ႏိုင္ငံေရးလုပ္ရင္ အေဆာင္က ထုတ္မယ္တဲ့လား (ကိုညိဳ)

ဒီဇင္ဘာလ ၃ ရက္ေန႔ထုတ္ ရန္ကုန္တိုင္းမ္သတင္းစာမွာ တကၠသိုလ္အေဆာင္ေန ေက်ာင္းသားေတြ ႏိုင္ငံေရးလုပ္ေဆာင္ရင္ အေဆာင္ကထုတ္ပစ္မယ့္အေၾကာင္း အဆင့္ျမင့္ပညာဦးစီးဌာန အရာရိွတေယာက္ရဲ႕ ေျပာၾကားခ်က္ကို ကိုးကားၿပီး သတင္းတပုဒ္ေဖာ္ျပသြားတာကို စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ ဖတ္လိုက္ရတယ္။ “ႏိုင္ငံေရးနဲ႔ႏြယ္သူေတြကို လက္ခံပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ အေဆာင္စည္းကမ္းအတိုင္း ႏိုင္ငံေရးလုပ္လို႔မရဘူး၊ လုပ္ရင္ေတာ့ ထုတ္ပစ္မွာ” လို႔ အဆိုပါ အဆင့္ျမင့္ပညာဦးစီးဌာန အရာရိွဆိုသူရဲ႕ မိန္႔မွာခ်က္ကိုလည္း ေတြ႔ရပါတယ္။ ဒီေတာ့ က်ေနာ္တို႔ႏိုင္ငံဟာ ဘယ္စနစ္အေပၚရပ္၊ ဘယ္လမ္းစဥ္နဲ႔ ေလွ်ာက္ၿပီး ဘယ္လိုပညာေရးစနစ္မ်ဳိးကို အေမြေပးမွာလဲဆိုတာ ေမးစရာျဖစ္လာသလိုေျပာစရာေတြလည္း ရိွလာပါၿပီ။ 

တခ်ိန္က အေရွ႕ေတာင္အာရွမွာ ပညာအရာ ထိပ္တန္းေရာက္ေစတဲ့ ဒီမိုကေရစီပညာေရးကို က်င့္သံုးခဲ့လို႔ ဂုဏ္သိကၡာတက္ခဲ့တဲ့ ျမန္မာႏိုင္ငံဟာ ႏွစ္ေပါင္း ၅၀ နီးပါး အာဏာရွင္စိတ္ႀကိဳက္ ပညာေရးစနစ္ကို အရည္မရ အဖတ္မရ က်င့္သံုးခဲ့လို႔ ပညာတတ္မ်ဳိးဆက္ေတြ ျပတ္ခဲ့တယ္။ တိုင္းျပည္ေအာက္က် ေနာက္က်ျဖစ္ၿပီး ကမၻာ့ ဖဲြ႔ၿဖိဳးမႈအနိမ့္ဆံုးႏိုင္ငံစာရင္းဝင္ခဲ့တာကိုလည္း သတိျပဳမိၾကမွာပါ။ လြတ္လပ္ေရးရၿပီး အႏွစ္ ၂၀ ေက်ာ္မွာ ပထမမ်ဳိးဆက္ ဒီမိုကေရစီေခတ္ေကာင္းမီ ပညာတတ္ေတြရဲ႕ေက်းဇူးေၾကာင့္ တိုင္းျပည္ရဲ႕ ဖံြ႔ၿဖိဳးမႈအရိွန္အဝါေလး ဟန္မပ်က္ရိွခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ ၁၉၆၂ စစ္အာဏာသိမ္းၿပီး တပါတီ အာဏာရွင္စနစ္ကေန ေမြးထုတ္လိုက္တဲ့ က်ေနာ္တို႔မ်ဳိးဆက္ေတြနဲ႔ ဒုတိယအႀကိမ္အာဏာသိမ္းယူတဲ့ ဒီကေန႔မ်ဳိးဆက္သစ္လူငယ္ေတြေခတ္ေရာက္ေတာ့ တိုင္းျပည္ရဲ႕ ပညာေရးနဲ႔ စီးပြားေရး၊ ႏိုင္ငံေရး၊ က်န္းမာေရးစတဲ့ က႑အသီးသီး ဘယ္ပံုဘယ္လမ္းဆိုက္ေရာက္သြားသလဲဆိုတာ ဘယ္သူမဆို က်မ္းကိုးမပါ အလြတ္ေျပာႏိုင္ၾကပါတယ္။ 


