တုိ႔ဗမာ သာကီမ်ဳိးဟာမုိ႔၊ မညိႇဳးဂုဏ္ေတဇာ (မင္းဒင္)

(၁)

ေသခ်ာစဥ္းစားၾကည့္ေလ လူမ်ဳိးတစ္မ်ဳိးအတြက္ ဇာတိမာန္ဟာ သိပ္အေရးႀကီးတယ္ဆုိတာ ေပၚလြင္ေလပဲဗ်။ လူတစ္ဦးခ်င္းစီအတြက္ေတာ့ ဇာတိပုည ဂုဏ္မာနဆုိပါေတာ့ဗ်ာ ။ 

(၂) 

ဒါေၾကာင့္ျဖစ္မယ္ဗ်။ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုႀကီးက အေမရိကန္ႏိုင္ငံသားတစ္ေယာက္ကုိ ထိပါးရင္ သူ႔တုိင္းျပည္ကုိ ရန္စတာလုိ႔ ယူဆတယ္ဆုိသကုိး။ အံမယ္၊ အခုဆုိ တ႐ုတ္ေတြေတာင္ အေမရိကန္ေလသံလုိက္လာတာ ခင္ဗ်ား သတိျပဳမိမွာပါ။ ထုိ႔နည္းတူ က်ဳပ္တုိ႔ အစုိးရမင္းမ်ားလည္း မညံ့ၾကေပဘူးဗ်။ အမ်ဳိးဂုဏ္၊ ဇာတိဂုဏ္ျမင့္မားေရး ဘာညာ ဘာညာဆုိၿပီး ပံုႏွိပ္စာအုပ္တုိင္းရဲ႕ ေရွ႕ဆံုးစာမ်က္ႏွာေတြမွာ ေဝေဝဆာဆာ ေဖာ္ျပေပးေနတာပါပဲ။ အမွန္ေတာ့ အစုိးရ မင္းမ်ားရဲ႕ေစတနာဟာ ပရမတ္ဆုိက္ေအာင္ စဥ္းစားႏုိင္ေလ ေပၚလြင္ေလလုိ႔ ဆုိရမယ္ဗ်။ ၾကည့္ေလ၊ ဖေယာင္းတုိင္ထြန္းၿပီး ေနခိုင္းတာတုိ႔၊ ထမင္းတစ္နပ္ ေလွ်ာ့စားခိုင္းတာတုိ႔ဟာ ႐ႈတတ္၊ ျမင္တတ္၊ ခံစားက်င့္ၾကံ တတ္ရင္ ဂုဏ္တက္စရာပဲဗ်။ 


အေနာက္ႏုိင္ငံေတြမွာ ဖေယာင္းတုိင္ထြန္းၿပီး ညစာစားဖုိ႔ဆုိတာ တကူးတက စီစဥ္ၾကရတာ မဟုတ္လား။ ေဟာ ... က်ဳပ္တုိ႔ဆီမွာ အဆင္သင့္ဗ်ာ။ ခင္ဗ်ား ရွစ္ပါး၊ ကုိးပါးသီလေလး ခံယူေစာင့္ထိန္းလုိက္ရင္ ညစာကိစၥဟာလည္း ဘာဝနာတစ္မ်ဳိးေပပဲေလ။ အိမ္တုိ္င္း ဖေယာင္းတိုင္ကုိယ္စီနဲ႔ ညစာစားႏိုင္တဲ့လူမ်ဳိး၊ သီလကုိ တုိင္းျခားသား၊ ဘာသာျခားေတြထက္ ထူးထူးကဲကဲ ေစာင့္ထိန္းႏိုင္တဲ့လူမ်ဳိးျဖစ္လာရင္ ခင္ဗ်ားတုိ႔ က်ဳပ္တုိ႔ အမ်ဳိးဂုဏ္ဇာတိဂုဏ္ မတက္ေပဘူးလားဗ်ာ။ 

(၃) 

