ဘုန္းႀကီးခ႐ုိနီ (၂) - မိုးသု (မႏၱေလး)

 

ကိုရင္ေတြ စာေမးပြဲၿပီးလို႔ ေအာင္စာရင္းေတြထြက္တ့ဲအခါမွာ စာေအာင္ပြဲ အခမ္းအနားက်င္းပၿပီး စာေမးပြဲေအာင္ ကိုရင္ေတြကို ဆုေပးဖို႔ဆုိၿပီး ဒကာဒကာမေတြဆီကို အလွဴခံျပန္ပါတယ္။ ဒကာဒကာမေတြ လွဴတဲ့အတုိင္းဆုိရင္ စာေအာင္ ကိုရင္တစ္ပါးကို သံုးသိန္းေက်ာ္ေလာက္ရရွိမွာျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကိုရင္တစ္ပါးကို ငါးေထာင္ေလာက္ပဲေပးၿပီး က်န္တာကို သူတုိ႔ႏွစ္ပါးက ခြဲေဝၿပီးယူၾကပါတယ္။ ကိုရင္ေတြ အသက္ ၁၇ ႏွစ္ ၁၈ ႏွစ္ေလာက္ရွိလာရင္ သူတုိ႔ႏွစ္ပါးကို ခံတန္တန္လုပ္လာမွာမုိ႔ ပဲခူးကစာသင္တုိက္ႀကီးကို ပို႔ေပးလိုက္ပါတယ္။ 

အဲဒီလို ေမြးျမဴးေရးလုပ္စားၾကတာ အခုဆုိရင္ တစ္ပါးကို လံုးခ်င္းတုိက္ ႏွစ္လံုးဆီေလာက္ ပိုင္ဆုိင္ေနၾကၿပီျဖစ္တယ္လို႔ အဲဒီေက်ာင္းမွာေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္း ရဟန္းတစ္ပါးက မိမိသူ႔ဆီအလည္သြားတုန္းက ေျပာျပလိုက္ပါတယ္။ မိမိသူငယ္ခ်င္း ရဟန္းကိုေတာင္မွ စီးပြားေရး ဘုန္းႀကီးႏွစ္ပါးလံုး မလြန္ဆန္ဝံ့တဲ့ ဆရာေတာ္ႀကီးတစ္ပါးက “ငါ့တပည့္ေလးကို ရန္ကုန္မွာ သင္တန္းတက္ေနတုန္း မင္းတုိ႔ေက်ာင္းမွာ ေနခြင့္ေပးလိုက္ပါ” လို႔ ေျပာၾကားတာေၾကာင့္ မထားခ်င္ဘဲ ထားရတာပါ။ 


သူတုိ႔ႏွစ္ပါးအေၾကာင္းကို မိမိသူငယ္ခ်င္းက ေျခေျချမစ္ျမစ္ သိရွိသြားတာေၾကာင့္ အေၾကာင္းမရွိအေၾကာင္းရွာၿပီး သူငယ္ခ်င္းကို ေက်ာင္းကေန ႏွင္ထုတ္ပစ္လိုက္ၾကပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္မုိ႔ ေတာရြာမွ ဘုန္းေတာ္ႀကီးမ်ားအေနနဲ႔လည္း မိမိတုိ႔တပည့္ကိုရင္ေလးေတြကို ၿမိဳ႕ကစာသင္တုိက္မ်ားကို စာသင္ဖို႔ေစလႊတ္တဲ့အခါမွာ အမွန္တကယ္ သာသနာ့တာဝန္ကို ေက်ပြန္စြာထမ္းေဆာင္ေနတဲ့ စာသင္တုိက္ ဟုတ္မဟုတ္ဆုိတာ ေလ့လာစိစစ္ၿပီးမွ ပုိ႔သေပးသင့္ပါတယ္။ ပုဂၢိဳလ္ေရးရင္းႏွီးမႈနဲ႔ မေလ့လာမစူးစမ္းဘဲ ပို႔မေပးသင့္ပါဘူး။ 

