ဝတၳဳတိုကေလးရဲ႕ ဇာတ္လမ္းေက်ာ႐ိုးကေလးက စာေပသမားစစ္စစ္တေယာက္ အေၾကာင္းျဖစ္ပါတယ္။ ကဗ်ာေတြ … ဝတၳဳေတြ … ေဆာင္းပါးေတြ ေရးသားသူျဖစ္တယ္။ ႏွံ႔စပ္သူျဖစ္တယ္။ ကုိယ္ပုိင္ အဘိဓမၼာနဲ႔ ရပ္တည္ခ်က္ရွိသူျဖစ္တယ္။ သူ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ေတာ္ရဲ႕ စာေပသမုဒၵရာထဲမွာ က်င္လည္ စီးေမ်ာေနခဲ့တယ္။
သူ႔အရည္အေသြးကုိသိတဲ့ မဂၢဇင္းပုိင္ရွင္တေယာက္ထံမွာ တာဝန္ခံ အယ္ဒီတာ အလုပ္ရခဲ့တယ္။ မဂၢဇင္းရဲ႕ စာေပရပ္တည္ခ်က္ကလည္း သူ႔အႀကိဳက္နဲ႔ ဟပ္မိေနတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူ တာဝန္ခံအယ္ဒီတာ အလုပ္ကုိ လက္ခံလိုက္တယ္။ ရန္ကုန္ေရႊၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီးမွာ သူ႔ရပ္တည္ေရးအတြက္လည္း အတိုင္းအတာတခုထိ အဆင္ေျပ၊ သူဝါသနာပါတာကိုလည္း လုပ္ခြင့္ရခဲ့တယ္ေပါ့။
မဂၢဇင္းရဲ႕ တာဝန္ခံအယ္ဒီတာအလုပ္မွာ တာဝန္ေက်႐ံုတင္မက စာဖတ္ျပည္သူအတြက္ စာေပအႏုပညာပါပါ စာမူမ်ားကုိ ေရြးခ်ယ္တည္းျဖတ္ေပးခဲ့တယ္။ စာဖတ္သူ ျပည္သူအတြက္ အၿမိဳက္ကုိေပးႏိုင္ဖို႔ႀကိဳးစားရင္း အဆိပ္အေတာက္ေတြကို ေရွာင္တယ္။ အသစ္ဖန္တီးမႈ အႏုပညာေတြကိုလည္း တင္ဆက္ႏုိင္ဖို႔ ငါးမွ်ားေနတဲ့ တံငါသည္ စိတ္ရွည္ပံုနဲ႔ အႏုပညာအသစ္ေတြကုိ မွ်ားယူရရွိႏုိင္ေအာင္ လုံ႔လစိုက္ထုတ္ခဲ့တယ္။ မဂၢဇင္း တာဝန္ခံမလုပ္ခင္ကတည္းက ပုိင္ရွင္နဲ႔ နားလည္သေဘာတူၿပီးျဖစ္တဲ့ မူ၊ ေဘာင္ထဲကေန သူ႔မဂၢဇင္းကေလးကို စာဖတ္သူေတြအတြက္ တန္ဖိုးအရိွဆံုးျဖစ္ေအာင္ လုပ္တယ္။ ေပၚပင္ကိစၥ၊ ဖက္ရွင္ကိစၥ၊ အႏုပညာေအာက္လမ္းကိစၥေတြကို သူတာဝန္ခံလုပ္ေနတဲ့ မဂၢဇင္းထဲ မထည့္မိေအာင္ တန္ဖိုးရွိတဲ့မိန္းကေလး အိမ္ေထာင္ထိမ္းသလိုမ်ဳိး ေစာင့္ထိန္းလုပ္ကုိင္ခဲ့တယ္ …။
ေခတ္လား … အေျခအေနလား …။ တာဝန္ခံ အယ္ဒီတာကေလးနဲ႔ မဂၢဇင္းပိုင္ရွင္တို႔ၾကားမွာ ပဋိပကၡကေလးေတြ ေပၚေပါက္လာခဲ့တယ္။ မဂၢဇင္းပုိင္ရွင္က တာဝန္ခံအယ္ဒီတာကေလးထံမွာ ေတာင္းဆုိမႈေတြ လုပ္လာတယ္။ ေၾကာ္ညာကိစၥေတြ … ဖက္ရွင္ကိစၥေတြ … နာမည္ေက်ာ္ ေအာက္လမ္း စာမူေတြ မ်ားမ်ားထည့္ေပးဖို႔ ေတာင္းဆိုလာတယ္။ ခံယူခ်က္ေတြ … ယံုၾကည္ခ်က္ေတြကေတာ့ ဟုတ္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေခတ္အေျခအေနကေျပာင္းေနၿပီ။ ပရိသတ္ေတာင္းဆိုတာေတြက ဘာေတြ ညာေတြေပါ့။ ဒါကုိ မဂၢဇင္းက အမွီလိုက္ေပးရမယ္ေပါ့။
