သူတို႔အားလံုးဟာ ျမန္မာျပည္အဆက္ေတြပါ။ ေဆြမ်ဳိးသားခ်င္းတခ်ဳိ႕ ဗမာျပည္မွာရိွေနေသးတယ္လို႔ သိရတယ္။ တက္ေနဝန္း လူငယ္ေတြကေတာ့ ဗမာစကားနည္းနည္းပါးပါးေတာ့ ေျပာတတ္တယ္။ ကုန္သည္ႀကီးမ်ားအသင္းက လူေတြကေတာ့ မြတ္ေနတာပဲ၊ စကားေရာ၊ စီးပြားေရးေရာ။
သူတို႔တေတြ က်ေနာ္တို႔ကို လိုလိုလားလား၊ ခ်စ္ခ်စ္ခင္နဲ႔ကို ႀကိဳဆိုၾကတယ္။ က်ေနာ္တို႔မလာခင္ ၂ ရက္ေလာက္မ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ရာဂ်စ္ဂႏီၶက ျမန္မာႏိုင္ငံသားေတြကို အိႏိၵယက ဒုကၡသည္အျဖစ္ လက္ခံမယ္လို႔ ေၾကျငာထားတာမို႔ က်ေနာ္တို႔အဖဲြ႔ ကံေကာင္းခဲ့ေပမယ့္ က်ေနာ္တို႔ထက္ အရင္ေရာက္ခဲ့တဲ့ ကေလးၿမိဳ႕က ကိုေအာင္ဆန္းလင္း (ယခု ၾသစေတးလ်ား) တို႔အုပ္စုနဲ႔ တမူးက ကိုေက်ာ္ေက်ာ္ထြဋ္ (ယခု အေမရိကား)၊ စာေရးဆရာ ေကာလ္ထန္ေမာရိယာယ္လ္နဲ႔ ေက်ာင္းသားလူငယ္တခ်ဳိ႕မွာ အာဏာသိမ္းၿပီး ရက္ပိုင္းအတြင္း ထြက္လာၾကတာဆိုေတာ့၊ မိုးေရး ရဲေတြမဖမ္းေအာင္ ဟိုေျပး ဒီေရွာင္ေနရတယ္။ ရွားရွားပါးပါး အမ်ဳိးသမီးတေယာက္လည္း ပါတယ္။ ကေလးၿမိဳ႕နယ္ တာဟန္းကလု႐ိႈင္း ခ်င္းအမ်ဳိးသမီး မူလတန္းျပဆရာမ မစန္းပြီးဆိုသူပါ။ ေစာေစာက တက္ေနဝန္းအဖဲြ႔ေခါင္းေဆာင္ မဏိပါးတို႔အဖဲြ႔ေတြက ခိုးေၾကာင္ခိုးဝွက္ ေစာင့္ေရွာက္ထားရတာ။
က်ေနာ္တို႔အားလံုးကို တက္ေနဝန္းအသင္းအေဆာင္မွာ ေနရာခ်ထားေပးတယ္။ သူတို႔႐ံုးက မိုးေရး ေဘာ္လုံးကြင္းေဘးနားမွာ။ နယ္စပ္ျခံစည္း႐ိုးနဲ႔ ကပ္ေနတာပဲ (အခုထိ ရိွေနေသးတယ္)။ ေရာက္ေရာက္ခ်င္းညမွာပဲ တည္းခိုရာ အေဆာက္အဦသြပ္ေခါင္ေပၚ ဘယ္ကမွန္းမသိတဲ့ ခဲေတြက်လာလို႔ … မိုးေရးရဲစခန္းက လက္နက္ကိုင္ ရဲ ၂ ေယာက္ လာၿပီး ကင္းေစာင့္ေပးရတယ္။ က်ေနာ္တို႔ေရာက္ေတာ့ အေစာပိုင္းေရာက္ေနသူေတြလည္း ယမ္းသာၾကတာေပါ့ေလ။
