က်ေနာ္တို႔ ဒုကၡသည္ မဟုတ္ဘူး (၃) - ကိုညိဳ

တတိယႏိုင္ငံအတြက္ ျပင္ဆင္ျခင္း 

ေနာ္ေဝးမသြားခင္ သီတင္း ၃ ပတ္အၾကာ သြားမယ့္သူေတြကို အသုတ္လိုက္ခဲြၿပီး နယူးေဒလီမွာပဲ ေနာ္ေဝးႏိုင္ငံအေၾကာင္း သိေကာင္းစရာ ယဥ္ေက်းမႈမိတ္ဆက္သင္တန္းတခုကို တက္ရပါတယ္။ ဒါကေတာ့ ေနာ္ေဝးႏိုင္ငံက UDI ေခၚ ေနာ္ေဝး လူဝင္မႈႀကီးၾကပ္ေရးဌာနရဲ႕ အစီအစဥ္တခုပါ။ ေနာ္ေဝးႏိုင္ငံထြက္ခြာမယ့္ ဒုကၡသည္ေတြ ကိုယ္အေျခစိုက္မယ့္ ႏိုင္ငံအေၾကာင္း အက်ဥ္းခ်ဳပ္သိထားဖို႔ မိတ္ဆက္ေပးတဲ့သေဘာပါ။

ေနာ္ေဝးႏိုင္ငံက ဗီယက္နမ္လူမ်ဳိး အရပ္ပုပု ဆာမူ႐ိုင္းဆံပင္နဲ႔ Mr. NAM ဆိုသူက က်ေနာ္တို႔ကို ေနာ္ေဝးအေၾကာင္း မိတ္ဆက္ေျပာျပပါတယ္။ သင္တန္းမွာ ေနာ္ေဝးႏိုင္ငံရဲ႕ သမိုင္းအက်ဥ္းနဲ႔ ပညာေရးစနစ္၊ အလုပ္အကိုင္၊ ေနထိုင္မႈစရိတ္နဲ႔ လူမႈအေထာက္အပံံ့၊ မိသားစုပံုစံ၊ တရားဥပေဒ၊ က်န္းမာေရးေစာင့္ေရွာက္မႈနဲ႔ လူေနမႈဘဝေတြအေၾကာင္း အေတာ္ေလး ျပည့္စံုပါတယ္။ ဒုကၡသည္အားလံုးလိုလိုဟာ ေနာ္ေဝးႏိုင္ငံအေၾကာင္းမသိေတာ့ ထူးဆန္းအံ့ၾသစရာေပါ့...။ ကမၻာ့ေျမာက္ဝင္႐ိုးစြန္းဘက္ ဆီးႏွင္းထူထပ္ၿပီး ၆ လေလာက္ ေရခဲေနတဲ့ေဒသဆိုေတာ့ ႏွင္းမျမင္ဖူးတဲ့ က်ေနာ္တို႔အတြက္ စိတ္လႈပ္ရွားစရာပါ။ မသိရင္ ေမးဖို႔လည္း အတန္တန္ေျပာတယ္။ သူေျပာတာေလးက မွတ္သားစရာေကာင္းတယ္။ 


“နားမလည္ရင္ေမးဖို႔ အားနာစရာ မလိုဘူး၊ ေမးခြန္းေမးတာ ရွက္စရာလည္း မဟုတ္ဘူး၊ အာရွသားေတြဟာ မရွက္သင့္တာကို ရွက္တတ္တယ္၊ အားနာတယ္၊ ဒီေမးခြန္းဟာ ေပါေၾကာင္ေၾကာင္ႏိုင္ပါတယ္၊ ကေလးေမးခြန္းပါ၊ မေမးသင့္ဘူး၊ မိုက္မဲတဲ့ေမးခြန္းဆိုတာမ်ဳိးေတြ မရိွဘူး၊ ေမးခြန္းတိုင္းဟာ အေရးႀကီးတယ္၊ သင့္ေမးခြန္းကို သင့္လိုပဲ ေမးခ်င္သူ၊ သိခ်င္သူ အမ်ားအျပားရိွတာကို သတိျပဳေပးပါ၊ နားေထာင္႐ံုသက္သက္မဟုတ္ဘဲ၊ ပူးေပါင္းပါဝင္ျခင္းနဲ႔ ကိုယ့္ရဲ႕အျမင္ေတြ ေဆြးေႏြးတင္ျပျခင္းဟာ ေနာ္ေဝးႏိုင္ငံရဲ႕ ေက်ာင္းသားေကာင္းေတြျပဳမူတဲ့ အေလ့အထျဖစ္တယ္” ဆိုတာေလးပါ။ 

