ခ႐ိုနီမ်ားရဲ႕ ေရွ႕ခရီး (ေမာင္ဝံသ)

အဘရာမိုဗစ္ခ်္ မားေဒါ့ တက္ဆင္ 

႐ုရွားႏိုင္ငံက ေခတ္ပ်က္သူေဌး၊ ခ်ယ္လ္ဆီး ေဘာလုံးအသင္းကို ဝယ္ၿပီး နာမည္ႀကီးေအာင္လုပ္ခဲ့သူ အဘရာမိုဗစ္ခ်္အေၾကာင္း ကြၽန္ေတာ္ ႏွစ္ႀကိမ္ သုံးႀကိမ္ေလာက္ ေရးခဲ့ဖူးတယ္။

အာဏာရသူေတြနဲ႔ တည့္ေအာင္ေပါင္းၿပီး သတင္းမီဒီယာလုပ္ငန္းေတြကို လက္ဝါးႀကီးအုပ္၊ အဲဒီေနာက္ ပိုက္ဆံရရင္ၿပီးေရာဆိုၿပီး လူၿပိန္းပရိသတ္အႀကိဳက္သတင္းေတြနဲ႔ လုပ္စားေနတဲ့ ၾသစေၾတးလ်ျပည္ေပါက္ သတင္းစာသူေဌးႀကီး ႐ုပတ္မားေဒါ့အေၾကာင္းလည္း ကြၽန္ေတာ္ သုံးေလးႀကိမ္ထက္မနည္း ေရးခဲ့ၿပီးၿပီ။

ဒါတင္မက ျပည္သူ႔ဘ႑ာေတြကို တစ္ဖက္လွည့္နဲ႔သုံးစြဲၿပီး ဆင္းရဲသားေတြ ေကာင္းစားေရးလုပ္ေပးတယ္လို႔ နာမည္ေကာင္းယူကာ ႏိုင္ငံေရးလုပ္စားခဲ့တဲ့ ထိုင္းႏိုင္ငံ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ျပဳတ္ တက္ဆင္အေၾကာင္းကိုလည္း အက်ယ္တဝင့္ ေရးခဲ့ေသးတယ္ဗ်ာ။

အဲသလို ေရးခဲ့တာေတြဟာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ဆီမွာလည္း အလားတူ ဇာတ္ေကာင္ေတြ ရွိေနခဲ့ ရွိေနဆဲျဖစ္တယ္ဆိုတာ ေျပာခ်င္လို႔ပဲဗ်။ အဲသလိုလူေတြ မရွိပါဘူးလို႔ ဘယ္သူမွ ျငင္းမယ္မထင္ပါဘူး။ ျငင္းလာရင္လည္း ကြၽန္ေတာ္က အဲဒီလူကို နားရြက္ဆြဲၿပီး လွည့္ျပမယ္ဗ်ာ။

ပြေပါက္တိုးခဲ့တယ္ဆိုတာ

အဘရာမိုဗစိခ်္လို ေခတ္ပ်က္သူေဌးေတြဟာ ေခတ္ေျပာင္းခ်ိန္ စပ္ကူးမတ္ကူးကာလမွာ ေပၚခဲ့တာပဲဗ်။ သူတို႔လိုလူေတြဟာ ပင္ကိုအရည္အခ်င္းေၾကာင့္ ခ်မ္းသာလာတာပါလို႔ ဘုရားစူးက်ိန္ေျပာရင္ေတာင္ ဘယ္သူမွ ယုံမွာမဟုတ္ဘူး။ သူတို႔ပြေပါက္တိုးခဲ့တာဟာ ပြေပါက္ကိုခ်ေပးတဲ့ အာဏာရွိသူနဲ႔ ေပါင္းစားခြင့္ရခဲ့လို႔သာ ျဖစ္တယ္။ အဘရာမိုဗစ္ခ်္ဆိုရင္ ေရနံလုပ္ငန္းကို အခြင့္ထူးခံလုပ္ကိုင္ခြင့္ရခဲ့ရာက ပြေပါက္တိုးခဲ့တာပဲဗ်။ ဒီလိုလူမ်ဳိးေတြဟာ ႏိုင္ငံအေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ရွိတတ္ပါတယ္။ အာဏာရွိသူေတြနဲ႔ ေပါင္းစားၿပီး ႀကီးပြားလာသူေတြကို ခ႐ိုနီ (crony) လို႔ေခၚတဲ့ စကားလုံးေတာင္ တြင္က်ယ္ေနတာၾကာၿပီေကာဗ်ာ။