ေရျမင့္မွ ၾကာတင့္တယ္ဆိုသလို က်င့္သံုးတဲ့စနစ္အေပၚမွီတည္ၿပီး တိုင္းျပည္ဖံြ႔ၿဖိဳး တိုးတက္တယ္၊ မတိုးတက္ဘူးဆိုတာ အေျဖထြက္လာတာပါ။ ဒီမိုကေရစီစနစ္က်င့္သံုးေတာ့မယ္ဆိုရင္ ဒီမိုကေရစီပညာေရးစနစ္ကို မ်ဳိးေစ့ခ်ရမွာျဖစ္တယ္။ ဒါမွ ဒီမိုကေရစီစိတ္ဓာတ္နဲ႔ ဒီမိုကေရစီ ယဥ္ေက်းမႈေတြဖံြ႔ၿဖိဳးၿပီး ဒီမိုကေရစီအေလ့အက်င့္ေကာင္းေတြ စည္ပင္လာမွာျဖစ္တယ္။ အေနာက္ဥေရာပႏိုင္ငံေတြမွာ ႏွစ္ရာေထာင္ခ်ီၿပီး ဒီမိုကေရစီစနစ္နဲ႔ စိတ္ဓာတ္ေတြ အျမစ္တြယ္ခဲ့ေလေတာ့ က်ေနာ္တို႔လို အာဏာရွင္စနစ္ေအာက္ေနထြက္လာခဲ့သူေတြ တကယ့္ကို မ်က္ေစ့သူငယ္၊ နားသူငယ္ျဖစ္ေနရတယ္။ သူမ်ားေတြက လူတေယာက္ရဲ႕အခြင့္အေရးနဲ႔ အဓိပၸာယ္ေတြကို ေက်ာ္လြန္ၿပီး လူ႔ပတ္ဝန္းက်င္နဲ႔ သတၱေလာကရဲ႕ ဖံြ႔ၿဖိဳးေရးနဲ႔ဟန္ခ်က္ေတြကိုျမႇင့္တင္ေပးေနခ်ိန္ က်ေနာ္တို႔ျပည္သူေတြက မိမိ အသက္ရွင္သန္ေနထိုင္မႈရဲ႕အဓိပၸာယ္ကိုေတာင္ ဝိုးတဝါးျဖစ္ေနတုန္းပါ။ ပညာအရာထက္ အစာအိမ္ရဲ႕ လိုအပ္ခ်က္အရ၊ ၾကက္ကေလး၊ ငွက္ကေလးေတြလို ေန႔စဥ္ရွာေဖြျဖည့္ဆည္းေနရတုန္းပါ။ အရာအားလံုးရဲ႕အေျခခံဟာ အဆင့္မမီတဲ့ ပညာေရးစနစ္ကေန ျမစ္ဖ်ားခံလာတာျဖစ္တယ္။ 

နာမည္ခံ႐ံုသက္သက္မဟုတ္ဘဲ အမွန္တကယ္ ဒီမိုကေရစီပညာေရးကို မ်ဳိးေစ့ခ်ေပးဖို႔ လိုအပ္ပါတယ္။ ျမန္မာျပည္ဟာ အေနာက္ႏိုင္ငံနဲ႔ ဥေရာပဆိုတာကေတာ့ အေတာ္ေဝးပါတယ္၊ ေရေၾကာေျမေၾကာဆက္စပ္ေနတဲ့ က်ေနာ္တို႔ အိမ္နီးခ်င္းကမၻာ့အႀကီးဆံုး ဒီမိုကေရစီႏိုင္ငံႀကီးရဲ႕ တကၠသိုလ္နဲ႔ ေကာလိပ္ေတြမွာ ေက်ာင္းသားေတြ ဘယ္နည္းဘယ္ပံု ဒီမိုကေရစီ ပညာေရး၊ ယဥ္ေက်းမႈနဲ႔ စိတ္ဓာတ္ေတြ ဘယ္လိုအစဥ္အလာရိွရိွ က်င့္သံုးေနသလဲဆိုတာကို ဒီကေန႔ က်ေနာ္တို႔ႏိုင္ငံ အဆင့္ျမင့္ပညာဦးစီးဌာန အရာရိွႀကီးေတြ သြားေရာက္ေလ့လာသင့္ပါတယ္။ 

က်ေနာ္ဟာ ျမန္မာ့ဒီမိုကေရစီအေရး လႈပ္ရွားေဆာင္ရြက္ရင္း အိႏိၵယႏိုင္ငံ နယူးေဒလီမွာ ႏွစ္အေတာ္ၾကာေနထိုင္ခဲ့ရာက ေဒလီယူနီဗာစီတီ (DU) နဲ႔ ဂ်ဝါဟာလာေန႐ူး ယူနီဗာစီတီ(JNU)မွာ ျမန္မာ့အေရး ကင္ပိန္းေတြ လုပ္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ အိႏိၵယႏိုင္ငံရဲ႕ ႏိုင္ငံေရးသမားမ်ဳိးဆက္သစ္ေတြနဲ႔ ဝန္ထမ္းေကာင္း၊ အရာရိွေကာင္းေတြ ေမြးထုတ္ေပးေနတဲ့ ဂ်ဝါဟာလာေန႐ူး တကၠသိုလ္က ေက်ာင္းသားတခ်ဳိ႕နဲ႔ေရာ၊ ပေရာ္ဖက္ဆာတခ်ဳိ႕နဲ႔ပါ အေရးေတာ္ပံုမ်က္ႏွာနဲ႔ ရင္းႏွီးခင္မင္ခဲ့ပါတယ္။ DU ေရာ JNU မွာပါ ေက်ာင္းဝင္းထဲမဝင္ခင္ ျခံစည္း႐ိုးေတြ၊ အေဆာက္အဦနံရံေတြ၊ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္နဲ႔ ဘတ္စ္ကားမွတ္တိုင္ေတြ၊ သစ္ပင္ေတြမွာ အရင္ဆံုးေတြ႔ရမွာက ႏိုင္ငံေရးပါတီေတြ၊ လက္ဝဲ လက္ယာ ေက်ာင္းသားသမဂၢအဖဲြ႔အစည္းေတြရဲ႕ ကင္ပိန္းပိုစတာေတြပဲျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီေနာက္ စားေသာက္ဆိုင္ေတြ၊ ကင္တင္းနဲ႔ စာသင္ေဆာင္မွာတင္မက ေက်ာင္းေဆာင္ေတြ၊ လူျမင္ကြင္းနံရံေတြမွာပါ ႏိုင္ငံေရး ပိုစတာေတြ ဗလပြ ေတြ႔ရပါတယ္။ ကာတြန္း႐ုပ္ေျပာင္ေတြ၊ ကဗ်ာတိုေတြနဲ႔ အဆိုအမိန္႔ေလးေတြ၊ ေႂကြးေၾကာ္သံေတြကို ဒီဇိုင္းအမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ စိတ္ဝင္စားဖို႔ေကာင္းေအာင္ ကပ္ထားၾကတယ္။ 

