“ႏိုင္ငံေရးပါတီေတြရွိလာၿပီမို႔ အားကိုးရၿပီထင္လည္း လက္ေတြ႔က်ေတာ့ ထင္သလိုျဖစ္မလာဘူး။ ပါတီေခါင္းေဆာင္ကို ေတြ႔ဖို႔မေျပာနဲ႔၊ စာေလးေပးေပးပါဆိုတာေတာင္ လက္ခံခ်င္တာ မဟုတ္ဘူး။ ကိုယ့္ေဒသကို တုိင္းခန္းလွည့္လည္လာေတာ့လည္း လူအုပ္ႀကီးေရွ႕မွာ သူတို႔ေျပာခ်င္တာေတြေျပာၿပီး ျပန္သြားၾကတာခ်ည္းပဲ။ ကိုယ္ေျပာတာကို နားေထာင္မယ့္သူ တစ္ေယာက္မွ မရွိဘူး။ အားကိုးေပမယ့္ အားကိုးလို႔မရဘူး။ စာနယ္ဇင္းေတြကေတာ့ …”
ျမန္မာ့ႏိုင္ငံေရး အေျပာင္းအလဲမွာ ျမန္မာျပည္ စာနယ္ဇင္းေတြအေနနဲ႔ ဘယ္ေနရာက ပါဝင္လႈပ္ရွားေနၾကသလဲဆိုတဲ့ ေမးခြန္းကို အခုတေလာ မၾကာခဏ အေမးခံေနရတယ္။ ႏိုင္ငံျခားက ေရာက္လာၾကတဲ့ သတင္းစာဆရာေတြနဲ႔ စာေရးဆရာေတြက ေမးၾကတာပါ။
ဆရာမႀကီး ေဒၚခင္ခင္ေခ်ာ
ႏိုင္ငံျခားသား ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ျမန္မာျပည္က စာနယ္ဇင္းေတြအေၾကာင္း မသိတာမ်ားတယ္။ သတင္းလုပ္ငန္းနဲ႔ သံုးေလးႀကိမ္ေရာက္ဖူး ေပါက္ဖူးသူေတြေတာင္ နည္းနည္းပါးပါးပဲ အေပၚယံလွ်ပ္ၿပီး သိ႐ံုေလာက္ပဲရွိတယ္။ အားလံုးက ျမန္မာဘာသာနဲ႔ပဲ ထုတ္ေဝေနတာဆိုေတာ့ သူတို႔ေလ့လာခ်င္လို႔လည္း မျဖစ္ႏုိင္ဘူး။ ျမန္မာျပည္ကို သိပ္ၿပီး စိတ္ဝင္စားသူ အနည္းအက်ဥ္းေလာက္ကေတာ့ ျမန္မာစာတတ္ေအာင္သင္ၿပီးမွ ေရာက္လာၾကလို႔ ေလ့လာႏိုင္ၾကတယ္။ အဂၤလန္က ျမန္မာစာသင္တဲ့ ဆရာမႀကီး ေဒၚခင္ခင္ေခ်ာ (အင္နာအဲေလာ့) လို သတင္းစာနဲ႔ စာနယ္ဇင္းေတြ ဘယ္လို လုပ္ကိုင္ေနၾကရတယ္ဆိုတာ အထူးစိတ္ဝင္စားၿပီး အျမဲမျပတ္ေစာင့္ၾကည့္ေလ့လာေနသူမ်ဳိးကသာ ေသေသခ်ာခ်ာသိၿပီး နားလည္သေဘာေပါက္ၾကတယ္။
စိတ္ဝင္စားတာက တျခား
ျမန္မာစာ၊ ျမန္မာစကားတတ္သူတစ္ခ်ဳိ႕က သူတို႔စိတ္ဝင္စားတာက တျခားဟာ ျဖစ္ေနတတ္တယ္။ တခ်ဳိ႕က နံရံေဆးေရး ပန္းခ်ီေတြ စိတ္ဝင္စားၿပီး၊ တခ်ဳိ႕က ျမန္မာဆိုင္းဝုိင္းႀကီးကို စိတ္ဝင္စားတယ္။ တခ်ဳိ႕ကေတာ့ ဗုဒၶဆင္းတုေတာ္ေတြကို နယ္ေပါင္းစံုအႏွ႔ံလိုက္ၿပီး ဓာတ္ပံု႐ိုက္ စုေဆာင္းတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ ျမန္မာစာနယ္ဇင္းအေၾကာင္း ေသေသခ်ာခ်ာ ဂဃနဏ သိသူရွားတယ္။ မသိလို႔ေမးၾကသူေတြကို သေဘာေပါက္နားလည္ေအာင္ ရွင္းျပရတာ မလြယ္ဘူး။ ေတာ္ေတာ္လက္ဝင္တယ္။ ဒါေပမယ့္လည္း မတတ္ႏိုင္ဘူး။ ကိုယ့္အလုပ္ ကိုယ့္နယ္ပယ္က ကိစၥျဖစ္ေလေတာ့ ရွင္းျပရတယ္။ သမိုင္းေၾကာင္း ရွင္းျပရတာ ရွည္လ်ားေပမယ့္ အၿပီးသတ္နိဂံုးခ်ဳပ္မွာေတာ့ တစ္ခြန္းတည္းနဲ႔ပဲ နိဂံုးခ်ဳပ္ျမဲျဖစ္ပါတယ္။
