သန္းေခါင္စာရင္း၊ ဖုိးလျပည့္၊ ေဒၚစု ႏွစ္ေယာက္၊ အုိင္ဒန္တတီ နဲ႔ ႏိုင္ငံမ႐ွိတဲ့ေကာင္ (စတုတၳပုိင္း)

၁၉၉၆-၇ ေလာက္မွာ ထုိင္းနယ္စပ္နား ျပန္ကပ္ရတယ္...။ ၁၉၉၇ ႏွစ္ကုန္ခါနီးေလာက္မွာ ေဒါက္တာႏိုင္ေအာင္နဲ႔ ႏုိင္ငံျခား သြားရမတဲ့...။ ဒီေနရာမွာ ငုိအားထက္ ရယ္အားသန္ ျဖစ္ရပ္မွန္ကေလးတခုကုိ... ျပန္ေျပာစရာက ႐ွိလာျပန္ေရာ...။ မကဒတ မွာ ႏုိင္ငံျခားသြားဖုိ႔ ဗဟုိေကာ္မတီက ပထမဆုံး တရားဝင္အေ႐ြးခံရတဲ့ ၃ ေယာက္ထဲမွာ က်ေနာ္ ပါတယ္..။ ၁၉၈၉ ခုႏွစ္၊ ေမ-ဇြန္ေလာက္ အဲဒီအခ်ိန္က ေရေက်ာ္စခန္း၊ တပ္ရင္း ၂၀၇ မွာလုပ္တဲ့ အစည္းအေဝးကေပါ့...။ 

ေျပာရရင္ က်ေနာ္က အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဗဟုိေကာ္မတီဝင္ေတာင္ တင္းျပည့္က်ပ္ျပည့္ မျဖစ္ေသးပါဘူး...။ အဲဒီတုန္းက တည္ဆဲ မကဒတ ဖြဲ႔စည္းပုံအေျခခံဥပေဒအရ နယ္ေျမေကာ္မတီမ်ားရဲ႕ ဥကၠ႒ နဲ႔ ဒုဥကၠ႒ ႏွစ္ဦးစီဟာ အလုိအေလ်ာက္ ဗဟုိေကာ္မတီဝင္ ျဖစ္ရမယ္တဲ့...။ ခုေခတ္စကားနဲ႔ေျပာရင္ “ေအဘီေျခဥ စီစီ” ေတြေပါ့ဗ်ာ...။ အဲဒီလုိနဲ႔ မကဒတ ေကအဲန္ယူနယ္ေျမ ေကာ္မတီ ဥကၠ႒ က်ေနာ္နဲ႔ ဒုဥကၠ႒ ဦးေအာင္ခင္တုုိ႔ ၂ ေယာက္ ေရေက်ာ္ဗဟုိေကာ္မတီ အစည္းအေဝး တက္ခြင့္ရတာပါ။ ဥကၠ႒ ကုိထြန္းေအာင္ေက်ာ္ နဲ႔ အေထြေထြအတြင္းေရးမွဴး ကုိသန္းဝင္း လက္ထက္မွာေပါ့...။ ထားပါေတာ့... သူတုိ႔ေတြ အပါအဝင္ က်န္ေခါင္းေဆာင္ အေတာ္မ်ားမ်ားသာ တတိယႏိုင္ငံေရာက္ကုန္ၾကေရာ မွတ္မွတ္ရရ အဲဒီေခတ္မွာ တခါမွလည္း မတခါ ခဲ့ရပါဘူး...။

