ႏွစ္ေပါင္း အေတာ္ၾကာၾကာ စြန္႔ခြာခဲ့ေသာ အမိေျမကုိ တဖန္ျပန္လည္အေျခခ်ေနထုိင္လုိေသာ အေတြးေတြက လႊမ္းမုိးေနခဲ့သည္။ တုိင္းျပည္အေျခအေနအရပ္ရပ္ကလည္း ေကာင္းမြန္တုိးတက္လာခဲ့သလုိ အတုိက္အခံ အဖဲြ႔အစည္းမ်ားႏွင့္ ပလူးပလဲ အေပးအယူမွ်ေနေသာ ကာလႀကီးလည္းျဖစ္သည္။
ဘာလုပ္လို႔ ဘာကုိင္ရမွန္းမသိ။ စိတ္တုိ႔က တိမ္တိုက္မ်ားကဲ့သုိ႔ လြင့္ေမ်ာေနသည္။ မြန္းက်ပ္ေနေသာ စိတ္တုိ႔ကုိ ေျဖေလွ်ာ့ရန္အတြက္ ထံုးစံအတုိင္း အိမ္နံေဘးရွိ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ေလးသုိ႔ ထြက္ခြာလာခဲ့သည္။ ဆုိင္ထဲတြင္ စာေစာင္မ်ားဖတ္ရင္း အေတြးဝင္ေနခုိက္ ေနာက္ဘက္စားပဲြဝုိင္းမွ စကားသံတုိ႔ေၾကာင့္ မင္တက္မိစြာ နားေထာင္ေနလုိက္မိသည္။
တေယာက္က စေျပာသည္...။ “ႏုိင္ငံေရးအေျခအေနအရ အခုျပည္ပမွာ ရပ္တည္ဖုိ႔ မလြယ္ေတာ့ဘူး။ ေရစီးေၾကာင္းေတြက ေျပာင္းျပန္ျဖစ္ကုန္ၿပီ။ ဒါေၾကာင့္ ျပည္ေတာ္ျပန္ဖုိ႔ ခင္ဗ်ားတုိ႔ စဥ္းစားၾကၿပီလား” ဟု ေကာက္ကာငင္ကာ ေျပာလုိက္သည္။
ထုိအခါ ေနာက္တေယာက္က “ခင္ဗ်ားက သိပ္စိတ္ကူးယဥ္တတ္တာပဲ မျဖစ္ႏုိင္ဘူးဗ်”
ပထမလူ… “ဘာလုိ႔ မျဖစ္ႏုိင္ရမွာလဲ စိတ္ကူးယဥ္တာမဟုတ္ဘူး၊ ဒါ တကယ္ျဖတ္ေက်ာ္ရမယ့္ ျပႆနာပဲ”
ဒုတိယလူ... “ဟုတ္ပါၿပီ၊ ခင္ဗ်ား ျပည္တြင္းျပန္မယ္ဆုိပါစုိ႔… ေတာ္လွန္ေရးကုိ ထြက္လာတုန္းက ခင္ဗ်ား တေယာက္တည္းရယ္။ အခု ခင္ဗ်ားမွာ ဇနီးနဲ႔ ကေလး ၃ ေယာက္... ဘယ္သြားမွာလဲ...? ဘာေတြ လုပ္စားမွာလဲ... ကေလးေတြ အနာဂတ္ကုိ ဘယ္လုိ ဖန္တီးတည္ေဆာက္မလဲ…? ဥပမာ ပညာေရး၊ က်န္းမာေရး လူမႈေရးကအစ အားလံုးဟာ ခင္ဗ်ား ေခါင္းေပၚမွာ ရွိေနမွာေနာ္”
ပထမလူ… “ေအးဗ်၊ ခင္ဗ်ားေျပာသလုိဆုိရင္ ေနသားက်ေနတဲ့ ဘဝကုိဖ်က္ၿပီး အစကျပန္စရမွာဆုိေတာ့ တိမ္မေယာင္နဲ႔နက္၊ လြယ္မေယာင္နဲ႔ခက္ၿပီေပါ့… ဟုတ္ေတာ့လည္း ဟုတ္သားဗ်ာ...”
ဒုတိယလူ… “မိဘေဆြမ်ဳိးသားခ်င္းဆုိတာကလည္း သူတုိ႔ဘဝနဲ႔သူတုိ႔ ေနသားက်ေနၾကၿပီ။ ခဏတာ အလည္အပတ္ခရီးက ျပႆနာမရွိေပမယ့္… ေရရွည္ရပ္တည္ေရးမွာေတာ့ ျပႆနာရွိလာႏုိင္တယ္။ ေႏြးေထြးမႈ သံေယာဇဥ္ဆုိတာကလည္း အေနအနီးအေဝးနဲ႔ ဆုိင္ေသးတယ္ဗ်။ က်ဳပ္တုိ႔က ေဆြမ်ဳိးသားခ်င္းေတြကုိေတာင္ ယံုၾကည္မႈ ျပန္တည္ေဆာက္ယူရမယ့္ဘဝမ်ဳိးေတြ ျဖစ္ေနၿပီ။ တဆက္တည္းေျပာမယ္ဗ်ာ အေရးႀကီးဆံုးက ခင္ဗ်ားျဖစ္ခ်င္တာေတြအားလံုး စိတ္တုိင္းက် ျဖစ္ေစခ်င္ရင္ေတာ့ အခရာအက်ဆံုးက ‘အထုပ္’ ရွိဖုိ႔ေတာ့ လုိလိမ့္မယ္”
ပထမလူ… “ခင္ဗ်ား ဘာကုိဆုိလုိတာလဲဗ်… ဘာအထုပ္ကုိ ေျပာေနတာတုန္း…”
ထုိအခါ ဒုတိယလူက စိတ္အခ်ဥ္ေပါက္လာသည့္ ပံုစံျဖင့္ ….
