အျဖစ္အပ်က္ေတြဟာ လြန္ခဲ့တဲ့ ၂၅ ႏွစ္ကျဖစ္ခဲ့တယ္ဆုိေပမယ့္ အဲဒီျမင္ကြင္းေတြ၊ ရန႔ံေတြ၊ အသံေတြဟာ စိတ္ထဲမွာရိွေနတုန္းပါ။ အတူလက္တြဲခဲ့ၾကတဲ့ ရဲေဘာ္သူငယ္ခ်င္းေတြဟာလည္း အဲဒီအျဖစ္အပ်က္ေတြကို လြမ္းေမာဂုဏ္ယူစိတ္ေတြနဲ႔ အမွတ္တရရိွေနၾကလိမ့္မယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာၾကာခဲ့ၿပီျဖစ္တဲ့ အဲဒီအျဖစ္အပ်က္ေလးမွာ ပါဝင္ပတ္သက္ခဲ့သူမ်ားစြာထဲက က်ေနာ္တို႔ ပါဝင္ပတ္သက္ခဲ့တဲ့ တေထာင့္တေနရာကေန ေငြရတုအမွတ္တရ မွတ္တမ္းျပဳလို္က္ပါတယ္။
......................
မတ္လမွာ ေက်ာင္းေတြပိတ္လိုက္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းအခ်င္းခ်င္းဆံုၾကဖို႔ဟာ အရင္လို မလြယ္ေတာ့ပါဘူး။ အဲဒီေခတ္က အခုလိုမ်ဳိး အီးေမးလ္၊ ေဖ့စ္ဘုတ္၊ လက္ကိုင္ဖုန္းေတြ အသာထားလို႔ တယ္လီဖုန္းရိွတဲ့အိမ္ေတာင္ ရွာရခက္တဲ့ေခတ္ပါ။ တေယာက္နဲ႔တေယာက္ေတြ႔ခ်င္ရင္ တကူးတက သြားရရွာရပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ သူငယ္ခ်င္း တင္ေဇာ္ဝင္းရဲ႕ညီေလး တင္ေအာင္ဝင္းဟာ နံနက္ေစာေစာ ၿပိဳင္စက္ဘီးစီးေလ့က်င့္ေနတုန္း မေတာ္တဆ ယာဥ္တိုက္မႈျဖစ္ခဲ့ၿပီး ႐ုတ္တရက္ ကြယ္လြန္ခဲ့ရပါတယ္။ တင္ေဇာ္ဝင္း၊ တင္ေအာင္ဝင္းတို႔ဟာ အဲဒီေခတ္က ျခင္းခတ္တဲ့ နာမည္ႀကီး ျခင္း သန္းသန္းေဌးရဲ႕ ေမာင္ေတြပါ။ အဲဒီ နာေရးမွာေတာ့ က်ေနာ္တို႔သူငယ္ခ်င္းမ်ား ျပန္ဆံုခဲ့ရပါတယ္။
ငယ္သူငယ္ခ်င္း ဝင္းသူရဲ ႔ သူငယ္ခ်င္းတဦးျဖစ္တဲ့ ဗိုလ္ဗိုလ္ျမင့္ ယူလာခဲ့တဲ့ Far Eastern Economic Review စာေစာင္မွာေဖာ္ျပထားတဲ့ ျမန္မာႏိုင္ငံဟာ ကမာၻ႔အဆင္းရဲဆုံး စာရင္းဝင္ႏိုင္ငံျဖစ္သြားၿပီ ဆိုတဲ့သတင္းအေပၚမွာ က်ေနာ္တို႔သူငယ္ခ်င္းမ်ား ေဆြးေႏြးျဖစ္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ၿပီးခဲ့တဲ့ ဖုန္းေမာ္ အေရးအခင္း၊ အင္းယားကန္ေဘာင္ကိစၥေတြ၊ ဖမ္းခံရတဲ့သူေတြ အခ်ဳပ္ကားေပၚမွာ မြန္းၿပီးေသဆံုးရတ့ဲကိစၥေတြ၊ လက္ရိွအဖမ္းခံေနရတဲ့ က်ေနာ္တို႔သူငယ္ခ်င္းေတြကိစၥေတြ ဒါေတြကို ေျပာဆိုေဆြးေႏြးျဖစ္ခဲ့ၾကပါတယ္။ အားလံုးသေဘာတူတာတခုကေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ဒီအတုိင္း ငံု႔ခံမေနႏိုင္ဘူးဆိုတာပါပဲ။ ဒါနဲ႔ပဲ ဒီကိစၥေတြအေပၚမွာ သေဘာညီတဲ့ ဆက္သြယ္ေဆြးေႏြးလို႔ရႏိုင္သမွ် သူငယ္ခ်င္းေတြအားလံုး ျမင့္ဦးျခံထဲမွာ ျပန္ဆံုၾကဖို႔ ရက္တရက္ သတ္မွတ္ခ်ိန္းဆိုခဲ့ၾကပါတယ္။
ျမင့္ဦးျခံထဲမွာ စည္းေဝးၾကတဲ့ပြဲဟာ ၁၀ ေယာက္ပါတဲ့ က်ေနာ္တို႔အုပ္စုေလးရဲ႕ ပထမဦးဆံုး တစုတစည္း ေဆြးေႏြးခဲ့ၾကတဲ့ပြဲပါ။ အဲဒီ ၁၀ ေယာက္စုစည္းမႈဟာလည္း တကယ္ေတာ့ တေယာက္အေၾကာင္းကို တေယာက္သိတဲ့ ငယ္သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ႕ စုစည္းမႈမ်ဳိးမဟုတ္ပါဘူး။ က်ေနာ္နဲ႔သိတဲ့သူက ဝင္းသူနဲ႔ ဆာမူ႐ိုင္း ႏွစ္ေယာက္သာပါၿပီး က်န္သူေတြက သူတို႔မိတ္ဆက္ေပးတဲ့ သူငယ္ခ်င္း အသစ္စက္စက္ေတြပါ။ မတရားမႈကို ငံု႔မခံဘဲ ေက်ာင္းသားသပိတ္နဲ႔ ျပန္လည္ ရင္ဆိုင္သြားဖို႔ စိတ္တူကိုယ္တူျဖစ္တဲ့ ေမဂ်ာအသီးသီးက ေက်ာင္းသားေတြ လက္လွမ္းမီသေရြ႕ စုစည္းမိခဲ့ျခင္းပဲျဖစ္ပါတယ္။ (ေနာက္ပိုင္းမွာ အဲဒီ သူငယ္ခ်င္းေတြဟာ ဆဲမနာဆိုမနာ တကယ့္ငယ္ေပါင္းႀကီးေဖာ္ေတြ ျဖစ္သြားခဲ့ၾကပါတယ္။)
အစည္းအေဝးမစမီ ျမင့္ဦးက ကင္မရာႀကီး ယူလာပါတယ္။ အမွတ္တရ ဓာတ္ပံု႐ိုက္မယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ အားလံုးက ပထမေတာ့ အံ့အားသင့္၊ ေနာက္ေတာ့ အေၾကာက္အကန္ျငင္းၾကပါတယ္။ စစ္ေထာက္လွမ္းေရးအတြက္ အင္မတန္အသံုးတဲ့မယ့္ ဓာတ္ပံုျဖစ္သြားမယ္ဆိုတဲ့ အယူအဆနဲ႔ပါ။ အခုလိုအခ်ိန္မွာေတာ့ အဲဒီတုန္းကသာ ဓာတ္ပံု႐ိုက္ျဖစ္ခဲ့ရင္ တကယ့္ကို အမွတ္တရေလးျဖစ္မွာလို႔ ေတြးမိေနပါတယ္။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ အခုအခ်ိန္မွာ က်ေနာ္တို႔အားလံုးဟာ ကမာၻႀကီးရဲ႕တေနရာစီမွာ ေရာက္ရိွအေျခက်ေနခဲ့ၾကၿပီ၊ အသက္အရလည္း ၄၅ ႏွစ္ေက်ာ္ေတြျဖစ္ကုန္ၾကၿပီ၊ ၿပီးေတာ့ တခ်ဳိ႕လည္း ကြယ္လြန္ခဲ့ၾကပါၿပီ။
