ေနာက္ပိုင္း မိုးေက်ာ္ပါ အေဆာင္မွာ ဂစ္တာလာလာတီးတယ္။ သူနဲ႔က်ေနာ္ ေက်ာင္းမွာ အတြဲမ်ားလာတယ္။ သူ ညဘက္ အင္ၾကင္းေဆာင္ကို ဂစ္တာလာတီးရင္ ကိုဗစ္(ကိုဆလိုင္းဇာလ်မ္း) ပါ တခါတခါ ပါလာတတ္တယ္။ အဲလိုညမ်ဳိးဆို ေဘ့စ္ဂစ္တာသမားႏွစ္ေယာက္ ကိုရဲနဲ႔ ကိုဗစ္တို႔ ဆံုၾကတဲ့ညေတြ၊ သူတို႔လက္ေသြးၾကတာေတြ နားေထာင္မဝခဲ့ဘူး။ မိုးေက်ာ္က လိဒ္ဂစ္တာသမားပီပီ ဂစ္တာကို ဆလိုက္ဒ္ဆြဲၿပီး တီးတတ္တယ္။ တိတ္ဆိတ္တဲ့အေဆာင္ညေတြမွာ ဂီတသံစဥ္ေတြနဲ႔မူးယစ္ၾကတဲ့ အမွတ္တရညေတြပါ။
ရတနာၿမိဳင္အေဆာင္က ေရွ႕မ်က္ႏွာစာက ႏွစ္ထပ္တိုက္ႀကီး။ ေနာက္က သြပ္မိုး၊ ဝါးက်ဴထရံကာနဲ႔ ႏွစ္ထပ္ေဘာ္ဒါေဆာင္မွာ ကိုရဲက ေအာက္ထပ္က တခန္းမွာေနတယ္။ အေဆာင္အေပၚထပ္ ညာဘက္အစြန္းခန္းမွာ ေက်ာက္ပန္းေတာင္းက ဂစ္တာသမား ကိုေဇာ္ေဇာ္ ေနတယ္။ ေအာက္ထပ္ ညာဘက္အစြန္အခန္းမွာ ႐ုပ္ရွင္သ႐ုပ္ေဆာင္ မဲဇာ၊ ေနာက္ ဘယ္ဘက္ ကပ္ရက္အခန္းေတြဆက္သြားရင္ ႐ုပ္ရွင္သ႐ုပ္ေဆာင္ ကိုမ်ဳိးသန္႔႔(သမန္းက်ား)၊ ခုေတာ့ ကြယ္လြန္သြားရွာၿပီ။ ေနာက္ခု ႐ုပ္ရွင္ဒါ႐ိုက္တာလုပ္ေနတဲ့ ကိုဟိန္းစိုး၊ ေနာက္ ကိုေနဝင္းနဲ႔႔ ကိုေမာင္ေမာင္တို႔အခန္း၊ ၿပီးရင္ ကိုရဲနဲ႔ ကိုတိုးတို႔အခန္း...။ တိုက္ႀကီးအေပၚထပ္မွာက ကိုထီး (စိုင္းထီးဆိုင္)တို႔ ေနၾကတယ္။ ကိုထီးနဲ႔ က်ေနာ္ မရင္းပါ။ ေဘ့စ္တီးတဲ့ ကိုဂ်က္(ေစာဂ်က္ဆင္)၊ လိဒ္တီးတဲ့ ကိုမ်ဳိးတို႔က် ေျပာမနာ ဆိုမနာ ရင္းႏွီးတယ္။ အေဆာင္မွဴးက ေဒၚျပံဳး၊ အားလံုးနဲ႔ တရင္းတႏီွးရွိၾကတယ္။
၁၉၈ဝ ထဲမွာပဲ ရတနာၿမိဳင္အေဆာင္ကို ဘိုတင့္(ရာျပည့္)၊ ရစ္ခ်တ္(သက္ႏိုင္ဦး) တို႔႔ မၾကာမၾကာ ေရာက္လာၾကတယ္။ ဘိုတင့္(ရာျပည့္)က သူနဲ႔ သက္ႏိုင္ဦး ႏွစ္ေယာက္ေပါင္းထုတ္မယ့္အေခြ ၾကယ္ေႂကြခ်ိန္ ညေလးတည အတြက္ လံုးပမ္းေနတဲ့အခ်ိန္။
အေဆာင္မွာ က်ေနာ္က အျမဲသူတို႔နဲ႔ေနေနေတာ့တာ။ အိမ္နီးေပမယ့္ အိမ္လည္း ျပန္ခ်င္မွျပန္တာ။ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ ပန္းခ်ီခန္းမမွာအိပ္တဲ့အခါ အိပ္တယ္။ ကိုတိုး၊ ကိုရဲ၊ ကိုေမာင္တို႔နဲ႔ တခ်ဳိ႕ရက္ေတြဆို ငွက္ေပ်ာသီးတလံုးနဲ႔ လၻက္ရည္တခြက္ဟာ တေန႔လံုးအတြက္ပဲ။ တခါတေလ သေဘၤာသားတခ်ဳိ႕ သားသမီးေတြက