သူတို႔ေခၚေတာ့ ဒုကၡသည္၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုေတာ့ ေတာ္လွန္ေရးသမား - နိဂံုးပိုင္း (ကိုညိဳ)

က်ေနာ္တို႔ ေထာင္ထဲေရာက္ေတာ့ ဖတ္စရာဆိုလို႔ ေအာင္သန္႔မင္း(ဂိုင္စီ)ဆီက အဖံုးေတြျပဳတ္ၿပီး စာရြက္ေတြ ေၾကမြတြန္႔ေခါက္ေနတဲ့ အဂၤလိပ္ဂရမ္မာ စာအုပ္အေဟာင္းတအုပ္ ဖတ္ရတယ္။ စာအုပ္တအုပ္လံုး လြတ္ေနတဲ့ ကြက္လပ္ေတြမွာ ျမန္မာသီခ်င္းေတြ အမ်ားႀကီး ေရးထားတယ္။ ပံုႏွိပ္စာလံုးေတြ လြတ္ေနတဲ့ အေပၚပိုင္းနဲ႔ ေအာက္ပိုင္းေဘးဘက္နဲ႔ ေခ်ာင္ၾကားေတြပါမက်န္ ညီညီလြင္က သူ အလြတ္ရတဲ့ ျမန္မာသီခ်င္းေတြ အကုန္ေရးထားတယ္။ 

သႀကၤန္မိုးကားထဲက သႀကၤန္သီခ်င္းေတြ စီးရီးလိုက္ေရးထားသလို က်ေနာ္တို႔ေက်ာင္းသားဘဝက လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေတြမွာ ဖြင့္ေလ့ရိွတဲ့ အဆိုေတာ္ ခင္ေမာင္တိုး၊ စိုင္းထီးဆိုင္တို႔ရဲ႕ သီခ်င္းေတြလည္း ပါတယ္။ ခင္ေမာင္တိုးရဲ႕ ႀကိဳးၾကာသံနဲ႔ ပန္းခရမ္းျပာ၊ စိုင္းထီးဆိုင္ရဲ႕ သဘာဝရဲ႕ရင္ေသြးငယ္သီခ်င္းေတြကို က်ေနာ္တို႔ သံၿပိဳင္ဆိုရင္ ကသဲေတြကေတာင္ ေငးၿပီးနားေထာင္ၾကတယ္။ အခန္းမတူတဲ့ ဗမာေတြအခ်င္းခ်င္း အဂၤလိပ္ဂရမ္မာ စာအုပ္ကို ငွားၾကတယ္။ အဂၤလိပ္စာေလ့လာဖို႔ မဟုတ္၊ သီခ်င္းေတြ ဝိုင္းဖဲြ႔ဆိုၿပီး အပ်င္းေျဖတာပါ။ 



တေန႔ က်ေနာ္နဲ႔ခင္တဲ့ ကသဲသူပုန္တေယာက္က “မင္းတို႔ အိမ္ျပန္ရေတာ့မယ္၊ မင္းတို႔ပါတီ ေရြးေကာက္ပဲြႏိုင္တယ္” လို႔ လာေျပာတယ္။ ၿပီးေတာ့ သတင္းစာ လာေပးတယ္။ အဲဒီက်မွ ၁၉၉၀ ေရြးေကာက္ပဲြကို NLD က အျပတ္ႏိုင္သြားတယ္ဆိုတာ သိရတာပါ။ အဲဒီတုန္းက က်ေနာ္တို႔တေတြ စစ္အစိုးရလုပ္ေပးတဲ့ ေရြးေကာက္ပဲြကို မယံုၾကည္ဘူး။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ NLD ႏိုင္တယ္ဆိုေတာ့ နည္းနည္းေတာ့ ေပ်ာ္တယ္။ 

ေထာင္ထဲမွာ က်ေနာ္တို႔ကို တလ ႏွစ္ခါ တရား႐ံုးထုတ္တယ္။ လူႏွစ္ေယာက္တတဲြ လက္ထိတ္ခတ္ၿပီး ေထာင္ျပင္ထုတ္တာပါ။ က်ေနာ္နဲ႔ညီညီက အမႈတဲြဆိုေတာ့ ႏွစ္ေယာက္တဲြၿပီး လက္ထိတ္ခတ္တယ္။ တရား႐ံုးထုတ္ၿပီဆို အဝတ္အစားသန္႔သန္႔ ေကာင္းေကာင္း ဝတ္ၾကတယ္။ ေရမိုးခ်ဳိး ဖီးလိမ္းသန္႔စင္ေလ့ရိွတယ္။ ကသဲေတြကလည္း သူတို႔ ဝတ္ေကာင္းလွေတြ ငွားေပးတတ္တယ္။ ဒီလူေတြက မဟုတ္တာလုပ္ေပမယ့္ သူတို႔တရား႐ံုးကိုေတာ့ တေလးတစားရိွၾကတယ္။ 