ေက်ာင္းေတြျပန္ဖြင့္ရင္ သပိတ္ေမွာက္ၾကမယ္ဆိုတာ သေဘာတူၾကၿပီး ေက်ာင္းေတြျပန္မဖြင့္ခင္စပ္ၾကားမွာလည္း စည္း႐ံုးလႈံ႔ေဆာ္မႈေတြလုပ္ဖို႔ တိုင္ပင္ၾကပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔တေတြရဲ႕ ေတာင္းဆိုခ်က္ေတြကို အစိုးရ႐ံုးေတြ၊ သံ႐ံုးေတြ၊ သတင္းဌာနေတြကို ပို႔ဖို႔တိုင္ပင္ၾကပါတယ္။ မတ္လအေရးအခင္းမွာ ေခတၱ အဖမ္းခံခဲ့ရတဲ့ ဒုတိယႏွစ္ ႐ုကၡေဗဒက ၾကည္ေဇာ္မိုး (ေအာင္ေဇာ္-ဧရာဝတီ) ရဲ႕ စစ္ေၾကာေရး အေတြ႔အၾကံဳေတြကို နားေထာင္ၾကပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔အားလံုး နားလည္လက္ခံၾကတာက က်ေနာ္တို႔အားလံုး ဒါမွမဟုတ္ အမ်ားစုက အဖမ္းခံၾကရမွာပဲ။ အဲသလိုအေျခအေနမ်ဳိးနဲ႔ ၾကံဳတဲ့အခါ အေကာင္းဆံုးကေတာ့ က်ေနာ္တို႔သိတဲ့လူေတြ အဆက္အသြယ္ေတြကို တတ္ႏိုင္သမွ် လွ်ဳိ႕ဝွက္ထားႏိုင္ဖို႔ အဆက္အစပ္ေတြကို တတ္ႏိုင္သမွ်ျဖတ္ထားဖို႔ က်ေနာ္တို႔ရဲ့ ၁၀ ေယာက္ရိွေနတဲ့အုပ္စုကို အုပ္စုငယ္သံုးခု ခြဲလိုက္ဖို႔ျဖစ္ပါတယ္။
အခုလက္ရိွ အစည္းအေဝးကေန စိတ္ပိုင္းလိုက္တဲ့ အုပ္စုငယ္ေတြကေနတဆင့္ ဆင့္ပြားစည္း႐ံုးသြားမယ့္သူေတြဟာ ကိုယ့္အုပ္စုငယ္တခုတည္းကိုပဲသိေနၿပီး က်န္တဲ့ အုပ္စု ၂ ခုနဲ႔ အဲဒီအုပ္စု ၂ ခုရဲ႕လႈပ္ရွားမႈေတြနဲ႔ ဆက္စပ္လို႔မရေအာင္ ခြဲထားတဲ့သေဘာပါပဲ။ လိုအပ္လာတဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ အင္အားစုေတြအားလံုး အခ်ိန္ကိုက္ ေပါင္းစပ္သြားၾကမယ္လို႔ တိုင္ပင္ၾကပါတယ္။ အဲဒီအတိုင္းပဲ အုပ္စုငယ္သံုးခုခြဲလိုက္ၿပီး ေလးလြင္၊ ၾကည္ေဇာ္မိုးနဲ႔ က်ေနာ္တို႔ဟာ အုပ္စုငယ္ေတြရဲ႕တာဝန္ခံေတြအျဖစ္ စာေဝလံႈ႔ေဆာ္ၾကမယ့္ အစီအစဥ္ေတြနဲ႔ စည္း႐ံုးေရးေတြကို ဦးေဆာင္သြားၾကဖို႔ ျဖစ္ပါတယ္။
ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ ျမင့္ဦးျခံ၊ စည္သူစိုးမိုးရဲ႕အိမ္နဲ႔ က်ေနာ့္အိမ္ေတြမွာ က်ေနာ္တို႔ ခပ္စိပ္စိပ္ေတြ႔ဆံုခဲ့ၾကၿပီး အစီအစဥ္ေတြ ဆြဲခဲ့ၾကပါတယ္။ သံ႐ံုးမ်ားကို ပို႔မယ့္စာေတြကိုေတာ့ အဂၤလိပ္စာ အဓိကေက်ာင္းသားေတြျဖစ္တဲ့ ဗိုလ္ဗိုလ္ျမင့္နဲ႔ စည္သူစိုးမိုးတို႔ႏွစ္ေယာက္ တာဝန္ယူၿပီး၊ ဖေယာင္းစကၠဴေပၚမွာ မီးေခ်ာင္းနဲ႔လိွမ့္ရတဲ့ လႈံ႔ေဆာ္စာေတြ႐ိုက္ေပးဖို႔ကိုေတာ့ ၾကည္ေဇာ္မိုးနဲ႔ က်ေနာ္က တာဝန္ယူရပါတယ္။ စာေဝၾကဖု႔ိသတ္မွတ္ထားတဲ့ ေနရာေတြကိုေတာ့ ေလးလြင္၊ ဝင္းသူ၊ ဆာမူ႐ိုင္း၊ မိုးေက်ာ္သူနဲ႔ ေက်ာ္စိုးမိုး တို႔က ေလ့လာၾကဖို႔ တာဝန္ေတြခြဲခဲ့ၾကပါတယ္။
ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားမ်ား သမဂၢဆိုတဲ့ တံဆိပ္တံုးအဝိုင္းနဲ႔ ခြပ္ေဒါင္းပံု တံဆိပ္တံုးေတြျဖစ္လာဖို႔ကိုေတာ့ အစဦးပိုင္းက က်ေနာ္၊ ဝင္းသူနဲ႔ ဆာမူ႐ိုင္းတို႔ တာဝန္ယူခဲ့ပါတယ္။ ရန္ကုန္ၿမိဳ ႔ထဲက ရာဘာတံဆိပ္တံုးဆိုင္ေတြမွာ လိုခ်င္တဲ့ ပိြဳင့္နဲ႔ လုိခ်င္တဲ့စာလံုးေတြကို ခြဲအပ္ရပါတယ္။ ထားဝယ္သမဂၢ ရန္ကုန္ၿမိဳ ႔ဆိုတဲ့ တံဆိပ္တံုးအဝိုင္းက တခု၊ တကၠသိုလ္သိန္းထီဆိုင္ဆိုတာက တခု၊ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသားမ်ားသာဆိုတာက တခု၊ ဆိုင္သံုးဆိုင္မွာ ခြဲအပ္ၿပီးေတာ့ ေနာက္မွ ျဖတ္ညႇပ္ကပ္နဲ႔ ျပန္ဆက္စပ္ဖို႔ပါ။ လုပ္ၾကည့္ေတာ့ အဆင္မေျပပါဘူး။ ရာဘာအထူအပါး ညႇိရတာ၊ စာလံုးေတြကို ျဖတ္ရကပ္ရတာ အေတာ္ခက္ပါတယ္။ ေနာက္ျပသနာတခုက အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ခြပ္ေဒါင္းပံုဟာ ရွာရအေတာ္ခက္ပါတယ္။ စာၾကည့္တိုက္မ်ားမွာ အေတာ္ ေမႊေႏွာက္ရွာေဖြခဲ့ရပါတယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ မေအာင္ျမင္တဲ့ တံဆိပ္တုံးစစ္ဆင္ေရးကို ျမင့္ဦးက ခပ္တည္တည္နဲ႔ တာဝန္ယူခဲ့ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ျမင့္ဦးရဲ႕ ဦးေလးေတာ္သူဟာ ရာဘာတံဆိပ္တံုးေတြကို ပေရာ္ဖက္ရွင္နယ္က်က် လုပ္တတ္သူပါ။ က်ေနာ္တို႔အတြက္လည္း ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသားမ်ားသမဂၢ ဆိုတဲ့ တံဆိပ္တံုးအဝိုင္းေလးတခု သပ္သပ္ရပ္ရပ္လွလွပပ ရခဲ့ပါတယ္။ (အဲဒီအတြက္ ျမင့္ဦးရဲ႕ မိသားစုဝင္မ်ားပါ ေနာက္ပိုင္းမွာ အေရးယူခံရတယ္လို႔ သိရပါတယ္။) ဇြန္အေရးအခင္း အရိွန္အဟုန္ျမင့္လာခ်ိန္မွာ မဆလ အစိုးရက ထံုးစံအတိုင္း ေက်ာင္းေတြပိတ္တယ္လို႔ ေၾကျငာခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီေန႔မွာပဲ က်ေနာ္တို႔ေက်ာင္းသားေတြအေနနဲ႔ ေက်ာင္းပိတ္ထားခ်ိန္ေတြမွာ ကိုယ္တတ္ႏို္င္သမွ် လုပ္ၾကပါ။ လံႈ႔ေဆာ္မႈေတြ၊ စည္း႐ံုးေရးေတြ လုပ္ၾကပါ။ ထုတ္ျပန္ေၾကျငာခ်က္ေတြအတြက္ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသားမ်ားသမဂၢ ဆိုတဲ့တံဆိပ္ကို အခုရႏိုင္ပါတယ္လို႔ ေၾကျငာခဲ့ၿပီး၊ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ အဓိပတိလမ္းမႀကီးေပၚငုတ္တုတ္ထိုင္လို႔ လာထုိးေပးသမွ် စာရြက္ေတြ၊ စာအုပ္ေတြေပၚမွာ အဲဒီတံဆိပ္တံုးအဝိုင္းေလးကို မင္နီနဲ႔ ႏွိပ္ႏွိပ္ေပးခဲ့ရတာ ျပန္အမွတ္ရမိေနပါတယ္။
"မတရားဖမ္းထားတဲ့ ငါတို႔ေက်ာင္းသားေတြကို လႊတ္၊ မတ္လအေရးအခင္းနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး တာဝန္ရိွသူေတြႏႈတ္ထြက္ေပး၊ ေက်ာင္းသားသမဂၢမ်ား တရားဝင္ေပၚေပါက္ေရး" စတဲ့ ေတာင္းဆိုခ်က္မ်ားပါတဲ့ေၾကျငာခ်က္ေတြကို ဧၿပီလ ေမလမ်ားမွာ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕လယ္ လူစည္ကားရာေနရာမ်ား၊ ရုပ္ရွင္႐ံုမ်ား၊ ေဈးႀကီးမ်ား၊ ဘတ္စ္ကားဂိတ္မ်ားမွာ ေဝငွလံႈ႔ေဆာ္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ရန္ကုန္ရဲ့ အထင္ကရ အလုပ္သမားထုႀကီးမ်ား စုစည္းရာ အင္းစိန္ရထား စက္ေခါင္းျပင္စက္႐ံု၊ အုတ္က်င္းခ်ည္မွ်င္ႏွင့္ အထည္စက္႐ံု၊ အုတ္က်င္းဂုန္နီစက္႐ံုနဲ႔ ႀကိဳ႕ကုန္း ဘီဘီအိုင္ ေဆးဝါးထုတ္လုပ္ေရးစက္႐ံုက အလုပ္သမားေတြထံကိုလည္း အေရာက္သြားလို႔ ေက်ာင္းသားနဲ႔အလုပ္သမားထုမ်ား နစ္နာမႈမ်ားအတြက္ တာဝန္ရိွတဲ့ မဆလ အစိုးရကို ဆႏၵျပရင္ဆိုင္ၾကဖို႔ တိုက္တြန္းလံႈ႔ေဆာ္ခဲ့ၾကပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ဒါေတြကို က်ေနာ္တို႔ ေဇာေခြ်းမ်ားျပန္ျပန္ ေၾကာက္ေၾကာက္ရြံ ႔ရြံ႕နဲ႔ လုပ္ခဲ့ၾကတာပါ။ သတ္မွတ္ထားတဲ့ ေနရာ၊ သတ္မွတ္ထားတဲ့အခ်ိန္ေတြမွာ ႐ုတ္တရက္ စာေတြဝင္ေဝရတာ အရမ္းကို ရင္ခုန္ရတဲ့ကိစၥပါ။ ၿပီးရင္ အိုက္တင္ေလးနဲ႔ မေနႏိုင္ဘဲ ကိုယ့္ေနာက္က လိုက္ဖမ္းမယ့္သူ ရိွရိွ၊ မရိွရိွ ေၾကာက္ေၾကာက္နဲ႔ ေနာက္ဖက္ကို ျပန္လွည့္မၾကည့္စတမ္း အဲဒီေနရာက လြတ္ေအာင္ေျပးရပါေသးတယ္။
စာေဝမယ့္ကိုယ့္ကို စာျပန္ေဝသြားတာလဲ ခံခဲ့ရပါတယ္။ ရန္ကုန္ၿမိဳ ႔ ေလဟာျပင္ေဈးထဲမွာပါ။ က်ေနာ္တို႔ရလာတဲ့ လႈံ႔ေဆာ္စာဟာ ခြပ္ေဒါင္းပံုကို ပီပီျပင္ျပင္ဆြဲထားၿပီး စာကူးစက္လိုမ်ဳိးနဲ႔ အေသအခ်ာကူးထားပံုရလို႔ မင္က်မင္န သပ္သပ္ရပ္ရပ္နဲ႔ပါ။ က်ေနာ္တို႔တေတြလည္း အျခားအဖြဲ႔မ်ားပါ တိုက္ပြဲဝင္ေနၾကၿပီဆိုတာ အေသအခ်ာသိရလို႔ အင္မတန္အားတက္ခဲ့ရပါတယ္။
