မရဲတရဲနဲ႔ ေရးၾကည့္လိုက္တာပါ (လူထုစိန္ဝင္း)

“လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ စားဝတ္ေနေရး ၾကပ္တည္းေၾကာင္း၊ ဘာတစ္ခုမွ ေကာင္းတာမေတြ႔ရေၾကာင္း၊ ခ်မ္းသာသူေတြကေတာ့ သန္းေထာင္ခ်ီၿပီး ခ်မ္းသာေနၾကေၾကာင္း၊ ေျပာ႐ိုးေျပာစဥ္ ႏွစ္ကိုယ္ၾကားေျပာဆိုေနမိၾကတာကို
ေဘးစားပြဲမွာရွိတဲ့ လူတစ္ေယာက္က အစိုးရဆန္႔က်င္ေနေရးေတြ ေျပာေနတာၾကားခဲ့ေၾကာင္း သြားၿပီးတိုင္ၾကားလိုက္ရင္ ခ်က္ခ်င္းဖမ္းခ်ဳပ္ၿပီး စစ္ေဆးခံရတယ္။
ပံုႀကီးခ်ဲ႕ၿပီး အစိုးရ အၾကည္ပ်က္ေစမယ့္စကားေတြ ေျပာတယ္၊ ေဘးကလူေတြၾကားႏိုင္တဲ့အတြက္ ဆူပူေအာင္ လႈ႔႔ံေဆာ္ပါတယ္လို႔ စြဲခ်က္တင္ႏုိင္တယ္။
မိတ္ေဆြခ်င္း အီးေမးလ္နဲ႔ စာပို႔ၿပီး ညည္းမိတာကိုလည္း အီလက္ထေရာနစ္ပုဒ္မ တပ္ၿပီး ဖမ္းႏိုင္တယ္ …”

ေဖေဖာ္ဝါရီ ၂၂ရက္ေန႔က ရန္ကုန္တိုင္းေဒသႀကီး ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္မွာ ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္ဥပေဒေရးရာႏွင့္ အထူးကိစၥရပ္မ်ား ေလ့လာဆန္းစစ္သံုးသပ္ေရး ေကာ္မရွင္နဲ႔ ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္ ဥကၠ႒ သူရဦးေရႊမန္းတို႔ ေတြ႔ဆံုခဲ့ၾကတယ္။ အဲဒီလိုေတြ႔ရာမွာ ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္ ဥကၠ႒က ဝန္ထမ္းေတြလစာတိုးေပးေရးနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့အဆို ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္မွာ ဘာေၾကာင့္တင္ခဲ့သလဲဆိုတာကို အက်ယ္တဝင့္ ရွင္းလင္းေျပာၾကားသြားခဲ့တယ္။

