အာဏာရွင္စနစ္၏ သက္ေရာက္မႈမ်ားမွာ ေၾကာက္မက္ဖြယ္ရာအျဖစ္ ကုိယ္တုိင္ေတြ႔ၾကံဳခံစားခဲ့ရသည္။ က်ေနာ္ တာဝန္ထမ္းေဆာင္ခ်ိန္က အေနာက္ေတာင္တုိင္းစစ္ဌာနခ်ဳပ္ တုိင္းမွဴးမွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ျမင့္ေအာင္ ျဖစ္သည္။ ခလရ(၁၈) တပ္ရင္းမွဴးမွာ ဒုတိယ ဗုိလ္မွဴးႀကီး လွဝင္း ျဖစ္သည္။ က်ေနာ္တုိ႔ တပ္မ်ားက မပခ နယ္ေျမတြင္ စစ္ဆင္ေရး ဝင္ရသည္။ ထုိစဥ္က ကခ်င္ျပည္နယ္ တုိင္းမွဴးမွာ မင္းသားမွာ ေရႊဘ လက္သီးမွာ ေက်ာ္ဘ ဟူ၍ ျဖစ္သည္။
ဗ်ဴဟာ႐ံုးကုိေတာ့ မုိးေကာင္းတြင္ အေျခစုိက္ထားသည္။ ခလရ(၁၈)မွ ေရွ႕တန္းထြက္သည္ႏွင့္ ဟသၤာ ေရႊေျပာင္ေျပာင္ဆိပ္ကမ္းမွ ဧရာဝတီျမစ္ကုိ ဇက္သေဘၤာျဖင့္ျဖတ္ကူးၿပီး သာရေဝါဘူတာသုိ႔ ေရာက္ေလသည္။ ထုိမွတဖန္ အထူးစစ္ရထားျဖင့္ ရန္ကုန္ထိသြားခဲ့ရၿပီး ရန္ကုန္မွ ျမစ္ႀကီးနားသုိ႔ ရထားဆက္စီးသြားရသည္။ ျမစ္ႀကီးနားၿမိဳ႕ေရာက္မွ စစ္ေၾကာင္းမ်ား ခဲြၾကသည္။ တခ်ဳိ႕က ရထားလံုျခံဳေရးတာဝန္ ယူၾကရသည္။ က်ေနာ္တုိ႔ စစ္ေၾကာင္း (၂) ကေတာ့ လႈပ္ရွားတာဝန္က်သည္။ လႈပ္ရွားထြက္ရမည့္ခြင္မွာ ဆင္ဘုိ၊ တာေလာႀကီး ခြင္ျဖစ္သည္။
ထုိအခ်ိန္က နယ္ေျမဆုိးသြမ္းေသာ အခ်ိန္ျဖစ္သည္။ ရထားမ်ား ေရွ႕တြင္ မုိင္းခံတဲြမ်ားထား၍ ရထားခုတ္ ေမာင္းၾကရသည္။ မၾကာခဏ မုိင္းခဲြတုိက္ခုိက္ခံရေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ က်ေနာ္တုိ႔ ဦးစြာေရာက္သည့္ရြာမွာ နန္႔ေဆာ္ေလာ္ရြာ ျဖစ္သည္။ အမ်ားစုမွာ ရွမ္းလူမ်ဳိးမ်ား ေနထုိင္ၾကသည္။ က်ေနာ္တုိ႔ စစ္ေၾကာင္းမွဴးအမည္ကုိေတာ့ ေကာင္းစြာမမွတ္မိ။ ၁၉၉၃ ခုႏွစ္ေလာက္တြင္ သာစည္ၿမိဳ႕နယ္ မဝတ ဥကၠ႒ ျဖစ္သြားသည္ဟု ေနာက္ပုိင္း ၾကားသိရသည္။