က်ဳပ္ကုိယ္တုိင္လည္း ယုိးဒယားျပည္ ဖူးခက္ၿမိဳ႕ကုိေရာက္လာေတာ့ အမ်ဳိးသားေရးဇာတိမာန္ကေတာ့ မညႇိဳးပန္းပမာ တမ်ဳိးလန္းကာ ေနလ်က္ပါပဲဗ်ာ။ အမွန္ေတာ့ က်ဳပ္တုိင္းျပည္မွာ က်ဳပ္ေနလည္း ေျမတူး၊ ေရထမ္းစားရင္ေတာင္ ထမင္း မငတ္ပါဘူးဗ်။ ဝတ္ေရး၊ ေနေရး၊ လွဴေရး၊ တန္းေရးေတြ ဆက္စဥ္းစားရင္ေတာ့ တစ္မ်ဳိးေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ဇာတိမာန္က အေရးႀကီးပါတယ္ေလ။ 

အမွန္ေတာ့ ဖူးခက္ကုိ သာကီႏြယ္ေတြ အစုလုိက္အျပံဳလိုက္ ေရာက္လာတာဟာ အရင္းစစ္ရင္ ဒင္းတို႔ အျ႔ပစ္ပဲဗ်။ တဲေလးကေန သြပ္မုိးပ်ဥ္ကာေလးမ်ားျဖစ္မလားလုိ႔ ေလာဘတက္မိၾကတယ္ထင္ပါရဲ႕၊ ေအးဗ်ာ ... လူေတြကလည္း လူေတြပဲဗ်။ ကိုယ့္တုိင္းျပည္ထဲမွာ ထမင္းၾကမ္းကုိ ကန္းဇြန္းရြက္ ေရလံုျပဳတ္နဲ႔ ေလလာရာ၊ ဖင္ေပး ... ေအးေအး စားေနႏိုင္ၾကပါရက္ကယ္နဲ႔ ဒုကၡရွာၾကသကုိး။ 

ျပည္တြင္းမွာ စားဝတ္ေနေရးၾကပ္တည္းလုိ႔ အမ်ဳိးေကာင္းသမီးေတြ ေကတီဗီ ေရာက္တာကုိ ခင္ဗ်ား ေရးႀကီးခြင္က်ယ္ လုပ္အံုးမယ္။ ရြာတည္ရင္ အဝွာသည္ရွိရတယ္တဲ့ဗ်။ ဘုရားရွင္ လက္ထက္မွာေတာင္ အမၼပါလီဆုိလား ရွိခဲ့ေသးတာပဲဗ်ာ။ ေခတ္မီမီ ကမၻာၾကည့္ ၾကည့္စမ္းပါ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ဗမာ့ဂုဏ္ကုိအထင္အရွားျမင္ႏုိင္တာဟာ ဖူးခက္ၿမိဳ႕ဗ်။ 

တစ္ၿမိဳ႕လံုးလုိလုိ ေခတ္မီအေဆာက္အဦေတြ၊ လမ္းတံတားေတြနဲ႔ ႐ႈၿငီးေနမဝ၊ နတ္ထီးနတ္နန္းထင္ရေအာင္ တည္ေဆာက္ဖန္တီးေပးေနတဲ့သူေတြဟာ တစ္သိန္းေက်ာ္ေလာက္ရွိတဲ့ က်ဳပ္တုိ႔ မဟာျမန္မာေတြေပါ့။ ဘုိလုိေျပာရရင္ Builders of Phuket ဆုိပါေတာ့ဗ်ာ။ ကဲ ... ဒါဟာ အမ်ဳိးဂုဏ္ တက္စရာမဟုတ္ရင္ ဘယ္အရာကုိ ဇာတိမာန္လုိ႔ ခင္ဗ်ားေျပာမတုန္းဗ်။ ေအာ္ ... ခင္ဗ်ားက ထုိင္းႏုိင္ငံသား အပါအဝင္ ဘယ္ႏုိင္ငံျခားသားမွ ေနဖုိ႔စိတ္မကူးတဲ့ မဒမတုိင္ထူ၊ သြပ္ျပားကာတဲ့ ယာယီ တဲစုပ္ေလးေတြနဲ႔ေနရတာကို ေထာက္ခ်င္တာလား။ ေသခ်ာမွတ္ေပေတာ့ဗ်ာ။ တဲစုတ္ေတြထဲကေန ဘံုျပႆဒ္ႀကီးေတြ ေဆာက္လုပ္ေပးႏိုင္တာကုိက က်ဳပ္တုိ႔လူမ်ဳိးရဲ႕ဂုဏ္။ 