က်ေနာ္တို႔က အင္ဖားအျပင္ဘက္ ေထာင္ဘယ္လ္(Thoubal)တရား႐ံုးကို ထုတ္တာျဖစ္တယ္။ တခါတခါ ႐ံုးးထဲေတာင္မဝင္ရဘူး၊ လူပါတယ္ဆိုတာ စာရင္းျပတာနဲ႔ လံုေလာက္တယ္။ က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ ေထာင္ထဲ အဝင္တခါ၊ အထြက္တခါပဲ တရား႐ံုးထဲဝင္ဖူးတယ္။ တရား႐ံုးးထုတ္ရင္ အမ်ားသူငါ တက္ႂကြတယ္။ ဘာလို႔လဲဆို ေထာင္အျပင္ထြက္ရရင္ ေဆးလိပ္တဝႀကီးေသာက္ရတယ္၊ ခိုင္နီးကို ပါးေစာင္အျပည့္ ငံုရတယ္။ အျပန္က်ရင္ ေဆးလိပ္နဲ႔ ခိုင္နီးေတြကို ေခ်ာင္ႀကိဳေခ်ာင္ၾကားထဲဝွက္လာရင္ ေထာင္ထဲမွာ စိုေျပတယ္။ အက်ဥ္းသားေတြက တရား႐ံုးထုတ္ရင္ ညီညြတ္တယ္။ ေထာင္ကားထဲမွာပါတဲ့လူတိုင္း စီးကရက္၊ ခိုင္နီး၊ ဘီဒီ အညီအမွ်ေဝေပးတယ္။ ငါ့အိမ္ကေပးတာ ငါပိုယူမယ္ဆိုတဲ့စိတ္ မထားဘူး။ အက်ဥ္းသားအခ်င္းခ်င္း ရဲေဘာ္ရဲဘက္စိတ္ေတြ ရိွၾကတယ္။ 

ဒါနဲ႔ပဲ က်ေနာ္နဲ႔ ညီညီက စီးကရက္ေတြဖြာ၊ ခိုင္နီးေတြငံုနဲ႔ မူးေနာက္ေနေတာ့တာပဲ။ က်ေနာ္ဆို ကားမူးတာနဲ႔ ခိုင္နီးမူးတာေရာၿပီး အခ်ဳပ္ကားေပၚ အံခ်လိုက္ရတယ္။ အဲဒီေန႔က က်ေနာ္တို႔ စီးကရက္ တေယာက္တလိပ္စီရတာ မေသာက္ရက္ဘူး။ ညီညီလြင္ဝတ္ထားတဲ့ ေဘာင္းဘီရွည္ဂြမွာ စီးကရက္ ၂ လိပ္ကိုထည့္ၿပီး ဝွက္ထားလိုက္တယ္။ က်ေနာ္တို႔ျပန္ေတာ့ ေထာင္တံခါးေစာင့္ မာဒရာဇီ ကုလားရဲေတြက ဟိုစမ္းဒီစမ္း စစ္ေဆးေပမယ့္ မေတြ႔ဘူး။ မိလို႔ကေတာ့ အေသအလဲ ႐ိုက္ၿပီး ေဒါက္ခတ္ခံရလိမ့္မယ္။ ညီညီလည္း ေၾကာက္ေၾကာက္နဲ႔သယ္လာတာ။ အခန္းေရာက္ေတာ့ ခ်က္ခ်င္းထမင္းစားၾကတယ္။ 

အျပင္ကေန ေထာင္ေစာင့္ ရဲက ကသဲလို... ”ဒီစီးကရက္ ဘယ္သူ႔ဟာလဲ” လို႔ လွမ္းေမးတယ္။ က်ေနာ္တို႔က စကားမတတ္ေတာ့ ရဲကို ဂ႐ုမစိုက္ဘူး၊ မ်က္ႏွာမပ်က္ ထမင္းစားမပ်က္။ ကိုယ့္ဆီက စီးကရက္ အခန္းတံခါးဝအဝင္ ထြက္က်ေနခဲ႔တာလည္း မသိဘူး။ ရဲလည္း ျပန္လစ္သြားတယ္။ ေနာက္မွ ညီညီက စီးကရက္တလိပ္ ေပ်ာက္ေနတာကို သိတယ္။ ဒါနဲ႔ က်န္တဲ့ စီးကရက္ကို သြားတိုက္ေဆးတဗူး၊ ေရွာေစာင္ျခံဳလႊာတထည္နဲ႔ လဲလိုက္တယ္။ က်ေနာ္တို႔လည္း မီးေသြးခဲနဲ႔ သြားတိုက္စရာ မလိုေတာ့ဘူး။ 

