အိုဇာတာနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ကၽြန္မ ေသခ်ာနားလည္လိုက္ေသာ အျဖစ္အပ်က္တစ္ခုကို ၁၉၈၅ ခုႏွစ္ေလာက္က က်မ ၾကံဳေတြ႔ခဲ့တာကို မွတ္မိေနေသးသည္။ ကၽြန္မနဲ႔ ေဖေဖ ကုန္တိုက္(၂) ကိုေရာက္တဲ့ အခ်ိန္မွာပဲ လမ္းေဘးမွာ ေစ်းေရာင္းေနတဲ့ ေစ်းသည္ေတြ လႈပ္လႈပ္ရွားရွား ေျပးၾကလႊားၾကျဖစ္သြားသည္။ အဲဒီ့အခ်ိန္က အႀကီးအက်ယ္လုပ္ေနတဲ့ ဂဠဳန္စီမံခ်က္နဲ႔ လမ္းေဘးေစ်းသည္ေတြကို လိုက္လံဖမ္းဆီးေနေသာ စည္ပင္သာယာကလူေတြ လာၾကျခင္းျဖစ္သည္။
ေစ်းသည္ေတြအားလံုး ကိုယ့္ပစၥည္းကိုသယ္ၿပီး ေျပးၾကသည္။ ဂဠဳန္အဖြဲ႔က ပစၥည္းမိလွ်င္ ပစၥည္း သိမ္းသည္၊ လူမိလွ်င္ေတာ့ လူပါဖမ္းသည္။ ထိုသို႔ လူေတြ ႐ုတ္႐ုတ္သဲသဲျဖစ္ေနေပမယ့္ အသက္အရြယ္ႀကီးရင့္ေနတဲ့ အဘြားအို တစ္ဦးကေတာ့ျဖင့္ သူမ်ားလို မေျပးႏိုင္ရွာပါ။
သူ႔ေစ်းဗန္းကို မ မႏိုင္ခင္မွာဘဲ ဂဠဳန္အဖြဲ႔ဝင္ေတြ အဘြားအိုေရွ႕ကို ေရာက္လာခဲ့သည္။ ဂဠဳန္အဖြဲ႔ဝင္ေတြက အဖြားအို ေရာင္းခ်ေနေသာ သစ္သီးမ်ားကို ဖိနပ္ႏွင့္နင္းေျခလိုက္ၿပီး အဖြားႀကီးကိုပါ ကားေပၚသို႔ ဆြဲတင္လိုက္သည္ကို ကၽြန္မ ျမင္ေတြ႔လိုက္ပါသည္။ ႐ုတ္တရက္ ကၽြန္မ ဂဠဳန္ေတြကို ေဒါသထြက္သည္၊ ေနာက္ၿပီး ဒီအဖြားႀကီးရဲ႕ သားသမီးေတြကိုလည္း ေဒါသထြက္မိသည္။
ဒီေလာက္ အသက္ႀကီးေနၿပီျဖစ္တဲ့ ကိုယ့္ရဲ႕မိခင္ကို ဘာေၾကာင့္မ်ား မေစာင့္ေရွာက္ရတာလဲဆိုတဲ့ အေတြးေၾကာင့္ ေဒါသထြက္မိျခင္းျဖစ္သည္။ အဖြားႀကီးမွာ သားသမီး ရွိ၊ မရွိ ကၽြန္မေသခ်ာ မသိပါ။ ကၽြန္မရဲ႕ မိနစ္ပိုင္းအတြင္းမွာ ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ အေတြးေတြ၊ ခံစားခ်က္ေတြပဲ ျဖစ္ပါသည္။ ကၽြန္မရဲ႕ေဖေဖကေတာ့ အိုဇာတာ မေကာင္းတဲ့ အဖြားႀကီးပဲလို႔ မွတ္ခ်က္ျပဳခဲ့သည္။
