“သတင္းသမားဆိုတာ ထမင္းစားဖို႔လုပ္ရၿပီဆိုကတည္းက မဟုတ္ေတာ့ဘူးေလ။ အမွန္တရားထက္ ထမင္းအိုးပဲ ၾကည့္ေနရေတာ့မွာေပါ့။ ေခတ္ကိုက ထမင္းခ်က္နဲ႔ ထမင္းရွင္ေတာင္ မကဲြျပားေတာ့တဲ့ကာလကိုး …”
ဒီေန႔မနက္ေစာေစာ ထကြန္ျပဴတာဖြင့္လိုက္တာနဲ႔ စိတ္မေကာင္းစရာ၊ Message သတင္းစကားေတြ၊ သတင္းနဲ႔ ေဆာင္းပါးတခ်ဳိ႕၊ မိတ္ေဆြတခ်ဳိ႕ပို႔လိုက္တာ ဖတ္လိုက္ရတယ္။ အေမရိကန္အေျခစိုက္ သတင္းဌာနတခုက လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဘက္ေဟာင္းေတြ အလုပ္ျဖဳတ္ခံရတဲ့သတင္းပါ။ သူတို႔အထက္၊ ဌာနအႀကီးအကဲနဲ႔ အယ္ဒီတာတေယာက္ရဲ႕ လက္ေအာက္ငယ္သားေတြအေပၚ ဖိႏွိပ္တာ၊ မတရားဘိုက်တာ၊ မ်က္ႏွာလိုက္ဆက္ဆံတာ၊ သတင္းသမားက်င့္ဝတ္နဲ႔ ဝန္ထမ္းက်င့္ဝတ္ ေဖာက္ျပားတာေတြကို အထက္အရာရိွေတြဆီ ဦးေဆာင္လက္မွတ္ထိုးတိုင္မိလို႔တဲ့။
ဟိုး … အေစာကထဲက အဲဒီသတင္းဌာနက အယ္ဒီတာေတြရဲ႕ မတရားမႈေတြနဲ႔ ကိုယ္က်င္႔တရားေရာ၊ သတင္းသမားက်င္႔ဝတ္ေရာ အပုတ္န႔ံထြက္ေနတဲ့ အယ္ဒီတာတေယာက္အေၾကာင္းကို အင္တာနက္သတင္းေတြကေန ၾကားခဲ့ရတယ္။ သက္ဆိုင္ရာအဖဲြ႔ေတြကလည္း စံုစမ္းစစ္ေဆးသတဲ့။ လူေျပာကလည္း မ်ား၊ အျဖစ္အပ်က္မွာပါဝင္တဲ့ ဇာတ္ေကာင္ေတြ၊ မ်က္ျမင္ေတြ၊ ကာအိေႁႏၵေရ ထိပါးခံရသူ၊ ကာယကံရွင္ေတြနဲ႔ပါ စစ္ေဆးစံုစမ္းတာဆိုေတာ့ အေရးယူမႈဟာ ထိထိေရာက္ေရာက္ရိွလိမ့္မယ္လို႔ ထင္ခဲ့တာေပါ့ေလ။
အေမရိကန္ႏိုင္ငံဆိုတာကလည္း ဒီမိုကေရစီေတြ၊ လူ႔အခြင့္အေရးေတြကို ကမၻာေပၚမွာ အက်ယ္ဆံုးေအာ္ၿပီး က်ေနာ္တို႔လို အာဏာရွင္စနစ္နဲ႔ အုပ္ခ်ဳပ္မႈေအာက္က မလြတ္လပ္တဲ့ႏိုင္ငံေတြကို ထိထိေရာက္ေရာက္ ကူညီတဲ့ႏိုင္ငံလည္းျဖစ္၊ အာဏာရွင္ေတြ၊ မတရားမႈေတြကို ဦးေဆာင္တိုက္ေနတဲ့ ႏိုင္ငံလည္းျဖစ္သလို၊ လြတ္လပ္ပြင့္လင္းတဲ့သတင္းေတြကို သတင္းဌာနေတြ ထူေထာင္ၿပီး ဝါဒျဖန္႔ေနတာဆိုေတာ့ ေလးစားသလို အားလည္း ကိုးခဲ့တယ္။
