ေဆးလိပ္မတို ေနမညိဳပါဘဲနဲ႔ (ေမာင္သာခ်ဳိ)

(တစ္) 

ႏိုင္ငံေက်ာ္ကဗ်ာဆရာႀကီး “တင္မိုး”က ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ ေရးခဲ့ဖူးပါသည္။ “ဧည့္သည္ႀကီး”ဆိုသည့္ကဗ်ာ။ 

“ေဆးလိပ္လည္းတို 
ေနလည္းညိဳၿပီ 
ငါ့ကို ျပန္ပို႔ၾကပါေလ” တဲ့။ 

ကဗ်ာတိုကေလးျဖစ္သည့္တိုင္ အနက္အဓိပၸာယ္က တာသြားလွပါသည္။ လူသည္ဧည့္သည္။ ဤေျမကမၻာေပၚသုိ႔ ေခတၱခဏ လာေရာက္ေနနားခြင့္ရသည့္ ဧည့္သည္။ အခ်ိန္တန္ေတာ့ ဘယ္မွန္းမသိသည့္ အိမ္သို႔ ျပန္ၾကရစျမဲ။ ေၾသာ္.... လူဟာ ဧည့္သည္ပါတဲ့။ ေဆးလိပ္တိုကာ ေနညိဳခ်ိန္ေရာက္ၿပီမို႔ ျပန္ပို႔ေပးၾကပါေတာ့တဲ့။ ေသျခင္းတရားႏွင့္ လိုက္ဖက္လြန္းလွသည့္ကဗ်ာ။

ေနာက္ထပ္ ကဗ်ာဆရာႀကီးတစ္ေယာက္ ရွိပါေသးသည္။ “ေဒါင္းႏြယ္ေဆြ” ... တဲ့။ ဆရာ့ကဗ်ာအမည္က “ေနာက္ဆံုးရထား”။ 

“အလွကိုရွာ 
ဘယ္မွာမေတြ႔။ 
တစ္ေန႔အခ်ိန္တန္ေတာ့ 
ဆူညံညံငိုသံၾကားရတယ္ 
ရထားေရြ႕ေရြ႕ တဲ့” 

လွခ်င္ေယာင္ေဆာင္ထားသည့္ ေလာကႀကီးထဲ၌ ေယာင္ခ်ာခ်ာ ေလွ်ာက္သြားေနခဲ့ၾကရင္း အခ်ိန္တန္ေတာ့ မသာရထားေပၚ၌ ေခါင္းတလားကိုတင္ကာ တေရြ႕ေရြ႕ တြန္းသြားခံရၿပီးေနာက္ ငိုသံေတြ စီခနဲၾကားလိုက္ရျခင္းႏွင့္အတူ လူ႔ဘဝသည္ ဇာတ္သိမ္းရစျမဲျဖစ္ေၾကာင္း ဖဲြ႔ဆိုထားသည့္ ကဗ်ာကေလးပဲျဖစ္ပါသည္။



မွန္ပါသည္။ ေဆးလိပ္တိုမွ ေနညိဳမွျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔တစ္ေတြ ျပန္ဖို႔ျပင္ၾကရစျမဲ။ အခ်ိန္တန္မွျဖင့္ ငိုသံတို႔ဝန္းရံသည့္ ရထားေပၚမွာ တြန္းရာသုိ႔ ပါသြားၾကရစျမဲ။ မဆန္းပါ။ အေရွ႕၊ အေနာက္၊ ေတာင္၊ ေျမာက္၊ ဝဲယာ ဘာသာမေရြး၊ လူမ်ဳိးမေရြး ေသျခင္း၏ တံခါးေပါက္အဝသို႔ ေရာက္ၾကရစျမဲပါ။

သို႔ေသာ္ အခုတေလာမွာ ဆန္းၾကယ္ေနသည္က ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ အဆံုးစီရင္သည့္ သတင္းေတြကို သတင္းစာႏွင့္ ဂ်ာနယ္စာမ်က္ႏွာမ်ားေပၚ၌ ခပ္စိပ္စိပ္ ေတြ႔ျမင္လာရျခင္းပင္ ျဖစ္ပါသည္။ 