၁၉၉၇ ျပည္ပထြက္ဖို႔ၾကံဳလာေတာ့ ထုံးစံအတုိင္း ဘန္ေကာက္ ဒုတိယေ႐ႊ “အင္ဘက္ဆီ” မွာ စာအုပ္ လုပ္ၾကရတာေပါ့...။ အဲဒီေခတ္ကေတာ့ အေတာ္လြယ္သားပဲ... ကပ္ခြာေတြပါပဲ... လက္ရာလည္း အေတာ္ေသသပ္တယ္... ေစ်းလည္း မမ်ားဘူး...။ က်ေနာ့္ စာအုပ္နာမည္က ေဝလင္း တဲ့။ ေအးေလ... လင္းေပါ့... ဘာျဖစ္လဲ... အေမရိကားေရာက္လုိ႔ K2 ျပန္ျဖစ္ရင္ ၿပီးတာပဲမဟုတ္လား...။ အဲဒီေခတ္က ဗီဇာကလည္းလြယ္သား...။ သံအမတ္ ဒါမွမဟုတ္ Political Section က တေယာက္ေယာက္နဲ႔ေတြ႔၊ ၿပီးရင္ Visa Section မွာ ေဖာင္ျဖည့္ၿပီး စာအုပ္ကေလးထားခဲ့႐ုံပဲ...။ ေနာက္ေန႔ ရၿပီဆုိမွ သြားယူေပါ့...။ တျခား ဗီဇာလာေလွ်ာက္တဲ့ ယပလက္ေတြဆုိ ေထာက္ခံစာေတြ၊ ပုိင္ဆုိင္မႈေတြ... ဘဏ္စာအုပ္ေတြ... တထပ္ႀကီးနဲ႔ မၿပီးႏုိင္... မစီးႏုိင္ ႐ြာလည္ေနတာ...။ ကုိယ္ေတြကေတာ့ ဖိတ္စာေလးတရြက္ထဲနဲ႔ ၿပီးတာပဲ...။ 

ဆုိေတာ့ အဲဒီကတည္းက ေဝလင္းနဲ႔ပဲ ဟုိဟုိဒီဒီ သြားလုိက္ေသးတယ္...။ ေဝလင္းကုန္သြားေတာ့... ေနာက္တအုပ္က ေမာင္ေမာင္ျမင့္တဲ့...။ ျမင့္... ျမင့္... နိမ့္... နိမ့္... လိမ့္ လုိ႔ရရင္ ၿပီးေရာေပါ့...။ ဒီတအုပ္ကုန္ေတာ့မွ နာမည္ရင္း၊ ပါတီကူလာ အစစ္နဲ႔ စာအုပ္တအုပ္ စ ရတယ္...။ စ လုံးက ဂတုံးတေကာင္ရဲ႕သူငယ္ခ်င္း Leonardo DiCaprio (Catch me if you can) လုပ္ေပးတာ...။ First page ကုိ သူ႔ဟာသူလုပ္တာ... သိပ္ေသသပ္တာေပါ့...။ အဲဒီေတာ့မွ ျပႆနာက စ တာ...။ 

ဒီတေခါက္လည္း အေမရိကား သြားရဦးမတဲ့...။ တပ္ေပါင္းစုတာဝန္နဲ႔... ပဒုိမန္းရွာ၊ ေဒးဗစ္တာကေပါ၊ စပ္အြတ္ေက်းသီး၊ ကုိသန္းထြဋ္ နဲ႔ က်ေနာ္။ က်ေနာ္ပဲ အားလုံးအတြက္ စာအုပ္ေတြယူသြားၿပီး ဗီဇာေလွ်ာက္ေပးမယ္ေပါ့...။ ဒီတေခါက္ DCM အသစ္နဲ႔ ေတြ႔တယ္...။ ခုန္ခ်တဲ႔သူေတြမ်ားလာလုုိ႔ အရင္နဲ႔စာရင္ သံ႐ုံးက နည္းနည္းေတာ့ စိစိစစ္စစ္လုပ္လာၿပီ...။ အရင္သြားဖူးတယ္ မဟုတ္လားတဲ့...။ ၂ ေခါက္၊ ၃ ေခါက္႐ွိပါၿပီဆုိေတာ့... ေလွ်ာက္လႊာထဲမွာ ထည့္ေရးလုိက္ေပါ့ တဲ့... ပုိျမန္တာေပါ့တဲ့...။ DCM က အၾကံေပးတယ္...။ ကုိယ္လည္း ထည့္ေရးလုိက္တာေပါ့...။ အဲဒီေတာ့မွပဲ က်န္တဲ့သူေတြ အကုန္ရၿပီး ကုိယ့္ဟာက ၾကာေနတယ္...။ 