တကၠသိုလ္မွာ မိမိတို႔ စိတ္သန္ရာသန္ရာ အေတြးအေခၚနဲ႔ ဝါဒအမ်ဳိးမ်ဳိးကို ရွင္သန္ခြင့္ေပးထားတယ္။ ႏိုင္ငံတဝွမ္းက တကၠသိုလ္၊ ေကာလိပ္ေတြမွာ ေက်ာင္းသားသမဂၢ ေရြးေကာက္ပဲြေတြလုပ္ၿပီဆိုရင္ လက္ဝဲ၊ လက္ယာ၊ ဆိုရွယ္၊ လစ္ဗရယ္ အေရာင္အေသြးစံု မိမိတို႔ဆိုင္ရာဆိုင္ရာ ကိုယ္စားလွယ္အတြက္ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ မဲဆြယ္ၾကတယ္။ ေက်ာင္းသားသမဂၢဆိုတာကလည္း တခုတည္းရိွေနတာ မဟုတ္ဘူး။ NSUI (National Student Union of India) SFI (Student Federation of India) AISF (All India Student Federation) စသျဖင့္ တႏုိင္ငံလံုးအတိုင္းအတာနဲ႔ဆိုင္တဲ့ ေက်ာင္းသားသမဂၢေတြ အမ်ားႀကီးရိွတယ္။ 

ၿပီးေတာ့ သူ႔ျပည္နယ္အလိုက္ ေက်ာင္းသားသမဂၢေတြ အမည္အမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ရိွၾကတယ္။ ဥပမာ မဏိပူရျပည္နယ္မွာ MUSU (Manipur University of Student Union) MSU (Mizoram Student Union) စတဲ့ တျခားျပည္နယ္ေတြလည္း သူ႔ျပည္နယ္အလိုက္ အနည္းဆံုး ေက်ာင္းသားသမဂၢေတြ ၂ ခု ၃ ခု စီ ရိွၾကတာပါပဲ။ ဒါ့အျပင္ အိႏိၵယအေရွ႕ေျမာက္ေဒသက ျပည္နယ္ေတြ (၇) ခုေပါင္းၿပီး NESU (Nort-East Students Union) ဆိုၿပီး ေဒသႏၱရကို အစဲြျပဳၿပီး ေပါင္းစည္းထားတဲ့ ေက်ာင္းသားသမဂၢ တပ္ေပါင္းစုမ်ဳိးလည္း ရိွပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ဆီကလို သမဂၢအမ်ဳိးမ်ဳိးကဲြတိုင္း ညီညြတ္ေရးၿပိဳကဲြတယ္လို႔ မျမင္ၾကဘူး။ တခုတည္း တမ်ဳိးတည္းေအာက္မွာ အယူအဆအမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ တေယာက္နဲ႔တေယာက္ တစုနဲ႔တစု ထိုးႏွက္တိုက္ခိုက္ေနတာကမွ ညီညြတ္ေရးၿပိဳကဲြတာ ျဖစ္တယ္။ တကယ္တန္း ေက်ာင္းသားသမဂၢေတြ ဖဲြ႔စည္းခြင့္ဆိုတာ ဒီမိုကေရစီက်င့္သံုးတဲ့ ႏုိင္ငံတိုင္းမွာ ရိွရမွာပါ။ ျမန္မာႏုိင္ငံမွာဆို ေက်ာင္းသားသမဂၢအဖဲြ႔အစည္းေတြ၊ ဖယ္ဒရယ္ေက်ာင္းသားအဖဲြ႔အစည္းေတြ၊ လူငယ္အဖဲြ႔အစည္းေတြ ျပည္နယ္နဲ႔တိုင္းအႏွံ႔သာမက ေဒသႏၲရအလိုက္ ရိွသင့္တာၾကာပါၿပီ။ 