(၄) 

အမယ္ ... က်ဳပ္ေရာက္ကာစကဆုိ က်ဳပ္ကုိ ထုိင္းေခြးတစ္ေကာင္ကေတာင္ ဇာတိမာန္နဲ႔ပတ္သက္လုိ႔ အကဲစမ္းဖူးေသးသဗ်။ ဒီလုိဗ် ... က်ဳပ္က ထုိင္းကုိေရာက္ကာစမွာ ထုိင္းစားစရာေတြ နာမည္တပ္ၿပီး မေခၚတတ္တာေၾကာင့္ လြယ္လြယ္ရရာ လမ္းေဘးက ဆယ့္ငါးဘတ္တန္ ၾကက္ေၾကာ္တစ္တံုး ဝယ္စားမိပါေလေရာ။ စားေနရင္းတန္းလန္း ေဘးဘီကုိၾကည့္မိေတာ့ အံမယ္ ... ထုိင္းေခြးတစ္ေကာင္က အစားေတာင္းသလုိလုိ၊ က်ဳပ္ကုိ အကဲခတ္သလုိလုိ ရစ္သီရစ္သီလာလုပ္ေနသဗ်။ က်ဳပ္တုိ႔ ခင္ဗ်ားတုိ႔လူမ်ဳိးက အလွဴေရစက္လက္နဲ႔မကြာတဲ့ လူမ်ဳိးမဟုတ္လား။ က်ဳပ္လည္း ၾကက္႐ိုးမွာကပ္ေနတဲ့ အသားတခ်ဳိ႕ကုိ ကုန္ေအာင္ကုိက္ဖဲ့မေနေတာ့ဘဲ ေမာင္မင္းႀကီးသား ေခြးဆီကို ပစ္ေပးလုိက္တာေပါ့။ ျဖစ္ရပံုက ေရႊကုိယ္ေတာ္ဟာ ၾကက္ေၾကာ္႐ိုးကုိ နမ္း႐ံုတင္နမ္းၾကည့္ၿပီး မစားဘဲ ခ်ာခနဲ လွည့္ထြက္သြားပါေလေရာ။ ေစတနာဟာ အကုသုိလ္ျဖစ္ရတယ္ဆုိတာ ဒါမ်ဳိးျဖစ္မယ္ဗ်။ 

ဧကႏၱ ဒီေကာင္ က်ဳပ္ကုိ ေစာင့္ၾကည့္ေနခဲ့တာဟာ လမ္းေဘးက ၾကက္ေၾကာ္ကုိ အငမ္းမရစားေနတဲ့ က်ဳပ္ကုိ ဘယ္လုိသတၱဝါမ်ဳိးပါလိမ့္ဆုိၿပီး ၾကည့္ေနခဲ့တာလားဗ်ာ။ ခင္ဗ်ားတုိ႔ ဗမာေခြးသာ ဒီၾကက္ေၾကာ္အ႐ိုးကုိ စားမယ္၊ က်ဳပ္တုိ႔လုိ ထုိင္းေခြးေတြက ဒါမ်ဳိး မမက္ဘူးဗ်လုိ႔ ဆုိခ်င္ပံုလည္း ေပါက္ေနတယ္။ က်ဳပ္ ခဏၿငိမ္ၿပီး ေသခ်ာစဥ္းစားတယ္။ ဒီထုိင္းေခြးနဲ႔က်မွ ဇာတိမာန္ကုိ အထိခုိက္ခံလုိ႔ေတာ့ မျဖစ္ေခ်ဘူး။ က်ဳပ္မွာသာ ေရွးဘဝ၊ ေနာက္ဘဝ သိျမင္ႏုိင္တဲ့ ဇာတိႆရဉာဏ္ရခဲ့ရင္ ဒီေခြးနဲ႔က်ဳပ္ဟာ ဘယ္ဘဝေတြမွာ ဘယ္လုိမ်ားဆံုခဲ့ပါလိမ့္ဆုိတာ သိခ်င္စမ္းပါဘိ။ 

