အာဏာ ဘယ္သူ႔လက္ထဲ ေရာက္မလဲ (ေမာင္ဝံသ)

ရခိုင္ျပည္နယ္ကပဋိပကၡမ်ား စုံစမ္းစစ္ေဆးေရး၊ လက္ပံေတာင္းေတာင္အေရး၊ မိုးထိမိုးမိနဲ႔ ေရႊေတာ္ဝင္ အလုပ္သမားဆႏၵျပမႈကိစၥတို႔လို လတ္တေလာ ျမန္မာႏိုင္ငံေရးမွာ ထိပ္ဆုံးတန္းက ေနရာယူထားတဲ့ အေရးကိစၥတစ္ခ်ဳိ႕ (ႏႈိင္းယွဥ္ခ်က္အရ) နည္းနည္းေလး အသံတိုးတိမ္သြားခ်ိန္မွာ ႏွစ္ေဟာင္းကတည္းက အရွိန္ျမင့္တက္လာေနခဲ့ၿပီး ႏွစ္သစ္ရဲ႕နိဒါန္းမွာ အထြတ္အထိပ္ကို ေရာက္လာၿပီလားလို႔ လူအမ်ား ေတြးေတာ စိုးရိမ္ပူပန္ေနၾကတဲ့ကိစၥတစ္ခုကေတာ့ ကခ်င္ျပည္နယ္မွာ ေသနတ္သံေတြ မစဲေသးတဲ့အေျခအေနျဖစ္ၿပီး အဲဒီကိစၥနဲ႔အတူ အခုတေလာေလးမွာ ျပည္သူ႔အလႊာမ်ဳိးစုံအၾကား ေဆြးေႏြးလာၾကတဲ့ အေၾကာင္းအရာတစ္ခုကေတာ့ ၂၀၁၅ ေရြးေကာက္ပြဲအၿပီးမွာ ျမန္မာႏုိင္ငံရဲ႕သမၼတ ဘယ္သူျဖစ္လာႏိုင္သလဲဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္ျဖစ္တယ္ဗ်။

ကခ်င္ျပႆနာ ဆင္ေျခရာ မရွာခ်င္ေတာ့

ႏွစ္သစ္မွာ အေရးတႀကီးျဖစ္လာတဲ့ အဲဒီကိစၥႏွစ္ခုမွာ ကခ်င္ျပည္နယ္က စစ္ပြဲေတြကိစၥကေတာ့ ‘ေရွ႕ေနသားအဖ ပုံျပင္’ အပါအဝင္ ေဆာင္းပါးေပါင္းမ်ားစြာတို႔နဲ႔ ဂ်ာနယ္တခ်ဳိ႕မွာ ကြၽန္ေတာ္ တင္ျပေဆြးေႏြးခဲ့ၿပီးျဖစ္တာေၾကာင့္ အပ္ေၾကာင္းထပ္ေနၿပီျဖစ္ၿပီး (အနည္းဆုံးေတာ့ အခုေလာေလာဆယ္မွာ) ဆင္ေကာင္ႀကီး ေတြ႔ေနပါလ်က္ ဆင္ ဟုတ္ မဟုတ္ ေသခ်ာေအာင္ ဆင္ေျခရာရွာတဲ့အလုပ္ကို ထပ္လုပ္ဖို႔ ကြၽန္ေတာ့္အေနနဲ႔ စိတ္မပါ့တပါျဖစ္ေနတဲ့အတြက္ လက္ေရွာင္ထားၿပီး က်န္တဲ့ကိစၥတစ္ခုအေၾကာင္းကိုပဲ ေဆြးေႏြးခ်င္တယ္ဗ်ာ။


ဘယ္သူ႔လက္ထဲ အာဏာေရာက္မလဲ

၂၀၁၅ ေရြးေကာက္ပြဲအၿပီးမွာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ႏိုင္ငံရဲ႕သမၼတ ဘယ္သူျဖစ္လာမွာလဲ။ ဟုတ္ပါတယ္။ ဒီေမးခြန္းဟာ ကြၽန္ေတာ္ အင္မတန္ စိတ္ဝင္စားေနတဲ့ေမးခြန္းျဖစ္သလို ျမန္မာျပည္သူအားလုံးလည္း အထူးစိတ္ဝင္စားတဲ့ ေမးခြန္းျဖစ္လိမ့္မယ္လို႔ ယူဆမိတယ္ဗ်။