ကိုရဲတို႔အုပ္စုကို ေလးစားလြန္းလို႔ဆိုၿပီး သူတို႔အိမ္ကို သူတို႔ကားနဲ႔ အလည္ေခၚျပဳစုတတ္တဲ့အခါေတြလည္း ရွိတယ္။ အဲလိုေန႔ဆို သူတို႔က က်ေနာ့္ကိုပါ ကိုရဲတို႔နဲ႔ေရာၿပီး တေလးတစား ဂစ္တာေတြ ထိုးထိုးေပးတတ္ၾကတယ္။ မတီးတတ္ေပမယ့္ ခပ္တည္တည္ ေရာေရာင္ေနလိုက္ရတဲ့အႀကိမ္ေပါင္းလည္း မနည္းေတာ့။ ကိုရဲ၊ ကိုတိုး၊ ကိုေမာင္၊ ကိုေနဝင္းတို႔က က်ေနာ့္အေပၚ ညီငယ္လိုဆက္ဆံၾကတာလည္း ပါပါတယ္။ ဘယ္ေတာ့မွ မင္းနဲ႔ ငါနဲ႔ မေျပာၾကဘူး၊ ကိုယ္တို႔သြားၾကမလို႔ မင္းေက်ာ္ခိုင္ လိုက္ခဲ့ပါလား... ဘာဘာညာညာေပါ့၊ အဲလို က်ေနာ့္အေပၚ ဆက္ဆံၾကတဲ့သူေတြပါ။ တခါေတာ့ ကိုရဲက မိုင္ေက်ာ္ခင္း ဂစ္တာတီးသင္ရင္ ေကာင္းမယ္ဆိုၿပီး ေျပာလာေတာ့ က်ေနာ္ကလည္း ဒါဆို ကိုရဲ ေနာက္သီခ်င္းေရးရင္ ေကာ့ဒ္လြယ္လြယ္နဲ႔ သံစဥ္ထည့္ေပး၊ ဒါဆို ဂစ္တာတီးသင္မယ္ဆိုေတာ့ တကယ္ပဲ နဒီမဂၤလာသီခ်င္းနဲ႔ က်ေနာ့္ကို သင္ေပးခဲ့ပါတယ္။
အေဆာင္မွာ ကိုေမာင္ သီခ်င္းတပုဒ္ေရးေနတာ ေတာ္ေတာ္ၾကာၿပီ။ ဂစ္တာကို Classic တီးကြက္ေတြ စမ္းစမ္းၿပီးရွာရင္း ေမရယ္... အနားလာပါကြယ္... အ႐ိုးသားဆံုးေျပာရရင္... (အဲဒီအခ်ိန္ သီခ်င္းေခါင္းစဥ္ မသိေသးဘူး) ေနာက္မွ ဒ႑ာရီ လို႔ သူ ေခါင္းစဥ္ေျပာျပတာ။ ကိုေမာင္ က်ေနာ္ၾကည့္ေနတာ ဒီသီခ်င္းေရးေနတာ ေတာ္ေတာ္ၾကာၿပီ၊ အ႐ိုးသားဆံုးေျပာရရင္ကေနကို ဆက္မတက္ေတာ့ဘူးလို႔ သူ႔ေျပာေတာ့ ရယ္ၿပီး သီခ်င္းေကာင္းတပုဒ္ဆိုတာ ဒီလိုပဲ... တဲ့။ အဲဒါကို ကိုေနဝင္းၾကားေတာ့ မင္းေက်ာ္ခိုင္ေရ... ကိုယ္ ေျပာျပမယ္၊ အတတ္ပညာနဲ႔ အႏုပညာဆိုတာရွိတယ္၊ အတတ္ပညာဆိုတာက ႏိုင္ငံျခားသီခ်င္းတပုဒ္ကို ေကာ္ပီသီခ်င္းလုပ္မယ္ဆိုရင္ သူ႔သံစဥ္ရွိၿပီးသားမို႔ ကိုယ္တတ္ထားတဲ့ စကားလံုးႂကြယ္ဝမႈေတြကို သံစဥ္အတိုင္း လိုက္ထည့္သြားတာပဲ၊ ၾကာလွ နာရီဝက္ေပါ့ သီခ်င္းတပုဒ္ကို။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ္ပိုင္သံစဥ္၊ ကိုယ္ပိုင္စာသားနဲ႔က်ေတာ့ တရက္ၾကာခ်င္ၾကာမယ္၊ တႏွစ္ၾကာခ်င္ၾကာမယ္ အခ်ိန္ကာလ သတ္မွတ္လို႔မရဘူးေလ၊ တန္ဖိုးလည္းျဖတ္လို႔ မရဘူး.. အဲဒါ အႏုပညာပဲ လို႔ ရွင္းျပတယ္။
ဆက္ပါဦးမည္။
မင္းေက်ာ္ခိုင္
No comments:
Post a Comment