈ အားနည္းခ်က္ေတြရဲ႕ ရလဒ္ေတြပါပဲ။ နယ္ခ်ဲ႕ဆန္႔က်င္ေရး၊ ဖက္ဆစ္ေတာ္လွန္ေရး၊ လြတ္လပ္ေရးရရွိေရးအတြက္ တႏိုင္ငံလံုးမွာရွိတဲ့ တိုင္းရင္းသားလူမ်ဳိးေပါင္းစံု၊ ႏိုင္ငံေရး ဝါဒေပါင္းစံုရွိတဲ့ အဖြဲ႔အစည္းေပါင္းစံုက လက္တြဲခဲ့ၾကပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ လြတ္လပ္ေရးရရွိေရးဆိုတဲ့ political values ေတြ တူညီခဲ့ၾကပါတယ္။ 

သို႔ေပမယ့္ နယ္ခ်ဲ႕လက္ေအာက္မေရာက္ခင္က ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ ႏိုင္ငံေရးအစီအမံေတြမွာ စစ္အႏိုင္တိုက္ၿပီး စုစည္းသိမ္းသြင္းမႈေပၚမွာ အေျခခံတဲ့ state formation သ႑ာန္ ရွိခဲ့ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ တိုင္းရင္းသား လူမ်ဳိးစုေတြအၾကားမွာ political values တူေပမယ့္ political arrangements စဥ္းစားထားပံုေတြ မတူညီပါဘူး။ ႏိုင္ငံေရးဝါဒေပါင္းစံု လက္ကိုင္စြဲထားတဲ့ အဖြဲ႔အစည္းေပါင္းစံုမွာလည္း လြတ္လပ္ေရးရရွိေရးဆိုတဲ့ political values တူေပမယ့္ political arrangements စဥ္းစားထားပံုေတြ မတူညီပါဘူး။ အခ်ဳိ႕က unitary state၊ အခ်ဳိ႕က federal state၊ အခ်ဳိ႕ကေတာ့ separate state အထိ စဥ္းစားထားမႈေတြ ရွိၾကပါတယ္။ 

ဒီလို မတူညီမႈေတြကို ပင္လံုစာခ်ဳပ္နဲ႔ ညႇိႏႈိင္းယူခဲ့ၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ပင္လံုစာခ်ဳပ္ဟာ တိုင္းရင္းသား လူမ်ဳိးစုအားလံုးကို ကိုယ္စားျပဳႏိုင္ျခင္း မရွိခဲ့ပါဘူး။ ပင္လံုစာခ်ဳပ္ နိဒါန္းမွာ "ၾကားျဖတ္ ျမန္မာအစိုးရႏွင့္ ခ်က္ျခင္းပူးေပါင္းျခင္းအားျဖင့္ ရွမ္း၊ ကခ်င္ႏွင့္ ခ်င္းတို႔သည္ လြတ္လပ္ေရးကို ပိုမိုလ်င္ျမန္စြာရလိမ့္မည္ဟု အစည္းအေဝးတက္ေရာက္သူ အဖြဲ႔ဝင္တို႔က ကန္႔ကြက္သူမရွိဘဲ - - - သေဘာတူညီ ၾကေလသည္˝ လို႔ ပါရွိပါတယ္။ ဒါကို ၾကည့္ျခင္းအားျဖင့္ ပင္လံုညီလာခံဟာ all inclusive dialogue လုပ္ေပးႏိုင္ခဲ့တဲ့ ညီလာခံ မဟုတ္ပါဘူး။ ကရင္နီ၊ မြန္၊ ကရင္၊ ရခိုင္ အပါအဝင္ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္းမွာ မွီတင္းေနထိုင္ၾကတဲ့ လူမ်ဳိးစုအားလံုးကို ကိုယ္စားျပဳျခင္း မရွိႏိုင္ခဲ့ပါဘူး။ 

