က်ေနာ့္နာမည္ ေမာင္ဘညႊန္႔ - ၅ (ေဆာင္းလူ)

တကယ္တမ္း အမွတ္ရမယ္ဆုိရင္ ... 
မန္းရွာထုိးတဲ့ ဝါးစားပြဲေပၚမွာ 
လက္ေထာက္ေတြ အလီလီေျပာင္း 
သလြန္ေညာင္ေစာင္း ဒီကုတင္ေဟာင္းက 
အမွန္တုိင္းေျပာရမယ္ဆုိရင္ 
က်ဳပ္တုိ႔အတြက္ေတာ့ 
မ,ရတာ တကယ္ေလးလြန္းေတာ့လည္း 
အေဟာင္းေစ်းနဲ႔ ေရာင္းခ်င္လွတယ္ …။ 

ေမာင္ဘညႊန္႔တုုိ႔ သတင္းစာတုိက္ႀကီးမွာကလည္း အမွတ္ရစရာေတြကလည္း အမ်ားသား ...။ သတိရစရာေတြကလည္း အမ်ားသား ...။ ရီစီဗာ မေကာင္းတဲ့ စေလာင္းႀကီးတုိ႔ … ေလး ငါး ေသာင္းနဲ႔ အင္ထုခံလုိက္ရတဲ့ ၃၂၄ တုိ႔ ...။ ဗမာေငြ သိန္းေက်ာ္တန္ေလာက္ေအာင္ ေပးလုိက္ရတဲ့ စက္႐ုပ္လုိလုိ .. စေပ့ရွစ္ခ္လုိလုိ (spaceship) အုိင္ဝါႀကီးတုုိ႔ ...။ ေနာက္ ဟုိအေကာင္ေလးေတြရဲ႕ ဆီေတြ လႊမ္းေနတဲ့ ဒယ္အုိးႀကီးလည္း သတိရပါတယ္ ..။ မနက္တုိင္း ထမင္းေက်ာ္ရင္ သူနဲ႔ခ်ည္း ႏွစ္ပါးသြားရတာ ...။ ေမာင္ဘညႊန္႔ေတာင္ ကုိေဝယံ (အေမရိကား) လက္ခ်က္နဲ႔ အဆီတုံးေလးတတုံး ဝါးခဲ့မိဖူးတယ္ ...။ 


ဒီေနရာမွာ ဖဒုိမန္းရွာရဲ႕ ဝါးစားပြဲေလးကလည္း အပါအဝင္ေပါ့ ...။ တဆင့္စကား နားနဲ႔ၾကားဖူးတာေတာ့ .. ဒီဝါးစားပြဲေလးက အေတာ္ၾကာပါၿပီ။ ေမာင္ဘညႊန္႔တုိ႔ အႏွီသတင္းစာတုိက္ႀကီးဆီ မေရာက္ခင္ကတည္းကပါ။ ဒီ ဝါးစားပြဲေလးဟာ ဖဒုိမန္းရွာရဲ႕လက္နဲ႔ ကုိယ္တုိင္လုပ္ထားတဲ့ ဝါးစားပြဲေလးပါ ..။ စားပြဲေလးက ႏွစ္ဆင့္ပါပါတယ္ ...။ ေမာင္ဘညႊန္႔ မွတ္မိတာကေတာ့ အဲ့အခ်ိန္က ဝါးစားပြဲပုိင္ရွင္က ဦးဗလ။ (အယ္ခ်ဳပ္နဲ႔ အမ်ဳိးေတာ္ပါတယ္။ ခုေတာ့ ျပင္သစ္) ပါ။ ႏုိင္ငံတကာသတင္း အယ္ဒီတာေပါ့။ 

