ဦးတင့္ေဆြ ။ ။ နယ္စပ္ျပႆနာက တခ်ဳိ႕ေနရာေတြက ၂ ႏိုင္ငံ သေဘာတူၿပီး၊ တခ်ဳိ႕ေနရာေတြ မတူဘူး။ ဥပမာဆုိရင္ border နယ္ျခားမွတ္တိုင္ ၉ ခုက အခုထိ ႏွစ္ႏုိင္ငံသေဘာတူညီခ်က္ မရေသးတဲ့ဟာေပါ့။ အခုေလာေလာဆယ္ ျဖစ္တာကလည္း နယ္စပ္မွတ္တိုင္ (၇၆) ပတ္ဝန္းက်င္မွာ ဒီလုိျဖစ္သြားတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္းပဲ ျပည္နယ္အစိုးရက နယ္ကလူထုနဲ႔ ႏိုင္ငံေရးပါတီေတြကေျပာေတာ့ ဗဟိုအစိုးရဘက္က ႏိုင္ငံျခားေရးဝန္ႀကီးဌာနက ေလွ်ာ့ေလွ်ာ့ေပါ့ေပါ့နဲ႔ ထိန္းထိန္းသိမ္းသိမ္းနဲ႔ တံု႔ျပန္ပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆုိေတာ့ ဒါက ႏွစ္ႏုိင္ငံနယ္ျခားမွာ ႏွစ္ႏုိင္ငံ သေဘာတူညီျခင္း မရွိေသးတဲ့ႏိုင္ငံမွာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ က်ဴးေက်ာ္တယ္၊ ဝင္ေရာက္တယ္လို႔ မေျပာႏိုင္ဘူးဆိုၿပီးေတာ့ ခပ္ေဖာ့ေဖာ့ပဲေျပာတယ္။ သို႔ေသာ္လည္း ဒီဟာက ရပ္မသြားဘူး။ အခုန ဦးသန္းလြင္ထြန္း ေျပာသလို ႏွစ္ႏိုင္ငံနယ္ျခား ျခံစည္း႐ိုးကို ၂၀၀၃ ခုႏွစ္ကတည္းက စၿပီးေတာ့ သေဘာတူၿပီးေတာ့ လုပ္ခဲ့ၾကတယ္။ လုပ္ခဲ့ေပမယ့္ တကယ္တမ္း လုပ္လာတဲ့အခါမွာေတာ့ တခ်ဳိ႕ေက်းရြာေတြ၊ အထူးသျဖင့္ အိႏိၵယဘက္က မေက်နပ္တာေတြ ေပၚလာတယ္။ ဥပမာဆိုရင္ ရြာတရြာမွာ အိမ္ေျခ (၂၅) ရွိတဲ့ ရြာတရြာကို ျခံစည္းရိုးခတ္လိုက္ရင္ (၇) အိမ္က ဗမာျပည္ထဲ ပါသြားမယ္။ အဲဒီ့အထဲမွာ church တခုတည္းပါသြားမယ္ဆုိေတာ့ ဒီေဒသခံေတြက မေက်နပ္လို႔ ဗဟိုကို တိုင္တန္းတဲ့အခါ ျခံစည္း႐ိုးကလည္း အဆံုးမသတ္ေသးရ၊ တပိုင္းတစၿပီးၿပီ၊ က်န္တာေတြလည္း မၿပီးဘူးဆိုေတာ့ ျပႆနာေတြက ဆက္ရွိေနတယ့္ေနရာလို႔ပဲ ေျပာရမွာေပါ့။
