ေထာင္ေႂကြးက်န္ပုဒ္မ မသုံးေတာ့ဘူးဆိုေတာ့ (ေမာင္ဝံသ)

သိခ်င္တဲ့သတင္းေတြနဲ႔ သိသင့္တယ္လို႔ယူဆရတဲ့ သတင္းေတြကို ဖတ္႐ႈေလ့လာဖို႔ အပတ္စဥ္ထုတ္ သတင္းစာ (ဂ်ာနယ္)ေတြကို အားထားေနရတဲ့ဘဝကေန ခုဆိုရင္ ေန႔စဥ္ထုတ္ သတင္းစာေတြေရာ၊ အခ်ိန္ႏွင့္အမွ် တက္ေနတဲ့ အြန္လိုင္းသတင္းေတြေရာ ရွိလာေနေလေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔မွာ သတင္းေတြ အလွ်ံပယ္ျဖစ္ေနတယ္လို႔ေတာင္ ဆိုႏိုင္တယ္ဗ်ာ။ 

သည္ရက္မ်ားအတြင္း ေဟာ့ ျဖစ္ခဲ့တဲ့သတင္းေတြထဲမွာ ၂၀၁၅ ခုႏွစ္ ေရြးေကာက္ပြဲၿပီးရင္ ႏိုင္ငံေတာ္သမၼတ ဘယ္သူျဖစ္လာမလဲဆိုၿပီး ဝိုင္းဝန္းတြက္ခ်က္ ထင္ေၾကးေပးၾကတာေတြ ပါဝင္ေနတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ အဲဒီေခါင္းစဥ္ၿပီးေတာ့ လူေျပာမ်ားတဲ့အေၾကာင္းအရာတစ္ခုက ၂၀၁၅ ေရြးေကာက္ပြဲကစလို႔ PR ဆိုတဲ့ အခ်ဳိးက် ကိုယ္စားျပဳစနစ္ကို မိတ္ဆက္ သြတ္သြင္းသင့္မသင့္ ျပည္ေထာင္စုလႊတ္ေတာ္မွာ ေဆြးေႏြးၾကမယ့္ကိစၥပါပဲ။ ေနာက္တစ္ခုက ပုံႏွိပ္မီဒီယာေတြမွာ က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ မေျပာမဆိုၾကေသးေပမယ့္ Face book ေလာကမွာေတာ့ တုတ္တစ္ျပက္ ဓားတစ္ျပက္လို႔ေတာင္ ေျပာရမလိုျဖစ္ေနတဲ့ မ်ဳိးေစာင့္ဥပေဒေတာ္မူၾကမ္းကိစၥျဖစ္ပါတယ္။ 


ေလာေလာဆယ္ ဆုံးျဖတ္ရမွာ မဟုတ္ 

ကြၽန္ေတာ့္အျမင္ကေတာ့ အထက္ပါ သုံးခုစလုံးဟာ လတ္တေလာ အဆုံးအျဖတ္ေပးရမယ့္ အေၾကာင္းအရာေတြ မဟုတ္ပါဘူး။ ျငင္းခုံလို႔ေကာင္းတဲ့ ေခါင္းစဥ္မ်ဳိးေတြျဖစ္ေပမယ့္ စိတ္ခံစားခ်က္ေနာက္လိုက္ၿပီး တစ္ပြဲတိုး ေျဖရွင္းလို႔ရတာ မဟုတ္တာေတာ့ ေသခ်ာပါတယ္။ ဘက္ေပါင္းစုံက ဝိုင္းဝန္းစဥ္းစားၿပီးမွ ျပည္ေထာင္စုအတြင္း မွီတင္းေနထိုင္ၾကတဲ့ ျပည္သူအမ်ားစုႀကီးရဲ႕ သေဘာထားနဲ႔ အဂတိတရား ေလးပါးကင္းရွင္းစြာ ညႇိႏိႈင္းဆုံးျဖတ္ရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ (မ်ဳိးေစာင့္ဥပေဒနဲ႔ပတ္သက္လို႔ ၂၂ ဇြန္ ၂၀၁၃ 7 Day Daily သတင္းစာမွာ ေဆာင္းပါးရွင္ ဆရာ ေအာင္ကိုဦးေရးတဲ့ ‘ေတြးရင္းနဲ႔ ပူပန္မိ’ ေဆာင္းပါးကိုေတာ့ တိုင္းျပည္ေရွ႕ေရး ေမွ်ာ္ေတြးသူတိုင္း ဖတ္႐ႈဆင္ျခင္သင့္တယ္လို႔ ညႊန္းလိုပါတယ္။) 