မဲေဆာက္မွာေနခဲ့တုန္းက ဦးလွဘူး လို႔ေခၚေသာ အသက္ ၈၁ ႏွစ္အရြယ္ အဘိုးတစ္ဦးႏွင့္ဆံုခဲ့ဖူးသည္။ အဘိုးက စက္ဘီးျပင္သည္။ အ႐ိုးေတြၿပိဳင္းၿပိဳင္းထေနတဲ့ လက္ကေလးနဲ႔ ပလာယာေတြကို လွည့္ေနတာေတြ႔ေတာ့ ကၽြန္မ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရသည္။ အဖိုးနဲ႔ ကၽြန္မ အလာပ သလာပ ေျပာမိေတာ့ အဖိုးက “ေသရင္ေတာင္ ျမန္မာျပည္မွာပဲ ျပန္ေသခ်င္ပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ျမန္မာျပည္မွာ အဖိုးအတြက္ ေနစရာမရွိဘူး၊ အလုပ္လုပ္ဖို႔လည္း မလြယ္ဘူးထင္တယ္၊ ဒီမွာက စက္ဘီး တစ္ခါျပင္ရင္ ၅ ဘတ္၊ ၁၀ ဘတ္နဲ႔ စားဖို႔ေတာ့ျဖစ္ေနေသးတယ္၊ ဒါေၾကာင့္ မျပန္ျဖစ္ေသးတာေပါ့” လို႔ ကၽြန္မကို ေျပာျပခဲ့ဖူးသည္။
အဖိုးကို ထိုင္း-ကရင္ ကျပားတစ္ဦးကေနဖို႔အတြက္ ၁၀ ေပပတ္လည္ ေျမကြက္ေလး ေပးထားသည္။ အဖိုးက အိမ္ေထာင္မျပဳတဲ့ လူပ်ဳိႀကီးဆိုေတာ့ အဖိုးမွာ သားေထာက္သမီးခံ မရွိပါ။ အဖိုးကို ေစာင့္ေရွာက္မည့္လူ မရွိပါ။ ဒါေပမယ့္ အိမ္နားနီးျခင္း ျမန္မာေတြကေတာ့ အဖိုး ေနမေကာင္းလွ်င္ အခ်င္းခ်င္း ေစာင့္ေရွာက္ၾကသည္။
ကၽြန္မတို႔ ျမန္မာျပည္ကို ျပန္ေရာက္ၿပီးေနာက္ ကၽြန္မေနထိုင္တဲ့ လမ္းထိပ္မွာ အသက္ ၇၂ ႏွစ္ရွိၿပီျဖစ္တဲ့ အဖြားႀကီးတစ္ဦး ေစ်းေရာင္းေနသည္။ ရာသီေပၚ သီးႏွံေလး ေတြေရာင္းခ်စားေသာက္ရသည္။ အဘြားမွာ သား ၂ ေယာက္ရွိေပမယ့္ ၂ ေယာက္စလံုး အရက္သမားေတြခ်ည္းပဲဆိုေတာ့ အဘြားကေတာင္မွ သူတို႔ကို ေကၽြးေမြးေနရေသးသည္။ တစ္ခါတစ္ရံ ကၽြန္မေစ်းသြားဝယ္တိုင္း အဖြားက သူ႔ရဲ႕အေျခအေနကို ၿငီးတြားေနတတ္သည္။
သားသမီးေတြကို အားကိုးလို႔မရတဲ့ အေၾကာင္းနဲ႔ သူ႔ရဲ႕ဝဋ္ေႂကြးေက်ေအာင္ သူ အျမဲဆုေတာင္းတဲ့အေၾကာင္း ကၽြန္မကို ရင္ဖြင့္တတ္သည္။ တစ္လအတြက္ ဝင္ေငြ ၇ ေသာင္းပတ္ဝန္းက်င္ပဲရတယ္လို႔ အဖြားက ေျပာျပခဲ့ပါသည္။ အဲဒီ့ေငြေလးနဲ႔ ေလာက္ငွေအာင္ ဖန္တီးေနရလို႔ ရံဖန္ရံခါ သူစားခ်င္ေနတဲ့ မုန္႔ပဲသေရစာေတာင္မွ မစားႏိုင္တဲ့အေၾကာင္းကိုလည္း ေျပာျပတတ္သည္။
