အနက္ႀကီးထဲက ခ်ဥ္ျခင္းပါ၊
ကိုယ့္အေၾကာင္းကိုယ္
အကုန္အစင္
ေျပာခြင့္ရခ်င္တာပါပဲ၊
ဘာျဖစ္မယ္မွန္းမသိ
စားရ
ဘယ္ေရာက္မယ္မွန္းမသိ
ေလွ်ာက္ရ
ဘာတတ္မယ္မွန္းမသိ
သင္ရ
အလံုးစံု ဂမီၻရ
အတုေတြမ်ားၿပီး
အစစ္က နည္းလြန္းေတာ့
အတုက အစစ္ျဖစ္ၿပီး
အစစ္က အတုျဖစ္သြားရဲ႕၊
ၿပီးခဲ့သမွ်ဟာ
ဓာတ္ေငြ႔ကုန္ မီးျခစ္လို
ဘဝႏွင့္ နံရံမ်ား
အႀကိမ္ႀကိမ္ မီးခတ္မႈက
ဘဝသာပြန္းပဲက်
ခုထိ မီးေတာက္မရေသး၊
ျမန္မာျပည္မွာ
ကဗ်ာေရးတာ တခုတည္းနဲ႔ေတာ့
မိုးေလမျမင္
စိတ္ႀကီးမဝင္သင့္ပါဘူး၊
ဆံပင္ရွည္ထားၾက
ၾကံဳရာက်ပန္း
ကူးၾက
ကိုယ္တုိင္ ကဗ်ာဆရာ မျဖစ္လည္း
ဘာအေရးလဲ
ဒီမွာ
ကဗ်ာဆရာေတြ ေပါမွေပါ
အကုန္ဝယ္ၿပီး
ပုလင္းထဲထည့္ထားလုိက္
ခံစားမႈမပါတဲ့ ကဗ်ာေအာ္ပရာ
ပညာတတ္ဇာတ္႐ံုမွာ
တင္ဆက္ေနပါတယ္၊
ပညာတတ္ႀကိမ္လံုးနဲ႔
တအံုးအံုး အ႐ုိက္ခံရၿပီးတဲ့ေနာက္
ပညာတတ္ေအာ္လံ
ကၽြတ္ကၽြတ္ညံေနပါေရာ၊
ကဗ်ာမွ မျမင္ဖူးပါပဲ
ဘယ့္ႏွယ္
ကဗ်ာကို ၿငီးေငြ႔ရသလဲ၊
ကဗ်ာကိစၥ
ၿပီးသြားေတာ့လည္း
ဆရာကိစၥ
ဆက္ၾကတာေပါ့၊
ထိုအရသာမွာ
သင္မပ်င္းခဲ့ပါက
အဲဒါ
သင့္ အႏုပညာပါပဲ၊
စစ္ေအးေခတ္ကို
ဘာလင္တံတုိင္းက အုတ္ေတြနဲ႔
ျမႇဳပ္ႏွံ သၿဂႋဳလ္ခဲ့ၿပီတဲ့၊
ပညာေခတ္ႀကီးပါ
ဂလိုဘယ္ေခတ္ႀကီးပါ
အိုင္တီေခတ္ႀကီးပါ
ပညာေရႊအိုး လူမခိုး တဲ့
ေခြးသူခိုးနဲ႔ေတြ႔ေတာ့
သြားေရာ …
အေတြးအေခၚေတြ မလိုအပ္ေတာ့ရင္
စာအုပ္ေတြ မီးပံု႐ႈိ႕ၾကစို႔ရဲ႕၊
ေမႊေႏွာက္တာခ်င္း အတူတူ
တေယာက္က အမႈိက္ပံု
တေယာက္က အင္တာနက္
သူေ႒းလည္း သေဘၤာအစီး ၁၀၀ ေမွာက္
သူေတာင္းစားလည္း ခြက္ေပ်ာက္ေပါ့၊
ပစၥည္းရွိတာ ဂုဏ္ရွိသတဲ့
ငါတို႔ျဖင့္
တဘဝစာ မ်က္ႏွာငယ္ရ
ဟုိေကာင္ေတြ
ဂုဏ္က်က္သေရ
ဖိတ္ဖိတ္လက္ေနေခ်ေပါ့၊
တတိယလႈိင္းမွာ
ေရနစ္သူနစ္
ေငြနစ္သူနစ္ေလေပါ့၊
အဒမ္စမစ္ရဲ႕
မျမင္ရတဲ့လက္ကို
ျမင္ရၿပီ၊
ဖူကူယာမရဲ႕
သမိုင္းနိဂံုး
ဆံုးၿပီ၊
၁၉၃၀ ကလုိ
ပင္လယ္ဟာ
သူ႔သားေကာင္ေတြကို
ပါးစပ္ျဖဲႀကိဳတယ္၊
ေထြးေပြ႔ဖက္လုိက္ၾကပါ
၁၈၄၈ တေစၧႀကီးဟာ
ဂဠဳန္ေတာင္ပံနဲ႔ ျပန္လာမယ္၊
အခုတက်ီက်ီ ျမည္ေနတာ
နာနာဘာဝေတြအေၾကာင္း
မဟုတ္ပါဘူး၊
နာနာဘာဝေတြထက္
ပိုေၾကာက္စရာေကာင္းတဲ့
လူေတြအေၾကာင္းပါ၊
ပိေတာက္ေရာင္ဟာသမ်ား
အမွတ္တမဲ့ သူရဲေကာင္းမ်ား