INS ကစစ္ေတာ့ ဒီနာမည္နဲ႔ ဒီဓာတ္ပုံနဲ႔ တခါမွ မသြားဘူးပါဘူး ျဖစ္ကုန္ေရာ...။ ဓာတ္ပံုနဲ႔တုိက္စစ္ေတာ့မွ စာအုပ္ေတြ နာမည္မတူတာ ေတြ႔သြားတယ္...။ INS က ဗီဇာမေပးႏုိင္ဘူးလုပ္ေရာ...၊ မေပးလည္း မသြား႐ုံေပါ့...။ ခုမွ ကုိယ့္နာမည္ရင္းနဲ႔ ပါတီကူလာအစစ္နဲ႔ပါဆုိမွပဲ...။ Political Section က မေပးလုိ႔မျဖစ္ဘူးဆုိၿပီး ေထာက္ခံေပးေတာ့မွ စာအုပ္ေပၚမွာေတာ့ ကပ္မေပးႏိုင္ဘူးတဲ့... သတ္သတ္ စာရြက္တရြက္ေပၚမွာ ဗီဇာကပ္၊ စာအိတ္ထဲမွာ ထည့္ေပးလုိက္တယ္...။ ဆုိလုိတာက သူတုိ႔ ဗီဇာအစစ္ကုိ စာအုပ္အတုေပၚမွာ ကပ္မေပးႏိုင္ဘူးေပါ့ေလ...။ အလကား... ဖင္ေကာင္း...။ အရင္စာအုပ္ေတြနဲ႔ အခု ဟုိလူႀကီးေတြ စာအုပ္ေတြက်ေတာ့ေရာ စစ္တာမွတ္လုိ႔ ..။ 

ဦးမားကုိဘန္းႀကီး တခါတုန္းက ကုိင္ဖူးတဲ့ စာအုပ္တအုပ္ဆုိ ေဒၚျမင့္ျမင့္ေအး ဆုိလားပဲ... မွတ္ကေရာ...။.သူ႔အသက္ေလာက္နဲ႔ေတာ္တဲ့ စာအုပ္႐ွာမရလုိ႔... တဲ့။ အျမန္လုိတာနဲ႔ ရတာဆြဲထားလုိက္ရတာ... တဲ့။ ေအာ္... ဦးမားတုိ႔ ကယားမ်ဳိးက ႐ြာနာမည္မွာတင္ ေဒါတခဲတုိ႔.. ေဒါတမႀကီးတုိ႔နဲ႔ ေဒါ ပါတာမဟုတ္ဘူး... လူနာမည္မွာလည္း ေဒါ ပါတာပဲကုိး... လုိ႔...။ သူလည္း ေဒၚျမင့္ျမင့္ေအးႀကီးနဲ႔ ကမၻာပတ္ေနတာ တႏွစ္ခြဲေလာက္ ၾကာတယ္... ေအးေဆး...။ 

ထားလုိက္ပါေတာ့... အဲဒီလုိနဲ႔ ယပလက္ကအထြက္ လဝက ကုိျပဖုိ႔ စာအိတ္တလုံး... US Port of Entry က INS ကုိေပးဖုိ႔ စာအိတ္တလုံး မေဖာက္နဲ႔ဆုိၿပီး ေပးလုိက္တယ္... ။ အထြက္မွာ အဲယားလုိင္းကေရာ လဝက ကေရာ ရစ္လုိက္တာ... ဘာေျပာေကာင္းမလဲ...။ ေလယာဥ္ေပၚထိ လုိက္ရစ္တယ္..။ ရာဇအိေႁႏၵပ်က္လုိက္သည့္ ျဖစ္ျခင္း... ေလထဲေရာက္မွပဲ ဝုိင္ ၂ လုံး၊ ၃ လုံး ေတာင္းေသာက္ၿပီး အ႐ွက္ေျဖရတယ္...။ ေလယာဥ္မယ္လည္း စိတ္မ႐ွည္ေတာ့လုိ႔ ေနာက္ဆုံးတေခါက္ ေတာင္းေတာ့ ၂ လုံး တခါတည္းလာေပးသြားတယ္...။ 