တေန႔ ေထာင္ထဲကို စခန္းက က်ေနာ္တို႔ အဖဲြ႔သား ၃ ေယာက္ ထပ္ေရာက္လာတယ္။ သူတို႔က ကိုဘရမ္(ကိုသိန္းေဌး) ကိုတင္ဝင္း နဲ႔ မီဇိုရမ္စခန္းက ကိုဇင္ႏိုင္တို႔ျဖစ္တယ္။ သူတို႔ကိုလည္း အင္ဖားမွာ ရဲကေတြ႔ၿပီး ဖမ္းထည့္ထားတာ။ ဒါေပမယ့္ သိပ္ၾကာလိုက္ဘူး။ အိႏိၵယေထာက္လွမ္းေရးက သူတို႔ကို အာမခံနဲ႔ ျပန္ထုတ္သြားတယ္။ ကိုဇင္ႏိုင္ေျပာလို႔သိရတာက ရန္ကုန္နဲ႔ မႏၱေလးက တကၠသိုလ္ ပါေမာကၡတခ်ဳိ႕နဲ႔ ဆရာႀကီးတခ်ဳိ႕ အလုပ္ထုတ္ပယ္ခံရတယ္လို႔ သိရတယ္။ အဲဒီမွာ စာေရးဆရာ တကၠသိုလ္ ဘုန္းႏိုင္နဲ႔ က်ေနာ္ မန္းတကၠသိုလ္တက္စဥ္ ပါေမာကၡလုပ္ခဲ့တဲ့ ဦးေက်ာ္ျမင့္လည္း ပါတယ္လို႔ သိရတယ္။ ဆရာေတြအတြက္ စိတ္မေကာင္းဘူး။ 

အဲဒီခံစားခ်က္ေလးကို မွတ္သားၿပီး ၾသဂုတ္လ ၈ ရက္၊ ၈ ေလးလံုး ၃ ႏွစ္ေျမာက္ေန႔မွာ အမွတ္တရအေနနဲ႔ သီခ်င္းတပုဒ္ေရးလိုက္တယ္။ ကသဲသူပုန္ေပးတဲ့ ေဘာပင္မွင္ေခ်ာင္းေလးနဲ႔ ေရခ်ဳိးဆပ္ျပာပတ္တဲ့ စကၠဴေက်ာဘက္ကို အသံုးျပဳၿပီး စာေရးတာျဖစ္တယ္။ ဆပ္ျပာအပတ္စကၠဴေတြ က်ေနာ္က စုထားတယ္။ ရဲအလစ္မွာ ကဗ်ာအတို စာအတိုေလးေတြ ေရးၿပီး စိတ္ထြက္ေပါက္ရွာရတယ္။ သီခ်င္းစာသားေလး နည္းနည္းခ်ေရးလိုက္၊ ေပါင္ေလးပုတ္ၿပီး သံစဥ္ေလးၿငီးလိုက္၊ စကားလံုးေလးျဖည့္လိုက္နဲ႔ ေနာက္ဆံုးေတာ့ သီခ်င္းေလးတပုဒ္ျဖစ္သြားတယ္။ “ဆရာအိုရဲ႕ ေတာက္ေခါက္သံ” ဆိုတဲ့ အဲဒီသီခ်င္းဟာ ေထာင္ကထြက္ၿပီး ၄ ႏွစ္အၾကာမွာ ေတာ္လွန္သီခ်င္းတပုဒ္အျဖစ္ အသံသြင္းခဲ့တယ္။ 

ထူးထူးျခားျခား ၾသဂုတ္လ တရက္မွာေတာ့ ေထာင္ညႊန္မွဴးက က်ေနာ္တို႔ ၈ ေလးလံုး ေက်ာင္းသားအဖဲြ႔ေတြကို ေခၚေတြ႔တယ္။ အားလံုးေပါင္း ၈ ေယာက္။ သူက စာရြက္တရြက္မွာ လက္မွတ္ထိုးခိုင္းတယ္။ ေရွ႕ေနပါဝါလဲႊတဲ့လက္မွတ္ပါ။ က်ေနာ္တို႔အတြက္ ေရွ႕ေနရၿပီ၊ အမႈကို စရင္ဆိုင္ရမယ္လို႔ေျပာတယ္။ အမွန္ေတာ့ အားလံုးက လြတ္ရက္ေစ့ေနၿပီ။ ျမန္မာျပည္ျပန္လႊဲရင္ ထပ္ၿပီးအဖမ္းခံရမွာစိုးလို႔ ဗမာျပည္ျပန္မပို႔ေတာ့ဘူး၊ ခက္တာက အိႏိၵယ တရားဥပေဒအရ ႏိုင္ငံျခား ခိုးဝင္မႈဟာ အလြန္ဆံုး (၆)လပဲ ခ်ဳပ္ပိုင္ခြင့္ရိွတယ္။ က်ေနာ္တို႔အမႈျပတ္ရင္ မူလ ႏိုင္ငံလဲႊလိုက္႐ံုပဲ။ ဟိုဘက္မွာ က်ီးထိုးထိုး ေခြးစားစား သူတို႔နဲ႔မဆိုင္ဘူး။ 

ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္တို႔က အစိုးရကိုအာခံတဲ့ သူပုန္ေတြျဖစ္ေနတယ္။ ျပန္ပို႔ရင္ အသက္အႏၱရယ္ရိွတယ္။ လူ႔အခြင္႔အေရး ႐ႈေဒါင့္ကေနၾကည့္ရင္ ျပန္မပို႔သင့္သူေတြ။ ဒါေၾကာင့္ ေဒလီက ေရွ႕ေန အန္တီနန္ဒီတာက လူအခြင့္အေရး ႐ႈေဒါင့္ကေန ခုခံၿပီး က်ေနာ္တို႔ကို ကယ္ထုတ္လိုက္တာျဖစ္တယ္။ တခ်ိန္ထဲမွာ ေရွ႕ေနပါဝါရတာနဲ႔ က်ေနာ္တို႔ကို အာမခံနဲ႔ထုတ္ၿပီး New Delhi ကို ေခၚသြားလို႔ရေအာင္ပါ ႀကိဳးစားသလို ေဒလီအေျခစိုက္ UNHCR အရာရိွနဲ႔လည္း က်ေနာ္တို႔အေရး ႀကိဳတင္ညႇိႏႈိင္းေဆြးေႏြးမႈေတြ လုပ္ထားတယ္။ 