အဆိုးဆံုးကေတာ့ ယံုၾကည္မႈ တည္ေဆာက္ထားမႈ အေျခအေနပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ပင္လံုစာခ်ဳပ္ျဖစ္ေပၚလာျခင္း အစမွာကတည္းက အျပန္အလွန္ယံုၾကည္မႈဟာ အင္စတီက်ဴးရွင္းေပၚမွာ အေျခခံတာထက္ အမ်ဳိးသားေခါင္းေဆာင္ႀကီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းအေပၚမွာ တိုင္းရင္းသားေခါင္းေဆာင္မ်ားရဲ႕ ယံုၾကည္ေလးစားမႈအေပၚမွာ အေျခခံထားခဲ့ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းနဲ႔ အာဇာနည္ ေခါင္းေဆာင္ႀကီးမ်ား လုပ္ၾကံခံရမႈဟာ တိုင္းျပည္အတြက္ အစားထိုးလို႔မရႏိုင္တဲ့ ဆံုး႐ံႈးမႈႀကီးတခုျဖစ္ၿပီး၊ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ပဋိပကၡမ်ား ႀကီးထြားလာေစခဲ့တဲ့ ကံဆိုးမိုးေမွာင္က်ေစေသာ အေၾကာင္းတရားႀကီးတခုဆိုရင္လည္း မမွားပါဘူး။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္တို႔သာရွိခဲ့မယ္ဆိုရင္ လြတ္လပ္ေရးမရခင္ အခ်ိန္ကာလတိုေလးအတြင္းမွာ တိုင္းရင္းသားလူမ်ဳိးအားလံုးနဲ႔ ညႇိႏႈိင္းေဆြးေႏြးမႈေတြ ျပဳလုပ္ႏိုင္ခဲ့မွာျဖစ္သလို၊ ျပည္တြင္းစစ္ကိုတားဆီးႏိုင္မယ့္ အသြင္ကူးေျပာင္းကာလဆိုင္ရာ ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္ တည္ေဆာက္မႈေတြလည္း လုပ္ထားႏိုင္ခဲ့မွာပါ။ 

သို႔ေပမယ့္ ျမန္မာတို႔ရဲ႕ ကံဆိုးမိုးေမွာင္က်မႈလို႔ပဲ ဆိုရေလမလား၊ ေခါင္းေဆာင္တဦးတည္းကိုပဲ အားကိုးၾကၿပီး၊ အင္စတီက်ဴးရွင္း တည္ေဆာက္မႈ အားနည္းျခင္းရဲ႕အက်ဳိးဆက္လို႔ပဲ ဆိုရေလမလား မသိ။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း က်ဆံုးၿပီးတာနဲ႔ ျပည္ေထာင္စုပံုသ႑ာန္ အစိုးရႏွင့္ အာဏာခြဲေဝမႈ၊ တိုင္းရင္းသားလူမ်ဳိးမ်ားရဲ႕ တန္းတူညီမွ်ခြင့္၊ ပင္လံုစိတ္ဓာတ္ စတာေတြက တစထက္တစ ေလ်ာ့ပါးေပ်ာက္ကြယ္လာခဲ့ပါေတာ့တယ္။ ပင္လံုစာခ်ဳပ္ လက္မွတ္ေရးထိုးစဥ္က ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကိုယ္စားျပဳခဲ့တဲ့ ဖဆပလ အစိုးရမွာလည္း တျပည္ေထာင္စနစ္ (unitary system) ကို ႏိုင္ငံတည္ေထာင္မႈဆိုင္ရာ ႏိုင္ငံေရးအစီအမံအျဖစ္ လက္ခံယံုၾကည္သူမ်ားက ႀကီးစိုးခဲ့ပါတယ္။ 

အသြင္ကူးေျပာင္းကာလတိုင္းမွာ အာဏာရအစိုးရရဲ႕ အေတြးအေခၚ၊ အယူအဆေတြဟာ အခရာက်ပါတယ္။ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာႏွင့္ ေတြ႔ဆံုေဆြးေႏြးေရးကို ဦးတည္ေဖာ္ေဆာင္မႈ၊ အာဏာကိုအသံုးျပဳ၍ အင္အားသံုးေျဖရွင္းမႈဆိုတဲ့ နည္းလမ္းေတြအနက္ လြတ္လပ္ေရးရကာစ ဖဆပလ အစိုးရက အမ်ားဆံုးအသံုးျပဳခဲ့တဲ့ နည္းလမ္းကေတာ့ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးအာဏာနဲ႔ စစ္တပ္ကိုအသံုးျပဳၿပီး အင္အားသံုးေျဖရွင္းမႈေတြပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ 

