က်ေနာ္အသက္ ကေလးဘဝအရြယ္ ၁၉၆၂-၆၃ ေလာက္မွာ ဦးဗဟာဒူးတို႔ မာေဒးကား ဖလားပိုက္ျပန္လာေတာ့ ျမန္မာျပည္သူေတြက လမ္းေဘး ဝဲယာကေန ေသာင္းေသာင္းဖ်ဖ် ႀကိဳၾကတယ္။ က်ေနာ့္အေဖကလည္း ရန္ကုန္ ၆ မိုင္ခြဲ ျပည္လမ္းမႀကီးေဘးက ကုကၠိဳပင္ႀကီးေအာက္ကေန (ခုေတာ့ အဲဒီကုကၠိဳပင္ႀကီးေတြ မရွိေတာ့ပါဘူး) ျမန္မာေအာင္ပြဲရေဘာလံုးသမားေတြကို ႀကိဳတယ္။ ဦးဗဟာဒူးတို႔က အမိုးဖြင့္ဂ်စ္ကားေတြနဲ႔ လာၾကတာ၊ ျပည္သူေတြက သူတို႔ကို ပန္းကုံးေတြစြပ္ၾက ေျပာရရင္ အခု အေမစု (ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္) ကို ျပည္သူေတြ ႀကိဳၾကသလိုေပါ့။ ဦးဗဟာဒူးက ကားေပၚကေန က်ေနာ့္အေဖကိုျမင္ေတာ့ ကားကိုခဏရပ္ခိုင္းၿပီး အေဖ့ကိုႏႈတ္ဆက္တယ္။ ေနာက္ သူ အေဖ့အတြက္ အမွတ္တရဝယ္လာတဲ့ လက္ေဆာင္ ေခါက္ထိုင္ခံုေလး လွမ္းေပးခဲ့တယ္။ အဲဒီခံုေလး အေဖက အမွတ္တရ ခုထိ သိမ္းထားဆဲပါ။ သူ ႏိုင္ငံျခားခရီးကျပန္လာတိုင္း က်ေနာ္တို႔မိသားစုအတြက္ လက္ေဆာင္ေတြကေတာ့ ပါေနက်ပါ။
ဦးဗဟာဒူး အသက္အရြယ္ငယ္စဥ္ ေဘာလံုးသမားဘဝကတည္းက က်ေနာ့္အေဖရဲ႕႐ံုးခန္းကို သူ႔ေလ့က်င့္ခန္းၿပီးတိုင္း လာေနက်။ အေဖက ရန္ကုန္ ပန္းပဲတန္း ကုန္သြယ္ေရးမွာပါ။ အေဖက သူလာတိုင္း ၾကက္ေကာင္လံုးေၾကာ္ သူ႔အတြက္ မွာေပးေနက်၊ ဦးဗဟာဒူးကလည္း ကုန္ေအာင္စားေနက်၊ စားၿပီး အေဖ့႐ံုးခန္းမွာပဲ တေရးအိပ္ေနက်...။ ေနာက္တခ်က္က သူက ျမန္မာျပည္ဖြား ေဂၚရခါးပီပီ ေဂၚရခါး ခ်က္အရက္ သိပ္ႀကိဳက္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ေဘာလံုးကန္တာကို ထိခိုက္ေလာက္ေအာင္ ဘယ္ေတာ့မွမေသာက္ဘူး။