မိုးေရးၿမိဳ႕ ကုန္သည္ႀကီးမ်ားအသင္း အတြင္းေရးမွဴး N.Kumar က မႏၱေလးတကၠသိုလ္မွာ ဘဲြ႔ရခဲ႔တာ။ က်ေနာ္တို႔အားလံုး ေနထိုင္စားေသာက္ေရးနဲ႔ အိႏိၵယအာဏာပိုင္ေတြနဲ႔ ထိေတြ႔ဆက္ဆံၿပီး ဘာသာျပန္တာကအစ ကူညီေပးပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔မလာခင္ တရက္မွာပဲ ... အိႏိၵယ စစ္ေထာက္လွမ္းေရးရဲ႕ မွတ္တမ္းနဲ႔ သုေသသနအဖဲြ႔၊ RAW (Research & Analysis Win) က အရာရိွေတြ ရဟတ္ယာဥ္နဲ႔ေရာက္လာၿပီး ကိုေက်ာ္ေက်ာ္ထြဋ္နဲ႔ စာေရးဆရာ ေကာလ္ထန္ေမာရိယာယ္လ္တို႔ကို လာေတြ႔တဲ့အေၾကာင္း၊ ဘာေတြ လိုအပ္လဲေမးေတာ့ စားဝတ္ေနေရးနဲ႔ ခိုလႈံစရာအျပင္ ဒီမိုကေရစီေတာ္လွန္ေရးအတြက္ လက္နက္ကိုင္သင္တန္းနဲ႔ လက္နက္ပါ ေထာက္ပံ့ဖို႔ ေတာင္းဆိုခဲ့တယ္လို႔ သိရတယ္။
“သူတို႔ ေပးႏိုင္ မေပးႏိုင္လည္း မသိဘူး၊ ႏိုင္ငံတကာ ဆက္ဆံေရးတို႔ ၊ ႏိုင္ငံေရးတို႔လည္း သိတာမဟုတ္ဘူး၊ အဲဒီတုန္းက ကိုယ္လိုခ်င္တာ၊ လိုအင္တာ ေတာင္းလိုက္တာပဲ” လို႔ ကိုေက်ာ္ေက်ာ္ထြဋ္က ေနာက္ပိုင္းမွာ ျပန္ရွင္းျပတယ္။
က်ေနာ္တို႔ တက္ေနဝန္းရိပ္သာမွာေနထိုင္စဥ္ မဏိပူက နာမည္ႀကီး North East Sun မဂၢဇင္းကသတင္းနဲ႔ သတင္းဓာတ္ပံုေတြ ႐ိုက္သြားတယ္။ (အဲဒီသတင္းဓာတ္ပံုေတြ နဝတ စစ္အစိုးရ သတင္းစာမွာ ေနာက္ပိုင္းေဖာ္ျပခဲ့ရာက က်ေနာ္ပံုကိုျမင္ၿပီး မိသားစုက အိႏိၵယနယ္စပ္ေရာက္ေနၿပီလို႔ သိသြားတာပါ)၊ မွတ္မိေနတာေလးတခုက ၈၈ အာဏာသိမ္းေတာ့ ေသနတ္ထိမွန္ၿပီး တကိုယ္လံုး ေသြးေတြေပက်ံေနတဲ့ ေက်ာင္းသူေလးတဦးကို ေဆးေက်ာင္းသား ၂ ေယာက္ က်ည္လြတ္ရာ သယ္ေျပးေနတဲ့ (မဝင္းေမာ္ဦး ပံု) မ်က္ႏွာဖံုးနဲ႔ News Week မဂၢဇင္းကို မိုးေရးေရာက္ေတာ့ စျမင္ဖူးသလို အေရးေတာ္ပံုကာလထြက္လာတဲ့ အဆိုေတာ္မာမာေအးနဲ႔ ကိုမင္းေနာင္တို႔ဆိုထားတဲ့ ခြပ္ေဒါင္းနဲ႔အတူတိုက္ သီခ်င္းေလးလည္း အဲဒီမွာစၾကားဖူးတာပါ။ အဲဒီဓာတ္ပံုနဲ႔ အဲဒီသီခ်င္းဟာ က်ေနာ္တို႔တေတြရဲ႕ ဒါသကိုသာ ျပင္းထန္ေစ႐ံုမက၊ စိတ္ဓာတ္ေတြကိုလည္း ပိုၿပီးခိုင္မာေစ၊ အားေကာင္းေစခဲ့ပါတယ္။