ဦးသန္းလြင္ထြန္း ။ ။ အဲဒီေတာ့ ဒီျပႆနာကို ရွင္းေနဆဲကာလမွာ ျမန္မာစစ္တပ္ဘက္က ဒီလိုဝင္လာၿပီးေတာ့ စခန္းေဆာက္ေနတယ္။ ဒါမွမဟုတ္လို႔ရွိရင္လည္း အဲဒီမွာ စခန္းခ်ဖို႔ ႀကိဳးစားေနတယ္ဆိုေတာ့ ဒါက နားလည္မႈလႊဲမွားတာပဲလား။ ဒါမွမဟုတ္ တမင္ရည္ရြယ္ခ်က္ တခုခုရွိေနတယ္လို႔ ယူဆသလား။
ဦးတင့္ေဆြ ။ ။ အဲဒါကေတာ့ က်ေနာ္တို႔ မွန္းၾကည့္ရမွာေပါ့။ ၿပီးခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္း ၂၀ ေလာက္၊ အိႏိၵယ-ဗမာ နယ္စပ္ ျပႆနာ ဆက္ဆံေရးသမိုင္းေၾကာင္းကို ၾကည့္ရင္ေတာ့က ကံေသကံမ ေျပာလို႔မရဘူး။ ဗမာဖက္ကျဖစ္ျဖစ္၊ အိႏိၵယဖက္ကျဖစ္ျဖစ္ အထူးသျဖင့္ေတာ့ ဗမာေပါ့။ ဗမာႏုိင္ငံမွာ စစ္တပ္အုပ္ခ်ဳပ္ခဲ့တဲ့ ကာလတေလွ်ာက္လံုးမွာ အိႏိၵယကိုဆန္႔က်င္တဲ့ လက္နက္ကိုင္တပ္ဖြဲ႔။ အခုဆိုရင္ အတိအက်ဆုိရင္ (၈) ဖြဲ႔တိတိဟာ ဗမာေျမေပၚမွာ ရွိေနေသးတယ္။ အဲဒီရွိေနတဲ့ကိစၥကို ႏွစ္ေပါင္း (၂၀) (၁၅) ႏွစ္အတြင္းမွာ အိႏိၵယဖက္က ႏွစ္ႏုိင္ငံ အစည္းအေဝးေတြရွိတုိင္း ဒီဟာေတြကို ဖယ္ရွားေပးဖို႔၊ တုိက္ထုတ္ေပးဖို႔ေျပာတယ္။ ေျပာတဲ့အခါတိုင္းလည္း ဗမာတပ္မေတာ္ ကိုယ္စားလွယ္ေတြကလည္း သူတုိ႔ေျမေပၚမွာ ဒီတပ္ေတြ မရွိေစရဘူးဆိုၿပီးေတာ့ ကတိေပးတယ္။ သို႔ေသာ္လည္း (၁၅) ႏွစ္ေလာက္ၾကာလာတဲ့အထိ တပ္ဖြဲ႔ေတြ အနည္းဆံုး (၈) ဖြဲ႔က ဗမာေျမေပၚမွာရွိဆဲျဖစ္တယ္။ ဆိုေတာ့ ႏႈတ္ကေျပာတာနဲ႔ လက္ကေျပာတာနဲ႔ မတူေတာ့ကာ ႏွစ္ႏုိင္ငံ ဆက္ဆံေရးၾကားမွာ ဒါက စကားေျပာတဲ့အခါမွာ ကိုယ့္ဖက္က အသာရေအာင္လို႔ လုပ္တဲ့လုပ္ခ်က္လို႔ မဟုတ္ဘူးလို႔ မေျပာႏိုင္ဘူးလုိ႔ပဲ ႏွစ္ (၂၀) သမုိင္းေၾကာင္းအရပဲ ေျပာရမွာပဲ။ ဗမာအစိုးရ သို႔မဟုတ္ အိႏိၵယဖက္က အိႏိၵယဖက္က ဘာမ်ားလုိခ်င္သလဲလို႔ မေျပာတတ္ဘူး။