ဟုိဘက္ အဝင္မွာေတာ့ မရစ္ပါဘူး...။ စာအိတ္ေဖာက္ၾကည့္ၿပီး ေအးေဆးပဲ တုံးထုေပးလုိက္တယ္...။ အဲဒါက်ေတာ့ေရာ ဘာထူးလဲ... ဒီစာအုပ္ေပၚမွာ တုံးထုရတာပဲ...။ အဲဒီကတည္းက အေမရိကားသြားရင္ နာမည္ရင္း၊ ပါတီကူလာအစစ္နဲ႔ ဘယ္စာအုပ္ပဲကုိင္ကုိင္... စာအုပ္ေပၚမွာ ဗီဇာ ကပ္မေပးေတာ့ဘူး... ကုိေ႐ႊ DCM ေကာင္းမႈနဲ႔ စာအိတ္ကေလးတလုံး ကုိင္ ကုိင္ၿပီး သြားရတယ္...။ 

တခါက်ေတာ့ Visa Section က ေမာင္တေယာက္က သေဘာေကာင္းၿပီး မင္း ခဏခဏ သြားေနတာပဲ One Year Multiple Entry Visa ယူထားမလားလုိ႔ ေမးတယ္... ဟား ... သိပ္ေကာင္းတာေပါ့လုိ႔...။ ဒါလည္း စာ႐ြက္ေပၚမွာ စာအိ္တ္ကေလးနဲ႔ပဲ...။ ၂၀၀၅ ဒီဇင္ဘာမွာ လာလည္ပါဆုိၿပီး အဲဒီတုန္းက UN သံအမတ္လုပ္ေနတဲ့ ကုိေသာင္းထြန္းက Milage Award ေလယာဥ္လက္မွတ္ ၂ ေယာက္စာ ပုိ႔ေပးတယ္။ 

ဒါနဲ႔ အေတာ္ပဲဆုိၿပီး LA က အမ်ဳိးေတြနဲ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြဆီ ဝင္လည္တယ္။ LAX မွာ... INS က ရစ္ေရာ...။ ဘာလာလုပ္လဲ...၊ ဘယ္ေလာက္ၾကာမလဲ... ဘယ္ကုိသြားဦးမလဲ... ဒီမွာအမ်ဳိးေတြ႐ွိလား... စသျဖင့္... ထုံးစံအတုိင္း စုံေနတာေပါ့...။ နာရီဝက္၊ ၄၅ မိနစ္ေလာက္ၾကာေတာ့ အျပင္က က်ေနာ့္အသိတေယာက္က စိတ္ပူေနၿပီ...။ က်ေနာ္ေပးထားတဲ့ ဝါ႐ွင္တန္က နံပါတ္ေတြကုိ ဖုန္းေခၚဖုိ႔ျပင္ေနၿပီ...။ ပထမစစ္တဲ့သူက အေမရိကန္တ႐ုတ္... သူ႔အထက္က Superintendent က မက္ဆီကန္ႏြယ္ဖြား...၊ ကုုိယ့္ကုိ escort လုပ္ၿပီး ေဘးတဖက္တခ်က္ကေန ညႇပ္ေခၚၿပီး အခန္းထဲထည့္၊ ေဘးက ရပ္ေစာင့္ေနတဲ့ ပုလိပ္ ၂ ေယာက္က အာဖရိကႏြယ္ဖြားေတြ...။ နည္းနည္းၾကာေတာ့ ကုိယ္လည္း တင္းလာတယ္...။ ေရႊသူပုန္ပါလုိ႔လည္း ေျပာင္ ေျပာၿပီးေနၿပီ...၊ အားလုံးေမးသမွ်လည္း ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ေျဖၿပီးေနၿပီ... မေက်နပ္ရင္လည္း ဆက္ၾကည့္ပါဆုိၿပီး DOS နဲ႔ DOD က ပုဂၢိဳလ္ေတြရဲ႕ဖုန္းနံပါတ္ေတြလည္း ထုတ္ေပးထားၿပီးၿပီ...။ ျပည္ဝင္ခြင့္မေပးရင္လည္း ျပန္႐ံုပဲ... ထပ္မေမးနဲ႔ေတာ့... လုိ႔ ခ်ဲ ေတာ့တာေပါ့...။ 