သာသနာ့ဝန္စီးမ်ားျဖစ္ၾကတဲ့ ခ႐ိုနီဘုန္းႀကီး စီးပြားေရးဘုန္းႀကီးေတြအေၾကာင္းကို သိသေလာက္သာ ေျပာျပ ေရးျပရမယ္ဆုိရင္ေတာ့ မဟာျဗေဟၼ လွ်ာကုေဋျဖင့္ ႏွစ္လအသေခ်ၤၾကာသည့္တိုင္ေအာင္ ေျပာလုိ႔လည္း ကုန္ဆံုးႏုိင္မယ္ မထင္ပါဘူး။ တကယ္ေတာ့ ဘုန္းႀကီးခ႐ိုနီဆုိတာကလည္း အခုေခတ္ၾကမွ ေပၚေပါက္လာတာမ်ဳိးေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ဘုရားရွင္ သက္ေတာ္ထင္ရွားရွိေတာ္မူစဥ္ ကာလတုန္းကထဲက ရွိေနခဲ့တာျဖစ္ပါတယ္။ ဘုရားရွင္လက္ထက္ေတာ္မွာရွိခဲ့တဲ့ ဘုန္းႀကီးခ႐ိုနီအခ်ဳိ႕ထဲက ထင္ရွားေက်ာ္ၾကားတဲ့ ဘုန္းႀကီးခ႐ိုနီတစ္ပါးအေၾကာင္းကို ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။ 

ဘုရားအေလာင္းေတာ္ သိဒၶတၳမင္းသားေလးကို ေကာ႑ညအမွဴးရွိေသာ ပုေရာဟိတ္ႀကီးမ်ား လကၡဏာေတာ္ကို ဖတ္စဥ္အခါတုန္းက ေဆြေတာ္မ်ဳိးေတာ္ရွစ္ေသာင္းတုိ႔ဟာ ဘုရားအေလာင္းေတာ္မင္းသား စၾကာၤဝေတးမင္းပဲ ျဖစ္ျဖစ္ သဗၺညဳဘုရားပဲျဖစ္ျဖစ္ တစ္အိမ္လွ်င္ သာကီဝင္မင္းသားတစ္ေယာက္ကို အေလာင္းေတာ္မင္းသားရဲ႕ အျခံအရံအျဖစ္ ေပးၾကကုန္အံ့လုိ႔ သုေဒၶါဓနမင္းႀကီးထံမွာ ဝန္ခံကတိျပဳစကားေျပာၾကားၾကပါတယ္။ ေနာင္အခါ အေလာင္းေတာ္မင္းသား သဗၺညဳဘုရားအျဖစ္ေတာ္မူတဲ့အခါမွာ ခံဝန္ကတိစကားအတုိင္းပဲ မိမိတုိ႔ရဲ႕သားမ်ားကို ရဟန္းျပဳေစ၍ ဘုရားရွင္အထံေတာ္ကို ပို႔ၾကပါတယ္။ သုေဒၶါဓနမင္းႀကီးကို ေလွ်ာက္ထားတဲ့ ခံဝန္ကတိစကားအတုိင္းဆုိရင္ သာကီဝင္မင္းသား ရဟန္းေပါင္း ရွစ္ေသာင္းတိတိရွိရမွာပါ။ ဒါေပမယ့္ မင္းသား ၆ ေယာက္က ရဟန္းမျပဳေသးဘဲေနတာေၾကာင့္ သာကီဝင္မင္းသား ရဟန္းရွစ္ေသာင္းျပည့္ဖို႔ ရဟန္း ၆ ပါး လိုေနပါတယ္။ 

ရဟန္းမျပဳၾကေသးတဲ့ မင္းသားမ်ားကေတာ့ ၁။ ဘဒၵိယမင္းသား ၂။ အႏု႐ုဒၶါမင္းသား ၃။ အာနႏၵာမင္းသား ၄။ ဘဂုမင္းသား ၅။ ကိမိလမင္းသား ၆။ ေဒဝဒတၱမင္းသားတို႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီ မင္းသား ၆ ေယာက္ ရဟန္းမျပဳၾကေသးဘဲေနတာကို ေတြ႔ျမင္ၾကရတဲ့ ေဆြေတာ္မ်ဳိးေတာ္တုိ႔က “ဒီမင္းသား ၆ ေယာက္ဟာ ရဟန္းျပဳၿပီး ဘုရားရွင္ရဲ႕အထံမွာ အျခံအရံအျဖစ္ မေနၾကဘူး။ ဒီမင္းသားေတြဟာ ဘုရားရွင္နဲ႔ ေဆြမ်ဳိးမေတာ္ၾကဘူးထင္ပါရဲ႕” စသျဖင့္ ကဲ့ရဲ႕အတင္းဆိုစကား ေျပာၾကားၾကတာေၾကာင့္ မင္းသား ၆ ေယာက္လံုး ဥပါလိအမည္ရွိတဲ့ ဆတၱာသည္နဲ႔အတူ ဘုရားရွင္ထံသြားေရာက္ၿပီး ရဟန္းျပဳၾကပါတယ္။ 

