ထုိသုိ႔ အႏုိင္က်င့္ခံရစဥ္ အယ္ဒီတာ (ေခၚ) စာတည္းတုိ႔ မည္မွ် နာက်င္ခဲ့မည္နည္း။
ရာဇဝင္႐ုိင္းသည္ ဆုိတာ ဒါမ်ဳိး ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။
ထုိမွသည္ စာနယ္ဇင္းတုိ႔ (ဒီဘက္ေခတ္) သမုိင္းမွာ ပြဲေတာ္ႀကီးလည္း ေတြ႔ခဲ့ပါေသးသည္။
ပြဲေတာ္ႀကီးဆုိသည့္အတုိင္း ႐ုံသြင္း လက္ေဝွ႔စိန္ေခၚပြဲမ်ားႏွယ္ ကေလာင္ခ်င္း ထုိးသတ္သည့္ပြဲမ်ားကုိ စာမ်က္ႏွာမ်ားေပၚ၌ စီစဥ္႐ုံသြင္းသူက သြင္း၍ ထုိးသူေတြကထုိး ဗိန္းေမာင္းသံေတြ ညံခဲ့ပါတယ္။
ၿပီးေတာ့ ေခတ္စီးေၾကာင္းဟု ေခၚၾကသည့္ ေျမာင္းထဲ ေမ်ာလာသည့္ ဖက္ရွင္ဒီဇုိင္းမ်ား ၿပိဳင္ဆုိင္ၾကရင္း အစြမ္းကုန္ တုိျပတ္လာပုံမ်ား၊ မႈခင္း ျပစ္မႈဆုိင္ရာမ်ား၌လည္း မည္သည့္အမႈအေၾကာင္း ေခါင္းစဥ္ျပာမ်ားျဖင့္ ေရပန္းစားခဲ့သည္ကို စာဖတ္သူမ်ား အသိခဲ့ဆုံး ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။ ေငြၾကယ္ပြင့္တုိ႔ အတြင္းေရးကိုမွ မုဆုိး သားေကာင္လုိက္သလုိ ေတာနင္းရွာခဲ့ၾကသည့္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ သတင္းေထာက္ အယ္ဒီတာမ်ား ေရႊသမင္လုိက္ခန္းေတြလည္း ေမွာ္႐ုံေတာမွာ ရွိခဲ့ပါၿပီ။
ခ်ဳပ္ေျပာရလွ်င္ေတာ့ အဲဒီကာလ စကားအတုိင္း “ႏုိင္ငံေရးမပါလွ်င္ ၿပီးေရာ” က်င့္စဥ္ပဲ ျဖစ္ပါသည္။
ထုိသို႔ စာေပ သေရာႀကီးခုိင္းမႈကို အေတြးအေခၚအရ ၾကံ့ၾကံ့ခုိင္ ခုခံခဲ့ၾကေသာ ကေလာင္မ်ားကိုေတာ့ ရာဇဝင္ထဲက သူရဲေကာင္းမ်ားအျဖစ္ မွတ္တမ္းတင္ၾကပါလိမ့္မည္။
မၾကာျမင့္မီကာလမွာေတာ့ စာနယ္ဇင္း၏ ရာဇဝင္အ႐ုိင္းကုိ ျပင္ခြင့္ ႀကိဳးပမ္းလာၾကပါသည္။
ၿငိမ္းခ်မ္းေရးႏွင့္ ပြင့္လင္းလူ႔အဖြဲ႔အစည္းသို႔ ဟု ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေႂကြးေၾကာ္ခ်ိန္၊ စာနယ္ဇင္းမ်ားကလည္း စာေပ လြတ္လပ္ခြင့္ကို သံကုန္ဟစ္ၾကၿပီ။
ပြင့္လင္း လူ႔အဖြဲ႔အစည္းဆုိသည္မွာ အေမွာင္ပိတ္ေခတ္လို ျပစ္ဒဏ္ေတြေပးလုိက္မည္ဟု ၿခိမ္းေျခာက္ခံမည္ မဟုတ္။ အခြင့္အေရးကိုလည္း သိ၊ တာဝန္ယူမႈလည္း ရွိရမည္။
