နယူးေဒလီက အစိုးရအေဆာက္အဦနဲ႔ လႊတ္ေတာ္အေဆာက္အဦ၊ သမတအိမ္ေတာ္နဲ႔ ၿမိဳ႕ထဲက တိုက္ေတြေပၚ လင္းတေတြ နားေလ့ရိွတာ မၾကာခဏ ျမင္ဖူးတယ္။ အဲလိုလင္းတနားလို႔ ၿမိဳ႕နာတာေတြ၊ သမတႀကီး အႀကီးအက်ယ္ဖ်ားနာတာတို႔၊ အစိုးရဝန္ႀကီးေတြ လာဘ္ပိတ္ကုန္တယ္ဆိုၿပီး သတင္းစာထဲလည္း မေတြ႔ဖူးဘူး၊ အရပ္ထဲလည္း မၾကားဖူးဘူး။ ဘယ့္ႏွယ္ ငွက္က အေတာင္ေညာင္းလို႔ သူ႔သဘာဝအတိုင္း အျမင့္မွာနားတာနဲ႔ လူေတြက မဆီမဆိုင္ ေသေပးရမွာလား၊ လာဘ္ပိတ္ရမွာလား။
အဲ … တခုေတာ့ရိွတယ္၊ Bird-Flu (ၾကက္ငွက္တုတ္ေကြး) ပိုးရိွရင္ေတာ့ က်န္းမာေရးအရ ႀကိဳတင္ကာကြယ္ၾကေပါ့။ ကမၼဝါရြတ္တာနဲ႔ေတာ့ မဆိုင္ဘူးထင္တယ္။ တခုေတာ့ ရိွတယ္၊ လင္းတက တန္ခိုးႀကီးၿပီး ထမီျခံဳလို႔ ႐ုပ္ေျပာင္း နာမ္ကြာျဖစ္သြားတဲ့ စုန္းမႀကီးဆိုရင္ေတာ့ မေျပာတတ္ဘူး။ ဒါမ်ဳိး ေမာင္ညိဳတို႔လည္း တသက္နဲ႔တကိုယ္ မျမင္ဖူးဘူး။
က်ဳပ္တို႔ဗမာေတြ မဟုတ္တဲ့ေနရာ အယူသီးလြန္းလို႔ တရားစစ္၊ ဓမၼစစ္နဲ႔ေဝးၿပီး အလိမ္ခံရေပါင္းလည္း မ်ားၿပီ။ အဲလို အယူသီးၿပီး မဟုတ္တဲ့ အေတြးအေခၚကို မ်ဳိးေစ႔ခ်ေပးတာက ႏိုင္ငံေတာ္ေခါင္းေဆာင္ဆိုတဲ့၊ ျပည္သူကို အယံုအၾကည္မရိွတဲ့၊ ျပည္သူကလည္း မယံုၾကည္တဲ့ ဗာလာနံေတြနဲ႔ ဗုဒၶတရားေတာ္အစစ္ထက္ ေရွး႐ိုးစဲြ အယူမွားေတြနဲ႔ ယဥ္ပါးေနတဲ့ သံဃာေတြတခ်ဳိ႕ပဲ ျဖစ္တယ္။ အဲဒီၾကားထဲ ျပည္သူေတြက အယူမွား၊ အေတြးမွားေတြဝင္ၿပီး အိုးနင္းခြင္နင္းျဖစ္ေနၾကတာ။
ဒီေနရာမွာ အျဖစ္အပ်က္တခု ကိုယ္ေတြ႔ၾကံဳခဲ့တာ ေျပာရအံုးမယ္။ ၁၉၉၆ ေလာက္က အိႏိၵယႏိုင္ငံ ဗုဒၶဂါယာမွာ ဗမာျပည္က ဘုရားဖူးေတြနဲ႔ ေတြ႔တယ္။ မဟာေဗာဓိပင္ေအာက္ပင္စည္မွာ အဂၤလိပ္လိုစာတမ္းတခု ေရးခ်ိတ္ထားတယ္။
“ဒီေနရာက ေျမႀကီးေတြ မခြာပါနဲ႔၊ ေညာင္ပင္ပင္စည္က အေခါက္ခြာတာ၊ အကိုင္းခ်ဳိးတာ၊ အရြက္ခူးတာလည္း မလုပ္ပါနဲ႔” လို႔ မဟာေဗာဓိေစတီေတာ္ႀကီး ထိမ္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္တဲ့ ေဂါပကအဖဲြ႔က ေမတၱာရပ္ခံထားတာပါ။