ဦးဗဟာဒူးရဲ႕တြဲဖက္ (ဦး) ကိုကိုႀကီးလို႔ ထင္တယ္၊ (ဦး) ကိုကိုႀကီးက ဦးဗဟာဒူးအတြက္ ေဘာလံုးကို အသာေလး တို႔ေပးလိုက္တယ္၊ ဦးဗဟာဒူးက (ဦး) ကိုကိုႀကီး ေတာ့ေပးလိုက္တဲ့ေဘာလံုးကို တဖက္အသင္းရဲ႕ ဂိုးထဲ တိုက္႐ိုက္ ကန္ထည့္လိုက္တာ၊ တဖက္ဂိုးသမားကလည္း ပြဲ စကာစဆိုေတာ့ သူ႔ေနရာေတာင္ ေကာင္းေကာင္းမယူရေသးဘူး။ ေသြးပူေလ့က်င္းခန္းအေနနဲ႔ ဟိုလႈပ္ ဒီလႈပ္ လုပ္ေနတုန္းမွာ ေဘာလံုးက ဂိုးထဲဝင္ေနၿပီ။ အားလံုးက မွင္သက္ေနတုန္း ဒိုင္လူႀကီးက ဂိုး ခရာမႈတ္လိုက္ေတာ့မွ ကြင္းပတ္ပတ္လည္ ပြဲၾကည့္စဥ္မွာရွိေနၾကတဲ့ က်ေနာ္တို႔ပရိတ္သတ္ႀကီး ဘာေျပာေကာင္းမလဲ... ဂိုးးးးးးးးးလို႔လည္း ေအာ္ၾက၊ ထ ကၾကနဲ႔ ရင္ထဲကိုယ္စီ လိႈက္ခနဲ ေျပာမျပတတ္တဲ့ ဝမ္းသာအားရ အသံေတြ၊ လက္ခုပ္သံေတြ၊ လက္ေခါက္မႈတ္သံေတြ၊ လည္ေခ်ာင္းကြဲမတတ္ ေအာ္ဟစ္အားေပးခဲ့ၾကဖူးတယ္...။ (အဲဒီတုန္းက အာရွမွာ ေဘာလံုးဘုရင္ဟာ က်ေနာ္တို႔ ျမန္မာပါ)
၁၉၇ဝ ျပည့္ႏွစ္အလြန္ ေဘာလံုးေလာကမွာ ျမန္မာဆိုတာ အာရွခ်န္ပီယံ၊ မာေဒးကားဖလား ခ်န္ပီယံ၊ ေတာင္ကိုရီးယားႏိုင္ငံ ဖလားျဖစ္တဲ့ ပတ္ခ်ဳံဟီးဖလား ခ်န္ပီယံပါ၊ တို႔ျမန္မာႏိုင္ၿပီဟူေသာ သီခ်င္းသံကို ေရဒီယိုမွ ႏွစ္စဥ္ၾကားေနခဲ့ရတာ။ ျပည္သူေတြၾကား ေရပန္းစားခဲ့တာ ဒို႔ျမန္မာႏိုင္ၿပီ ဆိုတဲ့သီခ်င္းပါပဲ...။ သူတို႔ျပန္လာတိုင္း ရန္ကုန္ မဂၤလာဒံုေလဆိပ္ကေန ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ထဲတေလွ်ာက္ လမ္းေဘးဝဲယာမွာ ျပည္သူေတြ ပန္းကုံးေတြနဲ႔ အျပည့္ႀကိဳခဲ့ၾကတာ၊ တခါကေပါ့... ...။
ဦးဗဟာဒူး ရန္ကုန္မွာကန္သမွ်ပြဲေတြ အေဖနဲ႔က်ေနာ္ သူေပးတဲ့ေမတၱာလက္မွတ္နဲ႔ သြားၾကည့္ေနက်၊ အားေပးေနက်ပါ။ ၁၉၈ဝ ပတ္ဝန္းက်င္ေလာက္လို႔ ထင္တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဦးဗဟာဒူးတို႔ အသက္ ၄ဝ ေက်ာ္စ ျပဳၿပီေလ၊ သူနဲ႔ သူ႔တြဲကစားေဖာ္ေတြျဖစ္တဲ့ (ဦး) ကိုကိုႀကီး၊ (ဦး) လွေဌး၊ ေနာက္တန္းကေနကစားတဲ့ (ဦး) ေမာင္ေမာင္တင္ တို႔ပါတဲ့ ျမန္မာ့လက္ေရြးစင္ေဟာင္းေတြနဲ႔ ျမန္မာ့လက္ေရြးစဥ္ လူငယ္တို႔ ခ်စ္ၾကည္ေရးကန္ၾကတဲ့ပြဲပါ။ အမွတ္တရပါပဲ၊ သိပ္မေျပးႏိုင္ၾကတဲ့ လက္ေရြးစဥ္ေဟာင္းႀကီးေတြရဲ႕ အေဝးေပး၊ အေဝးကန္စံနစ္သံုးသြားၾကတာ။ လက္ေရြးစဥ္လူငယ္ ၄ ေယာက္ဝိုင္းေနတဲ့ၾကားထဲက ဦးဗဟာဒူးရဲ႕ ေဘာလံုးကို လွည့္ပတ္ထုတ္သြားၿပီး သူ႔ေရွ႕တန္းလူ (ဦး) လွေဌးဆီပို႔ေပးလိုက္တဲ့ကန္ခ်က္ေတြ ခု က်ေနာ္ ျပန္ျမင္ေယာင္မိတယ္။
၁၉၈၂ ခုႏွစ္မွာ က်ေနာ့္ကို အေဖက ႏိုင္ငံျခားသေဘၤာလိုက္ဖို႔ ဦးေမာင္ေမာင္ေက်ာ္ဆီ အပ္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ ဦးေမာင္ေမာင္ေက်ာ္ဆိုတာ ၁၉၈ဝ ဝန္းက်င္က ျမန္မာျပည္ရဲ႕ အခ်မ္းသာဆံုးစာရင္းဝင္တဲ့သူတေယာက္ပါ။ သူ႔႐ံုးခန္းက ဆူးေလဘုရားလမ္း ထားဝယ္တိုက္မွာပါ။ သူကိုင္ထားတဲ့သေဘၤာကုမၸဏီေတြက ခ်ာခ်င္းမရိန္း၊ ယူနတီ စတဲ့ ႏိုင္ငံျခားသေဘၤာကုမၸဏီေတြ။ က်ေနာ္ ႏိုင္ငံကူးလက္မွတ္ရၿပီး ႏိုင္ငံျခားသေဘၤာလိုက္ဖို႔ အလွည့္ေစာင့္ေနတုန္းအခ်ိန္။ ဦးဗဟာဒူးက အိမ္ေရာက္လာၿပီး က်ေနာ့္ကို ေမးတယ္၊ မင္း ခုထိ မသြားရေသးဘူလားတဲ့။ ေစာင့္ေနတုန္းပဲ အန္ကယ္ေရ လို႔ သူ႔ျပန္ေျဖေတာ့ ေကာင္းၿပီ မင္းနဲ႔ ငါ အဲဒီ ဦးေမာင္ေမာင္ေက်ာ္ဆီ နက္ျဖန္သြားမယ္၊ ငါကိုယ္တိုင္ သူ႔ကိုေျပာမယ္၊ သူက အားကစားသမားေတြဆို သိပ္ေလးစားတယ္လို႔ ငါ သိထားတယ္ဆိုၿပီး ေနာက္ေန႔ က်ေနာ္တို႔ ရန္ကုန္ ၃၉ လမ္း (ေအာက္လမ္း) က စားေသာက္ဆိုင္တခုမွာ ခ်ိန္းလိုက္ၾကတယ္။ ဦးေမာင္ေမာင္ေက်ာ္က မေကြးသား၊ မေကြးဇာတိ ဆိုေတာ့ သူ႔ မေကြးတိုင္းက အားကစားသမားေတြ တိုင္းနဲ႔ျပည္နယ္ အားကစားၿပိဳင္ပြဲေတြမွာ အႏိုင္ရေရးအတြက္ အျမဲေထာက္ပ့ံေနက်၊ ႏိုင္ရင္ ဗိုလ္စြဲခဲ့ရင္ တဦးခ်င္းအတြက္ေရာ၊ အသင္းအတြက္ပါ သူ ထိုက္ထိုက္တန္တန္ဂုဏ္ျပဳေနက်။