ဒီေတာ့ တာဝန္ခံအယ္ဒီတာကေလးက ျငင္းပါတယ္။ သူ မလုပ္ႏုိင္တဲ့ အေၾကာင္း၊ မဂၢဇင္း ရပ္တည္ေရးအတြက္ ႀကိဳးစားလုပ္ကိုင္ေပးေနတဲ့အေၾကာင္း၊ ဖက္ရွင္နဲ႔ အႏုပညာေအာက္လမ္းစာမူကိစၥေတြေတာ့ လံုးဝ လက္မခံႏုိင္တဲ့အေၾကာင္း၊ မဂၢဇင္းရဲ႕ မူနဲ႔ တန္ဖိုးကုိ လံုးဝ ထိခိုက္မခံႏုိင္တဲ့အေၾကာင္း မဂၢဇင္းကေလးရဲ႕ တန္ဖိုးဘက္ကေန ခုခံေဆြးေႏြးပါတယ္။
ဒီမွာတင္ မဂၢဇင္းပိုင္ရွင္ ခ႐ိုနီနဲ႔ စာေပအႏုပညာသမား တာဝန္ခံအယ္ဒီတာရဲ႕ ပဋိပကၡဟာ ႀကီးမားလာခဲ့တယ္။ အက်ဳိးစီးပြားခ်င္း ထိပ္တုိက္ဆန္႔က်င္ဘက္ျဖစ္လာပါတယ္။ ဘယ္လုိမွ ေစ့စပ္ေျဖရွင္း မရတဲ့အခါ မဂၢဇင္းပုိင္ရွင္က ပုိင္ရွင္ဆိုတဲ့ ဓနအား၊ လုပ္ပုိင္ခြင့္အာဏာနဲ႔ ဖိအားေပးလာပါတယ္။ ဒီေတာ့ တာဝန္ခံ အယ္ဒီတာကေလးကလည္း သူ႔အႏုပညာရပ္တည္ခ်က္ကုိ သစၥာမေဖာက္၊ လက္နက္မခ်ဘဲ တာဝန္ခံအယ္ဒီတာအျဖစ္ကေန ႏႈတ္ထြက္လုိက္ပါတယ္။
တာဝန္ခံ အယ္ဒီတာကေလး သူ႔ဇာတိ ေက်းလက္ကုိ ျပန္သြားပါတယ္။ သူ႔အသက္လည္း အိုမင္းလာခဲ့ၿပီ။ သူ႔ ကိုယ္ခႏၶာ စြမ္းရည္ေတြလည္း က်ဆင္းလာခဲ့ၿပီ။ ဒါေပမဲ့ ေက်းလက္မွာ ရပ္တည္ႏုိင္သမွ် အသက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္းအတြက္ ေက်းလက္အလုပ္ေတြကုိ လုပ္ရင္း၊ သူခ်စ္တဲ့ စာေပကို ဖက္တြယ္ တန္ဖိုးထားရင္း ျဖတ္သန္းခဲ့ပါတယ္။ ေက်းလက္အလုပ္ေတြနဲ႔ ရပ္တည္ဖို႔မွာ သူ႔အတြက္ ႐ုပ္ပုိင္းအရြယ္၊ ကၽြမ္းက်င္မႈေတြအရ သူ႔အတြက္ အစစအရာရာ ခက္ခဲေနခဲ့တယ္။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီးဆီ ျပန္သြားရမလား။ ဒါလည္းလံုးဝ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး။ သူ႔စာေပ အႏုပညာကုိ သစၥာမေဖာက္ႏုိင္ဘူး။ လက္ရွိစာေပေလာကရဲ႕ ေရေပၚဆီ အႏွစ္မဲ့ေလထုထဲမွာ သူ႔အႏုပညာ လက္နက္ခ် အညံ့မခံႏုိင္ပါဘူး။
