သူတို႔ကေခၚေတာ့ ဒုကၡသည္၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုေတာ့ ေတာ္လွန္ေရးသမား - ၁၂ (ကိုညိဳ)

“ဟ. ဟ. ဟာ. ဒါ မိုးေရးဘက္သြားတဲ့လမ္း မဟုတ္ဘူးဗ် ... လမ္းလဲႊသြားၿပီ … ဟာ . ဒါ နယူးစန္းသာဘက္ သြားတာဗ် ... က်ေနာ္ ေကာင္းေကာင္း မွတ္မိတယ္”

အမိုးအကာ အလံုအုပ္ထားတဲ့ ထရပ္ကား တာလပတ္မိုးကာရဲ႕ တထြာေက်ာ္ေက်ာ္ျပဲေနတဲ့ အေပါက္ကေန အျပင္ဘက္ကို ေတာက္ေလွ်ာက္ၾကည့္လာတဲ့ ကေလးၿမိဳ႕က ဝင္းကို ရဲ႕ အသံေၾကာင့္ ကားေပၚမွာ အေတြးကိုစီနဲ႔ ၿငိမ္ၿငိမ္ေလးပါလာတဲ့ က်ေနာ္တို႔အားလံုး တုန္လႈပ္သြားတယ္။

“သူတို႔ေျပာေတာ့ မိုးေရးကို ပို႔ေပးမယ္ဆို”

“ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ ... ဒီေကာင္ေတြ ညာေခၚလာၿပီ”

ပူညံပူညံ တေယာက္တေပါက္ ေျပာေနၾကၿပီ။ မူလက မိုးေရးက က်ေနာ္တို႔ေခါင္းေဆာင္ေတြဆီ ပို႔ေပးမယ္လို႔ ကသဲတပ္ရင္းမွဴးက ကတိျပဳတဲ့အေၾကာင္း က်ေနာ္တို႔ သိထားတယ္။ အခု ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ?၊ ဘယ္ကိုပို႔မွာလဲ?၊ ဘယ္ေခၚသြားမွာလဲ? ေမးခြန္းေတြနဲ႔ အားလံုးဟာ မေရမရာေတြ ျဖစ္ေနတယ္။


၁၉၈၉ ဧၿပီလ၂၄ ရက္မွာ က်ေနာ္တို႔အားလံုးကို အမိုးအလံုအုပ္ထားတဲ့ စစ္ထရပ္ကားႀကီး ႏွစ္စီးေပၚ လူ ၈၀ ေက်ာ္ေလာက္ကို ခဲြတင္ၿပီး ကသဲစစ္သားလက္နက္ကိုင္ လံုျခံဳေရးကား၂ စီးနဲ႔ ညႇပ္ေခၚလာတာ။ အခ်ိန္က ညေန ေနဝင္ၿပီးစပဲ။ လမ္းမွာ က်ေနာ္တို႔စခန္းကေန ထြက္လည္ေနက် ရြာေတြေရာက္ေတာ့ လက္ထဲက ‘ဗမာေက်ာင္းသားေတြပါ၊က်ေနာ္တို႔ကို ကယ္ပါ၊ အမွတ္(၈) ႐ိုင္ဖယ္တပ္က ဗမာျပည္ကိုျပန္ပို႔ေနပါတယ္’ လို႔ အဓိပၸာယ္ရတဲ့ အဂၤလိပ္စာရြက္အပိုင္းေတြ ပစ္ခ်ခဲ့တယ္။

ပါလဲလမ္းခဲြေရာက္ေတာ့ ကေလးငယ္ေတြ ေရပက္ေနတာ၊ ေဆးေရာင္ေတြ ေပက်ံေနတာကို တာလပတ္မိုးကာႀကီးၾကားကေန လွမ္းျမင္ေတာ့မွ ေအာ္ ... ဒီေန႔ အိႏိၵယသႀကၤန္ က်ေနပါလားလို႔ သတိရလိုက္တယ္။ အိႏိၵယသႀကၤန္က က်ေနာ္တို႔ထက္ တလ ပိုေစာတယ္။ ဟိုလီပဲြလို႔ ေခၚတယ္။ က်င္းပတဲ့အဓိပၸာယ္ကလည္း ျမန္မာနဲ႔ သိပ္မကြာဘူး။ ေႏြဦးရာသီ သစ္ရြက္ေတြအသစ္ထြက္ၿပီး လယ္ယာလုပ္ငန္းခြင္ေတြ အနားရတဲ့အခ်ိန္လည္း ျဖစ္တယ္။ ေရာင္စံုပန္းေတြ ပြင့္တဲ့ကာလလည္းျဖစ္တယ္။ လွပေနတဲ့ သဘာဝေလာကႀကီးကို ပမာထားၿပီး ေရာင္စံုေဆးမႈန္႔ေတြသံုးတာလို႔ မွတ္သားဖူးတယ္။