တကယ္ေတာ့ ျမန္မာႏိုင္ငံသားေတြကို အိႏိၵယက ဒုကၡသည္အျဖစ္ လက္ခံတယ္လို႔သာေျပာတာ ဘာတခုမွ ေသခ်ာစီစဥ္ထားတာ မရိွေသးပါဘူး။ နယ္စပ္ျဖတ္ေက်ာ္လာသူေတြကလည္း တျခားႏိုင္ငံက ဒုကၡသည္ဆိုသူေတြနဲ႔ ပံုစံမတူသလို ထိုင္းနယ္စပ္က စစ္ေျပးဒုကၡသည္ေတြ၊ ရြာပုန္း ရြာေရွာင္ ဒုကၡသည္ေတြလို ကေလးေတြ၊ မိသားစုေတြ မပါဘူး။ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားေတြ၊ လူငယ္ေတြ စတဲ့ အရြယ္ေကာင္းေလးေတြဆိုေတာ့ ထူးထူးျခားျခားျဖစ္ေနတယ္။ အမွန္ေတာ့ ဒီလူေတြအားလံုးဟာ အႏၱရာယ္က လြတ္ေအာင္ေျပးလာသူေတြထက္ ရရင္ရ မရရင္ခ်ဆိုတဲ့ ေႂကြးေၾကာ္သံနဲ႔ ကိုယ္ဆႏၵနဲ႔ကိုယ္ သူပုန္ထဖို႔ ထြက္လာသူေတြျဖစ္တယ္။
ဒီေတာ့ ... အားလံုးဟာ တက္ႂကြေနတယ္။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြနဲ႔ သိပ္ျပင္းထန္ေနၾကတယ္။ အိႏိၵယက လူသားခ်င္းစာနာၿပီး ခိုလႈံခြင့္ေပးတာကို က်ေနာ္တို႔ စိတ္ထဲထင္လိုက္တာက … လြတ္ေျမာက္နယ္ေျမတခုမွာ စစ္သင္တန္းေပးမယ္၊ လက္နက္ေတြေပးမယ္ဆိုတာပဲ။
တကယ့္လက္ေတြ႔မွာေတာ့ အဲဒီတုန္းက ျမန္မာဒုကၡသည္ေတြကိုေတာင္ ဘယ္လိုေနရာထိုင္ခင္းေပးၿပီး ေစာင္႔ေရွာက္မလဲဆိုတာေတာင္ အိႏိၵယက အဆင္သင့္မျဖစ္ခဲ႔ပါဖူး။ က်ေနာ္တို႔ကလည္း အေမွာင္ထဲကေန ႐ုတ္တရက္ လင္းေနတဲ့ ကမၻာႀကီးအျပင္ ေရာက္လာတာပါ။ ျမင္သမွ်အရာရာ ထူးထူးဆန္းဆန္းေတြ။ ဗဟုသုတလည္းမရိွ၊ ကိုယ့္ကိုကိုယ္လည္း အေရးေတာ္ပံုအရိွန္ေတြတက္ၿပီး ေျမာက္ႂကြေျမာက္ႂကြေပါ့။
ေျပာရအံုးမယ္။ မိုးေရးၿမိဳ႕ထဲဝင္လာေတာ့ ၿမိဳ႕ေလးကေသးေလးပါ။ နယ္စပ္ကုန္သြယ္ေရး ၿမိဳ႕ေလးဆိုေတာ့ ဆိုင္ခန္းေတြ၊ ဂိုေဒါင္ေတြ မ်ားတယ္။ သြပ္မိုး၊ ပ်ဥ္ကာ၊ ထရံကာနဲ႔ ထည္ထည္ဝါဝါလည္း မရိွပါဘူး။ ထိုင္းနယ္စပ္ၿမိဳ႕ေတြနဲ႔ အရမ္းကြာတယ္လို႔ ေျပာရမယ္။ မိုးေရးၿမိဳ႕ခံေတြဆိုတာ အိႏိၵယေတာင္ပိုင္း မဒရပ္စ္၊ တမီးလ္နာဒူးျပည္နယ္သား အမ်ားစုျဖစ္တယ္။ ျမန္မာျပည္မွာေတာ့ ခ်စ္တီးထမင္းဆိုင္၊ ဒံေပါက္၊ တိုရွည္ (ဒိုဆာ) စတဲ့ အိႏိၵယ စားေသာက္ေကာင္းေတြကို ျမန္မာ့လွ်ာနဲ႔ လိုက္ဖက္ညီေရာင္းခ်နိုင္စြမ္းရိွသူေတြေပါ့။
