ဒီေတာ့ ကိုယ္လက္လွမ္းမီရာ ခရီးခဲ၏ အနိ႒ာ႐ံု ေန႔ရက္မ်ားထဲကသာ ဆြဲထုတ္ၿပီး ခေရာင္းလမ္းကို ေျပာရပါေတာ့မည္။ ထိုခရီးခဲလမ္းထဲ ေတြ႔ခဲ့ရသူ အမ်ားစုက တိုက္ခိုက္မႈဒဏ္ အျပင္းစားတို႔ႏွင့္ေတြ႔တိုင္း မေၾကာက္တရားထက္ ယုံၾကည္ခ်က္ကို ေလာကဓံၿပီးေဆးအျဖစ္ ဝတ္ဆင္ထားၾကသူေတြသာ။ ဓားၿပီးေဆး တုတ္ၿပီးေဆးတို႔က တကယ္ ဓား တုတ္တို႔ကို ရင္ဆိုင္ႏႈိင္စြမ္း ရွိ မရွိေတာ့ မသိရ။ ေလာကဓံၿပီးေဆးကေတာ့ ရက္ေပါင္းမ်ားစြာ၊ လေပါင္းမ်ားစြာ၊ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာတို႔တိုင္ ရင္ဆိုင္ဝံ့ေသာ စြမ္းအားကိုျပခဲ့ၾကသည္။ ႏိုင္ငံေရးယုံၾကည္ခ်က္အျပင္ အႏုပညာ ယုံၾကည္ခ်က္ပါ ပူးတြဲၿပီးခရီးခဲကို မညည္းဘဲ ေလွ်ာက္ျပသူတစ္ေယာက္ကို ကိုယ္တိုင္ အနီးကပ္ေတြ႔ဖူးခဲ့သည္။
သူႏွင့္ ျပန္လည္ဆုံေတြ႔တာကို ေသခ်ာေတြးေတာ့ ေခတ္သစ္ကမၻာႀကီး၏ နည္းပညာ ထြန္းကားေနမႈကို ေက်းဇူးစကား ဆိုရမည္။ Facebook ေပၚ သူ႔နာမည္ေတြ႔ေတာ့ Hello my friend လို႔ မက္ေဆ့ခ်္ေလးထားၿပီး ႏႈတ္ဆက္လိုက္သည္။ ကာလရွည္ၾကာစြာ အတူတူခရီးၾကမ္းျဖတ္ခဲ့သူ၏ အားရဝမ္းသာ တု႔ံျပန္မႈအၿပီး အတိတ္ဆီသို႔ ၂ ေယာက္သားကို ျပန္လည္ ေခၚေဆာင္သြားခဲ့သည္။ အတူတူေနခဲ့တုန္းက ရက္ေတြလို စကားေတြ ေဖာင္ဖြဲ႔ၾကေတာ့ အမ်ားဆုံးေျပာျဖစ္တာက ကဗ်ာအေၾကာင္း စာအေၾကာင္း ေနာက္ ပန္းခ်ီကားေတြအေၾကာင္း။
“ကဗ်ာေတြေကာ ေရးျဖစ္လား”
သူႏွင့္ ကာလၾကာျမင့္စြာ ခရီးတခုကိုျဖတ္ေက်ာ္ခဲ့စဥ္က ႏွစ္ေယာက္သား ဒဏ္ရာေတြကို ကဗ်ာနဲ႔ ကုစားခဲ့ဖူးသည္။ အခုလည္း ခုံမင္စြာ ေထြးေပြ႔ခဲ့ဖူးေသာ ကဗ်ာက ေျပာစရာစကားေတြထဲ ထိပ္ဆုံးက ေနရာယူလာသည္။ အႏုပညာတခုကို ေဝငွေတာ့မည္ဆိုလွ်င္ အတည္ၿငိမ္ဆုံးေသာ ဟန္က ဟိုးယခင္ကအတိုင္း မေျပာင္းမလဲ။ သူ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ကို ရြတ္ဟန္ျပင္သည္။
