ဒီမိုကေရစီတည္ေဆာက္ေရးကို ထိပါးေႏွာက္ယွက္ဖ်က္ဆီးလိုသူမ်ား၏ ေဘးအႏၱရာယ္မွ ကာကြယ္သည့္ဥပေဒ (ေမာင္ဝံသ)

"ပုဒ္မ ၁၀ (က)ကေတာ့ ကာကြယ္ေရးပုဒ္မလို႔ ေခၚပါတယ္။ ဘာအမႈမွ မက်ဴးလြန္ေသးေပမယ့္ ဒီလူကို အျပင္ေလာကမွာထားရင္ ႏိုင္ငံေတာ္အား ထိပါးေႏွာက္ယွက္ဖ်က္ဆီးမညိ့္ အႏၱရာယ္ရွိတယ္၊ ဒါေၾကာင့္ ေထာင္ထဲ ထည့္ထားရမယ္ဆိုၿပီး ဖမ္းထည့္ထားတဲ့ ပုဒ္မပါ။ အဲဒီဘက္မွာ အင္မတန္မွ ဉာဏ္ႀကီးလွပါေသာ ဦးေနဝင္းက ၁၉၇၄ ခုႏွစ္မွာ ျပဌာန္းခဲ့တဲ့ဥပေဒပါ။ ေထာင္ထဲ ထည့္မထားသင့္တဲ့ အဆင့္အတန္းရွိပုဂၢိဳလ္မ်ဳိးကိုေတာ့ ပုဒ္မ ၁၀ (ခ)နဲ႔ အိမ္အက်ယ္ခ်ဳပ္ေပါ့ခင္ဗ်ာ ..."

ပညာရွိခ်င္း ေခါင္းတိုက္မိတယ္ဆိုတဲ့စကား ၾကားဖူးၾကမယ္ထင္ပါတယ္။ ေဆာင္းပါးရွင္တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ကြၽန္ေတာ့္မွာ အဲသလို အေတြ႔အၾကံဳ မၾကာခဏ ၾကံဳရတတ္ပါတယ္။ အျခားသူတစ္ေယာက္ေရးတဲ့ အေၾကာင္းအရာနဲ႔ ကြၽန္ေတာ့္ဘာသာ သင့္မယ္ထင္လို႔ ေရြးခ်ယ္ၿပီးေရးလိုက္တဲ့အေၾကာင္းအရာ တစ္ခ်ိန္တည္း တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ ျဖစ္ေနတာကို ဆိုလိုတာပါ။ အဲဒါကို ပညာရွိခ်င္း ေတြးပုံခ်င္းတူတယ္၊ great men think alike လို႔ ဂုဏ္ယူၿပီး ေျပာေလ့ရွိတယ္။

ဝင္းထြဋ္ေဇာ္နဲ႔ ကြၽန္ေတာ္ 

ၿပီးခဲ့တဲ့ အပတ္ထုတ္ ျပည္သူ႔ေခတ္ဂ်ာနယ္မွာ ပင္တိုင္ေဆာင္းပါးရွင္တစ္ေယာက္ျဖစ္တဲ့ ဆရာ ဝင္းထြဋ္ေဇာ္က ‘ဒီမိုကေရစီ စီးပြားေရးမွာ ခ႐ိုနီေတြ လိုေသးသလား’ ေခါင္းစဥ္နဲ႔ ေဆာင္းပါးေရးတယ္။ သည္အေၾကာင္းအရာကို သူ ေရးထားမွန္းမသိဘဲ ကြၽန္ေတာ္ကလည္း ‘ခ႐ိုနီမ်ားရဲ႕ ေရွ႕ခရီး’ ဆိုၿပီး ေဆာင္းပါးေရးလိုက္တယ္။


