ထုိကဲ့သုိ႔ တုိေတာင္းလြန္းေသာဘဝတြင္ ျဖတ္သန္းခဲ့ရေသာ အျဖစ္အပ်က္တုိ႔ကား အမွတ္တရရွိေနသည္။ နဝတ စစ္အစုိးရ၏ ဖိႏွိပ္မႈမ်ားကုိ မခံမရပ္ႏုိင္ေသာေၾကာင့္ က်ေနာ္ႏွင့္ရင္းႏွီးေသာ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူ မာရီယာ ကုိ ေတာခုိရန္အတြက္ တုိင္ပင္ျဖစ္ၾကသည္။
မာရီယာ က နယ္ေျမခံျဖစ္သလုိ ဖခင္ျဖစ္သူကလည္း ကယား(၁) တပ္ရင္းမွ အၿငိမ္းစားယူထားေသာ တပ္ၾကပ္ႀကီး ျဖစ္သည္။ သူတုိ႔မိသားစုဘဝက ေျပလည္ၾကသည္မဟုတ္။ တေန႔စာဝမ္းေရးကုိ တေန႔ရွာေဖြ ေျဖရွင္းေနၾကရသည္။ မိခင္ျဖစ္သူက မီးဖုိနံေဘးက ခြာ၍မရ။ ေအာက္ပုိင္း ခ်ည့္နဲ႔ေနသည္။ ေမာင္ႏွစ္ေယာက္ အစ္မတေယာက္က ဝုိင္းဝန္းျပဳစုေနရသည္။
အစ္ကုိအႀကီးဆံုးျဖစ္သူက တပ္မေတာ္ ခလရ(၂၉) တြင္ တာဝန္ထမ္းေဆာင္ေနသာ တပ္ၾကပ္ႀကီးတဦးျဖစ္သလုိ ေမာင္ျဖစ္သူကလည္း ၁၄ ႏွစ္သားကတည္းက ေတာ္လွန္ေရးနယ္ေျမသုိ႔ ထြက္ခြာသြားခဲ့သည္။
က်ေနာ္တုိ႔ ေတာခုိရန္အတြက္ တုိင္ပင္ေဆြးေႏြးၾကေတာ့ သူမ၏ဖခင္က မဟန္႔တား။ အေျခအေနအရပ္ရပ္ကုိၾကည့္ၿပီး လႈပ္ရွားၾကရန္သာ မွာၾကားသည္။ ေတာခုိမည္သာ ေတြးၾကသည္။ မည္သည့္ေနရာကုိ သြားရမွန္း မသိ။ ေျခဦးတည့္ရာသြားရင္း ရွာေဖြၾကမည္ဟု ဆံုးျဖတ္ထားၾကသည္။ က်ေနာ္ႏွင့္စိတ္တူကုိယ္တူျဖစ္ေသာ ထြန္းထြန္းလင္း ကပါ ေတာခုိရာသုိ႔လုိက္ပါမည္ဆုိေတာ့ ေပါင္း သံုးေယာက္ျဖစ္သြားသည္။ ေနာက္တေန႔ နံနက္ က်ေနာ္ ထြန္းထြန္းလင္း မာရီယာတုိ႔ ေက်ာပုိးအိတ္ ကိုယ္စီလြယ္ရင္း မေမွ်ာ္မွန္းႏုိင္ေသာ ခရီးလမ္းတခုကို စတင္ေလွ်ာက္လွမ္းခဲ့ၾကသည္။ ညေနပုိင္းေလာက္တြင္ ဒီေမာဆုိးၿမိဳ႕စြန္ရွိ မာရီယာ၏ ဘႀကီးျဖစ္သူအိမ္သုိ႔ ေရာက္ရွိခဲ့သည္။ မာရီယာ၏ ဘႀကီးက က်ေနာ္တုိ႔ကုိၾကည့္ရင္း သူတုိ႔ဓေလ့ထံုးတမ္းအရ ၾကက္႐ုိးေဗဒင္ ၾကည့္ေပးသည္။