အျပန္အလွန္ ယံုၾကည္မႈတည္ေဆာက္ထားတာ အားနည္းေနတဲ့အခ်ိန္ကာလ၊ သံသယမ်ား ႀကီးထြားေနေသာကာလ၊ ညီညြတ္ေရးဆိုရာမွာလည္း လူမ်ဳိးစုအားလံုးကို ကိုယ္စားျပဳထားျခင္းမရွိေသးေသာ ပင္လံုစာခ်ဳပ္တခုသာရွိေနေသာကာလ၊ တနည္းဆိုရင္ ႏိုင္ငံေရးအရ political sensitivity အျမင့္မားဆံုးျဖစ္ေနေသာ ကာလေတြမွာ ႏိုင္ငံေရးအဖြဲ႔အစည္းေတြနဲ႔ တိုင္းရင္းသားေတြကို လက္နက္နဲ႔ဖိအားေပးမႈေတြ ရွိလာခဲ့ပါတယ္။ အတင္းအက်ပ္ လက္နက္သိမ္းမႈေတြ ရွိလာခဲ့ပါတယ္။ လက္နက္နဲ႔ အင္အားသံုးေျဖရွင္းမႈဆိုတာ အေျခအေန၊ အခ်ိန္အခါေပၚမွာ မူတည္ၿပီးမွ ထိေရာက္မႈရွိပါတယ္။ အေျခအေန၊ အခ်ိန္အခါနဲ႔ မေလ်ာ္ညီရင္ ပိုမိုဆိုးရြားတဲ့အေျခအေနကို ေရာက္သြားေစတတ္ပါတယ္။ ဥပမာ-လူႏွစ္ဦးမွာ တဦးနဲ႔တဦး မယံုၾကည္မႈေတြ၊ သံသယေတြရွိေနခ်ိန္မွာ တဦးက လူသူစုေဆာင္းၿပီး တုတ္၊ ဓားေတြနဲ႔ အျခားလူတဦးထံကို ေရွ႕႐ႈသြားမယ္ဆိုရင္ သြားသူမ်ားက တိုက္ခိုက္ဖို႔ ရည္ရြယ္သည္ျဖစ္ေစ၊ မရည္ရြယ္သည္ျဖစ္ေစ တဖက္နဲ႔ တဖက္ တိုက္ခိုက္မႈ ျဖစ္ကို ျဖစ္ပါတယ္။ 

ဖဆပလ အစိုးရလက္ထက္မွာ ျပည္တြင္းစစ္မီးေတြ ေတာက္ေလာက္လာျခင္းဟာ နဂိုရွိရင္းစြဲ ႏိုင္ငံေတာ္ တည္ေထာင္မႈ (state formation) ဆိုင္ရာ အားနည္းခ်က္ေတြေပၚမွာ လက္နက္နဲ႔ ဖိအားေပးမႈေတြ၊ လက္နက္ အတင္းအက်ပ္ လိုက္လံ သိမ္းဆည္းမႈေတြက ထပ္ေဆာင္းသြားခဲ့ျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ confidence-building measures ေတြ အားနည္းခဲ့ၾကပါတယ္။ ဝါဒေရးရာ ပဋိပကၡေတြအျပင္ ပင္လံုစာခ်ဳပ္မွာ ပါဝင္လက္မွတ္ေရးထိုးထားျခင္းမရွိေသးတဲ့ တိုင္းရင္းသားလူမ်ဳိးစုေတြနဲ႔ ပဋိပကၡေတြကလည္း စတင္ေပၚထြက္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါက ပင္လံုစာခ်ဳပ္တခုတည္းဟာ ျပည္ေထာင္စုအေရးအတြက္ လံုေလာက္ေသာျပင္ဆင္မႈ မဟုတ္ခဲ့ဘူးဆိုတာျပသတဲ့ လကၡဏာတရပ္ပါပဲ။ 

ဖဆပလ အစိုးရလက္ထက္မွာ ျပည္တြင္းစစ္ျဖစ္ရျခင္းရဲ႕ အေျခခံအေၾကာင္းတရားျဖစ္ကေတာ့ ျပည္ေထာင္စုအေရးကို ၿငိမ္းခ်မ္းစြာေျဖရွင္းဖို႔ ႀကိဳးပမ္းမႈထက္ တျပည္ေထာင္စနစ္နဲ႔ လက္နက္အင္အားသံုးေျဖရွင္းမႈကို ပိုၿပီးေဇာင္းေပးခဲ့ျခင္းပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးထက္ စစ္ဆင္ေရးႀကီးမ်ားနဲ႔ ေခ်မႈန္းႏိုင္ေရးကို ဦးစားေပးခဲ့ၾကပါတယ္။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဆိုတာ လက္ခုပ္ႏွစ္ဖက္တီးမွ ျမည္တဲ့အရာျဖစ္ပါတယ္။ အာဏာရသူမ်ားနဲ႔ ႏိုင္ငံေရးအရျဖစ္ေစ၊ စစ္ေရးအရျဖစ္ေစ အတိုက္အခံျပဳေနသူမ်ားဘက္က ၿငိမ္းခ်မ္းေရးရဖို႔ မည္မွ်ပဲ ျပင္ဆင္ေနသည္ျဖစ္ေစ၊ ေတာင္းဆိုေနသည္ ျဖစ္ေစ၊ အာဏာလက္ဝယ္ရထားတဲ့ အစိုးရဘက္က ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဆိုတာကို လက္နက္ျဖဳတ္သိမ္းၿပီးမွ တည္ေဆာက္လို႔ရမည့္အရာ၊ ႏိုင္ငံေရးအရ အၿပီးတိုင္ေခ်မႈန္းၿပီးမွ တည္ေဆာက္လို႔ရမည့္အရာ၊ အာဏာရသူမ်ားရဲ႕ သတ္မွတ္ခ်က္မ်ားအတိုင္း အတိုက္အခံမ်ားဘက္မွ လိုက္နာေဆာင္ရြက္ရမည့္အရာလို႔ သတ္မွတ္ေနသမွ်ကာလပတ္လံုး စစ္မွန္တဲ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ဘယ္ေတာ့မွ တည္ေဆာက္ႏိုင္မွာ မဟုတ္ပါ။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဆိုတာ ဒူးေထာက္အညံ့ခံေရး မဟုတ္ပါ။ 

ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ ဖဆပလရဲ႕ တျပည္ေထာင္စနစ္ကို တိုင္းရင္းသားမ်ားက ျပည္ေထာင္စုသ႑ာန္ ေတာင္းဆိုမႈေတြ ေပၚထြက္လာပါေတာ့တယ္။ ဒီအခါမွာ ဖဆပလ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္က ျပည္ေထာင္စုအေရးကို ကိုင္တြယ္ေျဖရွင္းျခင္းမျပဳဘဲ ႏိုင္ငံေတာ္အာဏာကို ဗိုလ္ေနဝင္းဆီ ထိုးအပ္လိုက္ပါတယ္။ ဗိုလ္ေနဝင္းက အရပ္သားအစိုးရကို အာဏာ ျပန္လႊဲေပးထားစဥ္ကာလမွာ တိုင္းရင္းသားေခါင္းေဆာင္ေတြဟာ အေျမာ္အျမင္ႀကီးစြာနဲ႔ ၁၉၆၁ ခုႏွစ္မွာ ေတာင္ႀကီးၿမိဳ႕မွာ ညီလာခံတရပ္က်င္းပၿပီး စစ္မွန္ေသာ ဖယ္ဒရယ္ျပည္ေထာင္စုကို ေတာင္းဆိုခဲ့ၾကပါတယ္။ 

ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ ဦးႏုက ေရြးေကာက္ပြဲဝင္စဥ္က ကတိအတိုင္း အမ်ဳိးသားႏွီးေႏွာဖလွယ္ပြဲ က်င္းပေပးခဲ့ပါတယ္။ ဆယ္စုႏွစ္ေက်ာ္ကာလတေလွ်ာက္ ျပည္ေထာင္စုသ႑ာန္ အေကာင္အထည္ဖို႔ အားနည္းခဲ့ရာက ျပည္ေထာင္စုသ႑ာန္ အခင္းအက်င္းအတြက္ ပထမဆံုး ေျခလွမ္းလို႔ ဆိုႏိုင္ပါတယ္။ federal arrangements မျဖစ္သြားရင္ေတာင္ အနည္းဆံုး quasi- federal arrangements ျဖစ္သြားေစႏိုင္တဲ့ ႏိုင္ငံေရး အခင္းအက်င္းေတြ ရွိခဲ့ပါတယ္။ Unitary state ကေန Federal State အေနနဲ႔ တစတစ အသြင္ကူးသြားေစႏိုင္တဲ့ local autonomy, provincial autonomy စနစ္ေတြကိုလည္း ႏွီးေႏွာဖလွယ္ပြဲေတြကတဆင့္ အျမင္ေတြ ခ်ျပေဆြးေႏြးႏိုင္ခဲ့ၾကမွာပါ။ ၁၉၆၂ ခုႏွစ္၊ ေဖေဖာ္ဝါရီလဟာ ႏိုင္ငံေတာ္ႀကီးက ျပည္ေထာင္စုသ႑ာန္ကို ပထမဆံုးေျခလွမ္း စလွမ္းစကာလပါ။ 