ခ႐ိုနီေတြကို ဆက္အသုံးခ်မလား

ေတာင္ကိုရီးယားႏိုင္ငံ စီးပြားေရးတိုးတက္လာတာ ေရွးဘိုးလ္ (Chaebol) လို႔ ေခၚတဲ့ အစိုးရက အားေပးေထာက္ပံ့မႈနဲ႔ ေငြေၾကး အင္အားေတာင့္တင္းသြားသူ ခ႐ိုနီမ်ားရဲ႕ ေက်းဇူးေၾကာင့္လို႔ဆိုကာ ျမန္မာႏိုင္ငံ စနစ္ေျပာင္း ေခတ္ေျပာင္းခ်ိန္မွာ ခ႐ိုနီမ်ားကို ဆက္လက္အသုံးခ်သင့္တယ္လို႔ ယုံၾကည္သူတခ်ဳိ႕လည္း ရွိတယ္ဗ်။

ထင္ရွားတဲ့ ပညာရွင္တစ္ဦးက လြန္ခဲ့တဲ့ လအနည္းငယ္အတြင္း အလားတူ အယူအဆမ်ဳိးကို ထုတ္ေဖာ္ေျပာဆိုလိုက္ခ်ိန္က ျပည္သူေတြၾကားထဲမွာ တိုးတိုုးတစ္မ်ဳိး က်ယ္က်ယ္တစ္ဖုံ ျငင္းခုံခဲ့ၾကတာ ကြၽန္ေတာ္ သတိထားမိခဲ့တယ္။ ပညာဒါန သတင္းပညာ သင္တန္းကေလးတစ္ခု ဖြင့္ထားတဲ့ ကြၽန္ေတာ္လည္း ကြၽန္ေတာ့္ သင္တန္းသားေတြနဲ႔ ဒီကိစၥ ေဆြးေႏြးျဖစ္ခဲ့ေသးတယ္ဗ်။ အဲဒီမွာ ထုံးစံအတိုင္း သေဘာထားေတြ ကြဲျပားျခားနားၾကေတာ့တာပါပဲ။ တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ ေျပာဆို ျငင္းခုံေနၾကတာကို ရပ္နားခိုင္းၿပီး လက္ညိႇဳးေထာင္ မဲခြဲလိုက္တဲ့အခါ ခ႐ိုနီေတြကို ဆက္လက္ေနရာေပးၿပီး အသုံးခ်သင့္တယ္ဆိုတဲ့ဘက္က ႏိုင္သြားတယ္။ သင္တန္းသား ၂၀ မွာ ခ႐ိုနီေတြဘက္က ၁၀ ေယာက္၊ ခ႐ိုနီဆန္႔က်င္သူ ၆ ေယာက္၊ ၾကားေနသူ ၄ ေယာက္ ေတြ႔ရတယ္ဗ်ာ။

ပါလီမန္အစိုးရေခတ္ကလည္း 

ကြၽန္ေတာ့္အေနနဲ႔ ခ႐ိုနီရာဇဝင္ကို ေနာက္ေၾကာင္းနည္းနည္း ျပန္ၾကည့္တဲ့အခါ လြတ္လပ္ေရးရၿပီးခ်ိန္ ၁၉၄၈ ကစလို႔ ၁၉၆၂ ခုႏွစ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေနဝင္း အာဏာသိမ္းခ်ိန္အထိ ပါလီမန္ဒီမိုကေရစီအစိုးရ ေခတ္တုန္းကလည္း ခ႐ိုနီဆန္ဆန္ “ကိုယ့္လူ ကိုယ္ၾကည့္” ၿပီး အခြင့္ထူးေတြေပးခဲ့တာပဲဆိုတဲ့အခ်က္ကို ေတြ႔ရတယ္ဗ်။ အဲဒီတုန္းက လိုင္စင္ေခတ္လို႔ ေခၚတာေတာင္ ကြၽန္ေတာ္ မွတ္မိေသးတယ္။ အာဏာရွိသူေတြနဲ႔ အလြမ္းသင့္သူေတြကို အင္ပို႔လိုင္စင္၊ အိပ္စပို႔လိုင္စင္ဆိုတာေတြ ထုတ္ေပးတယ္။ အဲဒီကေန လိုင္စင္ေရာင္းစားတဲ့ လူတန္းစားေပၚလာတာပါပဲ။

