( ၁ )
အမ္စတာဒမ္မွာ ေႏြဦး ရွိပါသလား။ ဘိုရင္းနိတ္ ေက်ာက္မီးေသြးတြင္းမွာ ေႏြဦး ေရာက္ေနၿပီလား။ ဘယ္လဂ်ီယံ ေဆာင္းဟာ ေႏြဦးကို ကုိယ္ဝန္ေဆာင္ထားခဲ့ေလသလား။ မိတၳီလာၿမိဳ႕အဝင္ တမာပင္တန္းကေလးမွာ ေႏြဦး နားခိုေနပါသလား။ ကေလာၿမိဳ႕ရဲ႕ မႈိင္းလံုးေတာင္ ေျခရင္းမွာ ႐ိုးတံသက္သက္ အလြမ္းမ်ား … ပန္းႏုေရာင္ ခ်ယ္ရီေတြ ဖူးသစ္ေဝေနၿပီလား။ ညက အိပ္မက္ထဲမွာ ပန္းႏုေရာင္ ခ်ယ္ရီေတြ ပြင့္ေနခဲ့တယ္ … ေႏြဦး။
ႏွစ္ကာလရဲ႕ ရထားတစင္းေပၚမွာ အျဖစ္အပ်က္ေတြ စီးနင္းလိုက္ပါသြားခဲ့ၾက။ သံလမ္းတေလွ်ာက္မွာ ပံုသဏၭာန္ေရာ အႏွစ္သာရပါ ေျပာင္းလဲေနတဲ့ ဘဝမ်ား၊ ရင္ခုန္သံမ်ား၊ စကားစျမည္မ်ား၊ ပုိလို႔ ႏြမ္းပါးလာတဲ့ ေန႔ျမင္ညေပ်ာက္ မိသားစုမ်ား၊ ေရအိုးကေလးထဲမွာ ႀကိဳက္သလို သံုးစြဲႏုိင္တဲ့ ေရၾကည္သန္႔မ်ား၊ သနပ္ခါး ပါးကြက္ၾကားေပၚက ေခၽြးစ ေခၽြးနမ်ား၊ အကြက္လည္ေနတဲ့ ခ်ဳပ္ရာ ဖာရာ ဗရပြ ထမီကေလးတထည္ …။
“အကုိေရ … ေရခ်ဳိးခ်င္ပါသလား။ ႐ိုး႐ိုး ခ်ဳိးရင္ ၃ - က်ပ္၊ အထူး ခ်ဳိးခ်င္ရင္ ၅ - က်ပ္၊ ၁၀ - က်ပ္။ အဆင္ေျပေစရပါမယ္။ စိတ္တိုင္းက်ေစရပါမယ္။ စိတ္ခ် လက္ခ် ရွိေစရပါမယ္” တဲ့။
၁၉၈၀၊ ၈၁၊ ၈၂၊ ၈၃ ကာလ သာစည္ဘူတာ ညမ်ား။ မႏၱေလး အဆန္ တက္သြားၿပီ။ ရန္ကုန္ အစုန္ ဆင္းသြားၿပီ။ အေရွ႕ဘက္က ရွမ္းေတာင္တန္းေတြ ၿငိမ္သက္ အိပ္စက္။ ဂုန္နီအိတ္စနဲ႔ ေခါက္ကုတင္ အိပ္စင္တလံုးကုိ တညတာအတြက္ ၂ - က်ပ္။ ဗ်စ္ရည္မူးေနတဲ့ တက္ထရြန္ အဝါေရာင္ဝတ္ ဦးျပည္းစိမ္း ေခါင္းတလံုး။ ယိမ္းလို႔။ ယိုင္လို႔။ အေသာက ဘုရင္ႀကီး ဘယ္ေရာက္ေနသလဲ။ ညသည္ မအိပ္ႏုိင္ေသး။ သာစည္ ဘူတာ နံနက္ခင္းမ်ား။ ေရမခ်ဳိးခဲ့ပါ။ ခ်ဳိးသထက္ ညစ္ မျဖစ္ခ်င္ပါ။ ဘူတာ႐ံုအနီးက ေရဘံုပုိင္မွာ တျပားတခ်ပ္မွ မကုန္ဘဲ အမ်ားနည္းတူ မ်က္ႏွာသစ္ခဲ့။ ဖုံစ ဖံုနေတြ ေပက်န္ေနတဲ့ ေျခေထာက္ကုိ ေရမေဆးခဲ့ပါ။