က်ေနာ္တို႔ ေဝငွတဲ့စာရြက္ေတြဟာ အစပိုင္းမွာေတာ့ စာရြက္ေတြေပၚ ဖေယာင္းစကၠဴတင္၊ မီးေခ်ာင္းနဲ႔လိွမ့္ရလို႔ မင္သီးတဲ့ေနရာသီး၊ မင္က်ဲတဲ့ေနရာက်ဲ၊ တခါတေလမ်ား စာရြက္ေပၚ ကိုယ့္လက္ေဗြရာေတြထင္ေနလို႔ စိတ္မလံုၿခံဳျဖစ္ၿပီး ပြတ္ဖ်က္မိလို႔ မင္မည္းအစင္းေတြထင္ စသျဖင့္ ခ်ဳိ႕တဲ့တဲ့ အျပင္အဆင္ေတြနဲ႔ပါ။ ဒါေတာင္ အီးပီစီ႐ံုးမွာ အလုပ္လုပ္တဲ့ ဟန္မ်ဳိးသူ(လုပ္သားမ်ားေကာလိပ္)က ျမန္မာလက္ႏိွပ္စက္နဲ႔ ႐ိုက္ေပးလို႔ အေတာ္အဆင္ေျပခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ အေျခခံပညာဦးစီးဌာနမွာ အလုပ္လုပ္ေနတဲ့ ေအာ္ဂက္စတင္းထဲက ေက်ာင္းေနဖက္ ငယ္သူငယ္ခ်င္း ေအာင္လြင္သန္႔ (ကုလားႀကီး) (လုပ္သားမ်ားေကာလိပ္) က စြန္႔စားကူညီၿပီး ႐ံုးက စာကူးစက္နဲ႔ ႐ိုက္ေပးလို႔ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ လံႈ႔ေဆာ္စာေတြဟာ ႏိုင္ငံေတာ္ စားရိတ္နဲ႔ အေတာ္ေလး သပ္ရပ္လာခဲ့ပါတယ္။
အစပိုင္းမွာေတာ့ ႐ုပ္ရွင္႐ံုအေပၚထပ္ေတြကေန စာရြက္ေတြၾကဲခ်ခဲ့ၾကတာပါ။ စက္႐ံုေတြ အလုပ္ဆင္းခ်ိန္ ညေမွာင္ေမွာင္မွာ စက္ဘီးေတြနဲ႔ စာရြက္ေတြေဝတာ၊ ဒတ္ဆန္းအျမန္ယာဥ္ေတြ မီးပြိဳင့္မိေနတုန္း ကားထဲကို စာရြက္ေတြထိုးထည့္တာ၊ ရန္ကုန္ၿမိဳ ႔လယ္ေကာင္မွာ ဘတ္စ္ကားေတြတြယ္စီးၿပီးေတာ့ မီးပိြဳင့္မွာ လမ္းကူးမလို႔ေစာင့္ေနတဲ့ လူအုပ္ၾကားစာရြက္ေတြပစ္ထဲ့တာေတြလုပ္ရင္းနဲ႔ ၾကာေတာ့ နည္းနည္းအေရထူလာသမ်ဳိးျဖစ္လာပါတယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ ေဈးႀကီးေတြထဲ ခပ္တည္တည္နဲ႔ စာရြက္ေတြလိုက္ေဝၾကပါတယ္။
ဒီလိုနဲ႔ပဲ ဇြန္လဆန္းမွာ က်ေနာ္တို႔ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနခဲ့ၾကတဲ့ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းမ်ား ျပန္လည္ဖြင့္လွစ္ခဲ့ပါတယ္။ မတ္လမွာ အေရးအခင္းေတြကို ရက္ရက္စက္စက္ ျပတ္ျပတ္သားသားႏိွမ္နင္းခဲ့တဲ့ မဆလ အစိုးရဟာ ေက်ာင္းသားေတြကို ႏိွမ္လိုက္ႏိုင္ျပန္ၿပီဆိုတဲ့ ယံုၾကည္ခ်က္မ်ဳိးနဲ႔ ဇြန္လဆန္းမွာ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းေတြ ျပန္ဖြင့္ေပးခဲ့တာပါ။
ေက်ာင္းေတြျပန္ဖြင့္ၿပီး တပတ္အၾကာအထိ က်ေနာ္တို႔ သပိတ္ေမွာက္လႈပ္ရွားမႈေတြ မလုပ္ႏိုင္ခဲ့ၾကပါဘူး။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ျမင့္ဦးက က်ေနာ္တို႔တာဝန္ခံ ၃ ေယာက္ကို ဖိအားေပးပါေတာ့တယ္။ အခုရက္ပိုင္းအတြင္း သပိတ္ေမွာက္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ပါ။ မင္းတို႔မလုပ္ႏို္င္ဘူးဆိုရင္ ဒီအဖြဲ႔က ငါထြက္မယ္လို႔ ၿခိမ္းေျခာက္ခဲ့တာပါ။ က်ေနာ္တို႔လည္း တိုင္ပင္ရပါေတာ့တယ္။ ကဲ ဒို႔ေတြဘာလုပ္ၾကမလဲဆိုေတာ့ တေယာက္ကေျပာခဲ့တာက အဲဒီအခ်ိန္က တကၠသိုလ္ေမာ္ကြန္းထိန္းတာဝန္ယူထားတဲ့ ေဒၚသိန္း (ကိုေအးခ်မ္းႏို္င္-ဒီဗြီဘီ၊ မေဝေဝႏိုင္-နယူးေယာက္တို႔ရဲ ႔မိခင္) စီးတဲ့ ႐ံုးကားကို မီးတင္႐ိႈ႕ၿပီး သပိတ္ကိုစၾကဖို႔ပါ။ ဒါေပမယ့္လည္း အဲသလို ညစ္တြန္းတြန္းတဲ့ အၾကမ္းဖက္လုပ္ရပ္ဟာ ကံေကာင္းစြာနဲ႔ ျဖစ္မလာခဲ့ပါဘူး။ အဲဒီအစား ေက်ာင္းဖြင့္ၿပီး တပတ္အၾကာမွာ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ အပန္းေျဖခမ္းမ (အာစီ) အတြင္းမွာ စာကပ္တာက အစျပဳလို႔ က်ေနာ္တို႔လိုပဲ စည္း႐ံုးလႈပ္ရွားေနၾကတဲ့ ေက်ာင္းသားအုပ္စု အသီးသီးဟာ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ အပန္းေျဖခမ္းမကို ဗဟုိျပဳၿပီး ဇြန္ေက်ာင္းသားသပိတ္ကို စတင္ခဲ့၊ ဝန္းရံခဲ့ၾကပါေတာ့တယ္။
စစ္ေထာက္လွမ္းေရးမ်ားက ကပ္ထားတဲ့လႈံ႔ေဆာ္စာမ်ားကို ခ်က္ျခင္းလာေရာက္သိမ္းဆည္းသြားခဲ့ေပမယ့္ နာရီဝက္ခန္႔အတြင္းမွာပဲ က်ေနာ္တို႔ ၁၀ ဦးအပါအဝင္ သပိတ္ေမွာက္ဦးေဆာင္ ေက်ာင္းသားမ်ားက ဂ်ပ္ဆင္ကန္တင္းကေန ေတာင္ငူေဆာင္ေရွ ႔ စားေသာက္ဆိုင္တန္းမ်ားအထိ ေႂကြးေၾကာ္သံမ်ား ဟစ္ေႂကြးခ်ီတက္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ဂ်ပ္ဆင္ကန္တင္းထဲက ဝိုင္းအံုၾကည့္ေနၾကတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြကို အတူပူးေပါင္းပါဝင္ဖို႔ ဖိတ္ေခၚခဲ့ေပမယ့္ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက အမ်ားစုဟာ အဆင္သင့္မျဖစ္ခဲ့ၾကပါဘူး။ အဲဒီအတြက္ ဗိုလ္ဗိုလ္ျမင့္နဲ႔ ဆာမူ႐ိုင္းတို႔ ခံစားေပါက္ကြဲခဲ့ၾကတဲ့ ျမင္ကြင္းကိုလည္း ခုထိ အမွတ္တရ ျမင္ေယာင္ေနမိပါတယ္။ ထူးျခားခ်က္တခုကေတာ ့အဲဒီအခ်ိန္က စတင္လို႔ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ မ်က္ႏွာမ်ားကို လက္ကိုင္ပုဝါမ်ား၊ လြယ္အိတ္ႀကိဳးမ်ားနဲ႔ ကာကြယ္ထားခဲ့ၾကျခင္းပါ။