အခုေတာ့ ၾကားေနရတဲ့သတင္းေတြက စိတ္မေကာင္းစရာေတြ။ ကိုယ္ျမင္ေတြ႔လိုတဲ့ စံခ်ိန္၊ စံညႊန္းအတိုင္း မျဖစ္လာတာကို ဝမ္းနည္း႐ံုမိကလဲြလို႔ ဘာမွမတတ္ႏိုင္။ ကိုယ္လည္း အမွန္တရားလို႔ ကိုယ္ျမင္တဲ့အရာကို ဖက္တြယ္မိလို႔ ဖယ္တြန္းခံရတာေတြလည္း ရိွခဲ့တာပဲေလ။ တခ်ဳိ႕အမွန္တရားဆိုတာေတြက အျပားသေဘာ (ႏွစ္ဘက္ျမင္အမွန္္) ေတြလည္းရိွသလို၊ ကိုယ္က ေသြးထြက္ေအာင္ မွန္တာေတြေျပာမိလို႔ ရြာျပင္ထုတ္ခံရတဲ့ဇာတ္လမ္းေတြလည္း ရိွတာပဲေလ။ အခုကိစၥေတြကေတာ့ မွန္တာကို ဆတ္ဆတ္္ထိမခံလို႔ ရြာျပင္ထုတ္ခံရတာလားလို႔ အေတြးပြားမိတယ္။
ျပည္တြင္းကိုအားျဖည့္ဖို႔ (ဘတ္ဂ်က္ လိုအပ္ခ်က္အရ) ျပည္ပဝန္ထမ္းအားကို ေလွ်ာ႔ခ်မယ္ဆိုရင္လည္း ျပည္ပ ဝန္ထမ္းအသစ္ ျပန္ခန႔္ေနတာေတြကလည္းရိွေနျပန္ေတာ့ ဒါလည္း မဟုတ္ေသးဘူး၊ အခုဟာက ဝါရင့္သတင္းေထာက္ ဝန္ထမ္းေတြကို အလုပ္ျဖဳတ္၊ ရာထူးတိုးမေပးဘဲ သက္တမ္းႏုတဲ့ဝန္ထမ္းကို ခုန္ေက်ာ္ၿပီး အယ္ဒီတာရာထူးတိုး၊ ယာယီ အသစ္ခန္႔ထားတဲ့ ဝန္ထမ္းေတြ အျမဲတမ္းရာထူးတိုးခန္႔ေနတာဆိုေတာ့ ... မဟုတ္မွလဲြေရာ ျဖဳတ္၊ ထုတ္၊ သတ္ အေရးယူမႈေတြမ်ားလားလို႔ ေတြးမိတယ္။
ထုတ္ပစ္သူေတြကိုလည္း အထက္အႀကီးအကဲက အခုပဲေခၚေျပာ၊ အခုပဲ႐ံုးကႏွင္ခ်လိုက္တာ၊ ကိုယ့္ပစၥည္းေတြေတာင္ အကုန္မသယ္နိုင္ဘဲ ကမန္းကတမ္း ဆင္းသြားရတာဆိုေတာ့ … ၾကားရ နားဝမသက္သာဆိုသလို နွစ္ရွည္လမ်ား ဌာနအက်ဳိး သယ္ပိုးခဲ့ရတဲ့ မိမိတို႔သတင္းေထာက္ေတြရဲ႕ (လူတေယာက္ရဲ႕) ဂုဏ္သိကၡာကိုေတာင္ မငဲ့ကြက္တဲ့ လူယဥ္ေက်းေတြဆိုသူေတြရဲ႕ ရပ္တည္မႈေတြကိုလည္း ၾသခ်မိပါရဲ႕။