ဦးသန္းလြင္ထြန္း ။ ။ အရင္ အိႏိၵယ နဲ႔ ျမန္မာ ႏွစ္နုိင္ငံ ခ်စ္ၾကည္ေရးခရီးေတြ၊ အျပန္အလွန္ ေခါင္းေဆာင္ေတြ ေတြ႔ဆံု စကားေျပာတဲ့အခါတုိင္းမွာလည္း အိႏိၵယဖက္ကလည္း အၿမဲတမ္းအားျဖင့္ သူတုိ႔ အေရွ ႔ေျမာက္ေဒသဖက္က သူပုန္ထေနတာေတြကို ႏိွမ္နင္းတဲ့အခါမွာ ျမန္မာဖက္ကေန ကူညီေပးဖုိ႔ကိစၥေတြ၊ ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္ဖို႔ကိစၥေတြ။ ဒါေတြကို ေျပာသလို ျမန္မာဖက္ကလည္း ဒါကို တဖတ္ကေန အခြင့္ေကာင္းယူၿပီးေတာ့ အိႏိၵယဘက္ကေန စစ္လက္နက္ပစၥည္းေတြ ဝယ္ယူတဲ့ကိစၥကို ညိႇႏိႈင္းယူတာမ်ဳိးေတြ က်ေနာ္တို႔ ၾကားခဲ့ဘူးပါတယ္။ အခုၾကေတာ့ ျမန္မာဖက္က ဘာေတြမ်ား လုိခ်င္စရာ ရွိေနလို႔လဲ။
ဦးတင့္ေဆြ ။ ။ အဲဒီလို အစည္းအေဝးေတြ ေျပာတဲ့အခါေတြမွာ ဗမာစစ္တပ္ဖက္က တစံုတရာေတာ့ ႏွစ္ေတြၾကာတဲ့အခါမွာ လုပ္ျပတာေတြ ရွိပါတယ္။ လုပ္ျပတာကလဲ အိႏိၵယဖက္က သူ႔ရဲ ႔ သူပုန္ေတြကိုတုိက္ဖို႔ စစ္လက္နက္ပစၥည္းေတြ အလကားေပးတာ၊ ေလွ်ာ့ေစ်းနဲ႔ ေရာင္းတာေတြ ရလာရလာတဲ့အခါမွာ ဗမာစစ္တပ္က တစံုတရာ လုပ္ျပတယ္။ လုပ္ျပေပးမယ္လို႔ အရင္က စစ္ကိုင္းတိုင္း၊ တမူး၊ ကေလး၊ ကေဘာ္ခ်ဳိင့္ဝွမ္းေဒသမွာ က်က္စားခဲ့တဲ့ သူပုန္ေတြက အခုေတာ့ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ေျမာက္ဖက္ နာဂေတာင္တန္းဖက္ကို သြားၿပီးခုိေအာင္းတဲ့ အဆင့္ေတာ့ ေရာက္သြားေတာ့ အိႏိၵယဖက္ကလည္း ဒါကိုရတာနဲ႔ ေက်နပ္တဲ့သေဘာမ်ဳိးေတာ့ ျပေနတယ္ေပါ့။ သို႔ေသာ္လဲ ဗမာေျမေပၚမွာ ရွိဆဲပဲ။ ေနာက္ထပ္ ဘာမ်ားလိုခ်င္သလဲဆိုတာကေတာ့ မွန္းဖို႔ေတာ့ နည္းနည္းေတာ့ ခက္တာေပါ့။ အိႏိၵယဘက္က အေရွ႕ေမွ်ာ္ ေပၚလစီလို႔ေခၚတဲ့ သူ႔ရဲ႕မဟာဗ်ဴဟာေပၚလစီႀကီးကို ဗမာျပည္ကေန ျဖတ္ၿပီးေတာ့လုပ္ဖို႔ရာ၊ ေအာင္ျမင္ဖို႔ရာ ဗမာႏိုင္ငံအစိုးရနဲ႔ ဗမာႏိုင္ငံနဲ႔ ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္မႈ လံုးဝ လိုတယ္။ အဲဒီဟာႀကီးကလဲ ေျပာတာက (၁၅) ႏွစ္ေလာက္ရွိၿပီ။ Look East Policy ဆိုတာ။