မိုးေရးၿမိဳ႕မွာ စီးပြားရွာၿပီး သူတို႔လူမ်ဳိးႏြယ္ေတြရိွတဲ့ အိႏိၵယေတာင္ပိုင္းၿမိဳ႕ေတြမွာ အိုးအိမ္အတည္တက်နဲ႔ ေနထိုင္ၾကတယ္။ တမီးလ္လူမ်ဳိးေတြသာမက တမူး၊ ကေဘာ္ ခ်ဳိင့္ဝွမ္းမွာ အေျခခ်ေနထိုင္တဲ့ ကူကီး (သူတို႔ကို ခ်င္းလို႔ေခၚရင္ သိပ္မႀကိဳက္ဘူး) နာဂ၊ လု႐ိႈင္း၊ ကသဲ အစရိွတဲ့ လူမ်ဳိးေပါင္းစံုေနၾကတာ။ က်ေနာ္တို႔ေရာက္ခါစက နာဂနဲ႔ ကူကီးေတြ နယ္လုတိုက္ခိုက္မႈေတြျဖစ္ၾကတယ္။ လူေတာ္ေတာ္ေသတယ္။ မိုးေရးမွာ နာဂက လူနည္းစုဆိုေတာ့ အကုန္ေျပးရတယ္။ ေနာက္ပိုင္း ႏွစ္အေတာ္ၾကာအထိ နာဂနဲ႔ ကူကီး ပဋိပကၡျဖစ္ေနတုန္းပဲ။ အလားတူ ကသဲနဲ႔ ကူကီးလည္း မၾကာခဏ တိုက္ပဲြျဖစ္တယ္။
နယ္ျခားကုန္သြယ္ေရးစခန္းဆိုေတာ့ စီးပြားေရးနဲ႔ နယ္ျခားလြတ္ေျမာက္နယ္ေျမအတြက္ စားက်က္လုတဲ့တိုက္ပဲြေတြက ဒီေန႔အထိ မဆံုးေသးဖူး။ မၿငိမ္းခ်မ္းဘူး။ က်ေနာ္တို႔ မိုးေရးေရာက္ေတာ့ လမ္းေဘးဆိုင္ခန္းေတြ၊ အိမ္နံရံနဲ႔ အုတ္ခံုေတြမက်န္ ေနရာအႏွ႔ံမွာ ကြန္ဂရက္အိုင္ပါတီ (ရာဂ်စ္ဂႏီၵပါတီ) လက္ဝါးတံဆိပ္နဲ႔ ေရြးေကာက္ပဲြ မဲဆြယ္ေၾကာ္ျငာေတြ အမ်ားႀကီး ေတြ႔ရတယ္။ လက္ဝါးသေကၤတဆိုေတာ့ “ဒီၿမိဳ႕မွာ လကၡဏာ၊ ေဗဒင္ေဟာတဲ့လူေတြ မ်ားလွေခ်လား” လို႔ တေယာက္က တကယ္မသိတာလား၊ ရႊတ္ေနာက္ေနာက္ေျပာတာလား မသိ။ လက္ဝါးတံဆိပ္ေရာ၊ လွည္းဘီးေရာ၊ လက္လွည့္ယက္ကၠန္းခံုတံဆိပ္ေရာ ... စံုေနတာပဲ။
အိႏိၵယမွာ ရာသီဥတုေကာင္းတဲ့ ေအာက္တိုဘာလဆို ေရြးေကာက္ပဲြလုပ္ေနက်ဆိုတာေတြ၊ ႏိုင္ငံေရးပါတီေတြ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ မဲဆြယ္တယ္၊ စည္း႐ံုးတယ္ဆိုတာ အဲဒီအခါမွ မ်က္ေစ့နဲ႔တပ္အပ္ျမင္ဖူးတာပါ။ (က်ေနာ္တို႔ျပည္ပေရာက္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား အသက္ ေလးငါးဆယ္ေက်ာ္ေနၿပီ ခုထိ မဲမေပးဖူးၾကဘူး)။