က်ေနာ္တို႔ထဲက တေယာက္က ေမးခြန္းထေမးတယ္၊ “ေနာ္ေဝးႏိုင္ငံက ၆ လေလာက္ ေနေရာင္မျမင္ရဘဲ ၆ လေလာက္ပဲ ေနေရာင္ေတြ႔ရတာဆိုေတာ့ အဲဒီကလူေတြက ၆ လပဲ အလုပ္လုပ္ၿပီး က်န္တဲ့ ၆လကေတာ့ အလုပ္လုပ္စရာ မလိုဘူးေပါ့ေနာ္” လို႔ေမးေတာ့ အားလံုးက ရယ္ၾကတယ္။ Nam ကေတာ့ မရယ္ဘူး၊ ေႏြရာသီမွာ တလ အားလပ္ရက္ ရိွတယ္၊ က်န္တဲ့ ေနာ္ေဝးႏိုင္ငံက တရားဝင္ျပဌာန္းထားတဲ့ အားလပ္ရက္ (ဘာသာေရး အထိမ္းအမွတ္ေန႔) ကလဲြလို႔ အျမဲတမ္း အလုပ္လုပ္ၾကတဲ့အေၾကာင္း၊ အလုပ္ရဲ႕ဂုဏ္ကို ေနာ္ေဝးလူမ်ဳိးေတြက တန္ဖိုးထားေၾကာင္း၊ အလုပ္မလုပ္ရင္သာ ရွက္စရာေကာင္းေၾကာင္း၊ ပညာသင္တာလည္း အလုပ္၊ ဘာသာစကားသင္တာလည္း အလုပ္ ဆိုတာေတြကို စိတ္ရွည္ရွည္ ျပန္ရွင္းျပတယ္။ ၿပီးေတာ့ Nam က အာရွသားပီပီ အာရွစ႐ိုက္ကိုလည္းသိေနေတာ့ ဘာမဆို စိတ္ရွည္ဖို႔၊ သည္းခံဖို႔လည္း ေျပာတယ္။ “ဟိုေရာက္ရင္ ပတ္ဝန္းက်င္ကို သန္႔ရွင္းေအာင္ထားပါ၊ အမိႈက္ေတြ ေနရာတိုင္း မပစ္ပါနဲ႔ အမိႈက္ပံုးေတြ ေနရာတိုင္းမွာ ရိွတယ္၊ အမ်ားသြားလာတဲ့ ေနရာေတြမွာ၊ ျမင္ကြင္းမွာ အမိႈက္ပစ္တာကို ေနာ္ေဝးေတြ မႀကိဳက္ဘူး” လို႔မွာၾကားပါတယ္။ 

ေနာ္ေဝးဟာ ရာသီဥတု ၄ မ်ဳိး ရိွတယ္။ ေဆာင္းရာသီ (ႏိုဝင္ဘာ-မတ္)၊ ေႏြဦးရာသီ (ဧၿပီ-ေမ)၊ ေႏြရာသီ (ဇြန္-ၾသဂုတ္)၊ ေဆာင္းဦးရာသီ (စက္တင္ဘာ- ေအာက္တိုဘာ) ျဖစ္တယ္။ ဘယ္ရာသီမွာ ဘယ္လို ဝတ္စားရမယ္ဆိုတာေတြ၊ ဘယ္လို ရာသီမွာ အဝတ္အစားနဲ႔ အစားအေသာက္ေတြ ဘယ္လိုဝယ္ရမယ္ဆိုတာေတြကအစ ေျပာျပတယ္။ ေနာ္ေဝး ရာသီဥတုအေၾကာင္း ေနာ္ေဝးေရာက္မွ ေသခ်ာခံစားထိေတြ႔ ေရးျပတာက ေကာင္းမွာမို႔ ဟိုေရာက္မွပဲ ေသခ်ာေျပာျပေတာ့မယ္။ 