သတၱိရွိေစခ်င္တယ္

အဲဒီေျပာသြားတဲ့အထဲမွာ အျပည့္အဝ သေဘာတူတာတစ္ခု ေတြ႔ရတယ္။ အဲဒါကေတာ့ … "ကၽြန္ေတာ္က ဒီလုိေျပာေပမယ့္ သတင္းထဲက်ေတာ့ ရဲရဲဝံ့ဝံ့ဆိုတာပါၿပီး သတၱိရွိရွိဆိုတဲ့ စကားက်ေတာ့ ပါမလာဘူး။ သေဘာကေတာ့ ဒီစကားကို ကၽြန္ေတာ္သံုးလိုက္တာကို သတင္းစာထဲ၊ ေရဒီယိုထဲ၊ တီဗီထဲကို ထည့္လိုက္တယ္ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္မ်ား စိုးရိမ္ၿပီးေတာ့ မထည့္တာလားေတာ့ မသိဘူး။ သတၱိလို႔ ဘာလို႔ထည့္လိုက္လဲဆိုတဲ့အခါမွာ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ သတၱိရွိခ်င္တယ္။ ဒါျဖင့္ရင္ ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္းပဲ သတၱိရွိခ်င္တာလားဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏိုင္ငံသားလူမ်ဳိးအားလံုးကို ရွိေစခ်င္တယ္။ မိုက္မဲျခင္းနဲ႔ မယွဥ္ေသာ တာဝန္ေက်မႈကို အားလံုးမွာရွိေစခ်င္တယ္။ အခုခ်ိန္မွာေရာ၊ အရင္တုန္းကေရာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေတြ သတိၱရွိၾကလားဆိုတဲ့ေနရာမွာ ရွိတဲ့လူေတြလည္း ရွိမွာေပါ့၊ တခ်ဳိ႕မရွိတဲ့ သူေတြလည္းရွိၾကမွာေပါ့။ မရွိရတဲ့အေၾကာင္းရင္းက ဘာလဲဆိုေတာ့ ကိုယ့္အတၱအက်ဳိးစီးပြားကို ၾကည့္ၿပီးေတာ့ မေျပာရဲတာတို႔၊ ေျပာလိုက္ရင္ ငါ့ကို ဒုကၡေရာက္ေစမွာလို႔၊ အဲဒီလိုျဖစ္လာတဲ့အခါက်ေတာ့ မွန္တာလည္း မေျပာရဲ၊ ေကာင္းတာလည္း မေျပာရဲဆိုတဲ့ အေနအထားေတြက ဒီအတုိင္းဆက္သြားမယ္ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏိုင္ငံ နိမ့္က်ေနာက္က်ေနတဲ့ အေနအထားမွာပဲ ျဖစ္ေနလိမ့္မယ္” လို႔ ျဖစ္တယ္။

မရဲတရဲ ဆံုးျဖတ္

လႊတ္ေတာ္ဥကၠ႒ရဲ႕ မိန္႔ခြန္းအျပည့္အစံုကို ဖတ္ၿပီးတဲ့အခါက်ေတာ့ ဒီစာကိုေရးလိုက္ေတာ့မယ္လို႔ မရဲတရဲ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်ၿပီး ေရးလိုက္တာၿဖစ္တယ္။ မရဲတရဲဆိုတာက ကိုယ့္အတြက္ စိုးရိမ္လို႔မဟုတ္ဘူး၊ ဒီစာ စာဖတ္ပရိသတ္ ဖတ္ရတဲ့အဆင့္ကို မေရာက္မီ ဇီဝိန္ခ်ဳပ္သြားမယ့္အေရး စိုးရိမ္တာျဖစ္တယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆုိေတာ့ စာေပစိစစ္ေရးတို႔၊ ျပန္ႀကားေရးဝန္ႀကီးဌာနတို႔နဲ႔ တည့္တည့္ႀကီးဝင္တိုးတဲ့ ကိစၥျဖစ္ေနလို႔ပဲ။ ဒီကိစၥကို အေစာႀကီးကတည္းက ေရးခ်င္ေနတာ။ ဒါေပမယ့္ လြတ္မွာမဟုတ္ပါဘူးေလဆိုတဲ့ အေတြးက အေလးသာေနလုိ႔ မေရးျဖစ္ဘူး။ အခုလည္း မလြတ္လည္း ေရးခဲ့တယ္ဆိုတဲ့ သက္ေသအေထာက္အထားေတာ့ က်န္ခဲ့မွာပဲ၊ သမိုင္းတရားခံေတာ့ မျဖစ္ေတာ့ဘူးေပါ့လို႔ ေတြးၿပီး ေရးလိုက္တာ ျဖစ္တယ္။ စိစစ္ေရးနဲ႔ မလြတ္လို႔ ဂ်ာနယ္ထဲမပါလည္း Facebook တင္လုိက္ရင္ ဖတ္ၾကရမွာပါပဲ။