ဒီမိုကေရစီႏိုင္ငံႀကီးကိုေရာက္ၿပီဆိုေတာ့ က်ေနာ္တို႔တေတြ လြတ္လပ္ၿပီ၊ ၿငိမ္းခ်မ္းၿပီ၊ ကိုယ့္ႏိုင္ငံကိစၥ ေအာင္ေအာင္ျမင္ျမင္ လုပ္ႏိုင္မယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့ၾကတယ္။ က်ေနာ္တို႔ေရာက္ၿပီး ရက္ပိုင္းအၾကာမွပဲ ရန္ကုန္မွာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္၊ ဦးတင္ဦးနဲ႔ ဦးေအာင္ႀကီးတို႔ေပါင္းၿပီး NLD ပါတီဖဲြ႔တဲ့သတင္း ၾကားရပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ကေတာ့ စစ္အစိုးရလက္ေအာက္က ေရြးေကာက္ပဲြဟာ တရားမွ်တမွာမဟုတ္ဘူးလို႔ပဲ ယံုၾကည္ေနခဲ့တယ္။
က်ေနာ္တို႔အားလံုး တက္ေနဝန္းကလပ္မွာ သံုး၊ ေလးရက္ေနၿပီးေတာ့ လံုျခံဳေရးအရ မိုးေရး ရဲစခန္းဝင္းထဲ ေျပာင္းေရႊ႕ရပါတယ္။ ရဲစခန္း ဘားတိုက္ခန္းမထဲမွာ က်ေနာ္တို႔အားလံုး ၄၀ ဝန္းက်င္ေလာက္ရိွမယ္ ထင္တယ္။ ရဲစခန္းကပဲဲ ထမင္းေကၽြးတယ္၊ လက္ဖက္ရည္တိုက္တယ္။ က်ေနာ္တို႔ကလည္း စားလိုက္၊ အိပ္လိုက္မေနၾကဘူး။ မနက္ေစာေစာထ၊ အစုေလးေတြခဲြၿပီး ရဲစခန္းဝင္းထဲမွာပဲ ကိုယ္လက္ေလ့က်င့္ခန္းေတြ တန္းစီလုပ္တယ္။ မနက္ဆို ႏိုင္ငံေတာ္သီခ်င္းနဲ႔ ေက်ာင္းသားသမဂၢသီခ်င္းေတြဆိုရင္း လက္နက္မဲ့ စစ္ေရးေလ့က်င့္ခန္းေတြ လုပ္ၾကတယ္။
တေလွထဲစီးလာတဲ့ ရန္ကုန္စက္မႈတကၠသိုလ္က ကိုညီညီလြင္ (ယခု ၾသစေတးလွ်ား) က တကၠသိုလ္အရံတပ္ရင္းမွာ ေလ့က်င့္သင္ၾကားဖူးေတာ့ သူကပဲဦးေဆာင္ၿပီး ကာယေလ့က်င့္ခန္းနဲ႔ အေျခခံ စစ္ေရးျပသင္တန္းကို ေပးတယ္။ ရဲစခန္းဝန္းေလးထဲမွာ ေန႔စဥ္ မနက္တခါ၊ ညေနတခါ တန္းစီဘယ္ညာေလွ်ာက္ၿပီး ဘာလုပ္ေနလဲ ... ေလ့က်င့္ေနတယ္၊ ဘာလုပ္ဖို႔လဲ … တိုက္ပဲြဝင္ဖို႔၊ ဘာစိတ္ဓာတ္လဲ … ခြပ္ေဒါင္းစိတ္ဓာတ္၊ ဘယ္သူ႔အတြက္လဲ ... ျပည္သူ႔အတြက္၊ ဘာလိုခ်င္လဲ ... ဒီမိုကေရစီ” ဆိုၿပီး ပါးစပ္ကလည္း ေအာ္၊ ေျပးလည္းေျပး … နဲ႔ ရဲစခန္းဝင္းနဲ႔ အနီးတဝိုက္ က်ေနာ္တို႔အသံေတြ ဟိန္းေနတယ္။
