အခန္း - ၁၆
ျပည္သူ႔ေခၽြးႏွဲစာ အခြန္ဘ႑ာေတာ္ကို
အလြဲသုံးစားလုပ္ေနသူေတြက
နည္းနည္းနဲ႔ ေရာင့္ရဲၾကပါလုိ႔
ဆုံးမေနပါလားေဟ့။
ဗိုက္အျပည့္စားေသာက္ေနရတဲ့လူေတြက
လူငတ္ေတြကို
အနစ္နာခံၾကစမ္းပါတဲ့။
(ဘားေတာ့ဗရက္၊ စည္းစိမ္ယစ္သူမ်ား)
ရန္ကုန္သည္ ၿမိဳ႕ေတာ္အျဖစ္မွ ရာထူးခ်ခံခဲ့ရၿပီး ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ စည္ကားျမဲ၊ သိုက္ၿမိဳက္ျမဲ။ စီးပြားေရး လုပ္ငန္းတို႔၏ ဗဟိုအခ်က္အခ်ာျဖစ္ျမဲ။ အခြင့္လမ္းသစ္၊ စိန္ေခၚမႈအသစ္တို႔ကို ရွာေဖြလိုသူတို႔အတြက္ အဓိကဆုံခ်က္ ျဖစ္ျမဲျဖစ္ေနဆဲသာ။
ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ေပၚတြင္ အထပ္ေပါင္း ၂၀ ေက်ာ္ ၂၅ ထပ္ရွိေသာ ဆာကူရာ တာဝါလို၊ ထရိတ္ဒါးဟိုတယ္လို အဆင့္ျမင့္ အေဆာက္အဦႀကီးေတြ ေပၚထြက္ခဲ့ေပၿပီ။ သို႔ေသာ္ ထမင္းတနပ္အတြက္ ခက္ခက္ခဲခဲ ႐ုန္းကန္ရေသာသူေတြမွာလည္း တေန႔တျခား ပိုမိုမ်ားျပားလာေလသည္။ လႈိင္သာယာတြင္ ထမင္းရည္ကို ပုလင္းႏွင့္ထည့္ၿပီး ေရာင္းခ်ေသာ ေစ်းကြက္အသစ္ ေပၚထြန္းလာေလသည္။ တေန႔ကို ထမင္းတနပ္သာစားၿပီး အသက္ရွင္သန္ေနၾကသူမ်ား အမ်ားအျပား ရွိလာသည္။
အထည္ခ်ဳပ္စက္႐ံုေတြ ေပၚထြက္လာေသာေၾကာင့္ မိန္းကေလးမ်ား အလုပ္လုပ္ကိုင္စရာ ရလာၾကသည္။ သို႔ေသာ္ ေက်းကၽြန္ပမာ အလုပ္လုပ္ၾကရ၍ စားရသည္မွာ မဝေရစာသာတည္း။ ကမၻာတြင္ စံခ်ိန္စံညႊန္းအရ အဆင့္အနိမ့္ဆုံး အလုပ္သမားမ်ားတြင္ အထည္ခ်ဳပ္အလုပ္သမားမ်ား ပါဝင္ၾကသည္။ တကမၻာလုံးက အထည္ခ်ဳပ္ အလုပ္သမားမ်ားနည္းတူ ျမန္မာအထည္ခ်ဳပ္လုပ္သားမ်ားသည္လည္း အဆိုးဝါးဆုံး လုပ္ငန္းခြင္အေျခအေနကို ရင္ဆိုင္ၾကရေလသည္။ သို႔ေသာ္ အလုပ္သမားမ်ားသည္ အလုပ္ရေနေသးသည္ကိုပင္ ေက်းဇူးတင္ေနၾကသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ မည္မွ်ပင္ ပင္ပင္ပန္းပန္းလုပ္ကိုင္ရၿပီး လစာဘယ္ ေလာက္ပင္နည္းေစကာမူ၊ ဝင္ေငြရွိေနေသးေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။