ပုဂံဘုရားဖူး ခရီးစဥ္ကုိ မလိုက္ျဖစ္ခဲ့ပါ။ အိမ္ကပုိ႔လိုက္ေသာ ဘုရားဖူးခရီးစဥ္အတြက္ ေငြစ ေၾကးစ အခ်ဳိ႕။ ကေလာၿမိဳ႕ ေဂၚရခ်ဳိ ဗ်စ္ရည္ညမ်ား။ အိမ္ျပန္လို႔ မျဖစ္။ တံတားဦးအနီးက ေရကမိုး ေက်းလက္။ မႏၱေလးကုိ တက္မယ္။ မယ္ဇယ္ပင္တန္းနဲ႔ ေတာင္သမန္အင္းကုိ ျဖတ္သန္းခဲ့။ ထန္းရည္ခါးခါး ပင္က်ရည္ တျမဴ၊ ႏွစ္ျမဴ … ။ စစ္ကုိင္းက ဆက္သြယ္ေရး အလုပ္သမားဝင္း။ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ ေန႔ခင္း။ “မင္းတို႔ ႏွစ္ေယာက္ မႏၱေလးျပန္ဖို႔ ခရီးစားရိတ္က ၁၀၀ က်ပ္ဆိုရင္ ေလာက္မလား။ ျဖစ္တယ္။ ဒီေကာင့္ ဦးေလးေတာ္သူက မစုိးရိမ္တိုက္မွာ ေက်ာင္းထိုင္ေနတယ္။
ဘုန္းဘုန္းဆီမွာ ပုိက္ဆံေတာင္းမယ္။ ၿပီးရင္ ေက်ာင္းဖြင့္ခ်ိန္ေလာက္ ကေလာကုိ ျပန္တက္မယ္။ မႏၱေလးက ျခင္ေတြ အရမ္းကုိက္တာပဲ။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းက ညေနစာ ဟင္းေပါင္းဟင္းလ်ာ။ က်ဳံးပတ္ပတ္လည္ လမ္းေလွ်ာက္။ မႏၱေလးေတာင္။ ကမၻာ့အႀကီးဆံုး စာအုပ္ႀကီး ဘုရား။ ေရႊေက်ာင္း။ တ႐ုတ္တန္း ညေစ်း။ မႏၱေလး ဘူတာႀကီး။ ပန္းကမၻာ စက္ဘီးကေလးေပၚက မႏၱေလးသူ ညိဳျပာညက္။ ဘုရားႀကီး။ နန္းတြင္း။ ဘုတ္တလုပ္ကန္။ ပန္းပဲမင္းႀကီးရဲ႕ ေရေျမာင္းမ်ား။ သာစည္။ မိတၳီလာ။ ယင္းေထာ္ ေက်းလက္။
“ဘယ္လုိလဲကြ … မင္းတို႔ႏွစ္ေကာင္ … မႏၱေလး ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသား ရန႔ံေတြ သင္းလို႔ပါလား … ျခင္ကုိက္ရာေတြကလည္း အပ္ဖ်ားခ်စရာမရွိ”
“ဘဲႀကီး … အပုိေတြ ေစာေၾကာမေနနဲ႔။ ထမင္းေကၽြး။ ထမင္းဆာတယ္”
မေနာ္ဟရီဆန္၊ စိမ္းဖန္႔ဖန္႔ ထမင္းကေလး ႏုႏု၊ ၾကက္ဥေက်ာ္၊ ဝက္သားဟင္း၊ တမာဖူးသုတ္၊ ပုိးပေလာက္ေက်ာ္၊ ပဲႀကီးဟင္းခ်ဳိ၊ ရြာလည္က ႀကီးမလိမၼာ လူပ်ဳိႀကီး ေဂဟာ၊ ေက်ာင္းဖြင့္တဲ့အထိ ေနမယ္။ မနက္ကုိ လက္ဖက္ရည္ တိုက္ပါ။ တေန႔ကုိ မနက္၊ ည ထမင္း ႏွစ္နပ္ေကၽြးပါ။ ညကို ဗ်စ္ရည္တိုက္ပါ။ ၿပီးရင္ ခင္ဗ်ားရဲ႕အသံဝါဝါႀကီးနဲ႔ သီခ်င္းေတြ ဆိုျပပါ။ “ျပန္လာမယ္ ငယ္ခ်စ္ဦးေလး ရွိရာ … လြမ္းရတဲ့စိတ္ကုိ ေျဖမေျပဘူးေလ … အညာေျမမွာ တမာေတြ သင္းပ်ံ႕တဲ့အခါ … ကုိယ္ေလ အေျပးလွမ္းခဲ့မွာ … အခ်စ္ရာ … ကုိယ္လာရင္ တမာပင္တန္းကေလး ေရွ႕မွာ … တူယွဥ္ကာေလ လက္တြဲကာ … ဘယ္လုိပင္ ေနပူစမ္းပါေစ … တို႔အတြက္ေတာ့ ရင္ေအးစရာ …”
( ၂ )
ေမာ္စကုိမွာ ေႏြဦးရွိပါသလား။ က်ဴးဘားေႏြဦးကေရာ ဘယ္လုိမ်ဳိးပါလဲ။ ႐ုရွမွာ ဇာဘုရင္ ရွိခဲ့တယ္။ ရက္စ္ျပဴတင္ ရွိခဲ့တယ္။ လီနင္ ရွိခဲ့တယ္။ မကၠဇင္ ေဂၚကီး ရွိခဲ့တယ္။ မာယာေကာဗ္စကီး ရွိခဲ့တယ္။ မဟာ ေအာက္တိုဘာ ေတာ္လွန္ေရး ရွိခဲ့တယ္။ က်ဴးဘားမွာ အာဏာရွင္ ဘာတစၥတာ ရွိခဲ့တယ္။ ကက္စထ႐ို ရွိခဲ့တယ္။ အာဂ်င္တီးနားက ဆရာဝန္ ေတာ္လွန္ေရးသမားႀကီး ရွိခဲ့တယ္။ ယန္အန္မွာ ေမာ္ရွိခဲ့တယ္။ ကေနဒါႏုိင္ငံသား ေဒါက္တာ ေနာ္မန္ဗက္သြန္း ရွိခဲ့တယ္။
၁၉၃၉ - ခုႏွစ္၊ သီတင္းကၽြတ္ ေက်ာင္းပိတ္ရက္။ မင္းလတ္ အညာဆန္ သေဘၤာ။ ရန္ကုန္ မွသည္ မႏၱေလး။ မႏၱေလးမွသည္ ရွမ္းျပည္နယ္ လား႐ႈိးၿမိဳ႕။ ထိုမွသည္ တ႐ုတ္ျပည္ ေတာ္လွန္ေရး နယ္ေျမသို႔ … ။ အခက္အခဲမ်ား၊ အဟန္႔အတားမ်ား၊ အေႏွာက္အယွက္မ်ား၊ လမ္းခုလတ္ သိႏၵီ …၊ ရွမ္းျပည္ ပုဒ္မ - ၁၀။
“အဲဒီေတာ့ ဒီလို ေငြလေရာင္ ျမဴးခိုက္မွာ စိတ္ဟာ ၾကည္လင္ရႊင္လန္းၿပီး လီနင္ ေရးတဲ့ ‘ႏိုင္ငံေတာ္၊ အစုိးရ ႏွင့္ ေတာ္လွန္ေရး’ အေၾကာင္းကုိ ေဆြးေႏြးရေအာင္ …”
( ဒဂုန္တာရာ၏ ကုိဘဟိန္း သို႔မဟုတ္ ကဗ်ာ )
၁၉၃၉ ႏွင့္ ၁၉၈၀၊ ၈၁၊ ၈၂၊ ၈၃ တို႔သည္ ႏွစ္ကာလအားျဖင့္ အႏွစ္ ၄၀ ေက်ာ္ ကြာျခားခဲ့။ ၁၉၃၉ - ခုႏွစ္က ရွမ္းျပည္သို႔ အလည္သြားခဲ့ေသာ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ဦးႏွင့္ ၁၉၈၂၊ ၈၃ ခုႏွစ္မ်ားဆီက ရွမ္းျပည္နယ္ ကေလာမွ မႏၱေလးသို႔ သြားခဲ့ေသာ သူငယ္ခ်င္း ႏွစ္ေယာက္ …။