တလေလာက္အၾကာ စခန္းက ကိုၿဂိဳလ္တု မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ ေထာင္ထဲေရာက္လာတယ္။ စခန္းကေန မိုးေရးကိုအဆင္း ဖမ္းမိလို႔တဲ့။ က်ေနာ္႔အခန္းထဲမွာပဲ ေနရတယ္။ သူေျပာျပလို႔သိရတာက ဆရာမန္းျမင့္ဆိုင္ အိႏိၵယကေန ထြက္သြားၿပီ။ သူလည္း အိႏိၵယရဲ႕အလိမ္ခံလိုက္တယ္လို႔ ယူဆရေၾကာင္း၊ စခန္းကလူေတြေတာ့ ေခါင္းေဆာင္ မရိွေတာ့ေပမယ့္ စိတ္ဓာတ္ကေတာ့ ခိုင္မာတဲ့အေၾကာင္း၊ ကိုယ့္ဖာသာ က်န္းမာေရးေကာင္းေအာင္ေနၾကတဲ့အေၾကာင္း ေျပာတယ္။ (ကိုၿဂိဳလ္တုလည္း တလအၾကာမွာ လြတ္ေျမာက္တယ္လို႔ သိရတယ္)။ 

ေထာင္ထဲမွာေနရေပမယ့္ ကိုယ့္ဒုကၡသည္စခန္းက သတင္းအေျခအေနေလးေတြ မၾကာမၾကာသိရတာလည္း ကံေကာင္းျခင္းတမ်ဳိးပဲ။ က်ေနာ္တို႔တေတြကေတာ့ ေထာင္ထမင္း ေထာင္ဟင္းစားၿပီး လူကေတာ့ ျပည့္ျပည့္ၿဖိဳးၿဖိဳးျဖစ္ေနသလို အရင္က ခံစားခဲ့ရဖူးတဲ့ အစာအိမ္ေရာဂါလည္း အခ်ိန္မွန္စား၊ အခ်ိန္မွန္ အိပ္လို႔ လံုးဝ ေပ်ာက္ေနၿပီ။ ဘယ္အခ်ိန္လြတ္မလဲဆိုတဲ့ ေမွ်ာ္င့္ခ်က္နဲ႔ပဲ ေနထိုင္ေနရတယ္။ 

အဲဒီေန႔က တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ စက္တင္ဘာ ၁၈ စစ္အာဏာသိမ္းခဲ႔တာ ၃ ႏွစ္ျပည့္ေျမာက္တဲ့ေန႔။ ညေနထမင္းစားၿပီး အိပ္ရာေတြခင္းက်င္းေနခ်ိန္၊ ကသဲတန္းစီးက “ဘားမီးစ္ ဘားမီးစ္” ဆိုၿပီး သံတိုင္တံခါးေပါက္ကေန အျပင္ကိုၾကည့္ရင္း လက္ယပ္ေခၚတယ္။ က်ေနာ္ ေျပးၾကည့္လိုက္ေတာ့ အေဆာင္ ၂ အေဆာင္ ၄ မွာ ရိွတဲ့ ဦးဇင္း၊ ခ်ဳိစံေမာင္ နဲ႔ ဂိုင္စီတို႔ ကိုယ့္ပံုစံခြက္ေတြ၊ ေစာင္ေတြ အဝတ္ေတြကိုင္ၿပီး ထြက္ဖို႔ျပင္ေနတယ္။ ေထာင္ရဲက အခန္းေတြေရွ႕ နာမည္ေတြရြတ္ၿပီးေခၚေနတယ္။ 

ညေနအိပ္ခါနီး ၇ နာရီနဲ႔ ၉ နာရီအၾကား အက်ဥ္းသားလႊတ္စာရင္းေတြနဲ႔ နာမည္ေခၚၿပီး ထုတ္သြားတတ္တယ္။ ညီညီလြင္နဲ႔ က်ေနာ္က အမႈတဲြဆိုေတာ့ အေဆာင္ ၂ အခန္းထဲက သူ ထြက္မထြက္ ေစာင့္ၾကည့္ေနတာ..။ ညီညီကိုလည္း ျမင္လိုက္ရေရာ စာေမးပဲြေအာင္စာရင္းမွာ ကိုယ့္နာမည္ပါတဲ့အတိုင္း “ FREEDOM” ဆိုၿပီး ထခုန္တယ္။ ခ်က္ခ်င္း အိပ္ရာေတြသိမ္းလိုက္တယ္။ ကိုယ့္ပိုင္ဆိုင္မႈေတြျဖစ္တဲ့ တဘက္၊ ဆပ္ျပာ၊ သြားတိုက္ေဆးနဲ႔ အဝတ္ေတြကို ကိုၿဂိဳလ္တုကို ေပးလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ အခန္းတံခါးဝမွာ ထိုင္ေစာင့္ေနတယ္။ မၾကာခင္ ရဲက လြတ္တဲ့လူနာမည္စာရင္း လာေခၚတယ္။ တေယာက္၊ ႏွစ္ေယာက္၊ သံုးေယာက္၊ က်ေနာ့္နာမည္မပါဘူး။ ေစာင့္ရတာ က်ေနာ္ စိတ္မရွည္ေတာ့ဘူး။ ေထာင္ရဲက က်ေနာ့္နာမည္ မေခၚဘဲ လွည့္ထြက္သြားတယ္။ 