တေစၦရထား
ဒီမွာ
လေရာင္နဲ႔ ေအးစက္ေလာင္ကၽြမ္းလို႔
ေရလိုေမ်ာပါေနတဲ့
ဒရြတ္ဆြဲနာရီလက္တံ
ေပါက္ထြက္ေနတဲ့မ်က္လုံး
ဒါမွမဟုတ္
ခ်ဥ္ျခင္းပူးကပ္
တေစၦရထားဟာ
ေရြ႕ခနဲသြားေနတယ္။
တြဲ ၁၂ တြဲတပ္ရင္း
ႀကိဳးဆြဲခ်ထားသူရဲ႕လွ်ာလို
အဆုံးထိ ဆန္႔ထုတ္လိုက္တဲ့မြန္းက်ပ္မႈနဲ႔
ေသြးစိမ္ယိုအသားတစ္မ်ား
လွ်က္လို႔ပြတ္သပ္သြားေတာ့
က်ဳံ႕ဝင္ေနတဲ့အံႀကိတ္သံေတြက
အရွိန္ရလို႔ ဆူဆူညံလာ
ခဏအတြင္းမွာပဲ
ရထားရဲ႕ တိတ္ဆိတ္သံက
ဖုံးလႊမ္းသြားရင္းနဲ႔
ကင္းၿမီးေကာက္ရဲ႕အၿမီး
အဆိပ္ရည္ျပည့္လို႔
ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းမ်ား ထိုးစိုက္လာ
ေယာင္ရမ္းလို႔ ေအာ္ဟစ္
နာက်င္လူးလြန္႔ေနေန
ေဟာဒီအရိပ္လို တိတ္ဆိတ္တဲ့
တေစၦရထားဟာ
ညေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာခဲ့ၿပီ။ ။
ကဗ်ာရြတ္အၿပီး အနားကိုေရာက္လာသူတစ္ဦးကို သူ မိတ္ဆက္ေပးသည္။
“ဦးဇင္း ဒါ တပည့္ေတာ္ညီမေပါ့ လူကို ျမင္ရလား”
ျမန္မာျပည္၏ အင္တာနက္ႏႈန္းကို နားလည္သေဘာေပါက္စြာ ပုံရိပ္ ေပၚတလွည့္ မေပၚတလွည့္ ႐ုပ္သြင္ကို လွမ္းျမင္ရသည္။ အကိုရဲ႕ခရီးၾကမ္းကို နီးနီးေဝးေဝး မညည္းမညဴလိုက္ပါခဲ႔ေသာ ညီမက နရသိန္ျပန္တို၏ စကားဝိုင္းကို အကၽြမ္းတဝင္ ရွိၿပီးသား။ နားလည္သေဘာေပါက္သည့္ ပတ္ဝန္းက်င္ထဲ ျပန္လည္ဝင္ေရာက္ရသူအတြက္ ပတ္ဝန္းက်င္ႏွင့္ အလြယ္တကူ အံဝင္ဂြင္က် ျဖစ္ရေသာ္လည္း နားလည္မႈမရွိေသာ ပတ္ဝန္းက်င္ထဲဘဝကို ျပန္တည္ေဆာက္ရသူတို႔၏ အခက္အခဲကိုလည္း ၾကားသိေနရသည္။
ယခု ဦးဇင္းတို႔ရဲ႕ ရဲေဘာ္ႀကီးက ကံေကာင္းသည္။ သူ႔ကို သူ႔မိသားစုက အထူးနားလည္သည္။ ၂၀၀၇ တုန္းက ေထာင္ထဲကို ခိုးသြင္းထားတဲ့ ေရဒီယိုေလးကေန သူတို႔သားအမိ၏အသံကို ၾကားခဲ့ရဖူးသည္။ သား၏အလုပ္အေပၚ မိခင္၏ နားလည္မႈ အျပည့္အဝအား ၾကားရေတာ့ သားေကာ အေမကိုပါ အားလုံးက ၾကည္ညိဳခဲ့ရသည္။ အခုသူက နရံေလးဖက္ၾကားက ဖန္တီးခဲ့ေသာ လက္ရာမ်ားကို ျပသသည္။ ဒီတေခါက္ သူ ရလိုက္သည့္အျမတ္က ႀကီးမားလွသည္။