လိုင္စင္ျပန္အပ္တဲ့ သခင္ေလးေမာင္ 

ကြယ္လြန္ေလၿပီးတဲ့ ႏိုင္ငံေရးသမားႀကီး သခင္ေလးေမာင္အေၾကာင္း ျပန္ေျပာသူတခ်ဳိ႕က သခင္ေလးေမာင္ကို ဖဆပလ အစိုးရက ၾကည့္႐ႈတဲ့အေနနဲ႔ လိုင္စင္ တစ္သိန္းဖိုးခ်ေပးတာကို လက္မခံဘဲ ျပန္အပ္တဲ့အေၾကာင္း အေလးထားၿပီး ေျပာၾကတယ္။ အဲဒီေခတ္က လိုင္စင္တစ္သိန္းဖိုးရသူဟာ ျပန္ေရာင္းမယ္ဆိုတာနဲ႔ ကုလားကုန္သည္ေတြက ေငြသား တစ္သိန္းေပးၿပီး စာရြက္လာယူေတာ့တာပဲတဲ့။ (အဲဒီတုန္းက တ႐ုတ္ေတြက သိပ္မစြာေသးဘူး။ ျမန္မာျပည္စီးပြားေရးမွာ ကုလားကုန္သည္ေတြက ဖ်ံအက်ဆုံး။ အင္ပို႔ အိပ္စပို႔ကို ကုလားေတြ ခ်ဳပ္ကိုင္ထားတာ မ်ားတယ္။)

ယူခဲ့သူေတြကိုလည္း မ႐ႈတ္ခ် 

ငါးေသာင္းဆုေပါက္ရင္ေတာင္ သူေဌးလို႔ အေခၚခံရတဲ့ေခတ္မွာ ေငြတစ္သိန္း အလကားရသလို ရမွာကိုေတာင္ လက္မခံတဲ့ သခင္ေလးေမာင္ဟာ တစ္သက္လုံး ဆင္းဆင္းရဲရဲေနသြားရေပမယ့္ သူ႔ရဲ႕ ရပ္တည္ခ်က္ကို သိသူတိုင္းက အေလးမျပဳဘဲ မေနႏိုင္ခဲ့ပါဘူး။

သို႔ေသာ္ သခင္ေလးေမာင္ႀကီး လိုင္စင္တစ္သိန္းဖိုး ေပးတာကို မယူဘူးတဲ့ေဟ့ဆိုတဲ့ ဂုဏ္ျပဳစကားသံေတြ က်န္ခဲ့သလို လိုင္စင္ေတြ ရေအာင္ယူ၊ ေရာင္းစားၿပီးေတာ့ ႀကီးပြားခဲ့ၾကတဲ့ ႏိုင္ငံေရးသမားေတြလည္း မနည္းမေနာရွိခဲ့ေပမယ့္ ဘယ္သူဘယ္ဝါေတြကေတာ့ လိုင္စင္ေရာင္းစားၿပီး ႀကီးပြားခဲ့ၾကတာပဲလို႕ ဘယ္သူကမွ မွတ္မွတ္ရရ မ႐ႈတ္ခ်ခဲ့ၾကတာကိုလည္း သတိထားစရာပဲဗ်။