ဆင္းရဲမြဲေတမႈ ေလွ်ာ့ခ်ေရး 

သည္လိုဆို လက္ငင္းျပႆနာေတြက ဘာေတြလဲ ေျပာစမ္းပါဦးလို႔ေမးလာရင္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ကေတာ့ ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရး၊ ဖြဲ႔စည္းပုံ အေျခခံဥပေဒျပင္ဆင္ေရးနဲ႔ ဆင္းရဲမြဲေတမႈ ေလွ်ာ့ခ်ေရးတို႔ပါပဲလို႔ ထပ္ေျပာရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီသုံးခုစလုံးဟာ ယေန႔အထိ အားရစရာ မရွိေသးပါဘူး။ (၁) ေဆာင္ရြက္ေနဆဲ အဆင့္ရယ္၊ (၂) ေဆာင္ရြက္ဖို႔ေလ့လာမယ္ဆိုတဲ့ အဆင့္ရယ္၊ (၃) ေဆာင္ရြက္ေနေသာ္လည္း မည္မည္ရရ ရလာဒ္ေကာင္းထြက္မလာဘဲ တိုင္းျပည္ရဲ႕ လူဦးေရ ေလးပုံတစ္ပုံ ဆင္းရဲတြင္းနက္ေနဆဲ အဆင့္ရယ္မွာပဲ ရွိေနပါေသးတယ္။ သတင္းစာဆရာ တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ေျပာရမယ္ဆိုရင္ ေခါင္းစဥ္မည္းႀကီးေတြနဲ႔ မ်က္ႏွာဖုံးတင္ၿပီး သတင္းေပးေလာက္တဲ့ အဆင့္ကို မနီးစပ္ေသးဘူးလို႔ပဲ ေျပာရမွာပါ။ 

ပုဒ္မ ၄၀၁ ကိစၥ သတင္းေကာင္း 

သို႔ေပမယ့္ ၿပီးခဲ့တဲ့တစ္ပတ္အတြင္း ၾကားသိလိုက္ရတဲ့ သတင္းတစ္ပုဒ္ကေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ ခုခ်ိန္ထိ ဘဝင္မက်ခဲ့တဲ့ ခိုးလိုးခုလုကိစၥတစ္ခု ေျပလည္သြားေတာ့မယ့္ အလားအလာျဖစ္တာေၾကာင့္ ႏိုင္ငံေရး ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမႈနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး သတင္းေကာင္းတစ္ခုအျဖစ္ ႀကိဳဆိုပါတယ္။ 

အဲဒါကေတာ့ ႏုိင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေဟာင္းမ်ားကို သေရာ္ေမာ္ကားျပဳေနသလိုျဖစ္ခဲ့တဲ့ ေထာင္ေႂကြးက်န္ပုဒ္မ ေခၚ ပုဒ္မ ၄၀၁ ကိစၥ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီအေၾကာင္းကို ေရွ႕က ကြၽန္ေတာ့္ေဆာင္းပါးအခ်ဳိ႕မွာလည္း တစ္ႀကိမ္မက ေဆြးေႏြးတင္ျပခဲ့ၿပီး ျဖစ္ပါတယ္။ 

ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသား မရွိဘူးဆိုတဲ့ေခတ္ 

ပုဒ္မ ၄၀၁ ကိစၥမေျပာခင္ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားဆိုတဲ့ အသုံးအႏႈန္းနဲ႔စပ္လ်ဥ္းၿပီး အထစ္အေငါ့ေလးေတြျဖစ္ခဲ့တာကို ေျပာခ်င္ပါေသးတယ္။ တကယ္က ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားဆိုတဲ့ အဆင့္အတန္းတစ္ခုကို မၾကားလို မနာလိုျဖစ္ၿပီး ေဖ်ာက္ဖ်က္ပစ္ခဲ့တာ မဆလ ပါတီ တည္ေထာင္ခဲ့တဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေနဝင္းျဖစ္ပါတယ္။ ပါလီမန္ ဒီမိုကေရစီေခတ္ကရွိခဲ့တဲ့ A Class, B Class ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေတြကို ဦးေနဝင္းက အေတာ္ မ်က္မုန္းက်ဳိးပုံရတယ္။ သူ႔လက္ထက္မွာ အဲဒီအဆင့္အတန္းေတြ လုံးဝဖ်က္ၿပီး ရာဇဝတ္သားေတြလို႔ပဲ သတ္မွတ္ခဲ့ပါတယ္။ 