လူေတြ ဘာ့ေၾကာင့္ ရန္ကုန္ကို မက္ေမာေနၾကပါသနည္းဟု တခါတရံ နီမင္းထြန္း စဥ္းစားမိသည္။ နယ္မွာ ေနစရာမရွိလွ်င္၊ တဲစုတ္ႏွင့္ေတာ့ ေနႏိုင္ေပေသးသည္။ ရန္ကုန္တြင္ ေနစရာမရွိလွ်င္ လမ္းေဘးတြင္ ပုဆိုးျခံဳၿပီး အိပ္ရသည္။ လူကူးတံတား၊ သေဘၤာဆိပ္တံတားတို႔ေအာက္တြင္ အိပ္ၾကရသည္။ နယ္မွာ စားစရာမရွိလွ်င္ ေတာထဲထြက္ၿပီး အသီးအရြက္ ခူးစားလို႔ေတာ့ ရေသးသည္။ ရန္ကုန္တြင္ ငတ္လြန္းမကငတ္လွ်င္ အမႈိက္ပုံထဲက အႂကြင္းအက်န္ကိုသာ ရွာေဖြစားေသာက္ၾကရသည္။ ေရႊေရာင္အိပ္မက္မ်ားကို ေပြ႔ပိုက္ၿပီး ရန္ကုန္ကုိ တက္လာၾကသူမ်ားသည္ သူတို႔၏ ေရႊေရာင္အိပ္မက္မ်ားထဲတြင္ နစ္မြန္းၾကရေလသည္။ ရန္ကုန္တြင္ ဘုန္းေတာ္ႀကီးမ်ားပင္ ဆြမ္းငတ္ၾကရသည္။ ေစ်းတြင္ ငါးႏုတ္ ငါးေသးမ်ား ေပါေသာေန႔တြင္ ဘုန္းေတာ္ႀကီးမ်ား၏ ဆြမ္းဟင္းခြက္မ်ားမွာ ငါးႏုတ္ငါးေသးမ်ားခ်ည္း ျဖစ္ၾကသည္။ ေစ်းတြင္ ပုစြန္ဆိတ္ေပါေသာေန႔တြင္ ဆြမ္းခြက္မ်ားမွာ အားလုံး ပုစြန္ဆိတ္မ်ားသာတည္း။
နီမင္းထြန္းႏွင့္ ျမင့္စိုးတို႔သည္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းက ဆြမ္းဟင္းခြက္မ်ားကိုၾကည့္ၿပီး ေစ်းထဲတြင္ ဘာေတြ ေရာင္းေနသည္ကို သိၾကေလသည္။
ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ထဲတြင္လည္း ေရခဲေရဆိုင္၊ ကြမ္းယာဆုိင္ေတြ ေပါမ်ားလာေလသည္။ ကြမ္းယာဆိုင္မ်ားမွာ လမ္းေထာင့္တိုင္းလိုလိုမွာ ဖြင့္လာၾကသည္။
နီမင္းထြန္းသည္ ကြမ္းယာတယာကို ပါးေစာင္တြင္ ငုံလုိက္သည္။ အသားမည္းမည္း၊ ကြမ္းစားထားေသာ ႏႈတ္ခမ္းရဲရဲႏွင့္ အိႏၵိယပေလကပ္အျပာႏုကို ဝတ္ဆင္ထားေသာ နီမင္းထြန္း၏ဟန္ပန္မွာ အညာသား႐ုပ္ အျပည့္ထြက္ေလသည္။ ဗမာျပည္ ဘယ္ေနရာေရာက္ေရာက္ အညာသားမွန္း ဒက္ခနဲသိႏိုင္ေသာ ႐ုပ္ရည္မ်ဳိး ျဖစ္သည္။ တနည္းအားျဖင့္ ဘယ္တိုင္းျပည္ေရာက္ေရာက္ ဗမာလူမ်ဳိးမွန္း ဒက္ခနဲသိႏိုင္ေသာ ႐ုပ္ရည္မ်ဳိးလည္း ျဖစ္ေလသည္။ လြစၥလမ္းတေလွ်ာက္တြင္ ဆိုင္းဘုတ္ေတြကို ေမာ့ၾကည့္ၿပီး သူ ေလွ်ာက္လာသည္။ ဆိုင္းဘုတ္ေတြက မ်ားလြန္းလွသည္။ လိပ္စာအရ သူရွာေသာ သင္တန္းသည္ ဒီနားမွာပင္ ရွိရမည္။ သို႔တိုင္ သူရွာေနေသာ ဆိုင္းဘုတ္ကို မေတြ႔ေသး။