ထားပါေတာ့ ... ဒါက သတင္းဌာနတခု ကိုင္ဆဲြထားတဲ့ ရပ္တည္မႈနဲ႔ ဆံုးျဖတ္တဲ့ ဥပေဒလည္းျဖစ္ႏိုင္တယ္။ ရန္သူလို သေဘာထားၿပီး အျပတ္ေခ်မႈန္းတာလည္း ျဖစ္ႏိုင္တယ္။ ဒီအေၾကာင္းေတြ ႏိႈက္ႏိႈက္ခၽြတ္ခၽြတ္ သိရင္ေတာင္ ကြက္ကြက္ကြင္းကြင္း မေဝဖန္ခ်င္ေတာ့ဘူး။ မတရားတာ၊ တရားတာေတြလည္း မေျပာလိုေတာ့ဘူး။ ဒီေခတ္က မတရားဘူးဆိုသူေတြလည္း ထိပ္ဆံုးေရာက္ ေအာင္ပဲြခံခ်င္ခံေနတာ။ တရားမွ်တဖို႔ တိုက္ပဲြဝင္ေနသူေတြကလည္း ေျမာင္းထဲက်ၿပီး က်ဆံုးရင္ က်ဆံုးေနတဲ့ေခတ္။ ဒဏ္ရာအနာတရေတြ ႀကီးမားေနတဲ့ေခတ္။
ဒီေဆာင္းပါးမွာ အဓိကေျပာခ်င္တာက … သတင္းသမား သတၱိ၊ သတင္းသမား ရပ္တည္ခ်က္ပါ။ ၿပီးေတာ့ ထမင္းအိုးကဲြမွာေၾကာက္တဲ့ သတင္းေထာက္နဲ႔ ထမင္းအိုးကဲြမွာမေၾကာက္တဲ့ သတင္းေထာက္ေတြအေၾကာင္း ...။
အားလံုးသိတဲ့အတိုင္း … က်ေနာ္တို႔ေခတ္သတင္းေထာက္အမ်ားစုဟာ မတရားတာကို မတရားဘူးလို႔ ေျပာရဲသူေတြ သိပ္ရွားလာတယ္။ (ေျပာရဲရင္လည္း ခံရၿပီသာမွတ္) သတင္းအလုပ္ကို ထမင္းစားဖို႔ အလုပ္တခုလို လုပ္လာၾကတယ္။ သတင္းသမားဆိုတာ ထမင္းစားဖို႔လုပ္ရၿပီဆိုကတည္းက မဟုတ္ေတာ့ဘူးေလ။ အမွန္တရားထက္ ထမင္းအိုးပဲ ၾကည့္ေနရေတာ့မွာေပါ့။ ေခတ္ကိုက ထမင္းခ်က္နဲ႔ ထမင္းရွင္ေတာင္ မကဲြျပားေတာ့တဲ့ကာလကိုး။
“ဆင္းရဲမႈသည္ တံခါးေပါက္ကဝင္လာတဲ့အခါ … အမွန္တရားဟာ ျပဴတင္းေပါက္က တိတ္တဆိတ္ ထြက္သြားသည္” ဆိုတဲ့ အဂၤလိပ္စကားပံုေလး ... လိုေပါ့။
သတင္းေထာက္ ကိုညိဳ
(ထမင္းစားဖို႔ အလုပ္ေျပးရေတာ့မွာမို႔ က်ေနာ့္ေဆာင္းပါးကို ဒီေနရာမွာ ခဏရပ္ထားအံုးမယ္ဗ်ာ၊ ညပိုင္း အလုပ္ကျပန္ေရာက္မွ ဆက္ေရးပါအံုးမယ္)
No comments:
Post a Comment