က်ေနာ္တို႔အားလံုး ... ခြပ္ေဒါင္းအလံႀကီး ေနာက္ခံထားၿပီး ခံစားခ်က္အျပည့္နဲ႔ေျပာေနတဲ့ ဗလေတာင့္ေတာင့္၊ တုတ္တုတ္ခိုင္ခိုင္၊ အရပ္ျပတ္ျပတ္နဲ႔ ေဇာ္ျမင့္ရဲ႕မ်က္ႏွာကို ေငးၾကည့္ေနတယ္။ ခန္းမအလယ္ မ်က္ႏွာက်က္ကေန ခ်ိတ္နဲ႔ဆဲြထားတဲ့ လသာမွန္အိမ္ႀကီးရဲ႕ အလင္းေရာင္ေအာက္မွာ ေဇာ္ျမင့္ မ်က္ရည္ေဝေနတာကို ျမင္ရတယ္။
“က်ေနာ္ တမူးနယ္စပ္မွာ ကုန္ထမ္းၿပီး ထမင္းရွာစားေနတာ၊ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားေတြ ဆႏၵျပလို႔ စစ္တပ္က ေသနတ္နဲ႔ပစ္သတ္တယ္ၾကားေတာ့ က်ေနာ္ အံ့ၾသတယ္။ ဒီနယ္စပ္မွာ စစ္သားေတြနဲ႔ ဓားျပေတြ၊ ကသဲ သူပုန္ေတြပဲ တိုက္ပဲြျဖစ္တာ ၾကားဖူးတာ၊ တကၠသိုလ္မွာ တိုက္ပဲြျဖစ္တာ အံ့ၾသတယ္”
အားလံုး ျပံဳးစိစိျဖစ္သြားတယ္။
“ေက်ာင္းသားေတြ ... စစ္သင္တန္းတက္မယ္ၾကားလို႔ မိုးေရးဘက္ကို လာၾကည့္ေတာ့၊ အသက္ငယ္ငယ္ေလးေတြ ျဖစ္ေနတယ္။သူတို႔ကိုၾကည့္ၿပီး က်ေနာ္ သနားတယ္။ က်ေနာ္လည္း တခုခုလုပ္ခ်င္ေနတယ္”
ဗလံုးဗေထြးေလသံနဲ႔ ေဇာ္ျမင့္ရဲ႕ စိတ္အားထက္ထက္သန္သန္ ေျပာေနတာကို အားလံုးက သေဘာက်ေနတယ္။
“က်ေနာ့္အထမ္းသမားဘဝကို က်ေနာ္ မေက်နပ္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ခင္ဗ်ားတို႔နဲ႔အတူ ထမင္းပဲ ခ်က္ရခ်က္ရ၊ ေရပဲ ခပ္ရခပ္ရ၊ ထင္းပဲ ခဲြရခဲြရဆိုၿပီး လိုက္ခဲ့တာပါ။ က်ေနာ့္ကို ခိုင္းခ်င္တာ ခိုင္းပါ။ ေတာ္လွန္ေရးအတြက္ ဘာလုပ္ရလုပ္ရ ေနာက္ကေန လိုက္လုပ္ပါ့မယ္၊ က်ေနာ္ အထမ္းသမားပါ။ က်န္းမာေရး ေကာင္းပါတယ္” ေျပာၿပီးၿပီးခ်င္း ဦးညႊတ္အေလးျပဳလိုက္တဲ့ ေဇာ္ျမင့္ရဲ႕ေဟာေျပာမႈအဆံုးမွာ တျခားေန႔ေတြထက္ လက္ခုပ္သံက သိသိသာသာႀကီး က်ယ္ေလာင္ေနတာကို သတိထားမိတယ္။
ဒါက ညဦးပိုင္း မအိပ္ခင္ ရဲေဘာ္အားလံုး အလွည့္က် မိမိအေတြ႔အၾကံဳနဲ႔ အေတြးအျမင္ေတြ ေျပာရတဲ့အခ်ိန္၊ မေျပာမေနရမို႔ မရဲတရဲထြက္ေျပာလိုက္ရတဲ့ ေဇာ္ျမင့္ရဲ႕ အ႐ိုးသားဆံုး ရင္ဖြင္႔သံပါ။