သူမ်ားေတြ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ျမဴးေနခ်ိန္ က်ေနာ္တို႔ကေတာ့ ကိုယ့္အနာဂတ္ ဘယ္ေရာက္ေနမွန္းမသိ ျဖစ္ေနတာ။ မနက္ဖန္ ဘာျဖစ္မလဲဆိုတာ ေတြးေတာင္ မေတြးရဲဖူး။ အရာရာဟာ ဘာမွမေသခ်ာဖူး။ ဘာအလွအပမွလည္း မခံစားႏိုင္ဘူး။ ပတ္ဝန္းက်င္ကလည္း တျဖည္းျဖည္း အေမွာင္ဘက္ကို ေရာက္လာၿပီ။ “ကားရပ္ခိုင္းပါ ... ကားရပ္ခိုင္းပါ” ႐ုတ္တရက္ မခ်ိမဆန္႔နဲ႔ေအာ္လိုက္တဲ့ သက္ေထြး (ကာတြန္း-ဂ်ဳိကာ)အသံေၾကာင့္ ဘာျဖစ္တာလဲဆိုတဲ့အၾကည့္နဲ႔ ဂ်ဳိကာကို ဝိုင္းၾကည္႔ေနတယ္။

ဂ်ဳိကာ့မ်က္ႏွာ ႐ံႈ႕မဲ့ေနတယ္၊ ခါးကုန္းထားတယ္။ သူ႔ေဘးကတေယာက္ကပဲ ေျဖလိုက္တယ္။ “ခ်ီးပါခ်င္လို႔ တဲ့” အားလံုး ျပာသြားတယ္။ ကားေဘာ္ဒီကို တဒုန္းဒုန္းနဲ႔ ထုၾကတယ္။ ကားသမားက ဘယ္ရပ္ေပးမလဲ။ ပိုေတာင္ ျမန္လာေသးတယ္။ အေရးထဲမွာ အရာေပၚတဲ့ဂ်ဳိကာအျဖစ္ကိုၾကည့္ၿပီး ျပံဳးရမလို မဲ့ရမလိုျဖစ္ေနတယ္။ “ကဲကဲ ကၽြတ္ကၽြတ္အိတ္ ရိွလားေဟ့” တေယာက္က ေမးတယ္။ အာလူးေတြထုတ္ထားတဲ့ ကၽြတ္ကၽြတ္အိတ္ တအိတ္ရသြားေတာ့ ဂ်ဳိကာကိုကမ္းၿပီး ကားေဒါင့္ေလးမွာ ထိုင္ခိုင္းလိုက္တယ္။ အနားကလူေတြအားလံုး ႏွာေခါင္းေတြပိတ္ၿပီး တဖက္ကိုမ်က္ႏွာလႊဲထားၾကတယ္။

“ေသခ်ာၿပီ ဒါ နယူးစန္းသာသြားတဲ့ လမ္းခဲြ” တခ်ိန္လံုး မ်က္ႏွာကို မိုးကာအျပဲနဲ႔အပ္ၿပီး အျပင္ေလာကကို ေတာက္ေလွ်ာက္ စူးစမ္းေနတဲ့ ဝင္းကို က ေကာက္ခ်က္ခ်တယ္။ “က်ေနာ္ ဒီဘက္ ႏြားေတြေမာင္းၿပီး လာေရာင္းဖူးတယ္၊ ဗမာျပည္နဲ႔ နီးနီးေလးပဲ” ဗမာျပည္ဆိုတာနဲ႔ က်ေနာ္လည္းထၿပီး ကားေပၚထိုင္ၿပီး ယိမ္းထိုးေနသူေတြကို ဟိုခြ ဒီေက်ာ္ၿပီး တာလပတ္အျပဲေလးကေန အျပင္ကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ မီးတလက္လက္နဲ႔ သြပ္မိုးအိမ္တခ်ဳိ႕ကို လေရာင္ေအာက္မွာ ေတြ႔ရတယ္။ ရြာတရြာ ျဖတ္ေနတာပဲ။ လေရာင္ေအာက္မွာ သရက္ပင္နဲ႔ ကြမ္းသီးပင္၊ ပိႏၵဲပင္တခ်ဳိ႕ ေတြ႔ရတယ္။ ဟုတ္တယ္၊ ဒီလိုအပင္ေတြနဲ႔ ေက်းရြာအေနအထားက က်ေနာ္တို႔ဘက္နဲ႔ ခပ္ဆင္ဆင္။ ေနာက္ေတာ့ သိပ္မၾကာဘူး၊ ထရပ္ကားႀကီး ဟိုယိမ္းဒီယိမ္းနဲ႔ ရြာထဲဝင္လာတယ္။ တေအာင္႔ေလာက္မွာ ကားရပ္သြားတယ္။