ျပည္သူ႔ေခတ္ဂ်ာနယ္မွာ ကြၽန္ေတာ္က အတိုင္ပင္ခံတာဝန္ကိုပဲ ယူထားပါတယ္။ ေဆာင္းပါးေတြကို အယ္ဒီတာအဖြဲ႔ကပဲ ေရြးတာ ပယ္တာ လုပ္ပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ဆီတိုက္႐ိုက္ေရာက္လာတဲ့ ေဆာင္းပါးေတြကိုေတာင္ ကြၽန္ေတာ္က အယ္ဒီတာအဖြဲ႔ထံကိုပဲ မွတ္ခ်က္ေရးၿပီး ပို႔ေပးပါတယ္။ ပုံႏွိပ္ေဖာ္ျပမယ့္ စာမူေတြကို စာေပစိစစ္ေရးတင္ေတာ့မွ တင္ထားတဲ့ စာမူေတြကိုမိတၱဴဆြဲၿပီး ကြၽန္ေတာ့္ဆီ တစ္စုံ ေပးပါတယ္။ အဲဒီအခါ ႐ုံးကိုတင္ထားတဲ့ စာမူေတြကိုဖတ္ရင္း ဆရာဝင္းထြဋ္ေဇာ္ရဲ႕ ေဆာင္းပါးကို ေတြ႔ရတာပါ။ ေတာ္ပါေသးရဲ႕၊ ကြၽန္ေတာ္တို႕ ႏွစ္ေယာက္ဟာ အေၾကာင္းအရာခ်င္းတူေပမယ့္ ခ်ဥ္းကပ္ပုံခ်င္းမတူဘဲ ကိုယ့္႐ႈေထာင့္နဲ႔ကိုယ္ ေရးမိေပလို႔။ သို႔ေပမယ့္ ခ႐ိုနီျပႆနာအေပၚထားရွိတဲ့ သေဘာထားခ်င္းက မကြဲလြဲဘူး။ ကြဲလြဲရင္လည္း ကြၽန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းက စိတ္ႀကီးႀကီးနဲ႔ဆိုေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ကို ျပစ္တင္႐ႈတ္ခ်လို႔ ဆုံးမွာမဟုတ္ဘူး။ ဝင္းထြဋ္ေဇာ္နဲ႔ ကြၽန္ေတာ္က ရန္ကုန္တကၠသိုလ္မွာ ဘာသာတြဲအတူတူ၊ တစ္တန္းတည္းသား၊ ေက်ာင္းသား လႈပ္ရွားမႈေတြမွာ ဘက္တစ္ဖက္တည္းရပ္ခဲ့ၾကတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြပါ။ သူက ပထမ ျပည္သူ႔ေခတ္အယ္ဒီတာအဖြဲ႔မွာ ပါခဲ့ေသးတယ္။ ေနာက္ေတာ့ လြတ္လပ္တဲ့ ေဆာင္းပါးရွင္အျဖစ္ပဲ ေရးေပးေနပါတယ္။

အပတ္စဥ္ပါေနေအာင္ 

စာေပစိစစ္ေရးကို ကြၽန္ေတာ္တို႔ဂ်ာနယ္အေနနဲ႔ ဗုဒၶဟူးေန႔ တစ္ႀကိမ္၊ ေသာၾကာေန႔ တစ္ႀကိမ္၊ ႏွစ္ႀကိမ္ စာမူမ်ား တင္ရပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္က ဗုဒၶဟူးေန႔တင္တဲ့အထဲ ပါေအာင္ ေရးေလ့ရွိတယ္။ ဒါမွ အဲဒီစာမူကို စာေပစိစစ္ေရးက ပယ္လိုက္တယ္ဆိုရင္ ေသာၾကာေန႔အမီ ေနာက္တစ္ပုဒ္ထပ္ေရးၿပီး တင္ႏိုင္မွာ ျဖစ္တယ္။ အဲသလို ဝီရိယ ေကာင္းေကာင္းနဲ႔ေရးခဲ့ေပလို႔သာ ကြၽန္ေတာ့္ေဆာင္းပါးေတြ အပတ္စဥ္လို ပါေနတာ ျဖစ္ပါတယ္။ တစ္ခါတေလ အလုပ္ေတြမ်ားေနလို႔ ဗုဒၶဟူးေန႔ ႐ုံးတင္ခ်ိန္အမီ ေဆာင္းပါး မေပးႏိုင္ရင္ ေသာၾကာေန႔အမီေရးၿပီး ေပးရပါတယ္။ အဲဒီလိုအပတ္ဆို ကြၽန္ေတာ့္မွာ ရင္တထိတ္ထိတ္နဲ႔ ေစာင့္ရပါတယ္။ ေသာၾကာေန႔တင္တဲ့စာမူ အပယ္ခံရၿပီဆိုရင္ အဲဒီအပတ္ ေမာင္ဝံသ ေဆာင္းပါး မပါေတာ့ဘူးေပါ့။