အဲ့စားပြဲေလးေပၚမွာ ေမာင္ဘညႊန္႔ေတြ႔မိတာေတာ့ ႏုိင္ငံျခားျဖစ္ ထုိင္းလုပ္ မီးအိမ္ေလးရယ္ … ။ ဗမာျပည္ကထုတ္တဲ့ အထူဆုံး အဂၤလိပ္အဘိဓာန္ရယ္ … ။ တျခား ေမာင္ဘညႊန္႔တုိ႔နားမလည္တဲ့ ေပၚလစီေရးရာ .. ႏုိင္ငံတကာေရးရာ စာအုပ္ေတြပါပဲ ...။ ေနာက္ အိမ္ရွင္ကေပးထားတဲ့ ကၽြန္းသလြန္ကုတင္နဲ႔ဆုိေတာ့ ဖထီးရဲ႕ စားပြဲေလးနဲ႔တြဲလုုိက္ရင္ ဆရာ့ ဆရာေတြသာေပါ့ ...။ အဲ့ဒီဗိမၼာန္မွာေနဖူးတာက .. ဦးဗလ (ယခု ျပင္သစ္)၊၊ ကုိဝင္းသိန္းႏုိင္ (အေမရိကား- ဦးပီတာလင္းပင္ရဲ႕တူလုိ႔လည္း ဆုိတယ္)၊ ေမာင္ေနသြင္ (ယခု ထုိင္း) ေပါ့။ 

ေမာင္ဘညႊန္႔နဲ႔ ေစာဒီထူးကေတာ့ အဲ့ဗိမၼာန္ရဲ႕အေရွ႕က ကြက္လပ္ကုိ အပုိင္စားေတာ္မူတယ္ ...။ လူမ်ားမ်ားလာမွာစုိးလုိ႔ .. အဲ့အခ်ိန္က ေရေဆးေတြကုိ ေရနဲ႔ေဖ်ာ္ .. ကဲန္းဗတ္စ္ေတြ၊ စကၠဴစေတြေပၚ ဟုိပက္ ဒီပက္ ..။ အခြဳိင္းလစ္ေတြကုိ ဟုိျခစ္ သည္ျခစ္ .. .. ဒီၾကားထဲ ေဆးထုိးအပ္နဲ႔ ထည့္ၿပီး က်ဲတာေတာင္ ပါေသး ...။ မသိရင္ေတာ့ အတ္ခ်္ ေပါ့ဗ်ာ ..။ ပန္းခ်ီကားလုိ႔အမည္တပ္ထားတာေတြကလည္း စိတၱဇလုိလုိဆုိေတာ့ … အနားလူမကပ္ေတာ့ပါဘူး ...။ 

ခုေတာ့ ႏွစ္ေတြ အလီလီ ေတာ္လွန္ေရးလမ္းခုလတ္မွာ မန္းရွာလည္း က်ဆုုံးခဲ့ရသလုိ (မန္းရွာ စ်ာပနာမွာ ဝီနဲဗား ဆလမ္းဒါး, ဝီနဲဗား ဂစ္အပ္ခ်္ (We never surrender, we never give up) ဆုိၿပီး အေမရိကား ေရာက္သြားသူတေယာက္ကုိလည္း သတိရလုိက္တာဗ်ာ။ ေမာင္ဘညႊန္႔တုိ႔လည္း မ်က္ႏွာျဖဴစကားနားမွ မလည္တာ။ ဘာေျပာမွန္းေတာင္ မသိဘူး .. ။ အယ္ခ်ဳပ္ ေမာင္းခ်လုိက္တာပဲ သိလုိက္ရတယ္ ...။ ေနာက္ပုိင္းႏွစ္ေတြၾကာလာမွသာ .. ေအာ္ ..အေမရိကားမွာ လက္နက္သြားရွာတာျဖစ္မွာပါေလဆုုိၿပီး ေျဖေတြးေလး ေတြးရတာေပါ့) ..သူ႔လက္ရာ စားပြဲေလးလည္း ဘယ္ေရာက္ ဘယ္ေပါက္ဆုိတာ ေမာင္ဘညႊန္႔လည္း မသိေတာ့ပါဘူး ....။ 