ဒုတိယေန႔ မြန္းတည့္ခ်ိန္ကစၿပီး သပိတ္ေမွာက္ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္မ်ားဟာ စာသင္ခန္းေတြအတြင္း ဝင္ေရာက္လႈံ႔ေဆာ္ခဲ့ၾကပါတယ္။ အမွန္တရားကိုျမတ္ႏိုးတဲ့ ငါတို႔သူငယ္ခ်င္းေတြဟာ လူလိမ္လူညစ္ေတြရဲ႕ အက်ဥ္းသားျဖစ္ေနခ်ိန္မွာ ငါတို႔ ေအးေအးေဆးေဆး စာသင္မေနႏိုင္ဘူး၊ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ဟာ မတရားမႈကို ေခါင္းငံု႔လည္စင္းေပး႐ိုးထံုးစံ မရိွဘူး၊ ငါတုိ႔ေက်ာင္းသားေတြဟာ ေရကိုပိုင္းျဖတ္ခြဲျခားလို႔မရသလို အားလံုးဟာ တသားတည္းျဖစ္တယ္ဆိုတဲ့ ေသြးစည္းညီညြတ္မႈေတြနဲ႔အတူ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ အပန္းေျဖခန္းမ၊ အာစီကေန အဓိပတိလမ္းမႀကီးအတိုင္း ေက်ာင္းသားသမဂၢ အေဆာက္အဦ တည္ရိွခဲ့ရာေနရာ၊ ဗို္လ္ေအာင္ေက်ာ္ အထိမ္းအမွတ္မ်ားကို ေႂကြးေၾကာ္သံမ်ားနဲ႔ ခ်ီတက္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ဝါးဖတ္ဦးထုပ္ကို ေဆာင္းထားတဲ့ ေက်ာင္းသားတဦးက သမဂၢဝင္း ျခံစည္း႐ိုးအုတ္တိုင္ေပၚကို တြယ္တက္ၿပီး ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ရဲ႕ အစဥ္အလာသမိုင္းနဲ႔ ငါတို႔ရဲ႕ လက္ရိွတာဝန္ေတြအေၾကာင္း အသံၾသဇာရိွရိွနဲ႔ ျပတ္ျပတ္သားသား တရားေဟာသြားခဲ့သလို သူ႔ရဲ႕အမည္ကုိလည္း ေမာင္ေမာင္ေက်ာ္လို႔ ေၾကျငာခဲ့ပါတယ္။
တတိယေန႔က စတင္လို႔ အာစီေရွ ႔မွာ ခံုခင္းၿပီး တရားပြဲမ်ား စတင္က်င္းပခဲ့ၾကပါတယ္။ အဲဒီေန႔မွာပဲ မိုးသီး ဆိုတဲ့ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္တဦး အေဟာအေျပာေကာင္းေကာင္းနဲ႔ ေက်ာင္းသားထုကို စတင္ ဦးေဆာင္ခဲ့ပါတယ္။ က်ေနာ္မွတ္မိသေလာက္ကေတာ့ ကိုမိုးသီးဟာ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက သူ႔ကိုယ္သူ မိုးသီးလို႔သာ သတ္မွတ္သံုးႏႈန္းခဲ့တယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွ ဇြန္သပိတ္ အမွတ္တရအေနနဲ႔ မိုးသီးဇြန္ရယ္လို႔မ်ား သတ္မွတ္သံုးႏႈန္းခဲ့သလား မသိပါ။ (က်ေနာ္ အမွတ္မွားႏိုင္ပါတယ္။)
သပိတ္ေမွာက္ ဦးေဆာင္ေက်ာင္းသားမ်ားအေနနဲ႔ အျခားတကၠသိုလ္ ေကာလိပ္မ်ားကို သြားေရာက္ၿပီး ဆႏၵျပသပိတ္ေမွာက္ၾကဖို႔လည္း တာဝန္ခြဲေဝခဲ့ၾကပါတယ္။ ဗိုလ္ဗိုလ္ျမင့္၊ ေက်ာ္လြင္ဦးနဲ႔ က်ေနာ္တို႔ဟာ အာစီသရီးလို႔ေခၚတဲ့ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ ၾကည့္ျမင္တိုင္နယ္ေျမကို သြားေရာက္ၿပီး စားေသာက္ဆိုင္တန္းမွာ စာကပ္၊ စာေဝ လံႈ႔ေဆာ္မႈမ်ားျပဳလုပ္ခဲ့ၾကပါတယ္။
အမွတ္ရစရာ အျဖစ္အပ်က္တခုအေနနဲ႔ အဲဒီအခ်ိန္က ရန္ကင္း စူနီယံပတ္ခ္မွာ ေနထိုင္တဲ့ အဂၤလိပ္လူမ်ဳိးတဦးက ျမန္မာတိုင္းရင္းသူတဦးကို သတ္ျဖတ္ခဲ့ၿပီး အေလာင္းေဖ်ာက္ခဲ့မႈကို အဂၤလန္ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ရဲ႕ ဖိအားေပးမႈေၾကာင့္ ဦးေနဝင္းရဲ႕အမိန္႔နဲ႔ ျပန္လႊတ္ေပးခဲ့တဲ့အေၾကာင္းနဲ႔ တဖက္ကလည္း ေက်ာသပ္တဲ့သေဘာနဲ႔ မန္ခ်က္စတာယူႏိုက္တက္ ေဘာလံုးအသင္း ေျခစမ္းပြဲမ်ား ကစားဖို႔ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ကိုလာမယ့္အေၾကာင္း သတင္းေတြျဖစ္ေပၚခဲ့တဲ့အခ်ိန္ျဖစ္ပါတယ္။ မတ္လအေရးအခင္းမွာ ကိုယ့္တိုင္းသူျပည္သား ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူမ်ားအေပၚ လက္နက္အားကိုးနဲ႔ ရက္ရက္စက္စက္ ႏိွပ္ကြက္ခဲ့တဲ့ မဆလ အစိုးရဟာ ႏိုင္ငံျခားသားတဦးရဲ႕ ကိုယ့္တိုင္းရင္းသူတဦးအေပၚ က်ဴးလြန္ခဲ့တဲ့ လူသတ္မႈကိုေတာ့ အမွန္အတိုင္း ျပတ္ျပတ္သားသား အေရးမယူရဲဘဲ ေဘာလံုးအသင္းတသင္းရဲ႕ ခ်စ္ၾကည္ေရးခရီးနဲ႔ သူရဲေဘာေၾကာင္ေၾကာင္ အေပးအယူလုပ္ခဲ့တဲ့အေပၚ ဇြန္အေရးအခင္းမွာ ထုတ္ေဖာ္ေျပာဆိုကန္႔ကြက္ခဲ့တဲ့ အျဖစ္ပဲျဖစ္ပါတယ္။