Mr Nam က က်ေနာ္တို႔အားလံုးကို ေဆာင္ရန္ ေရွာင္ရန္ က်င့္ဝတ္စည္းကမ္းေတြနဲ႔ လူမႈအေလ့အထေတြလည္း ေျပာျပတယ္။ ဥပမာ ဒီမွာေနသလို ေယာက္်ားေလးႏွစ္ေယာက္ထဲ ပုခံုးဖက္၊ လက္ခ်ိတ္ၿပီးမသြားဖို႔၊ ဟိုမွာေတာ့ ေဂး (လိင္တူရည္းစား)သာ လုပ္တတ္တဲ့ဓေလ့လို႔ ေျပာတယ္။ ကိုယ့္အိမ္ေရာက္ရင္ အိမ္မွာလုပ္တဲ့ ကိတ္မုန္႔ျဖစ္ေစ၊ စားစရာတခုခုေပးၿပီး အိမ္နီးခ်င္း၊ အခန္းခ်င္းကပ္ရက္ေတြကို အရင္မိတ္ဆက္ဖို႔လည္း သတိေပးတယ္။ လူေတြနဲ႔ မ်က္လံုးခ်င္းဆံုမိတိုင္း “ဟိုင္း၊ ဟယ္လို” လို႔ နႈတ္ဆက္တာမ်ဳိး၊ ျပံဳးျပတာမ်ဳိးလုပ္ဖို႔လည္း သတိေပးတယ္။ ကေလးေတြနဲ႔ အမ်ဳိးသမီးေတြကို ခ်ဳိခ်ဳိသာသာ ဆက္ဆံဖို႔၊ မ႐ိုက္ဖို႔၊ ေနာ္ေဝးဥပေဒက ခြင့္မျပဳတဲ့အေၾကာင္းေတြကအစ သတိေပးရွာတယ္။ က်ေနာ့္စိတ္အထင္ သင္တန္းဟာ ၁၀ ရက္ဝန္းက်င္ရိွမယ္ ထင္တယ္။ အဲဒီေနာက္ က်ေနာ္တို႔ဟာ UNHCR က ေလယာဥ္လက္မွတ္ထုတ္ေပးမယ့္အခ်ိန္ကို ေစာင့္ရပါတယ္။ ဘယ္ေန႔ထြက္ရမယ္ဆိုတာေတာ့ က်ေနာ္တို႔ကို တလႀကိဳတင္ၿပီး အေၾကာင္းၾကားထားပါတယ္။ 

ေနာ္ေဝးဟာ စတုရန္း ကီလိုမီတာ ၂ သိန္းေက်ာ္ေလာက္သာရိွတဲ့ ဥေရာပတိုက္ ေျမာက္ဘက္ထိပ္မွာ ေတာင္နဲ႔ေျမာက္ ရွည္ေမ်ာေမ်ာ သြယ္တန္းေနတဲ့ ပင္လယ္ကမ္း႐ိုးတန္းႏိုင္ငံေလးပါ။ ေျမာက္ကေန ေတာင္ဘက္ ကားေမာင္းရင္ စုစုေပါင္း ၂၅ နာရီကေန ၃၅ နာရီထိသာၾကာႏိုင္သလို ေလယာဥ္နဲ႔ဆို ၂ နာရီ ၃ နာရီနဲ႔ ႏိုင္ငံနယ္နမိတ္အဆံုး ေရာက္သြားမွာပါ။ သဘာဝ ေတာေတာင္ေတြထူထပ္ၿပီး အလြန္လွပတဲ့ ႏိုင္ငံေလးပါ။ ႏိုင္ငံတကာမွာ ေနခ်င္စရာ အေကာင္းဆံုးႏိုင္ငံ ၅ ႏိုင္ငံထဲမွာ ပါဝင္ပါတယ္။ ကမၻာ့ေနခ်င္ဖြယ္ေကာင္းၿပီး လွပတဲ့ ထိပ္တန္းႏိုင္ငံထဲမွာ ပါဝင္တယ္။ လူဦးေရကလည္း ၅ သန္းေက်ာ္ပဲရိွတယ္။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ လူဦးေရေလာက္ပဲ ရိွမယ္ထင္ပါရဲ႕။ 