ဖခင္ႀကီး က်န္းမာေရးမေကာင္းသည့္ သတင္းကို ၾကားရာက ေငြလည္းမပို႔ႏိုင္၊ လူလည္း မသြားႏိုင္ျဖစ္သျဖင့္ မိမိအလုပ္လုပ္ေနသည့္ ေဆာက္လက္စတိုက္ တစ္ေနရာမွာ ဆဲြႀကိဳးခ်ကာ အဆံုးစီရင္သြားသူက တစ္ေယာက္။ ဇနီးျဖစ္သူႏွင့္ အိမ္ေထာင္ေရးၿပဳိကဲြ၍ဟုဆိုကာ လယ္ေတာထဲက တဲတစ္လံုးမွာ ဆဲြႀကိဳးခ်ၿပီး အဆံုးစီရင္သြားသူက တစ္ေယာက္။ မိန္းမက အရက္ဖိုးမေပး၍ဟုဆိုကာ ေရတြင္းထဲသို႔ခုန္ခ်ၿပီး အဆံုးစီရင္သြားသူက တစ္ေယာက္။ ခုနစ္တန္းကို သံုးႏွစ္က်ေလာက္ေအာင္ ဉာဏ္ထိုင္းၿပီး စာက်က္၍မရလြန္းသျဖင့္ အိမ္အေပၚထပ္က အခန္းထဲမွာ ဆဲြႀကိဳးခ်၍ စီရင္ခဲ့သူ မိန္းကေလးကတစ္ေယာက္။ သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ ဝါဆိုပန္းခူးထြက္ရန္ ခ်ိန္းထားၿပီးကာမွ အိမ္ကမသြားႏွင့္ဟုဆိုသျဖင့္ ႀကိဳးဆဲြခ်ေသဆံုးခဲ့သူက တစ္ေယာက္။ ဇနီးႏွင့္ သားသမီးမ်ားက ဦးေဆာင္သည့္ မိသားစု စီးပြားေရးေအာက္တြင္ မိမိကိုယ္မိမိ လူပိုႀကီးတစ္ေယာက္ဟု ျမင္လာကာ ရထားေရွ႕ေမွာက္သို႔ ဝင္ေရာက္ၿပီး ဘဝကိုဇာတ္သိမ္းခဲ့သူက တစ္ေယာက္။ ေလာင္းကစားႏြံထဲ၌ ကၽြံက်ကာ အေႂကြးျပႆနာကို ဘယ္လိုမွ မရွင္းႏိုင္ေတာ့သည့္အတြက္ အဆိပ္ေသာက္ၿပီး ေရွာင္ေျပးသြားသူက တစ္ေယာက္။ ေယာက်္ားပို႔ေပးသမွ် ေငြအားလံုး ကုန္႐ံုမွ်မက တိုက္ခန္းကိုပါေပါင္ၿပီး ထီအမ်ဳိးမ်ဳိးထိုးရာက ေယာက်္ားျဖစ္သူ ျပန္လာေသာ္ မည္သို႔ရွင္းရမွန္းမသိသျဖင့္ ကေလးမ်ားကို ေယာကၡမမ်ားဆီသို႔ ပို႔ထားကာ ေရခ်ဳိးခန္းထဲမွာ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ စီရင္သြားသူ အမ်ဳိးသမီးကတစ္ေယာက္။ ေၾသာ္... သားအိမ္ကင္ဆာေဝဒနာကို ရင္မဆိုင္လိုေတာ့၍ဟုဆိုကာ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းထဲက ေရကူးကန္ထဲဆင္းၿပီး အဆံုးစီရင္သြားသူ၊ ဆီးခ်ဳိေရာဂါေၾကာင့္ ေျခေထာက္ကို တစ္စတစ္စ ျဖတ္ပစ္လာရာက ဆက္လက္ရင္မဆိုင္လိုေတာ့၍ ျမစ္ဝကၽြန္းေပၚသြား သေဘၤာေပၚကေန ညအခ်ိန္ ျမစ္ထဲသို႔ ခုန္ခ်က်န္ရစ္ေနခဲ့သူ။ လူေတြ....လူေတြ။ 

တုန္လႈပ္ေခ်ာက္ခ်ားစရာ ေကာင္းလိုက္တာ။

(ႏွစ္) 

ကမၻာေပၚ၌ မိမိကုိယ္မိမိ သတ္ေသမႈမ်ားျပားေသာ ႏိုင္ငံမွာ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံျဖစ္ပါသည္။ 