ႀကိတ္ၿပီး အားက်ေနခဲ့ၾက 

ကြၽန္ေတာ္ေျပာခ်င္တာက လူေတြဟာ အခြင့္ထူးခံစနစ္ကို မႀကိဳက္ဘူးဆိုေပမယ့္ အခြင့္ထူးခံခြင့္ရေနသူေတြကို စိတ္ထဲက ႀကိတ္ၿပီး အားက်ေနတဲ့သေဘာ ရွိတယ္။ အခြင့္ထူးမခံတဲ့ သခင္ေလးေမာင္လိုပုဂၢိဳလ္ကို ခ်ီးက်ဴးေလးစားေပမယ့္ အားမက်ဘူး။ မိမိကို အခြင့္ထူးလာေပးရင္ မယူဘဲေနမယ့္သူ အရွားသားဗ်ာ။ ဒါေၾကာင့္ ဒီေန႔ေခတ္ လူငယ္အခ်ဳိ႕က နာက်ည္းသံနဲ႔ ရယ္စရာလိုလို အတည္လိုလို ေျပာတတ္တာ ၾကားဖူးတယ္။ “ႀကီးလာရင္ ဘာျဖစ္ခ်င္လဲ” “ျမန္မာျပည္မွာ အခ်မ္းသာဆုံး ခ႐ိုနီတစ္ေယာက္ ျဖစ္ခ်င္တယ္”

ေမတၱာမြန္နဲ႔ ပဒုမၼာဆိုင္ေခတ္

ျမန္မာ့ဆိုရွယ္လစ္လမ္းစဥ္ပါတီေခတ္မွာ ေမတၱာမြန္တို႔ ပဒုမၼာဆိုင္တို႔ ဆိုတာ ရွိခဲ့ဖူးတယ္။ အခြင့္ထူးခံေတြ ကုန္ဝယ္စာအုပ္ကိုယ္စီရၿပီး အဲဒီဆိုင္ေတြမွာ အလကားနီးနီး သက္သာတဲ့ ေစ်းႏႈန္းနဲ႔ လူသုံးကုန္ေရာ ဇိမ္ခံပစၥည္းေတြေရာ ဝယ္ခြင့္ရၾကတယ္။ သာမန္ဝန္ထမ္းနဲ႔ ျပည္သူေတြက ျပည္သူ႔ဆိုင္မွာ ေခြၽးတလုံးလုံးနဲ႔ တိုးေဝွ႔ၿပီး မဝေရစာ စားေသာက္ေနထိုင္ၾကရတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ ၾကည္ညိဳေလးစားတဲ့ ႏိုင္ငံေရးသမားႀကီး သခင္ဝတင္က ႏိုင္ငံ့ဂုဏ္ရည္ ပထမဆင့္ ခ်ီးျမႇင့္ခံရသူေတြကိုထုတ္ေပးတဲ့ ပဒုမၼာဆိုင္ ကုန္ဝယ္စာအုပ္ကို သံေသတၱာထဲ ေသာ့ခတ္သိမ္းထားတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ကိုထုတ္ျပၿပီး ဘာပစၥည္းမွ ထုတ္မထားတာကို သက္ေသထူတယ္။ သခင္ဝတင္မိသားစုဟာ ရပ္ကြက္ ျပည္သူ႔ဆိုင္နဲ႔ သမဝါယမဆိုင္ကပဲ အမ်ားနည္းတူ ဝယ္စားပါတယ္။ “ႏိုင္ငံေရးသမားဆိုတာ ျပည္သူေတြနဲ႔ တစ္ေလွတည္းစီး တစ္ခရီတည္းသြားေနသလိုပဲ ေနထိုင္ႏိုင္ရမယ္။ ကိုယ္နဲ႔ ေလွတစ္စီးတည္း အတူတူပါလာတဲ့လူေတြ ငတ္ျပတ္ေနခ်ိန္မွာ ကိုယ္တစ္ေယာက္တာည္း ထမင္းထုပ္ျဖည္စားေနတာမ်ဳိး မလုပ္ရဘူးကြဲ႔ ေမာင္ဝံသရဲ႕ မွတ္ထား” လို႔ သခင္ဝတင္ ေျပာဖူးတာ နားထဲက မထြက္ပါဘူးဗ်ာ။