သိပ္မၾကာဘူး၊ တေယာက္စကား တေယာက္နားနဲ႔ “ေက်ာင္းသားေတြကို စစ္သင္တန္းေပးေနၿပီ ...” ဆိုတဲ့ ေကာလဟလေတြနဲ႔ (က်ေနာ္တို႔ က်န္းမာေရးေလ့က်င့္ခ်ိန္ဆို) တမူးနဲ႔ နမ့္ဖာလံုဘက္က ျမန္မာျပည္သူေတြ ပဲြႀကီးတခုလို ရဲစခန္းပတ္ပတ္ လည္လာေငးၾကည့္ၾကတယ္။ က်ေနာ္တို႔ကလည္း တက္ႂကြၿပီး မ်က္ႏွာထားတည္တည္ေတြနဲ႔ အခုပဲ စစ္ေျမျပင္ထြက္ၿပီး ရန္သူကို အျပတ္ေခ်မႈန္းေတာ့မယ့္ပံုစံေတြနဲ႔ေပါ့။
တခ်ဳိ႕ေတြက က်ေနာ္တို႔ကို စားစရာေတြ၊ သစ္သီးေတြ လာေပးၾကတယ္။ နယ္စပ္က ျပည္သူေတြခမ်ာလည္း က်ေနာ္တို႔ကို ျမန္မာျပည္ရဲ႕ ဒုတိယေျမာက္လြတ္လပ္ေရးကို တိုက္ယူေပးမယ္လူငယ္ေတြလို႔ ယံုၾကည္ထားပံုရတယ္။ က်ေနာ္တို႔ကိုယ္တိုင္လည္း အဲလို ထင္ေနခဲ့တယ္။ အဲဒီတုန္းက က်ေနာ့္ဆရာ ဦးေရႊထူးကို ေမးဖူးတယ္။
“ဆရာ ... က်ေနာ္တို႔ေတာ္လွန္ေရး ဘယ္ေလာက္ၾကာမယ္ထင္လဲ”
“ေမာင္ညိဳရာ ... အလြန္ဆံုး ၂ ႏွစ္ေပါ့။ ျပည္သူတရပ္လံုးက ဒို႔ဘက္ပါေနတာပဲကြာ၊ တခ်ိန္က ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီတို႔၊ ဦးနုရဲ႕ ျပည္ခ်စ္ေတာ္လွန္ေရးတို႔ဆိုတာ အခုလို ျပည္သူေတြ လွည္းေနေလွေအာင္း ျမင္းေစာင္းမက်န္ ပါဝင္တာမဟုတ္ဘူးကြ၊ ဒါဟာ ငါတို႔ရဲ႕ ပဲြသိမ္းတိုက္ပဲြပါ” လို႔ ျပန္ေျဖခဲ့တာ မွတ္မိေနပါေသးတယ္။ အဲဒီတုန္းက က်ေနာ္တို႔အားလံုး အဲဒီလိုပဲ တထစ္ခ် ယံုၾကည္ခဲ့တာပါ။
ရဲစခန္းမွာ က်ေနာ္တို႔ခိုလံႈေနတုန္း တမူးနဲ႔ ကေလးနယ္က လူငယ္ေတြ က်ေနာ္တို႔ဆီ လာပူးေပါင္းၾကတယ္။ ကေလးၿမိဳ႕က ‘မအိ’ ဆိုတဲ့ အမ်ဳိးသမီးတေယာက္လည္း ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ က်ေနာ္တို႔ထဲမွာ အမ်ဳိးသမီး ၂ ေယာက္ ျဖစ္သြားတယ္။ သူတို႔ ၂ ေယာက္ကံၾကမၼာကလည္း အေတာ္ဆန္းက်ယ္လြန္းတယ္။ ဝတၱဳဆန္ဆန္၊ ႐ုပ္ရွင္ဆန္ဆန္ေတြမို႔လို႔ပါ။ အျပင္က တကယ့္အျဖစ္အပ်က္ဆို တခါတခါ ႐ုပ္ရွင္ေတြ၊ ဝတၱဳဇာတ္လမ္းေတြထက္ ပိုၿပီး ႐ႈတ္ေထြး ေထြျပား ဆန္းက်ယ္တယ္ ဆိုတာ က်ေနာ္လည္း ေတာ္လွန္ေရးေလာကထဲေရာက္မွပဲ ယံုရေတာ့တယ္။ ဒီအေၾကာင္းေတြကို ေနာက္ပိုင္းက် ေျပာပါအံုးမယ္။