သို႔ေပမယ့္ သူ႔လက္ထက္မွာပဲ ၁၉၈၀ ျပည့္ႏွစ္ အေထြေထြလြတ္ၿငိမ္းခ်မ္းသာခြင့္ ေၾကညာေတာ့ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားဆိုသည္မွာ မည္သည့္ပုဒ္မေတြ အက်ဳံးဝင္တယ္ဆိုတာကို ထိုစဥ္က ႏိုင္ငံေတာ္ေကာင္စီက အဓိပၸာယ္ဖြင့္ဆိုေပးခဲ့ရပါတယ္။ တစ္နည္းအားျဖင့္ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားရွိတယ္ဆိုတာကို လက္ခံခဲ့တာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ 

နဝတ၊ နအဖ အစိုးရမ်ားလက္ထက္မွာေတာ့ ဦးေနဝင္းထက္ေတာင္ ျပတ္သားၾကပါတယ္။ ႏိုင္ငံေရးအရ ဖမ္းဆီးေထာင္ခ်သူေတြ မေရမတြက္ႏိုင္ေအာင္ မ်ားျပားခဲ့ေပမယ့္ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသား လုံးဝမရွိပါဘူးလို႔ ႏွစ္ ၂၀ ေက်ာ္မွ်ၾကာေအာင္ တစ္သမတ္တည္း ေျပာခဲ့ပါတယ္။ 

ဘာလီကြၽန္း မိန္႔ခြန္း 

၂၀၁၁ ခု မတ္လမွာ သမၼတႀကီး ဦးသိန္းစိန္ အစိုးရတက္လာေတာ့ စစ္အစိုးရေခါင္းေဆာင္ အဆက္ဆက္ ေျပာဆိုခဲ့ၾကတဲ့ မိန္႔ခြန္းမ်ဳိးေတြနဲ႔ အင္မတန္မွ မတူကြဲျပားျခားနားတဲ့ မိန္႔ခြန္းတစ္ခုနဲ႔ ပြဲထြက္လာတာရယ္၊ အဲဒီေနာက္ပိုင္းမွာလည္း ေျပာတဲ့အတုိင္း တစ္ခုၿပီးတစ္ခု လုပ္လာခဲ့တဲ့ လုပ္ရပ္ေတြရယ္ေၾကာင့္ ျမန္မာျပည္သူေတြ အထူးသျဖင့္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ႏုိင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေဟာင္းေတြဟာ အေကာင္းဘက္ေျပာင္းၿပီး ႐ႈျမင္လာခဲ့ၾကပါတယ္။ သို႔ေပမယ့္ အင္ဒိုနီးရွားႏုိင္ငံ ဘာလီကြၽန္းမွာ သမၼတႀကီး ဦးသိန္းစိန္ေျပာၾကားခဲ့တဲ့ “ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ႏုိင္ငံမွာ ႏုိင္ငံေရးအက်ဥ္းသားဆိုတာ မရွိပါဘူး” ဆိုတဲ့စကားေၾကာင့္ ဟယ္ခနဲ ျဖစ္သြားၾကရျပန္ပါတယ္။ 

ကြၽန္ေတာ္ ေလ့လာၾကားသိရသေလာက္ ေျပာရမယ္ဆိုရင္ အဲဒီစကားက သမၼတႀကီးရဲ႕ပုံရိပ္ကို အမ်ားႀကီး ထိခိုက္သြားေစခဲ့ပါတယ္။ ဒီစကားကို ယုံယုံၾကည္ၾကည္နဲ႔ ေျပာခဲ့တယ္ဆိုရင္လည္း ဒါဟာ ပကတိ အရွိတရားနဲ႔ ကင္းကြာေနတယ္လို႔ ႐ႈျမင္ျခင္းခံရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲသလိုမဟုတ္ဘဲ ဖိအားတစ္ခုခုေၾကာင့္ ဒီစကားကို ေျပာခဲ့တယ္လို႔ ယူဆခံရလွ်င္လည္း မလြန္ဆန္ႏိုင္တဲ့ဘဝမွာ ရွိေနေသးတယ္လို႔ ႐ႈျမင္ျခင္းခံရမွာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဘယ္လိုပဲ ႐ႈျမင္ျခင္းခံရသည္ျဖစ္ေစ သမိုင္းဝင္ ဒီမိုကေရစီ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရး လုပ္ငန္းစဥ္ႀကီးကို ဦးေဆာင္ အေကာင္အထည္ေဖာ္ေနသူတစ္ေယာက္အတြက္ေတာ့ အႏုတ္လကၡဏာေတြခ်ည္းသာ ျဖစ္ပါတယ္။ 