ဒီမိုကေရစီရဲ႕ အႏၱရာယ္ 

ဒီတစ္ပတ္လည္း ကြၽန္ေတာ္ ဗုဒၶဟူးေန႔အမီ ေဆာင္းပါး မေရးႏိုင္ခဲ့ဘူး။ ေသာၾကာေန႔႐ုံးတင္ဖို႔အမီ ေရးဖို႔ပဲ ျပင္ဆင္ေနပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ ျပင္ဆင္ေနတာက ဥပေဒျပဳတာဝန္ရွိသူေတြ စဥ္းစားႏိုင္ေအာင္ အေရးႀကီးတဲ့ အေၾကာင္းအရာတစ္ခုကို တင္ျပဖို႔ပါပဲ။ အဲဒီအခိုက္မွာ ဗုဒၶဟူးေန႔ စာေပစိစစ္ေရးကိုတင္ထားတဲ့ ျပည္သူ႔ေခတ္စာမူ ပထမအသုတ္ မိတၱဴေတြ ကြၽန္ေတာ့္ဆီ ေရာက္လာပါတယ္။ ဖတ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဆရာဗသုန္ရဲ႕ ‘ဒီမိုကေရစီရဲ႕ အႏၱရာယ္ အစျပဳမလာေစဖို႔’ ေဆာင္းပါးဟာ ကြၽန္ေတာ္ ယခုအပတ္ေရးမယ့္ အေၾကာင္းအရာနဲ႔ တိုက္ဆိုင္ေနတာ ေတြ႔ရျပန္တယ္။ သူက ဒီမိုကေရစီရဲ႕အႏၱရာယ္ေတြကို ေထာက္ျပထားတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ကလည္း ခုတစ္ေလာ ဒီမိုကေရစီဆန္႔က်င္ေရးသမားေတြ သိသိသာသာ ပိုၿပီး အာက်ယ္လာၾကသလားလို႔ စိုးရိမ္ပူပန္စိတ္နဲ႔ ‘ဒီမိုကေရစီတည္ေဆာက္ေရးကို ထိပါးေႏွာက္ယွက္ဖ်က္ဆီးလိုသူမ်ား၏ ေဘးအႏၱရာယ္မွ ကာကြယ္သည့္ ဥပေဒ’ ဆိုတာကို ျပဌာန္းေစလိုေၾကာင္း ေရးမလို႔ ျပင္ဆင္ေနတာပါ။

ပုဒ္မ ၁၀ (က) နဲ႔ (ခ) 

ကြၽန္ေတာ္ ျဖစ္ေစလိုတဲ့ ဥပေဒအမည္နာမကိုၾကည့္ၿပီး စာဖတ္သူ မိတ္ေဆြမ်ား ၾကားဖူးသလိုလို ဘာလိုလို ဇေဝဇဝါ ျဖစ္သြားၾကမယ္ ထင္ပါတယ္။ ၾကားဖူးၾကမွာေပါ့ခင္ဗ်ာ။ နာမည္ေက်ာ္ ပုဒ္မ ၁၀ (က) နဲ႔ ပုဒ္မ ၁၀ (ခ)။ ႏိုင္ငံေတာ္အား ေႏွာက္ယွက္ဖ်က္ဆီးလိုသူမ်ား၏ ေဘးအႏၱရာယ္မွ ကာကြယ္သည့္ဥပေဒ ဆိုတာေလဗ်ာ။