ယုိးဒယားနဲ႔ ဗမာဆုိတာ ဟုိး ရာဇဝင္စဥ္ဆက္ ရန္ၿငိဳးရန္ဖက္အေနနဲ႔ တုိက္ပြဲေပါင္းမ်ားစြာ တုိက္ခဲ့ၾကတယ္လုိ႔ သမုိင္းမွာေဖာ္ျပထားေလေတာ့ ဗုဒၶအယူဝါဒအရ ဘဝမ်ားစြာသံသရာမွာ ဒီေခြးနဲ႔က်ဳပ္ တစ္ေနရာရာမွာ ဆံုခဲ့ဖူးမွာေတာ့ ေသခ်ာတယ္။ ျဖစ္ႏုိင္ေခ်ကေတာ့ ဒီေခြးနဲ႔က်ဳပ္ဟာ ယုိးဒယား-ျမန္မာတုိက္ပြဲေဟာင္းတစ္ခုခုမွာ လူ႔ဘဝ၊ လူရဲမက္ေတြအျဖစ္နဲ႔ ဆံုဖူးတယ္ ထင္ပါရဲ႕။ အဲဒီတုိက္ပြဲမွာ က်ဳပ္ကႏုိင္တဲ့ဘက္ သူက ႐ႈံးတဲ့ဘက္ျဖစ္မယ္။ ဒါကို ဒီေကာင္အခဲမေက်ျဖစ္ၿပီး အခုဘဝမွာပါ က်ဳပ္ ဇာတိမာန္ကုိ ထိပါးဖုိ႔ ႀကိဳးစားတာျဖစ္မယ္ဗ်။ ဘယ္ရမလဲဗ်ာ။ သူ႔ႏိုင္ငံႀကီး ဘယ္ေလာက္တုိးတက္တုိးတက္၊ က်ဳပ္တုိ႔ကုိ ကၽြန္လာခံတာလုိ႔ စကားနာထုိးခ်င္ထုိး၊ ေဟာ ... မ်က္ေမွာက္အေျခအေနမွာ သူက ေခြး ... က်ဳပ္က လူ ... ေသခ်ာစာရင္းခ်ဳပ္ရင္ က်ဳပ္တုိ႔သာကီမ်ဳိးေတြက အထက္စီးကပါပဲေလ။ 

 (၅)

ေခြးျပႆနာၿပီးေတာ့ စာကေလးျပႆနာလာေသးတယ္ဗ်။ အဲဒီစာကေလးျပႆနာက ထုိင္းဆန္နဲ႔ ပတ္သက္တယ္။ ခင္ဗ်ားသိတယ္ မဟုတ္လား၊ ကမၻာေက်ာ္ထိပ္တန္း စပါးမ်ဳိးစပ္နည္းကုိ ထုိင္းႏိုင္ငံက ရွာေဖြေတြ႔ရွိထားေလေတာ့ ထုိင္းဆန္ေတြဟာ ကမၻာ့ေစ်းကြက္မွာ မ်က္ႏွာပန္းပြင့္တယ္ဆုိပဲ။ ထုိင္းဆန္ဟာ အနံ႔ေရာ အရသာပါ ေျပာစရာမရွိေအာင္ ေကာင္းတာလည္း အမွန္ပဲဗ်ာ။ က်ဳပ္က ေျခာက္တိေျခာက္ခ်က္ ဗမာေစ်းဆုိင္ေလးဖြင့္ထားေတာ့ ထုိင္းဆန္ေကာ ဗမာဆန္ပါ ေရာတင္ထားရေပသေပါ့။ ဖူးခက္ေရာက္ ျမန္မာေတြက ထုိင္းဆန္အေခ်ာဟာ ေလွ်ာခနဲ၊ ေလွ်ာခနဲဝင္သြားလုိ႔ စားမရဘူးဆုိပဲ။ ဆန္ၾကမ္းေလးနဲ႔ အဆင္ေျပတယ္ဆုိၿပီး မ်ဳိးခ်စ္စိတ္ ငယ္ထိပ္တက္ကပ္ေနၾကတယ္ ထင္ပါ့ဗ်ာ။ 