“Come down, Come down, all ... all” က်ေနာ္တို႔ကား တာလဘတ္ႀကီးလွန္ၿပီး ကသဲအရာရိွတေယာက္က ကားေပၚက အားလံုးဆင္းဖို႔ေအာ္ရင္း တခါးဖြင့္လိုက္တယ္။ က်ေနာ္တို႔အားလံုး အထုတ္အပိုးကိုယ္စီနဲ႔ ခုန္ဆင္းလိုက္ၾကတယ္။ လေရာင္ေအာက္မွာ ျမင္ကြင္းက ရွင္းေနတယ္။ အခ်ိန္က ည ၁၁ နာရီေက်ာ္။ ကုကၠိဳပင္ႀကီး ေတြ႔ကိုေတြ႔ရေတာ့ ကိုယ့္ေျမကိုယ္႔အရပ္ကို ျပန္ေရာက္ေနသလိုပဲ။ တကယ္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ဒုကၡသည္စခန္းမွာေနခဲ့တဲ့ သက္တမ္း ၅ လေလာက္သာ ရိွပါေသးတယ္။ အခု ဗမာျပည္ကို ညႀကီး အခ်ိန္မေတာ္ လူသူမသိ တိတ္တဆိတ္ ျပန္ေမာင္းႏွင္ခံလိုက္ရၿပီဆိုတာ အားလံုး သေဘာေပါက္သြားၾကတယ္။

“Everybody come here” ကသဲအရာရိွႀကီးက အိမ္ျမင့္ျမင့္ႀကီးေရွ႕မွာ တန္းစီ ေနရာယူခိုင္းတယ္။ တပ္ၾကပ္တေယာက္က လူစစ္တယ္။ အားလံုးေပါင္း ၈၇ ေယာက္ေလာက္ ရိွမယ္။ က်ေနာ္တို႔က ဖိုးပါႀကီးလို႔ နာမည္ေပးထားတဲ့ မ်က္မွန္နဲ႔ ခပ္ဝဝ (ဖိုးပါႀကီးနဲ႔ ဆင္တယ္) လူဝန္မႈႀကီးၾကပ္ေရးဌာန အရာရိွက က်ေနာ္တို႔ကို အဂၤလိပ္လို ေျပာတယ္။

အဓိပၸာယ္ကေတာ့ “မင္းတို႔ရဲ႕ သေဘာဆႏၵအရ ဒီေနရာကို ေရာက္လာတာ ျဖစ္တယ္။ ဒါဟာ ျမန္မာ-အိႏိၵယ နယ္ျခားျဖစ္တယ္။ တဖက္မွာ ျမန္မာျပည္ပဲ။ မင္းတို႔ကို နယ္စပ္အထိ လိုက္ပို႔ေပးမယ္။ မင္းတို႔ႏိုင္ငံ မင္းတို႔ ျပန္ႏိုင္ပါၿပီ၊ ဒီဘက္ကိုျပန္လာရင္ တရားဥပေဒအတိုင္း အေရးယူမွာ ျဖစ္တယ္” ဆိုတာပဲ။ က်ေနာ္တို႔ကလည္း ဘာျဖစ္လို႔ ကတိအတိုင္း မိုးေရး မပို႔တာလဲဆိုၿပီး ေစာဒကတက္ၾကေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔ ဂ႐ုမစိုက္ေတာ့ဘူး။ မိန္းကေလးေတြနဲ႔ က်ေနာ္တို႔ထဲက ခ်ာတိတ္ေလးရဲ႕ စိုးရိမ္ပူပန္တဲ့ မ်က္လံုးေတြကို လေရာင္ေအာက္မွာ ေတြ႔ရတယ္။ က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ျဖစ္ေနတယ္။ အားကိုးရာမဲ့သလို ခံစားေနရတယ္။ သြားၿပီ … ငါတို႔ရည္ရြယ္ခ်က္ေတြ ပ်က္စီးၿပီဆိုတဲ့အေတြးပဲ စိတ္ထဲေရာက္ေနတယ္။ ေတာ္လွန္ေရးနဲ႔တူတာ ဘာမွေတာင္ မလုပ္ရေသးဘူး၊ အိမ္ျပန္ရေတာ့မွာပဲ ရန္သူဆီ အညံ့ခံရေတာ့မွာလားဆိုတဲ့ ေမးခြန္းေတြ ဝင္လာတယ္။