တေန႔ က်ေနာ္တို႔ဆီ မဏိပူရဲ႕ ျပည္နယ္ဝန္ႀကီးကိုယ္တိုင္ ရဟတ္ယာဥ္နဲ႔ လံုျခံဳေရးလက္နက္ကိုင္တပ္ေတြနဲ႔အတူ ေရာက္လာတယ္။ က်ေနာ္တို႔ကို ႀကိဳဆိုေၾကာင္းနဲ႔ အားေပးစကားေတြ လာေျပာတာပါ။ သူ႔အမွာစကားေတြကလည္း က်ေနာ္တို႔စိတ္ဓာတ္ကို ျမႇင့္တင္ေပးတယ္။
သူေျပာတဲ့အထဲမွာ မဏိပူရနဲ႔ ျမန္မာဟာ ႐ုပ္ရည္တူတဲ့ မြန္ဂိုလြိဳက္မ်ဳိးႏြယ္ ညီအကိုေတြျဖစ္တဲ့အေၾကာင္း၊ အိႏိၵယ အမ်ဳိးသားတပ္မေတာ္ INA ေခါင္းေဆာင္ ဆူဘတ္ခ်န္ဒရာဘို႔စ္ဟာ ျမန္မာလြတ္လပ္ေရးေခါင္းေဆာင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းနဲ႔ ရင္းနွီးသူျဖစ္ၿပီး ျမန္မာျပည္သူေတြ အကူအညီနဲ႔ INA ဟာ ၿဗိတိလွ်နယ္ခ်ဲ႕ကို တိုက္ထုတ္ႏိုင္တာျဖစ္ေၾကာင္း၊ ျမန္မာေတြ ေက်းဇူးရိွတဲ႔အေၾကာင္း၊ ၿဗိတိလွ်က လြတ္လပ္ေပးေတာ့ မဏိပူရကို ျမန္မာနဲ႔ ေပါင္းမလား? အိႏိၵယနဲ႔ ေပါင္းမလားလို႔ ေမးခြန္းထုတ္ဖူးေၾကာင္း၊ ေနာက္ဆံုး မိမိတို႔ဟာ အိႏိၵယနဲ႔အတူေနဖို႔ ဆံုးျဖတ္ခဲ့တဲ့အေၾကာင္း၊ မဏိပူျပည္သူေတြဟာ ျမန္မာေတြကိုခ်စ္ခင္ၿပီး ဒီမိုကေရစီေရးအတြက္ အားေပးေထာက္ခံတဲ့အေၾကာင္း ေဝေဝဆာဆာ ေျပာသြားပါတယ္။
သူ႔စကားထဲမွာ အိႏိၵယလြတ္ေျမာက္ေရးစစ္တပ္ကို ထူေထာင္ခဲ့တဲ့ ဆူဘတ္ခ်န္ဒရာဘို႔စ္တို႔၊ ျမန္မာေတြ ေက်းဇူးတို႔ဆိုတာ က်ေနာ္တို႔သဲေျခႀကိဳက္ေတြေပါ့။ တေန႔ စစ္သင္တန္း အမွန္တကယ္ရမယ္လို႔ပဲ ေမွ်ာ္လင္႔ေနတာ။ သိပ္မၾကာဘူး၊ ရဲစခန္းကေန က်ေနာ္တို႔အားလံုး မဏိပူရျပည္နယ္ (ခ်န္ဒယ္ခ႐ိုင္)အတြင္းဘက္ကို ေရႊ႕ေျပာင္းရေတာ့မယ္ဆိုတဲ့သတင္း ထြက္လာတယ္။ က်ေနာ္တို႔စိတ္ဓာတ္ေတြ တက္ႂကြေနတယ္။ ဒီတခါေတာ့ ငါတို႔ကို စစ္သင္တန္းေတြေပးဖို႔ ေနရာေျပာင္းမယ္ထင္တယ္လို႔ ကိုယ့္ဖာသာကိုယ္တြက္ခ်က္ စိတ္ကူးေတြယဥ္ၿပီး ေပ်ာ္ေနၾကတယ္။