“Hello Hello Please wait please wait” “က်ေနာ့္နာမည္ ကိုညိဳပါ၊ က်ေနာ့္အမႈတဲြကိုေခၚသြားၿပီ၊ က်ေနာ့္နာမည္ ျပန္စစ္ေပးပါအံုး၊ ေမ့က်န္ေနတာလားဆိုတာ” က်ေနာ္ အဂၤလိပ္လို ေမးတယ္။ စာရင္းကိုင္ရဲကလည္း ျပန္ၾကည့္ေပးရွာတယ္။ စာလံုးေပါင္းေတာင္ေမးလိုက္ေသးတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေခါင္းခါတယ္။ ေထာင္ရဲက အခန္းတံခါးကို ေဆာင့္ကန္ၿပီး ေသာ့ခတ္လိုက္တယ္။ 

အဲဒီအခိုက္အတန္႔ တေယာက္ေယာက္ကမ်ား က်ေနာ့္ မ်က္ႏွာကို အကဲခတ္ၾကည့္ေနရင္ ငို၍ ရယ္၍ မရေသာမ်က္ႏွာပံုစံကို ေတြ႔ရမယ္ထင္တယ္။ စိတ္ဓာတ္အေတာ္က်သြားတယ္။ စာရင္းကိုင္ႀကီး ေနာက္တေခါက္လာေလမလားဆိုၿပီး တံခါးနားကမခြာေသးဘဲ ေစာင့္ေနတယ္။ အိပ္ခ်ိန္နီးၿပီး ဒါေပမယ့္ အိပ္ရာ မခင္းေသးဘူး။ ေစာင္ေခါက္ပံုႀကီးကို ေပြ႔ထားတုန္း။ ေထာင္အမႈထမ္းတေယာက္တေယာက္ စာရြက္ကိုင္ၿပီးေလွ်ာက္လာရင္ ကိုယ့္နာမည္လာေခၚမယ့္သူလားဆိုၿပီး လည္ပင္းတဆန္႔ဆန္႔နဲ႔။ 

ကိုၿဂိဳလ္တုက “လာပါ ဘေရာင္းရယ္ ငါတေယာက္လံုး က်န္ပါေသးတယ္” လို႔ ႏွစ္သိမ့္တာေတာင္ မခံႏိုင္ဘူး။ က်ဳပ္က ၾကာၿပီဗ် ... လို႔ အားေတာင္မနာဘဲ ျပန္ေျပာလိုက္တယ္။ က်ေနာ့္နားကို အခန္းရဲ႕တန္းစီးနဲ႔ ကသဲမိတ္ေဆြေတြ တေယာက္ၿပီးတေယာက္ လာအားေပးၾကတယ္။ မနက္ျဖန္ ထြက္ရမွာပါ၊ စိတ္မပူပါနဲ႔ မင္းတေယာက္ထဲ ခ်န္မထားပါဘူးဆိုၿပီး ႏွစ္သိမ့္ၾကတယ္။ 

အခန္းထဲက လူေတြ အားလံုးအိပ္တဲ့အထိ က်ေနာ္ မအိပ္ႏိုင္ဘူး။ က်ေနာ္တို႔အားလံုး (၈) ေယာက္ထဲက က်ေနာ္တေယာက္ထဲ ကပ္က်န္ေနတာ ဘာ့ေၾကာင့္လဲ၊ ဘာ့ေၾကာင့္ ငါ့ကို မလႊတ္တာလဲဆိုတဲ့အေျဖကို စဥ္းစားလို႔မထြက္ဘူး။ ညအိပ္ေတာ့လည္း ကသဲ ရဲႀကီး က်ေနာ့္နာမည္စာရင္းလာေခၚတယ္လို႔ ဂေယာင္ေခ်ာက္ျခား အိပ္မက္ေတြမက္ၿပီး ငုတ္တုတ္ထထိုင္မိတာေတြေတာင္ျဖစ္တယ္။ တညလံုး ေကာင္းေကာင္း မအိပ္ႏိုင္ဘူး။ 

စက္တင္ဘာ ၁၉ ရက္ မနက္ဟာ မိုးသားကင္းစင္ၿပီး ေနသာတဲ့ လွလွပပ ရာသီဥတုပါ။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္ကေတာ့ အထီးက်န္ေနတယ္။ ေၾကကဲြ ဝမ္းနည္းေနတယ္။ ကိုယ္နဲ႔ ခါတိုင္းလို စကားေျပာေဖာ္ေတြ မရိွေတာ့ဘူး။ ကသဲ အက်ဥ္းသားတခ်ဳိ႕က က်ေနာ့္ကိုလႊတ္မေပးလို႔ ေမးခြန္းေတြလာေမးတယ္။ ကိုယ္လည္းမေျဖႏိုင္။ ငိုင္တိ ငိုင္တိုင္။ ေန႔လည္စာထမင္းကို အသားဟင္း စပယ္ရွယ္နဲ႔ ေကၽြးမွာမို႔ လူတိုင္း ထမင္းစားဖို႔ တက္ႂကြေနတယ္။ 