အိႏိၵယမွာေတာ့ က်ေနာ္တို႔ဟာ ျမန္မာႏုိင္ငံလံုးဆိုင္ရာ ေက်ာင္းသားမ်ားအဖဲြ႔ခ်ဳပ္ (All Burma Students League - ABSL) ဆိုတဲ့နာမည္နဲ႔ နယူးေဒလီအပါအဝင္ အိႏိၵယေတာင္ပိုင္း၊ ေျမာက္ပိုင္းနဲ႔ အေရွ႕ေျမာက္ ၇ ျပည္ေထာင္ေတြအထိ စည္း႐ံုးေရးဆင္းၿပီး အိႏိၵယ ေက်ာင္းသားသမဂၢေတြနဲ႔အတူ ျမန္မာ့ဒီမိုကေရစီအေရးကိစၥေတြ ပူးေပါင္းလုပ္ေဆာင္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ABSL အဖဲြ႔ရဲ႕ ေဆာင္ပုဒ္က "ေက်ာင္းနံရံမွသည္ လႊတ္ေတာ္တိုင္ဖ်ားဆီသို႔ ခြပ္ေဒါင္းေအာင္လံ တလူလူလႊင့္ထႏိုင္ရမည္" ဆိုတာပဲ။ ေက်ာင္းသားေတြ တေန႔က်ရင္ ျမန္မာ့ႏိုင္ငံေရးကို ဦးေဆာင္ႏုိင္ရမယ္ဆိုတဲ့အဓိပၸာယ္ကို ေဖာ္ညႊန္းထားတာ ျဖစ္တယ္။ က်ေနာ္တို႔ ႐ံုးခန္းနံရံ ခြပ္ေဒါင္းအလံေတာ္ရဲ႕ေအာက္မွ အဲဒီစာတန္းေလးေရးထိုးၿပီး စိတ္ဓာတ္ျမႇင့္တင္ထားပါတယ္။ ျမန္မာျပည္က ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ မင္းကိုႏိုင္နဲ႔တကြ ေက်ာင္းသားလူငယ္ေတြ အျမန္ဆံုးလြတ္ေျမာက္ေရး၊ တကၠသိုလ္ေတြ အျမန္ဆံုးဖြင့္လွစ္ေရး၊ လြတ္လပ္တဲ့ေက်ာင္းသားသမဂၢ ဖဲြ႔စည္းေပးေရး၊ ဒီမိုကေရစီပညာေရးကို အေကာင္အထည္ေဖာ္ေရး စတဲ့ ေက်ာင္းသားအခြင့္အေရးေတြသာမက ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္နဲ႔ ႏုိင္ငံေရးအက်ဥ္းသားအားလံုးကို ႁခြင္းခ်က္မရိွ လႊတ္ေပးေရး၊ ၁၉၉၀ ေရြးေကာက္ပဲြရလဒ္ေလးစားေရး၊ ျပည္တြင္းစစ္ရပ္စဲေရး စတဲ့ ႏုိင္ငံေရး ေတာင္းဆိုမႈေတြကိုပါ အိႏိၵယေက်ာင္းသားသမဂၢေတြနဲ႔အတူ အိႏိၵယအစိုးရကတဆင့္ ဖိအားေပးတိုက္တြန္းတာမ်ဳိးေတြ လုပ္ခဲ့ၾကတယ္။ Free Aung San Suu Kyi ကင္ပိန္းေတြကို တကၠသိုလ္ေက်ာင္းဝင္းေတြထဲမွာ ေက်ာင္းသားသမဂၢေတြနဲ႔စုေပါင္းၿပီး လက္တဲြလုပ္ခဲ့ၾကတယ္။ 

တကယ္ေတာ့ အေတြးအေခၚနဲ႔ ရပ္တည္ခ်က္မတူတဲ့ NSUI ၊ SFI ၊ AISF_AISA အဖဲြ႔ႀကီးေတြ အပါအဝင္ တျခား အိႏိၵယေက်ာင္းသားသမဂၢအဖဲြ႔ေတြဟာ သူတို႔အခ်င္းခ်င္း ႏုိင္ငံေရးစင္ျမင့္တခုထဲေပၚမွာ အတူတူတဲြေဟာေျပာတာမ်ဳိး အလုပ္အတူလုပ္တာမ်ဳိး လုပ္ေလ့လုပ္ထ မရိွပါဘူး။ ေၾကျငာခ်က္ စာရြက္ေလးတရြက္ထုတ္ဖို႔ကိုေတာင္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ဖို႔ လြယ္ကူတ့ဲအလုပ္ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္တို႔ ျမန္မာ့အေရးနဲ႔ပတ္သက္ရင္ စာနာယိုင္းပင္းမႈေတြနဲ႔ အခ်ိန္မေရြး အားေပးကူညီေလ့ရိွတာကို သတိျပဳမိပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ဟာ သူတို႔တကၠသိုလ္ဝင္းထဲမွာ ေဟာေျပာေဆြးေႏြးပဲြေတြ၊ ဂီတေဖ်ာ္ေျဖပဲြေတြ၊ ရန္ပံုေငြရွာမုန္႔ေရာင္းပဲြေတြကို မၾကာခဏ အတူတဲြလုပ္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ မည္သည့္ NGO အဖဲြ႔ေတြ၊ ႏိုင္ငံေတြရဲ႕ အေထာက္အပ့့ံမွမရယူဘဲ မိမိတို႔ဖာသာ တကၠသိုလ္ဝင္းထဲ ျမန္မာအစားအေသာက္ေတြေရာင္း၊ ပန္းခ်ီကားေတြ ပိုစ္စကဒ္နဲ႔ တီရွပ္ေတြေရာင္းၿပီး ရန္ပံုေငြရွာ လႈပ္ရွားခ့ဲၾကတာ ျဖစ္တယ္။ ႏုိင္ငံေတြ၊ လူမ်ဳိး၊ ဘာသာစကားကဲြျပားေပမယ့္ လြတ္လပ္မႈနဲ႔ ဒီမိုကေရစီအေပၚ ယံုၾကည္တဲ့အရာမွာ မကဲြျပားၾကသူမို႔ ေက်ာင္းသားခ်င္း ညီအကိုလို ေထာက္ပ့ံယိုင္းပင္းမႈေတြ ရခဲ့ပါတယ္။ ဒါဟာ ဒီမိုကေရစီနဲ႔ လြတ္လပ္မႈအေပၚ ႏုိင္ငံခ်င္းကဲြေပမယ့္ ယံုၾကည္ခ်က္တူလို႔ ေသြးစည္းမႈေပးၾကတဲ့ အျပည္ျပည္ဆိုင္ရာ ေက်ာင္းသားမ်ားရဲ႕လကၡဏာတရပ္ ျဖစ္တယ္။ 