ျပည္သူ႔ေရွ႕ေမွာက္မွ ကြယ္ေပ်ာက္သြားေရး 

ကိိစၥကေတာ့ မီဒီယာဥပေဒဆိုတဲ့ ကိိစၥပါ။ ေဖေဖာ္ဝါရီ ၁၇ ရက္ေန႔က ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္ အစည္းအေဝးမွာ ေရႊျပည္သာ မဲဆႏၵနယ္က ၾကံ့ခုိင္ဖြံ႔ၿဖိဳးေရးပါတီကုိယ္စားလွယ္ ဦးတင္ေမာင္ဦးက “ႏိုင္ငံေတာ္ရဲ႕ စတုတၱမ႑ိဳင္ျဖစ္တဲ့ မီဒီယာက႑မွ ဂ်ာနယ္ေလာကတြင္ တစ္ဖက္သတ္ဘက္လိုက္ အေရးအသားမ်ား ျပည္သူ႔ေရွ႕ေမွာက္မွ ေပ်ာက္ကြယ္သြားေရး၊ ျပည္သူ႔ လိုအင္ဆႏၵ အမွန္အမွားကို သမာသမတ္က်က် သိကၡာရွိရွိ မွ်တစြာေရးသားထုတ္ေဝေသာ တိုင္းက်ဳိးျပည္ျပဳ ဂ်ာနယ္မ်ား ထြက္ေပၚလာေရး၊ ဝါသနာအရင္းခံၿပီး ဝင္ေရာက္လုပ္ကိုင္ေသာ ယံုၾကည္ခ်က္ ခံယူခ်က္ရွိသည့္သူမ်ား စိတ္ေအးခ်မ္းသာစြာ သင့္တင့္ေသာ အရင္းအႏွီးျဖင့္ ဂ်ာနယ္မ်ားထုတ္ေဝရပ္တည္ႏိုင္ေရးအတြက္ စည္းကမ္းမဲ့ေငြရွာ၊ စီးပြားရွာသူမ်ား ေလ်ာ့နည္းပေပ်ာက္လာေရးနဲ႔ ဂ်ာနယ္ေလာကမွ လူငယ္သတင္းေထာက္မ်ား ယခုထက္ ပိုမို အရည္အေသြးျမင့္မားလာေရးတို႔အတြက္ မည္သို႔ေသာ အကာအကြယ္ေပးေဆာင္ရြက္ႏိုင္မည္ကို သိရွိလိုပါတယ္” လို႔ ေမးသြားခဲ့တယ္။

ဆက္လက္ထိန္းေက်ာင္းသြားမည္

ျပန္ၾကားေရးဝန္ႀကီးဌာန ျပည္ေထာင္စု ဒုတိယဝန္ႀကီး ဦးစိုးဝင္းက “မီဒီယာက႑မွ ဂ်ာနယ္ေလာကတြင္ တစ္ဖက္သတ္လိုက္ ေရးသားေသာ အေရးအသားမ်ား ျပည္သူ႔ေရွ႕မွ ကြယ္ေပ်ာက္သြားေရးအတြက္ ယခု ႏိုင္ငံေတာ္အစိုးရအဖြဲ႔သစ္ စတင္တာဝန္ယူခ်ိန္မွစ ျပန္ၾကားေရးဝန္ႀကီးဌာနက လြတ္လပ္မႈႏွင့္ တာဝန္ယူမႈရွိေသာ၊ လြတ္လပ္မႈႏွင့္ ဆင္ျခင္တံုတရားရွိေသာ စာေပႏွင့္ စာနယ္ဇင္းသမားမ်ား ျဖစ္လာေစရန္ တာဝန္သိမႈ၊ တာဝန္ယူမႈတို႔ျဖင့္ ေဆာင္ရြက္ၾကရန္၊ စာေပစိစစ္ေရးမူမ်ား သတ္မွတ္စစ္ေဆး ၾကပ္မတ္လ်က္ရွိေၾကာင္း၊ အနာဂတ္တြင္ ပံုႏွိပ္ဥပေဒႏွင့္အညီ ေပၚေပါက္လာမည့္ Press Council ကဲ့သို႔ အဖြဲ႔အစည္းမ်ဳိးျဖင့္ ဆက္လက္ ထိန္းေက်ာင္းသြားမည္ ျဖစ္ပါတယ္” လို႔ ျပန္လည္ေျဖၾကားသြားခဲ့ပါတယ္။