+++++

ပိတ္ရက္ေတြ ပိတ္ရက္ေတြ 
ေလထုိး ေလေလွ်ာ္နဲ႔ 
အရက္တစ္လုံး ေဘးခ် 
ထန္းပင္စုိက္ အုန္းသီးစုိက္နဲ႔ 
ဂ်က္ကြင္း ..ကင္းေတြမွာ.. 
ဂ်ဳိကာေတြ မ်က္ျဖဴလန္ 
ပုလင္းေတြသာ ပုံလာျပန္လုိ႔ 
ဘဝဟာ သိကၡာကုိ က်လြန္းလွတယ္ …။ 

ေမာင္ဘညႊန္႔တုိ႔ သတင္းစာတုိက္ကလည္း ပိတ္ရက္ရွိပါတယ္။ အမွန္ေတာ့ ကုိယ္ထူကုိယ္ထဆုိေတာ့ ပိတ္ရက္မရွိပါဘူး။ သုိ႔ေပမယ့္ ကုိယ့္ဘာသာကုိယ္ ပိတ္ရတာေပါ့ဗ်ာ .. ။ အဓိကေတာ့ အလုပ္ၿပီးေျမာက္ေၾကာင္းေပါ့ .. ။ အလုပ္ၿပီးရင္ တစ္ရက္ ႏွစ္ရက္ေလာက္ ဂေလ႐ုိက္ေနရင္ အယ္ခ်ဳပ္က ဘာမွ မေျပာပါဘူး ..။ အဲ့ထက္ေက်ာ္ရင္ေတာ့ မ်က္ေထာင့္နီႀကီးနဲ႔ ..။ နဲနဲမ်ားလာၿပီဆုိရင္ေတာ့ .. ငါကုိင္တုတ္ေတာ့တာပါပဲ ...။ ေမာင္ဘညႊန္႔တုိ႔က အျမဲခံေနက်ဆုိေတာ့ အေရထူေနပါၿပီ ...။ ထုဟယ္ ႏွက္ဟယ္ဆုိရင္လည္း သီအုိရီအရ မသိမသာ အလုုိက္သင့္ေရႊ႕လ်ားေပးလုိက္ပါတယ္။ အထိမနာေအာင္ပါ။ မသိသူဆုိ မ်က္ရည္ ဗူးသီးလုုံးေလာက္ေတာင္ က်သြားႏုိင္ပါတယ္ ..။ 

ပုံမွန္ဆုိ ေမာင္ဘညႊန္႔တုိ႔ ပိတ္ရက္ေတြမွာ ယစ္ေရႊရည္မွီဝဲတာေပါ့ ...။ စားစရာသာ မရွိတာ ..ေသာက္စရာကေတာ့ ဘယ္က ဘယ္လုိထြက္လာမွန္းမသိဘူး ..။ 

ေမာင္ဘညႊန္႔တုိ႔ဆီမွာ ဦးဂ်မ္းေတြ ရွိပါတယ္။ ဦးဂ်မ္းေတြကလည္း ဦးဂ်မ္းဆုိတဲ့အတုုိင္း အဌာရသမ်ဳိးစုံ တတ္ပါတယ္။ ေမာင္ဘညႊန္႔တုိ႔က ပညာရွာသူေတြေပါ့။ ခါတုုိင္း ပုုံမွန္ဆုုိ ယစ္ေရႊရည္ပဲ မွီဝဲတာပါ။ ေနာက္ ေပါက္ေပါက္ေဖာက္ၾကတာပဲ ...။ သူေကာင္းတယ္ .. ငါေကာင္းတယ္ ..။ သူကေတာ့ ဘာ .. ငါကေတာ့ ဘာ .. ဟုိေကာင္က ဒီလုုိ .. ဒီေကာင္က ဟုိလုိ .. စသည္ျဖင့္ သတင္းလုုပ္ၾကတာေပါ့။ 