ေန႔လည္ဘက္ ဝယ္သူရွင္းခ်ိန္ဆုိရင္ က်ဳပ္ ဆုိင္ထဲကုိ စာကေလးတအုပ္ လူအလစ္ေခ်ာင္းၿပီး ဆန္အိတ္ထဲက ဆန္ေတြကုိ လာလာစားၾကသဗ်ာ။ က်ဳပ္လည္း စာကေလးေတြစားပါေစဆုိၿပီး မေမာင္းမႏွင္ဘဲ အသာၾကည့္ေနလုိက္တာ ... အမယ္မင္း ကုိယ္ေရႊစာကေလးေတြက ဗမာ့ဆန္ကုိ ဆန္လုိ႔ေတာင္ မွတ္ဟန္မတူဘူးဗ်ာ။ ထုိင္းဆန္အိတ္မွာသာ တ႐ုန္း႐ုန္းနဲ႔ ျဖစ္ေနၾကတာကလား။ 

ဒီမွာတင္ က်ဳပ္ရဲ႕ အမ်ဳိးသားေရးစိတ္ဓာတ္ဟာ ဟုန္းခနဲ ထလာျပန္ပါေရာဗ်ာ။ ဘယ္ႏွယ္ ... ႏံွျပည္စုပ္ဦးေႏွာက္သာသာရွိတဲ့ ထုိင္းစာကေလးေတြက ဗမာ့ဆန္ကုိ ေစာ္ကားရတယ္လုိ႔ေပါ့။ ဒါနဲ႔ ေသခ်ာၿငိမ္္ၿပီး စဥ္းစားျပန္ေတာ့ ဦးေႏွာက္က်ပ္မျပည့္တဲ့ ထုိင္းစာကေလးေတြဟာ ဓာတုေဗဒနည္းေတြနဲ႔ စုိက္ပ်ဳိးထုတ္လုပ္ထားတဲ့ ထိုင္းဆန္ကုိ အေကာင္းမွတ္ေနၾကတာဗ်။ တကယ္တမ္းက်ေတာ့ မီးေရာင္ကုိ ေရႊေတာင္မွတ္ေနၾကတာပဲျဖစ္မယ္။ 

ေနာက္တနည္းေတြးၾကည့္ရင္ ဒီစာကေလးေတြဟာ လြန္ခဲ့တဲ့ ငါးႏွစ္ေလာက္က ဗမာျပည္ကုိ ဝင္ေႏွာင့္သြားတဲ့ နာဂစ္မုန္တုိင္းေၾကာင့္ ဗမာျပည္ကေန ေရၾကည္ရာ မ်က္ႏုရာရွာရင္း ယုိးဒယားျပည္ဘက္ကုိ မ်က္စိလည္လမ္းမွားၿပီး ေရာက္လာတဲ့ ဗမာစာကေလးေတြပဲျဖစ္ရမယ္။ စာကေလးခ်င္းတူေပမယ့္ အရသာနဲ႔အနံ႔ကို ခြဲျခားႏိုင္တဲ့ ဦးေႏွာက္ဉာဏ္ရည္မွာေတာ့ ထုိင္းစာကေလးေတြဟာ ဗမာစာကေလးေတြနဲ႔ ဘယ္နည္းနဲ႔မွ မသာႏိုင္ဘူး။ အဲသလုိ အေတြးဝင္မိျပန္ေတာ့ က်ဳပ္ရင္ထဲမွာ အပူေလ်ာ့သြားတယ္ဗ်။ မတူရင္မတုေလနဲ႔ ...  လူလူခ်င္းမဆုိထားနဲ႔ စာကေလးခ်င္းယွဥ္ရင္ေတာင္ က်ဳပ္တုိ႔က ပထမေနရာကေန တျပားသားမွ မေလ်ာ့ဘူး၊ ဒီမွာတင္ က်ဳပ္ရဲ႕ အမ်ဳိးဂုဏ္ဇာတိဂုဏ္ဟာ သေျပညိဳ ေရႊဘုိပန္းလုိ လန္းလ်က္ပါကုိ ဆုိပါေတာ့။ 