သမၼတက အုပ္ခ်ဳပ္ေရးယႏၱရားတစ္ခုလုံးရဲ႕ ထိပ္ဆုံးမွာရွိတဲ့စနစ္ကုိ က်င့္သုံးတဲ့ႏိုင္ငံေတြမွာ ‘သမၼတ ဘယ္သူျဖစ္လာမလဲ’ ဆိုတဲ့ေမးခြန္းရဲ႕အဓိပၸာယ္က ‘ႏိုင္ငံေတာ္အာဏာကို ဘယ္သူရမလဲ’ ဆိုတာပဲ ျဖစ္တယ္ဗ်။ အဲဒီေတာ့ အဲဒီစနစ္က်င့္သုံးတဲ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔ႏုိင္ငံမွာ ‘၂၀၁၅ ေရြးေကာက္ပြဲအၿပီး သမၼတ ဘယ္သူျဖစ္လာမလဲ’ ဆိုတဲ့ ေမးခြန္းရဲ႕အဓိပၸာယ္က ‘၂၀၁၅ ေရြးေကာက္ပြဲအၿပီး ႏိုင္ငံေတာ္အာဏာ ဘယ္သူ႔လက္ထဲ ေရာက္မလဲ’ ဆိုတာ ျဖစ္တယ္ဗ်။

ဒီခ်ဳပ္ ပါဝင္လာခ်ိန္ကစလို႔ 

တကယ္ေတာ့ အဲဒီကိစၥကို ျပည္သူေတြ စိတ္ဝင္တစားျဖစ္လာၾကတာ အခုမွ မဟုတ္ဘူးဗ်။ ၂၀၁၀ ေရြးေကာက္ပြဲက တစ္ဆင့္တက္လာတဲ့ ‘အမည္ခံ’ ပဲ ေျပာေျပာ၊ လိုရင္ လိုသလို မလိုရင္ မလုိသလို အမည္ေပးကင္ပြန္းတပ္ခံခဲ့ရတဲ့ အရပ္သားအစိုးရ တက္လာခဲ့ၿပီးတဲ့ေနာက္မွာေတာင္ တရားမဝင္ အဖြဲ႔အစည္းသဖြယ္ရွိေနခဲ့ဆဲျဖစ္တဲ့ အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ ဒုတိယအႀကိမ္ ျပန္လည္မွတ္ပုံတင္ၿပီး ၾကားျဖတ္ေရြးေကာက္ပြဲဝင္မယ္လို႔ ေၾကညာလိုက္တဲ့ အခ်ိန္ကတည္းက ျဖစ္တယ္ဗ်။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီအေၾကာင္းအရာဟာ အေၾကာင္းေၾကာင္းေတြေၾကာင့္ ငုပ္လွ်ဳိးေနခဲ့ရာက ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ အေမရိကခရီးစဥ္အတြင္း စကားတစ္ခြန္းေျပာလိုက္ၿပီးတဲ့ေနာက္မွာမွ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ျပန္ၿပီး ‘ေဟာ့’ (hot)လာတာ ျဖစ္တယ္ဗ်။ မၾကာမတင္မွာပဲ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္က သူ႔ရဲ႕ ၿမိတ္၊ ေကာ့ေသာင္းခရီးစဥ္ေတြမွာ အဲဒီကိစၥနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ျပတ္ျပတ္သားသား ရွင္းရွင္းလင္းလင္း ေျပာလိုက္တဲ့အခါမွာေတာ့ အဲဒီအေၾကာင္းအရာဟာ ျပည္သူ႔ေရွ႕ေဆာင္ဂ်ာနယ္ေတြနဲ႔ အသံလႊင့္မီဒီယာေတြကတဆင့္ ျပည္သူေတြၾကား ပ်ံ႕ႏွံ႔ေရာက္ရွိသြားၿပီး စိတ္ဝင္တစား ေဆြးေႏြးစရာကိစၥတစ္ခု ျဖစ္လာခဲ့တာျဖစ္တယ္ဗ်ာ။