ေနာက္ေန႔ ဦးဗဟာဒူးခ်ိန္းတဲ့ဆိုင္ေရာကေတာ့ ခဏေနအုန္းကြာ... ငါ နည္းနည္းခ်လိုက္အုန္းမယ္ဆိုၿပီး မႏၱေလးရမ္ ၄ ပက္နဲ႔ ဘဲကင္တစိတ္ မွာပါတယ္။ က်ေနာ့္အတြက္ေတာ့ ဝက္သားေခါက္ဆြဲေၾကာ္ေပါ့။ ေနာက္ က်ေနာ္တို႔ ဦးေမာင္ေမာင္ေက်ာ္ဆီ ခ်ီတက္ခဲ့ၾကတယ္။ သူ႔ B600 ေလးဘီးကားေလးနဲ႔ေပါ့။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ သူ႔ပံုစံက အားကစားသမားတေယာက္ပံုစံ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ဗိုက္ကလည္း ရႊဲေန၊ လူကလည္း ေတာ္ေတာ္ဝေနၿပီ၊ စြပ္က်ယ္ခ်ဳိင္းျပတ္ကို အေပၚကေန ရွပ္အက်ႌလက္တို ၾကယ္သီးမတတ္ဘဲဝတ္ရင္း ကာကီေရာင္ေဘာင္းဘီရွည္၊ ဆင္ၾကယ္တံဆိပ္ ရာဘာဖိနပ္နဲ႔ သူ႔ပံုကို ခုျပန္ျမင္ေနဆဲပါ။
ဦးေမာင္ေမာင္ေက်ာ္ရဲ႕႐ံုးခန္းရွိတဲ့ ထားဝယ္တိုက္ေအာက္ဆံုးထပ္က ထိုင္းအဲယားေဝး႐ံုး၊ အဲဒီ႐ံုးေရွ႕မွာ အေမာင္သေဘၤာသားမ်ား အျမဲရွိၾကတယ္။ သူေဌးဦးေမာင္ေမာင္ေက်ာ္ရဲ႕ကားလာၿပီဆိုတာနဲ႔ အားလံုးတန္းစီ မတ္တပ္ကေလးရပ္ၾကၿပီး မ်က္ႏွာျပၾကတာ၊ သူကလည္း အားလံုးကို သူ႔မ်က္လံုးနဲ႔ ေဝ့ၾကည့္သြား႐ံုပါပဲ။ အဲလိုမ်ဳိးရပ္ၾကရတာ ဦးေမာင္ေမာင္ေက်ာ္ ႐ံုးတက္ခ်ိန္နဲ႔ ႐ံုးဆင္းခ်ိန္ေပါ့၊ ဒါ ေန႔စဥ္ ဒီလိုပဲ။
က်ေနာ္နဲ႔ ဦးဗဟာဒူး ဦးေမာင္ေမာင္ေက်ာ္ရဲ႕႐ံုးခန္းရွိရာကို တက္ခဲ့ၾကတယ္။ သူ႔႐ံုးခန္းေရွ႕မေရာက္ခင္မွာလည္း သေဘၤာလိုက္ဖို႔ေစာင့္ေနၾကတဲ့ ျမန္မာသေဘၤာသားမ်ား တန္းစီလ်က္ေတြ႔ရတယ္။ ဦးဗဟာဒူးက ခပ္တည္တည္ပဲ က်ေနာ့္လက္ဆြဲၿပီး ႐ံုးခန္းလို႔ သူ ယူဆတဲ့ အခန္းတံခါးလက္ကိုင္ကို ဆြဲလွည့္ၿပီးဖြင့္တယ္၊ အထဲက ေလာ့ခ်ထားေတာ့ ဖြင့္မရဘူး။ အဲလိုျဖစ္ေနတုန္း စာေရးလူငယ္ေလးတေယာက္ေျပးလာၿပီး ဟာ... ဦးေလး ဘာကိစၥရွိလို႔လဲ ဦးနဲ႔ဆရာ ခ်ိန္းထားလို႔လား၊ အထဲမွာ ဆရာအစည္းအေဝးလုပ္ေနတယ္၊ ခ်ိန္းထားတာမဟုတ္ဘူးဆိုရင္ က်ေနာ္တို႔ဆရာ့အခန္းထဲ ေပးဝင္ခြင့္မျပဳႏိုင္ပါဘူးဆိုၿပီး ေျပာပါတယ္။