“ေဟ့… ဘယ္လို ျဖစ္ေနတာလဲ”
အသံႏွင့္အတူ သူ႔ရင္ဘတ္တြင္ တစုံတရာ ေထာက္လာသည္။ ငုံ႔ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေခါက္ထီးတလက္။
“ဘာလဲဗ်။ ဘာျဖစ္လို႔လဲ”
ေခါက္ထီးကိုင္ထားသူသည္ မိန္းကေလးတေယာက္ျဖစ္သည္။ သူ႔လိုအရြယ္ မိန္းကေလးတေယာက္ပင္။
“ဘာျဖစ္ရမလဲ။ လမ္းကို ၾကည့္မေလွ်ာက္ဘဲ ဘယ္လိုေလွ်ာက္ေနတာလဲ။ ဒီမွာ လူကိုတိုးမိေတာ့မယ္”
“အာ… ေဆာရီးပါ။ ဒါနဲ႔ ဒီနားမွာ ေတာ့ပ္စတား သင္တန္းေက်ာင္းဆိုတာ သိလား”
ေကာင္မေလးသည္ သူ႔ကို မယုံသကၤာဟန္ပန္မ်ဳိးျဖင့္ မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္ၾကည့္သည္။
“ေနပါဦး။ နင္ စာမတတ္ဘူးလား”
“ဟ… အသားလြတ္ႀကီးပါလား။ ဘာဆိုင္လို႔တုန္း”
“နင္စာတတ္ရင္ ဒီဆိုင္းဘုတ္ကို ဖတ္တတ္မွာေပါ့”
ေကာင္မေလးက သူတို႔ေရွ႕တည့္တည့္က ဆုိင္းဘုတ္ကို လက္ညႇိဳးထိုးျပသည္။ ဟုတ္သည္ တုိက္အေပၚထပ္သို႔တက္ေသာ ေလွကားထိပ္တြင္ ေတာ့ပ္စတား ကြန္ျပဴတာႏွင့္ အဂၤလိပ္စကားေျပာ သင္တန္းေက်ာင္းဆိုေသာ ဆိုင္းဘုတ္ကို ခ်ိတ္ထားသည္။ နီမင္းထြန္းသည္ သူ႔ေခါင္းက ဆံပင္တိုနံ႔နံ႔ကို လက္ျဖင့္ တခ်က္ပြတ္ျပီး တဟီးဟီး အရွက္ေျပရယ္လိုက္သည္။ အရွက္ေျပရယ္ရင္း ေကာင္မေလးကို ေဝ့ၾကည့္လိုက္သည္။ သူ႔မ်က္လုံးေတြက ေကာင္မေလး၏ ရင္ဘတ္ေပၚတြင္ ရပ္သြားသည္။ ေကာင္မေလး၏ မ်က္ႏွာသည္နီရဲသြားသည္။
“ဘာၾကည့္ေနတာလဲ”
“ဘာမွမဟုတ္ပါဘူး။ အဝွာပါ”
သူသည္ အၾကည့္ကိုလႊဲၿပီး ကမန္းကတန္းျပန္ေျဖလိုက္သည္။ သို႔ေသာ္ သူ႔ အေျဖသည္ အေျဖမဟုတ္။
“ဘာမွ အဝွာမေနနဲ႔။ ငါလည္း အဲဒီ အေပၚထပ္ကိုသြားမွာ”
ေကာင္မေလးက ႐ွဴတည္တည္ႏွင့္ ေျပာသည္။
“ဟုတ္လား။ အဲဒါဆို သြားေလ”
“နင္လည္း အဲဒီကိုသြားမလို႔ မဟုတ္လား”