ဓား ဘယ္သူ႔လက္ထဲမွာ ရွိသလဲ 

၂၀၁၅ ေရြးေကာက္ပြဲအၿပီး ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕သမၼတ ဘယ္သူျဖစ္လာမလဲ သို႔မဟုတ္ ႏိုင္ငံေတာ္အာဏာ ဘယ္သူ႔လက္ထဲ ေရာက္မလဲ။ အဲဒီကိစၥဟာ ျပည္သူေတြအတြက္ အေရးႀကီးသလားလို႔ေမးလာရင္ အသက္ေလာက္ အေရးႀကီးတယ္လို႔ ကြၽန္ေတာ္ ယူဆတယ္ဗ်။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ၿပီးခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္းငါးဆယ္လုံးလုံး ႏိုင္ငံေတာ္အာဏာဟာ ျပည္သူလူထုရဲ႕ ကိုယ္စားလွယ္အစစ္အမွန္မ်ား လက္ထဲမရွိခဲ့ဘဲ အာဏာလက္ထဲရွိေနတဲ့သူေတြကလည္း အရာကိစၥေတြကို လြဲလြဲမွားမွား စီမံခန္႔ခြဲခဲ့ၾကတဲ့အတြက္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ႏိုင္ငံ ကမၻာ့အလယ္မွာသာမက ေဒသတြင္းမွာေတာင္ ‘ဓားမ ေနာက္ပိတ္ေခြး’ ဘဝ ေရာက္သြားခဲ့ရတာကို ကြၽန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ သက္တမ္းအတြင္း မ်က္ဝါးထင္ထင္ ေတြ႔ျမင္ခံစားခဲ့ရလို႔ပဲ ျဖစ္တယ္ဗ်။ ႏိုင္ငံေရးပါတီတစ္ခုရဲ႕ စာေစာင္တစ္ခုထဲ မၾကာေသးခင္က ဖတ္ခဲ့ရတဲ့ ေဆာင္းပါးတစ္ပုဒ္ထဲကလိုပဲ ဓားက သံေခ်ာင္းလက္ထဲမွာ ရွိသလား၊ ဦးဘရန္ လက္ထဲမွာ ရွိသလား (ဆရာျမသန္းတင့္ရဲ႕ ဓားေတာင္ကိုေက်ာ္ေရြ႕ မီးပင္လယ္ကိုျဖတ္မည္ ဝတၳဳႀကီးထဲက ဇာတ္ေကာင္မ်ားကို တင္စားခ်က္) ဆိုတဲ့အခ်က္က အရာရာကို အဆုံးအျဖတ္ေပးမွာျဖစ္ေၾကာင္း ကြၽန္ေတာ္တို႔ႏုိင္ငံရဲ႕သမိုင္းက သက္ေသ အထင္အရွားျပသခဲ့ၿပီး ျဖစ္တယ္ဗ်။

အာဏာနဲ႔ ၾသဇာ 

အာဏာႏုိင္ငံေရးအေၾကာင္းေျပာတဲ့အခါ စကားမက်န္ေအာင္ အာဏာနဲ႔ဆက္စပ္ျခင္းမရွိတ့ဲ ႏုိင္ငံေရးအေၾကာင္းလည္း ေျပာၾကရမွာ ျဖစ္တယ္ဗ်။ တခ်ဳိ႕ကေတာ့ အဲဒီႏွစ္မ်ဳိးကို အာဏာႏုိင္ငံေရး သို႔မဟုတ္ ပါတီႏိုင္ငံေရးနဲ႔ အမ်ဳိးသားႏုိင္ငံေရး ဆိုၿပီး ခြဲေျပာခ်င္တတ္ၾကတယ္ဗ်။ အာဏာကိုေမွ်ာ္မွန္းတဲ့ ႏုိင္ငံေရးနဲ႔ အာဏာကိုမေမွ်ာ္မွန္းတဲ့ ႏိုင္ငံေရးေပါ့ဗ်ာ။ စာေရးဆရာႀကီး ဦးေအာင္သင္းကေတာ့ အဲဒီ ႏွစ္မ်ဳိးကို ‘အာဏာ’ နဲ႕ ‘ၾသဇာ’ ဆုိၿပီး ခြဲျခားဖြင့္ဆိုေရးသားခဲ့တာ ကြၽန္ေတာ္ ဖတ္ခဲ့ဖူးတယ္ဗ်ာ။ သိုးေဆာင္းဘာသာနဲ႔ (material authority)နဲ႔ (moral authority)ရယ္လို႔ ခြဲျခားႏုိင္မယ္ ထင္တယ္ဗ်။