ၾကက္႐ုိးေဗဒင္ဆုိသည္မွာ ၾကက္ဖဆုိလွ်င္ တြန္ရမည္။ ၾကက္မဆုိလွ်င္လည္း ဥဥၿပီးမွသာ ေဗဒင္ေမး၍ ရသည္။ ၾကက္အရွင္ကုိ ေပါင္ႏွစ္လံုးၾကားညႇပ္ၿပီး ေပါင္အရင္း အ႐ုိးကုိ အျပင္သုိ႔ ထုိးထုတ္လုိက္သည္။ ထြက္လာေသာ ေပါင္အ႐ုိးရွိ အသားစမ်ားကုိျခစ္ၿပီး အ႐ုိးၾကား အေပါက္ကေလးမ်ားအတြင္းသုိ႔ ႏွီးဖ်ားေလးမ်ားျဖင့္ ထုိးသြင္း၍ ေဟာရျခင္းျဖစ္သည္။
ထြက္ရွိလာသည့္ ေဗဒင္အေျဖမွာ က်ေနာ္ႏွင့္မာရီယာ အိမ္ေထာင္က်မည္။ ဒုကၡေရာက္မည္။ အသက္အႏၱရာယ္မရွိ ဟု ေဟာေလသည္။ က်ေနာ္က အယံုအၾကည္ မရွိ။ အထုိက္အေလ်ာက္ ေခါင္းညိတ္ နားစြင့္ေနခဲ့မိသည္။ ထုိအိမ္တြင္ပင္ ၾကက္သားဟင္းႏွင့္ ထမင္းစားကာ အိပ္ျဖစ္ၾကသည္။ မနက္ ငါးရက္ေစ်းရွိေသာေၾကာင့္ ေစာေစာထ စစ္တပ္ဂိတ္ျဖစ္ေသာ ခမရ(၅၃၁) ကုိ ျဖတ္ေက်ာ္ရသည္။ ေက်ာပုိးအိတ္မ်ားကုိ ေနာက္လြယ္ထဲထည့္ၿပီး အေပၚယံတြင္ ဟင္းသီးဟင္းရြက္မ်ား ဖံုးလႊမ္း၍ စစ္တပ္ဂိတ္ကုိ ေက်ာ္ျဖတ္ရသည္။ စစ္တပ္ဂိတ္လြန္ေသာအခါ ဘယ္ကုိ ခရီးဆက္ရမည္မသိ။
ထုိႏွင့္ ဖ႐ူဆုိၿမိဳ႕အစြန္ရွိ ေဒါငံခါးရြာသုိ႔ ေရာက္ရွိခဲ့ျပန္သည္။ ေတာ္လွန္ေရးတပ္မ်ားကုိ စံုစမ္းၾကည့္ေတာ့ မၾကာေသးကမွ ထြက္သြားၿပီျဖစ္ေၾကာင္း သိရျပန္သည္။ မာရီယာကလုိက္လွ်င္ မီႏုိင္ေသးသည္ဟုဆုိကာ ဖ႐ူဆုိေဘးရွိ ေတာင္တန္းမ်ားကုိ စတင္တက္ရေလသည္။ တေနကုန္ ေတာင္တက္ခရီးႏွင္ၾကရသည္။ ေတာင္ေပၚရြာအေတာ္မ်ားမ်ားကုိလည္း ျဖတ္သန္းေက်ာ္လႊားရသည္။ ေနဝင္ေသာအခါ ခ႐ုခုိ ရြာသုိ႔ ေရာက္ရွိခဲ့သည္။ နီးစပ္ရာအိမ္တြင္ ဝင္အိပ္ျဖစ္ၾကသည္။
ခ်က္ျပဳတ္စားေသာက္ၿပီး ေမာေမာႏွင့္ အိပ္ေပ်ာ္သြားၾကသည္။ ေနာက္တေန႔ အလင္းေရာင္ေတြ႔မွသာ လန္႔ဖ်တ္ႏုိးထခဲ့ၾကသည္။
