ေပါင္းစားစရာလည္း မရွိေတာ့
ေတာင္းစားရတာပဲကို။
ၿမိဳ႕နဲ႔ကြာလွမ္း ရြာလမ္းနံေဘး
ေငးရီလည္ဆန္႔ လက္ျဖန္႔တြန္းထိုး
ဝမ္းအူပိုးကိုက္ ေျပးလိုက္ထိုင္လိုက္
ေတြးလိုက္မႈိင္လိုက္ ေမွးလိုက္ယိုင္လိုက္
ေအးလိုက္တာလည္း လက္ကုန္ေအ။
ဟြန္းသံေပးရင္ ေသြးပ်က္ခ်င္တယ္
လြန္းပ်ံေျပးရင္း ဟင္းမပါလည္း
ထမင္းေလးပဲ၊ ေလြးလိုက္ခ်င္ပ
ေပါက္စ အဖြားကို မွ်ပါကြယ္။
တေယာက္မ်က္ႏွာ တေယာက္ေငး
တေယာက္ရြာ တေယာက္ေမး
ဟိုကမ္းေဘးက ငါ့ေမာင္အေလာင္း
ဒီလမ္းေဘးက ညည္းေမာင္အေလာင္းလား
ထားပါေလ ...
ကားသံ မၾကားဘူးလားဟင္။
ဖ်ာစုတ္တခ်ပ္
အုပ္ခဲတလံုး လူျဖစ္႐ႈံးသလား
ဘဝသစ္ကို
အႏွစ္ႏွစ္ အလလ
ကုတ္ျခစ္႐ုန္းကန္ရေတာ့မွာ
ရင္က်ဳိးအင္းနဲ႔ ျမစ္ဝကၽြန္းငဲ့ ...။
စိမ္းလဲ့လဲ့ ႏွစ္စဥ္
လယ္ကြင္းေတြက
တေမွ်ာ္တေခၚ စိုေျပလြင္
ရိတ္သိမ္းခ်ိန္ ဆိုျပန္ရင္
ဝင္းမွည့္ေရႊစင္အိလို႔ပင္
စပါးအႏွံေတြနဲ႔
အသီးေတြ သန္မာေအာင္ျမင္ ...။
အေဖ က်င္လည္ခဲ့တဲ့ လယ္ကြင္းနဲ႔
ခုေတာ့ မျမင္ဝ့ံတဲ့ ျမင္ကြင္း
ေဆြမ်ဳိးရင္းခ်ာေတြကို
ျမႇဳပ္ႏွံဖို႔ တြင္းမရွိ
သၿဂႋဳဟ္ဖို႔ ထင္းမရွိ
ေမာင္ပဥၨင္းမွာက
သင္းပိုင္မရွိ ပုတီးမရွိ
အစိမ္းသရဲေတြလည္း ဆင္းမၾကည့္
မျမင္ဝံ့ မၾကည့္ဝ့ံ မၾကားဝ့ံပံုမ်ား
ယံုတမ္းစကား ပံုျပင္မ်ား
မဟုတ္ခဲ့ပါ သားရယ္။
အေဖငယ္ငယ္က
တန္းစီ တိုးစားရသတဲ့
ငါ့က်မွပဲ
တန္းစီ ေတာင္းစားရတယ္ကြာ ...။
ေမာင္လြမ္းဏီ
(၂၇၊ ၅၊ ၂၀၀၈)
No comments:
Post a Comment