စတုတၳေန႔မွာေတာ့ အသံခ်ဲ ႔စက္ မုိက္က႐ိုဖုန္းမ်ားနဲ႔ တရားေဟာစင္ဟာ ပိုမို ပီျပင္လာခဲ့ပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ ေခတ္အဆက္ဆက္ ေက်ာင္းသားထုကို အေလွ်ာ့မေပးစတမ္း အဆက္မျပတ္ ႏွိမ္နင္းႏိွပ္ကြပ္ခဲ့တဲ့ မဆလ အစိုးရကို ေသြးသစ္ေက်ာင္းသားထုက ေနာင္ေတာ္ႀကီးမ်ားရဲ႕ အစဥ္အလာအတိုင္း ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ဆက္လက္ဆန္႔က်င္ စိန္ေခၚခဲ့ပါေတာ့တယ္။
ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသားမ်ားသပိတ္ဟာ ေလးရက္အတြင္း က်ယ္ျပန္႔သြားခဲ့ၿပီး လိႈင္နယ္ေျမ၊ ၾကည့္ျမင္တိုင္နယ္ေျမ၊ ဗိုလ္တေထာင္နယ္ေျမ၊ စက္မႈတကၠသိုလ္၊ လုပ္သားမ်ားေကာလိပ္၊ ေဆးတကၠသိုလ္၊ သြားဖက္ဆိုင္ရာေဆးတကၠသိုလ္၊ အင္းစိန္ဂ်ီတီအိုင္ တို႔သာမက အေျခခံပညာ ေက်ာင္းသားမ်ားပါ အသီးသီး သပိတ္တိုက္ပြဲဝင္ခဲ့ၾကပါတယ္။
မနက္ဆို ေက်ာင္းကိုသြား ေန႔လည္ပိုင္းမွာ အာစီနား မေယာင္မလည္လုပ္ေန တေယာက္ေယာက္က စၿပီး မ်က္ႏွာကိုစည္းလိုက္ၿပီဆိုတာနဲ႔ တၿပိဳင္နက္ က်န္တဲ့သူငယ္ခ်င္းေတြကလည္း အသီးသီးမ်က္ႏွာကို စည္းၾကေတာ့တာပါ။ အဲဒီအခ်ိန္ကေနစၿပီး တေန႔တာ တရားပြဲမ်ားစတင္ဖို႔ အဆင္သင့္ျဖစ္ၾကပါၿပီ။ တခါတေလမွာေတာ့ တယ္လီဖုန္းတိုင္မ်ားမွာ တပ္ထားတဲ့ ေသတၱာငယ္မ်ားကို အသံဖမ္းစက္မ်ားတပ္ထား တယ္လို႔ ထင္ေယာင္ထင္မွားျဖစ္ၾက တက္ျဖဳတ္ၾက၊ အဲဒီေသတၱာငယ္မ်ားကို ဖ်က္ဆီးၾကတာမ်ဳိးေတြရိွခဲ့ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ စစ္ေထာက္လွမ္းေရးက ေက်ာင္းဝန္းအတြင္းျဖစ္ပ်က္သမွ်ေတြအားလံုးကို သူ႔နည္းသူ႔ဟန္နဲ႔ အခ်ိန္နဲ႔တေျပးညီ သိေနခဲ့တာပါ။ က်ေနာ့္အဖြဲ႔ငယ္က သူငယ္ခ်င္း ဟန္မ်ဳိးသူဟာ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ လွ်ပ္စစ္ဓာတ္အားျဖန္႔ေဝေရး႐ံုးခ်ဳပ္ (အီးပီစီ ႐ံုးခ်ဳပ္) မွာ အလုပ္လုပ္ပါတယ္။ အဲဒီ႐ံုးခ်ဳပ္က ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ရဲ႕ လွ်ပ္စစ္ဓာတ္အားေပးေဝမႈကို ထိန္းခ်ဳပ္ထားတဲ့အတြက္ အေရးႀကီး ဌာနတခုျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီ႐ံုးမွာ တပ္ဆင္ထားတဲ့ ေၾကးနန္းသတင္းေတြကေန က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ အာစီေရွ႕က တရားပြဲေတြအေၾကာင္းကို အဲဒီ႐ံုးမွာအလုပ္လုပ္ေနတဲ့ ဟန္မ်ဳိးသူ သိေနခဲ့ပါတယ္။
ကိုေဇာ္ဝမ္းတူးလို စိတ္အေျခအေနပံုမွန္မဟုတ္ဘဲ ေက်ာင္းဝင္းအတြင္း ဝင္ထြက္သြားလာေနသူေတြကိုလည္း အထင္မွား(တနည္းအားျဖင့္ စစ္ေထာက္လွမ္းေရးလို႔ အထင္လြဲ) ၿပီး ထိုးႀကိတ္႐ိုက္ႏွက္တာမ်ဳိးေတြလည္း ရိွခဲ့ပါတယ္။
တရားေဟာစင္အနားမွာ ေက်ာင္းသားေရးနဲ႔ ႏိုင္ငံေရးျငင္းခံုေဆြးေႏြးၾကတာေတြ အေျခအတင္ျဖစ္ၾကရတာေတြလဲ ရိွခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီေခါင္းစဥ္ ႏွစ္ခုအေပၚမွာ က်ေနာ့္အေနနဲ႔ သေဘာထား မကြဲလြဲပါ။ က်ေနာ္ယူဆခဲ့တာကေတာ့ အတူတူပဲဆိုတာပါ။ ေခါင္းစဥ္ေတြဘာပဲတပ္တပ္ အဲဒီအေပၚမွာ သေဘာထားကြဲလြဲၾကမယ့္အစား လုပ္ရပ္ေပၚမွာ ဆံုးျဖတ္တာက ပိုၿပီးအမွန္နဲ႔ နီးစပ္မယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။