သတင္းသမားစစ္စစ္ ဟုတ္ရဲ႕လား

ဒီအေမးနဲ႔ ဒီအေျဖကိုၾကည့္ျခင္းအားျဖင့္ မၾကာခင္အတြင္း မီဒီယာဥပေဒဆိုတာ တစ္ခုေပၚေပါက္လာဖို႔ရွိေၾကာင္း သိႏိုင္တယ္။ အဲဒီမတုိင္ခင္ကလည္း မီဒီယာဥပေဒ ေရးဆြဲေရးနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ျပည္တြင္းျပည္ပ သတင္းမီဒီယာသမားေတြ ပါဝင္တက္ေရာက္ေဆြးေႏြးတဲ့ ေဆြးေႏြးပြဲေတြ က်င္းပခဲ့ၾကတယ္။ ျပည္ပ သတင္းမီဒီယာသမားအမည္ခံတခ်ဳိ႕က မီဒီယာဥပေဒအတြက္ အၾကံေပးခ်က္ေတြ တင္ျပၾကတာလည္း ေတြ႔ရတယ္။ မီဒီယာကို ခ်ဳပ္ကိုင္ဖို႔ ေရးဆြဲတဲ့ဥေပဒကို မီဒီယာသမားေတြ ကိုယ္တုိင္ပါဝင္ေဆြးေႏြး အၾကံေပးၾကတယ္ဆိုေတာ့ ေတာ္ေတာ္အံ့ၾသမိတယ္။ သတင္းမီဒီယာသမားစစ္စစ္ေတြမွ ဟုတ္ရဲ႕လားလို႔လည္း အေတြးေရာက္မိတယ္။ ကိုယ့္လည္ပင္းကို စြပ္မယ့္ႀကိဳးကြင္းကို ကိုယ္တိုင္ဝင္က်စ္ေပးတာနဲ႔ မတူဘူးလား။

ဥပေဒဆိုတာ ခ်ဳပ္ကိုင္ဖို႔ 

ဥပေဒဆိုတာ ဘယ္ဥပေဒပဲျဖစ္ျဖစ္၊ တိုင္းသူျပည္သားမ်ားကို ခ်ဳပ္ကိုင္ဖို႔ ခ်မွတ္တာျဖစ္တယ္။ ဒီမိုကေရစီရဲ႕ အႏွစ္သာရက လူေတြကို တုတ္ေႏွာင္ထားတဲ့ ေႏွာင္ႀကိဳးအားလံုးက လြတ္ကင္းေရး ျဖစ္တယ္။ သတင္းသမားမွန္ရင္ ဘယ္လို ခ်ဳပ္ပိုင္မႈမ်ဳိးကိုမဆို ဆန္႔က်င္ရမယ္။ စစ္မွန္တဲ့ ဒီမိုကေရစီျဖစ္ဖို႔အတြက္ မလိုလားအပ္တဲ့ ျပည္သူလူထုကို ေႏွာင္ႀကိဳးတည္းတဲ့ဥေပဒေတြကို ပယ္ဖ်က္ၿပီး မရွိမျဖစ္ထားဖို႔လိုအပ္တဲ့ ဥပေဒေတြကိုသာ ထားရွိက်င့္သံုးရမွာ ျဖစ္တယ္။ သတင္းမီဒီယာကို ထိန္းခ်ဳပ္တဲ့ ဥပေဒ၊ ပုဒ္မေတြ အခုကို မနည္းလွပါဘူး။ တခ်ဳိ႕က မလႈပ္သာ မရွက္သာေအာင္ တင္းက်ပ္လြန္းလို႔ ေျဖေလွ်ာ့သင့္ၿပီး၊ တခ်ဳိ႕က်ေတာ့ ဒီမိုကေရစီရဲ႕ အႏွစ္သာရနဲ႔ ဆန္႔က်င္ဖက္ျဖစ္ေနလို႔ လံုးဝ ဖ်က္သိမ္းပစ္သင့္တယ္။