ကြၽန္ေတာ္ ႏိုင္ငံေရးလုပ္ခဲ့တုန္းက သုံးခါ ေထာင္ထဲေရာက္ခဲ့ရာမွာ ႏွစ္ခါက ပုဒ္မ ၁၀ (က)နဲ႔ ထည့္ထားခံရတာ ျဖစ္ပါတယ္။ တစ္ႀကိမ္ကေတာ့ ပုဒ္မ ၅(ည)နဲ႔ ေထာင္ခ်ခံရတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ပုဒ္မ ၅ (ည) က ၁၉၅၁ အေရးေပၚစီမံခ်က္ အက္ဥပေဒ တဲ့။ ၿငိမ္ဝပ္ပိျပားေရး ပုဒ္မလို႔လည္း ေခၚပါတယ္။ ဆူပူေအာင္လႈံ႔ေဆာ္လို႔ဆိုၿပီး ဖမ္းဆီးေထာင္ခ်တာ ျဖစ္ပါတယ္။ အမႈကေတာ့ ဂႏၵီခန္းမ ေၾကညာစာတမ္းေရးသားရာမွာ ပါဝင္ခဲ့မႈ။

ပုဒ္မ ၁၀ (က)ကေတာ့ ကာကြယ္ေရးပုဒ္မလို႔ ေခၚပါတယ္။ ဘာအမႈမွ မက်ဴးလြန္ေသးေပမယ့္ ဒီလူကို အျပင္ေလာကမွာထားရင္ ႏိုင္ငံေတာ္အား ထိပါးေႏွာက္ယွက္ဖ်က္ဆီးမညိ့္ အႏၱရာယ္ရွိတယ္၊ ဒါေၾကာင့္ ေထာင္ထဲ ထည့္ထားရမယ္ဆိုၿပီး ဖမ္းထည့္ထားတဲ့ ပုဒ္မပါ။ အဲဒီဘက္မွာ အင္မတန္မွ ဉာဏ္ႀကီးလွပါေသာ ဦးေနဝင္းက ၁၉၇၄ ခုႏွစ္မွာ ျပဌာန္းခဲ့တဲ့ဥပေဒပါ။

ေထာင္ထဲ ထည့္မထားသင့္တဲ့ အဆင့္အတန္းရွိပုဂၢိဳလ္မ်ဳိးကိုေတာ့ ပုဒ္မ ၁၀ (ခ)နဲ႔ အိမ္အက်ယ္ခ်ဳပ္ေပါ့ခင္ဗ်ာ။