သူတို႔ေက်ာင္းသားအဖဲြ႔အစည္းေတြ ႏုိင္ငံေရးတက္ႂကြမႈနဲ႔ လႈပ္ရွားမႈေတြကလည္း အတုယူခ်င္စရာပါ။ JNU တကၠသိုလ္မွာ ေရြးေကာက္ပဲြရိွတယ္ဆိုရင္ တလႀကိဳၿပီး ဆိုင္ရာဆိုင္ရာ သမဂၢအဖဲြ႔ေတြ ကင္ပိန္းလုပ္ၾကပါတယ္။ ေက်ာင္းေဆာင္ေတြမွာလည္း ေဆြးေႏြးပဲြေတြ၊ ျငင္းခံုမႈေတြ ဟိုေနရာတစု ဒီေနရာတဝိုင္း ေတြ႔ရတတ္တယ္။ သူ႔သမဂၢနဲ႔သူ အၿပိဳင္အဆိုင္ ေက်ာင္းဝင္းထဲမွာ မဲဆြယ္ၾကတယ္။ ေက်ာင္းဝင္းထဲက လက္ဖက္ရည္ဆိုင္၊ မုန္႔ဆိုင္နဲ႔ စာသင္ေဆာင္အဝင္ဝေတြ ေက်ာင္းေဆာင္ေတြနံရံေတြၾကည့္လိုက္ရင္ ပိုစတာေရာင္စံု ေဖြးေနတာပဲ။ ေက်ာင္း ကြန္ဖရင့္ခန္းမေတြမွာသမဂၢ ေခါင္းေဆာင္ေတြအသီးသီးက တရားေတြေဟာ၊ Debate ေတြ လုပ္ၾကတယ္။ အဲဒီ သမဂၢေခါင္းေဆာင္ေတြေနာက္မွာ ႏုိင္ငံေရးပါတီေတြကလည္း အားေပးေထာက္ခံေနၾကတယ္။ ရန္ပံုေငြေထာက္ပံ့တာေတြကအစ ရိွတယ္။ တခ်ိန္မွာ သူတို႔ပါတီရဲ႕အင္အားနဲ႔ မဲဆႏၵရွင္၊ ပါတီႏုိင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္ေတြလည္း ျဖစ္လာၾကမွာကိုး...။ ႏုိင္ငံေရး ေကဒါေတြအျဖစ္ ေမြးျမဴထားတာ ျဖစ္တယ္။ ႏုိင္ငံေရးသမားေကာင္းေတြျဖစ္လာေစဖို႔ ေျမေတာင္ေျမႇာက္ေပးၾကတယ္။ အာဏာရအစိုးရကို ေထာက္ခံတဲ့ ေက်ာင္းသားကိုယ္စားလွယ္ေတြရိွသလို၊ အတိုက္အခံပါတီေတြရဲ႕ မူဝါဒကိုႀကိဳက္တဲ့ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ေတြ၊ အုပ္စုေတြလည္းရိွတာပဲ။ သူတို႔ဆီမွာ ႏုိင္ငံေရးမ်ဳိးဆက္မျပတ္ေအာင္ ေမြးျမဴပါတယ္။ သူတို႔အစိုးရကသာ တကၠသိုလ္ႏုိင္ငံေရးနဲ႔ လာေရာက္ဆက္စပ္ေနတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ႏုိင္ငံတကာက ႏုိင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္ႀကီးေတြ၊ တိုင္းျပည္ေခါင္းေဆာင္ေတြ၊ ဘာသာရပ္ဆိုင္ရာ၊ လူ႔အခြင့္အေရး၊ ဒီမိုကေရစီေရးဆိုရင္ ပုဂိၢဳလ္အေက်ာ္အေမာ္ေတြလည္း တကၠသိုလ္ထဲမွာ လာေရာက္ေဟာေျပာေဆြးေႏြးမႈေတြ လုပ္ၾကတာေတြ ရိွပါတယ္။ တကၠသိုလ္နဲ႔ ႏုိင္ငံေရးကို ခဲြျခားပစ္လို႔မရပါဘူး။ 