မ်ဳိးဆက္ခ်င္း မတူ။ ႏွစ္ကာလခ်င္း မတူ။ ရင္ခုန္သံခ်င္း မတူ။ သမိုင္းေခတ္ခ်င္း မတူ။ ေက်ာင္းသား ဟူသည့္ တန္ဖိုးအႏွစ္သာရ ျပဌာန္းခ်က္ခ်င္းလည္း မတူ။
၁၉၃၉ - ခုႏွစ္မ်ားဆီက သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ဦး၏ ခရီးရည္ရြယ္ခ်က္ကား ရင့္က်က္တည္ၿငိမ္မႈ အျပည့္။ ဗဟုသုတ ဝမ္းစာ အျပည့္။ မ်ဳိးဆက္သစ္ သမိုင္း အေျမာ္အျမင္ အျပည့္။ ႏိုင္ငံေရး ရပ္တည္ခ်က္ အခိုင္အမာျဖင့္ …။ သူတို႔ ႏွစ္ဦး၏ ခရီးစဥ္ကား ေဆာင္းကာလဆိုေပသည့္ ေႏြဦး၏ နံနက္ခင္းတခုလို သာယာလွ်က္။ လွပတင့္တယ္လွ်က္။ လြမ္းေမာ ပီတိတို႔ျဖင့္ အတိၿပီးလွ်က္။ သူတို႔ ႏွစ္ဦး၏ ခရီးစဥ္ကား ေႏြအ႐ုဏ္ဦးႏွယ္ … ပတၱားျမည္တို႔ျဖင့္ လိမ္းက်ံလွ်က္ … ။ သမိုင္း ဝင္လွ်က္။ သမိုင္းကုိ အလွပဆံုး ေရးျခယ္ႏုိင္ဖို႔ ႀကိဳးစားခဲ့ …။
သူတို႔ႏွစ္ဦး၏ ထုိခရီးစဥ္ကား ၁၉၈၈ ကာလေရာက္မွ ပိုၿပီး အသက္ဝင္ခဲ့။ ပိုလို႔ ႐ုပ္လံုးႂကြခဲ့။ ကေလာမွ မႏၱေလးသို႔ လူေပ လူလြင့္သဖြယ္ ခရီးသြား သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္သည္ သူတို႔ ၁၉၈၂၊ ၈၃ ကာလ သြားခဲ့ေသာ ခရီးစဥ္အတြက္ ခုမွ အရွက္ရေနခဲ့သည္။ သူတို႔ႏွစ္ဦး၏ ခရီးစဥ္ကား လက္ေတြ႔ဘဝမွ ထြက္ေျပးခ်င္၊ ထြက္ေျပးခဲ့ၾကေသာ ကေလကေခ် ေက်ာင္းသားလူငယ္ႏွစ္ဦး၏ ခရီးစဥ္။
ဥၾသငွက္၏ ေတးသီသံက ေတာင္နံရံေတြကုိ ပဲ့တင္ထပ္ကာ သူ႔ကုိ ေႏြဦး ေရာက္ၿပီဟု ေျပာလာေနသည္။ အေအးဓာတ္ကလည္း ႐ုတ္ခ်ည္းဆို ေလ်ာ့သြားသည္။ သူ႔အတြက္ေတာ့ သူ႔အရွက္ျဖင့္ ထိုစဥ္က မႏၱေလးခရီးစဥ္ကုိ ျပန္စဥ္းစားမိရင္း ရွက္ရြံ႕ခံစားမႈမ်ားျဖင့္ တဖန္ျပန္လည္ သတိရလွ်က္။ သူ႔ အဖို႔ေတာ့ ေႏြဦးသည္ ခပ္စိမ္းစိမ္းျဖစ္လွ်က္။ ဒါေပသည့္ ေႏြဦးကုိေတာ့ သူ မခ်စ္ဘဲ မေနႏိုင္ပါ။ လြမ္းပါတယ္ ... မႏၱေလးသားႀကီး ကုိဘဟိန္း ( ကုိဗဟိန္း ) သို႔ …။ ။
ကမာပုလဲ
၁၇၊ ၂၊ ၂၀၁၃။
No comments:
Post a Comment