အိမ္ရွင္ျဖစ္သူအား ေက်းဇူးတင္စကားေျပာၿပီး ဆက္လက္ထြက္ခြာခဲ့ၾကသည္။ ညေန ၃ နာရီေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္တြင္ ေခါသေခါ ရြာသုိ႔ ဆုိက္ေရာက္ခဲ့ျပန္သည္။ ေျမျပန္႔တြင္အေနမ်ားေသာ က်ေနာ္တုိ႔အဖုိ႔ အရာအားလံုးသည္ အသစ္အဆန္း ျဖစ္ေနသည္။ သူတုိ႔ေကၽြးေသာ ဆန္မ်ားမွာ နီရဲေစးကပ္ေနေသာေၾကာင့္ စား၍မဝင္။ ႀကိတ္မွိတ္ ၿမိဳခ်ေနရသည္။ ဟင္းလ်ာက မရွိ။ သေဘၤာသီးကုိ င႐ုတ္သီးႏွင့္ ေရာ၍သာ ခ်က္ထား၏။ ဆီ၊ အခ်ဳိမႈန္႔ မရွိ။ ဆားႏွင့္ င႐ုတ္သာ သူတုိ႔ထံတြင္ ရွိသည္။
ေနအိမ္မ်ားမွာလည္း ေတာင္ေစာင္းမ်ားတြင္ ေဆာက္ထားသည့္ အထဲဝင္လုိက္သည္ႏွင့္ မဲေမွာင္ေနသည္။ အိမ္ေခါင္မ်ားေပၚတြင္လည္း ေညာင္ႏွင့္ သစ္ပင္ အေတာ္မ်ားမ်ား ႀကီးထြားေနၾကသည္။ သက္ငယ္အထံုးႀကီးမ်ားကုိ ဝါးျဖင့္လွ်ဳိ၍ မုိးထားၾကသည္။ အိမ္မွာ အဝုိင္းပံုျဖစ္ၿပီး ေန႔ခင္းဘက္ အလင္းေရာင္ရရန္ မီးအျမဲေမႊးထားၾကသည္။ အိမ္အလည္တြင္သာ မီးဖုိကုိ ထားရွိေလ့ရွိသည္။ အခ်ိဳ႕အိမ္မ်ားတြင္ အေခါင္းတလားမ်ား ထြင္းထားၾကသည္။ ေသဆံုးသြားလွ်င္ မပူပင္ရ။ အဆင္သင့္ျဖစ္ေနရန္ ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္ထားျခင္းျဖစ္သည္။
တေန႔ ဧည့္သည္ျဖစ္ေသာ က်ေနာ္တုိ႔အား အျခားအိမ္မွ ထမင္းဖိတ္ေကၽြးေသာေၾကာင့္ သြားခဲ့ၾကသည္။ ေကၽြးေမြးေသာ ဟင္းကုိၾကည့္လုိက္ေတာ့ ငါးပုပ္ဟင္းျဖစ္ေနသည္။ အနံ႔အသက္ ဆုိးဝါးေသာေၾကာင့္ ေအာ့ခ်င္ အန္ခ်င္ျဖစ္ေနၿပီး ငါးမ်ားကုိ ဝါးဘူးထဲထည့္ကာ အပုပ္ခံထားၾကသည္။ ထုိဟင္းမ်ဳိးကုိ ဧည့္သည္မ်ားကုိသာ ေကၽြးေမြးတတ္ေၾကာင္း သိရသည္။ ညပုိင္းေရာက္ေသာအခါ ႏွစ္ခ်ဳိ႕ေခါင္ျဖင့္ ဧည့္ခံျပန္သည္။