သို႔ေပမယ့္ ဗိုလ္ေနဝင္းေခါင္းေဆာင္တဲ့ စစ္အုပ္စုက ၁၉၆၂ ခုႏွစ္၊ မတ္လ ၂ ရက္ေန႔မွာ ႏိုင္ငံေတာ္အာဏာကို သိမ္းယူလိုက္ပါေတာ့တယ္။ ျပည္ေထာင္စု မၿပိဳကြဲေရးလို႔ ဆိုပါတယ္။ လက္ေတြ႔မွာက်ေတာ့ တျပည္ေထာင္စနစ္ မၿပိဳကြဲေရး၊ ဗဟိုအစိုးရမွ အာဏာကို အျပည့္အဝ ခ်ဳပ္ကိုင္ထားႏိုင္ေရးပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ျပည္ေထာင္စုသ႑ာန္ ေဖာ္ေဆာင္ေရးေျခလွမ္းကို ႐ိုက္ခ်ိဳးျခင္းျဖစ္တဲ့အတြက္ ျပည္ေထာင္စု ၿပိဳကြဲေရးပဲ ျဖစ္ပါေတာ့တယ္။ 

ဒီလို ျပည္ေထာင္စု မၿပိဳကြဲေရးလို႔ အမည္ခံတဲ့ ျပည္ေထာင္စုၿပိဳကြဲေရး လုပ္ငန္းေဆာင္တာေတြကို ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီေခတ္၊ မဆလေခတ္၊ နဝတေခတ္၊ နအဖေခတ္ကာလတေလွ်ာက္လံုးမွာ စစ္အာဏာရွင္ အဆက္ဆက္က အေမြခံ က်င့္သံုးခဲ့ၾကပါတယ္။ ဖယ္ဒရယ္ျပည္ေထာင္စုစနစ္ဆိုတာကို ျပည္ေထာင္စု ၿပိဳကြဲေစတဲ့စနစ္လို႔ သတ္မွတ္ေျပာဆိုပါတယ္။ စစ္အာဏာသိမ္းယူမႈေတြကို ျပည္ေထာင္စု မၿပိဳကြဲေရးအတြက္ ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္ရျခင္း၊ တိုင္းျပည္ ေခ်ာက္ထဲက်မည့္အေရးကို ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္ရျခင္းလို႔ ဝါဒျဖန္႔ခ်ိေရးေတြ လုပ္ခဲ့ပါတယ္။ ေက်ာင္းသင္ခန္းစာမ်ား၊ ေရဒီယို၊ ႐ုပ္ျမင္သံၾကားမ်ားမွာ ထည့္သြင္းခဲ့ပါတယ္။ အေတြးအျမင္၊ အသိဉာဏ္ ပိတ္ပင္မႈေတြ လုပ္ပါတယ္။ 

ဦးေႏွာက္ေဆးျခင္း၊ ဝါဒျဖန္႔ခ်ိျခင္းနဲ႔ စိတ္ဓာတ္စစ္ဆင္ေရး လက္နက္ေတြဆိုတာက စစ္ေျမျပင္မွာ လက္နက္ႀကီး မိုးရြာခံရတာထက္ ပိုၿပီးေၾကာက္စရာေကာင္းတဲ့ လက္နက္ေတြျဖစ္ပါတယ္။ လူတေယာက္ကို ေျခာက္လခန္႔ စနစ္တက် ဦးေႏွာက္ေဆးၿပီး အယူအဆအမွားေတြကို ႐ိုက္သြင္းလို႔ ရပါတယ္။ စိတ္ဓာတ္စစ္ဆင္ေရး အသံုးျပဳၿပီး စုစည္းခိုင္မာေနတဲ့ အင္အားစုႀကီးတခုကို ႏွစ္အနည္းငယ္အတြင္း ဖ႐ိုဖရဲ တစစီျပန္႔က်ဲေအာင္ လုပ္ေဆာင္လို႔ ရႏိုင္ပါတယ္။ ဝါဒျဖန္႔ခ်ိေရး လက္နက္နဲ႔ အမွန္ေတြ အမွားျဖစ္၊ အမွားေတြ အမွန္ျဖစ္ၿပီး အမွန္နဲ႔ အမွား မသဲကြဲေတာ့တာေတြ ျပဳလုပ္လို႔ရပါတယ္။ စစ္အာဏာရွင္အဆက္ဆက္ဟာ ဒီလက္နက္ေတြကို စနစ္တက် အသံုးခ်ခဲ့ၾကပါတယ္။ 