အခုဆို သူတို႔လူဦးေရရဲ႕ ၁၀% ဟာ တိုင္းတပါးက ေရႊ႕ေျပာင္းလာသူေတြလို႔ ဆိုရမယ္။ ပါကစၥတန္၊ ဆြီဒင္၊ ဒိန္းမတ္၊ ဗီယက္နမ္နဲ႔ အေရွ႕ဥေရာပႏိုင္ငံကလူမ်ဳိးေတြ မ်ားတယ္။ ေနာက္ပိုင္း အာဖရိက၊ အာရွသားေတြ အေတာ္မ်ားမ်ား အေျခခ်လာလို႔ လူမ်ဳိးစံု၊ ဘာသာစံု၊ ယဥ္ေက်းမႈအစံု ဖံြ႔ၿဖိဳးရာႏိုင္ငံတခုလို ျဖစ္လာတယ္။ ေျမဧရိယာရဲ႕ ၃%ေလာက္ပဲ စိုက္ပ်ဳိးလို႔ရၿပီး တႏွစ္မွာ ၄ လပဲ စိုက္ပ်ဳိးခ်ိန္ရိွတယ္။ ဒါေၾကာင့္ စိုက္ပ်ိဳးေရးထက္ ကမ္း႐ိုးတန္းတေလွ်ာက္ ငါးဖမ္းလုပ္ငန္းကိုပဲ မိ႐ိုးဖလာ အသက္ေမြးလုပ္ငန္းတခုအေနနဲ႔ လုပ္ကိုင္ေနၾကတာပါ။ 

အမွန္ေတာ့ ေရွးဦးေနာ္ေဝးျပည္သူေတြဟာ အေတာ္ေလး ဆင္းရဲဒုကၡခံၿပီး ေနထိုင္ရပ္တည္ခဲ့ရတာပါ။ ႏိုင္ငံကလည္း ဆင္းရဲပါတယ္။ ဗိုက္ကင္းတိုင္းျပည္လို႔ လူသိမ်ားတဲ့ ေနာ္ေဝးဟာ ပင္လယ္ဓားျပသားေတြအျဖစ္လည္း ထင္ရွားတယ္။ ပင္လယ္ျပင္ ကုန္ကူးသန္းေရးနဲ႔ နယ္ပယ္စူးစမ္းရွာေဖြမႈေတြ လုပ္ခဲ့တယ္။ ဗိုက္ကင္းေခတ္အလြန္ ၁၀၃၀ ေလာက္မွာ ခရစ္ယာန္ အယူဝါဒထြန္းကားၿပီး ဘုရင့္ႏိုင္ငံအျဖစ္ ရပ္တည္ခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ ၁၄ ရာစုေလာက္မွာ ပုလိပ္ေရာဂါ ကပ္ေဘးနဲ႔ၾကံဳၿပီး လူဦးေရရဲ႕ သံုးပံုတစ္ပံုဟာ ေရာဂါနဲ႔ ဆံုးကုန္တယ္။ 