ဒီမိုကေရစီပညာေရးမွာ ေက်ာင္းသားေတြ ႏုိင္ငံေရးမလုပ္ရလို႔ေျပာရင္ ဟားတိုက္ၾကလိမ့္မယ္။ ဒီမိုကေရစီစနစ္က်င့္သံုးတဲ့ ႏုိင္ငံတိုင္း ေက်ာင္းသားေတြ ႏုိင္ငံေရးလုပ္ၾကတယ္။ ေက်ာင္းဝင္းထဲလည္း လုပ္တယ္။ ေက်ာင္းေဆာင္ေတြမွာလည္း လုပ္တယ္။ လူငယ္ေတြ ၁၉ နွစ္ ၂၀ ေက်ာ္ အဆင့္ျမင့္ပညာသင္ယူသူတိုင္း ကိုယ္ပိုင္အေတြးအေခၚနဲ႔ ေလ့လာဆံုးျဖတ္ခြင့္ ရိွၿပီးသားပါ။ သူတို႔ကို ဘာမလုပ္ရဘူး၊ ညာမလုပ္ရဘူးလို႔ ပညတ္တာမ်ဳိး ဘယ္အစိုးရ၊ ဘယ္တကၠသိုလ္ အာဏာပိုင္ေတြမွ မလုပ္ၾကဘူး။ လုပ္ခြင့္လည္းမရိွဘူး။ တကၠသိုလ္ဖဲြ႔စည္းပံုနဲ႔ ဥပေဒမွာကိုယ္က လြတ္လပ္စြာ ပညာသင္ၾကားခြင့္နဲ႔ ေတြးေခၚယံုၾကည္ခြင့္ ျပ႒ာန္းခ်က္ ပါရိွၿပီးသားပါ။ စာေမးပဲြပံုမွန္ေအာင္ဖို႔က ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ အဓိကတာဝန္ျဖစ္သလို ေက်ာင္းစာျပင္ပက မိမိတို႔ ႏွစ္သက္ရာ အေတြးအေခၚနဲ႔ အယူဝါဒကို လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေလ့လာလိုက္စားၾကတယ္။ ျမည္းစမ္းၾကတယ္။ ဒါဟာ သင္ယူမႈ ျဖစ္တယ္။ ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ က်ယ္ေျပာတဲ့ ပညာသင္ယူမႈနဲ႔ လူမႈေလာက ေလ့လာမႈနယ္ပယ္ကို ေဘာင္ေတြ နယ္နမိတ္ေတြနဲ႔ ကန္႔သတ္စည္းျခားေနတာမ်ဳိး အဆင့္ျမင့္ ပညာေရးနယ္ပယ္မွာ မလုပ္ၾကဘူး။ 

အမွန္တကယ္ ဒီမိုကေရစီပညာေရးကို အျမစ္တြယ္ခိုင္ခံ့ဖို႔ဆိုရင္ ေန႔ကေလးထိန္းေက်ာင္းနဲ႔ မူလတန္းေက်ာင္းမွာကတည္းက ဒီမိုကေရစီအေလ့အထနဲ႔ အေတြးအေခၚေတြကို ထည့္သြင္းေပးၾကတာ ျဖစ္တယ္။ ဥပမာ ကေလးေတြ ၂ ႏွစ္ေလာက္ကတည္းက ၅ ႏွစ္အရြယ္အထိ ႐ုပ္စံုစာအုပ္ေတြကိုျပသၿပီး အျမင္ကတဆင့္ အသိပညာကို စၿပီးသင္ၾကားေပးတယ္။ လႈပ္ရွားမႈေတြ၊ ကစားေျပးခုန္မႈေတြ၊ ကဗ်ာေတြ သီခ်င္းေတြနဲ႔ လိမၼာယဥ္ေက်းေအာင္ ခဲြျခားဆက္ဆံမႈမရိွေအာင္ ၾကံ့ခိုင္သန္စြမ္းေအာင္၊ ဉာဏ္ရည္ျပည့္ဝေအာင္ သင္ၾကားေပးတယ္။ ေန႔ကေလးထိန္းေက်ာင္းမွာ စာသင္မွ ပညာသင္တာလို႔ သတ္မွတ္တာ မဟုတ္ဘူး။ အေတြးအသိေတြ ေရွးဦးသင္ေပးရတာ ျဖစ္တယ္။ ေရာင္စံု႐ုပ္ပံုေတြနဲ႔ စာအုပ္ေလးထဲမွာ လူ႐ုပ္ပံုအမ်ဳိးမ်ဳိး၊ တိရိစာၦန္ပံုအမ်ဳိးမ်ဳိး၊ အိမ္အမ်ဳိးမ်ဳိး၊ သစ္ပင္အမ်ဳိးမ်ဳိး အေဆာက္အဦအမ်ဳိးမ်ဳိး ပံုေတြကို အဲဒီ ကေလးက ေန႔တိုင္း ထပ္တလဲလဲ မ႐ိုးေအာင္ၾကည့္ေနလိမ့္မယ္။ အဲဒါ မတူကဲြျပားမႈေတြ အတူေပါင္းဖက္ႏိုင္တယ္ဆိုတဲ့ သေဘာတရားကို ဦးဆံုးသင္ၾကားေနတာ ျဖစ္တယ္။ ပံုထဲမွာ လူျဖဴ၊ လူမည္း၊ လူဝါ၊ လူညိဳ အသားအေရာင္ကဲြေနသူေတြ၊ မတူညီတဲ့ပံုပန္းသဏၭာန္ေတြ၊ ကိုးကြယ္ရာ ဘာသာေရးေက်ာင္း အမ်ဳိးမ်ဳိး၊ အိမ္ပံုစံအမ်ဳိးမ်ဳိး သတၱ၀ါအမ်ဳိးမ်ဳိး ေပ်ာ္ျမဴးေနပံု၊ လက္တဲြေနပံုေတြ ျပသထားတယ္။ ကေလးေတြကစားတဲ့အခါမွာ ျဖစ္ေစ၊ စားတဲ့အခါ ျဖစ္ေစ မွ်တမႈေတြ၊ အလွည့္က်စနစ္ေတြ၊ တန္းစီရတာေတြ၊ ကိုယ္ကစားတဲ့ ပစၥည္းကိုယ္သိမ္းဆည္းမႈေတြကေန တာဝန္နဲ႔ အခြင့္အေရးဆိုတာေတြ၊ တန္းတူညီတူသေဘာတရားေတြကို တျဖည္းျဖည္းခ်င္း တပ္ဆင္ေပးလိုက္တာ ျဖစ္တယ္။ အဲဒါ ကေလးဘဝကတည္းက ဒီမိုကေရစီ ပညာေရးကို စၿပီး သေႏၶတည္ေပးတာ ျဖစ္တယ္။ 