တပ္ဦးက အလံကိုင္
“ျမန္မာ့ႏိုင္ငံေရး အေျပာင္းအလဲတိုင္းမွာ ျမန္မာစာနယ္ဇင္းေတြဟာ တပ္ဦးက အလံကိုင္ (Standard Bearer) အျဖစ္ အျမဲပါဝင္ခဲ့ၾကတယ္။” ဒီစကားဟာ တင္စားေျပာတဲ့ စကားမဟုတ္ဘူး။ ျမန္မာတို႔ရဲ႕ ပထမလြတ္လပ္ေရးတုိက္ပြဲ ကာလတစ္ေလွ်ာက္လံုးမွာ ျမန္မာသတင္းစာေတြနဲ႔ သတင္းစာဆရာေတြဟာ ျပည္သူလူထုကို လႈ႔ံေဆာ္စည္း႐ံုးေပးတဲ့ ေနရာကေနၿပီး ေရွ႕က ႏိုင္ငံေရးလုပ္ေနၾကတဲ့ မ်ဳိးခ်စ္ပုဂၢိဳလ္ေတြ၊ ႏိုင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္ေတြကို ကူညီပ့ံပိုးေပးခဲ့ၾကတယ္။ နယ္ခ်ဲ႕အဂၤလိပ္အစိုးရရဲ႕ ရန္သူေတာ္စာရင္းမွာ နံပါတ္သတ္မွတ္ခံရသူဟာ သတင္းစာဆရာ၊ စာေရးဆရာမ်ဳိးခ်စ္ပုဂၢိဳလ္ႀကီး ဆရာႀကီး သခင္ကိုယ္ေတာ္မႈိင္း ျဖစ္တယ္။ ဂ်ပန္ေတြ အုပ္စုိးတဲ့ သံုးႏွစ္တာကာလမွာလည္း ဆရာႀကီးက ပုန္းလွ်ဳိးကြယ္လွ်ဳိးေနခဲ့ရတယ္။
တစ္ခုတည္းေသာ အားထားရာ
ဒီဘက္ ဒုတိယလြတ္လပ္ေရး တိုက္ပြဲေခတ္ေရာက္ေတာ့လည္း စာနယ္ဇင္းေတြဟာ သာမန္တိုင္းသူျပည္သားမ်ားရဲ႕ တစ္ခုတည္းေသာ အားထားရာအျဖစ္ တာဝန္ထမ္းေဆာင္ေနၾကရတယ္။ ၿမိဳ႕ေပၚက ပညာတတ္ေတြနဲ႔ အလုပ္သမားေတြ၊ ဝန္ထမ္းေတြက သူတို႔ရင္ထဲမွာ မြန္းက်ပ္ေနတာေတြ ျပည့္လွ်ံလာတဲ့အခါ သတင္းသမားေတြဆီလာၿပီး ရင္ဖြင့္ ေဖာ္ထုတ္ၾကတယ္။ ဖုန္းဆက္ေျပာၾကတယ္။ ၿမိဳ႕ႀကီးျပႀကီးေတြန႔ဲ အလွမ္းေဝးတဲ့ ေတာသူေတာင္သား လယ္သမားေတြကလည္း သူတို႔ ရင္ဆိုင္ၾကံဳေတြ႔ေနရတဲ့ ဒုကၡေပါင္းစံုကို စာေရးၿပီး တိုင္တည္ၾကတယ္။ အနီးဆံုးၿမိဳ႕ကိုသြားၿပီး ဖုန္းဆက္ေျပာၾကားတယ္။ ငါးေထာင္တန္ဖုန္းေတြသာ ဝယ္လို႔ရလာရင္ လယ္သမားတိုင္း ဖုန္းကိုင္ၿပီး ေန႔စဥ္ ရင္ဖြင့္ၾကမွာ ေသခ်ာတယ္။
လူကိုေတာင္ေတြ႔လို႔ မရ
စာနယ္ဇင္းသမားေတြဆိုတာ ဘာမွ လုပ္ေပးႏိုင္တာ မဟုတ္ဘူး။ ဒါကို သူတို႔လည္း သိၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ ခက္တာက စာနယ္ဇင္းသမားကိုမွ မေျပာရင္ တျခားဘယ္သူ႔ကိုမွလည္း ေျပာစရာမရွိဘူး။ အစိုးရသစ္ရဲ႕ သမၼတနဲ႔တကြ ဒုသမၼတေတြ၊ လႊတ္ေတာ္ဥကၠ႒ေတြက ျပည္သူေတြရဲ႕ဆႏၵကုိ ေလးစားရမယ္။ ျပည္သူေတြ စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ လုပ္ရမယ္လို႔ ေန႔တိုင္းလိုလို ေျပာေနၾကေပမယ့္ ကိုယ့္ေဒသက ၿမိဳ႕နယ္အဆင့္အရာရွိကိုေတာင္ ေတြ႔ခြင့္ရဖို႔ လြယ္တာမဟုတ္ဘူး။ ကိုယ့္စကားနားေထာင္ဖို႔ဆုိတာ ေဝးလို႔၊ လူကိုေတာင္ ေတြ႔ဖို႔ ရတာမဟုတ္ဘူး။ စာနဲ႔ေရးၿပီး ေျပာျပန္ေတာ့လည္း ကိုယ့္စာ ေရာက္မေရာက္ေတာင္ ေသခ်ာတာမဟုတ္ဘူး။
နားေထာင္မယ့္သူ မရွိ
ႏိုင္ငံေရးပါတီေတြရွိလာၿပီမို႔ အားကိုးရၿပီထင္လည္း လက္ေတြ႔က်ေတာ့ ထင္သလိုျဖစ္မလာဘူး။ ပါတီေခါင္းေဆာင္ကို ေတြ႔ဖို႔မေျပာနဲ႔၊ စာေလးေပးေပးပါဆိုတာေတာင္ လက္ခံခ်င္တာ မဟုတ္ဘူး။ ကိုယ့္ေဒသကို တုိင္းခန္းလွည့္လည္လာေတာ့လည္း လူအုပ္ႀကီးေရွ႕မွာ သူတို႔ေျပာခ်င္တာေတြေျပာၿပီး ျပန္သြားၾကတာခ်ည္းပဲ။ ကိုယ္ေျပာတာကို နားေထာင္မယ့္သူ တစ္ေယာက္မွ မရွိဘူး။ အားကိုးေပမယ့္ အားကိုးလို႔မရဘူး။ စာနယ္ဇင္းေတြကေတာ့ အနည္းဆံုး ကိုယ္ေျပာတာကို စိတ္ရွည္လက္ရွည္ နားေထာင္ေပးေသးတယ္။ ေရးလို႔ရတာေတြ ေရးေပးေဖာ္ရတယ္။ ဘာမွ လုပ္မေပးလည္း၊ ကိုယ့္ရင္ထဲက ျပည့္သိပ္ေနတာေတြကို အန္ထုတ္လိုက္ရလို႔ ရင္ထဲေပါ့ၿပီး ေနသာထိုင္သာ ရွိသြားတယ္။ ေတာထဲက နင္းျပားေတြနဲ႔ ေအာက္ေျခက ဖြတ္က်ားေတြအတြက္ေတာ့ စာနယ္ဇင္းေတြဟာ တစ္ခုတည္းေသာ အားထားရာပါပဲ။
ခလုတ္တံသင္းေတြ
သာမန္ျပည္သူေတြက အားကိုးအားထားျပဳရာေနရာ ျဖစ္လာေအာင္၊ ယံုၾကည္မႈရလာေအာင္ စာနယ္ဇင္းေတြဘက္က ႀကိဳးစားရတာေတြကလည္း မလြယ္လွပါဘူး။ အေကြ႔အေကာက္ေတြ၊ ခလုတ္တံသင္းေတြ အမ်ားႀကီးကို ေက်ာ္ျဖတ္ၾကရပါတယ္။
ကိုယ္စီကိုယ္ငွ ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္ေတြလည္း ဗရပြနဲ႔ပါ။ အစိုးရ မ်က္ႏွာကိုလည္း မၾကည့္နဲ႔။ ႏိုင္ငံေရးပါတီေတြရဲ႕ မ်က္ႏွာကိုလည္း မၾကည့္နဲ႔၊ ျပည္သူ႔မ်က္ႏွာတစ္ခုကိုသာ ၾကည့္ရမယ္ဆိုတာ ေျပာေတာ့သာ လြယ္တယ္။ လက္ေတြ႔က်ေတာ့ က်ားခံတြင္းထဲ ဆင္းရသေလာက္ အႏၱရာယ္ႀကီးပါတယ္။ ဒီလို အႏၱရာယ္မ်ဳိးစံုကို ရင္ဆိုင္ ျဖတ္ေက်ာ္ၿပီးမွ ျပည္သူေတြက ယံုၾကည္အားကိုးတဲ့ ေနရာကို ေရာက္လာခဲ့ရတာျဖစ္တယ္။ ဒါကို ႏိုင္ငံျခားသားေတြ နားလည္ဖို႔ေျပာရတာ ေတာ္ေတာ္လက္ဝင္ပါတယ္ဗ်ာ။
ယခုအပတ္ ထုတ္ေဝတဲ့ True News Journal မွာပါတဲ့ ေဆာင္းပါး ျဖစ္ပါတယ္။
No comments:
Post a Comment