အဲဒီအခိုက္အတန္႔ ရြာက ခ်င္းလူႀကီးတေယာက္ မစန္းပြီးနဲ႔ တိုးတိုးႀကိတ္ၿပီး ခ်င္းစကား (မီဇိုဘာသာစကား) ေျပာေနတယ္။ အသက္ ၅၀ ေက်ာ္ အဲဒီလူႀကီးက သူႀကီးျဖစ္ပံုရတယ္။ ခဏေန က်ေနာ္တို႔အားလံုး တန္းစီၿပီးေတာ့ ေရွ႕ေနာက္ ဝဲယာ လက္နက္ကိုင္ ကသဲစစ္သားေတြျခံရံၿပီး စထြက္တယ္။ ရြာအျပင္ လယ္ကြင္းႀကီးကို ျဖတ္ၾကတယ္။ လယ္ကြင္းကိုျဖတ္ရမွ လက ေတာ္ေတာ္သာေနတာ သတိထားမိတယ္။ လေရာင္ေအာက္မွာ အိႏိၵယနယ္ျခားရဲ ကင္းတဲေလးေတာင္ လွမ္းျမင္ေနရတယ္။ ခဏေနေတာ့ ရြာသခ်ိဳင္းကုန္းကို ျဖတ္ရတယ္။ ခရစ္ယာန္ရြာဆိုေတာ့ လက္ဝါးကပ္တိုင္ေတြနဲ႔ အုတ္ဂူေဖြးေဖြးေတြ လေရာင္ေအာက္မွာ ရွင္းေနတာပဲ။

က်ေနာ္စိတ္ထဲ လန္႔ေနတယ္။ ဒီေကာင္ေတြ ဒီမွာငါတို႔ကို ပစ္သတ္လည္းခံရမွာပဲလို႔ ေၾကာက္စိတ္နဲ႔ ေတြးမိေသးတယ္။ သိပ္မၾကာခင္ ေတာအုပ္အစပ္ေလးကို ေရာက္လာတယ္။ ေခ်ာင္းေလးတခုကိုျဖတ္တဲ့ သစ္လံုးတံတားေလးနားေရာက္ေတာ့ စစ္သားေတြက ရပ္ေစာင့္ေနတယ္။ က်ေနာ္တို႔ကို ေရွ႕ကေန တံတားကို ျမန္ျမန္ျဖတ္ခိုင္းတယ္။

ေနာက္ဆံုး လူလည္းျဖတ္ၿပီးေရာ ကသဲစစ္ဗိုလ္က “That is your country. Go back there. Don’t come back here” အဲဒါ ဗမာျပည္ပဲ၊ သြားေတာ့၊ ဒီကိုျပန္မလာနဲ႔လို႔ ႏွင္ထုတ္တယ္။ စစ္သားေတြေျပာၿပီး ခ်က္ခ်င္း ထြက္သြားတယ္။ အခုန ရြာသူႀကီးက ခဏရပ္ၿပီး မစန္းပြီးနဲ႔ ခ်င္းလို ေျပာတယ္။ က်ေနာ္တို႔ကိုလည္း ဗမာစကားဝဲဝဲနဲ႔ “စန္းပြီးကို ေျပာထားတယ္၊ ဒီည ဟိုဘက္ကေတာထဲမွာ သြားေနပါ။ မနက္က်ရင္ က်ေနာ့္ဆီ လူ ၂ ေယာက္လႊတ္လိုက္ပါ” လို႔ မွာတယ္။“သြားၾက သြားၾက ဘုရားေကာင္းခ်ီးေပးမွာပါ” တဲ့။