“ဟုတ္တယ္ေလ။ အဲဒါဘာျဖစ္လဲ”
“နင္ေရွ႕ကတက္”
မတ္ေစာက္လွေသာ ေလွကားက်ဥ္းက်ဥ္းေလးကို ေမးေငါ့ၿပီး ေကာင္မေလးက ေျပာသည္။ ေကာင္မေလးဆိုလိုေသာသေဘာကို သူ နားလည္လိုက္သည္။ သည္တခါေတာ့ နီမင္းထြန္းမ်က္ႏွာသည္ ရွိန္းခနဲျဖစ္ၿပီး ရဲတက္သြားသည္။ ေကာင္မေလးကုိ သူက မေက်မနပ္ မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္ၾကည့္လိုက္ မိသည္။ ထို႔ေနာက္ ဘာမွမေျပာဘဲ ေလွကားဘက္သို႔ ခ်ာခနဲလွည့္ၿပီး တဒိုင္းဒိုင္းအသံျပင္းျပင္းျဖင့္ နင္းတက္လာခဲ့ေလသည္။ ေကာင္မေလးေျပာေသာစကားသည္ သူ႔ကိုသိကၡာခ်ေသာစကားဟု သူ ထင္သည္။ ရန္ကုန္သူေတြမ်ား ေနရာတကာ သိပ္ႀကီးက်ယ္ပါလားဟုလည္း သူ႔စိတ္ထဲတြင္ ေတြးမိသည္။
သို႔ေသာ္ ထိုေကာင္မေလး၏မ်က္ႏွာကိုမူ သူ ေသေသခ်ာခ်ာ မွတ္သားထားလိုက္မိသည္။ သူ႔ကို အရွက္ခြဲေသာေၾကာင့္ မွတ္ထားလိုက္ျခင္းမဟုတ္။ ေကာင္မေလး၏ ရင္ဘတ္တြင္ ခြပ္ေဒါင္းပုံ ရင္ထိုးေသးေသးေလးကို ထိုးထားေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ရင္ထိုးသည္ လက္မဝက္ေလာက္ ေသးေသးကေလးသာ ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ သူ႔မ်က္စိထဲတြင္ အႀကီးႀကီးျဖစ္ေနသည္။ စင္စစ္ ၂၀၀၇ ခုႏွစ္သည္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး အတင္းၾကပ္ဆုံးကာလတခုျဖစ္သည္။ ထိုအခ်ိန္က ဒီမိုကေရစီႏွင့္ လူ႔အခြင့္အေရးဆိုေသာစကားမ်ားသည္ ေထာင္တန္ေသာစကားမ်ားျဖစ္သည္။ ဒီလိုအခ်ိန္၊ ဒီလိုကာလမ်ိဳးတြင္ ခြပ္ေဒါင္းပုံရင္ထိုးကို ရင္ဘတ္တြင္ ထိုးထားေသာေၾကာင့္ ဒီေကာင္မေလးကို သူ သတိထားမိျခင္းျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ေကာင္မေလးသည္ သူတက္ေသာ ကြန္ျပဴတာသင္တန္းခန္းထဲသို႔ ေရာက္မလာ။ ေကာင္မေလးသည္ အဂၤလိပ္စကားေျပာသင္တန္း လာတက္သူျဖစ္ေပမည္။
xxxxxxxx
ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္။
No comments:
Post a Comment