မင္းက ဘာထပ္သိခ်င္ေနတာလဲ...၊ ဘာစုိးရိမ္လုိ႔လဲ... ျပန္ေမးလုိက္တယ္.. ။ ဒီေတာ့မွ ကုိယ့္လူက... လူေတြက အေမရိကားေရာက္ၿပီးရင္ မျပန္ခ်င္ၾကေတာ့ဘူး...၊ အေၾကာင္းအမ်ဳိးမ်ဳိးျပၿပီး ခုန္ခ်ဖုိ႔ ႀကိဳးစားေတာ့တာပဲ... ဘာညာ သာရကာ.. လက္ခ်ာ႐ုိက္ေတာ့တာပဲ...။ ကုိယ့္ကုိ အငံ့ေလးလုိ႔ ထင္ပံုရတယ္...။ ဘယ္ရမလဲ ဒီေတာ့မွပဲ ကုိယ့္ဂြင္ထဲဝင္ေတာ့တယ္...။ မင္း... အေမရိကားသမုိင္း မသင္ဖူးဘူးလား...၊ အေမရိကားဆုိတာ migrants ေတြနဲ႔တည္ထားတာ မဟုတ္ဘူးလား...၊ ခုထိ ကမၻာတလႊားကေန ေ႐ႊ႕ေျပာင္းအေျခခ်ခ်င္တဲ့လူေတြ တႏွစ္တႏွစ္ကုိ လူ ၇၀၀၀၀ ေက်ာ္ေလာက္ လက္ခံေနတာပဲ မဟုတ္လား...၊၊ ငါ့ကုိ ပထမစစ္တဲ့သူက တ႐ုတ္၊ မင္းက စပိန္၊ ဟုိ ရဲ ၂ ေယာက္က အာဖရိကအႏြယ္ေတြ မဟုတ္ဘူးလား... က်န္တာေတြက ဥေရာပ နဲ႔ အဂၤလန္ကလာတဲ့ လူျဖဴေတြပဲ မဟုတ္ဘူးလား...။ ဘယ္မွာလဲ အေမရိကန္အစစ္... ေနးတစ္အေမရိကန္ အစစ္ေတြေတြ႔ခ်င္ရင္ Grand Canyon ထဲမွာပဲ သြားၾကည့္ရေတာ့မယ္ မဟုတ္လား ... ။ အဲဒီေတာ့ ငါ မျပန္ဘဲနဲ႔ ခုန္ခ်ေနလုိက္ေတာ့လည္း ဘာထူးမွာမုိ႔လုိ႔လဲ... Kansas ရဲ႕ Dust in the wind သီခ်င္းထဲကလုိ Just a drop of water in an endless sea ပဲ မဟုတ္လား...။ မင္းတုိ႔အစုိးရ ဒီႏွစ္ လူ ၇၀၀၀၀ ေခၚတဲ့အခါက်ရင္ တစ္ေယာက္ေလွ်ာ့ေခၚလုိက္ေပါ့ကြာ... စသျဖင့္... သီခ်င္းေတြ ဘာေတြ ဆုိျပၿပီး Nonstop ေကၽြးေတာ့တာေပါ့...။ 

ေဘးက လူမဲ ပုလိပ္ႀကီး ၂ ေယာက္လည္း ျပံဳးၿဖီးၿဖီးနဲ႔ မရယ္မိေအာင္ အေတာ္ေအာင့္ထားရတဲ့ပုံပဲ...။ အဲဒီေတာ့မွ Antonio Banderas အမ်ဳိးက ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်းနဲ႔ (႐ြဲ႕ေျပာပုံရပါတယ္) “Thank you for educating me, enjoy your stay, Sir” ဆုိၿပီး လႊတ္ေပးလုိက္တယ္...။ ေတာ္ေသးတာေပါ့... မဟုတ္ရင္ The Terminal ထဲက Tom Hanks ႀကီးလုိ Catherine Zeta-Jones ေလးေတြနဲ႔ LAX ထဲမွာ ႏွစ္ပါးသြားေနရႏိုင္တယ္...။ လူမဲပုလိပ္ႀကီး ၂ ေယာက္လည္း ကုိယ့္ေနာက္ကုိလုိက္လာရင္း ေကာ္ဖီဝယ္တုိက္ပါရေစလုိ႔ ေျပာတယ္...။ သူတုိ႔လည္း ဟုိ INS ငနဲေတြကုိ သိပ္ၾကည့္ရပုံမေပၚဘူး...။ မင္းေျပာတာ သိပ္ေကာင္းတာပဲကြာ... Lawyer လားတဲ့...။ ေသလုိက္ပါေတာ့...၊ မဟုတ္ပါဘူး... Lawyer ေတြ၊ MP ေတြကုိ စကားေျပာနည္း သင္တန္းေပးေနတဲ့ က်ဴ႐ွင္ဆရာရဲ႕သူငယ္ခ်င္းပါလုိ႔...။ ခုမွပဲ ေနာက္ႏိုင္ေတာ့တယ္...။ 

အဲဒီတေခါက္က ေနာက္ထပ္ အမွတ္တရ တခု႐ွိေသးတယ္...။ က်ေနာ္တုိ႔က LA, SF, Arizona (Grand Canyon) ကေန Florida (Tampa) က သန္းဝင္းတုိ႔ဆီသြားလည္မယ္ဆုိေတာ့ ကုိေသာင္းထြန္းတုိ႔၊ ကုိေအာင္မိုးဝင္းတုိ႔က သူတုိ႔လည္း လာခဲ့မယ္တဲ့...။ NYC ကေန ကားေမာင္းၿပီး လာၾကတယ္...။ Tampa ကေန Miami ကိုသြားၿပီး ေ႐ႊဆရာဝန္ႀကီးတေယာက္အိမ္မွာ ႏွစ္သစ္ကူးည ပါတီကုိသြားၾကတယ္...။ (Keywest အသြား လမ္းမွာ ကုိသန္းႏိုင္တုိ႔အိမ္ဝင္ၿပီး ထမင္းစားတာလည္း မွတ္မိတယ္)..။ တကယ္ေတာ့ ဖိတ္ထားတဲ့ နယူးရီးယားပါတီကုိ မသြားခ်င္ဘူး... Miami Beach New Year Party ကုိ ၾကံဳဖူးခ်င္လုိ႔ သြားတာ...။ ဒါေပမယ့္ ကုုိေသာင္းထြန္းက နယ္စပ္၊ ျပည္တြင္းအေျခအေန ႐ွင္းျပဖုိ႔ မျဖစ္မေန လုိက္ခဲ့ဖုိ႔လုိတယ္ဆုိလုိ႔ လုိက္သြားရတယ္...။ (သြားလည္ပါတယ္ဆုိမွ အလုပ္လုပ္ခုိင္းေနတယ္...။ ေတာ္ေတာ္ ဒစ္ပလုိေမစီတုိ႔... ပ႐ုိတုိေကာလ္တုိ႔ နားမလည္တဲ့ သံတမန္ပဲ...) 

တခုေတာ့ ေကာင္းပါတယ္... က်ေနာ့္အေဖ မိတ္ေဆြ၊ က်ေနာ့္အကုိႀကီးရဲ႕ဆရာ... ျမန္မာျပည္မွာတုန္းက က်ေနာ္တုိ႔အိမ္မွာ ေဆးခန္းဖြင့္သြားဖူးတဲ့ မ်က္စိအထူးကုဆရာဝန္ႀကီး ေဒါက္တာေဖသန္းေမာင္နဲ႔ ျပန္ေတြ႔ရတယ္...။ ဆရာႀကီး ေၾကးမုံဦးေသာင္း (ေအာင္ဗလ) နဲ႔လည္း ေတြ႔လုိက္ရတယ္...။ အမွတ္တရဆုိတာ... အဲဒီအိမ္က နယူးရီးယားပါတီကုိ ေျပာတာ...။ အဖုိးႀကီး... အဖြာႀကီးေတြခ်ည္းပဲ...။ Countdown လုပ္တဲ့အခ်ိန္ထိ စားစရာမ်ဳိးစုံနဲ႔ ေရနဲ႔ အခ်ဳိရည္ေတြပဲ တုိက္တယ္။ Countdown လုပ္ Happy New Year...ေအာ္ၿပီးခါမွ ႐ွန္ပိန္ တေယာက္တခြက္တုိက္တယ္...။ ႐ွန္ပိန္နဲ႔ ဘယ္ေလာက္စိတ္ပိန္ရမလဲ... စဥ္းစားသာၾကည့္ေပေတာ့...။ ေတာထဲမွာေရာ... နယ္စပ္မွာေရာ... ၾကံဳဖူးသမွ် နယူးရီးယားထဲမွာ Miami က နယူးရီးယားက ပ်င္းစရာအေကာင္းဆုံး... အေျခာက္ကပ္ဆုံး နယူးရီးယားပဲ...။ 