သူရဲေကာင္းဝါဒ၊ စစ္ဘုရင္ဝါဒ၊ ဗမာဘုရင္မ်ားက အစိတ္စိတ္အႁမြာႁမြာ ကြဲျပားေနတဲ့ႏိုင္ငံကို စစ္ေရးအင္အားသံုးၿပီး ျပန္လည္စုစည္းယူထားတဲ့ သမိုင္းေၾကာင္း၊ နယ္ခ်ဲ႕ဆန္႔က်င္ေရး၊ ဖက္ဆစ္ေတာ္လွန္ေရး သမိုင္းေၾကာင္းနဲ႔ တပ္မေတာ္ရဲ႕ အခန္းက႑၊ ရန္ကုန္အစိုးရလို႔ အေခၚခံခဲ့ရရာကေန ခဲရာခဲဆစ္ အသက္၊ ေသြး၊ ေခၽြး စေတးၿပီး ႏိုင္ငံေတာ္ႀကီးကို ကာကြယ္ထားရတဲ့ သမိုင္း၊ တိုင္းရင္းသားေတြက ဖယ္ဒရယ္စနစ္ကို ေတာင္းဆိုၿပီး ျပည္ေထာင္စုၿပိဳကြဲေရး ျပဳလုပ္လာတဲ့ အႏၱရာယ္ကို တပ္မေတာ္မွ ကာကြယ္လိုက္ရျခင္း၊ လူသတ္ေခါင္းျဖတ္ၿပီး မင္းမဲ့စ႐ိုက္မ်ားစိုးမိုးေနခ်ိန္မွာ ေခ်ာက္ထဲက်မည့္အေရးမွ တိုင္းျပည္ကိုကယ္တင္ထားရျခင္း စတဲ့ အေျခခံပညာေရး သင္႐ိုးညႊန္းတမ္းမ်ားကို အာဂံုေဆာင္က်က္မွတ္ၿပီး ႀကီးျပင္းလာရတဲ့လူငယ္မ်ားကို တပ္သားသစ္သင္တန္းမ်ားမွာ ေျခာက္လခန္႔၊ ဗိုလ္သင္တန္းမ်ားမွာ သံုးႏွစ္ခန္႔ သင္တန္းေပးမႈ၊ ရဲတပ္ဖြဲ႔ဝင္မ်ားကို သင္တန္းေပးမႈ၊ အရပ္သားမ်ားကို ဝန္ထမ္း သင္တန္းမ်ားမွာ သင္တန္းေပးမႈ၊ အာဏာရွင္ လက္ကိုင္တုတ္မ်ားကို စီမံခန္႔ခြဲေရးသင္တန္းေတြမွာ သင္တန္းေပးမႈ စတဲ့ အခ်ိန္ကာလေတြဟာ လူတေယာက္ကို ဦးေႏွာက္ေဆးဖို႔ လံုေလာက္တဲ့ အခ်ိန္ကာလတခု ျဖစ္ပါတယ္။ 

ဆယ္စုႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာေနၿပီျဖစ္တဲ့ လက္ဆင့္ကမ္းအေမြေတြကို ထိန္းသိမ္းၾကၿပီး ဖယ္ဒရယ္မူဆိုတာကို ျပည္ေထာင္စုၿပိဳကြဲေရးမူလို႔ လက္ခံထားၾကသူ တပ္မေတာ္သားမ်ားနဲ႔ အရပ္သားမ်ား မည္၍ မည္မွ် ရွိခဲ့ပါသလဲ။ လက္နက္ကိုင္ အင္အားစုမ်ားကို ေသာင္းက်န္းသူမ်ားဟု အမွန္တကယ္ ယံုၾကည္လက္ခံေနသူ တပ္မေတာ္သားမ်ားနဲ႔ အရပ္သားမ်ား မည္၍ မည္မွ် ရွိခဲ့ပါသလဲ။ တိုင္းရင္းသားမ်ားကို ျပည္ေထာင္စုမွ ခြဲထြက္ေရး ႀကိဳးပမ္းေနၾကတယ္လို႔ ထင္မွတ္ေနသူ တပ္မေတာ္သားမ်ားနဲ႔ အရပ္သားမ်ား မည္၍ မည္မွ် ရွိခဲ့ပါသလဲ။ အဖိႏွိပ္ခံ ျပည္သူတို႔ရဲ႕ တိတ္တဆိတ္ ရင္ထဲက ငိုေႂကြးသံေတြ စုျပံဳထြက္လာတဲ့ လူထုအေရးေတာ္ပံုမ်ားကို သူပုန္မ်ား ၿမိဳ႕ထဲဝင္စီးေနၿပီဟု အမိန္႔ေပးခံရ၍ ေမာင္းျပန္ေသနတ္မ်ားျဖင့္ ပစ္ခတ္ခဲ့သူ တပ္မေတာ္သားမ်ား မည္၍ မည္မွ် ရွိခဲ့ပါသလဲ။ သံဃာေတာ္မ်ား ေမတၱာပို႔ ဆုေတာင္းျခင္းကို သံဃာတုမ်ားျဖင့္ ျပည္ေထာင္စု ၿပိဳကြဲေရး လာလုပ္ေနၿပီဟု တပ္လွန္႔ပစ္ခတ္သတ္ျဖတ္ခိုင္းမႈမ်ား မည္၍ မည္မွ် ရွိခဲ့ပါသလဲ။ ဒါေတြကို ျပန္လည္ ေလ့လာဆန္းစစ္ၾကည့္ရရင္ အေျဖကို သိႏိုင္ပါတယ္။ 