က်ေနာ္ကေတာ့ မေပ်ာ္ဘူး။ အဓိပၸာယ္မရိွဘဲ ေထာင္ထဲေနရတာထက္စာရင္ တိုက္ရင္း ခိုက္ရင္း ေသသြားတာကမွ ျမတ္ေသးတယ္။ အခုေတာ့ ေတာ္လွန္ေရးလုပ္ဖို႔လာတာ ... ေထာင္ထဲ မွာ ဘိန္းစားေတြ၊ သူခိုးဂ်ပိုးေတြ၊ မုဒိန္းသမားေတြ၊ ဒုစ႐ိုက္သမားေတြနဲ႔ အတူတူေနေနရတဲ့ဘဝကို ရံြလာတယ္။ အဆိုးေတြခ်ည္း ေတြး၊ အဆိုးေတြခ်ည္း ျမင္ေနတယ္။ စိတ္ဓာတ္ေတြ တစၿပီးတစ က်က်လာတယ္။ မၾကာခင္ ထမင္း အိုး ဟင္းအိုး တြန္းလွည္းနဲ႔ အထမ္းသမားေတြဝင္ဖို႔ သံတံခါးႀကီးဖြင္႔လိုက္ေတာ့ အက်ဥ္းသားေတြ ကိုယ့္ပံုစံခြက္ကို ကိုယ္ အေျပးသြားယူၿပီး အုတ္ကန္က ေရနဲ႔ ေဆးေၾကာကုန္ၾကတယ္။ က်ေနာ္လည္း စိတ္မပါ့တပါနဲ႔ ကိုယ့္ပန္းကန္ ကိုယ္ေဆးရင္း အင္း ... အဓိပၸာယ္မဲ႔ အသက္ရွင္ဖို႔ ေထာင္ထမင္းတနပ္ ထပ္စားရအံုးမွာပါလားလို႔သာ ေတြးေနမိတယ္။ 

အဲဒီအခ်ိန္မွာ ရဲတေယာက္ ဝင္လာတာ သတိထားမိေပမယ့္ က်ေနာ္လည္း ကိုယ္နဲ႔မဆိုင္သလို ဥပကၡာျပဳထားတယ္။ “ေဟး ... ဘားမီးစ္ Release ... Release ” လို႔ အခန္းထဲက ကသဲတေယာက္က်ေနာ့္ကုိ “လႊတ္ၿပီ လႊတ္ၿပီ” လို႔ လွမ္းေခၚတယ္။ ရဲကလည္း လက္ယပ္ေခၚတယ္။ အခန္းထဲက ကသဲ မိတ္ေဆြတခ်ဳိ႕ ထမင္းစားတန္းစီေနရင္း ပံုစံထမင္းပန္းကန္းေတြနဲ႔ ေရခြက္ေတြေခါက္ၿပီး ၾသဘာေပးၾကတယ္။ က်ေနာ္လည္း အဝတ္အစား ကမန္းကတန္းလဲ၊ ထမင္းပန္းကန္နဲ႔ခြက္ေတြ ေစာင္ေတြကိုလံုးေထြးၿပီး ရဲေနာက္ကေန လိုက္သြားတယ္။ စပယ္ရွယ္ ထမင္းေတာင္ မစားႏိုင္ဘူး။ ေထာင္သံတံခါး ၂ ထပ္ေက်ာ္ၿပီး ႐ံုးခန္းထဲ ဝင္တယ္။ ရဲတေယာက္က က်ေနာ့္နာမည္နဲ႔ အေဖနာမည္ ေသခ်ာေမးတယ္။ ကိုယ္ေပၚက အမွတ္အသားေတြ ေသခ်ာစစ္တယ္၊ ရဲအခ်င္းခ်င္း တေယာက္နဲ႔တေယာက္ၾကည့္ ရယ္ေနတယ္။ 