သာသနာေတာ္ရဲ႕ ယဥ္ေက်းမႈထံုးစံက ရဟန္းအရင္ျဖစ္တဲ့သူကို ေနာက္မွရဟန္းျဖစ္တဲ့သူက အ႐ိုအေသျပဳရပါတယ္။ မိမိထက္ တစ္စကၠန္႔မွ်ေစာၿပီး ရဟန္းျဖစ္ရင္ေတာင္မွ အ႐ိုအေသျပဳရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ မင္းသား ၆ ေယာက္ဟာ မင္းမ်ဳိးမင္းႏြယ္ဆုိတဲ့ ဇာတိမာန္ကို ႏွိမ့္ခ်တဲ့အေနနဲ႔ သူတုိ႔ရဲ႕ကၽြန္ျဖစ္တဲ့ ဥပါလိဆတၱာသည္ကို အရင္ရဟန္းျပဳေစၿပီးမွ မင္းသား ၆ ေယာက္က ရဟန္းျပဳၾကပါတယ္။ မင္းသား ၆ ေယာက္ဟာ လူ႔ဘဝက မင္းသားဆုိေပမယ့္ ကၽြန္ျဖစ္တဲ့ဥပါလိက သူတုိ႔အရင္ ရဟန္းျဖစ္တာေၾကာင့္ ဥပါလိနဲ႔ေတြ႔တုိင္း သူတုိ႔ကပဲ ရွိခုိးကန္ေတာ့၍ အ႐ိုအေသျပဳၾကရပါတယ္။ အံ့ခ်ီးေလာက္တဲ့ မင္းသားေတြပါပဲ။ ေနာင္အခါမွာ အရွင္ဥပါလိမေထရ္ က အရွင္ဘဒၵိယမေထရ္ အရွင္ကိမလမေထရ္ အရွင္ဘဂုမေထရ္ အရွင္အႏုဒၶါမေထရ္တုိ႔ဟာ ရဟႏၱာမ်ားျဖစ္သြားၾကၿပီး အရွင္အာနႏၵာမေထရ္ကေတာ့ ေသာတာပန္ ျဖစ္သြားပါတယ္။ အရွင္ေဒဝဒတၱမေထရ္ကေတာ့ ပုထုဇဥ္ဘဝနဲ႔ပဲ စ်ာန္အဘိဉာဥ္ေတြကို ရရွိပါတယ္။ 

ေနာင္အခါ ေကာသမၺီျပည္မွာ ရွင္ေတာ္ျမတ္ဘုရား သီတင္းသံုးေနေတာ္မူစဥ္မွာ ေက်ာင္းေတာ္ကို လာေရာက္ၾကတဲ့ ဒကာဒကာမေတြဟာ “ျမတ္စြာဘုရားရွင္ ဘယ္မွာသီတင္းသံုးေနပါသလဲ။ အရွင္သာရိပုတၱရာ ဘယ္မွာ သီတင္းသံုးေနပါသလဲ။ အရွင္မဟာေမာဂၢလာန္ ဘယ္မွာသီတင္းသံုးေနပါသလဲ။ အရွင္ဘဒၵိယ အရွင္ကိမိလ အရွင္ဘဂု အရွင္အႏုရုဒၶါ အရွင္အာနႏၵာတုိ႔ေကာ ဘယ္မွာသီတင္းသံုးေနၾကပါသလဲ” စသျဖင့္ ရဟန္းငယ္ေတြကို ေမးျမန္း စံုစမ္းၾကေပမယ့္ “အရွင္ေဒဝဒတ္ ဘယ္မွာသီတင္းသံုးေနပါသလဲ” လိ႔ု တစ္ဦးတစ္ေယာက္ကမွ် မေမးျမန္းမစံုစမ္းၾကပါဘူး။ တကူးတက အရွင္ေဒဝဒတ္သီတင္းသံုးရာကို သြားေရာက္လွဴဒါန္းျခင္းလည္း မျပဳၾကပါဘူး။ 