အခုစာေရးေနတုန္း တုိက္တုိက္ဆုိင္ဆုိင္ ထုိင္းတီဗီမွာ သတင္းလာေနတယ္...။ ဘန္ေကာက္ ေခါက္ဆန္လမ္းမွာ လမ္းေဘးမွာတင္ ဒ႐ုိင္ဘာလုိင္စင္ေတြ၊ ေက်ာင္းသားကဒ္ေတြ၊ အေမရိကန္ အုိင္ဒီ (ဒ႐ုိင္ဘာလုိင္စင္) ေတြ ေပၚတင္ အတုလုပ္ေပးေနတာကုိ ႏုိင္ငံျခားသားတေယာက္က ဗီဒီယုိ႐ုိက္ၿပီး Youtube မွာ တင္ထားတဲ့အေၾကာင္း...။ အေစာပုိင္းကာလေတြမွာတုန္းက ေခါက္ဆန္မိတ္ ေက်ာင္းသားကဒ္ေတြ ကုိင္ဖူးတယ္။ ေနာက္ UN အင္တာေန႐ွင္နယ္ ဒ႐ုိင္ဘာလုိင္စင္နဲ႔ ကားတက္ေမာင္းတယ္...။ ထုိင္းပုလိပ္က UN ကလား... တဲ့...။ ခပ္... လုိက္ေတာ့... အေလးေတာင္ ျပဳသြားေသးတယ္...။ 

ေနာက္... စ လုံး ဂတုံးနဲ႔ ဘန္ေကာက္ Leonardo ေကာင္းမႈနဲ႔ ကညန အင္တာေန႐ွင္နယ္ ဒ႐ုိင္ဘာလုိင္စင္တခု ရတယ္...။ လက္ထဲက ေ႐ႊစာအုပ္နဲ႔ အဲ့ဒါနဲ႔ေပါင္းလုိက္ေတာ့ ထုိင္းဒ႐ုိင္ဘာ လုိင္စင္ အစစ္ရတယ္...။ ႏွစ္တု တစ္စစ္... ေပါ့..။ တႏွစ္...၊ တႏွစ္ကုန္လုိ႔ သက္တမ္းတုိးေတာ့ ငါးႏွစ္ေပးလုိက္တယ္...။ ဂတုံး ဘန္ေကာက္ကေန စ လုံးကုိ ေ႐ြ႕သြားေတာ့ သူ႔ ဒ႐ုိင္ဘာလုိင္စင္အလြတ္ေတြ ေပးသြားတယ္...။ လုိရင္ သုံးဖုိ႔တဲ့...။ ကုိယ့္ေဘာ္ဒါ ေဘာ္ဂ်က္ေတြကုိေတာင္ ေမာင္းၾကမယ္ေဟ့... ေကာင္းေကာင္းဆုိၿပီး ထုတ္ေပးလုိက္ေသးတယ္...။ မွတ္မွတ္ရရ အခု MPC မွာ ဦးေအာင္မင္း လမ္း႐ွင္းလုပ္ေနတဲ့ ဆရာႀကီးတေယာက္ေတာင္ ပါေသး...။ 

(ဒီတခါလည္း အဆုံးသတ္လုိ႔ မရေသးဘူး... ပဥၥမပုိင္းေပါ့ဗ်ာ...)