စာနယ္ဇင္းတြင္လည္း လြတ္လပ္ခြင့္ႏွင့္တြဲလ်က္ က်င့္ဝတ္ဆုိတာ ယွဥ္လ်က္ ထင္ရွားလာသည္။
စကားလုံးေတြ ကြဲသည့္တုိင္၊ သေဘာခ်င္းေတာ့ တူသည္ပင္။
စာနယ္ဇင္း လြတ္လပ္ခြင့္ႏွင့္အတူ ပရိသတ္၏ အာ႐ုံစိုက္မႈလည္း ေျပာင္းလွည့္လာသည္။ ယခင္က ေလသံဟခြင့္ မရခဲ့ေသာ ႏုိင္ငံေရးဆုိသည့္စကားလုံးႏွင့္ ဒီမိုကေရစီ သေဘာတရားမ်ား ေဟာခြင့္ နာခြင့္လည္းရလာသည္တြင္ မူလ လက္ေဟာင္း ႏုိင္ငံေရးသမား ဒီမုိကေရစီဘက္ေတာ္သားမ်ားသာမက ခါေတာ္မီ ဂု႐ုႀကီးေတြပါ ထြန္းပခဲ့ပါသည္။
ေစ်းကြက္သေဘာ ေနာေက်သည့္ ထုတ္ေဝသူမ်ားကလည္း မူရင္း အေပ်ာ္ဖတ္၊ အေပါ့စား (အေပါစားဟု မဆုိရက္ပါ) အလွအပေရးရာႏွင့္ ေစ်းဝယ္စာေစာင္မ်ားမက်န္ ႏုိင္ငံေရးဆုိင္ရာ သတင္း၊ ေတြ႔ဆုံေမးျမန္းခန္းေတြ အလုအယက္ ထည့္ၾကရသည့္ ကာလတစ္ခုကို ျဖတ္သန္းရေတာ့သည္။
နဂုိ ႏုိင္ငံေရး အေျခခံ စာေစာင္ေတြကေတာ့ ရွင္းပါသည္။ မိမိတုိ႔ လုပ္ႏုိင္ ေရးႏုိင္စြမ္းေတြကို ထပ္ခ်ဲ႕သည္။ ေတြ႔ဆုံ ေမးျမန္းခန္းေတြမွာ ဝမ္းစာေကာင္းေသာ အေမးအေျဖေတြ ဖတ္ရသည္။ ႏုိင္ငံေရး တစ္ေခတ္ဆန္းၿပီေပါ့။
ထိုအေျခမွ ပိုအားရစရာေကာင္းလာသည္ကေတာ့ ယခင္ အသံလႊင့္ဌာနမ်ားမွသာ ထုတ္လႊင့္ေလ့ရွိသည့္ တုိင္ၾကားခ်က္မ်ား ျပည္သူ႔နစ္နာခ်က္မ်ား မတရားမႈမ်ားအေၾကာင္း စာနယ္ဇင္းတုိ႔ အၿပိဳင္ ေဖာ္ျပလာျခင္းပင္။ (အမႈိက္ပုံ ေရႊ႕ေပးပါ၊ ေညႇာ္နံ႔နံတယ္ စသည္ေလာက္ ေဖာ္ျပေပးခဲ့ေသာ တုိင္ၾကားခ်က္မ်ဳိးကုိ မဆုိလိုပါ)
သည္တြင္ သတိျပဳစရာေကာင္းေသာ အခ်က္ကုိ ေတြ႔ရပါသည္။ ဤသည္မွာ (ဌာနဆုိင္ရာမ်ား အပါအဝင္) မတရားျပဳေနသူတုိ႔သည္ အေမွာင္ထဲ အသံတိတ္ ဒုစ႐ုိက္ျပဳေနသူမ်ားႏွင့္ တူလွသည္။
စာနယ္ဇင္း အပါအဝင္ သတင္းဌာနေတြမွ မီးေမာင္းထုိးလိုက္သည္ႏွင့္ တစ္ၿပိဳင္နက္ အေမွာင္ႀကိဳက္ မသမာသူတုိ႔ လက္တြန္႔ လက္႐ုပ္သြားၾကရသည္။ သတင္း မီဒီယာေတြမွ အသံကုန္ ဟစ္လိုက္သည္ႏွင့္ မသူေတာ္တုိ႔ ကိုယ္ရွိန္သတ္သြားရသည္။ စာနယ္ဇင္း အပါအဝင္ မီဒီယာေတြ၏ စြမ္းအားမွာ အျပစ္ရွိသူကို အျပစ္ဒဏ္မေပးႏုိင္သည့္တုိင္ အထက္က ဆုိခဲ့သေလာက္ (ကုိယ္ရွိန္သတ္၊ ေနာက္ဆုတ္သြားေအာင္) ေတာ့ စြမ္းေဆာင္ႏုိင္ၾကပါသည္။