က်ေနာ္စကားေျပာၿပီးဆင္းလာေတာ့ ေက်ာင္းသားတဦးက ႏိုင္ငံေရးကိုေလ်ာ့ေျပာဖို႔ ေလာေလာဆယ္မွာ ေက်ာင္းသားေရးကိုပဲ ဦးတည္ၾကဖို႔ လာေဆြးေႏြးခဲ့တာပါ။ ေက်ာင္းသားေရးလို႔ေခါင္းစဥ္တပ္ၿပီးလုပ္ရင္ အဖမ္းခံရရင္လည္း သက္သာႏိုင္တယ္လို႔လည္း သူက ေျပာခဲ့ပါေသးတယ္။ က်ေနာ္တို႔ လံုးဝ သေဘာမတူခဲ့ဘဲ ျငင္းခံုေဆြးေႏြးခဲ့ၾကရပါတယ္။
ေက်ာင္းသားထုႀကီး စတင္ေတာင္းဆိုခဲ့ၾကတာကေတာ့ ဖမ္းဆီးေက်ာင္းသားမ်ား အျမန္ဆံုးျပန္လႊတ္ေပးေရး၊ တာဝန္ရိွသူမ်ား ႏုတ္ထြက္ေပးေရးနဲ႔ ေက်ာင္းသားသမဂၢမ်ား တရားဝင္ ဖြဲ႔စည္းခြင့္ရရိွေရးတို႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ေက်ာင္းသားထုအတြင္းမွာ ေက်ာင္းသားေရးနဲ႔ ႏိုင္ငံေရးရယ္လို႔ အစပိုင္းမွာ အယူအဆကြဲျပားခဲ့ၾကေသးေပမယ့္ ေက်ာင္းသားသပိတ္ႀကီး အရိွန္ျမင့္လာခ်ိန္မွာေတာ့ အားလံုး တညီတညာတည္း ေႂကြးေၾကာ္ေတာင္းဆိုခဲ့ၾကတာကေတာ့ မဆလ အစိုးရ အလိုမရိွ ဆိုတာပါပဲ။
သပိတ္ေမွာက္ၾကတဲ့ရက္ေတြမွာ တျခားသူေတြေတာ့ ဘယ္လိုေနမယ္ မသိပါ။ ညေနပိုင္း လူစုခြဲၾကလို႔ ကိုယ့္အိမ္ကိုျပန္ၾကခ်ိန္မွာေတာ့ က်ေနာ့္ စိတ္ထဲမွာ အျမဲပဲ တင္းက်ပ္ေနခဲ့ပါတယ္။ တေယာက္ေယာက္က အေနာက္ကလိုက္လာေနသလို စိတ္မလံုျခံဳမႈမ်ဳိး အျမဲခံစားရပါတယ္။ အဖမ္းခံရမွာကို စိုးေၾကာက္ေနခဲ့တာလည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ အဲဒီခံစားခ်က္ဟာ တကယ္တမ္း စစ္ေထာက္လွမ္းေရးမ်ား က်ေနာ့္အိမ္ကိုလာေရာက္ ဖမ္းဆီးတဲ့ေန႔အထိ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ အဖမ္းခံလိုက္ရၿပီးခ်ိန္မွာေတာ့ စိတ္ဒုန္းဒုန္းခ်လိုက္လို႔လားမသိ အဲဒီ စိတ္ဖိစီးမႈကေန ေပါ့ပါးလြတ္ေျမာက္သြားခဲ့ပါတယ္။
ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ကေန စတင္ခဲ့တဲ့ ဇြန္သပိတ္ဟာ ရန္ကုန္ၿမိဳ ႔ေပၚက တကၠသိုလ္၊ ေကာလိပ္နဲ႔ အထက္တန္း၊ အလယ္တန္းေက်ာင္းအသီးသီးက ေက်ာင္းသားထုႀကီးေထာင္ခ်ီ ခ်ီတက္ဆႏၵျပခဲ့ၾကတဲ့၊ အေျခခံပညာေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသူမ်ားပါ ေသြးေျမက်ခဲ့ရတဲ့ ဇြန္လ၂၁ ရက္ လံုထိန္းတပ္မ်ားရဲ႕ ဟန္႔တားၿဖိဳခြင္းမႈခံခဲ့ရတဲ့ ေျမနီကုန္း အေရးအခင္းမွာ တခန္းရပ္သြားခဲ့ပါတယ္။
ဇြန္ ၂၁ ရက္ေန႔မတိုင္မီကတည္းက ပညာေရးဝန္ႀကီးဌာနေအာက္က တကၠသိုလ္ေတြပိတ္ေၾကာင္း ေၾကျငာခဲ့ၿပီးျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အေျခခံပညာ ေက်ာင္းမ်ားက ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူအမ်ားစုဟာ လွည္းတန္းကေန စတင္ခ်ီတက္ခဲ့တဲ့ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားမ်ားနဲ႔ တလမ္းလံုးေတာက္ေလ်ာက္ ပူးေပါင္းပါဝင္ခဲ့ၾကတာပါ။ ကမာရြတ္ဝက္ဂီ၊ ဟံသာဝတီ၊ စမ္းေခ်ာင္း စတဲ့ရပ္ကြက္ေတြက အထက္တန္း၊ အလယ္တန္း ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူ အမ်ားစုဟာ ေျမနီကုန္းကို ဦးတည္ခ်ီတက္လာတဲ့ သပိတ္ေမွာက္အဖြဲ႔ေတြနဲ႔ ပူးေပါင္းခဲ့ၾကရင္း တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ သပိတ္ေမွာက္တပ္ဦးမွာ အျဖဴအစိမ္းေရာင္ေတြ လႊမ္းသြားခဲ့ပါတယ္။ စမ္းေခ်ာင္း အထက(၂) အနီး ယုဝတီေဆာင္ေရွ႕အေက်ာ္ေလးမွာ အသင့္ေစာင့္ေနၾကတဲ့ လံုထိန္းတပ္ဖြဲ႔ဝင္ေတြက ဆႏၵျပသူေတြၾကား အတင္းဝင္ေရာက္ ႐ိုက္ႏွက္ၿဖိဳခြဲခဲ့ပါတယ္။ ေက်ာင္းသူ၊ ေက်ာင္းသားအမ်ားအျပားလည္း အဲဒီေနရာမွာပဲ ဖမ္းဆီးခံခဲ့ၾကရပါတယ္။
ဇြန္ ၂၁ ရက္ေန႔ ခ်ီတက္ဆႏၵျပပြဲအေၾကာင္းကို ဇြန္လ ၂၂ ရက္ေန႔နံနက္ ဘီဘီစီ အသံလႊင့္ဌာနက ထုတ္လႊင့္သြားခဲ့ရာမွာ ၁၉၆၂ ခုႏွစ္က စတင္ခဲ့တဲ့ စစ္အာဏာရွင္ ဦးေနဝင္းရဲ႕ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးသက္တမ္းတေလ်ာက္မွာ (အဲဒီအခ်ိန္အထိ) အႀကီးမားဆံုး ေက်ာင္းသားအံုႂကြမႈႀကီးျဖစ္တယ္လို႔ ေၾကျငာသြားခဲ့ပါတယ္။