က်ေနာ္တို႔ဒုကၡသည္စခန္းမွာ လူအတန္းအစား အစံုပါသလို စ႐ိုက္အမ်ဳိးမ်ဳိး၊ အလုပ္အမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ပါ။ ေက်ာင္းဆရာ၊ ဆရာဝန္၊ စာေရးဆရာ၊ ကဗ်ာဆရာ၊ အင္ဂ်င္နီယာ၊ ႐ံုးဝန္ထမ္း၊ လက္ႏွိပ္စက္သမား၊ စစ္ထြက္၊ ေစ်းသည္၊ ပန္းခ်ီဆရာ၊ ပန္းရံဆရာ … အစံုအစံု။ အေစာပိုင္းကာလ တက္တက္ႂကြႂကြနဲ႔ဆိုေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ေန႔စဥ္အလုပ္ေတြကလည္း … အခ်ိန္ျပည့္။
မနက္အိပ္ရာထ မ်က္ႏွာသစ္ၿပီးရင္ တန္းစီၿပီး ခြပ္ေဒါင္းအလံနဲ႔ ႏိုင္ငံေတာ္ကို အေလးျပဳတယ္။ ေက်ာင္းသားသမဂၢသီခ်င္း၊ ေက်ာင္းသားတပ္ဦးသီခ်င္းေတြ ဆိုတယ္။ ေနာက္ ... ဦးစီးအဖဲြ႔က ဆရာထူးျဖစ္ေစ၊ ေဒါက္တာေအာင္ေက်ာ္ဦးျဖစ္ေစ လိုအပ္ရင္ လိုအပ္သလို စကားေျပာတယ္။ တပ္စုေခါင္းေဆာင္ေတြကလည္း စည္းကမ္းတခ်ဳိ႕ ေျပာတတ္တယ္။ အဲဒီေနာက္မွာ ကသဲအရာရိွနဲ႔ စစ္သားတခ်ဳိ႕ လူလာစစ္တယ္။ သတင္းျဖစ္ျဖစ္၊ ထူးျခားမႈျဖစ္ျဖစ္၊ စည္းကမ္းခ်က္ တခုခုျဖစ္ျဖစ္၊ ေျပာစရာရိွရင္ ေျပာတယ္။ ၿပီးေတာ့မွ ‘က်ငမ္း’ ေလးေသာက္ၿပီးရင္ သင္တန္းဆရာ ညီညီလြင္ရဲ႕ က်န္းမာေရးေလ့က်င့္ခန္း လုပ္တယ္။ ဘယ္ညာ၊ ဘယ္ညာ ေလွ်ာက္၊ ေတာင္ကုန္းအထက္နဲ႔ ေအာက္ေျပး၊ ကိုယ္ကာယေလ့က်င့္ေပါ့။
ၿပီးရင္ သာလြန္ဂ်ဳ(စ္)ေသာက္။ ၿပီးရင္ ဘုန္းႀကီး ဦးအာေလာကရဲ႕ ကိုယ္ခံပညာ ျမန္မာ့ သိုင္းသင္တန္းမွာ ဝါးရင္းတုတ္ အတို၊ အရွည္ေတြနဲ႔ ... ယီး … ယား၊ ေျဖာင္း ... ေျဖာင္း အသံေတြ လာမယ္။ ဦးအာေလာ သင္တန္းၿပီးရင္ ဆရာထူးက ႏိုင္ငံေရးသင္တန္းနဲ႔ သမိုင္းကို ပို႔ခ်တယ္။ ၿပီးရင္ စခန္းပတ္ဝန္းက်င္သန္႔ရွင္းေရး လုပ္။ ေန႔လည္စာ ထမင္းစား။ ခဏတျဖဳတ္နားၿပီး ေန႔လည္ တနာရီက်ေတာ့ ေဒါက္တာေအာင္ေက်ာ္ဦးရဲ႕ ေရွးဦးသူနာျပဳသင္တန္း၊ ကိုဘရန္ရဲ႕ အဂၤလိပ္စာသင္တန္းေတြက ရိွျပန္ေသးတယ္။