ႏွစ္ခ်ဳိ႕ေခါင္ဆုိသည္မွာ ေျပာင္းေကာက္ဆန္ျဖင့္ ႏွစ္အေတာ္ၾကာ ႏွပ္ထားေသာ ေခါင္ရည္ျဖစ္သည္။ ဗူးခါးသီးလည္း ထည့္ထားေသာ ေခါင္ရည္ကုိ ေသာက္သံုးႏုိင္ရန္အတြက္ ေရေႏြးပူေလာင္းထည့္ကာ ဝါးေခ်ာင္းကေလးျဖင့္ စုပ္ယူေသာက္သံုးရသည္။ ေသာက္ေကာင္းေကာင္းႏွင့္ မည္မွ်ေသာက္လုိက္မိသည္ မသိေတာ့။ ဆယ္မိနစ္ခန္႔အၾကာ ကမၻာႀကီး ခ်ာခ်ာလည္သြားေတာ့သည္။ အမိ အဖ တၿပီး ေအာ္ဟစ္ငုိေႂကြးေနေသာ က်ေနာ့္ကုိၾကည့္ကာ ဝုိင္းဝန္းရယ္ေမာခဲ့ၾကသည္။
ထုိရြာမ်ားတြင္ အခက္အခဲဆံုးမွာ အိမ္သာ မရွိ။ ဝမ္းနာလွ်င္ ေတာထဲသုိ႔ ေျပးရသည္။ ေတာထဲသြားမည့္ အရိပ္ အေယာင္ေတြ႔လုိက္လွ်င္ ဘယ္အခ်ိန္ကေခ်ာင္းေနမွန္းမသိရသည့္ ဝက္မ်ားက ေျပးလႊားကာ တအီအီႏွင့္ ေနာက္က ထပ္ခ်ပ္မကြာ လုိက္လာေတာ့သည္။ တုတ္တေခ်ာင္းကုိေကာက္ကုိင္ရင္း ကိစၥမၿပီးမခ်င္း ေဝွ႔ယမ္းေနရသည္။ ကိစၥၿပီးလုိ႔ ထြက္လုိက္သည္ႏွင့္ တေကာင္ႏွင့္တေကာင္ တုိးေဝွ႔လုယက္ေနၾကေတာ့သည္။
ကိစၥၿပီးက နီးစပ္ရာတုတ္ေခ်ာင္းမ်ားကုိ အလြယ္တကူ အသံုးမျပဳမိဖုိ႔လည္း အေရးႀကီးသည္။ ေတြ႔ရာတုတ္ကုိခ်ဳိး၍ အသံုးျပဳမိပါက အဆိပ္ပင္ေျခာက္မ်ားႏွင့္ တုိးတတ္သည္။ ထုိအပင္မ်ားမွာ ထိ႐ံုႏွင့္ ကင္းကုိက္သကဲ့သုိ႔ ခံစားရသည္။ ငါးရက္တပတ္ၾကာေအာင္ အဆိပ္တက္ေလ့ရွိသည္။ ထုိရြာတြင္ ၁၀ ရက္ခန္႔ေနၿပီးေသာအခါ ေတာ္လွန္ေရးအဖဲြ႔မ်ားကုိ ရွာပံုေတာ္ ဖြင့္ရျပန္သည္။ ေခါသေခါမွ ဟုိယာ ဘုရားေက်ာင္းတြင္ မဂၤလာသြားေဆာင္မည့္စံုတဲြျဖင့္ က်ေနာ္တုိ႔ လုိက္သြားၾကျပန္သည္။ ညေနပုိင္းေလာက္တြင္ ဟုိယာသုိ႔ ေရာက္ရွိခဲ့ၾကသည္။
ဟုိယာမွာ ၿမိဳ႕ၾကီး (သုိ႔) ရြာႀကီးတရြာေလာက္ေတာ့ ရွိလိမ့္မည္ဟု က်ေနာ္ ေမွ်ာ္လင့္ထားခဲ့သည္။ ဟုိယာေရာက္ေတာ့ အံ့ၾသသြားရျပန္သည္။ အင္ဖက္မုိး အိမ္ငယ္တခ်ဳိ႕သာရွိၿပီး ႀကီးႀကီးမားမားဟူ၍ ဘုရားေက်ာင္းတေက်ာင္းကုိသာ ေတြ႔ရသည္။ ဟုိရာအထြက္ ဝဲဘက္တြင္ေတာ့ ဂ်ပန္ေခတ္ ကားလမ္းေဟာင္းႀကီး ႏွင့္ မယ္ေတာ္မာရီယာဂူ ကုိသာ ေတြ႔ခဲ့ရသည္။ သံုးေယာက္သား ခရီးသာႏွင္ေနရသည္။ ဘယ္ကုိေရာက္ ဦးမည္မသိ။ ညဥ့္နက္လာေသာေၾကာင့္ ေတာင္ေစာင္းေဘး ေလကြယ္တြင္ စခန္းခ်ျဖစ္ၾကျပန္သည္။ ေကာင္းကင္ယံတခြင္ ၾကယ္အခ်ဳိ႕မွလဲြ၍ မဲေမွာင္ေနသည္။ တစ္တီတူးငွက္မ်ားကလည္း ေခါင္းေပၚတြင္ ျဖတ္သန္းပ်ံလႊားရင္း ေအာ္ဟစ္ျမည္တမ္းသံက ေၾကာက္မက္ဖြယ္ရာျဖစ္သည္။
ေတာ္လွန္ေရးတပ္သားမ်ားမွာ အရိပ္အေယာင္ပင္ မေတြ႔ရေသးေပ။ အားအင္ အေတာ္ခ်ဳိ႕တဲ့လာၿပီး ဆက္လက္ ရွာေဖြခဲ့ၾကျပန္သည္။ စားစရာ ရိကၡာ မပါ။ ေရႏွင့္ ေရဘူးသာ ရွိသည္။ လမ္းေဘးရွိ ငွက္ေပ်ာအူႏွင့္ အခ်ဥ္သီးတို႔ကုိသာ စားသံုးရင္း ခရီးဆက္ၾကသည္မွာ ငါးရက္ခန္႔ပင္ရွိၿပီ။ ဝမ္းကလည္း အဆက္မျပတ္သြားေနၾကသည္။ လမ္းမ်ားကုိ ေကာင္းစြာ မေလွ်ာက္ႏုိင္ေတာ့။ ေမာပမ္းႏြမ္းနယ္ေနၾက၏။ တဦးကုိတဦး ေဖးမရင္း ေလွ်ာက္လွမ္းခဲ့ၾကရာ အိမ္အမ်ားအျပားရွိေသာ ရြာႀကီးတရြာကုိ လွမ္းျမင္လုိက္ရသည္။ ေတာင္ေအာက္ေရာက္ေတာ့ ဘာရြာလဲ ဟု ေမးလုိက္မိသည္။ က်ေနာ္တုိ႔ထြက္ခြာသြားေသာ ဖ႐ူဆုိၿမိဳ႕ပင္ ျဖစ္သည္။ ဖ႐ူဆုိၿမိဳ႕ကုိပတ္၍ သြားေနျခင္းသာျဖစ္သည္။ ထုိႏွင့္ ယခင္စံုစမ္းခဲ့ေသာ ဖ႐ူဆုိၿမိဳ႕စြန္ရွိ ေဒါငံခါးရြာသုိ႔ ဒုတိယအႀကိမ္ ျပန္လည္ဆုိက္ေရာက္ခဲ့ျပန္သည္။
မာရီယာႏွင့္ ေဆြမ်ဳိးနီးစပ္ေသာအိမ္တြင္ စားေသာက္ရန္အတြက္ ခ်က္ျပဳတ္ၾကသည္။ ဆာေလာင္ေနၾကသည္။ တကယ္တမ္း ထမင္းစားေတာ့ စားမဝင္ၾက။ အေတြးကုိယ္စီႏွင့္ ေတာ္လွန္ေရးတပ္သားမ်ားကုိသာ ေမွ်ာ္လင့္ေနမိသည္။ ထမင္းစား၍မၿပီးမီ ယူနီေဖာင္း၊ လက္နက္ျဖင့္ခ်ိန္ၿပီး ရဲေဘာ္ ငါးေယာက္ ဝင္လာသည္ကုိေတြ႔လုိက္ေတာ့ ထြန္းထြန္းလင္း လက္ထဲက ပန္းကန္ ေအာက္သို႔ ျပဳတ္က်သြားသည္။
