အေၾကာင္းအမ်ဳိးမ်ဳိးေၾကာင့္ ကိုယ္လက္အဂၤါစြန္႔ရတဲ့ သာမန္ျပည္သူေတြဘဝမေျပာနဲ႔ တိုက္ပြဲမွာ ျပတ္ေတာက္ကုန္တဲ့ တပ္မေတာ္သားေတြထဲမွာေတာင္ ၂ မ်ဳိး ၂ စားရိွတယ္။
တစ္မ်ဳိးက ဝထၱဳစာအုပ္ လည္ေရာင္းရင္ေရာင္း မေရာင္းရင္ နီးစပ္ရာမီးပြိဳင့္တို႔ လူစည္ကားရာ အရပ္တို႔မွာ ပိုက္ဆပ္လုိက္ေတာင္းစားပဲ။
ဒုတိယတစ္မ်ဳိးကေတာ့ နည္းနည္းလည္လည္ဝယ္ဝယ္ရိွေတာ့ ေလေအးစက္ေအာက္ ေနရာရၾကတယ္၊ ဒုတိယအမ်ဳိးအစားကလည္း ဘဝတူေတြအတြက္ စုတ္သာသပ္ၾကတာ ဘာမွမတတ္ႏိုင္ရွာၾကဘူး၊ အလကားေန အာေခ်ာင္ သြားလွ်ာရွည္ရင္ ကိုယ့္ရိွတဲ့ေနရာေလးေတာင္ ျပဳတ္သြားမွာကိုးးး၊ ဘဝတူေတာင္ ေရွးကံဇာတာေၾကာင့္လားပဲ အပူနဲ႔အေအး ျခားကုန္ၾကတယ္။
လက္ရိွအာဏာပိုင္အဖြဲ႔အစည္းကိုလည္း ၾကည့္လိုက္အုန္း ... ကိုယ္လက္အဂၤါ အေကာင္းပကတိရိွတာေတာင္ သူတို႔ဘဝေတြ ေဆြစဥ္မ်ဳိးဆက္ ျပတ္ကုန္ေတာက္ကုန္မစိုးလို႔ တံုဏိွဘာေဝပဲ ... ျပတ္ခ်င္တဲ့သူျပတ္ၾက ... ကိုယ္မျပတ္ဖို႔အေရးႀကီးတဲ့မူ။
ဒီေတာ့ကာ မေန႔က မင္းကိုႏိုင္တို႔ ျပၾကလွစ္ၾကတဲ့ လူ႔အခြင့္အေရးဆိုတာႀကီးထဲ ... ထိုသာမန္ျပည္သူေတြ သာမန္ရဲေဘာ္ေတြဘဝေတာ့ ဒီတစ္သက္ မေမွ်ာ္လင့္ၾကေလနဲ႔ ... စိတ္မေကာင္းဘူး ... မေက်နပ္ရင္ တစ္က ျပန္စၾကေပေတာ့။
ဟစ္တလာရဲ႕ “ေပါင္မုန္႔တစ္ခ်ပ္အေၾကာင္း စဥ္းစားခုိင္းေသာမူ” နဲ႔ အုပ္ခ်ဳပ္ေနတာကိုး။
No comments:
Post a Comment