က်ေနာ့္စိတ္ထဲ တခုခုျဖစ္ေနတာနဲ႔ ေမးလိုက္တယ္။ “က်ေနာ့္ကို ဘာေၾကာင့္မေန႔က မလႊတ္တာလဲ” ရဲအရာရိွတေယာက္က “မင္းရဲ႕နာမည္နဲ႔ အမႈတဲြက လဲြေနလို႔၊ ငါတို႔စာရင္းမွာေတြ႔တဲ့ ကိုညိဳဆိုတာ မူးယစ္အမႈ” တဲ့။ အဲဒီေတာ့မွ က်ေနာ္ သတိထားမိတယ္။ ေထာင္ထဲမွာ ကိုညိဳ နာမည္တူ တေယာက္ရိွတယ္။ ဟိုတေယာက္က တမူးမွာေနတဲ့ ကိုညိဳ၊ ဘိန္းျဖဴသယ္ေဆာင္မႈနဲ႔ က်ေနာ့္ထက္အရင္ ေထာင္က်ေနတာ။ အဲဒီတမူး ကိုညိဳနဲ႔နာမည္တူလို႔ အရင္တခါကလည္း က်ေနာ့္ ငပိေၾကာ္ပုလင္း မွားယူသြားၿပီးၿပီ။ ဒုကၡသည္စခန္းကရဲေဘာ္ေတြ ပင္ပင္ပန္းပန္း ထင္းေတြခုတ္ၿပီး က်ေနာ္တို႔ေထာင္ထဲကလူေတြစားဖို႔ ငပိေၾကာ္ပုလင္း လွမ္းပို႔တယ္။ အဲဒီ တမူးကိုညိဳက သူ႔ပုလင္းဆိုၿပီး ျဖတ္ခုတ္သြားဖူးတယ္။ က်ေနာ္ကေတာ့ ကိုယ့္ဆီ အဲလို အျပင္ကလာပို႔မယ့္လူ မရိွဘူးလို႔ပဲ မွတ္ထင္ထားတာကိုး ...။ 

အစားအေသာက္ကို မက္တာမဟုတ္ေပမယ့္ ကိုယ္လူေတြက ရဲေဘာ္ရဲဘက္စိတ္နဲ႔ ေထာင္ထဲက လူေတြကို သတိတရ ထင္းခုတ္ ေငြစုၿပီး ပို႔ေပးတဲ့ ငပိေၾကာ္ကိုေတာ့ လိုခ်င္ပါတယ္။ အခု က်ေနာ္ လြတ္ေျမာက္ပါၿပီ။ က်ေနာ့္ စိတ္ဟာ ေပါ့ပါးေနတယ္။ မ်က္ေစ့ထဲ ျမင္ျမင္သမွ်အရာအားလံုး လွေနတယ္။ စိတ္က ျမဴးႂကြေနတယ္။ လြတ္လပ္မႈရဲ႕အရသာကို တကယ္ပဲ အားရပါးရ ခံစားလိုက္ရတယ္။ 

က်ေနာ္ ကပ္ခ်င္း(Kakching)မွာ အခ်ဳပ္က်တာက ဒီဇင္ဘာလ ၁၉ ရက္ ၁၉၈၉ ခုႏွစ္၊ အခုလျပန္လြတ္ေတာ့ စက္တင္ဘာလ ၁၉ ရက္ ၁၉၉၀။ စုစုေပါင္း (၉)လ တိတိပဲ။ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ပဲ၊ ေထာင္ဘူးဝ မထြက္ခင္ သံတံခါးႀကီးနားမွာ ကုလားထိုင္ေပၚထိုင္ေနတဲ့ ဆန္နီေရွးဗားကို ထပ္ေတြ႔ရတယ္။ ေထာင္ထဲဝင္ခါစက မင္းဟာ သူခိုးပဲလို႔ က်ေနာ့္ကို စခဲ့တဲ့ တဲြဘက္ေထာင္မွဴးႀကီးကို အထြက္လည္း ဒီေနရာမွာပဲ ေတြ႔ရၿပီ။ ဝတၱဳဆန္တဲ့ တိုက္ဆိုင္မႈပဲ။ က်ေနာ့္ကိုသူ မွတ္မိတဲ့အျပံဳးနဲ႔ ျပံဳးျပတယ္။ ၿပီးေတာ့ သူ႔ထံုးစံအတိုင္း ခပည္တည္နဲ႔ “Never come back again here” မင္း ဒီေနရာကို ဘယ္ေတာ့မွ ထပ္ၿပီးမလာနဲ႔ေတာ့” လို႔ ေျပာတယ္။ က်ေနာ္ကလည္း “ အေသအခ်ာပဲ၊ က်ေနာ္ ဘယ္ေတာ့မွ ဒီေနရာ ေနာက္ထပ္ေရာက္ေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး” လို႔ ျပန္ေျပာလိုက္တယ္။ 

ေထာင္အျပင္ေရာက္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔ကို နယူးေဒလီကေနလာေခၚတဲ့ ကိုေနမ်ဳိးေအာင္ ကို မ်က္မွန္ႀကီးတကားကားနဲ႔ လာႀကိဳတာ ေတြ႔ရတယ္။ က်ေနာ္ထြက္ရေတာ့မယ္ဆိုတာ ေသခ်ာသြားတာနဲ႔ ေရကန္ေလးထဲ ပစ္ထားခဲ့လိုက္တယ္။ မ်က္ေစ့တခုလံုး နီရဲေနၿပီး မ်က္မွန္တပ္မထားတာကို သတိထားမိတဲ့ ကိုေနမ်ဳိးေအာင္က “ခင္ဗ်ား မ်က္မွန္ေရာ” လို႔ ေမးတယ္။ “ကဲြသြားၿပီ” “ေရာ့ ဒါ တပ္ၾကည့္စမ္း၊ ရလား” က်ေနာ္ သူ႔မ်က္မွန္တပ္ၾကည့္ေတာ့ ၾကည့္လို႔ အားမရတာကလဲြလို႔ ေတာ္ေတာ္ေလး ၾကည္ၾကည္လင္လင္ျမင္ရတယ္။ “ေကာင္းတယ္၊ ျမင္ရတယ္” “တပ္ထားလိုက္၊ က်ေနာ္က မ်က္မွန္မပါလည္း ျမင္ရေသးတယ္”