အခ်ဳိ႕ မတရားမႈမ်ားအတြက္ ပြင့္လင္း လူ႔အဖြဲ႔အစည္းသုိ႔ လာေရာက္တုိင္ၾကားရာ၌ တရားစြဲခုိင္းေသာ္လည္း တုိင္ၾကားသူတုိ႔ကေျပာတာ စဥ္းစားဖြယ္ေကာင္းလွသည္။
“တရား႐ုံးက ၾကာဦးမွာ၊ မီဒီယာမွာ ပါသြားရင္ သူတုိ႔ ပ်ာယာခတ္ၿပီး လာညႇိၾကတာ မ်ားတယ္” ဟူ၏။
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ စဥ္းစားသင့္လွသည္ ထင္ပါသည္။
တရားစီရင္ေရး အာဏာကို ျပည္သူေတြ မယုံၾကည္ၾကတာ ေကာင္းေသာ အလားအလာ မဟုတ္ပါ။ အႏၲရာယ္ အလြန္ႀကီးပါသည္။ ထုိမွ်မကေသးပါ။
မဟုတ္မတရား လုပ္ေနသူေတြ ကိုယ္တုိင္လည္း တရား႐ုံးမ်ားကို မေၾကာက္ၾကတာ လြန္စြာ စိုးရိမ္ဖြယ္ျဖစ္ပါသည္။
တရားစြဲခံရမည္ဆုိတာသိလ်က္ ဆက္လက္၍ ေျဗာင္က်က် မတရား လုပ္ဝံ့သူေတြ တစ္ေန႔တျခား ပြားလာေနျခင္းမွာ တရားစီရင္ေရးကို သူတို႔ ခ်ယ္လွယ္ႏုိင္သည္ဟု ယံုၾကည္ေန၍ ျဖစ္ပါသည္။ အဆိုးဆံုးကေတာ့ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးအာဏာက တရားစီရင္ေရး အာဏာကို လႊမ္းမိုးထားႏိုင္သည္ဟု အမ်ားစုက ယံုၾကည္ဆဲရွိေနျခင္းပင္။
တရားမစြဲဘူး အလကားပဲ၊ မီဒီယာက ေအာ္လုိက္မွ အထက္ကသိၿပီး အေရးယူခံရမွာေၾကာက္လို႔ မတရားမႈေတြ ဇက္ပုၿပီး ႐ုပ္သိမ္းသြားမည္ဟု အားလံုးနီးပါး ယူဆျမဲ။ ဒီအခ်က္က ကၽြန္ေတာ္တို႔ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းအတြက္ အႏၱရာယ္ႀကီးလွပါသည္။
သို႔ေသာ္ မတရားလုပ္သူတို႔ မီဒီယာေတြကို ေၾကာက္တာေတာ့ ေတာ္ေသးရဲ႕ဟု ေျဖသာရမလို ျဖစ္ေနသည္။
စာနယ္ဇင္း အပါအဝင္ မီဒီယာေတြ တန္ခိုးထြားလာတာ တရားမွ်တမႈ ဓားထက္လာတာကို ႀကိဳဆိုပါသည္။ ပြင့္လင္း လူ႔အဖြဲ႔အစည္းက မတရားမႈေတြကို ေဖာ္ထုတ္ မီဒီယာေတြက မီးေမာင္းထိုး အသံခ်ဲ႕စက္တပ္ ဟစ္ေအာ္၊ လက္တြဲညီ ေဆာင္ရြက္ႏိုင္ၾကတာ တစ္မ်ဳိးေတာ့ ေကာင္းပါသည္။
သို႔ေသာ္ သတင္းသမားေတြအေနႏွင့္ ျဖစ္စဥ္တစ္ခုကို ေရဆံုးေရဖ်ား လုိက္ဖို႔ေတာ့ လိုပါသည္။ မတရားမႈျဖစ္စဥ္ကို မစို႔မပို႔ေလး တုိ႔ထိၿပီး ပစ္ထားမိလွ်င္ ေဆးယဥ္သြားမွာ ေၾကာက္ရပါသည္။