အဲမွာတင္ ဦးဗဟာဒူးက ေအးကြာ ခ်ိန္းေတာ့မထားပါဘူး ငါ သူ႔ေတြ႔ခ်င္လို႔ပါ၊ သူက ဒို႔ ျမန္မာ့လက္ေရြးစဥ္ အားကစားသမားေတြဆို သိပ္ေလးစားတယ္လို႔လည္း ၾကားထားလို႔၊ ေျပာလိုက္ကြာ မင္းဆရာကို ေဘာလံုးကန္တဲ့ ဗဟာဒူးက ေတြ႔ခ်င္လို႔ပါလို႔။ အဲလိုလဲေျပာလိုက္ေရာ စာေရးေလးတင္မကဘူး ေဘးမွာရွိေနၾကတဲ့ သေဘၤာသားေတြကပါ ဟာ ဦးဗဟာဒူးလား ေတြ႔ရတာဝမ္းသာလိုက္တာဗ်ာ၊ က်ေနာ္တို႔သိပ္ႀကိဳက္ခဲ့ၾကတဲ့ ဦးဗဟာဒူးပဲ၊ ခုလိုအျပင္မွာ အနီးကပ္ေတြ႔ရတာ ဝမ္းသာလိုက္တာဗ်ာဆိုၿပီး ဝိုင္းႏႈတ္ဆက္ၾကပါေလေရာ...
အဲဒီတုန္း စာေရးေလး သြားေျပာလိုက္လို႔ထင္ပါရဲ႕ ဦးေမာင္ေမာင္ေက်ာ္ကိုယ္တိုင္ တံခါးဖြင့္ၿပီး က်ေနာ္ ေမာင္ေမာင္ေက်ာ္ပါ၊ ဦးဗဟာဒူး က်ေနာ့္ဆီလာတဲ့အတြက္ ဝမ္းေျမာက္ဝမ္းသာႀကိဳဆိုပါတယ္ဆိုၿပီး ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်း လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္ၿပီး ႐ံုးခန္ထဲဝင္ခဲ့ၾကတယ္။ ႐ံုးဧည့္ခန္းမွာထိုင္ၾကရင္း ဦးေမာင္ေမာင္ေက်ာ္က က်ေနာ့္ဆီခုလို ဦးဗဟာဒူးလာလည္တာ ေက်းဇူးလည္းတင္ ဝမ္းလည္းသာပါတယ္၊ က်ေနာ္ ဘာမ်ားကူညီရပါမလဲလို႔ေမးေတာ့ ဦးဗဟာဒူးက ဘာမွေကြ႔ဝိုက္မေနဘဲ ေအးဗ်ာ ေဟာဒါ က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္းရဲ႕သား မင္းေက်ာ္ခိုင္၊ က်ေနာ့္တူ က်ေနာ့္သားဆိုလည္း မမွားဘူးေပါ့ဗ်ာ၊ သူ သေဘာၤာလိုက္ဖို႔အတြက္ ခင္ဗ်ားဆီလာခဲ့တာ၊ လာပါဗ်ာ အျပင္လက္ဖက္ရည္ဆိုင္သြားရေအာင္၊ ေအးေအးေဆးေဆး စကားေျပာၾကတာေပါ့ဆိုၿပီး ေခၚပါေလေရာ၊ ဦးဗဟာဒူးက သူေဌးေတြဘာေတြ ၾကည့္ေနတာမဟုတ္ဘူး၊ သူ႔စိတ္ထဲရွိတာေျပာခ်င္တာကို ဟန္မေဆာင္ဘဲေျပာလိုက္တာ။