ပန္းခ်ီဆရာ စစ္ၿငိမ္းေအးရဲ႕ ပန္းခ်ီသင္တန္းကလည္း လူ အင္မတန္စီပါ့။ က်ေနာ္လည္း အစပိုင္းေတာ့ သြားတက္လိုက္ေသးတယ္။ တရက္လာလည္း မ်ဥ္းေၾကာင္းပဲ ဆဲြခိုင္း၊ ေနာက္တရက္လည္း မ်ဥ္းေၾကာင္းပဲဆဲြ၊ ေနာက္တပတ္လည္း မ်ဥ္းေၾကာင္းဆဲြနည္းကမတက္ေတာ့ စိတ္ေလၿပီး ပန္းခ်ီသင္တန္း မတက္ေတာ့ဘူး။ ဇဲြေကာင္းတဲ့ သင္တန္းသား၊ ေလးေယာက္ ငါးေယာက္ေလာက္ေတာ့ မ်ဥ္းေတြဆဲြၿပီး က်န္ခဲ့တယ္။ အဲဒီထဲမွာ ပန္းခ်ီ ထိန္လင္း ပါတာေပါ့။ အဲဒီဇဲြကပဲ သူ႔ကို ပန္းခ်ီဆရာဘဝကို ေျပာင္းေပးလိုက္တာ။ ေနာက္ထပ္ ဇဲြေကာင္းတဲ့ ေဇာ္ႀကီးဆိုတာ ရိွေသးတယ္။ ေနာက္ပိုင္း နယူးေဒလီက ဆႏၵျပပဲြေတြ၊ အခမ္းအနားေတြဆို သူ႔လက္ရာေတြေပါ့။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သန္းေရႊ၊ ေထာက္လွမ္းေရး ခင္ညြန္႔ပံုေတြ အလြတ္ရတယ္။ ေဇာ္ႀကီး အရင္ဆံုး အလြတ္ဆဲြတတ္တဲ့ပံုက ‘ကယ္တင္ရွင္ ခရစ္ေတာ္ေယ႐ႈ’ ပံုျဖစ္တယ္။ လက္ဝါးကားတိုင္နဲ႔ပံု၊ ေရွ႕တည့္တည့္မ်က္ႏွာ၊ ေဘးတိုက္မ်က္ႏွာနဲ႔ ေယ႐ႈပံု အမ်ဳိးမ်ဳိးဆဲြၿပီး မဏိပူရျပည္သား ခရစ္ယာန္ဘာသာဝင္ အသိေတြကို လက္ေဆာင္ေပးတယ္။ ဟိုကလည္း သူ႔ကို လက္ဖက္ရည္ဖိုးေလး ဘာေလးေပးတယ္။
တခါက်ေတာ့ … ခပ္ေနာက္ေနာက္ နာဂ စစ္သားတေယာက္က ေဇာ္ႀကီးဆဲြတဲ့ ေယ႐ႈပံုေအာက္မွာ ‘ေယ႐ႈခရစ္ေတာ္၏ပံု’ လို႔ စာေရးခိုင္းတယ္။ ပန္းခ်ီေဇာ္ႀကီးကလည္း အူေၾကာင္ေၾကာင္နဲ႔ ေရးေပးလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့မွ နာဂစစ္သားက ေဇာ္ႀကီးကို “အင္း … အခုမွ ေယ႐ႈပံုမွန္း လူေတြသိၾကမွာ” လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။ ေဇာ္ႀကီး ပံုတူဆဲြရင္ အဲလို။ ပံုေအာက္ကေန ဘယ္သူဘယ္ဝါဆိုတာ နာမည္ေရးေပးရတယ္။