မည္သို႔ဆိုေစ၊ ေသခ်ာသည္ကေတာ့ ျပည္ေထာင္စု မၿပိဳကြဲေရးဆိုေသာ ေခါင္းစဥ္ေအာက္မွ ျပည္ေထာင္စုၿပိဳကြဲေရး လုပ္ငန္းစဥ္မ်ားကို တပ္မေတာ္သားမ်ား၊ ရဲတပ္ဖြဲ႔ဝင္မ်ား၊ အရပ္သားမ်ားမွ မိမိတို႔လုပ္လိုက္တဲ့အလုပ္ရဲ႕ အတိုင္းအဆ ပမာဏကိုမသိဘဲ စစ္အာဏာရွင္တို႔ အလိုက် လိုက္လံလုပ္ေဆာင္ေပးေနၾကၿပီး ျပည္ေထာင္စု မၿပိဳကြဲရန္ ကာကြယ္ေနတယ္လို႔ ထင္မွတ္မွားမႈေတြရွိေနခဲ့ၾကတာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ လက္ရွိမွာလည္း လူမ်ဳိးစုေဒသေတြမွာ သက္ဆိုင္ရာ လႊတ္ေတာ္ေတြရွိၿပီး ျပည္နယ္အစိုးရအဖြဲ႔ေတြ ဖြဲ႔စည္းထားေပမယ့္ လက္ေတြ႔မွာေတာ့ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးအာဏာ၊ ဥပေဒျပဳအာဏာနဲ႔ တရားစီရင္ေရးအာဏာ က်င့္သံုးမႈဆိုင္ရာ အာဏာအပိုင္းအျခားေတြကလည္း ဗဟိုအစိုးရရဲ႕ ခ်ဳပ္ကိုင္မႈေအာက္မွာပဲ ရွိေနျပန္ပါတယ္။ အာဏာခြဲေဝမႈ (Division of Power) ကိုလည္း က်င့္သံုးႏိုင္မႈ မရွိပါ။ 

ၿငိမ္းအဖြဲ႔မ်ားလို႔ အမ်ားေခၚေဝၚ သံုးစြဲထားတဲ့ လူမ်ဳိးစု လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရး အဖြဲ႔အစည္းမ်ားနဲ႔ စစ္အာဏာရွင္တို႔အၾကားမွာ ၁၉၉၀ အလြန္ကာလေတြကျဖစ္တည္ခဲ့တဲ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဟာလည္း စစ္မွန္ေသာ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအသြင္ မေဆာင္ခဲ့ပါဘူး။ အပစ္အခတ္ရပ္စဲေရး၊ နယ္ေျမဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္ေရး၊ စီးပြားေရး လုပ္ေဆာင္ႏိုင္မႈ အတိုင္းအတာ အထိသာရွိခဲ့ၿပီး၊ စစ္အာဏာရွင္တို႔ဘက္မွ နယ္ေျမ စိုးမိုးေရး၊ ရင္ဆိုင္ထိန္းခ်ဳပ္ေရး၊ ဖိအားေပးေရး၊ သပ္လွ်ဳိၿဖိဳခြဲေရး စတာေတြကို ဦးစားေပး လုပ္ေဆာင္ခဲ့ၾကပါတယ္။ 