ထိုအခါမွာ “ဤသူတုိ႔သည္ ငါနဲ႔အတူတကြ ရဟန္းျပဳသူမ်ား ျဖစ္ၾကကုန္၏။ သူတု႔ိသည္လည္း မင္းမ်ဳိးမင္းႏြယ္မွ ရဟန္းျပဳခဲ့ၾကသူမ်ားျဖစ္၏။ ငါသည္လည္း မင္းမ်ဳိးမင္းႏြယ္မွ ရဟန္းျပဳခဲ့သူျဖစ္၏။ သုိ႔ေသာ္ ငါ့ကိုကား ဘယ္သူကမွ ေမးျမန္းစံုစမ္းျခင္း လာေရာက္လွဴဒါန္းျခင္းမျပဳၾက။ သူတုိ႔ ထင္ေပၚေက်ာ္ၾကားသေလာက္ ငါ့ကိုကား ဘယ္သူမွ မသိၾက။ ငါသည္ သူတုိ႔နဲ႔တန္းတူရည္တူျဖစ္ေအာင္ လာဘ္လာဘေပါမ်ားေအာင္ အဘယ္ကဲ့သုိ႔ ျပဳလုပ္ရပါအံ့နည္း။ ဗိမၺိသာရ မင္းႀကီးသည္လည္း ေသာတာပန္ျဖစ္၏။ ေကာသလမင္းႀကီးသည္လည္း ဘုရားရွင္ႏွင့္ အလြန္အကၽြမ္းတဝင္ရွိ၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ငါသည္ ထိုမင္းႏွစ္ပါးအား ဆြဲေဆာင္စည္း႐ံုး၍ သိမ္သြင္းျခင္းငွာ မျဖစ္ႏိုင္။ အဇာတသတ္ မင္းသားေလးသည္ကား ငယ္ရြယ္သူျဖစ္ေသာေၾကာင့္ တစ္စံုတစ္ေယာက္ေသာသူအား လူဆုိးျဖစ္မည္ လူေကာင္းျဖစ္မည္ဟု မခြဲျခားႏုိင္ေသး။ ငါသည္ အဇာတသတ္မင္းသားေလးကို ဆြဲေဆာင္သိမ္သြင္းေပေတာ့အံ့” လို႔ မာနနဲ႔ယွဥ္ေသာ အလိုေလာဘျဖင့္ ၾကံစည္စဥ္းစားပါတယ္။ 

အရွင္ေဒဝဒတ္ဟာ သူရဲ႕ၾကံစည္စဥ္းစားမႈကို အေကာင္အထည္ေဖာ္ရန္အတြက္ ေကာသမၺီျပည္ကေန ရာဇၿဂိဳဟ္ျပည္ရွိ အဇာတသတ္မင္းငယ္ေလးရဲ႕ အိပ္ခန္းထဲသုိ႔ အဘိဉာဥ္တန္ခိုးရဲ႕စြမ္းအားကိုအသံုးျပဳ၍ ေကာင္းကင္ခရီးျဖင့္ သြားေရာက္ပါတယ္။ အဇာတသတ္မင္းသားရဲ႕အထံကို သြားေရာက္တဲ့အခါမွာ ရဟန္းအသြင္နဲ႔ မသြားေရာက္ဘဲ မိမိကိုယ္ကို လုလင္ငယ္တစ္ေယာက္အသြင္ ဖန္းဆင္ကာ အလြန္အင္မတန္ အဆိပ္ျပင္းထန္ေသာ ေႁမြေလးေကာင္ကို လက္ေျခတု႔ိ၌ ရစ္ပတ္ေနေစ၍လည္းေကာင္း ေႁမြတစ္ေကာင္ကို ဆြဲႀကိဳးကဲ့သုိ႔ လည္ပင္းမွာ ရစ္ပတ္ေနေစ၍လည္းေကာင္း တစ္ေကာင္ကို ဦးေခါင္းေပၚ၌ ကရြတ္ေခြကဲ့သို႔တင္ထား၍လည္းေကာင္း တစ္ေကာင္ကို ပခံုးေပၚ၌ေနေစ၍လည္းေကာင္း မိမိကိုယ္ကို ေႁမႊတုိ႔ျဖင့္ တန္ဆာဆင္ကာ အဇာတသတ္မင္း သားငယ္ေလးရဲ႕ ရင္ခြင္ထဲကို သက္ဆင္းလိုက္ပါတယ္။ 