ႏွင္းျမဴေတြက်ေနတဲ့ ညေနခင္းတရက္မွာ စစ္ထရပ္ကား ၂ စီးနဲ႔ မဏိပူရ လက္နက္ကိုင္စစ္သားတခ်ဳိ႕ မိုးေရး ရဲစခန္းကိုေရာက္လာၿပီး က်ေနာ္တို႔ကို ေရႊ႕ေျပာင္းဖို႔ျပင္ဆင္ပါတယ္။ မိုးေရးၿမိဳ႕ခံေတြက စားစရာေတြ၊ လိုအပ္တဲ့ အသံုးအေဆာင္ေလးေတြ လာေပးၾက၊ ကုန္သည္ႀကီးမ်ားအသင္းက ေစာင္ေတြ အထပ္လိုက္ လာလွဴပါတယ္။ ဗမာျပည္ဘက္က ျပည္သူေတြကလည္း လမ္းေဘးဝဲယာကေန ေငးၾကည့္ရင္း လာနႈတ္ဆက္ၾကတယ္။
က်ေနာ္တို႔ကလည္း ေက်ာင္းသားတပ္ဦးသီခ်င္းေတြ၊ သမဂၢသီခ်င္းေတြ မာန္ပါပါဆိုၾကတယ္။ စိတ္ထဲမွာ ေရွ႕တန္းစစ္မ်က္ႏွာထြက္ရေတာ့မလိုလိုေပါ့။ အရမ္းတက္္ႂကြေနတယ္။ ျမင္ျမင္သမွ်အရာေတြ အားလံုးလွပေနတယ္။ အ႐ူးအမူးခ်စ္ရတဲ့ ရည္းစားဦးဆီက ခ်စ္ပါတယ္ဆိုတဲ့ အေျဖစကားေလး ရလိုက္သလိုခံစားမႈမ်ဳိး။ ခႏၶာကိုယ္ႀကီး ေလထဲ ဝဲေနသလိုပဲ … ေျမာက္ႂကြ ေျမာက္ႂကြနဲ႔ ရႊင္လန္းေနတယ္။ လမ္းေဘးဝဲယာက ျပည္သူေတြကို လက္ေတြ ေဝွ႔ရမ္းျပလို႔ကို မဆံုးဘူး။
“ေနာင္႐ိုး ... တိုက္ပဲြ သမိုင္းေၾကာင္း ဒို႔ရိွခဲ့သည္ ... ငါတို႔ဗမာေတြသည္ ... စံနမူနာတင္ ထြန္းလင္းေတာက္ပခဲ့သည္ ... ကမၻာမွာ ေမာ္ကြန္းတင္ခဲ့ၿပီ ...” ဆိုတဲ့ ေက်ာင္းသားတပ္ဦးသီခ်င္းကို လည္ေခ်ာင္းေၾကာ၊ နားထင္ေၾကာေတြ ေထာင္ေနေအာင္ မာန္ေတြ ဌာန္ေတြနဲ႔ ဟစ္ေအာ္သီဆိုၾကတယ္။
တကယ္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔သြားရမယ့္ေနရာဟာ အားလံုးေမွ်ာ္လင့္ထားသလို စစ္ေရးေလ့က်င့္ေပးမယ့္ စခန္းသစ္တခုဆီမဟုတ္ဘဲ က်ေနာ္တို႔ဘဝေတြကို ေဘာင္ခတ္ၿပီး အက်ယ္ခ်ဳပ္ထားမယ့္ က်ဥ္းက်ဥ္းၾကပ္ၾကပ္ ဒုကၡသည္စခန္းတခုဆိုတာ ... ေယာင္လို႔ေတာင္ စိတ္မကူးခဲ့သလို၊ အဲဒီဒုကၡသည္စခန္းႀကီးကပဲ က်ေနာ္တို႔ကို ဘယ္လို ေလာကဓံႀကီးပဲလာလာ လံုးဝ မမႈ စိန္ေခၚသြားမယ္ဆိုတဲ့ လူစြမ္း၊ လူစေတြပါ ေမြးထုတ္ေပးခဲ့တယ္ဆိုတာ ... ႀကိဳမျမင္ခဲ့ပါဘူး။
တကယ္ေတာ့ လူ႔ဘဝဆိုတာ ... ထင္တာေတြ မျဖစ္တတ္သလို မထင္တာေတြလည္း ျဖစ္တတ္တာကိုး။ ။
ကိုညိဳ (ေအာ္စလို)
No comments:
Post a Comment