က်ေနာ္တို႔ႏိုင္ငံမွာက ကိုယ္တိုင္လည္း ေကာင္းမြန္တဲ့ ပညာေရးစနစ္ေအာက္ကေန စနစ္တက် သင္ၾကားတတ္ေျမာက္လာသူေတြ မဟုတ္ေလေတာ့ စနစ္မက်မႈေတြကသာ စနစ္တက်ျဖစ္ေနတာကို သတိျပဳမိၾကဖို႔ လိုပါတယ္။ ကိုယ္က သူတပါးကို ေျပာင္းလဲေပးဖို႔ဆိုရင္ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္က အ႐ိုးစဲြေနတဲ့ အံမဝင္ဂြင္မက် ဓေလ့စ႐ိုက္ေတြကို အရင္ဆံုးျပဳျပင္ေျပာင္းလဲလိုက္ရမွာ ျဖစ္တယ္။ တခါက ႏိုင္ငံျခားမွာ ပညာတတ္ေျမာက္ၿပီး တိုင္းတပါးမွာပဲ အရာရိွတဦးျဖစ္ေနတဲ့ အသက္ ၄၅ ႏွစ္ေလာက္သာရိွေသးတဲ့ ျမန္မာလူငယ္တေယာက္နဲ႔ ေတြ႔ဆံုစကားေျပာရင္း အေနာက္ဥေရာပ ႏုိင္ငံသားေတြအေပၚ ဘယ္လိုျမင္သလဲလို႔ ေမးၾကည့္မိပါတယ္။ 

သူေျပာျပတာက “က်ေနာ္တို႔ ျမန္မာေတြနဲ႔ ဒီလူေတြအၾကား လူတေယာက္အေနနဲ႔ ထူးထူးျခားျခားကြာျခားတာကို မျမင္ပါဘူး၊ က်ေနာ္တို႔ လူမ်ဳိးေတြထက္လည္း သူတို႔က အိုင္က်ဴပိုျမင့္ေနတာလည္း မဟုတ္ဘူး၊ က်ေနာ္တို႔ထက္ သိပ္ၿပီးေတာ္ေနၾကတာလည္း မဟုတ္ဘူး၊ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္တို႔ဆီက က်င့္သံုးေနတဲ့စနစ္ေလးတခု ကြာျခားသြားတာနဲ႔ အရာရာကြာသြားသလို ျဖစ္ကုန္တာပါ” လို႔ ျပန္ေျဖပါတယ္။ သူေျပာတာ ေသြးထြက္ေအာင္ မွန္တယ္။ ခံယူက်င့္သံုးတဲ့စနစ္ ကြာျခားသြားတာနဲ႔ တခ်ိန္က အရာရာထိပ္တန္းေရာက္ခဲ့တဲ့ ႏုိင္ငံႀကီးတခုလံုး ဒီကေန႔ ကမၻာႀကီးရဲ႕ ဘယ္အဆင့္အတန္းမွာ ေရာက္ရိွေနသလဲဆိုတာ က်ေနာ္တို႔ ဆင္ျခင္ၾကည့္လိုက္ရင္ ေတြ႔ရမယ္။ အဲဒီ အာဏာရွင္စနစ္၊ လူသားအခြင့္အေရးနဲ႔ ဂုဏ္သိကၡာေတြကို မေထာက္ညႇာ မေလးစားတဲ့စနစ္က က်ေနာ္တို႔ ျပည္သူေတြကို အရွင္လတ္လတ္ ငရဲတြင္းထဲ ပစ္ခ်ခဲ့တယ္။ တိုင္းျပည္ကို ေခ်ာက္ကမ္းပါးထဲ တြန္းခ်ခဲ့တယ္။ 