တကယ္တမ္းက အပယိက ေလာက္ပဲ ေအာင္ျမင္တယ္။ ဥပမာဆုိပါစို႔ အမ်ားဆံုးေျပာတာက သူတုိ႔ ဆက္သြယ္မႈ connectivity ဆိုတာကို ေျပာတယ္။ တကယ္ေတာ့ ယေန႔ ဒီကေန ရန္ကုန္ သြားခ်င္ရင္ ေဒလီကေန ဘန္ေကာက္ကိုသြားၿပီးမွ သြားရတဲ့ ေလေၾကာင္းလိုင္းရွိေသးတယ္။ ဘယ္လုိလုပ္မွ ဆက္သြယ္လို႔ မရေသးဘူး။ အလားတူ အေရွ ႔ေျမာက္ေဒသကေန အင္ဖာ ကေန မႏၱေလးကို ကားလမ္း၊ ေနာက္တခါ ရထားလမ္းေတာင္မွ စိတ္ကူးယွဥ္တာရွိတယ္။ ေနာက္တခါ သံုးႏုိင္ငံျဖတ္လမ္း အိႏိၵယ ျမန္မာႏုိင္ငံကိုျဖတ္ၿပီး ထုိင္းႏုိင္ငံသြားမယ့္ လမ္းဆုိၿပီး အဲဒီလုိ မဟာဗ်ဴဟာက်တဲ့ ကုန္သြယ္ေရးနဲ႔ စီးပြားေရး မဟာဗ်ဴဟာက်တဲ့ လုပ္ငန္းႀကီးေတြကို အေကာင္အထည္ေဖာ္ခ်င္ေတာ့ အိႏိၵယဖက္က သည္းခံစိတ္ရွည္ၿပီးေတာ့ ေပါင္းေနတယ္။ အဲဒီေတာ့ အိႏိၵယဆီက အဲဒီလို ရတုိင္းလဲ ဗမာစစ္တပ္က ထပ္လိုခ်င္သလားေတာ့ မေျပာတတ္ဘူးခင္မ်။ ဒါေၾကာင့္မ်ား လုပ္သလားဆိုတာကလည္း အခုနေျပာသလို ထင္ေၾကးေပါ့။
ဦးသန္းလြင္ထြန္း ။ ။ အိႏိၵယ အေရွ ႔ေျမာက္ျပည္နယ္ေတြျဖစ္တဲ့ အာသံ၊ မဏိပူရ၊ နာဂလန္း အဲဒီေဒသေတြက ေတာ္ေတာ္ေလးလည္း ရႈပ္ေထြးတဲ့ နယ္ေျမေတြေပါ့။ အထူးသျဖင့္ အခုအခ်ိန္အထိလည္း ဒီမုိကေရစီျဖစ္တဲ့ အိႏိၵယထဲမွာေတာင္ မတည္ၿငိမ္ေသးတဲ့ နယ္ေျမေတြ ျဖစ္ေနေသးတာကို။ အဲဒီမွာရွိတဲ့ သူပုန္ထမႈေတြကို ကူညီၿပီးေတာ့ ပါဝင္ပတ္သက္မႈေတြကလည္း တရုတ္ျပည္ကေန ေမာ္ဝါဒီေတြ ေထာက္ခံေပးတာတုိ႔။ ဒါမွမဟုတ္ ပါကစၥတန္ ေထာက္လွမ္းေရးေတြက ဝင္ၿပီးေတာ့ ကူညီေပးေနတာတို႔။ ျမန္မာစစ္တပ္က ဝင္ၿပီးေတာ့ သူပုန္ေတြကို ေနခြင့္ေပးတာတုိ႔ ရႈပ္ေထြးတဲ့ကိစၥေတြက အမ်ားႀကီးရွိေနေတာ့ အိႏိၵယအေနနဲ႔ အေရွ႕ေျမာက္နယ္ဘက္ကေန ျမန္မာနဲ႔ ျဖစ္ေနတဲ့ကိစၥကို ဘယ္ေလာက္အထိ အေလးထားသလဲ။ အခု ဒီကိစၥကို ဘယ္လိုမ်ား အေလးထားၿပီးေတာ့ ေျဖရွင္းဖို႔ စဥ္းစားမယ္လို႔ ယူဆသလဲ။