ဒီတခါေတာ့ … ေနာက္တနည္းတတ္ နည္းတာမွတ္လုိ႔ဆုိၿပီး … ကုုိေရခ်မ္း (ဗမာျပည္)၊ ကုုိဉာဏ္လင္းထြန္း (အေမရိကား)၊ ဦးတင္ညဳိ (ဦးဂ်မ္း)၊ ေစာဒီထူး (နယူးဇီလန္) နဲ႔ ေမာင္ဘညႊန္႔တုိ႔ ဝုိင္းဖြဲ႔ၿပီး ကုလား ၾကည့္ၾကတယ္ဗ်ာ ...။ ေမာင္ဉာဏ္နဲ႔ ဦးတင္ညဳိက ဆရာေတြပါပဲ .. ။ ထန္းပင္စုိက္ေတြေရာ အုန္းသီးစုိက္ေတြေရာ စုံေနတာပဲ .. ။ ေမာင္ဘညႊန္႔နဲ႔ က်န္သူေတြကေတာ့ .. အသစ္ေလးေတြေပါ့ ..။ ေၾကးကလည္း ေလထုိး ေလေလွ်ာ္ပါ။ တကယ္ေပးရမယ္ဆုိလည္း ခ်ဴးတျပားေတာင္ မရွိပါဘူး .. ။ ၾကက္ဖေတာင္ သူမ်ားခ်ဴးနဲ႔ အငွားစီးရတဲ့ဘဝဆုိေတာ့ ..။ 

တေနကုန္ တေနခမ္း ေမာင္ဘညႊန္႔တုုိ႔လည္း သင္ေတာ့ သင္တာပါပဲ .. ဒါေပမယ့္ စိတ္က ေဘးက ပုုလင္းျဖဴေလးေတြေပၚပဲ ေရာက္ေနလုိ႔လားလည္း မသိပါဘူး။ ျဖစ္ထြန္းေအာင္ျမင္မႈ မရခဲ့ဘူးဆုိပါေတာ့။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ .. ေမာင္ဘညႊန္႔တုိ႔ေတြလည္း ပုလင္းဖက္ၿပီး ဝမ္းလ်ားေမွာက္ကုန္ၾကေတာ့တာပါပဲ ..။ ျဖစ္ႏုိင္တာေတာ့ ေမာင္ဘညႊန္႔တုိ႔ သခ်ၤာညံ့တာျဖစ္မွာပါ။ ဘာပဲေျပာေျပာ အဌာရသတမ်ဳိးကုုိ အေၾကာင္းအမ်ဳိးမ်ဳိးေၾကာင့္ ေမာင္ဘညႊန္္႔ လက္လႊတ္ခဲ့ရပါတယ္ ..။ 

+++++ 

အခါေတာ္ေပးသလုိပဲ … 
တစ္ရာသီၿပီး တစ္ရာသီ 
သီးထပ္ေတြ သီးညႇပ္ေတြနဲ႔ 
ယာခင္းေဘးက ဆူးပုတ္အုိ ငုတ္တုိခမ်ာလည္း 
အေမာင္တုိ႔ ေနာက္ေနာင္မ်ား
ေယာင္လုိ႔ေတာင္ မလာဖုိ႔ 
ေတာင္းပန္ေနသလားလုိ႔ …။ 

ေမာင္ဘညႊန္႔တုိ႔သတင္းစာတုိက္ႀကီးဟာ ေမာင္ဘညႊန္႔တုိ႔ ေရာက္တဲ့အခ်ိန္ကစလုိ႔ ကုိယ္ထူ ကုိယ္ထပါပဲ ...။ တရာသီၿပီး တရာသီမွာ .. သီးထပ္ေတြ သီးညႇပ္ေတြ စုိက္ရပါတယ္ ..။ ဒါမွ ေန႔စဥ္ ေမာင္ဘညႊန္႔တုိ႔ ရိကၡာအတြက္ လိပ္ပတ္လည္မွာပါ။ လူကလည္းမ်ားဆုိေတာ့ .. ဟင္းခ်က္ရင္ေတာင္ .. အငံေလး ကဲရပါတယ္။ အစပ္ေလး ကဲရပါတယ္။ 