ေထာင္အျပင္ဘက္ တကၠစီရိွရာလမ္းေလွ်ာက္ေနရင္း မ်က္မွန္နဲ႔ဆိုေတာ့ ဟိုၾကည့္ ဒီၾကည့္ လိုက္ၾကည့္တယ္။ က်ေနာ္ ခပ္ေဝးေဝး ျမင္ကြင္းေတြမၾကည့္ျဖစ္တာ အေတာ္ၾကာၿပီ။ ေနာက္မွာ က်န္ခဲ့တဲ့ အင္ဖားေထာင္နံရံႀကီးကို လည္ျပန္ၾကည့္ျဖစ္ေအာင္ၾကည့္လိုက္ေသးတယ္။ က်ေနာ္ ေနာက္ပိုင္း သတင္းေထာက္ျဖစ္ေတာ့ အင္ဖားေထာင္နံရံႀကီးကို လွမ္းျမင္တိုင္း တေန႔ေတာ့ ဒီထဲကို ကင္မရာေတြနဲ႔လာၿပီး မွတ္တမ္း Video (Documentary Film ) ေလး ႐ိုက္ဖို႔လာအံုးမယ္လို႔ စိတ္ကူးယဥ္ၾကည့္ခဲ့ဖူးတယ္။ ကိုလိုနီေခတ္ ၁၈၉၀ ကတည္းက ေဆာက္ထားတဲ့ အင္ဖားေထာင္ႀကီးထဲမွာ က်ေနာ္တို႔ဟာ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ ေထာင္ႀကီးရဲ႕ သက္တမ္း ႏွစ္ ၁၀၀ ျပည့္တဲ့ ရာျပည့္ႏွစ္မွာ လြတ္ေျမာက္လာတာပါ။ 

၈၈ မွာေမြးတဲ့ သာမန္လူငယ္ေတြရဲ႕ ၂ ႏွစ္တာ ေတာ္လွန္ေရးခရီးဟာ အဖုအထစ္ေတြ၊ အခက္အခဲေတြ၊ အခ်ီးအႏွီးသက္သက္ေတြနဲ႔ ၿပီးဆံုးခဲ့တယ္လို႔ေတာ့ က်ေနာ္ မထင္ခဲ့ဘူး။ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ ျဖတ္သန္းခဲ့မႈေတြဟာ အာဏာရွင္စနစ္အျမစ္ျဖတ္ေရးဆိုတဲ့ တိုက္ပဲြထဲမွာ ေသးငယ္တဲ့ အစိတ္အပိုင္းတခု ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္ေနလိမ့္မယ္။ ဒါေပမယ့္ သံမဏိအပ္တေခ်ာင္းလို ခၽြန္ထက္မာေၾကာၿပီး ရဲရဲတင္းတင္း ထြင္းေဖာက္ႏိုင္တဲ့ ေသးငယ္မႈမ်ဳိးနဲ႔ပါ။ 

နယ္စပ္ ဒုကၡသည္စခန္းက်ဥ္းက်ဥ္းေလးနဲ႔ ေထာင္နံရံထဲမွာ ၂ ႏွစ္တာျဖတ္သန္းခဲ့တဲ့ အေတြ႔အၾကံဳေတြဟာ ဒီကေန႔ ၈ ေလးလံုး အႏွစ္အစိတ္ေရာက္လာတဲ႔အခါ အိပ္မက္လိုလိုျဖစ္ေနေပမယ့္ မေမ့ႏိုင္တဲ့ အိပ္မက္ရွည္ႀကီးတခုပါပဲ။ ျဖတ္ခဲ့ရတဲ့ကာလေတြကို လည္ျပန္ေတြးရင္း က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ ပစၥပၸန္တည့္တည့္ကို ျပန္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေတာ္လွန္ခရီးဟာ မၿပီးေသးတဲ့ ပန္းခ်ီကားတခ်ပ္လိုပါပဲ။ 

ကိုယ္ဆဲြလို႔ မၿပီးခဲ့တဲ့ ပန္းခ်ီကားကို ကိုယ့္ညီငယ္ ေမာင္မယ္မ်ဳိးဆက္သစ္ေတြအလွည့္မွာ လွလွပပ ခန္႔ခန္႔ျငားျငား အၿပီးသပ္ေရးဆဲြသြားႏိုင္မယ္လို႔ ယံုၾကည္ထားပါတယ္။ ဒီေနရာမွာပဲ မခန္႔ျငား မလွပ မထည္ဝါတဲ့ က်ေနာ့္ရဲ႕ အိႏိၵယနယ္စပ္ ၂ ႏွစ္တာျဖတ္သန္းမႈ (၁၉၈၈-၁၉၉၀) ဘဝအေတြ႔အၾကံဳ ေရးသားမႈကို ရပ္နားလိုက္ပါ့မယ္။ ။ 

ကိုညိဳ 
၀၆၊ ဇြန္ ၂၀၁၃