ဦးတင့္ေဆြ ။ ။ ေရရွည္အတြက္ဆုိရင္ အိႏိၵယဖက္က ဒါကို စိတ္ရွည္ရွည္နဲ႔ ေခါင္းေကာင္းေကာင္းနဲ႔ ကိုင္တြယ္က်င့္သံုးဖုိ႔ လုိလိမ့္မယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ သူ႔ရဲ ႔ Look East Policy အေရွ ႔ေမွ်ာ္ မူဝါဒဟာ ခိုင္ခိုင္မာမာနဲ႔ သူတုိ႔ပါတီစံုက လက္ခံထားတဲ့ ေပၚလစီမဟာဗ်ဴဟာ လုပ္ငန္းႀကီး ျဖစ္ေနတာကို။ အဲဒါကို ေအာင္ျမင္ဖို႔က ဗမာျပည္ရဲ ႔ ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္မႈလိုတယ္။ တခ်ိန္တည္းမွာ အိႏိၵယရဲ ႔ အေရွ႕ေျမာက္ေဒသ၊ ဗမာျပည္နဲ႔ ဆက္စပ္ေနတာ ေလးခု။ က်န္တာက သံုးခု (၇) ျပည္နယ္။ ဒီ (၇) ျပည္နယ္ရဲ ႔ ဝိေသသ က ရွိတယ္ခင္မ်ာ။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ အဲဒီေဒသကလူေတြက လူမ်ဳိးနဲ႔ ေသြးေျပာလို႔ရွိရင္ က်ေနာ္တုိ႔ ဗမာႏုိင္ငံက လူမ်ဳိးေတြလို မြန္ဂိုလိုက္လူမ်ဳိးေတြ ျဖစ္တယ္။ ဆိုေတာ့ အဲဒီရဲ ႔ ထူးျခားမႈေပါ့ အိႏိၵယမွာ။ ဒါေၾကာင့္လဲ အဲဒီေဒသက လူေတြက သူတုိ႔ဟာ အိႏိၵယႏိုင္ငံထဲမွာေနရၿပီးေတာ့ ဒုတိယတန္းစား ႏုိင္ငံသားေတြျဖစ္တယ္လို႔ ခံစားရတယ္။
ဘာေၾကာင့္လဲဆုိေတာ့ သူတုိ႔ေဒသက ဖြ႔ံၿဖိဳးမႈ ေတာ္ေတာ္ေလး ေနာက္က်ေသးတယ္။ ကုန္ကူးသန္းေရာင္းဝယ္မႈလည္း ဗဟိုအိႏိၵယႏုိင္ငံနဲ႔ ဆက္သြယ္ဖို႔အတြက္ လမ္းေၾကာင္းေလးတခု က်ဥ္းက်ဥ္းေလးပဲရွိတယ္။ အဲဒီေနရာက ပိတ္လိုက္စို႔လိုက္လို႔ရွိရင္ သူတို႔ဖက္က ကုန္သြယ္ေရးေတြမရ စသျဖင့္ ကုန္ပစၥည္းတင္သြင္းလို႔မရ ေစ်းႏႈန္းေတြ ႀကီးတာေတြ ျဖစ္ေနေတာ့။ အဲဒီ ျပည္နယ္ေတြရဲ ႔ ထြက္ေပါက္က ဗမာႏိုင္ငံပဲ ျဖစ္ေနတယ္။ အဲဒီ သေဘာသဘာဝအရ အိႏိၵယကို ဆန္႔က်င္တဲ့ စိတ္ဓါတ္မ်ဳိး ဒီျပည္နယ္ေတြက ရွိၾကတယ္။ အထူးသျဖင့္ အနည္းဆံုး (၃) ျပည္နယ္က အဲဒီလိုမ်ဳိး ရွိေနၾကတယ္။ ဒါဟာကို ဗမာဖက္ကၾကည့္ရင္ အခြင့္ေကာင္းပဲ။ ဒီဟာကို ဗမာဖက္က အျမတ္ေကာင္းေကာင္းရေအာင္ လုပ္မလဲဆိုတာကို လုပ္ႏုိင္တယ္။
သို႔ေသာ္ လုပ္တဲ့ေနရာမွာ ၿပီးခဲ့တဲ့ (၁၅) ႏွစ္အတြင္းမွာေတာ့ ဗမာျပည္မွာ စစ္အစိုးရပဲ အုပ္ခ်ဳပ္လာေတာ့ ဗမာျပည္မွာ အက်ဳိးအျမတ္ရလာတယ္လို႔ေတာ့ က်ေနာ္ မျမင္ဘူးခင္မ်ား။ နယ္စပ္ကုန္သြယ္ေရး ဖြင့္လိုက္ေတာ့ တရုတ္ကုန္ နဲ႔ ယိုးဒယားကုန္ေတြ ဒီဖက္လာၿပီးေတာ့ အိႏိၵယက ကုန္ဆိုလို႔ အနည္းအပါးေလာက္ပဲ ဗမာျပည္သြားတယ္။ ကုန္သြယ္ေရး လိုေငြျပလုိ႔ရွိရင္ အိႏိၵယဖက္က အရႈံးပဲေပၚေနတယ္။ အလားတူ ဗမာပစၥည္းနဲ႔ ဗမာ စီးပြားေရးသမားေတြက လက္ေဝခံေလာက္ပဲ ျဖစ္ၿပီးေတာ့ အိႏိၵယႏိုင္ငံသားေတြနဲ႔ တရုတ္ႏုိင္ငံသားေတြပဲ အျမတ္အစြန္းရတယ္။ က်ေနာ္ ေျပာခ်င္တာက ဘယ္လုိပဲလုပ္လုပ္ ဗမာျပည္က ဒီအေပၚမွာ အခြင့္ေကာင္းကို က်က်နန အစိုးရတရပ္အေနနဲ႔ အသံုးခ်တဲ့အက်င့္ မရွိတဲ့အတြက္ ဒါက ႏွစ္ဖက္လံုး အက်ဳိးမရတဲ့ကာလကို ျဖတ္သန္းၾကၿပီးျဖစ္တယ္။ ဒီအတြက္ အိႏိၵယဖက္ကလည္း စိတ္ေကာင္းအသစ္။ ဗမာျပည္ကလည္း လက္ရွိအစိုးရက စစ္တပ္တပိုင္း၊ အရပ္သားတပိုင္း အစိုးရကလည္း ခ်ဥ္းကပ္မႈအသစ္နဲ႔သာ လုပ္မွသာလွ်င္ ႏုိင္ငံႏွစ္ႏုိင္ငံ အက်ဳိးစီးပြားကို ရေစမယ္။ ဒီအတြက္လည္း က်ေနာ္ထင္တယ္ အခ်ိန္ေကာင္း၊ အခြင့္ေကာင္း ျဖစ္တယ္လုိ႔ေတာ့ ယူဆတယ္။ လုပ္သင့္ၾကပါတယ္။