ခ်က္ႀကိဳး မျပတ္ေသးသလို 

အစိုးရသစ္လက္ထက္မွာ ႏုိင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေတြ အေျမာက္အျမား လြတ္ေျမာက္လာခဲ့ၾကေပမယ့္ လႊတ္ေပးပုံ လႊတ္ေပးနည္းေၾကာင့္ေရာ၊ သမၼတႀကီးရဲ႕ အဲဒီစကားေၾကာင့္ပါ လြတ္လာသူေတြေရာ၊ ႏုိင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေဟာင္းေတြပါ မသဒၵါေရစာ စားရသလို ခံစားခဲ့ၾကရပါတယ္။ မလႊတ္ခ်င္ လႊတ္ခ်င္ ေဆာင့္ႀကီးေအာင့္ႀကီး လႊတ္ေပးတာသာျဖစ္တယ္လို႔ ခံစားၾကရတဲ့အတြက္ လက္ရွိအစိုးရဟာ သူ႔ေရွ႕က စစ္အစိုးရအဆက္ဆက္နဲ႔ ခ်က္ႀကိဳးမျပတ္ေသးတဲ့ အစိုးရျဖစ္တယ္ ဆိုတဲ့အျမင္ ျပည္သူေတြအၾကား ေပ်ာက္ကြယ္မသြားႏုိင္ေသးတာ ျဖစ္ပါတယ္။ 

အဲဒီလိုျဖစ္ရတဲ့ကိစၥမွာ အဓိကက်တဲ့အေၾကာင္းရင္းတစ္ခုကေတာ့ ပုဒ္မ(၄၀၁)ကိစၥပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ မၾကာေသးခင္က ျပည္သူကို တိုက္႐ိုက္ေျပာၾကားခဲ့တဲ့ ေရဒီယိုမိန္႔ခြန္းထဲမွာ သမၼတႀကီးက သူ႔အစိုးရအေနနဲ႔ အဲဒီပုဒ္မကို ႏုိင္ငံေရးအတြက္အသုံးခ်ဖို႔ ရည္ရြယ္ခ်က္မရွိပါဘူးလို႔ အတိအလင္း ေျပာသြားခဲ့ေပမယ့္ ‘ေထာင္ေႂကြးက်န္ ပုဒ္မ’ လို႔ အဓိပၸာယ္ရတဲ့ အဲဒီပုဒ္မကို မသမာတဲ့ ႏုိင္ငံေရးရည္ရြယ္ခ်က္အတြက္ အသုံးခ်လိုသူေတြရွိေနခဲ့တာလည္း အမွန္ပဲျဖစ္ပါတယ္။ 

လက္ရွိ အစိုးရေခတ္မွာ ႏုိင္ငံေရးအက်ဥ္းသားမ်ားကိစၥနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး တိုးတက္မႈေတြ အေတာ္အတန္ရွိလာခဲ့တာ အမွန္ပါ။ ေထာင္တြင္းအေျခအေနေတြ ပိုေကာင္းလာတာ အစ၊ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားအမ်ားစု ျပန္လြတ္လာတာ အလယ္၊ အဖ်က္အေမွာင့္ အဖြဲ႔အစည္းေတြအျဖစ္ တစ္ေလွ်ာက္လုံး သေဘာထားလာခဲ့တဲ့ အဖြဲ႔အစည္းေတြနဲ႔ အစိုးရလူႀကီးေတြကိုယ္တိုင္ ပူးေပါင္းၿပီး လက္က်န္ ႏုိင္ငံေရးအက်ဥ္းသား စိစစ္ေရးေကာ္မတီ ဖြဲ႔ႏိုင္တာ အဆုံး တိုးတက္မႈေတြရွိခဲ့တာ သံသယရွိစရာ မလိုပါဘူး။ 

အခု ေနာက္ဆုံးၾကားရတဲ့သတင္းအလိုအရေတာ့ ပုဒ္မ ၄၀၁ ကို ေနာက္ေနာင္ မသုံးေတာ့ပါဘူးလို႔ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသား စိစစ္ေရြးခ်ယ္ေရးေကာ္မတီ ဥကၠ႒ သမၼတ႐ုံးဝန္ႀကီး ဦးစိုးသိန္းက ေျပာၾကားတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ 