က်ေနာ္တို႔ ျပည္သူေတြသာမက ႏုိင္ငံတကာကပါ အာဏာရွင္စနစ္နဲ႔ အေတြးအေခၚေတြကို ခါးသီးသြားၾကပါၿပီ။ တစက္ကေလးမွ မျမည္းစမ္းခ်င္ေတာ့ပါ။ အာဏာရွင္စိတ္ အႂကြင္းအက်န္ အေတြးအေခၚနဲ႔ပညာေရးကိုလည္း မျမင္ခ်င္ မေတြ႔ခ်င္ေတာ့ပါ။ က်ေနာ္တို႔နဲ႔ လြတ္လပ္ေရးအတူရယူၿပီး အမ်ဳိးသားပညာေရးစနစ္ အရိွန္ေကာင္းခဲ့တဲ့ အိႏိၵယနိုင္ငံရဲ႕ပညာေရးဟာ ဒီမိုကေရစီပညာေရးနဲ႔ ေရျမင့္ၿပီး ၾကာတင့္ခဲ့တယ္။ သကၠရာဇ္ ၂၀၀၀ ေလာက္ကစၿပီး ေန႔ကေလးထိန္းက်ာင္းေတြကအစ တကၠသိုလ္ေကာလိပ္ေတြအထိ ေခတ္မီအိုင္တီနဲ႔ ဘက္စံုဖံြ႔ၿဖိဳးမႈ ပညာေရးကို ျမႇင့္တင္ခဲ့တယ္။ ႏုိင္ငံတကာအဆင့္မီ ပညာေရးကို က်ေနာ္တို႔မ်က္ေစ့ေရွ႕ေလးမွတင္ ေျပာင္းလဲလိုက္တာပါ။ ဒီကေန႔ ႏိုင္ငံတကာမွာ အိုင္တီပညာရွင္ အေျမာက္အမ်ားကို အိႏိၵယက ေမြးထုတ္ေပးေနပါတယ္။ အခုတေခါက္ေရြးေကာက္ပဲြအတြင္း ေနာ္ေဝးႏိုင္ငံက ႏိုင္ငံေရးပါတီေတြအားလံုးရဲ႕ တူညီတဲ့ မဲဆြယ္မႈတခုက ေခတ္မီပညာေရးကို ျမႇင့္တင္မယ္ဆိုတာပါပဲ။ 

တိုင္းျပည္တျပည္ရဲ႕ တကယ့္ရတနာအစစ္ဟာ ကၽြန္းသစ္ေတြ၊ ေရႊေငြ ေက်ာက္သံပတၱျမားေတြ၊ ေရနံ သဘာဝဓာတ္ေငြ႔ေတြ မဟုတ္ပါဘူး။ ကေလးေတြကို အရည္အေသြးေကာင္းမြန္တဲ့ ပညာရွင္ေတြအျဖစ္ ေမြးထုတ္ေပးျခင္းကသာ ရတနာအစစ္ျဖစ္တယ္ဆိုတဲ့ အဆိုေလးတခု ရိွပါတယ္။ ႏုိင္ငံတကာမွာ ပညာေရးကို တိုင္းျပည္ရဲ႕ အနာဂတ္ရင္းနွီးျမႇဳပ္နွံမႈတခုအျဖစ္ ရင္းနွီးျမႇဳပ္ႏွံေနၾကတယ္။ က်ေနာ္တို႔ႏိုင္ငံမွာ အေမြေပးမမွားဖို႔ လိုပါတယ္။ ဒီမိုကေရစီစိတ္ဓာတ္နဲ႔ အက်င့္အၾကံေတြကို အေကာင္အထည္ေဖာ္ေပးမယ့္ ဒီမိုကေရစီပညာေရးကိုသာ အေမြေပးဖို႔ လိုအပ္ေနတာပါ။ ေက်ာင္းသားေတြ ႏိုင္ငံေရးမသိရင္၊ မေလ့လာရင္ ႏုိင္ငံေရးမ်ဳိးဆက္ျပတ္ၿပီး တိုင္းျပည္ စံုလံုးကန္းေနပါလိမ့္မယ္။ ႏုိင္ငံေရးယဥ္ေက်းမႈမ်ဳိးတုန္းသြားရင္ တိုင္းျပည္အေမွာင္တြင္းထဲ ေရာက္လိမ့္မယ္။ တခ်ိန္က စစ္အာဏာရွင္ေတြဟာ မိမိတို႔ဖာသာ အခြင့္ထူးခံပညာေရးကိုက်င့္သံုးၿပီး အာဏာရွင္ စစ္ဝါဒီမ်ဳိးဆက္ေတြကို ေမြးျမဴထားပါတယ္။ ဒီမိုကေရစီစိတ္ဓာတ္နဲ႔ ေကာင္းမြန္သန္႔ရွင္းတဲ့ ႏုိင္ငံေရးယဥ္ေက်းမႈကိုလည္း ပစ္ပယ္မထားသင့္ေတာ့ပါဘူး။ နိုင္ငံေရးယဥ္ေက်းမႈ ဖံြ႔ၿဖိဳးမွ တိုင္းျပည္ၿငိမ္းခ်မ္းမွာ ျဖစ္တယ္၊ လက္နက္နဲ႔ အာဏာစက္အလြန္အကၽြံ သံုးစဲြမႈေတြကုိ ထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္မွာ ျဖစ္တယ္။ ႏိုင္ငံေရးယဥ္ေက်းမႈဆိုတာကလည္း တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းဝင္းထဲမွာပဲ အစျပဳ ရွင္သန္တာပါ။ ႏုိင္ငံေရးလုပ္ရင္ အေဆာင္ကထုတ္မယ္ဆိုတာ ဒီမိုကေရစီေခတ္မွာ ရယ္စရာပ်က္လံုးသက္သက္ပဲ ျဖစ္တယ္။ တကၠသိုလ္ေတြမွာ ေက်ာင္းသားတိုင္း ႏုိင္ငံေရးကို ေလ့လာရမယ္၊ သင္ယူရမယ္။ ရွင္္သန္ေအာင္ေမြးျမဴရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။    ။

ကိုညိဳ (ေအာ္စလို) 
၆ ဒီဇင္ဘာ၊ ၂၀၁၃