ထိေရာက္ထက္ျမက္တဲ့ စြမ္းအင္

ႏိုင္ငံတစ္ခုရဲ႕ အေရးအရာကိစၥမွန္သမွ်မွာ အဲဒီအရာႏွစ္ခုဟာ ညီတူမွ်တူ အေရးပါတဲ့ ေထာက္တိုင္ႀကီးႏွစ္ခု ျဖစ္တယ္ဗ်။ ႏိုင္ငံေတာ္အာဏာဟာ အင္မတန္မွ ထိေရာက္ထက္ျမက္တဲ့စြမ္းအင္တစ္ခုျဖစ္တဲ့အတြက္ ႏိုင္ငံေတာ္ကို တည္ေဆာက္ ထူေထာင္လိုတဲ့ ႏိုင္ငံေရးပါတီမ်ား၊ ႏိုင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္မ်ားဟာ ႏိုင္ငံေတာ္အာဏာကို မျဖစ္မေန ေမွ်ာ္မွန္းၾကရမွာ ျဖစ္သလို ႏိုင္ငံေရးအာဏာကို ေမွ်ာ္မွန္းျခင္းမရွိတဲ့ လူပုဂၢိဳလ္ေတြ၊ အဖဲြ႔အစည္းေတြဟာလည္း မိမိတို႔ရဲ႕ ျဖဴစင္တဲ့ ကိုယ္က်ဳိးစြန္႔ အနစ္နာခံမႈမ်ားကိုအရင္းျပဳၿပီး ႏိုင္ငံတည္ေဆာက္ေရးမွာ မရွိမျဖစ္လိုအပ္တဲ့ ၾသဇာအရွိန္အဝါ (moral authority) ကို ထူေထာင္ၾကရမွာပဲ ျဖစ္တယ္ဗ်။ တကယ္ေတာ့ အဲဒီၾသဇာအရွိန္အဝါဆိုတာဟာ တမင္ ထူေထာင္စရာေတာင္မလိုဘဲ မွန္မွန္ကန္ကန္ ျဖဴျဖဴစင္စင္လုပ္တဲ့သူဆီ အလိုအေလ်ာက္ ေရာက္ရွိလာတာမ်ဳိးပဲ ျဖစ္တယ္ဗ်။

ၾသဇာ အရွိန္အဝါဆိုတာ 

မဟတၱမဂႏီၵတို႔၊ ဆရာႀကီး သခင္ကိုယ္ေတာ္မႈိင္းတို႔စတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ႀကီးေတြဟာ အဲသလိုမ်ဳိး သူတို႔ျပည္သူေတြအေပၚ အင္မတန္မွ ၾသဇာအရွိန္အဝါႀကီးသူေတြ ျဖစ္တယ္ဗ်။ သူတို႔ဟာ လက္ထဲမွာ သံေခ်ာင္းရဲ႕ဓားလည္း မရွိ၊ ဦးဘရန္ရဲ႕ ဓားလည္း မရွိ၊ ၾကက္သြန္လွီးတဲ့ ဓားမေျပာနဲ႔ အဈတ္ခ်ဳပ္တဲ့ အပ္ကေလးတစ္ေခ်ာင္းေတာင္ မရွိေပမယ့္ သူတို႔စကားတစ္ခြန္းက ျပည္သူ အေထာင္အေသာင္း အသိန္းအသန္းကို ညြတ္ႏူးစြာ ေရြ႕လ်ားႏိုင္ေစခဲ့တယ္ဗ်ာ။ လက္ရွိ အိႏိၵယႏုိင္ငံမွာ အက်င့္ပ်က္ျခစားမႈ တိုက္ဖ်က္ေရးစစ္ပြဲကို ေနာက္မဆုတ္တမ္း ဆင္ႏႊဲေနတဲ့ အင္နာဟာဇဲဆိုတဲ့ ပုဂိၢဳလ္ႀကီးဟာလည္း ၾသဇာအရွိန္အဝါဆိုတဲ့စကားလုံးရဲ႕ အင္မတန္ေကာင္းတဲ့ သက္ရွိဥပမာတစ္ခု ျဖစ္တယ္ဗ်။