၁၉၉၀ အလြန္ကာလေတြနဲ႔ ၂၁ ရာစု ကနဦးပိုင္းေတြမွာ ဖိအားေပးမႈမ်ား အသြင္သ႑ာန္ အမ်ဳိးမ်ဳိးႏွင့္ရွိခဲ့ရာက ၂၀၀၈ ျပည္သူ႔ဆႏၵခံယူပြဲၿပီးခ်ိန္ေနာက္ပိုင္းမွာ အာဏာရွင္တို႔ဘက္မွ နယ္ျခားေစာင့္တပ္ အသြင္ေျပာင္းေရးကို အစဥ္တစိုက္ ဖိအားေပးၿပီး ေျခကုပ္ယူတပ္စြဲမႈေတြ၊ ရင္ဆိုင္ထိန္းခ်ဳပ္မႈေတြ၊ ႀကိဳၾကား ထိေတြ႔မႈေတြ၊ အင္အားအလံုးအရင္းျဖင့္ နယ္ေျမအနီးသို႔ ခ်ဥ္းကပ္ဝန္းရံမႈေတြ၊ အင္အားျပ ၿခိမ္းေခ်ာက္မႈေတြ၊ တိုင္းရင္းသားေခါင္းေဆာင္မ်ားအား ေမာက္ေမာက္မာမာ ဆက္ဆံမႈေတြ ျပဳလုပ္ခဲ့ၾကပါတယ္။ တပ္မေတာ္ဘက္က အလံုးစံုေခ်မႈန္းေရးနဲ႔ စစ္ဆင္ေရးႀကီးမ်ား ဆင္ႏႊဲျခင္းမရွိလာရင္ေတာင္ တပ္မေတာ္နဲ႔ တိုင္းရင္းသား လက္နက္ကိုင္အင္အားစုမ်ားအၾကားမွာ နယ္ျခားေစာင့္တပ္ လုပ္ဖို႔၊ လက္နက္ခ်ဖို႔ ဖိအားေပးလိုက္၊ စစ္ေရးအင္အားျပလိုက္၊ ထိေတြ႔မႈျဖစ္လိုက္၊ mediator မ်ားက ၾကားဝင္လာၿပီး အပစ္အခတ္ ရပ္စဲလိုက္နဲ႔ သံသရာလည္ေနမႈဟာ ျပည္ေထာင္စုသ႑ာန္တည္ေဆာက္မႈ ႏိုင္ငံေရးအခင္းအက်င္းေတြ မျဖစ္ေပၚလာေသးသမွ်ကာလပတ္လံုး ျဖစ္ေနမွာေတာ့ အေသအခ်ာပါပဲ။ စစ္မွန္ေသာ ေရရွည္ခံ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကေတာ့ ေပၚထြက္လာျခင္းရွိမွာ မဟုတ္ပါ။ 

အခုလို ျပည္ေထာင္စုသ႑ာန္၊ ဒီမိုကေရစီအသြင္သ႑ာန္မရွိတဲ့ လက္နက္အင္အားသံုး ေျဖရွင္းမႈမ်ားဟာ ျပည္တြင္းစစ္မီးကိုေမႊးေနတာနဲ႔ အတူတူပါပဲ။ တခ်ိန္ခ်ိန္မွာ ျပည္တြင္းစစ္မီးေတာက္ႀကီး အခ်ိန္မေရြး ထေတာက္သြားႏိုင္ပါတယ္။ ျပည္ေထာင္စုမၿပိဳကြဲေရးကို ဦးထိပ္ထားသည္ဟု အမည္ခံၿပီး ျပည္ေထာင္စုစနစ္ကို ေတာင္းဆိုေနၾကတဲ့ တိုင္းရင္းသားမ်ားကို တိုက္ခိုက္ေနျခင္းဟာ ျပည္ေထာင္စုကို ၿဖိဳခြဲေနတာနဲ႔ အတူတူပါပဲ။ ျပည္ေထာင္စုသ႑ာန္ တည္ေဆာက္ေရးဆိုင္ရာ ႏိုင္ငံေရးအခင္းအက်င္းမ်ားကို ဖ်က္ဆီးေႏွာင့္ယွက္ျခင္းဟာ ျပည္ေထာင္စု ၿပိဳကြဲေရးလုပ္တာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ 

ဒါေၾကာင့္ မရွိေသးတဲ့ ျပည္ေထာင္စုကို မၿပိဳကြဲေရးဆိုၿပီး ရြတ္ဆိုေနတာထက္ စစ္မွန္ေသာ ျပည္ေထာင္စုစနစ္ ထြန္းကားလာေစရန္ တည္ေဆာက္ဖို႔သာ လိုအပ္ပါေၾကာင္းႏွင့္ တပ္မေတာ္သားမ်ား၊ ရဲတပ္ဖြဲ႔မ်ားမွလည္း အာဏာရွင္စနစ္၏ မႈိင္းတိုက္ထားမႈမ်ားကို မယံုၾကည္ဘဲ စစ္မွန္ေသာ ျပည္ေထာင္စုစနစ္ တည္ေဆာက္ေရးမွာ ပူးေပါင္းပါဝင္သင့္ပါေၾကာင္း ေရးသားတင္ျပအပ္ပါတယ္။ ။ 

ခင္မမမ်ဳိး