က်ေနာ္တို႔ ေျပာက္က်ားရဲေဘာ္ေတြရဲ႕ သင္တန္းေတြက အဲဒါတင္ဘယ္ကမလဲ ... ေနာက္ပိုင္း လူပညာရွိ၊ ရဟန္းပညာရွိေတြ ေရာက္လာေတာ့ သင္တန္းခ်ိန္ေတြ တိုးလာေတာ့တာပဲ။ ဘုန္းႀကီးဦးေရဝတရဲ႕ လကၡဏာ၊ ေဗဒင္သင္တန္း၊ ရဲျမင့္စိုးရဲ႕ ျမန္မာ့လက္ေဝွ႔၊ ကရာေတးသင္တန္း၊ ေအာင္သန္႔မင္းရဲ႕ တိုက္ကြမ္ဒို သင္တန္း၊ ေဇာ္ဝင္းဆက္ရဲ႕ ... မ်က္လွည့္သင္တန္းေတြပါ တိုးလာတယ္။
လကၡဏာဆိုလို႔ ေျပာရအံုးမယ္။ ဦးဇင္းဦးေရဝတဆီ ေန႔လည္ေန႔ခင္း အားတာနဲ႔ လူတိုင္းလူတိုင္း မေယာင္မလည္နဲ႔ လကၡဏာ သြားေမးေလ့ရိွတယ္။ အဲဒီထဲမွာ ေဗဒင္လကၡဏာ မယံုဘူးဆိုတဲ့ လူေတြေတာင္ ပါလိုက္ေသး။ စခန္းက လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားရဲ႕ လကၡၡဏာေတြ ဦးဇင္းၾကည့္ဖူးတယ္။တခါေတာ့ ဦးဇင္းက စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္နဲ႔ က်ေနာ့္ကို ေျပာတယ္။
“က်ဳပ္တို႔အဖဲြ႔ေတာ့ လက္နက္ကိုင္ရမယ္ မထင္ဘူးဗ်”
“ဘာျဖစ္လို႔လဲ ဦးဇင္း”
ဦးဇင္းက စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ေလသံနဲ႔ ဆက္ေျပာတယ္။ “က်ဳပ္ ၾကည့္ခဲ့တဲ့လကၡဏာေတြထဲမွာ အားလံုးက ဥပေစၥယကံနဲ႔ လြတ္ေနတယ္”
ဥပေစၥယကံဆိုတာ သူတပါးလုပ္ၾကံမႈနဲ႔ အနိစၥေရာက္ႏိုင္တဲ့ကံကို ဆိုလိုတာပါ။ ဒီေတာ့ ဒီအရပ္မွာ လက္နက္ကိုင္ ေတာ္လွန္ေရး မျဖစ္ေတာ့ဘူးဆိုတဲ့သေဘာ၊ အားလံုးက ေမွ်ာ္လင္႔ထားသလို ရန္သူနဲ႔ ရင္ဆိုင္တိုက္ပဲြဝင္ရမယ့္ အေျခအေနမ်ဳိး မရိွဘူးလို႔ ဆိုလိုတာပါပဲ။
က်ေနာ္တို႔ေနတဲ့စခန္းရဲ႕ (ေဆး႐ံုအေဆာက္အဦ)ေအာက္မွာ ေဘာ္လံုးကြင္း အက်ယ္ႀကီး ရိွတယ္။ ေဘာ္လံုးကြင္းက ေတာင္ကုန္းက်ယ္ႀကီးတခုကို ေျမညီညိႇထားပံုရတယ္။ ေဘာ္လံုးကြင္းေအာက္မွာ မဏိပူရအမွတ္ (၈) ႐ိုင္ဖယ္တပ္စခန္း၊ ကင္န္တင္း၊ လူပ်ဳိရိပ္သာ။ တပ္စခန္းရဲ႕ ညာဘက္ျခမ္းမွာ အလုပ္သမား အိမ္ေထာင္သည္တန္းလ်ား၊ ဘယ္ဘက္ျခမ္း ေတာင္ကုန္းျမင့္ေလးမွာလည္း သြပ္မိုးပ်ဥ္ကာနဲ႔ စစ္သားတန္းလ်ားေတြ ရိွတယ္။ ခ်န္ဒယ္သြားတဲ့ ကားလမ္းေဘးကေန အမွတ္(၈) ႐ိုင္ဖယ္တပ္ရင္း၊ ေတာင္ေၾကာလမ္းေလးအတိုင္း တက္သြားရင္ ေတာင္ကုန္းထိပ္မွာ က်ေနာ္တို႔စခန္း၊ စခန္းအေနာက္ဘက္မွာ ေျခသလံုးေလာက္၊ ေပါင္ရင္းေလာက္တုတ္တဲ့ စကပ္ပင္ေတြ ေတာထေနတာကို ေန႔စဥ္ ခုတ္ထြင္ေျမညႇိလိုက္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔အတြက္ သံဆူးႀကိဳးခတ္ထားတဲ့ ဝန္းအျပင္မွာ ကစားကြင္းတခု ျဖစ္လာတယ္။
အဲဒီကစားကြင္းအေရွ႕ဘက္မွာ အရာရိွရိပ္သာ တိုက္ပုေလးေတြ ၃ လံုး ေလာက္ရိွတယ္။ က်ေနာ္တို႔စခန္း ညာဘက္ေတာင္ကုန္းဆင္ေျခေလ်ာ အဆင္းမွာေတာ့ တပ္ရင္းမွဴးရဲ႕အိမ္။ ဝဝေတာင့္ေတာင့္ မီဇို ခ်င္းလူမ်ဳိး။ ပါးရဲြ႕ရဲြ႕နဲ႔။ က်ေနာ္တို႔ထဲက လု႐ိႈင္းလူမ်ဳိး မစန္းပီြးနဲ႔ စကားတူ၊ လူမ်ဳိးတူတယ္။ မၾကာခဏ မစန္းပြီးက အရာရိွမွာတာေတြကို ဘာသာျပန္ေပးတတ္တယ္။ တေန႔ တပ္ရင္းမွဴနဲ႔အတူ အိႏိၵယေထာက္လွမ္းေရး (သုေသသနနဲ႔ မွတ္တမ္းဌာန)က လူတခ်ဳိ႕ ေရာက္လာတယ္။ သူတို႔နဲ႔ ဦးစီးအဖဲြ႔ (ဆရာထူး၊ ေကာလ္ထန္ေမာရိယယ္လ္၊ ေဒါက္တာေအာင္ေက်ာ္ဦး၊ ကိုစစ္ၿငိမ္းေအးတို႔အျပင္ ကိုဘရမ္၊ ကိုေက်ာ္ေက်ာ္ထြဋ္တို႔ ႐ံုးခန္းထဲ သီးျခားေဆြးေႏြးတယ္။ မၾကာခင္ ကိုဘရမ္နဲ႔ ကိုေက်ာ္ေက်ာ္ထြဋ္တို႔ ေထာက္လွမ္းေရးအဖဲြ႔နဲ႔ ပါသြားတယ္။
က်ေနာ္တို႔အားလံုးကေတာ့ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္က သူမ်ားထက္စာရင္ အဂၤလိပ္လို ပိုၿပီးေရးတတ္ေျပာတတ္လို႔ အဖဲြ႔ကိုယ္စားတခုခု သြားေဆြးေႏြးတယ္ထင္တာေပါ့။ ဦးစီးအဖဲြ႔ကလည္း ေရေရရာရာ မေျပာျပဘူး။ ေထာက္လွမ္းေရးနဲ႔ ပူးတဲြလုပ္စရာရိွလို႔ ေခၚသြားတယ္ပဲ ေျပာတယ္။
သူတို႔သြားတာ သီတင္းပါတ္ ေတာ္ေတာ္ၾကာတယ္။ ေနာက္မွျပန္သိရတာက သူတို႔က (Liemakhun) လိုင္မခြန္း လို႔ေခၚတဲ့ အိႏိၵယ စစ္တပ္အေရွ႕ေျမာက္ျပည္နယ္နဲ႔ ျမန္မာျပည္ဆိုင္ရာ နယ္စပ္ေရးရာ စစ္တပ္သုေသသနမွတ္တမ္းအဖဲြ႔၊ အေျခစိုက္တဲ့ဌာန (RAW)ကို ေခၚသြားၿပီး ျမန္မာျပည္နဲ႔ပတ္သက္တဲ့ စာရြက္စာတမ္းေတြ၊ လမ္း တံတားေျမပံုေတြကို ဘာသာျပန္ခိုင္းတာ ျဖစ္တယ္။