လူတန္းစားသစ္ ဖတ္ရအၿပီး 

ကြၽန္ေတာ္ဟာ အဲသလို ဆရာေကာင္းနဲ႔ ေတြ႔ခဲ့တာ အေတာ္ ကံေကာင္းတယ္ထင္ပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ မဆလေခတ္မွာ ပဒုမၼာဆိုင္နဲ႔ ေမတၱာမြန္ဆိုင္က အခြင့္ထူးခံ ပစၥည္းဝယ္ခြင့္ဆိုတာ အဲဒီေခတ္ရဲ႕ လူ႔အဆင့္အတန္းျပ အမွတ္အသား status symbol တစ္ခုလို ျဖစ္ေနေလေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔လို ‘သၾကားမရ ကားမရ’ အဆင့္ေတြက အားက်မိခဲ့မွာ အေသအခ်ာေပါ့ဗ်ာ။ သို႔ေပမယ့္ သခင္ဝတင္ရဲ႕ ၾသဝါဒမ်ားကို ၾကားနာရၿပီး ယူဂိုဆလပ္ ႏိုင္ငံေရးသမားႀကီး မီလိုဗန္ဂ်ီးလပ္စ္ရဲ႕ လူတန္းစားသစ္ The New Class စာအုပ္ကိုဖတ္ရၿပီးတဲ့ေနာက္ ကြၽန္ေတာ့္စိတ္ထဲမွာ ထိုထိုေသာ အားက်စိတ္ေတြ (အလုံးစုံ မဟုတ္ရင္ေတာင္) အေတာ္မ်ားမ်ား ကုန္ခန္းသြားပါတယ္။

(ခက္ဆစ္အဓိပၸာယ္အျဖစ္ ရွင္းျပရရင္ သာမန္ ျပန္တမ္းဝင္အရာရွိအဆင့္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ဟာ ေအာင္ေျခဝန္ထမ္းေတြကို အထူးႏႈန္းနဲ႔ ဝယ္ခြင့္ေပးတဲ့ သၾကားလည္း ဝယ္ခြင့္မရ၊ ကြၽန္ေတာ္တို႔အထက္က ေရြးခ်ယ္ခံတန္းအဆင့္ Selection Grade အရာရွိႀကီးေတြလို ကားဝယ္ခြင့္လည္း မရတာေၾကာင့္ သၾကားမရ ကားမရ အဆင့္လို႔ နာမည္တြင္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္ပါတယ္)

ဘယ္လို ဆက္စခန္းသြားၾကမလဲ 

ခ႐ိုနီလို႔ တိတိက်က် ေျပာပေလာက္ေအာင္ ပီျပင္သူေတြ ေပၚလာတာကေတာ့ နဝတ လို႔ေခၚတဲ့ ႏိုင္ငံေတာ္ၿငိမ္ဝပ္ပိျပားမႈ တည္ေဆာက္ေရးအဖြဲ႔ အစိုးရနဲ႔ နအဖ လို႔ေခၚတဲ့ ႏိုင္ငံေတာ္ေအးခ်မ္းသာယာေရးနဲ႔ ဖြံ႔ၿဖိဳးေရးေကာင္စီအစိုးရေခတ္မ်ားမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ သိပ္မၾကာေသးတဲ့ ကာလမ်ားအတြင္း တိုင္းသူျပည္သားမ်ားရဲ႕ မ်က္စိေအာက္မွာတြင္ ႀကီးထြားလာတဲ့ ခ႐ိုနီမ်ားဟာ ေရွ႕ခရီးကို ဘယ္လို ဆက္စခန္းသြားၾကမွာလဲ။ ႏိုင္ငံျခားက ဝင္လာၾကမယ့္ ရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံသူ အရင္းရွင္ႀကီးေတြနဲ႔ ဆက္ၿပီးေပါင္းစားၾကဦးမွာလား။ ေတာင္ကိုရီးယားက ေရွးဘိုးလ္ သူေဌးႀကီးေတြလို မ်ဳိးခ်စ္စိတ္ခံယူခ်က္နဲ႔ အမ်ဳိးသားစီးပြားေရးကို တြန္းတင္ၾကမွာလား။ အခုအတိုင္းပဲ ဖဆပလေခတ္က လိုင္စင္ေရာင္းစားခဲ့ၾကသလိုမ်ဳိး ဆက္လုပ္ေနၾကမွာလား။ ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ အလြန္စိတ္ဝင္စားစြာ ေစာင့္ၾကည့္ေနမိေၾကာင္းပါဗ်ာ။

၁၈၊ ၀၇၊ ၂၀၁၂
maungwuntha@gmail.com

ယခုအပတ္ထုတ္ ျပည္သူ႔ေခတ္ဂ်ာနယ္မွာေဖာ္ျပခဲ့တဲ့ ေမာင္ဝံသ ေျပာခ်င္လြန္းလို႔ေဆာင္းပါး။