၁၉၉၈ တုန္းက လူေပါင္းသံုးေသာင္းေက်ာ္ သတ္ေသခဲ့ၾကသည္ဟု ဆိုပါသည္။ ၁၉၉၇ တုန္းက သံုးေသာင္းမွ်သာ သတ္ေသခဲ့ရာက ၁၉၉၈ တြင္ ၃၂၈၆၃ ဦးဟု ဆိုပါသည္။ က်ားက ၂၃၀၁၃ ဦး၊ မ က ၉၈၅၀ ဦးတဲ့။ သည္အထဲမွာ မန္ေနဂ်ာ ၇၁၃ ဦး ပါေလသတဲ့။ အလုပ္လက္မဲ့ ၁၅၂၆၆ ဦး ပါေလသတဲ့။ အင္းေလ... မိမိကိုယ္မိမိ သတ္ေသနည္းစာအုပ္ကိုပင္ ေရာင္းမေလာက္၍ ဒုတိယအႀကိမ္ ျပန္႐ုိက္ရေသာ ႏိုင္ငံဆိုေတာ့ သည္ေလာက္ေတာ့ ရွိေပမေပါ့ဟု မွတ္ခ်က္ခ်မိပါသည္။ ေၾသာ္... Internet မွာပင္ သတ္ေသနည္းလမ္းၫႊန္ေသာ ႏိုင္ငံမဟုတ္လား။

စင္ကာပူႏိုင္ငံသည္လည္း သတ္ေသမႈမ်ားျပားေသာ ႏိုင္ငံထဲ၌ ပါဝင္ပါသည္။ စင္ကာပူအတုိင္ပင္ခံအဖဲြ႔ (SOS)၏ ထုတ္ျပန္ခ်က္အရ ၂၀၀၈ မွာ ၃၆၄ ေယာက္ သတ္ေသခဲ့ေလသတဲ့။ ၂၀၀၉ မွာက ၄၀၀ ဦးဝန္းက်င္ သတ္ေသၾကရာ က်ားက ၂၄၆ ေယာက္၊ မက ၁၃၄ ေယာက္တဲ့။ လူငယ္သတ္ေသမႈက ၁၂ မႈကေန ၁၉ မႈဆိုလား။ စီးပြားေရးေၾကာင့္က အဓိကျဖစ္ကာ အျခားအျခားေသာ အေၾကာင္းတရားတို႔ကလည္း မ်ားစြာရွိပါေလသတဲ့။

အံ့ၾသစရာေကာင္းတာက နယ္သာလန္ႏွင့္ ဆြစ္ဇာလန္ျဖစ္ပါသည္။ သည္ႏိုင္ငံေတြမွာက ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္သတ္ေသဖို႔ရာအတြက္ ၀န္ေဆာင္မႈေပးေသာ လုပ္ငန္းမ်ားပင္ ရွိေလသတဲ့။ ျပည့္၀ေသာ ဒီမိုကေရစီစနစ္ႏွင့္အတူ ခ်မ္းသာႂကြယ္ဝသာႏိုင္ငံေတြ ျဖစ္ပါလ်က္ ဘာေၾကာင့္မ်ား ေသခ်င္ေနၾကရပါလိမ့္။

(သံုး) 

ကမၻာေပၚ၌ ကုိယ့္ကိုယ္ကိုယ္ အဆံုးစီရင္သြားသည့္ ကမၻာေက်ာ္ေတြ ရွိပါသည္။ 

ဂ်ပန္စာေရးဆရာႀကီး ကာဝါဘာတာ(Kawabata) ၊ အေမရိကန္စာေရးဆရာႀကီး ဂ်က္လန္ဒန္ (Jack London)၊ ျပင္သစ္ပန္းခ်ီေက်ာ္ ဗင္းဆင့္ဗင္ဂိုး (Vincent Van Gogh) ၊ အေမရိကန္စာေရးဆရာႀကီး အန္႔နက္စ္ဟဲမင္းေဝး(Ernest Hemingway) စသည္ စသည္။

လူသည္ မည္သည့္အခ်ိန္မွာ ေသသင့္သလဲဆိုသည္က ျပႆနာပဲျဖစ္ပါသည္။ စာေရးဆရာမၾကည္ေအး၏ ဇာတ္ေဆာင္ “မီ”ကေတာ့ ေပ်ာ္တုန္းမွာပဲ ေသခ်င္သည္ဟု ဆုိပါသည္။ ေပ်ာ္တုန္း ေသရမွ ေလာကကို အႏိုင္ႏွင့္ပိုင္းတာဟု ဆိုပါ၏။ ဒင္းအာခ်ီဆန္ (Dean Acheson)ကေတာ့ "The greatest mistake I made was not to die in office." ဟု ဆိုပါသည္။