“ဦးဇင္း ဒါက အေမ၊ ဒါက အေဖ”
နံရံတြင္ခ်ိတ္ဆြဲထားေသာ ပုံႏွစ္ပုံဘက္ကို ကြန္ျပဴတာ ကင္မရာလွည့္ၿပီးျပရင္း ေလာကႀကီးထဲမရွိေတာ့ၿပီျဖစ္ေသာ မိခင္ႏွင့္ ဖခင္ကို မိတ္ဆက္ေပးသည္။
“ဦးႂကြယ္+ေဒၚမိမိေလး”
ကာလအရွည္ႀကီးတခုအတြင္း အတူေနခဲ့ရသူမို႔ တမိသားစုလုံး၏နာမည္က တရင္းတႏွီး။ ၁၉၉၄ ခု၊ ဇြန္လ ၁၁ ရက္ေန႔ မနက္က ကားတစီးတည္း အတူတူစီးရင္း ႏွစ္ရွည္ေနထိုင္ရမည့္ ဆရာစံနယ္ေျမသို႔ ဆိုက္ေရာက္ခဲ့ၾကသည္။ အတူတူေနၾကေတာ့ တူရာစုေျပာဆိုၾကရင္း ႏွစ္သက္ရာတူညီမႈမွာ စုရပ္တခုအျဖစ္ နားခိုၾကသည္။ သူက စကားေျပလည္း အေရးေကာင္းသည္။ သူ႔ စာစီစာကုံးကို ဟိုယခင္ သူ႔မွန္းမသိခင္ကတည္းက ဖတ္ဖူးထားသည္။ ဝါက်တည္ေဆာက္ပုံကို ေျပာျပခဲ့ခ်က္က ကိုယ္တိုင္ စာတေၾကာင္းေရးတိုင္း သူ႔ကို အမွတ္ရစရာျဖစ္လာသည္။ ေထာင္တြင္း ခိုးဝွက္ ထုတ္ေဝခဲ့ေသာ စာေစာင္ထဲ သူေရးေသာ စကားေျပကို အားက်ခဲ့ရဖူးသည္။ သူ၏ စာစီစာကုံးတခုကို ဦးဇင္း ေဝါလ္ေပၚ တင္ထားေတာ့ အသိတေယာက္က လွမ္းေမးသည္။
“ဦးဇင္း အဲ့ဒီ ေမာင္ေဌးႂကြယ္က အခု ၈၈ က ကိုေဌးႂကြယ္လား”
ဟုတ္မွန္ေၾကာင္း ျပန္ေျဖလိုက္ေတာ့ နဂိုကတည္းက တေလးတစားရွိေနသူက ကိုေဌးႂကြယ္လက္ရာကို ပိုေလးနက္စြာ ဖတ္ေနမွာ ေသခ်ာသည္။
“ဒါ တပည့္ေတာ္ဆြဲထားတဲ့ ပန္းခ်ီကားေတြ”
တခုၿပီးတခု ေထာင္ျပသည္။ ပထမဆုံးေတြ႔လိုက္ရသည့္ကားက ရင္ထဲအထိ ႐ိုက္ခတ္သြားသည္။ စာအုပ္ေတြ တထပ္ႀကီးမွာ ပန္းေတြက အလွဆင္စရာအျဖစ္ ပါဝင္ေနသည္။ သူ ေရြးထားသည့္ပန္းကို ၾကည့္လိုက္ပါဦး။ ကိုက္လံပန္းရယ္၊ ခ်ဥ္ေပါင္ဖူးရယ္။ သာမန္လူတေယာက္ကေတာ့ ဒီပန္းႏွစ္မ်ဳိးက ထူးျခားမႈရွိမည္မဟုတ္ေသာ္လည္း ႏိုင္ငံေရးသမားတို႔ ေလွ်ာက္လွမ္းခဲ့ေသာ ကႏာၱရလမ္းထဲက ေပါမ်ားလွစြာေသာ ပန္းႏွစ္မ်ဳိးကို ခ်က္ခ်င္း ေျပးျမင္မိေစသည္။ စာအုပ္ဆိုတာက လြတ္လပ္ေသာ ခရီးပန္းတိုင္သို႔ လမ္းညႊန္ခ်က္တို႔ျပည့္ႏွက္ေသာ ဘ႑ာတိုက္ မဟုတ္လား။ လြတ္လပ္မႈ ခရီးသြားရာမွာလည္း ပန္းေတြရွိေနတာကို ကဗ်ာေရးတဲ့ပန္းခ်ီဆရာက ယွဥ္တြဲျမင္လိုက္ပုံရသည္။ လြတ္လပ္ေသာ ဘဝခရီးသို႔ ပန္းေတြျဖင့္ အလွဆင္ေသာလမ္းကို ကိုေဌးႂကြယ္ ေထာင္ထဲရွိစဥ္ကတည္းက စေတြးထားၿပီးပါလား။
ေနာက္တကားက ေတာင္ေတြလိုလို ေရလႈိင္းေတြလိုလိုမို႔ “ကိုေဌးႂကြယ္ ဘာေတြလဲ” လို႔ လွမ္းေမးလိုက္ေတာ့ …
“တိမ္ေတြေလ ေတာင္ေတြလို ဆြဲထားတာ”
အနိမ့္အျမင့္ အဆင္းအတက္က ေျမျပင္မွသာရွိတာ မဟုတ္။ ေကာင္းကင္မွာလည္း ရွိေနပါလား။ ေကာင္းကင္က မုန္တိုင္း အနိမ့္အျမင့္ကို သံေဝဂနဲ႔ပဲၾကည့္ရမလား၊ နိယာမ တရား႐ႈေထာင့္ကပဲ ၾကည့္ရမလားေတာ့ မသိ။ ေနာက္တကားကို ဆက္ျပျပန္သည္။
အ႐ုဏ္မွာ ကုလားထိုင္ေလး တလုံး။ ႐ိုးတံက်ဲက်ဲ သစ္ပင္၊ ျမက္ခင္း စိမ္းစိမ္း၊ ထိုင္သူမဲ့ ကုလားထိုင္။ ဘာေၾကာင့္ ကိုေဌးႂကြယ္ အ႐ုဏ္ကိုေရြးခ်ယ္လိုက္ရတာလဲ၊ ဒီအ႐ုဏ္ဦးမွာ အ႐ိုးခ်ည္းက်န္ေတာ့တဲ့ သစ္ပင္က ဘာအဓိပၸာယ္လဲ။ ပိုၿပီး စိတ္ထဲ ထိထိရွရွျဖစ္ရတာက ထိုင္သူမဲ့ ကုလားထိုင္။
အႏုပညာထုတ္ကုန္ ထုတ္လုပ္သူဆိုတာ စိတ္ထဲထိထိခိုက္ခိုက္ ခံစားမိတာမွန္သမွ်ဟာ သူရဲ႕ ကုန္ၾကမ္းေတြ။ အာ႐ံုထဲတင္မက မ်က္ျမင္ကိုယ္ေတြ႔ ၾကံဳေတြ႔ရတာေတြကို သူ႔ရဲ႕ႏွလုံးသားမွတ္တမ္းထဲ မေပ်ာက္မပ်က္ သိုမွီးျမဲ။ ဒီေတာ့ သူကိုယ္တိုင္ ရင္ဆိုင္ေတြ႔ၾကံဳလိုက္ရေသာ နာဂစ္သည္လည္း သူရဲ႕စုတ္ခ်က္တို႔ တို႔ထိရာျဖစ္ခဲ့ရသည္။ ကန္သင္း႐ိုးတစ္ခု၊ လယ္ကြက္ထဲက ေရမ်ား၊ ေမွာင္မဲေနတဲ့ ေကာင္းကင္၊ လူသူကင္းမဲ့ေနတဲ့ ေဟာဒီ လယ္ကြင္းႀကီးကို မဲေမွာင္ေမွာင္ ေကာင္းကင္ႀကီးက အုပ္မိုးထားသည္။