အဲဒီထဲမွာ ျမန္မာစစ္အစိုးရထုတ္ သတင္းစာ၊ ထုတ္ျပန္ေၾကျငာခ်က္ေတြနဲ႔ အတိုက္အခံ အဖဲြ႔အစည္းေတြရဲ႕ ထုတ္ျပန္ခ်က္ေတြ၊ စာရြက္စာတမ္းေတြလည္း ပါတယ္။ တကယ္တမ္းဆို အဲဒီလိုဌာနေတြမွာ ျမန္မာစာ၊ ျမန္မာစကား ကၽြမ္းက်င္သူေတြ ခန္႔ထားၿပီးသား။ က်ေနာ္တို႔စခန္းက လူေတြကိုေခၚၿပီး သက္သက္အျမတ္ထုတ္တယ္ဆိုတာ က်ေနာ္တို႔ ေနာက္ပိုင္းမွ သေဘာေပါက္သြားတယ္။ က်ေနာ္တို႔ကလည္း စစ္ေထာက္လွမ္းေရးဆိုရင္ အေကာင္အႀကီးႀကီးထင္ေနတာ။ ဗမာျပည္မွာက စစ္ေထာက္လွမ္းေရးဆိုရင္ အဲဒီကာလေတြက စစ္တပ္အရာႀကီးေတြ ထက္တန္ခိုးထြားတာကိုး။ ခ်ယ္လွယ္နိုင္တာကိုး။ ဒီမိုကေရစီႏိုင္ငံေတြမွာက သူ႔က႑နဲ႔သူ တသီးတျခားပဲ။ သာမန္ျပည္သူတေယာက္ကေတာင္ ဗိုလ္မွဴးပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ပဲျဖစ္ျဖစ္ ေၾကာက္စရာ မလိုဘူး။ ကိုယ္႔အလုပ္ ကိုယ္လုပ္ၾကတာ။ ၾကံဳတုန္း ေျပာအံုးမယ္။
တခါတုန္းက … နယူးေဒလီသြားတဲ့ရထားေပၚမွာ အိႏိၵယစစ္တပ္ ဗိုလ္မွဴတေယာက္ ယူနီေဖာင္းအျပည့္နဲ႔ပါလာတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ အေအးေရာင္းတဲ့ အသက္ ၁၀ ႏွစ္အရြယ္ ကုလားေလးတေယာက္က “ကိုကာကိုလာ ရမယ္၊ ပက္ပ္စီ ရမယ္” ဆိုၿပီး သူ႔အေအးပုလင္းေတြကို သံနဲ႔လုပ္ထားတဲ့ အဖံုးဖြင့္တဲ့အရာနဲ႔ တခၽြင္ခၽြင္ေခါက္္ၿပီး ေရာင္းတယ္။ ကုလားေလးအသံက စူးစူး၊ ပုလင္းေခါက္သံက တညံညံဆိုေတာ့ ဘယ္သူမွ မခံသာဘူး၊ အေတာ့္ကို နားၿငီးတာ။ အနားက ယူနီေဖာင္းဝတ္ႀကီးက အိပ္ေရးပ်က္ၿပီး ပင္ပန္းလာဟန္တူတယ္။ နည္းနည္းၾကာေတာ့ စိတ္မရွည္ေတာ့ဘူး။ ခပ္မာမာအသံနဲ႔ေဟာက္ၿပီး ေမာင္းထုတ္တယ္။ ဟိုဘက္ သြားေအာ္ေရာင္း … ဆိုၿပီး။ ဒီေတာ့ ေစ်းသည္ေလးက ကိုယ့္ဖာသာေစ်းေရာင္းတာ ဘာျဖစ္လဲဆိုၿပီး ျပန္ခံေျပာတယ္။ ၿပီးေတာ့ အဲဒီေနရာက မေရႊ႕ေတာ့ဘဲ နဂိုထက္ ပိုက်ယ္ေအာင္ ေအာ္လိုက္၊ ပုလင္းေခါက္လိုက္ လုပ္ေနေရာ။ ေနာက္ေတာ့ စစ္ဗိုလ္ႀကီး လက္ေျမႇာက္ၿပီး ေလသံေအးေအးနဲ႔ စကားျပန္ျပင္ေျပာမွ ကုလားေလး ေက်နပ္ၿပီး ျပန္ထြက္သြားတယ္။