က်ေနာ္ အရင္လည္း ဒီေနရာကို ၂ ေခါက္ ၃ ေခါက္ ေရာက္ဖူးတယ္။ မေတြ႔ခဲ့ဘူး။ အနီးက သီရိလကၤာဘုန္းႀကီး ေဂါပကကို “ဒီ ဆိုင္းဘုတ္ႀကီး ဘာလို႔ကပ္ထားတာလဲ အရင္က မျမင္ပါဘူး” လို႔ ေလွ်ာက္ထားၾကည့္ေတာ့ … “ဘုရားဖူးေတြ ေျမေတြတူးၿပီး ပလပ္စတစ္အိပ္ေလးေတြနဲ႔ ယူသြားၾကတာ ေျမႀကီးေတာင္ခ်ဳိင့္ ျဖစ္လာတယ္။ ေညာင္ပင္အေခါက္ေတြခြာ၊ အရြက္ေတြခူးနဲ႔ဆိုေတာ့ ေဗာဓိေညာင္ေတာင္ ပ်က္စီးသြားမွာ စိုးရိမ္လို႔ပါ” လို႔ ေျဖတယ္။
သိပ္မၾကာဘူး၊ ျမန္မာဘုရားဖူးတသိုက္ ေရာက္လာတယ္။ အမ်ဳိးသမီးေတြက အမ်ားစု။ ဒီထက္ပို တိတိက်က်ေျပာရရင္ စစ္တပ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြ၊ အရာရိွေတြရဲ႕ ဇနီးမယားမိသားစုေတြပါ။ (အဲလိုသိရတာက ... ျမန္မာစစ္ေခါင္းေဆာင္အဖဲြ႔ေတြ ဗုဒၶဂါယာမွာ ဘုရားဖူးေရာက္ေနတယ္လို႔ ျမန္မာေက်ာင္းတိုက္က သံဃာတပါးေျပာျပထားလို႔ပါ။
ခ်ိတ္ထမီႀကီးေတြနဲ႔ ပုဝါေတြျခံဳၿပီး လက္ဝတ္တံဆာေတြအျပည့္နဲ႔ ေခါင္းတခါခါ လည္တခါခါ ဗိုလ္ကေတာ္ ခါးတုတ္တုတ္ ဗိုက္ေခါက္ထူေတြ ဗုဒၶေဂါတမ သေဗၻညဳတ ေရႊဉာဏ္ေတာ္ရရိွခဲ့တဲ့ ေရႊပုလႅင္ေတာ္ေရွ႕ ဘုရားစာေတြ အသံက်ယ္က်ယ္ ရြတ္ဆိုေနၾကတယ္။ က်ေနာ္လည္း သူတို႔အမူအရာေတြကို ၾကည့္ေကာင္းေကာင္းနဲ႔ ၾကည့္ေနတာ။
ထားပါေတာ့ ...။ ဘုရားရွစ္ခိုးအၿပီး သူတို႔အဖဲြ႔ ဟိုၾကည့္ဒီၾကည့္နဲ႔ ေညာင္ပင္ရင္းက ေျမႀကီးေတြ ခြာေတာ့တာပဲ။ က်ေနာ္ အံ့ၾသသြားတယ္။ စာေရးထားတာႀကီးလည္း ျပဴးေနတာ ... သူတို႔ သတိမထားမိလို႔နဲ႔ တူတယ္။ ဒါနဲ႔ မျဖစ္ေခ်ဘူး၊ ျမန္မာျပည္ သိကၡာက်တယ္ဆိုၿပီး အနားက မ်က္မွန္နဲ႔ သနပ္ခါးေတြ ေဖြးေနေအာင္လူးထားတဲ့ အေဒၚႀကီးဆီကပ္သြားၿပီး “အန္တီ … ဟိုမွာ စာေရးထားတယ္၊ ေျမေတြခြာေနတာ သြားသတိေပးလိုက္ပါအံုး၊ အခုနေလးတင္ ေဂါပကအဖဲြ႔ လွည့္ထြက္သြားတာ” လို႔ သတိေပးလိုက္မွ သူတို႔အခ်င္းခ်င္း တတြတ္တြတ္လုပ္ၿပီး ခပ္သုတ္သုတ္ ထြက္သြားၾကတယ္။