ေနာက္ ေကာသြားတဲ့ ေခ်ာင္းကေလးကား တစ္ခု။ ေနာက္တကားက သစ္ရြက္ေႂကြေတြ ေျမျပင္မွာ ေလထဲမွာ ေနေရာင္ေတြ အင္ပရက္ရွင္နစ္ကားေတြ။
အခုေနာက္ဆုံး ၾကည့္မိတဲ့ကားကေတာ့ ႏိုင္ငံေရးသမားတစ္ေယာက္ရဲ႕ အႏုပညာႏွင့္ တြဲဖက္ၿပီး ခရီးၾကမ္းထဲ ျဖတ္သန္းမႈကို ထင္ဟပ္ေသာ အေပၚလြင္ဆုံး ပန္းခ်ီကားခ်ပ္ျဖစ္မည္။ ၂၀၁၀ ေရြးေကာက္ပြဲရက္က သူ ေထာင္ထဲမွာ။ ထိုအခ်ိန္က ရင္ထဲေပၚလာေသာခံစာခ်က္က အႏုပညာအျမင္သာမက ႏိုင္ငံေရးအျမင္ကိုပါ ေတြ႔ရမည္။ အားလုံးလိုလိုက တခုတည္းကိုသာ ဦးတည္ေလွ်ာက္ေနၾကသည္။ ထြက္လမ္းက ဒီတလမ္းထဲရွိေတာ့တာလား။ လူေတြက တေရြ႕ေရြ႕ သြားေနၾကသည္။ သို႔ေသာ္ ခံစားမႈမဲ့ အသက္မပါ။ အစိမ္းေရာင္ညိဳညိဳေတြက အေပၚက အိက်ေနသည္။ လူတိုင္းက လႊတ္ေတာ္ လႊြတ္ေတာ္ ဒီတခုတည္းကိုသာ ေရြးေနၾကခ်ိန္။ စစ္သားတမတ္ ပါလီမန္။ ခံစားမႈမဲ့သည့္ လူမ်ား။ အေျဖက ဒီတစ္ခုတည္းလား။
သူ၏ ပန္ခ်ီကားေတြက အႏုပညာ လက္ရာျဖစ္သလို အသံတိတ္ ေဆာင္းပါးေတြလည္း ျဖစ္သည္။ အ႐ုပ္ကဗ်ာဟု ေျပာလို႔ရသလို၊ အေရာင္နဲ႔ျပေသာ သံစဥ္မ်ားလည္း ျဖစ္သည္။ ကႏၱာရထဲ စိုက္ပ်ဳိးခဲ့ေသာ ပန္းပြင့္မ်ားဟု ကင္ပြန္းတပ္ကလည္း မမွား။ ဒီေဆာင္းပါးကို ကိုေဌးႂကြယ္၏ ေထာင္တြင္းျဖစ္ ကဗ်ာတပုဒ္ႏွင့္ အဆုံးသတ္ခ်င္ပါသည္။
လြင္ျပင္႐ိုင္း … တဲ့။
အဲ့ဒီမွာ
လတစင္း ပဲ့ေႂကြက်ေနတယ္
အသိုက္အျမံဳမဲ့
သံစဥ္တခ်ဳိ႕က
မူယီေမ်ာလြင့္
ေတးသြားနင့္နင့္ကို ညည္းလိုက္ေတာ့
အတူ တမ္းတေနပါၿပီ
ေစးထန္းလာတဲ့ ေလထဲ
ႏႈတ္ခမ္းစုံကို သိမ္းသပ္
ေရလိုငတ္လို႔ ေမာဟိုက္ရင္း … ...
ကိုေဌးႂကြယ္
(သ႐ုပ္ေဖာ္ - Skype ကေန ရထားတဲ့ ကိုေဌးႂကြယ္ရဲ႕ ပန္းခ်ီကား ပုံေလးပါ …)
No comments:
Post a Comment