က်ေနာ္တို႔ ေမွာင္ေမွာင္မဲမဲ ေတာလမ္းအတိုင္း တန္းစီၿပီးသြားၾကတယ္။ ေရွ႕ဆံုးက လူဝတ္နဲ႔ ဦးဇင္း ဦးအာေလာကနဲ႔ ဝင္းကိုတို႔။ က်ေနာ္က ေနာက္နားေလာက္မွာ။ အေတာ္ေလးသြားလိုက္၊ ေတာတိုးသံၾကားရင္ ထိုင္ခ်ၿပီး နားစြင့္လိုက္၊ တကုတ္ကုတ္နဲ႔ ဆက္သြားလိုက္ ရပ္လိုက္နဲ႔ အေတာ္သတိႀကီးႀကီးထား သြားေနၾကတာပါ။ ဗိုက္ေတြလည္း ဆာေနၿပီ။ ေရလည္း ငတ္တယ္။ ေၾကာက္စိတ္နဲ႔ စိုးရိမ္စိတ္ေတြ ေရာေနတယ္။

သြားေနရင္း က်ေနာ့္ေရွ႕က သြားေနသူေတြ တကၽြတ္ကၽြတ္နဲ႔ ဝါးစားေနသံ ၾကားရတယ္။ ဘာစားေနၾကမွန္း မသိ။ မေနႏိုင္ဘူး၊ ဗိုက္က တဂီြဂီြျဖစ္ေနၿပီ။ ေမးၾကည့္တယ္၊ က်ေနာ့္ေရွ႕က ဗိုက္ေပါက္ ကို (သူ႔နာမည္ ေမ့ေနတယ္၊ ေအာင္ေဌးေက်ာ္လား မသိ၊ သခင္တင္ျမ ေျမးတဲ့၊ ၈၈ ဆႏၵျပပဲြမွာ ဝမ္းဗိုက္ ေသနတ္မွန္ၿပီး သူ႔ကို ဗိုက္ေပါက္လို႔ပဲ ေခၚၾကတယ္္) ဘာစားေနတာလဲ? သူက ရယ္ျပၿပီး သူ႔ေက်ာပိုးအိတ္ထဲက အသီးတလံုး ထုတ္ေပးတယ္၊ က်ေနာ္လည္း ဘာမွထပ္မေမးဘူး၊ ခ်က္ျခင္း ကိုက္ဝါးလိုက္တယ္။ စိမ္းရႊင္ရႊင္အရသာနဲ႔ စားလို႔မေကာင္းဘူး၊ ေရငတ္ေတာ့ ေျပသလိုလိုပဲ။ တကိုက္ဝါးၿပီး ထပ္မစားႏိုင္ဘူး၊ “ဘာႀကီးလဲ” “အာလူး”၊ စိတ္ပ်က္ၿပီး လက္ထဲကဟာႀကီး လႊင့္ပစ္လိုက္တယ္။

ဒီလိုနဲ႔ နာရီဝက္ေက်ာ္ေက်ာ္မျမင္မစမ္းနဲ႔ ေလွ်ာက္ေနရင္း ေတာင္ကုန္းျမင္႔ေလးတခုကို ေရာက္လာတယ္။ လူအားလံုး စုလိုက္တယ္။ ဒီမွာပဲ ညအိပ္ရေအာင္ ဦးအာေလာက က ေျပာတယ္။ က်ေနာ္တို႔တေတြ သစ္ပင္ေအာက္ေလး၊ ျခံဳေလးေတြ ေလအကာအကြယ္ယူၿပီး ပုဆိုးေတြ ျခံဳအိပ္ၾကတယ္။ စိတ္ေရာလူေရာ ပင္ပန္းေပမယ့္ ေတာင္ေတြးေျမာက္ေတြးနဲ႔ က်ေနာ့္မွာ မအိပ္ႏိုင္ဘူး။

ငါ အိမ္ျပန္လို႔ မျဖစ္ဘူး၊ ကိုယ့္ရဲေဘာ္ေတြကို ဘာျပန္ေျပာရမွာလဲ၊ ဒီအတိုင္းဆို ရွက္စရာႀကီး၊ ဘာမွလည္း မလုပ္ႏိုင္ေသးဘူး၊ ေတာ္လွန္ေရးလုပ္ရတာ မလြယ္ပါလား၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္တို႔ ရဲေဘာ္သံုးက်ိပ္ေတြတုန္းကက်ေတာ့ ကူညီမယ္ႏိုင္ငံက အသင့္၊ သူတို႔ေခတ္ ေတာ္လွန္ေရးလုပ္တာကမွ အဆင္ေျပေသးတယ္။ ရဲေဘာ္သံုးက်ိပ္ေတြလို စစ္သင္တန္းရမယ္ထင္လို႔ ဒီကို လာခဲ့တာ။ အိႏိၵယလာတာ မွားၿပီ။ ဒီမိုကေရစီႏိုင္ငံဆိုၿပီး အထင္ႀကီးမိတာ လဲြကုန္ၿပီ။ ငါတို႔တေတြကိုယ္က မညီညြတ္တာလည္းပါ ပါတယ္ေလ။ ကိုယ္လူေတြက ဒီပံုစံနဲ႔ လက္နက္ကိုင္ရလို႔ေတာ့ ရန္သူေတာင္ ကိုယ့္ကိုတိုက္လိုက္ရမွာ မဟုတ္ဘူး၊ အခ်င္းခ်င္း ေဆာ္ကုန္တာနဲ႔ အကုန္ေသမွာ။ ဟိုအျပစ္တင္၊ ဒီအျပစ္ျမင္နဲ႔ တေယာက္ထဲအေတြးပြားရင္း က်ေနာ္လည္း ေမွးခနဲ အိပ္ေပ်ာ္သြားတယ္။