သူလုပ္သမွ်အမွားထဲတြင္ အႀကီးဆံုးအမွားက အလုပ္ထဲမွာ မေသျခင္းဟု ဆိုပါသည္။ ရာထူးရာခံရွိတုန္းေသေတာ့ သိုက္ၿမိဳက္စည္ကားေဝဆာတာေပါ့ဟူသည့္ အဓိပၸာယ္။ လက္ရွိ ဂ်ပန္၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ကမူ သက္ႀကီးရြယ္အိုမ်ားကို လူပိုဟုယူဆကာ ေသသင့္ေသထိုက္တဲ့ အသက္ကိုေရာက္ရင္ ေသဖို႔သင့္တယ္ဟုပင္ ဆိုပါသည္။ ေၾသာ္... လူဟာ ရွင္သန္ႏိုင္ခြင့္ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ မရွိဘူးတဲ့လား။ ေသခ်ိန္ကို ဘယ္သူက သတ္မွတ္ေပးမွာတဲ့လဲ။ စိတ္ပ်က္စရာ ေကာင္းလြန္းလွပါဘိ။

(ေလး) 

ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ သခ်ၤာပညာရွင္ႀကီး ပိုက္သာဂိုရပ္စ္ (Pythagoras)၏ အဆိုကို ႀကိဳက္သည္။

“ခႏၶာကိုယ္သည္ ဝိဉာဥ္၏ဂူ ျဖစ္သည္။ ကၽြႏု္ပ္တို႔သည္ မိမိကုိယ္ကိုယ္ သတ္ေသျခင္းျဖင့္ လြတ္ေျမာက္မႈကို မရွာရ။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ကၽြႏု္ပ္တို႔သည္ ဘုရားသခင္၏ အပိုင္ပစၥည္းမ်ား ျဖစ္ၾကၿပီး ဘုရားသခင္က ထိန္းေက်ာင္းထားေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ ဘုရားသခင္၏ အမိန္႔မရဘဲ ကၽြႏု္ပ္တို႔သည္ လြတ္ေျမာက္မႈကို ျပဳလုပ္ခြင့္မရွိ” တဲ့။

ဗုဒၶဘာသာဝင္မ်ားကေတာ့ အဖန္ငါးရာငါးကမၻာဟူေသာအဆိုႏွင့္ ရင္းႏီွးပါသည္။ ပါဏာတိပါတာဟူ၍ သူ႔အသက္ကိုပင္ မသတ္ဖို႔ တားျမစ္ထားေသးေပရာ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ သတ္ေသဖို႔ဆိုသည္မွာကား ဟိုး ... အေဝးအေဝးမွာ။ 

သံသရာေတြ ဘာေတြ အသာထား၊ ေနာက္ဘဝေတြ ဘာေတြ အသာထား၊ ယခုတစ္ႀကိမ္ လူ႔ဘဝကို ရရွိခုိက္တြင္ တတ္စြမ္းသမွ် ေလာကအက်ဳိး၊ လူ႔အက်ဳိးေဆာင္ရြက္ကာ လူ႔အဖဲြ႔အစည္းအတြင္း၌ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ႏွစ္ျမႇဳပ္ထားရင္း ၾကံဳလာသမွ်ဒုကၡကို မိတ္ေဆြသဂၤဟမ်ားႏွင့္ ဖြင့္ဟတိုင္ပင္ကာ အက်ဳိးရွိရွိ ေက်ာ္ျဖတ္သြားႏိုင္ျခင္းကသာ ဘဝ၏အဓိပၸာယ္ဟု ယူဆခ်င္ပါသည္။ ေသျခင္းတရားကိုပင္ ရင္ဆိုင္ဖို႔ သတိၱရွိေနၿပီဆိုမွျဖင့္ က်န္တာေတြကို ဘာေၾကာင့္ ရင္မဆိုင္ႏိုင္ရမွာတဲ့လဲ။ ရွင္သန္ဖို႔။ ရွင္သန္ေနဖို႔။ ေနာက္တစ္ခါျပန္ရဖို႔ မေသခ်ာေသာ လူ႔ဘဝကို ရွင္သန္ႏုိင္သမွ် ရွင္သန္ေနဖို႔ ႀကဳိးစားရင္းက ရင္ဆိုင္ေျဖရွင္းသြားၾက႐ံုသာ။ ။