အာဏာနဲ႔ ၾသဇာ တစ္ထပ္တည္းက်သြားရင္ 

အာဏာနဲ႔ ၾသဇာတစ္ထပ္တည္းက်သြားၿပီဆိုရင္ေတာ့ အဲဒီႏိုင္ငံဟာ ေရွ႕ကို တစ္ဟုန္ထိုး တိုးတက္သြားတတ္တာ အမွန္ပဲဗ်။ ေတာင္အာဖရိကႏိုင္ငံမွာ ျပည္သူေတြ အင္မတန္မွ ေလးစားခ်စ္ခင္ျမတ္ႏိုးတဲ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးႏိုဘယ္ဆုရွင္ နယ္လ္ဆင္မင္ဒဲလား သမၼတျဖစ္သြားတဲ့အခါ ဘယ္ေတာ့မွ က်က္မွာမဟုတ္ဘူးလို႔ တစ္ခ်ိန္က ထင္ျမင္ယူဆခဲ့ၾကတဲ့ သမိုင္းဒဏ္ရာေတြ က်က္သြားခဲ့ၿပီး တိုင္းျပည္လည္း အရွိန္အဟုန္နဲ႔ ဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္သြားခဲ့တာ အားလုံးအျမင္ပဲ ျဖစ္တယ္ဗ်ာ။

အီရန္သင္ခန္းစာ တစ္ခု 

တစ္ခုေတာ့ သတိထားရမွာ ရွိတယ္ဗ်။ အီရန္အျဖစ္မ်ဳိး မျဖစ္ေစဖို႔ပါ။ ၁၉၇၉ ခုႏွစ္က အီရန္ႏိုင္ငံမွာ ပေဒသရာဇ္ ရွားဘုရင္ကိုျဖဳတ္ခ်တဲ့ ေတာ္လွန္ေရးႀကီးျဖစ္ခဲ့၊ ေအာင္ပြဲခံခဲ့တယ္။ သို႔ေပမယ့္ ျပည္သူ႔အစိုးရစစ္စစ္ မေပၚေပါက္လာဘဲ အားလုံးရဲ႕အထက္မွာ အယာတိုလာခိုေမနီဆိုတဲ့ ပုဂိၢဳလ္ႀကီးက ရိွေနပါေရာလား။ သူ မရွိျပန္ေတာ့လည္း ေနာက္ထပ္ အယာတိုလာႀကီးေတြက သမၼတရဲ႕အထက္မွာရွိေနဆဲ ျဖစ္တယ္ဗ်ာ။ ဘယ္ကိစၥမဆို ေနာက္ဆုံး အဆုံးအျဖတ္က အယာတိုလာႀကီးၿပီးမွ ၿပီးရတယ္ဆိုတာ ဘယ္လို ဒီမိုကေရစီမ်ဳိး ျဖစ္မလဲေပါ့ဗ်ာ။ ရွားဘုရင္လက္ထက္က ေခတ္မီတိုးတက္ခဲ့တဲ့ အီရန္ဟာ အခု ဘယ္အေျခအေန ျဖစ္ေနသလဲဆိုတာေတာ့ မ်က္ေမွာက္ကာလ ကမၻာ့သတင္းေတြမွာ ၾကားရ ျမင္ရတဲ့အတိုင္းပါပဲဗ်ာ။

ျပည္သူ႔အစိုးရစစ္စစ္ပဲ လိုခ်င္ပါတယ္ 

သို႔မို႔ေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ကေတာ့ ၂၀၁၅ မွာ မည္သူပဲ သမၼတျဖစ္ျဖစ္၊ ျပည္သူ႔ေခတ္ဂ်ာနယ္ရဲ႕ မ်က္ႏွာဖုံး ထိပ္ဆုံးမွာ တင္ထားထားတဲ့ ေမွ်ာ္မွန္းခ်က္အတိုင္း ျပည္သူမ်ားအတြက္ အလုပ္အေကြၽးျပဳမယ့္၊ ျပည္သူမ်ားကိုယ္တိုင္က ေရြးေကာက္တင္ေျမႇာက္ေသာ၊ ျပည္သူမ်ားရဲ႕အစိုးရစစ္စစ္ (of the people, for the people, by the people) ကိုသာ လိုခ်င္ေၾကာင္းပါဗ်ာ။

၆၊ ၁၊ ၂၀၁၃
maungwuntha@gmail.com

ျပည္သူ႔ေခတ္ ဂ်ာနယ္ မွ ျပန္လည္ကူးယူ ေဖာ္ျပပါတယ္။