႐ုတ္တရက္ ႏိုးလာေတာ့ အ႐ုဏ္တက္ေနၿပီ။ ေဘးဘီထၾကည့္ေတာ့ အားလံုးအိပ္ေပ်ာ္ေနတယ္။ က်ေနာ္တို႔အိပ္ေနတာ ေတာင္ကတံုး ကုန္းျမင္႔ေလးတခုမွာ။ ေအာက္ဘက္မွာ လူသံလိုလို တခ်က္တခ်က္ ၾကားေနရလို႔ က်ေနာ္လည္း တေယာက္ထဲ လွ်ဳိထဲကို ဆင္းသြားတယ္။ အေတာ္ေလးသြားမိေလ လူသံေတြက ပိုရွင္းေလပဲ။ မိန္းမနဲ႔ ကေလးသံေတြ။ ေတာင္ကုန္း သစ္ပင္အကြယ္ကေန လွမ္းၾကည့္ေတာ့ ေခ်ာင္းေလးထဲမွာ မိန္းမ ၂ ေယာက္ ၃ ေယာက္ေလာက္ အဝတ္ေလွ်ာ္ေနၿပီး ကေလးေတြ ေရခ်ဳိးေနတယ္။ ဗမာဘက္အျခမ္းလား၊ အိႏိၵယဘက္လား က်ေနာ္ မေဝခဲြတတ္ဘူး။

ခ်က္ခ်င္း က်ေနာ္တို႔အိပ္တဲ့ ေတာင္ကုန္းဘက္ ေျပးတက္လိုက္တယ္။ တေယာက္စ ၂ ေယာက္စေတာ့ ႏိုးေနၿပီ။ က်ေနာ္လည္း ဦးအာေလာနဲ႔ အားလံုးကို ႏိုးလိုက္တယ္။ ေအာက္နားမွာ ရြာရိွတယ္၊ လူေတြရိွတယ္ဆိုတာ ရွင္းျပတယ္။ ဒါနဲ႔ အားလံုး အထုတ္ေတြဆဲြၿပီး လွ်ဳိႀကီးတခုအတိုင္း ဆက္သြားၾကတယ္။ ေရေခ်ာင္းေလးအတိုင္း ဆန္တက္သြားတာ။

အေတာ္ေလးသြားမိေတာ့ “ဦးအာေလာကရယ္၊ မစန္းပြီးရယ္၊ ဝင္းကိုရယ္ ရြာထဲသြားဖို႔ ျပင္တယ္။ မစန္းပြီးက သူ႔အဝတ္ထုတ္ကို ျဖည္တယ္။ အဲဒီက်မွ မစန္းပြီးမွာ လံုခ်ည္၊ အဝတ္အထည္ေတြ ဒီေလာက္မ်ားမ်ားရိွမွန္း သိရတယ္။ စခန္းမွာေနတုန္းက က်ေနာ္တို႔ကို ရိကၡာထုတ္ေပးေလ့ရိွတဲ့ ႐ိုခူးမားရဲ႕သမီးက အမ်ဳိးသမီးအခ်င္းခ်င္း ကိုယ္ခ်င္းစာၿပီး အဝတ္အစားေတြ ေပးထားတာလို႔ သိရတယ္။