တိုင္းျပည္အင္အားခ်ိနဲ႔ခဲ့သလို မင္းဆက္လည္း ပ်က္ခဲ့ရတယ္။ ဆြီဒင္နဲ႔ ဒိန္းမတ္ႏိုင္ငံေတြကို မွီခိုရၿပီး အဲဒီႏိုင္ငံေတြရဲ႕ အုပ္ခ်ဳပ္မႈေအာက္မွာ ႏွစ္ေပါင္းရာနဲ႔ခ်ီ ေနထိုင္ခဲ့ရတယ္။ ဒုတိယကမၻာစစ္မွာ (၁၉၄၀-၄၅)ထိ ဂ်ာမဏီက သိမ္းပိုက္ခဲ့တယ္။ ေနာ္ေဝးႏိုင္ငံရဲ႕ ဘုန္းတန္ခိုးၾသဇာ ထြန္းေတာက္လာတဲ့ကာလဟာ သိပ္မၾကာေသးပါဘူး။ ႏိုင္ငံရဲ႕ ကံဇာတတက္ခ်င္ေတာ့ ၁၉၆၀ နဲ႔ ၁၉၇၀ ေႏွာင္းပိုင္းမွာ ေျမာက္ဘက္ပိုင္းပင္လယ္တြင္းမွာ ေရနံနဲ႔ သဘာဝဓာတ္ေငြ႔သိုက္ အေျမာက္အျမားကို တူးေဖာ္ေတြ႔ရိွတယ္။ အဲဒီေနာက္ပိုင္း သဘာဝဓာတ္ေငြ႔ကို အေမရိကန္က ရဲွလ္ကုမၼဏီကို ငွားရမ္းထုတ္လုပ္ခဲ့တယ္။ အလုပ္သမားအင္အားနည္းလြန္းလို႔ ပါကစၥတန္ႏိုင္ငံက အလုပ္သမားေတြကို ငွားရမ္းေခၚေဆာင္ခဲ့တယ္။ (ဒါေၾကာင့္လည္း ပါကစၥတန္လူမ်ဳိးေတြ ေနာ္ေဝးမွာ ေပါမ်ားလာတာျဖစ္တယ္)။ 

ေနာ္ေဝးႏိုင္ငံမသြားခင္ အႏွစ္ ၂၀ ေလာက္ ေနထိုင္စဥ္ စုေဆာင္းထားတဲ့ မွတ္တမ္းစာအုပ္ေတြ၊ သတင္းစာေဟာင္းေတြ၊ စာအုပ္စာတမ္း၊ မဂၢဇင္းနဲ႔ ဝတၱဳေတြ ထုတ္ပိုးရတယ္။ အားလံုးေတာ့ သယ္သြားလို႔မရ၊ ကိုယ္လိုခ်င္တာ ရသေလာက္ သယ္သြား႐ံုေပါ့။ ၁၀ ႏွစ္ ၁၀ မိုး သတင္းေထာက္လုပ္လာခဲ့စဥ္ သတင္းမွတ္တမ္းနဲ႔ ေဒတာေတြအားလံုး စနစ္တက် ျပန္လည္စိစစ္ၿပီး ယူသင့္တာယူ၊ ဖ်က္သင့္တာ ဖ်က္ရတယ္။ ကိုယ့္ဘဝအတြက္ အေရးႀကီးတဲ့ အစိတ္အပိုင္းေတြျဖစ္ေပမယ့္ ဆက္လက္ကိုင္ေဆာင္ထားဖို႔ မလိုမပ္ေတာ့တဲ့ မွတ္တမ္းေတြကို ဖ်က္ဆီးခဲ့ရတယ္။ အဲဒီအထဲမွာ အိႏိၵယႏိုင္ငံကူးလက္မွတ္တို႔၊ နာမည္အမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ အၾကံအဖန္လုပ္ထားတဲ့ ျမန္မာႏိုင္ငံသား စိစစ္ေရးကဒ္ျပားေတြလည္း ပါတယ္။ 

သတင္းေထာက္ဘဝနဲ႔ ခရီးသြားလာခဲ့စဥ္ နယ္စပ္ခရီးတခ်ဳိ႕မွာ ဒီကဒ္ျပားေတြဟာ က်ေနာ္ကို လံုျခံဳမႈေပးခဲ့တဲ့ ေက်းဇူးရွင္ေတြေပါ့။ ၿပီးေတာ့ ဟိုမွာ မရႏိုင္ဘူးလို႔ထင္ရတဲ့ အစားအေသာက္၊ လက္ဖက္ေျခာက္ေတြကအစ လွ်က္ဆားနဲ႔ ပ႐ုတ္ဆီအဆံုး အိႏၵိယနယ္စပ္ကေန ဝယ္လာတာေတြေပါ့။ ဇနီးသည္ လင္းလင္းက သူ႔ရဲ႕ လု႐ိႈင္း(မီဇုိ) ႐ိုးရာ ဗံုနဲ႔ အဝတ္အစား၊ အသံုးအေဆာင္ေလးေတြ ရေအာင္သယ္တယ္။ ေလယာဥ္မွာ လူတေယာက္ကို ကီလို ၂၀ သာ တင္ေဆာင္ခြင့္ျပဳတယ္ဆိုေတာ့ စာအုပ္ေတြကို ရသေလာက္သယ္ႏိုင္ေအာင္ ကိုယ္နဲ႔ အတူသြားမယ့္ ကိုျမင့္ေအးတို႔ကိုလည္း မွ်သယ္ေပးဖို႔ အကူအညီေတာင္းရတယ္။ ေနာ္ေဝးမွာေနထိုင္ေနတဲ့ ျမန္မာသတင္းသမဂၢအဖဲြ႔က ကိုေမာင္ေမာင္ျမင့္၊ ျမေၾကးမံု နဲ႔ DVB က မိတ္ေဆြေတြဆီကလည္း သတင္းေတြေမး၊ အၾကံဉာဏ္ေတြယူရတာေပါ့။ 