သူ႔ကိုယ္သူ သားဆိုးအေမလို႔ သတ္မွတ္ေျပာဆိုတတ္ပါေသးသည္။ ကၽြန္မက ဘိုးဘြားရိပ္သာလိုေနရာမ်ဳိးမွာ ေနထိုင္သင့္သည္ဟု အၾကံေပးလိုက္တိုင္း ခါးခါးသီးသီးပဲျငင္းဆိုပါသည္။ အဘြားက သူတို႔လိုသာမန္လူေတြ ဘိုးဘြားရိပ္သာမွာ ေနခြင့္မရွိဟု ထင္ေနပါသည္။ ေသမွပဲ ဝဋ္ကၽြတ္မယ္ဟုလည္း ယူဆထားပံုရသည္။
ကၽြန္မရဲ႕ေဖ့ဘုတ္က မိတ္ေဆြတစ္ဦးျဖစ္တဲ့ ေဒါက္တာ သူရိန္လႈိင္ဝင္းရဲ႕ Facebook မွာေရးထားတဲ့စာကို ဖတ္မိသူတိုင္း စိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားေစခဲ့သည့္ ဇာတ္လမ္းကေတာ့ ဆရာ့ရဲ႕ေဆးခန္းကို အသက္ ၈၀ ေက်ာ္ေလာက္ရွိတဲ့ ဆင္းဆင္းရဲရဲ အဖြားအိုႀကီးတစ္ဦး ေရာက္လာခဲ့သည္။
အဖြားက ေတာ္ေတာ္ အသက္႐ႈရခက္ခဲေနသည္။ အက္စမာ လို႔ ေခၚၾကသည့္ ပန္းနာရင္က်ပ္ ျဖစ္ေနသည္။ ဆရာက သူ လုပ္ေပးသင့္သည့္ ကုသမႈေတြအားလံုးကို လုပ္ေပးလိုက္တာေၾကာင့္ အဖြားႀကီး အသက္႐ႈရသက္သာသြားခဲ့သည္။ သက္သာသြားေတာ့မွ အဖြားက သူ႔ရဲ႕လုံျခည္ထဲ ထည့္လံုးထားတဲ့ ေငြ ၁၀၀၀ က်ပ္ကို ထုတ္ေပးပါသည္။ ဆရာက မယူေတာ့ဘဲ ဘာလို႔အခုမွ ေဆးခန္းလာတာလဲလို႔ေမးေတာ့မွ အဖြားက ေတာင္းရမ္း စားေသာက္ေနရတဲ့သူမွန္းသိရသည္လို႔ ေရးထားသည္။
ဆရာ့ရဲ႕လူနာက ကေလး ၈ ေယာက္ေမြးထားခဲ့ေပမယ့္ အခုအခ်ိန္မွာေတာ့ တစ္ေယာက္မွ အသက္မရွင္ေတာ့လို႔ သူ႔မွာ အားကိုးစရာမရွိဘူးလို႔ ေျပာျပထားသည္။
ဆရာ ေရးထားတဲ့အေၾကာင္းနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ကၽြန္မ ဆရာ့ထံ ဖုန္းဆက္ေမးၾကည့္ခဲ့ပါသည္။ ဆရာက “ခိုကိုးရာမဲ့ေနတဲ့ အဘိုး၊ အဘြားေတြကို ဘိုးဘြားရိပ္သာလိုေနရာမ်ဳိးေတြမွာ ေစာင့္ေရွာက္ထားေစခ်င္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ႏိုင္ငံမွာ အစိုးရက ေထာက္ပံေပးတဲ့ ဘိုးဘြားရိပ္သာဆိုတာ သိပ္မရွိပါဘူး။ အမ်ားအားျဖင့္ကေတာ့ လူမႈကူညီေရးအဖြဲ႔အစည္းေတြက ထူေထာင္ထားၾကတာေလ။ သူတို႔ရဲ႕ေဂဟာေတြမွာ ေကာင္းေကာင္း မြန္မြန္ေကၽြးပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ သူတို႔ရဲ႕ စည္းမ်ဥ္း စည္းကမ္းေတြကိုေတာ့ လိုက္နာၾကရပါတယ္၊ သူတို႔ရဲ႕ေဂဟာေတြမွာ လုပ္ခ်င္ခ်င္၊ မလုပ္ခ်င္ခ်င္ တစ္ေန႔လံုး တရားထိုင္ခိုင္းတာမ်ဳိးေတြ ရွိတယ္။ လူတိုင္းကေတာ့ ဘယ္တရား ထိုင္ခ်င္ပါ့မလဲ။ ဘိုးဘြားရိပ္သာဆိုတာ သက္ေတာင့္သက္သာ ေနထိုင္ႏိုင္တဲ့ေနရာ ျဖစ္ရပါမယ္။ ဒါမွလည္း အဘိုး၊ အဘြားေတြ ေပ်ာ္ၾကမွာပါ။ တစ္ခ်ဳိ႕ ေဂဟာေတြက သက္ႀကီးေထာင္ေတြနဲ႔ေတာင္ တူေနေသးပါတယ္။ အျခားႏိုင္ငံေတြမွာက ဘိုးဘြားရိပ္သာဆိုတာ အပန္းေျဖ အနားယူရာ ေနရာေတြနဲ႔ ပိုတူပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ဆီမွာ အဖိုး၊ အဖြားေတြက မေနခ်င္ၾကပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ့ လူနာေတြထဲက ၂ ေယာက္ေလာက္ ရွိတယ္၊ မေနခ်င္လို႔ ျပန္လာတာ။
ကၽြန္ေတာ္ျဖစ္ေစခ်င္တာက အစိုးရအေနနဲ႔ အဖိုး၊ အဖြားေတြ စိတ္ခ်မ္းခ်မ္းသာသာနဲ႔ ေနထိုင္ႏိုင္တဲ့ ဘိုးဘြားရိပ္သာေတြ လုပ္ေပးေစခ်င္ပါတယ္။ အရမ္းတင္းက်ပ္တဲ့ စည္းကမ္းေတြနဲ႔မဟုတ္ဘဲ သက္ေတာင့္သက္သာ အနားယူႏိုင္တဲ့ ေနရာမ်ဳိးေပါ့” ဟု ဆရာ သူရိန္လႈိင္ဝင္းက ေျပာျပခဲ့သည္။
ဆရာ ဆက္ေျပာျပတာက “အခုေတာ့ အစိုးရဆီမွာ သက္ႀကီးရြယ္အိုေတြကို အခမဲ့ ေဆးကုေပးမည့္ အစီအစဥ္ေတာ့ ရွိေနၿပီ၊ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ေဆး႐ံုမွာ အလုပ္လုပ္ေနတုန္းက ေဆး႐ံုကို အရမ္းအသက္ႀကီးတဲ့လူ လာတာသိပ္မေတြ႔ရဘူး။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ သူတို႔အေနနဲ႔ ေဆး႐ံုကို သြားကိုမသြားႏိုင္ၾကေတာ့လို႔ပါ။ အေကာင္းဆံုးကေတာ့ ဘိုးဘြားရိပ္သာေတြ တည္ေဆာက္ၿပီး သူတို႔ေတြကို ဘိုးဘြားရိပ္သာေတြမွာပဲ ထားသင့္ပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး ျပည္သူလူထုကိုလည္း အသက္အရြယ္ အိုမင္းေနၿပီျဖစ္တဲ့ အဘိုး၊ အဘြားေတြ အလုပ္လုပ္ကိုင္ေနၾကတာကိုေတြ႔တိုင္း ဘိုးဘြားရိပ္သာကို ပို႔သင့္တယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္းကိုလည္း သိထားေအာင္ လုပ္သင့္တယ္” လို႔ သူ႔အေတြ႔အၾကံဳကို ေျပာျပခဲ့ပါသည္။