႐ိုခူးမားသမီးကလည္း က်ေနာ္တို႔ထဲက ဦးဇင္း ဦးအာေလာ ကို က်ေနတာ။ ဦးအာေလာက က ကြန္ဖူးသင္ေပးေတာ့ သူ႔ကို ကသဲေတြက ကြန္ဖူးမာစတာလို႔ ေခၚေလ့ရိွတယ္။ ႐ိုခူးမားႀကီးကလည္း ဦးအာေလာကို ခ်စ္တယ္။ ဘုန္းႀကီးကလည္း ႐ုပ္က ခပ္ေျဖာင့္ေျဖာင့္။ သူက လူဝတ္နဲ႔ပဲေနတယ္။ တခါတေလ ႐ိုခူးမားနဲ႔ သူ႔သမီးစခန္းကိုလာၿပီး ဦးအာေလာကို အျပင္ေခၚသြားေလ့ရိွတယ္။ ဦးအာေလာက စန္းပြင့္တယ္။ ဦးအာေလာမွ မဟုတ္ဘူး၊ က်ေနာ္တို႔ေက်ာင္းသားေတြထဲက တေယာက္စ ႏွစ္ေယာက္စ စခန္းေရာက္ၿပီး လပိုင္းပဲ ရိွေသးတယ္၊ အနီးအနား ကသဲရြာ၊ နာဂ ရြာေတြသြားလည္ရင္း ရြာက ေက်ာင္းသူေလးေတြနဲ႔ ရည္းစား ျဖစ္သြားတာေတြ ရိွတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ဗမာေက်ာင္းသားေတြကလည္း ေျခလွမ္းသိပ္သြက္တယ္။ အေမွ်ာ္အျမင္ႀကီးတယ္။

အခု မစန္းပြီးက သူ႔ထမီေတြ တထည္ထုတ္လိုက္၊ ျပန္ထားလိုက္၊ ေနာက္တထည္ထုတ္လိုက္ ျပန္ထည့္လိုက္ အခုနထုတ္ၿပီးသား အထည္ႀကီး ျပန္ထုတ္ၾကည့္လိုက္နဲ႔ တေယာက္ထဲ အလုပ္႐ႈပ္ေနတယ္။ “မစန္းပြီး ဒီေတာႀကီးမ်က္မည္းထဲ အဝတ္အစား လွလွပပ ဝတ္စရာမလိုဘူးေနာ္” လို႔ သတိေပးေတာ့ “မဝတ္ပါဖူး၊ ရြာထဲက လူေတြဆီက ထမင္းခ်က္ဖို႔အိုးနဲ႔ လဲမလို႔ပါ” လို႔ ေျပာျပမွ ေအာ္ ... သူလည္း ေလး ငါးလေလာက္ မဝတ္ဘဲ အလွၾကည့္ေနတဲ့ သူ႔ထမီေလးေတြ ႏွေျမာရွာမွာေပါ့ေလ လို႔ ေတြးမိတာ။

သူတို႔ ရြာထဲသြားၿပီး အေတာ္ေလးၾကာေတာ့ အိုးေတြ ခြက္ေတြ၊ ဇြန္းေတြအျပင္ ရိကၡာတခ်ဳိ႕ ပါလာတယ္။ မစန္းပြီး ထမီထုတ္ႀကီးလည္း နည္းနည္းေသးသြားတယ္။ က်ေနာ္တို႔ အုပ္စုလိုက္ တပ္စုေလးေတြ ခဲြလိုက္တယ္။ ထမင္းခ်က္ တပ္စု၊ လံုျခံဳေရး တပ္စု၊ ထင္းရွာ၊ ေရခတ္ ေပါ့။ ‘လူရွင္သခ်ဳႋင္း’ စာအုပ္ေရးတဲ့ ကိုေနလင္း (ၾသစေတးလွ်ား)နဲ႔ က်ေနာ္တို႔ တဖဲြ႔ထဲ။ ထမင္းစားၿပီး က်ေနာ္တို႔ဟာ ရြာသူႀကီးရဲ႕အၾကံေပးခ်က္အရ ဒီေနရာဟာ ျမန္မာတပ္စခန္းရိွတဲ့ ထင္းစင္၊ ဘုတ္ကန္နဲ႔ သိပ္နီးတယ္။ ရြာသားေတြလည္း ဟိုဖက္ ဒီဘက္ အသြားအလာေတြ ရိွတယ္၊ သတင္းရၿပီး အဖမ္းခံရႏိုင္တယ္။ မိုးေရးကိုသြားဖို႔ လမ္းျပတေယာက္ ထည့္ေပးမယ္၊ သူနဲ႔ အိႏိၵယဘက္နယ္ကပတ္ၿပီး မိုးေရးသြားဖို႔ အၾကံေပးတယ္။