စိတ္နာရတဲ့ အေတြ႔အၾကံဳ 

ပုဒ္မ ၁၀ (က)နဲ႔ အက်ဥ္းခံခဲ့ရတဲ့ အေတြ႔အၾကံဳကို ကြၽန္ေတာ္က အေတာ္ စိတ္နာတယ္။ ၅(ည)နဲ႔ ေထာင္ခ်တုန္းက မိသားစု ေထာင္ဝင္စာလာၿပီး မိသားစုနဲ႔ ၂ ပတ္ တစ္ႀကိမ္ေတြ႔၊ စကားစျမည္ေျပာႏိုင္တယ္။ ၁၀(က)နဲ႔က်ေတာ့ ေထာင္ဝင္စာ မရွိဘူး။ မိသားစုက စားစရာနဲ႔ ေဆးဝါး စသည္ကို ေထာင္ဗူးဝမွာ လာေပးသြားရတယ္။ သားသမီးေလးေယာက္အနက္ သား ႏွစ္ေယာက္က ကြၽန္ေတာ္ အဖမ္းခံရတုန္းက ၁၂ ႏွစ္ - ၁၃ ႏွစ္သားေတြ၊ ေလးႏွစ္ေက်ာ္ၾကာၿပီး ကမၻာ့ၾကက္ေျခနီ (ICRC) ကုိယ္စားလွယ္အဖြဲ႔ ေထာင္ထဲ၀င္ၾကည့္ခြင့္ရေတာ့မွ ကြၽန္ေတာ့္အိမ္က မိသားစုဓာတ္ပုံကို ယူလာျပလို႔ ၾကည့္လိုက္ရတယ္။ သားေတြက အရပ္ႀကီးေတြ မိုးထိုးေနၿပီ။ အေမ့ထက္ ျမင့္သြားၾကၿပီ။ ကြၽန္ေတာ္ ေဆး႐ုံတက္ရခ်ိန္မွာ မိသားစုနဲ႔ေတြ႔ခြင့္ေပးေတာ့ သားေတြက ကြၽန္ေတာ့္ထက္ေတာင္ ျမင့္သြားၿပီ။ ေနာက္ဆုံးအေခါက္ ငါးႏွစ္ေက်ာ္ေနခဲ့ရၿပီးမွ ျပန္လႊတ္တယ္။

တကယ္ျပဌာန္းသင့္တဲ့ ဥပေဒ 

အခု ဒီမိုကေရစီတည္ေဆာက္ေနတဲ့ေခတ္မွာ ပုဒ္မ ၁၀ (က) (ခ) ေတြ၊ ၅ (က) (ည) စတာေတြ လုံးဝ မရွိသင့္ေတာ့ပါဘူး။ ေတာ္ေလာက္ပါၿပီ။ ေနာင္လည္း တကယ္ဒီမိုကေရစီ ပီျပင္ၿပီဆိုရင္ ႏိုင္ငံေတာ္အား ေႏွာက္ယွက္ဖ်က္ဆီးလိုသူမ်ား၏ ေဘးအႏၱရာယ္မွ ကာကြယ္ရန္ဆိုၿပီး လူေတြကို ဘာျပစ္မႈမွ မက်ဴးလြန္ေသးဘဲ ေထာင္ထဲ ဖမ္းထည့္ထားဖို႔ဆိုတာ စိတ္နဲ႔ေတာင္ မျပစ္မွားသင့္တဲ့ကိစၥလို႔ေျပာခ်င္ပါတယ္။

ခုခ်ိန္မွာ တကယ္တမ္း ျပဌာန္းသင့္တဲ့ဥပေဒကေတာ့ ေစာေစာကေျပာခဲ့တဲ့ ‘ဒီမိုကေရစီတည္ေဆာက္ေရးကို ထိပါး ေႏွာက္ယွက္ဖ်က္ဆီးလိုသူမ်ား၏ ေဘးအႏၱရာယ္မွ ကာကြယ္သည့္ဥပေဒ’ ျဖစ္ပါတယ္။ ဆရာ ဗသုန္ ေဆာင္းပါးထဲ ေရးထားသလို ႏိုင္ငံေရးပါတီအခ်င္းခ်င္း မေတာ္မတရား ပုတ္ခတ္ေစာ္ကား၊ ရန္စတိုက္ခိုက္တာမ်ဳိးေတြ၊ ဒီမိုကေရစီ လႈပ္ရွားမႈေတြကို ပိတ္ပင္တားဆီးတာေတြ၊ ျပည္သူ႔အခြင့္အေရးေတြကို ခ်ဳပ္ခ်ယ္ကန္႔သတ္တာေတြ၊ ေရြးေကာက္ပြဲမွာ မဲမသမာမႈက်ဴးလြန္တာေတြ စတာေတြကို အဲဒီဥပေဒနဲ႔ ကာကြယ္တားဆီးဟန္႔တားရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။