ဦးေမာင္ေမာင္ေက်ာ္ကေတာ့ နားလည္တဲ့ပံုနဲ႔ က်ေနာ္ အျပင္သြားလို႔မရေသးပါဘူး အလုပ္မ်ားေနလို႔ပါ၊ ဒီေနရာမွာလည္း ေျပာလို႔ရပါတယ္လို႔ ျပန္ေတာင္းပန္တယ္။ အဲဒါဆိုလည္း က်ေနာ္ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းပဲေျပာမယ္ ေမးမယ္၊ သူ ခင္ဗ်ားဆီကေန သေဘၤာတက္ဖို႔ ေငြဘယ္ေလာက္ေပးရမလဲ၊ အျပတ္ေျပာဗ်ာ၊ ေယာက်ၤားခ်င္းေတြပဲဆိုၿပီးေျပာခ်လိုက္တာ။ ဦးေမာင္ေမာင္ေက်ာ္လည္း ဝုန္းဆို ထိုင္ခံုကေန မတ္တပ္ရပ္လိုက္ၿပီး က်ေနာ္ ဒီအလုပ္ကိစၥအတြက္ ဘယ္သူ႔ဆီကမွ တျပားတခ်ပ္မွ မယူဘူး၊ ကိုယ့္ႏိုင္ငံသားေတြ အလုပ္အဆင္ေျပဖို႔သက္သက္ ေစတနာနဲ႔ကူညီတာပါ၊ မင္းေက်ာ္ခိုင္ကိုလည္း က်ေနာ္သိေနတာပဲ အခ်ိန္ေလးနည္းနည္းေစာင့္ေပးဖို႔ပဲ၊ သူ႔အလွည့္ေရာက္ဖို႔ က်ေနာ္ တာဝန္ယူပါတယ္လို႔ျပန္ေျပာေတာ့ က်ေနာ္ကေတာ့ ဒီေလာကမွာ အေပးအယူေတြရွိတယ္ၾကားထားလို႔ ေျပာင္ေမးတာ၊ ဒါဆို ခင္ဗ်ားကတိအတိုင္း ဆိုၿပီးတာပဲဗ်ာ ... က်ေနာ္တို႔ ႏႈတ္ဆက္ျပန္ခဲ့ၾကတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ သူ ဗိုလ္မွဴးဘဝနဲ႔ပါ။ သူ႔ကို ေအာင္ဆန္းအားကစားၿပိဳင္ကြင္းမွာ အလုပ္ေနရာေပးတာေတာင္ လက္မခံခဲ့ဘူး၊ ေဘာလံုးကန္တာကလြဲလို႔ က်န္တာ သူ ဘာမွစိတ္မဝင္စားဘူးဆိုၿပီး ျငင္းခဲ့တယ္။ သူ႔အိမ္သူဇနီး အန္တီေဒၚခင္သန္းျမင့္ ဆံုးသြားၿပီး ေနာက္အိမ္ေထာင္ျပဳခဲ့ေသးတယ္၊ ေနာက္အိမ္ေထာင္က်ၿပီး မဂၤလာဒံုမွာသြားေနၾကတယ္။ ဦးဗဟာဒူးဆံုးေတာ့ သူ႔အသက္ ၅ဝ မရွိေသးဘူးလို႔ ၾကားတယ္။ သူ မဆံုးခင္မွာ ျပည္တြင္းျပည္ပက သူ႔အေပၚေလးစားတဲ့ ျမန္မာေဘာလံုးပရိသတ္ေတြက သူ လိုအပ္တာေတြ ဝိုင္းဝန္းေထာက္ပံ့ခဲ့ၾကတယ္။
(တခ်ိန္တုန္းက အာရွေဘာလံုးေလာကမွာ အာရွေဘာလံုးအသင္းရဲ႕ကပၸတိန္လို႔တင္စားခဲ့ၾကတဲ့ ျမန္မာေဘာလံုး အေက်ာ္အေမာ္ အန္ကယ္ဦးဗဟာဒူးအတြက္ အမွတ္တရ ေရးျဖစ္တာပါ။)
မင္းေက်ာ္ခိုင္
No comments:
Post a Comment