အဇာတသတ္မင္းသားငယ္ေလးက ေၾကာက္ေၾကာက္လန္႔လန္႔နဲ႔ “သင္ ဘယ္သူလဲ” လို႔ ေမးျမန္းတဲ့အခါမွာ “ငါ ေဒဝဒတၱ ရဟန္းျဖစ္တယ္” လုိ႔ ေျဖၾကားၿပီးေတာ့ ဒုကုဋ္သပိတ္သကၤန္း ပရိကၡရာစံုလင္စြာျဖင့္ ၾကည္ညိဳဖြယ္ရာ ရဟန္းအသြင္ကို ျပန္လည္ ဖန္ဆင္းျပလိုက္ပါတယ္။ ထူးထူးဆန္းဆန္းေသာ တန္ခိုးျပသမႈကို ျမင္ေတြ႔လိုက္ရတဲ့ အဇာတသတ္ မင္းသားငယ္ေလးဟာ အရွင္ေဒဝဒတ္ကို အလြန္အကဲၾကည္ညိဳသြားၿပီး ေန႔စဥ္ ေန႔စဥ္ ဆြမ္းအုပ္ငါးရာ ဆက္ကပ္ လွဴဒါန္းပါတယ္။ အရွင္ေဒဝဒတ္ဟာ ဆြမ္းအုပ္ငါးရာ ေန႔စဥ္ရရွိျခင္းဟူေသာ-လာဘကိုသာမက အ႐ုိအေသျပဳခံရျခင္းဟူေသာ-သကၠာရ ထင္ေပၚေက်ာ္ၾကားျခင္းဟူေသာ-သိေလာကကိုပါ ထပ္မံလိုလားျပန္တာေၾကာင့္ ဘုရားရွင္ေနရာကိုပါ ရယူလိုတဲ့ေလာဘ ျဖစ္ေပၚပါတယ္။ အဲဒီလို ေလာဘစိတ္ျဖစ္တာနဲ႔ တၿပိဳက္နက္ အရွင္ေဒဝဒတ္ရဲ႕ စ်ာန္အဘိဉာဥ္တန္ခိုးေတြက ေပ်ာက္ကြယ္သြားပါေတာ့တယ္။ 

အရွင္ေဒဝဒတ္ဟာ ေဝဠဳဝန္ေက်ာင္းေတာ္မွာ မင္းႏွင့္တကြေသာ ပရိသတ္တုိ႔အား တရားေရေအး အၿမိႇဳက္ေဆးတုိက္ေကၽြးေနေတာ္မူေသာ ဘုရားရွင္ထံသြားေရာက္ၿပီး “ဘုန္းေတာ္ႀကီးေတာ္မူေသာ ျမတ္စြာဘုရား၊ ျမတ္စြာဘုရားသည္ ယခုအခါ အိုမင္းႀကီးရင့္ေသာ အရြယ္သို႔ေရာက္ခဲ့ပါၿပီ။ ဖလသမာတ္ခ်မ္းသာကိုခံစား၍ ေၾကာင့္ၾကမဲ့ ေနေတာ္မူပါ။ တပည့္ေတာ္သည္ ျမတ္စြာဘုရားရွင္၏ကိုယ္စား ရဟန္းအေပါင္းအား အႀကီးအမွဴးလုပ္၍ အုပ္ခ်ဳပ္ပါအံ့။ ျမတ္စြာဘုရားရွင္သည္ တပည့္ေတာ္အား အာဏာလႊဲေျပာင္း၍ ေပးေတာ္မူပါ” လို႔ ေလွ်ာက္ထားပါတယ္။ “သင့္လို သူတစ္ပါးတုိ႔ ေထြးပစ္ထားေသာ တံေတြးကို စားသူအား ရဟန္းပရိတ္သတ္၏ အႀကီးအမွဴးအုပ္ခ်ဳပ္သူ ေနရာကို မေပးႏုိင္” လို႔ ဘုရားရွင္က မိန္႔ၾကားေတာ္မူကာ အရွင္ေဒဝဒတ္ရဲ႕ ကမ္းလွမ္းခ်က္ကို ျငင္းပယ္လိုက္ပါတယ္။ 

ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္။ 

မိုးသု (မႏၱေလး)

15.5.2014 ထုတ္ The Voice Daily ပါ ေဆာင္းပါး။