(၆) 

က်ဳပ္အေၾကာင္းခ်ည္းေျပာေနေတာ့ အမ်ဳိးသားေရးစိတ္ဓာတ္နဲ႔ ဇာတိမာန္ျမင့္မားေရးကုိ က်ဳပ္တစ္ေယာက္တည္း ႀကိဳးပမ္းေနတယ္လုိ႔ ခင္ဗ်ား ထင္ေနအံုးမယ္။ မဟုတ္ဘူးဗ်။ ဖူးခက္ေရာက္ ထုိင္းႏုိင္ေရာက္ အမ်ဳိးေကာင္းသား၊ အမ်ဳိးေကာင္းသမီး ျမန္မာတုိင္းရင္းသားတုိင္းလုိလုိ ကုိယ္တတ္ႏုိင္တဲ့ဘက္က ႀကိဳးပမ္းေနၾကတာပါ။ 

ၾကည့္ေလ၊ ထုိင္းမေတြ အျဖဴေကာင္ေတြနဲ႔ စည္းမရွိ ကမ္းမရွိတြဲၿပီး မုိးလင္းမုိးခ်ဳပ္ ဘီယာတျမျမလုပ္ေနတာကုိ က်ဳပ္တုိ႔ မြန္၊ ထားဝယ္၊ ကရင္၊ ဗမာမေလးေတြက အည့ံမခံဘဲ တန္းတူလုိက္ေသာက္ႏိုင္ၾကတယ္။ ေယာက္်ားဆုိ ေဟာတစ္ေယာက္၊ ေဟာ တစ္ေယာက္ ေျပာင္းယူနိုင္ၾကတယ္။ အမ်ဳိးေကာင္းသားေတြလည္း မညံ့ပါဘူးဗ်ာ။ 

အာရွ သာတူညီမွ်ေရး အထိမ္းအမွတ္အေနနဲ႔ ဘိန္းစာရြက္ကေန ဖန္တီးထားတဲ့ အာစီယံ ေခၚ ဘဝင္ၿငိမ့္ေဆးကုိ ၉၅ ရာခိုင္ႏႈန္းေသာ ျမန္မာမ်ားက တာဝန္ယူေသာက္သံုးရင္း ဇာတိေသြးျပလ်က္ရွိပါသဗ်။ 

ဒါတင္ဘယ္ကအံုးမလဲ။ ထုိင္းအလုပ္ရွင္ေတြက ဗမာအလုပ္သမ ျမန္မာအမ်ဳိးသမီးေတြကုိ ေျခေတာ္တင္ၾက၊ မုဒိန္းက်င့္ၾကတာေတြရွိသလိုုိ အားက်မခံ ဖူးခက္မွာ တုိင္းရင္းသား အခ်င္းခ်င္းျဖစ္တဲ့ မုဒိန္းလူသတ္မႈတြ ႀကိဳၾကားႀကိဳၾကား ရွိပါ့ဗ်ာ။ 

(၇)

ေအးေလ ... က်ဳပ္ေျပာခဲ့ပါၿပီေကာ၊ ေသခ်ာစဥ္းစားၾကည့္ေလ၊ ဇာတိမာန္ဆုိတာလူမ်ဳိးတစ္မ်ဳိးအတြက္ အေရးႀကီးေလဆုိတာ။ လူတစ္ဦးခ်င္းစီအတြက္ေတာ့ ဇာတိ ပုညဂုဏ္မာနဆုိပါေတာ့ဗ်ာ။   ။