ဦးသန္းလြင္ထြန္း ။ ။ ေနာက္တခု သတိထားမိတာက မူးယစ္ေဆးဝါးကိစၥ။ မူးယစ္ေဆးဝါးကလည္း အဲဒီဖက္မွာ ေတာ္ေတာ္ေလး ျပႆနာရွိတယ္လို႔ က်ေနာ္တို႔ ၾကားရပါတယ္။ အလားတူပဲ လက္နက္ေမွာင္ခုိေရာင္းဝယ္မႈ ကိစၥေတြလည္း ေတာ္ေတာ္ေလး ရွိေနတယ္ဆိုေတာ့ အဲဒီ ျပႆနာေတြနဲ႔ ပတ္သက္လို႔။
ဦးတင့္ေဆြ ။ ။ ဟုတ္တယ္ခင္ဗ်ား။ ပထမ မူးယစ္ေဆးဝါးဆိုပါစို႔။ မူးယစ္ေဆးဝါးကလည္း ကာလေရြ႕လ်ားလာေတာ့ လုပ္ပံုလုပ္နည္းနဲ႔ ပစၥည္းအမ်ဳိးအစားလည္း ေျပာင္းလဲလာတယ္ေပါ့။ အရင္တုန္းကလို heroin ဘိန္းျဖဴမဟုတ္ေတာ့ဘဲနဲ႔ အခုေနာက္ပိုင္းကေတာ့ စိတ္ႂကြေဆးနဲ႔ဆုိင္တဲ့ဟာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ heroin အတြက္ ဗမာျပည္မွာ ေရႊႀတိဂံနယ္ေျမမွာ heroin ခ်က္ရေအာင္လုိ႔ လိုအပ္တဲ့ အက္စစ္က အိႏိၵယကေန ပလက္စတစ္ဂါလံပံုးႀကီးေတြနဲ႔ ဥဒဟို သြားၾကတယ္။ အခုေနာက္ပိုင္းေတာ့ ျမန္မာျပည္မွာ ယားဘ စိတ္ႂကြေဆးထုတ္ဖို႔အတြက္ ဒီက methamphetamine ကို ဆာလာအိတ္အႀကီးႀကီးေတြနဲ႔ သန္းေပါင္းမ်ားစြာေသာ ေဆးျပားေတြ ဒီဘက္ကသြားေနတာ ဒီေန႔ကာလ။ အဲဒီေတာ့ ဒီဟာေတြကလည္း ဟိုဘက္အစိုးရ၊ ဒီဘက္အစုိးရ ဘယ္လိုေျပာင္းေျပာင္း၊ မူးယစ္ေဆးဝါး ကူးသန္းေရာင္းဝယ္မႈက ဆက္ၿပီးေတာ့ ရွိေနတယ္လို႔ က်ေနာ္ထင္တယ္ တမ်ဳိးတမည္ အသစ္ေတာင္ တုိးလာတယ္လို႔ ေျပာႏိုင္တယ္။
ေနာက္တခုက လက္နက္ငယ္ အေရာင္းအဝယ္ကလည္း အခုအထိ ရွိေသးတုန္းပါပဲ။ ဗမာျပည္ဖက္ကလာတယ္။ လုပ္တဲ့ပစၥည္းကလည္း တရုတ္ႏိုင္ငံလုပ္ ပစၥည္းေတြျဖစ္တယ္။ ဗမာျပည္လာတဲ့အခါမွာ ဗမာျပည္အတြင္းလမ္းေၾကာင္း ေရာက္တဲ့အခါ ဘဂၤလားပင္လယ္ေအာ္ဖက္ကေန ဘဂၤလားေဒ့ရွ္ကို ျဖတ္ၿပီးဝင္တဲ့ လမ္းေၾကာင္းလည္း သံုးၾကတယ္။ အဲဒီဟာကိုေတြ ဦးတည္ရာကေတာ့ အေရွ ႔ေျမာက္ျပည္နယ္က သူပုန္ေတြဆီပဲျဖစ္ေတာ့ ဒီဟာကလည္း က်ေနာ္ထင္တယ္ ေလ်ာ့ကိုမသြားဘူး။ ဆက္ရွိေနတယ္။ အဲဒီႏွစ္ခုကလည္း