ပါဝင္လႈပ္ရွားခဲ့ၾကတဲ့ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားမ်ားဟာလည္း အသက္ဆံုး႐ံႈးမႈ၊ ကိုယ္လက္အဂၤါ ပ်က္စီးခ်ဳိ႕ယြင္းမႈ၊ ဖမ္းဆီးခံရမႈ၊ ထြက္ေျပးတိမ္းေရွာင္မႈမ်ားနဲ႔ ၾကံဳခဲ့ၾကရပါတယ္။ ဇူလိုင္လဆန္းမွာ မဆလ အစိုးရဟာ အေရးေပၚ ပါတီညီလာခံကို ေခၚယူခဲ့ၿပီး ဇူလိုင္လ ၈ ရက္ေန႔မွာေတာ့ ဘယ္သူမွမထင္မွတ္ဘဲ မတ္လနဲ႔ ဇြန္လအေရးအခင္းမ်ားအတြင္း ဖမ္းဆီးထိန္းသိမ္းထားသူမ်ားကို ႐ုတ္တရက္ ျပန္လည္လႊတ္ေပးခဲ့ပါတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္လည္း ဇြန္အေရးအခင္းမွာ ပါဝင္လႈပ္ရွားခဲ့သူမ်ားဟာ ၁၅ ႏွစ္ ႏွစ္ ၂၀ ႏွစ္ရွည္ ေထာင္ဒဏ္မ်ားက်ခံရႏိုင္တဲ့ အေျခအေနကေန ၁၅ ရက္ ရက္၂၀ နဲ႔ပဲ နာမည္ေက်ာ္ ေရၾကည္အိုင္ စစ္ေထာက္လွမ္းေရးဌာနခ်ဳပ္ကေန ျပန္လည္ လြတ္ေျမာက္လာၾကရပါတယ္။
ဇြန္လ ေက်ာင္းသားသပိတ္မွာ ပါဝင္ဆင္ႏႊဲခဲ့ၾကတဲ့သူ အမ်ားစုဟာ ဇူလိုင္လကုန္ လျပည့္ေန႔ ေရႊတိဂံုရင္ျပင္ဆႏၵျပပြဲနဲ႔ သမိုင္းလမ္းဆံုအထိ ခ်ီတက္ပြဲ၊ ရွစ္ေလးလံုးေန႔ လူထုအံုႂကြဆႏၵျပပြဲ၊ ရန္ကုန္ေဆးရံုႀကီးေရွ႕တရားပြဲမ်ားနဲ႔ စစ္အာဏာသိမ္းခဲ့တဲ့ စက္တာဘာ ၁၈ ရက္ေန႔အထိ သပိတ္တိုက္ပြဲေပါင္း မ်ားစြာမွာ အတူတကြ လက္တြဲခဲ့ ဆင္ႏႊဲခဲ့ၾကပါတယ္။
က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ အသက္ ၂၀၊ ၂၁ ပတ္ဝန္းက်င္ လူငယ္ဘဝတေနရာမွာ ဇြန္လ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားမ်ားသပိတ္၊ ရွစ္ေလးလံုး အေရးေတာ္ပံုႀကီးစတာေတြနဲ႔ ၾကံဳႀကိဳက္ခဲ့ရပါတယ္။ ကိုယ့္တာဝန္ ကိုယ့္အပိုင္းက ဘယ္လိုပင္ ေသးငယ္ေသာ္လည္း ေက်ာင္းသားတေယာက္၊ ႏိုင္ငံသားတေယာက္အေနနဲ႔ လုပ္သင့္လုပ္ထိုက္တဲ့ကိစၥတခု၊ တာဝန္တရပ္ကို ဦးလည္မသုန္ ေဆာင္ရြက္ခြင့္ရရိွခဲ့တဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေလးဟာ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ အတိတ္ငယ္ဘဝ စာအုပ္ႀကီးထဲက အျမဲဂုဏ္ယူစရာ အမွတ္တရ စာမ်က္ႏွာေလးတခု ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။
သူငယ္ခ်င္းေတြထက္ပိုၿပီး ရဲေဘာ္ရဲဘက္ေတြလို အတူလက္တြဲ တိုက္ပြဲဝင္ခဲ့ၾကရတဲ့၊ က်ေနာ့္ႏွလံုးသားထဲမွာ အျမဲမွတ္တမ္းတင္ထားခဲ့တဲ့ ေလးလြင္(ေနာက္ဆံုးႏွစ္-ပထဝီ)၊ ၾကည္ေဇာ္မိုး (ေခၚ) ေအာင္ေဇာ္-ဧရာဝတီ (ဒုတိယႏွစ္-႐ုကၡေဗဒ) ၊ ဝင္းသူ-ဧရာဝတီ (ဂုဏ္ထူးတန္း-ဒုတိယႏွစ္)၊ ဗိုလ္ဗိုလ္ျမင့္ (တတိယႏွစ္-အဂၤလိပ္စာ)၊ ဆာမူ႐ိုင္း (ေခၚ) ျမတ္ကိုကို (ဂုဏ္ထူးတန္း-ဒုတိယႏွစ္)၊ ျမင့္ဦး (ေနာက္ဆံုးႏွစ္-ပထဝီ)၊ စည္သူစိုးမိုး (တတိယႏွစ္-အဂၤလိပ္စာ)၊ မိုးေက်ာ္သူ (ကြယ္လြန္) (ဂုဏ္ထူးတန္း-ဒုတိယႏွစ္)၊ ေက်ာ္စုိးမိုး (တတိယႏွစ္-ဓာတုေဗဒ)၊ ေဝလဝင္း (တတိယႏွစ္-ဘူမိေဗဒ)၊ ထြန္းထြန္းသန္း (တတိယႏွစ္-႐ူပေဗဒ) ေက်ာ္လြင္ဦး (ဒုတိယႏွစ္-သခ်ၤာ)၊ မ်ဳိးမင္းထြဋ္ (ဒုတိယႏွစ္-သခ်ၤာ)၊ ဟန္မ်ဳိးသူ (ဒုတိယႏွစ္-လုပ္သားမ်ားေကာလိပ္)၊ တင္ေမာင္ေအး (ေခၚ) ပိတုန္း (ေနာက္ဆံုးႏွစ္-ပထဝီ)၊ မာႏူး (တတိယႏွစ္-ဓာတုေဗဒ)၊ ေအာင္လြင္သန္႔ (ဒုတိယႏွစ္-လုပ္သားမ်ားေကာလိပ္)၊ စည္သူထြဋ္ (တတိယႏွစ္-စက္မႈ)၊ ဝင္းေဇာ္ (တတိယႏွစ္-စက္မႈ)နဲ႔ တင္ေဇာ္ဝင္း တို႔ကို ဇြန္သပိတ္ေငြရတု အမွတ္တရအျဖစ္ က်ေနာ့္ရဲ႕ Facebook မွာ စာနဲ႔ေပနဲ႔ မွတ္တမ္းတင္လိုက္ပါတယ္။
၂၅ ႏွစ္ၾကာခဲ့ၿပီျဖစ္တဲ့ ဇြန္သပိတ္မွာ ထင္ရွားခဲ့တဲ့ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္မ်ားျဖစ္ၾကတဲ့ ကိုမိုးသီးဇြန္၊ ကိုေမာင္ေမာင္ေက်ာ္ (ေက်ာ္စြာထြဋ္-တတိယႏွစ္သခ်ၤာ)တို႔နဲ႔ အတူ မထင္မရွား က်ရာေနရာက ရဲရဲဝံ့ဝံ့ ပါဝင္လႈပ္ရွားခဲ့ၾကတဲ့ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူအေပါင္းကိုလည္း ဒီစာစုနဲ႔ အေလးျပဳအပ္ပါတယ္။ ။
ရႊင္လန္းခ်မ္းေျမ႕ၾကပါေစ။
(သ႐ုပ္ေဖာ္ - ကာတြန္း ေစာငို)
No comments:
Post a Comment