ညေနပိုင္းမွာ က်ေနာ္တို႔အားလံုး အုတ္သယ္တဲ့ကားၾကံဳနဲ႔ အနီးဆံုး ရြာတရြာကို သြားၾကတယ္။ ရြာနာမည္ ေမ့ေနၿပီ။ ရြာလူႀကီးက ခ်င္းပဲ။ ဗမာျပည္မွာ စစ္မႈထမ္းဖူးတယ္။ သူ႔ဗမာနာမည္ေတာင္ ေျပာျပေသးတယ္။ ဦးေမာင္ေရႊ တဲ့။ အဲဒီရြာေရာက္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔ထဲက ကိုျမင္႔ဆန္းနဲ႔ရဲေဘာ္တခ်ဳိ႕က မီဇိုရမ္ဘက္သြားဖို႔ လမ္းေၾကာင္းရွာတယ္။ သူတို႔က မဏိပူမွာ မေနခ်င္ေတာ့ဘူး။ မီဇိုရမ္ကေန ထြက္ေပါက္တခု ရွာခ်င္တယ္။ မိုးေရးလည္း မသြားခ်င္ဘူး။ က်ေနာ္တို႔ကေတာ့ မိုးေရးက ေခါင္းေဆာင္ေတြနဲ႔ ေတြ႔ခ်င္ေသးတယ္။ ဗမာျပည္ေတာ့ ဘယ္သူမွ မျပန္ခ်င္ၾကဘူး။ ေနာက္ဆံုး အဲဒီရြာမွာပဲ ကိုျမင့္ဆန္းတို႔နဲ႔ လမ္းခဲြခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ သူနဲ႔က်ေနာ္ ေရစက္မကုန္ဘူး၊ ေနာင္တခ်ိန္ မဏိပူရေထာင္ထဲမွာ သြားဆံုၾကေသးတယ္။

က်ေနာ္တို႔ ဦးေမာင္ေရႊတို႔ရြာကေန လမ္းျပအကူနဲ႔ မဏိပူရေတာင္ေတြကိုကို တေတာင္ၿပီးတေတာင္ စၿပီး ေက်ာ္ျဖတ္ေတာ့တာပဲ။ ျဖတ္လမ္းကသြားရင္ နီးေပမယ့္ ဒီလူအုပ္ႀကီးနဲ႔ ခ်က္ခ်င္း ကြိသြားႏိုင္တယ္။ ဒီေတာ့ လမ္းျပကလည္း စိတ္ခ်ရတဲ့ ေတာလမ္း၊ ေတာင္လမ္းကေနပဲ က်ေနာ္တို႔ကို ေခၚသြားတယ္။ အမ်ဳိးသမီး ၃ ေယာက္နဲ႔ ဂီလာနေတြ အပါအဝင္ လူ ၈၀ ေလာက္ဟာ ေရွ႕ဘာျဖစ္မယ္ဆိုတာမသိတဲ့ ေမွာင္မဲေနတဲ့ အနာဂတ္ႀကီးကို စမ္းတဝါးဝါးနဲ႔ ခ်ီတက္လိုက္ၿပီ။

မၾကာခင္ရက္အနည္းငယ္မွာ က်ေနာ္တို႔ထဲက အမ်ဳိးသမီးေတြလည္း မဏိပူေထာင္ထဲ ေရာက္၊ က်ေနာ္တို႔လည္း ေတာႀကီးမ်က္မဲထဲ တလနီးပါး ပုန္းလွ်ဳိးကြယ္လွ်ဳိး ခိုေအာင္းေနရမယ္၊ တခ်ဳိ႕စိတ္ဓာတ္က်ၿပီး အိမ္ျပန္၊ တခ်ဳိ႕ နဝတ စစ္တပ္ရဲ႕အဖမ္းခံရမယ့္ခရီးစဥ္မွန္း ႀကိဳတင္သိထားမယ္ဆို က်ေနာ္တို႔ အဲဒီ မဏိပူရေတာင္တန္းေတြေပၚ ၃ ရက္ေလာက္ ခရီးျပင္းခ်ီတက္မယ့္အစီအစဥ္ကို စိတ္ကူးထဲေတာင္ ထည့္မိမယ္မထင္ဘူး။ အနာဂတ္ကို ႀကိဳမသိတဲ့ က်ေနာ္တို႔ ေလာကမ်က္ကန္းေတြ တေစၦ၊ သရဲကို စိန္ေခၚမိတာ သိပ္ေတာ့မဆန္းဘူး ထင္တယ္။

ကိုညိဳ 
၁၄ ေဖေဖာ္ဝါရီ ၂၀၁၃။