တရားမွ်တမႈဘက္မွ ရပ္ခံသူေတြႏွင့္ သတင္းဌာနေတြ လက္တြဲေဖာ္ထုတ္ခဲ့၍ အႀကိမ္ႀကိမ္ အားၿပိဳင္ၿပီးမွ အမွန္တရားဘက္က ေအာင္ပြဲခံခဲ့သည့္ သာဓကမ်ား ယခုအခါမ်ားမွာ ရွိေနၿပီ ျဖစ္ပါသည္။ (ဥပမာ ဝန္ထမ္း လစာထဲမွ အရစ္က် ေပးဝယ္ထားသည့္ ေျမမ်ားကို သိမ္းယူမႈ၊ မီးသင့္ေစ်း ဆိုင္ခန္းမ်ား ျပန္လည္ ေနရာခ်ထားရာ နစ္နာမႈမ်ားကို ေျဖရွင္းေပးႏုိင္ခဲ့ျခင္း အပါအဝင္ မ်ားစြာေသာ ျဖစ္စဥ္မ်ား)
မၾကာမီ စာေပ စိစစ္ေရးျပဳတ္၍ စာနယ္ဇင္းေကာင္စီ က်န္ခဲ့မည္။ က်န္ခဲ့သည့္ ေကာင္စီမွာလည္း ဒိုင္းဝန္းထက္ ကဲသည့္ ေမာင္ပုလဲ မျဖစ္ဖုိ႔ အေရးႀကီးသည္။
စာနယ္ဇင္း ေလာကသားတစ္ေယာက္က ဆိုပါသတဲ့၊ စိစစ္ေရး ရွိတာကမွ ေတာ္ေသးတယ္၊ ကိုယ့္ဟာ ကိုယ္ တာဝန္ခံထုတ္၊ ျဖစ္လာရင္ တရားစြဲမယ္ဆုိေတာ့ ငါ့ထုတ္ေဝခြင့္ေလး အသိမ္းခံရမွ ဒုကၡ ...၊
အေတာ္ လက္မခံစရာေကာင္းသည့္ အျပဳခံစိတ္ဓာတ္ဟု ျမင္ပါသည္။ ခုခ်ိန္တြင္ စာနယ္ဇင္းအခ်ဳိ႕ကို ဝန္ႀကီးဌာနအခ်ဳိ႕က တရားစြဲဆိုခ်ိန္ ဘဝတူခ်င္း ေက်ာခ်င္းကပ္ၾကတာကိုလည္း သိမွတ္ျပဳရပါသည္။
ေနာက္ဆံုး ေျပာခြင့္ျပဳေစခ်င္သည္ကေတာ့ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းရဲ႕ တစ္ေထာင့္ တစ္ေနရာက ကယ္ပါ ယူပါ အသံမ်ား၊ မတရားမႈကို သံကုန္ဟစ္ေအာ္သံမ်ား၊ အမွန္တရား၏ ေအာင္ပြဲခံသံမ်ားအားလံုး ေလထုထဲ ပဲ့တင္ မေပ်ာက္ခင္ အမိအရ ဖမ္းယူလ်က္ သမိုင္းႏွင့္အတူ ေျပးလႊားရင္း မွတ္တမ္းတင္ရာတြင္ က်ယ္ျပန္႔လွေသာ ျဖစ္စဥ္တုိင္းကို စာတစ္မ်က္ႏွာ ေနရာက်ဥ္းက်ဥ္း က်ားကုတ္က်ားခဲ ေရးထြင္းကမၸည္းတင္ရသည့္ စာနယ္ဇင္းသမား မွန္သမွ်သည္ သမုိင္းမူၾကမ္းေရးရသည့္ လက္မ်ား ပီပီ ရာဇဝင္အ႐ိုင္းကိုျဖင့္ က်က္သေရရွိေသာ သမုိင္းအျဖစ္ ေရးထြင္းႏုိင္ၾကေစလိုျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ။
မင္းကိုႏုိင္
၂၃ ဇြန္ ၂၀၁၂
(ျပည္သူ႔ေခတ္ဂ်ာနယ္၊ အတြဲ-၂၊ အမွတ္-၁၀၀၊ ၂၀၁၂ ခုႏွစ္၊ ဇြန္ ၂၈)
No comments:
Post a Comment