“ေဟ့... ေျပးမယ္ေတာ့ မၾကံနဲ႔၊ မင္းတုိ႔ကုိ ဝုိင္းထားၿပီးၿပီ… ေျပးရင္လည္း ကုိက္အစိတ္ မေက်ာ္ဘူး” ဟု လွမ္းေျပာလုိက္သံ ၾကားရသည္။ မာရီယာက ကေယာဘာသာစကားျဖင့္ ေျပာလုိက္ေသာအခါ ေသနတ္မ်ားကုိ ေအာက္သုိ႔ခ်ထားလုိက္ၾကသည္။ က်ေနာ္တုိ႔အား ထမင္းဆက္လက္စားရန္ေျပာၿပီး ေစာင့္ေနၾကသည္။ စားေသာက္ၿပီး စကားေျပာျဖစ္ၾကသည္။ ဖိႏွိပ္မ်ဳိးစံုကုိ မခံရပ္ႏုိင္ေသာေၾကာင့္ ေတာခုိခ်င္ေၾကာင္း၊ ထုိ႔ေၾကာင့္ အရဲစြန္႔ၿပီး ေတာ္လွန္ေရးတပ္သားမ်ားကုိ အခ်ိန္အေတာ္ၾကာ ရွာေဖြေနရျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း ရွင္းျပရသည္။ က်ေနာ္တုိ႔ကုိ အျခားတရြာသုိ႔ ေခၚေဆာင္သြားသည္။
သူတုိ႔ေခါင္းေဆာင္ႏွင့္ တုိင္ပင္ေဆြးေႏြးရျပန္သည္။ ဗမာျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ယံုၾကည္မႈ မရွိ။ အလစ္မေပး။ ေစာင့္ၾကည့္ေနသည္။ ညပုိင္းတြင္ က်ေနာ္တုိ႔ကုိ ရွင္းပစ္ေတာ့မည္ျဖစ္ေၾကာင္းကုိေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ မသိ။ သူတုိ႔စကားကုိ ကုိယ္နားမလည္။ ကုိယ့္စကားကုိသာ သူတုိ႔ နားလည္ၾကသည္။ က်ေနာ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္အား ရွင္းပစ္မည့္ကိစၥကို မာရီယာက လံုးဝ လက္မခံ။ သတ္လွ်င္ သံုးေယာက္လံုးကုိသာသတ္ပစ္ရန္ ေျပာသည္။ က်ေနာ့္ကုိလည္း သူ႔ေယာက္်ားျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာျပန္သည္။
ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္သူမွာ မာရီယာႏွင့္ အစ္ကုိဝမ္းကဲြေတာ္စပ္ၾကသည္။ ထုိေခါင္းေဆာင္က က်ေနာ့္ထံေရာက္လာၿပီး “မင္းက ငါ့ညီမ ေယာက္်ားလားကြ” ဟု ေမးေတာ့ ဘုမသိဘမသိ “ဟုတ္တယ္” ဟု ေျဖလုိက္မိသည္။ မဂၤလာမေဆာင္၊ လက္မွတ္မထုိးဘဲ မာရီယာႏွင့္က်ေနာ္ အၾကင္လင္မယား ျဖစ္သြားရသည္။
(ဆက္ပါဦးမည္)
အုပ္ႀကီးေဖ
၂၇- ၇- ၂၀၁၃
No comments:
Post a Comment