instant အာဇာနည္မ်ား
သည္းခံပါမ်ား
တက်ီက်ီျမည္လို႔
မီး႐ွဴးမီးပန္းေတြက
မ်က္စိစူးလွရဲ႕၊
ဝန္းက်င္စိမ္းစိမ္း
ေငြစိမ္းစိမ္း
ယိမ္းကၾက
ပိုက္ဆံစုတ္စုတ္
လူစုတ္စုတ္
ေထြး႐ႈပ္ၾက
ပတ္ဝန္းက်င္ထိန္းသိမ္းေရးထက္
ကိုယ္က်င့္ထိန္းသိမ္းေရးက
ပိုအေရးႀကီးပါတယ္၊
သင္တို႔ ျဖန္႔ထြက္ေတြးမႈမွာ
ငါတို႔ေနရာေလးက်န္ခဲ့တယ္၊
ဟစ္တလာကို ကန္႔ကြက္ဖို႔
ခ်ာခ်ီျဖစ္ဖို႔ မလိုဘူး
သူဖုန္းစားမွ်ေလာက္ကလည္း
ဆဲေရးခြင့္ရွိပါတယ္၊
ကေလးတေယာက္ေဘးက
ကြက္လပ္ဟာ
ဘယ္ေလာက္ၾကာဦးမွာလဲ
အေမတေယာက္ရဲ႕
ရင္ခြင္ဟာ
ဘယ္ေလာက္ ဟာ ဦးမွာလဲ
ေလွခါးထစ္က
ေရနစ္ေနတဲ့ လေရာင္ကို
ေသရည္မပါဘဲ
ျမည္းခဲ့ရတဲ့ ညေတြ …
ေျပာစရာ အသစ္အဆန္းဆိုလို႔
ညက အိပ္မက္ပဲ
က်န္ေတာ့တဲ့ မနက္ေတြ …
အခ်စ္ေရ
ငါေရးခြင့္မရွိခဲ့တဲ့
ဒိုင္ယာရီမ်ားေပၚ
မင္နီေတြ
နစ္ေနေအာင္
သြန္ေလာင္းလိုက္စမ္းပ
မွတ္တမ္းဟာ
ဝိဉာဥ္မွာ ေသရာပါခဲ့ၿပီ၊
ျပႆာဒ္သာေလာင္မယ္ဆို
ဦးဆံုးအမႈိက္စ
ငါ ျဖစ္ခ်င္လွရဲ႕ကြယ္၊
ရွင္ဘုရင္ေတြ
နယ္ခ်ဲ႕အလုိေတာ္ရိေတြ
ဖက္ဆစ္စကားျပန္ေတြ
လက္ၫႇိဳးေထာင္ေခါင္းညိတ္ေတြ
တုိက္ပံုနက္ေတြ
ဆိုင္ကယ္သရဲေတြ
ဘဝမရွိသူေတြ
ဝမရွိသူေတြ
အရွင္ေမြး ေန႔ခ်င္းႀကီးေတြ
အေသေမြး ေန႔ခ်င္း ခ်ေတြ
ယံု၊ မယံုၾကား
စကၠန္႔ဝက္သာ ျခားသူေတြ
မစင္ စစ္၊ မစစ္
ကိုယ္တုိင္ လွ်ာျဖင့္စစ္သူေတြ
ကာလမဲ့ ျပဇာတ္မွာ
အကုန္ပါဝင္ၾကလို႔ေပါ့၊
အခု
သင့္ကို မိုးထားတဲ့ ဓားက
ဟြန္းကလြဲလို႔ အကုန္ျမည္တယ္
စိတ္ကလြဲလို႔ အကုန္ေကာင္းတယ္၊
သူတို႔က
၄၀ မွာ ဘဝစသတဲ့
ငါတို႔က ဘဝဆံုးေနၿပီ
ဆီဦးေထာပတ္ေဝး
ငါးပိရည္ေလးနဲ႔ပဲ
ေသြးနားထင္ေရာက္ခဲ့ရ၊
နဖားႀကိဳးက
ေရႊနဲ႔ပဲ
နန္းခတ္ထား
ခတ္ထား လွည္းတံပိုးမွာ
စိန္ပဲစီထား
စီထား ႏြားဟာ ႏြားပဲ၊
ဒီေတာ့ကာ
ကိုယ့္လည္ပင္းနင္းမယ့္
ဘိနပ္ႀကိဳး
ကိုယ္ကူမထိုးေပးမိဖို႔ပဲ
သတိရွိ၊
အေရးႀကီးတာက
ေနရာအႏွံ႔ ရွိေပမယ့္
ဘယ္သူမွ မျမင္ႏုိင္တဲ့
ေလလို
လိုအပ္တဲ့အခါ
မုန္တုိင္းထန္ပစ္လုိက္ဖို႔နဲ႔
ဘယ္ေနရာမွာပဲ
အရြက္ေႂကြက်က်
ေရတံခြန္အျဖစ္
ေပါက္ေရာက္
စီးဆင္းလုိက္ၾကဖို႔သာပါ။ ။
လက်္ာဝင္း
၇. ၁. ၁၁
(ငါတို႔ေခတ္ ငါတို႔ကဗ်ာ ကဗ်ာရွည္ ၅ ပုဒ္ စုစည္းမႈ … မွ ကူးယူတင္ဆက္သည္)
No comments:
Post a Comment