ေမာင္ဘညႊန္႔တုိ႔ ကုိယ္ထူကုိယ္ထ စုိက္ခင္းေတြမွာ ေမာင္ဘညႊန္႔တုိ႔ ရိကၡာအတြက္.. ဘူး၊ ဖ႐ုုံ၊ ကန္စြန္း၊ ခ်ဥ္ေပါင္၊ င႐ုတ္ ...အဲ့ကလုိ ရာသီေပၚ သီးႏွံေလးေတြစုိက္သလုိ .. ေစ်းကြက္တင္ဖုိ႔ ဖရဲ၊ ပန္းေဂၚဖီ၊ စပါး စတဲ့ ေစ်းကြက္ဝင္ သီးႏွံေတြလည္း စုိက္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ 

ေမာင္ဘညႊန္႔တို႔ လယ္စုိက္ဖုိ႔အေၾကာင္းဖန္လာပုံက .. ရွမ္းသူေဌး အဘုုိးႀကီးက သူ႔လယ္ကြက္ေတြကုိေပးၿပီး မင္းတုိ႔ ဝမ္းေရးအတြက္ စုိက္ၾကဆုိၿပီး စုိက္ၾကတာပါ။ အမွန္ အဲ့လယ္ကြက္က အၾကမ္းထည္ႀကီးပါ ..။ လယ္သမားစကားေမာင္ဘညႊန္႔တုုိ႔ နားမလည္ေပမယ့္ .. ဒီတႏွစ္ ထြန္းေရးေတြ ညက္ .. စပါးေတြ စုိက္ၿပီးသြားရင္ ေနာင္ႏွစ္မွာ ဒီေျမဟာ ယဥ္ၿပီး က်က္သြားၿပီဆုုိတာေတာ့ သိေနပါတယ္ ..။ ေနာက္ႏွစ္ေတာ့ ေပးမစုိက္ေတာ့ပါဘူး .. ။ သူ႔ဟာသူပဲ စုိက္ပါေတာ့တယ္ ...။ 

ေမာင္ဘညႊန္႔တုုိ႔ လက္ခ်က္နဲ႔ပဲ .. လယ္ကန္ဇင္းေဘးမွာ ျခံဝင္းေလးနဲ႔ စီတန္းစုိက္ထားတဲ့ ဆူးပုတ္ေတြလည္း အႏုေတြ .. အရြေတြ ပုရစ္ဖူးေတြ … ငုတ္တုိဘဝနဲ႔ က်န္ခဲ့ရတာခ်ည္းပါပဲ ...။ ဆူးပုတ္ႏုႏုေလးနဲ႔ .. ဒုကၡသည္စခန္းေတြဆီက ေရာက္ေရာက္လာတတ္တဲ့ ပဲဝါေလးေတြနဲ႔ေရာၿပီး ပဲဟင္းခ်ဳိတမ်ဳိး ...။ ေရာက္ေရာက္လာတတ္တဲ့ ငါးပိနဲ႔တြဲဖက္ဖုိ႔ ဆူးပုတ္ ေရေႏြးေဖ်ာေလးနဲ႔ တဖုံ ..။ ျခံစည္း႐ုိးကပ္ေပါက္ေနတဲ့ အေလ့က် ကင္းမြန္ရြက္ႏုႏုေတြနဲ႔ ေရာလုုိ႔ … ေၾကာ္ခ်က္ဆုိၿပီး ဟင္းေလးကတသြယ္နဲ႔ .. အမ်ဳိးမ်ဳိးအဖုုံဖုုံ … ေလြးခဲ့ရတာပါ။ ခုုခ်ိန္မ်ားေတာ့ အဲ့ဒီဆူးပုတ္ႏုေလးေတြကုိ လြမ္းသလုိေတာ့ ရွိသား ...။ 

ခုေနမ်ား ငါးပိရည္း စိမ္းစိမ္းေလးနဲ႔ တုိ႔ျမႇဳပ္ၿပီး စားလုုိက္ရင္ျဖင့္ဆုိၿပီး အတိတ္ကုိလည္း လြမ္းသလုိလုိရွိသား ..။ အဲ့အခ်ိန္က လူမ်ားသေလာက္ ျပႆနာကလည္း ခဏခဏျဖစ္တယ္ ..။ ဒါေပမယ့္ တာဝန္က် စားဖုုိမွဴးရဲ႕ everybody လုိ႔ ေခၚလုိက္တဲ့အသံေအာက္မွာ .. ထမင္းပူပူ .. အတုိ႔ပူပူ ငါးပိေရက်ဲက်ဲေအာက္မွာ အားလုုံးကေတာ့ ေခၽြးတၿဖိဳက္ၿဖိဳက္ သံတၿဖိဳက္ၿဖိဳက္နဲ႔ …ငါးပိရည္ခြက္ထဲက ဇြန္းကေလးလည္း လက္မလည္ေလာက္ေအာင္နဲ႔ ပူပါတယ္ဆုိတဲ့ ေလာကႀကီးကုိေတာင္ ေမ့လုုိ႔ ..။ 

+++++

ဘယ္သူက ဘယ္လုိ စလုိက္တယ္မသိဘူး…။ 
ဒီကြက္ၾကားေလး လက္ထဲေရာက္ရင္ 
ဟုိေရာက္မယ္လုိလုိ … ဒီေရာက္မယ္လုိလုိနဲ႔ 
လက္ဆင့္ကမ္းသယ္ေဆာင္ 
လက္ႏွီးစုတ္ေလာက္မွ အေရာင္မထြက္တဲ့ 
အက်ႌေဟာင္းတထည္ကုိ 
က်က်နန ေခါက္႐ိုးက်ဳိး မီးပူထုိးလုိ႔ 
ဝတ္ခဲ့ဖူးေသးတယ္ …။ 
အခုမ်ားေတာ့ စုတ္စျမႇဳပ္စေပါ့ …။ 

ေမာင္ဘညႊန္႔တုိ႔ဆီမွာ အစိမ္းနဲ႔ အဝါႏုေလးကြက္ထားတဲ့ အက်ႌေလး တထည္ရွိတယ္ ...။ မူလပုုိင္ရွင္ကေတာ့ ကုုိၿငိမ္းခ်မ္း ထင္တယ္ ...။ ေနာက္ေတာ့ သူက အေမရိကားကုုိ ပညာေတာ္သင္ဘဝနဲ႔သြားရမယ္ဆုုိေတာ့ … သူ႔ရွိတဲ့ အေဟာင္းထည္ေလးေတြ ထားခဲ့ရတာေပါ့ ..။ ရွိသူမ်ားကလည္း သူ႔ကုုိ အေကာင္းထည္ေလးေတြ ျပန္မွ်ေပါ့ ..။ ရွိသူမ်ားဆုုိလုုိ႔ ေတာ္ေတာ္ရွိတယ္ ထင္မေနနဲ႔ဦး ...။ အလြန္ဆုုံးရွိလွမွ တစ္စုံေပါ့။ ပြဲတက္ဝတ္စုံအေနနဲ႔ထားတာ။ 