ဆိုလိုတာက သူမ်ားေတြဆီမွာ အာဏာပါဝါျပလို႔ မရဘူး။ ကိုယ့္တာဝန္နဲ႔ ကိုယ္ပဲ။ မရိွတာထက္၊ မသိတာခက္တာက ပိုဆိုးတယ္။ က်ေနာ္တို႔တေတြ အျမင္မက်ယ္ ဗဟုသုတမရိွေတာ့ မတရားခိုင္းတာခံလိုက္ရတာပါ။ ၿပီးေတာ့ ကိုယ့္ႏိုင္ငံက လမ္း၊ တံတားေျမပံုေတြကို တပါးလက္ထဲ ဘာသာျပန္ ထိုးအပ္လိုက္ရတာ ... သိပ္ကို ရင္နာစရာေကာင္းတယ္။ အသံုးခ်ခံလိုက္ရတာ။ ဒီလိုလုပ္ေပးလိုက္လို႔ သူတို႔ဆီက က်ေနာ္တို႔လိုခ်င္တဲ့ သင္တန္းေတြလည္း မရ၊ လက္နက္လည္းမရ၊ ႐ုတ္စြအဆံုး ေငြေၾကးအေထာက္အပံ့ေတာင္ ရခဲ့တာမႈတ္ဘူး။
ဒုကၡသည္စခန္းထဲက ... က်ေနာ္တို႔တေတြကေတာ့ ကိုဘရမ္တို႔၊ ေက်ာ္ေက်ာ္ထြဋ္တို႔ ေတာ္လွန္ေရးအတြက္ လူႀကီးေတြနဲ႔ အျပတ္ ဒူးတိုက္ေဆြးေႏြးေနၿပီ၊ လြတ္ေျမာက္နယ္ေျမအတြက္လား၊ လက္နက္ကိုင္သင္တန္းအတြက္လားေပါ့ ...။ အာဟာရ မရိွတာေတြစား၊ စစ္တိုက္ဖို႔ခံႏိုင္ရည္ရိွေအာင္ ေလ့က်င့္ခန္းေတြလုပ္၊ ေန႔ေန႔ညည မၿငီးမျငဴ ဒုကၡခံခဲ့တာ … ကိုယ့္အတြက္သာဆို၊ လူတိုင္းဟာ အဲေလာက္ သည္းခံၾကမွာ မဟုတ္။ တိုင္းျပည္အတြက္၊ ျပည္သူအတြက္ ... ၿပီးေတာ့ ေတာ္လွန္ေရးဂုဏ္သိကၡာ၊ ေက်ာင္းသားဂုဏ္သိကၡာ ... ခြပ္ေဒါင္းဂုဏ္သိကၡာ …။
အဲဒီဂုဏ္သိကၡာေတြအတြက္ က်ေနာ္တို႔အားလံုး အမ်ားအျမင္မွာ သနားစရာေကာင္းေအာင္ လႈပ္ရွားရပ္တည္ခဲ့ၾကတယ္။ ဘယ္ေလာက္အထိ သနားစရာေကာင္းေနသလဲဆို အိႏိၵယဆီက ဘယ္ေတာ့မွမရႏိုင္တဲ့ ေသနတ္ … ေသနတ္ဆိုတာကို ရလိမ့္မယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္ၿပီး ႐ူးသြပ္ခဲ့ၾကတယ္။ ၂ ႏွစ္ေလာက္ၾကာေအာင္ သစ္သားေသနတ္ေတြနဲ႔ ကိုယ့္ဖာသာ၊ စစ္ေရးေတြ ေလ့က်င့္ခဲ့ၾကတဲ့ အ႐ူးတပိုင္းလို ဘဝေတြပဲျဖစ္တယ္။ ။
ကိုညိဳ
No comments:
Post a Comment