အရပ္ပ်က္ ဇာတ္ပ်က္နဲ႔ လူပ်က္ေတြသာ ေခတ္စား ...။
ေခတ္က ပ်က္ေတာ့
အဲဒီ ေခတ္ပ်က္ႀကီးနဲ႔ လိုက္ေလ်ာညီေထြ ရွိဖို႔ရာ
ကုိယ္ဟန္ျပသူေတြ ေခတ္စား
ကုိယ္ခႏၶာကုိ ေအာက္ေစ်းနဲ႔ ခ်ေရာင္းေနသူေတြ ေခတ္စား
ကိုယ့္နာမည္ ကုိယ္ ေရာင္းစားသူေတြ ေခတ္စား
ကုိယ့္ရပ္တည္ခ်က္ ကုိယ္ခ်ေရာင္းေနသူေတြ ေခတ္စား
ႏွလံုးသား သစ္ေခါင္းေပါက္နဲ႔ လူပ်က္ ဦးေခါင္းေတြ ေခတ္စား အႏုပညာလိုလုိ ...
ေမတၱာတရားလိုလို ... ေၾကာင္သူေတာ္လိုလို ...
သူရဲေကာင္းလိုလို ... ေခတ္ေရွ႕ေျပးသူေတြ လိုလို ...
နိဗၺာန္ကုိ အေရာက္ပုိ႔မယ့္ ေဖာင္ကူးတို႔ေတြလိုလို ...။
က်ေနာ္ မေမြးခင္ကတည္းက ပ်က္စီးေနတဲ့ ေခတ္ပ်က္ႀကီး
အဲဒီ ေခတ္ပ်က္ႀကီးနဲ႔ က်ေနာ္ ႀကီးျပင္းခဲ့
အဲဒီေခတ္ပ်က္ႀကီးကုိ အဆံုးသတ္ခ်င္ခဲ့
အဆံုးက သတ္သတ္ ...
အစက သတ္သတ္ ဆႏၵက သတ္သတ္ ...
လက္ေတြ႔က သတ္သတ္ ေက်ာသပ္လိုက္ ...
နားခ်လိုက္ ... ေရႊနားေတာ္သြင္းလုိက္ လူပ်က္ေတြက ေခတ္ပ်က္ႀကီးကုိ ဦးေဆာင္ေနတဲ့အခါ ...။
ခြဲမွ စိတ္မွ
အျမစ္ကေန ျဖတ္ေတာက္ပစ္မွ ျဖစ္ေတာ့မယ့္ ေခတ္ႀကီး
အဲဒီ ေခတ္ႀကီး မပ်က္သုဥ္းေသးသေရြ႕ ေခတ္က ပ်က္ေနဦးမွာပဲ ...
ေခတ္က ပ်က္ေတာ့
အပ်က္ အပ်က္နဲ႔ ေရွ႕ဆက္ရမယ့္ ဘဝခရီးမွာ
ဘုရားသခင္ရဲ႕ ေနာက္ဆံုးညစာ ပန္းခ်ီကား
သက္ဝင္လႈပ္ရွား ပီပီျပင္ ...။ ။
ကမာပုလဲ
၃၊ ၃၊ ၂၀၁၃
No comments:
Post a Comment