ဒီေနရာမွာ အမွတ္ရတာ ဦးေအာင္ေစာဦး (အေမရိကား) ..။ သူက ေမာင္ဘညႊန္႔တုုိ႔ သတင္းစာတုုိက္ရဲ႕ ဒု အယ္ခ်ဳပ္ဆုိလား … ေသခ်ာေတာ့ မသိပါဘူး ..။ သူလာရင္ အက်ႌအဝတ္အစားေတြ ပုုဒ္ျပတ္ဝယ္လာတယ္ ထင္တယ္ ..။ ဒီေရာက္ရင္ ေမာင္ဘညႊန္႔တုိ႔ မဲႏႈိက္ရၿပီ ..။ ပုဒ္ျပတ္ဆုိေတာ့ သိတဲ့အတုိင္းပဲေလ ...။ ေရာေႏွာၿပီး ပါလာတာမ်ားပါတယ္ ..။ မိန္းမဝတ္ေတြ ပါလုိ႔ပါ ..။ တခါတေလ သူ႔ႏုိင္ငံက လူေတြနဲ႔တုိင္းခ်ဳပ္ထားတဲ့ .. ဆုုိဒ္အႀကီးႀကီးေတြနဲ႔ ..။ ဒါေပမယ့္ ေမာင္ဘညႊန္႔တုိ႔အတြက္ေတာ့ အသုံးဝင္ပါတယ္ ...။ 

ေမာင္ဘညႊန္႔လည္း ကုိၿငိမ္းခ်မ္းဆီက ဂ်င္းေဘာင္းဘီေဟာင္းေလးတထည္ ရလုိက္သလုုိ .. ေမာင္ဘညႊန္႔ က်ဳိက္ထီး႐ုိးခရီးစဥ္က ဝယ္လာခဲ့တဲ့ .. တထည္ထဲေသာ အေကာင္းစား ဖ်င္ထည္အက်ႌေလး ျပန္ေပးလုုိက္ပါေသးတယ္။ 

ေနာက္ပုိင္း အဲ့အကြက္က်ားေလးကုိ ဦးဗလ ဝတ္သလုုိ ..သူ ျပင္သစ္သြားခါနီးေတာ့ ေမာင္ေနသြင္လက္ထဲ ထားခဲ့တယ္ ထင္တယ္ ..။ နဲနဲသတိမူမိလာတာေပါ့ ...။ ဒါေလးဝတ္ဖူးရင္ ဟုိေရာက္မလုိလုိ ဒီေရာက္မလုိလုိနဲ႔ ေတာင္ေတြး ေျမာက္ေတြးေပ့ါ။ ေနာက္ပုိင္း ေမာင္ေနသြင္လည္း ခ်င္းမုိင္ သတင္းစာဆရာသင္တန္းအသြား .. ေမာင္ဘညႊန္႔လက္ထဲ က်န္ခဲ့တာပါပဲ ...။ ဟုုိေရာက္မယ္ ဒီေရာက္မယ္ စိတ္ကူးေလးေတြနဲ႔ မီးပူေလးအက်အနထိုးၿပီး ဝတ္ခဲ့ဖူးပါတယ္ ...။ 

ေမာင္ဘညႊန္႔လက္ထဲ ေရာက္ခဲ့ၿပီးေနာက္ပုိင္း .. ေမာင္ဘညႊန္႔လည္း ထုိင္းမွာတင္ ဆယ္စုုႏွစ္တခုေလာက္ ေသာင္တင္ေနေတာ့တာပဲ ..။ ဘယ္မွလည္း မေရာက္ပါဘူး ..။ ဘယ္မွလည္း မသြားရပါဘူး ..။ ဟုုိေျပာင္း ဒီေရႊ႕နဲ႔ ဒီၾကားထဲ အမိေျမကုုိ တိတ္တဆိတ္ ျပန္သြားခဲ့တာတခုနဲ႔တင္ပဲ .. အႏွီကြက္ၾကားေလးလည္း ဘယ္ေရာက္လုိ႔ ဘယ္ေပ်ာက္သြားမွန္း ေမာင္ဘညႊန္႔လည္း မသိေတာ့ပါဘူး ...။ 

ဆက္လက္ေရးပါဦးမည္။