က်ေနာ္တို႔ဗမာေတြက အဲလို ...။ မသိတာလည္း မဟုတ္၊ ရတနာသံုးပါးသာ အျမတ္ဆံုးကိုးကြယ္ရာဆိုတာ ဗုဒၶဘာသာဝင္တိုင္းသိရဲ႕သားနဲ႔ အလဲြႀကီး လဲြေနၾကတယ္။ အပိုအလုပ္ေတြကို ေငြကုန္ေၾကးက်ခံ လုပ္ေနၾကတယ္။
အခုလည္း ေရႊတိဂံုေပၚ ဟိမဝႏၱာက ေဆာင္းခိုငွက္ေတြ အပူပိုင္းက်တဲ့ဘက္ ဆင္းလာရင္း (လင္းတေတြလည္း အေတာင္ေညာင္းလို႔) ထံုးစံအတိုင္း အပင္ျမင့္ျမင့္၊ အေဆာက္အဦျမင့္ျမင့္ေတြမွာ လားနားခိုၾကတာပါ။ လင္းတငွက္ဆိုတာ လူစုစုနဲ႔ ကြင္းျပင္ေတြ၊ အမႈိက္သ႐ိုက္ အနံ႔အသက္နဲ႔ သူတို႔အတြက္ စားစရာရိွမယ္ထင္တဲ့ေနရာ နားခ်င္နားမယ္၊ ဝဲခ်င္ဝဲမယ္၊ ခိုခ်င္ခိုမယ္။ တျခားႏိုင္ငံေတြမွာလည္း ဒီလိုရိွတတ္တာပဲ။
က်ဳပ္တို႔လူမ်ဳိးကိုက အကဲပိုတာ၊ အယူသီးတာ၊ မေယာင္ရာဆီလူး လုပ္ခ်င္ၾကတာ။ ဒီလို အေတြးေဟာင္း၊ အယူေဟာင္း၊ ဓေလ့စ႐ိုက္ေဟာင္းေတြ မျပင္ႏိုင္ရင္ ျမန္မာဟာ ကမၻာမွာ ေခတ္ေနာက္က်က်န္ေနဦးမွာပဲ။ ကိုယ့္လူမ်ဳိးရဲ႕ ယဥ္ေက်းမႈနဲ႔ အႏုပညာေတြ၊ ေရွးေဟာင္းအေမြအႏွစ္ေတြကိုေတာ့ တန္ဖိုးထားရမွန္းမသိဘဲ၊ ကိုယ့္အတြက္ေရာ၊ ကိုယ့္လူမႈပတ္ဝန္းက်င္အတြက္ေရာ၊ ကိုယ့္မ်ဳိးဆက္ေတြအတြက္ေရာ သဘာဝယုတၱိ၊ အာဂမယုတၱိမရိွတဲ့ တလဲြဆံပင္ေကာင္း အက်င့္ေတြ၊ ယံုၾကည္မႈေတြ အျမန္ဆံုး ဖယ္ရွားသုတ္သင္သင့္ပါၿပီ။
ဒါဟာ က်ေနာ္တို႔သြားခ်င္တဲ့ ဒီမိုကေရစီ အေတြးအေခၚနဲ႔ တိုင္းျပည္ဖံြ႔ၿဖိဳးေရးကို အေႏွာက္အယွက္ေပးပါတယ္။ လူမ်ဳိးေရာ၊ တိုင္းျပည္ေရာ အရွက္ရေစပါတယ္။ ကိုးကြယ္ယံုၾကည္ရာ အစစ္ရိွတာကိုသိေပမယ့္ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ စိတ္ထင္ရာလုပ္ရင္းက စံုလံုးကန္းသြားတတ္ပါတယ္။ အေၾကာင္းနဲ႔အက်ဳိး ဆက္စပ္မႈမရိွတဲ့လုပ္ရပ္ေတြဟာ အခ်ီးႏွီးပါပဲ။ ဒီစာေရးလို႔ က်ေနာ့္ကို ဆဲခ်င္ဆဲ၊ အျပစ္တင္ခ်င္တင္၊ က်ေနာ္ကေတာ့ မွန္တဲ့အရာကို ေျပာတန္ေျပာ၊ ေရးတန္ေရးမွာပဲ။ ဒီလိုေျပာဖို႔ ေရးဖို႔ဆိုတာ ... သတင္းသမားေတြရဲ႕ အလုပ္တခုပါပဲ။
သတင္းေထာက္ ကိုညိဳ
No comments:
Post a Comment