အင္ဒိုနီးရွားက ရခဲ့တဲ့ စိတ္ကူး 

အင္ဒိုနီးရွားႏိုင္ငံကို မၾကာေသးခင္က ကြၽန္ေတာ္တို႔သြားေရာက္ၿပီး စာနယ္ဇင္းေကာင္စီလုပ္ငန္းမ်ား ေလ့လာခဲ့စဥ္က ေတြ႔ခဲ့ရတဲ့ ဥပေဒတစ္ခုကို အေၾကာင္းျပဳၿပီး အထက္ပါစိတ္ကူး ကြၽန္ေတာ့္ေခါင္းထဲ ဝင္လာခဲ့တာပါ။ အဲဒီဥပေဒက ဘာလဲဆိုရင္ စာနယ္ဇင္းလြတ္လပ္ခြင့္ကို ထိပါးေႏွာက္ယွက္ ဖ်က္ဆီးသူ မည္သူမဆို ၂ ႏွစ္အထိ ေထာင္ဒဏ္ သို႔မဟုတ္ ႐ူျပားေငြ သန္း ၅၀၀ (ျမန္မာေငြ သိန္း ၅၀၀ ခန္႔) အထိ ဒဏ္ေငြတပ္႐ိုက္ခံရမည္ဆိုတဲ့ အင္ဒိုနီးရွား စာနယ္ဇင္း အက္ဥပေဒ ပုဒ္မ ၁၈ ျဖစ္ပါတယ္။ ဦးတည္တာကေတာ့ အစိုးရအာဏာပိုင္မ်ားထဲက စာနယ္ဇင္း လြတ္လပ္ခြင့္ကို တစ္နည္းနည္း ပိတ္ပင္ဟန္႔တားဖို႔ႀကိဳးစားသူေတြကို အေရးယူဖို႔ျဖစ္တယ္လို႔ ကြၽန္ေတာ္တို႔ကို ရွင္းျပပါတယ္။ ေကာင္းေလစြ။

ပိုေကာင္းတဲ့ဥပေဒ 

ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ အင္ဒိုနီးရွား ဥပေဒကို ပုံတူ ကူးမခ်ခ်င္ပါဘူး။ သူ႔ထက္ပိုေကာင္းတာကိုပဲ စဥ္းစားၾကည့္ပါတယ္။ အဲဒါကေတာ့ ‘ဒီမိုကေရစီတည္ေဆာက္ေရးကို ေႏွာက္ယွက္ဖ်က္ဆီးလိုသူမ်ား၏ ေဘးအႏၱရာယ္မွ ကာကြယ္သည့္ ဥပေဒ’ ကိုသာျပဌာန္းႏိုင္မယ္ဆိုရင္ ႏိုင္ငံေရးသမားမ်ား၊ ႏိုင္ငံေရးပါတီမ်ား၊ ဒီမိုကေရစီျမတ္ႏိုးေသာ ျပည္သူမ်ားကို ဒီမိုကေရစီဆန္႔က်င္ေရးသမား၊ ေခတ္ေနာက္ျပန္ဆြဲလိုသူမ်ားရဲ႕အႏၱရာယ္မွ အကာအကြယ္ေပးႏိုင္႐ုံမက တစ္ႏြယ္ငင္ တစ္စင္ပါဆိုသလို ကြၽန္ေတာ္တို႔ သတင္းစာဆရာမ်ားအတြက္လည္း အကာအကြယ္ေပးၿပီးသားျဖစ္လိမ့္မယ္လို႔ ယုံၾကည္မိေၾကာင္းပါဗ်ာ။

၂၇၊ ၇၊ ၂၀၁၂
maungwuntha@gmail.com

ယခုအပတ္ထုတ္ ျပည္သူ႔ေခတ္ဂ်ာနယ္ပါ ေမာင္ဝံသ ေျပာခ်င္လြန္းလို႔ေဆာင္းပါး။