ကၽြန္မက ဆည္းဆာရိပ္ ဘိုးဘြားရိပ္သာကို ဦးစီးတည္ေထာင္ခဲ့တဲ့ စာေရးဆရာမ ေဒၚသန္းျမင့္ေအာင္ကိုလည္း အသက္အရြယ္ႀကီးရင့္တဲ့သူေတြ အလုပ္လုပ္ကိုင္ေနရတာနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး သူ႔ရဲ႕အျမင္ကို ေမးခဲ့ပါတယ္။
ဆရာမေဒၚသန္းျမင့္ေအာင္က “လမ္းေဘးမွာ အလုပ္လုပ္ေနတဲ့ အဖိုးႀကီး၊ အဖြားႀကီးေတြနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ေျပာရရင္ တစ္အခ်က္က သူတို႔ဝန္ထမ္းဘဝက လာတာလားေပါ့၊ ဝန္ထမ္းဘဝကလာတာဆိုရင္ေတာ့ သူတို႔အတြက္ သက္ႀကီးရြယ္အိုေတြရဲ႕ ခံစားခြင့္ေပါ့၊ မျဖစ္စေလာက္မဟုတ္ဘဲနဲ႔ လံုလံုေလာက္ေလာက္ ခံစားခြင့္ရသင့္တာေပါ့၊ ဒါမွမဟုတ္ ဝန္ထမ္းမဟုတ္ဘူးေပါ့၊ သာမန္ လက္လုပ္လက္စားေတြဆိုလည္းပဲ ကိုယ့္ႏိုင္ငံရဲ႕ သက္ႀကီးရြယ္အိုေတြကို ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္မႈ ထိုက္သင့္သေလာက္ေတာ့ ရသင့္ပါတယ္၊ သက္ႀကီးရြယ္အိုတစ္ေယာက္ဆိုတာ မပင္မပန္း ေနထိုင္စားေသာက္ႏိုင္ခြင့္ ရသင့္တယ္၊ အခမဲ့ေဆး၀ါးကုသခြင့္လည္း ရသင့္တယ္ေပါ့။ အဟာရေပါ့၊ သက္ႀကီးရြယ္အိုေတြအတြက္ အာဟာရက အေရးႀကီးတယ္။ အာဟာရျပည့္ျပည့္ဝဝ စားသံုးခြင့္ရွိသင့္တယ္” လို႔ ေျပာျပသြားခဲ့ပါသည္။
ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္မတို႔ႏိုင္ငံမွာ ျပည္သူလူထုက ဆင္းရဲၾကသည္။ ဆင္းရဲမႈေၾကာင့္ အသက္အရြယ္ ႀကီးရင့္သူေတြလည္း အသက္နဲ႔မလိုက္တဲ့ အလုပ္အကိုင္ေတြကို မေသမခ်င္း လုပ္ကိုင္ေနၾကရတာကိုက အိုဇာတာ မေကာင္းၾကျခင္းမည္ပါလိမ့္မည္။ သက္ႀကီးရြယ္အိုေတြ အိုဇာတာ ေကာင္းလာဖို႔ လူငယ္လူရြယ္ေတြ အေနနဲ႔ ႀကိဳးပမ္းေဆာင္ရြက္ဖို႔လို အပ္ပါသည္။ အစိုးရအေနႏွင့္လည္း သက္ႀကီးရြယ္အိုေတြအတြက္ အေထာက္အပ့ံျပဳေပးႏိုင္လွ်င္ လူအိုမ်ားလည္း ေက်းဇူးတင္ၾကပါလိမ့္မည္။
ခင္ၿငိမ္းသစ္
No comments:
Post a Comment