စစ္ေၾကာင္းမွဴးမွာ အိမ္ေထာင္ရွင္တဦးျဖစ္ေသာ္လည္း စစ္ဆင္ေရးကာလအတြင္း သူႏွင့္အတူေနထုိင္ရန္ အမ်ဳိးသမီးတဦးကုိ ငွားရမ္းခဲ့သည္။ စစ္ဆင္ေရး ၆ လတာ ကာလပတ္လံုး ထုိအမ်ဳိးသမီးမွာ သူႏွင့္အတူ ေနေပးရမည္ျဖစ္သည္။ စစ္ဆင္ေရးကာလအတြင္း ေရာက္ေလရာေဒသအတြင္း သူတုိ႔ေနထုိင္ရန္အတြက္ တဲအိမ္မ်ား အျမဲတမ္းေဆာက္ေပးရသလုိ လံုျခံဳေရးအတြက္လည္း ကင္းက မျပတ္။ အာဏာရွင္ တဏွာ႐ူးတဦးလည္း ျဖစ္သည္။ က်ေနာ္တုိ႔ စစ္ေၾကာင္းက ရြာမ်ားသုိ႔ဝင္လွ်င္ ေပၚတာဆင့္ေခၚေလ့ရွိသည္။ ေခၚ၍ မရလွ်င္ ေတြ႔ရာလူကိုဖမ္းကာ ဝန္မ်ား ထမ္းခုိင္းေစသည္။ ထမ္းပုိးရသည့္ ဝန္ထုပ္ဝန္ပုိးမွာ ကီလုိ ၅၀ ခန္႔ အေလးခ်ိန္ရွိသည္။ ေငြရွိသူတခ်ဳိ႕ကေတာ့ ေပၚတာလူငွား၍ ထည့္ၾကသည္။ အငွားခံရသူ အမ်ားစုမွာ ဘိန္းသမားမ်ားဟု ဆုိရမည္။
စစ္ေၾကာင္းနားေသာအခါ အလုပ္႐ႈပ္ေနေသာ ေပၚတာမ်ားကုိ ေငးၾကည့္ရင္း အံ့ၾသမင္တက္မိခဲ့ရသည္။ အုပ္စုလုိက္ ဝုိင္းထုိင္ေနၿပီး အခ်ဳိ႕က ငွက္ေပ်ာရြက္ အနုမ်ားကုိ ပါးပါးလွီးၾကသည္။ ထုိ႔ေနာက္ ထုိငွက္ေပ်ာရြက္ကုိ ေျခာက္ေသြ႔ေစရန္ မီးကင္ၾကသည္။ တဦးကေတာ့ ေၾကးဇြန္းႀကီးကုိ မီးႏွင့္အပူေပးၿပီး ဘိန္းမဲကုိ ထည့္ကာ ဆူပြက္ေစသည္။ ဆူပြက္လာသည့္ ဘိန္းအရည္ႏွင့္ ငွက္ေပ်ာရြက္နုုနုကုိ သမေအာင္ေမႊလုိက္ၾကသည္။ ေစးပ်စ္၍ လံုးယူနုိင္ေသာအခါ ထုိဘိန္းမဲမ်ားကုိ အလံုးမ်ား လံုးလုိက္ၾကသည္။ ထုိအလံုးမ်ားကုိ ခဲြတမ္းျပန္ခ်ၾကသည္။ ထုိ႔ေနာက္ ပါးစပ္တြင္ ဝါးေျပာင္းစြပ္လုိက္သည္။ ဝါးေျပာင္းထိပ္ေပၚရွိ အေပါက္ကေလးေပၚသုိ႔ ထုိဘိ္န္းမဲ အလံုးကုိ မီးစျဖင့္ထုိးၿပီး ႐ွဴသြင္းလုိက္သည့္အသံမွာ “ခေရာ … ခေရာ” ဟူ၍ ျမည္ေနသည္။ ထုိဝါးေျပာင္းမွာ တဦးၿပီးတဦး လွည့္လည္သြားလာလႈပ္ရွားေနရသည္။ ထုိအဖဲြ႔မွာ ဘိန္းမဲ႐ွဴသာ အဖဲြ႔ျဖစ္သည္။