ဒါေပမယ့္ ေနာင္မွာလည္း ႏုိင္ငံေရးနဲ႔ဆက္စပ္ၿပီး ဖမ္းတာ ဆီးတာေတြ ဆက္ၿပီးရွိႏိုုင္ေသးတယ္။ ဆိုလိုတာက ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားဆိုတာေတြ ရွိႏိုင္ေသးတယ္။ ဒီေတာ့ကာ သူတို႔ကို ေထာင္ထဲမွာ ဘယ္လိုထားမယ္ဆိုတာကို ဆက္ေဆြးေႏြးၾကရဦးမယ္ဆိုတဲ့ ေလသံတစ္ခုလည္း ထြက္လာပါတယ္။ 

အျမင္မေတာ္ ဆင္ေတာ္နဲ႔ ခေလာက္ 

ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ အဲဒီလိုအသံမ်ဳိးကို သဲ့သဲ့ေတာင္ မၾကားခ်င္ပါဘူး။ ဒီမိုကေရစီႏုိင္ငံနဲ႔ ႏုိင္ငံေရးအက်ဥ္းသားဆိုတာ အျမင္မေတာ္ ဆင္ေတာ္နဲ႔ ခေလာက္သဖြယ္ မအပ္စပ္တဲ့အရာတစ္ခုပါ။ ကမၻာ့အင္အားအႀကီးဆုံး ဒီမိုကေရစီႏိုင္ငံႀကီးရဲ႕ သမၼတက ဒီမိုကေရစီႏုိင္ငံမွန္တယ္ဆိုရင္ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသား တစ္ေယာက္ရွိတယ္ဆိုရင္ေတာင္ မ်ားလြန္းလွပါတယ္လို႔ ျမန္မာႏုိင္ငံေရာက္တုန္း ေျပာခဲ့တာ အားလုံး မွတ္မိၾကမွာပါ။ 

တကယ္ေတာ့ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေတြဆိုတာ ႏုိင္ငံအတြက္ ေပးဆပ္ခဲ့ၾကသူေတြျဖစ္တာေၾကာင့္ ဒီမိုကေရစီေဖာ္ေဆာင္ေနတဲ့ အစိုးရတစ္ရပ္အေနနဲ႔ သူ႔ေရွ႕က အစိုးရေတြရဲ႕ အမွားေတြကို တာဝန္ယူ ျပဳျပင္တဲ့အေနနဲ႔ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေဟာင္းမ်ားရဲ႕ ေၾကမြေနတဲ့ဘဝမ်ား ျပန္လည္ ထူေထာင္ေရးကို အစိုးရကေတာင္ ဦးစီးလုပ္ေဆာင္ေပးရမွာပါ။ 

အဲသလို မလုပ္ႏိုင္ေသးဘူးဆိုရင္ေတာင္ ေနာက္ထပ္ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေတြ ေပၚမလာေရးကို သႏိၷဌာန္ခ် လုပ္ေဆာင္ၾကရမွာပါ။ ဒါဟာ မျဖစ္ႏုိင္တဲ့အလုပ္ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒီကေန႔လို ဒီမိုကေရစီကဘာက ဧည့္ေကာင္းေစာင္ေကာင္းေတြ ဝင္လာမစဲ တသဲသဲ ျဖစ္ေနခ်ိန္မ်ဳိးမွာ သူတို႔ႏိုင္ငံေတြမွာေရာ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေတြရွိသလား မရွိဘူးဆိုရင္ မရွိေအာင္ ဘယ္လိုလုပ္သလဲဆိုတာေတြကို ေမးျမန္းစုံစမ္းၿပီး အၾကံဉာဏ္ရယူသင့္ပါတယ္။ ေကာင္းတဲ့ မွန္တဲ့အလုပ္ကို လုပ္တာ သိကၡာက်စရာ လုံးဝ မဟုတ္ေၾကာင္းပါဗ်ာ။ ။ 

၂၃၊ ၀၆၊ ၂၀၁၃ 
maungwuntha@gmail.com 

ျပည္သူ႔ေခတ္ဂ်ာနယ္၊ ၂၇ ဇြန္ ၂၀၁၃ ပါ ေမာင္ဝံသ ေျပာခ်င္လြန္းလို႔ေဆာင္းပါး