“ခင္ဗ်ားကလည္းဗ်ာ ေျပာရတာ ဒုန္းေဝးလုိက္တာ … ေငြထုပ္ဗ် ေငြထုပ္... မွတ္ထား။ အဲဒါမပါလုိ႔ မျဖစ္ဘူး။ အမ်ားစု စိတ္ဝင္စားေနတာ ေငြပဲ။ ေတာ္လွန္ေရးလုပ္ခဲ့တာ၊ အနစ္နာခံခဲ့တာ၊ တုိင္းျပည္ခ်စ္တာေတြနဲ႔တုိင္းေနၾကတာ မဟုတ္ေတာ့ဘူးဗ်ဳိ႕... ခင္ဗ်ားကုိ ဥပမာတခုေျပာျပမယ္… က်ေနာ့္မိတ္ေဆြ ေတာ္လွန္ေရးသမားႀကီး တုိင္းျပည္နဲ႔ လူမ်ဳိးကုိလည္း ခ်စ္တယ္။ သမာသမတ္လည္း က်တယ္။ အသိပညာ အတတ္ပညာ ဗဟုသုတလည္း ျပည့္စံုတယ္။ ဒါေပမယ့္ ျပည္တြင္းေရာက္ေတာ့ လူရာသြင္းမခံရဘူးဗ်ာ။ အဲဒါလည္း အထုပ္ျပႆနာေပါ့။ ေကာင္းကင္ေပၚကက်လာတဲ့ ကုိယ္ေတာ္ေခ်ာေတြက်ေတာ့ ႀကိဳဆုိမယ့္လူ… ပန္းစည္းကမ္းမယ့္လူ… အင္တာဗ်ဴးခ်င္တဲ့လူေတြနဲ႔ ျပည့္လွ်ံေနတာပဲ။ ဟုိက ဖိတ္လုိက္… ဒီက ဖိတ္လုိက္နဲ႔ တခမ္းတနားပဲဗ်ာ။ ထူးျခားတာက သူတုိ႔မွာ ကုိယ္ပုိင္အထုပ္ေတြ ရွိေနၾကတယ္”
“သူတုိ႔ ဒီဘက္မွာ ဘယ္လုိရပ္တည္ လုပ္ေဆာင္သြားတယ္ဆုိတာ ခင္ဗ်ားတုိ႔ က်ေနာ္တို႔ အားလံုးအသိပဲ မဟုတ္လား။ ဒါေပမယ့္ အဲဒါေတြ ခုေတာ့ ေမွးမွိန္သြားၿပီ။ သူတုိ႔မွာပါသြားတဲ့ အထုပ္ေတြက အားလံုးကုိ ဖံုးဖိႏုိင္စြမ္းရွိေနသလားလုိ႔ေတာင္ ေတြးမိတယ္။ ေတာ္လွန္ေရးကာလမွာ တာဝန္ထမ္းေဆာင္ၾကတာခ်င္း တူေပမယ့္... မတူညီတဲ့အခ်က္ေတြရွိေနတယ္ဆုိတာ ျမင္တတ္ဖုိ႔ လုိတယ္ဗ်ာ…” ဟု အားငယ္တုိးလွ်ေသာအသံျဖင့္ ေျပာလုိက္ေသာ စကားသံေၾကာင့္ ျပည္ေတာ္ျပန္အေတြးျဖင့္ စိတ္ကူးယဥ္အိပ္မက္ မက္ေနမိသည့္ က်ေနာ္သည္ပင္ ႐ုတ္တရက္ဆုိသလုိ အေတြးကမၻာမွ လန္႔ဖ်တ္ႏုိးထသြားသလုိ ျဖစ္မိေလေတာ့သည္။
အိမ္ျပန္ေတာ့မည္ဟု ဆုိင္အျပင္သို႔ထြက္ကာ ေကာင္းကင္ယံကုိ ေမာ့ၾကည့္လုိက္ေတာ့ မိုးသားတိမ္လိပ္တုိ႔အၾကား ထူးထူးျခားျခား ေတာက္ပလင္းလက္ေနေသာ ၾကယ္တာရာတခ်ဳိ႕ကုိ ေတြ႔ျမင္လုိက္ရသည္။ စၾကာဝဠာႀကီးတခုလံုး အနည္းငယ္ေသာ ထုိၾကယ္စင္မ်ားကသာ အလင္းေရာင္ ေဆာင္ၾကဥ္းေပးထားသည့္ႏွယ္။
လက္ရွိ ျမန္မာျပည္၏ရာသီခြင္မွာ အထုပ္ပုိက္ၿပီး အိမ္ျပန္လာသူမ်ားႏွင့္ အထုပ္ေနာက္လုိက္ရင္း အိမ္ျပန္ေရာက္သူတုိ႔ ဇာတာတုိင္ထိပ္ ေရာက္ေန၏။
မုိးရိပ္တိမ္လႊာ မကင္းစင္ႏုိင္ေသးေသာ ညဥ့္ကာလဝယ္ ေရတြက္ျခင္းငွာ မစြမ္းႏုိင္ေသာ အေဝးေရာက္နယ္မွ ၾကယ္တာရာတုိ႔ အေရာင္မဲြေမွးမွိန္ ညႇဳိးလ်သိမ္ငယ္ မ်က္ကြယ္ျပဳခံရေျခၿပီတကား။ ။
အုပ္ႀကီးေဖ
၂၃- ၂- ၂၀၁၃
No comments:
Post a Comment