ေနာက္တဖဲြ႔က ဘိန္းမရွဴ။ အသားထဲသုိ႔ ထုိးသြင္းၾကသည္။ ပင္နင္ဆလင္ ပုလင္းတလံုးလွ်င္ ထုိအခ်ိန္က ၁၅၀၀ က်ပ္သာ တန္ဖုိးရွိသည္။ တပ္စိတ္မွဴးမ်ားကလည္း ဘိန္းထုိးမည့္သူမ်ားႏွင့္ အလုပ္ရႈပ္ေနၾကသည္။ ဘိန္းထုိးမည့္သူနား ခ်ဥ္းကပ္ၿပီး ဘိန္းျဖဴ ပင္နင္ဆလင္ အဖံုးတဖံုးစီ လုိက္လံေတာင္းခံသည္။ မေပးလွ်င္ ျပႆနာရွာမည္စုိးေသာေၾကာင့္ အားလံုးေပးၾကရသည္သာ။ ထုိဘိန္းျဖဴမႈန္႔မ်ားကုိ သိမ္းဆည္းထားၿပီး ဘိန္းျပတ္ေသာအခါ ေစ်းတင္၍ ထုိဘိန္းသမားမ်ားထံ ျပန္ေရာင္းၿပီး ဝင္ေငြရွာသည္။ ဘိန္းျဖဴထုိးသူမ်ားမွာ လက္ဖဝါးအတြင္းသုိ႔ ေရအနည္းငယ္ထည့္ၿပီး ဘိန္းျဖဴေရာကာ အပ္ျဖင့္စုပ္ယူလုိက္သည္။ လူက ေဆာင္ေၾကာင့္ထုိင္လုိက္ၿပီး ဒူးေအာက္သုိ႔ လက္လွ်ဳိထည့္ကာ အေၾကာကုိ ၾကည့္သည္။ ထုိေပၚလာေသ အေၾကာတြင္းသုိ႔ ထုိးသြင္းလုိက္ၾကသည္။ အေၾကာရွာမရေသာအခ်ဳိ႕က လည္ပင္းေၾကာ၊ လိင္အဂၤါေပၚမွာ အေၾကာမ်ားပါမက်န္ ရရာေနရာတြင္ ထုိးသြင္းတတ္ၾကသည္။ အပ္တန္းလန္းျဖင့္ ေသဆံုးသူေတြလည္း မနည္း။
ဘိန္းေခ်းပန္းသည့္အနံ႔မွာလည္း ဆုိးဝါးလြန္းလွသည္။ ေပၚတာမ်ားမွာ ဘိန္းစားၿပီး စစ္ေၾကာင္းထြက္ေသာအခါ မနုိင္ဝန္မ်ားကုိပင္ ထမ္းနုိင္ၾကသည္။ ဘိ္န္းျပတ္လွ်င္ေတာ့ လမ္းပင္ေကာင္းေကာင္းမေလွ်ာက္နုိင္ဘဲ ထုိေနရာတြင္ပင္ လဲက်သြားတတ္သည္။ စာနာစိတ္ကင္းမဲ့ေသာသူမ်ားက ထု႐ိုက္ၾကသည္။ ဘိန္းျပတ္ေနသူကလည္း မည္သုိ႔ပင္လုပ္လုပ္ မထေတာ့။ ေနာက္ဆံုး စြန္႔ပစ္ထားခဲ့သည္လည္းရွိသလုိ ပစ္သတ္လုိက္သည္ကုိလည္း ၾကံဳဖူးသည္။
ေနာက္ထပ္ၾကံဳေတြ႔ရေသာ စစ္ေၾကာင္းမွဴးက အေျပာအေဟာေကာင္းသည္။ အမည္ကုိကား မမွတ္မိ။ ငယ္စဥ္ကဖတ္ခဲ့ရေသာ “ျပာေလာင္” ကာတြန္း ဇာတ္ေကာင္ဖန္တီးရွင္ျဖစ္သည္ဟု သိရသည္။
ကခ်င္ျပည္နယ္မွာ သြားေရးလာေရး ခက္ခဲၾကမ္းတမ္းသည္။ အဓိက ငွက္ဖ်ားႏွင့္ ဆင္ဝဲမွာ အဆုိးဆံုးျဖစ္သည္။ ေတာင္တက္ၿပီဆုိလွ်င္ တေနကုန္တက္ရသလုိ ကြင္းျပင္ျဖတ္လွ်င္လည္း မနားတမ္း ကြင္းျပင္က်ယ္ ခရီးရွည္ႀကီးကုိ ျဖတ္ရသည္။ ခ်မ္းေအးသည့္ ရာသီဥတုဒဏ္ကုိလည္း အလူးအလဲခံခဲ့ၾကရသည္။ ထုိသုိ႔ ရဲေဘာ္မ်ား ခက္ခဲၾကမ္းတမ္းစြာ သြားလာလႈပ္ရွားေနရသည့္အထဲ စစ္ေၾကာင္းမွဴးက ဘုရင္တဆူကဲ့သုိ႔ သူ႔ကုိ ေဝါျဖင့္ထမ္း၍ ခရီးဆက္ရသည္။ ပိြဳင့္ကတမ်ဳိး သူ႔ကုိထမ္းရသည္က အလုပ္တဖက္။ ဗုိလ္က်စုိးမုိးမႈကုိ ခါးစည္းခံေနၾကရသည့္ ရဲေဘာ္တုိ႔ဘဝမွာ မည္သုိ႔ဆုိဖြယ္ရာ ရွိမည္နည္း။
တာေလာႀကီးခြင္ရွိ ငွက္ေပ်ာေတာ ရြာေလးသုိ႔ ေရာက္ျပန္ေတာ့ အျဖစ္အပ်က္တခုကုိ မ်က္ျမင္ကုိယ္ေတြ႔ ထပ္မံ ၾကံဳရျပန္သည္။ ငွက္ေပ်ာေတာရြာသူ ေခၚႏူး မွာ ကခ်င္အမ်ဳိးသမီး အပ်ဳိစင္တဦးျဖစ္သလုိ ေခ်ာေမာလွပေသာေၾကာင့္ ပ်ဳိတုိင္းႀကိဳက္သည့္ ႏွင္းဆီခုိင္ကဲ့သုိ႔ ျဖစ္ေနသည္။ သူ႔ကုိ KIA အရာရွိတဦးမွ ေတာ္ေကာက္ရန္ ကမ္းလွမ္းထားေၾကာင္း သတင္းရသျဖင့္ တပ္ခဲြမွဴးက ေခၚႏူးကုိ ေခၚယူၿပီး “နင္က KIA ရဲ႕ သူလွ်ဳိျဖစ္တယ္.. ဒါေၾကာင့္ ဖမ္းရမယ္” ဟု အၾကပ္ကုိင္သည္။ ပုဒ္မ ၁၇(၁) အရ ေထာင္က်နုိင္ေၾကာင္း ေျပာဆုိ ၿခိမ္းေျခာက္သည္။ ေခၚႏူးကား မည္သုိ႔မွ် ျငင္းဆုိမရ။ တပ္ခဲြမွဴးႏွင့္ ေပ်ာ္ပါးလုိက္ရမွ အမႈက ထုိေနရာတြင္ ၿပီးဆံုးသြားသည္။
KIA တပ္စခန္းတခုကုိ ဝင္ေရာက္တုိက္ခုိက္စဥ္ကလည္း ရြာသူရြာသားမ်ားကုိ ဒုိင္းသဖြယ္ ေရွ႕ဆံုးက တက္ေစၿပီး KIA တပ္မ်ားကလည္း ရြာသူရြာသားမ်ား ထိခုိက္မည္စုိးေသာေၾကာင့္ စခန္းကုိ စြန္႔ခြာသြားၾကသည့္အျဖစ္ကုိလည္း ၾကံဳဖူးသည္။ ျပည္သူလူထုႏွင့္ ရဲေဘာ္မ်ားအေပၚ ဗုိလ္က်လႊမ္းမုိး အနုိင္က်င့္ေစာ္ကားလာသည့္ ျဖစ္ရပ္မ်ားေၾကာင့္ ရင္တြင္းအနာတုိ႔မွာ အစုိင္အခဲမွတဆင့္ ပြင့္အံထြက္ရန္ အရွိန္ယူေနခဲ့ေတာ့သည္။
မွတ္ခ်က္။ ။ တပ္မေတာ္အား အမုန္းပြားရန္အတြက္ ရည္ရြယ္ေရးသားျခင္းမဟုတ္။ ေနာက္ေနာင္ ထုိကဲ့သုိ႔ျဖစ္ရပ္ဆုိးမ်ား မၾကံဳေစေရးအတြက္ သတိထားဆင္ျခင္နုိင္ရန္ ေရးသားရျခင္းသာ ျဖစ္ေပသည္။
အုပ္ႀကီးေဖ
၁၅- ၈- ၂၀၁၃
No comments:
Post a Comment