ဒီလိုနဲ႔ အခ်ိန္ေတြကို ခက္ခက္ခဲခဲျဖတ္သန္း၊ ေက်းလက္မွာပဲေနထိုင္ ေက်းလက္မွာပဲ သူ႔ခႏၶာ ကြယ္လြန္နိဂံုးခ်ဳပ္ခဲ့တယ္။ သူမေသဆံုးမီ သူ႔ဆႏၵနဲ႔ပိုင္းျဖတ္ခ်က္က ဒီဝတၳဳတိုရဲ႕ အသက္ပါပဲ။ ဝတၳဳတိုကေလးအတိုင္း အတိအက်မဟုတ္ေပမဲ့ က်ေနာ္ခံစားမွတ္စြဲခဲ့သမွ်ကုိ တင္ျပေပးပါ့မယ္ …။
“သူ႔ ရွင္သန္ေနတဲ့ ခႏၶာကုိယ္ဟာ ေက်းလက္အတြက္ သိပ္အသံုးမတည့္သလုိ ျဖစ္ခဲ့ျဖစ္ေနပါလိမ့္မယ္။ ဒါေပမဲ့ သူေသဆံုးသြားခဲ့တဲ့အခါ သူ႔ရဲ႕ ကၽြင္းက်န္ေနတဲ့ ႐ုပ္ခႏၶာကုိ ေဟာဒီ လယ္ယာစုိက္ကြင္းေတြထဲ ျမဳပ္ႏွံထားလုိက္ပါ။ သူ႔ခႏၶာကေန ေနာက္ဆံုးေပးႏုိင္တဲ့အရာကို ဒီေျမႀကီးကေနတဆင့္ စိုက္ပင္၊ ပ်ဳိးပင္ကေလးေတြ စိမ္းလန္းစုိေျပႏုိင္ပါေစ” သူ ေသေတာ့ သူ႔အေလာင္းခႏၶာကုိ သူ႔ဆႏၵအတိုင္း ျမဳပ္ႏွံေပးခဲ့ပါတယ္။
ဝတၳဳတိုကေလးရဲ႕နာမည္ကုိ ဆရာမ ခင္ျမဇင္က ‘သင္းကြဲငွက္’ လုိ႔ အမည္ေပးခဲ့ပါတယ္။ ေခတ္ဆိုးစနစ္ဆိုး တည္ရွိေနတဲ့ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းထဲက လူသားေတြထဲ ယံုၾကည္ခံယူခ်က္မွာ စြဲျမဲသူ၊ မူ ကုိ အသက္ေပးရပ္တည္သူေတြ ရွိခဲ့တယ္။ ရွိေနပါတယ္။ သူတို႔ေတြဟာ ထင္သာျမင္သာရွိေနတဲ့၊ ရွိေနတတ္တဲ့ လူ႔ေရေပၚဆီ အသိုင္းအဝိုင္းေတြထဲ သင္းကြဲငွက္လုိ ျဖစ္ေနတတ္ပါတယ္။
ဒါေပမဲ့ သူတို႔ ကိုယ္စားျပဳတဲ့ လူထု၊ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းက အခုိင္အမာကုိ ထုနဲ႔ ထည္နဲ႔ တည္ရွိေနပါတယ္။ အဲဒီ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းဟာ ထင္သာ ျမင္သာ ရွိခ်င္မွ ရွိပါမယ္။ လယ္ကြင္းေတြထဲမွာ … စက္႐ံု၊ အလုပ္႐ံုေတြမွာ … ဘဝကုိ ႐ိုး႐ိုးသားသား ႐ုန္းကန္ရွင္သန္ေနတဲ့ လူ႔ပတ္ဝန္းက်င္မွာ ထုနဲ႔ထည္နဲ႔ကုိ တည္ရွိေနၾကတာပါ။ ဒါကို က်ေနာ္ ေတြ႔ရွိခဲ့တယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ ေဒၚခင္ျမဇင္ရဲ႕ ‘သင္းကြဲငွက္’လို လူေတြဟာ လူ႔ဂုဏ္သိကၡာ အျပည့္ရွိတယ္လုိ႔ က်ေနာ္ ယံုၾကည္ခဲ့တယ္။ ယံုၾကည္ေနျမဲျဖစ္တယ္။ ထာဝရ ယံုၾကည္ေနမယ္ ျဖစ္ပါတယ္။
ကမာပုလဲ
၂၉၊ ၁၂၊ ၂၀၁၂
No comments:
Post a Comment