အေျခခံျပႆနာပဲေပါ့။ တစ္အခ်က္က အေရွ ႔ေျမာက္ျပည္နယ္ ဖြံ႔ၿဖိဳးေရးအတြက္ သူပုန္သကန္ေၾကာင့္မို႔ မဖြံ႔ၿဖိဳးႏိုင္ဘူး။ ႏွစ္အခ်က္က မူးယစ္ေဆးဝါးနဲ႔ လက္နက္ေရာင္းဝယ္မႈရွိတယ္။ သံုးအခ်က္ကေတာ့ ဗမာအစိုးရဖက္က အိႏိၵယ ေမွ်ာ္လင့္သေလာက္ လိုက္ၿပီးေတာ့ ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္မႈကို လက္ေတြ႔က်က် မလုပ္ဘူးဆုိေတာ့ အိႏိၵယက ဆက္ၿပီးေတာ့ စိတ္ရွည္သည္းခံရမယ့္ အေနအထားလို႔ထင္တယ္။
ဦးသန္းလြင္ထြန္း ။ ။ အဲဒီေတာ့ သေဘာကေတာ့ အိႏိၵယ-ျမန္မာ ဆက္ဆံေရးကိစၥမွာ အေရွ႕ေျမာက္ေဒသရဲ႕ အေျခအေနအရဆုိရင္ ဗမာဘက္က အၿမဲတမ္း အသားစီး ဆက္ဆံေနတဲ့ပံုစံ ျဖစ္ေနတာေပါ့။
ဦးတင့္ေဆြ ။ ။ အဲဒီလိုေတာ့ ေျပာလို႔ရတယ္။ ဒါေပမယ့္ အသားစီးဆုိတာ ဘာလဲ။ ဗမာျပည္က အဲဒီ အသားစီးအတြက္ အက်ဳိးအျမတ္ရသလားလို႔ေမးရင္ က်ေနာ္ကေတာ့ အက်ဳိးအျမတ္ မရဘူးလို႔ ျမင္တယ္။ ဗမာစစ္တပ္မွာ အိႏိၵယလုပ္တဲ့လက္နက္ေတြ ရခဲ့တာတခုကလႊဲရင္ ဘာမွ နာမည္ေကာင္းလည္း မရသလို၊ က်ေနာ္တို႔ အရပ္သားေတြအတြက္ စီးပြားေရးလုပ္ခြင့္ေတြလည္း မရဘူး။ နွစ္ႏုိင္ငံ မေအးခ်မ္းမႈကလည္း ဆက္ရွိေနေသးတယ္။ ဆိုေတာ့ အျမတ္ဆိုတာ သို႔မဟုတ္ အသားစီးဆိုတာက ဘာလဲေပါ့။ လက္ေတြ႔မက်ရင္ေတာ့ အသားစီးဆိုတာ စာရြက္ေပၚပဲတြက္ခ်က္ျဖစ္ေနတာေပါ့။ ဒါေၾကာင့္ က်ေနာ္ျမင္တာက အသားစီးေတာ့ဟုတ္တယ္။ ဒါေပမဲ့လို႔ လူထုမစားရတဲ့ အသားစီးမ်ဳိးျဖစ္ေနေတာ့ ဒါကေတာ့ မျဖစ္သင့္ဘူးထင္တယ္ခင္မ်ား။
ဦးသန္းလြင္ထြန္း ။ ။ အိႏိၵယ-ျမန္မာ လတ္တေလာ ဆက္ဆံေရးေတြအေၾကာင္းကို ျမန္မာစင္တာ ေဒလီၿမိဳ႕ရဲ႕ ဥကၠ႒ ဦးတင့္ေဆြနဲ႔ ဆက္သြယ္ေမးျမန္းခဲ့တာပါ။
ဗြီအိုေအ (ျမန္မာပိုင္း) အစီအစဥ္မွ ျပန္လည္ကူးယူ ေဖာ္ျပပါတယ္။
No comments:
Post a Comment