ေနာ္ေဝးကို မထြက္ခြာမီ ရက္ပိုင္းအလိုမွာပဲ ေလယာဥ္လက္မွတ္ ထုတ္ေပးပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ခရီးစဥ္ကို IOM (International Organization for Migration) ႏိုင္ငံတကာ ေရႊ႕ေျပာင္းေနထိုင္ေရးအဖဲြ႔က တာဝန္ယူစီစဥ္ေပးတယ္။ နယူးေဒလီကေန ဧၿပီလ ၁၅ ရက္၊ မနက္ ၄ နာရီမွာ ေလယာဥ္ထြက္တယ္။ လန္ဒန္ ဟီသ႐ိုးေလဆိပ္မွာ တေထာက္နားတယ္။ IOM က တာဝန္ရိွသူတေယာက္ လာေတြ႔တယ္။ ၿပီးေတာ့ ေနာ္ေဝးထြက္ခြာမယ့္ ေလယာဥ္ကို ဘယ္ဂိတ္တံခါးကေန စီးရမယ္ဆိုတာကို လမ္းညႊန္ေပးတယ္။ က်ေနာ္တို႔ကို အဂၤလိပ္လို ေျပာႏိုင္၊ ေရးႏိုင္၊ ဖတ္ႏိုင္သူေတြမွန္းသိတာမို႔ ၾကာၾကာမေနဘဲ သူလည္း နႈတ္ဆက္ၿပီးျပန္သြားပါတယ္။ ဘာသာစကား အခက္အခဲရိွသူေတြကိုသာ IOM ကိုယ္စားလွယ္ေတြက ေသခ်ာၾကပ္မတ္ ကူညီေပးတာပါ။ 

ဟီးသ႐ိုးေလဆိပ္မွာ နာရီအေတာ္ၾကာ နားေနခဲ့ရတယ္။ ေလယာဥ္ေပၚမွာ ျမန္မာဆိုလို႔ က်ေနာ္တို႔ မိသားစု (သား ၆ ႏွစ္၊ သမီး ၄ ႏွစ္)နဲ႔ ကိုျမင့္ေအးတို႔ ဇနီးေမာင္ႏွံ (သမီးတေယာက္ သားတေယာက္၊ ဇနီးျဖစ္တဲ့ မထားရီရဲ႕ေမာင္ေလး) တို႔ပဲ ပါလာတယ္။ နယူးေဒလီက ျမန္မာဒုကၡသည္ အိမ္ေထာင္စု (၅၀-စုစုေပါင္း လူဦးေရ ၁၅၀ ေလာက္)ကို ေနာ္ေဝးေခၚယူတာဆိုေပမယ့္ တၿပိဳင္တည္း အားလံုးကို ေခၚသြားတာ မဟုတ္ပါဘူး။ အိမ္ေထာင္စု ၂ စု တစ္တဲြ၊ ၃- ၄ စု တစ္တဲြ ေခၚတာပါ။ ဒီလူေတြအားလံုး ေနာ္ေဝးႏိုင္ငံက တၿမိဳ႕ထဲမွာေနရတာ မဟုတ္ဘူး။ က်ေနာ္တို႔က ေအာ္စလို၊ တျခားလူေတြက တျခားၿမိဳ႕အနွံ႔ အကြဲကဲြအျပားျပား ေရာက္ကုန္တာပါ။ 

ဟီသ႐ိုးကေန ညေနပိုင္းမွာ ေလယာဥ္နဲ႔ ေနာ္ေဝးကို ထြက္ခြာခဲ့တယ္။ ေနာ္ေဝးေလဆိပ္မွာ က်ေနာ္တို႔ကို ေနရာခ်ထားေပးမယ့္ ေအာ္စလိုကြန္ႁမြန္းက ပုဂိၢဳလ္ေတြ လာႀကိဳေနမယ္လို႔ ႀကိဳသိထားပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ က်ေနာ္နဲ႔ နယ္စပ္ဒုကၡသည္စခန္းမွာေရာ၊မဏိပူရျပည္နယ္ အင္ဖားအက်ဥ္းေထာင္မွာေရာ၊ နယူးေဒလီမွာေရာ အတူေနၿပီး တဖဲြ႔ထဲ ႏိုင္ငံေရးလႈပ္ရွားလာခဲ့တဲ့ သူငယ္ခ်င္း ထြန္းထြန္း (ေမာင္ေမာင္မ်ဳိးညြန္႔) လည္း ေလဆိပ္မွာ လာေစာင့္ေနမယ္လို႔ အေစာကတည္းက အီးေမးလ္ ပို႔ထားပါတယ္။ ည ၉ နာရီခဲြေလာက္ ေအာ္စလို ေလဆိပ္ေရာက္ေတာ့ ေလတိုက္ၿပီး အေတာ္ေလး စိမ့္ေအးေနတာကို သတိျပဳမိတယ္။ ေႏြဦးဆိုေပမယ့္ က်ေနာ္တို႔လို အပူပိုင္းဘက္ကလာသူေတြအဖို႔ အေတာ္ေလး ေအးေနေသးတယ္။ 

ေအာ္စလိုကြန္ႁမြန္းက ေနာ္ေဝးအမ်ဳိးသမီး ၃ ဦးနဲ႔ ကိုမင္းမင္းဦး (လူ႔ေဘာင္သစ္) တို႔ လာႀကိဳၾကတာကို ဝမ္းေျမာက္ဝမ္းသာ ေတြ႔ရတယ္။ ကိုမင္းမင္းဦးက NHEC (ျမန္မာႏိုင္ငံ ပညာေရးနဲ႔ က်န္းမာေရးေကာ္မတီ-ထိုင္းႏိုင္ငံ) မွာ တာဝန္ထမ္းေနတုန္း နယူးေဒလီကို အလည္ေရာက္ခဲ့လို႔ ရင္းႏွီးသိကၽြမ္းခဲ့ၿပီး ျဖစ္တယ္။ ေလဆိပ္မွာ သူငယ္ခ်င္း ထြန္းထြန္းက ထမင္းေပါင္းအိုးေလး တလံုးရယ္၊ ၅ ကီလို ဆန္အိတ္ေလးနဲ႔ ႀကိဳရွာတယ္။ ထြန္းထြန္းကေတာ့ က်ေနာ္တို႔နဲ႔မလိုက္ဘဲ နႈတ္ဆက္ၿပီး သူ႔ကားနဲ႔ပဲ သူ႔အိမ္ျပန္သြားတယ္။ သူေပးခဲ့တဲ့ ေပါင္းအိုးေလးေၾကာင့္ က်ေနာ္တို႔ အလြယ္တကူ ထမင္းခ်က္စားႏိုင္တာ ျဖစ္တယ္။ ေလဆိပ္နဲ႔ေအာ္စလိုက တနာရီေလာက္ ကားေမာင္းရတယ္။ တေယာက္နဲ႔တေယာက္ အျပန္အလွန္ မိတ္ဆက္ၾကၿပီး က်ေနာ္တို႔အတြက္ အဆင္သင့္ ႀကိဳတင္ငွားရမ္းထားတဲ့ အိမ္ရိွရာကို ေမာင္းႏွင္ထြက္ခြာလာခဲ့တယ္။ 

ကိုညိဳ (ေအာ္စလို) 
၁၇ ဧၿပီ၊ ၂၀၁၄