ႀကိဳက္သလို ခ်ဲ႕ကားလို႔ရ

ေခတ္အဆက္ဆက္ သတင္းသမားေတြ အမ်ားဆံုးရင္ဆိုင္ရတဲ့ အသေရဖ်က္မႈ ဥပေဒ၊ အစိုးရကို အၾကည္ညိဳပ်က္ေစမႈ ဥပေဒ၊ ဆူပူမႈျဖစ္ေအာင္ လႈံ႔ေဆာ္မႈဥပေဒ၊ အခုေခတ္ေပၚ အီလက္ထေရာနစ္ဥပေဒ ဆိုတာေတြက ပံုႀကီးခ်ဲ႕ခ်င္ရင္ ႀကိဳက္သလိုခ်ဲ႕ကားၿပီး အမႈလုပ္လုိ႔ ရပါတယ္။ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ စားဝတ္ေနေရး ၾကပ္တည္းေၾကာင္း၊ ဘာတစ္ခုမွ ေကာင္းတာမေတြ႔ရေၾကာင္း၊ ခ်မ္းသာသူေတြကေတာ့ သန္းေထာင္ခ်ီၿပီး ခ်မ္းသာေနၾကေၾကာင္း၊ ေျပာ႐ိုးေျပာစဥ္ ႏွစ္ကိုယ္ၾကားေျပာဆိုေနမိၾကတာကို ေဘးစားပြဲမွာရွိတဲ့ လူတစ္ေယာက္က အစိုးရဆန္႔က်င္ေနေရးေတြ ေျပာေနတာၾကားခဲ့ေၾကာင္း သြားၿပီးတိုင္ၾကားလိုက္ရင္ ခ်က္ခ်င္းဖမ္းခ်ဳပ္ၿပီး စစ္ေဆးခံရတယ္။ ပံုႀကီးခ်ဲ႕ၿပီး အစိုးရအၾကည္ပ်က္ေစမယ့္စကားေတြ ေျပာတယ္၊ ေဘးကလူေတြၾကားႏိုင္တဲ့အတြက္ ဆူပူေအာင္ လႈ႔႔ံေဆာ္ပါတယ္လို႔ စြဲခ်က္တင္ႏုိင္တယ္။ မိတ္ေဆြခ်င္း အီးေမးလ္နဲ႔ စာပို႔ၿပီး ညည္းမိတာကိုလည္း အီလက္ထေရာနစ္ပုဒ္မ တပ္ၿပီး ဖမ္းႏိုင္တယ္။

လြတ္လပ္ေရးစိတ္ကို ခ်ဳိးႏွိမ္ဖိသတ္ဖုိ႔

လက္ရွိက်င့္သံုးေနတဲ့ မႈခင္းဆိုင္ရာ၊ တရားမဆိုင္ရာ ဥပေဒေတြ အားလံုးေလာက္နီးပါးက ကိုလိုနီ အစိုးရေခတ္က တိုင္းသူျပည္သားမ်ားရဲ႕ လြတ္လပ္ေရးစိတ္ဓာတ္ကို ခ်ဳိးႏွိမ္ဖိသတ္ဖို႔ ေရးဆြဲခ်မွတ္ခဲ့ၾကတာေတြ ျဖစ္တယ္။ ျပည္သူလူထုကို ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္ဖို႔ ေရးခဲ့တာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ အခုအခ်ိန္မွာ အဲဒီလို ဖိႏွိပ္ခ်ဳပ္ခ်ယ္ေရး လက္နက္သက္သက္ျဖစ္ေနတဲ့ ဥပေဒ ပုဒ္မေတြကို ႐ုပ္သိမ္းဖို႔ ေလ်ာ့ခ်ဖို႔ အားလံုးဝိုင္းဝန္း ႀကိဳးစားရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလိုအခ်ိန္မ်ဳိးမွာ သတင္းမီဒီယာေတြကို ခ်ဳပ္ကိုင္ဖို႔ရည္ရြယ္တဲ့ မီဒီယာဥပေဒမ်ဳိး သြတ္သြင္းမလာသင့္ပါဘူး။ ႏွစ္ေပါင္းငါးဆယ္ေက်ာ္ သတင္းသမားလုပ္လာသူတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ သတင္းမီဒီယာကို ခ်ဳပ္ကိုင္မယ့္ ဘယ္လို အစီအမံမ်ဳိးမဆို ဆန္႔က်င္ကန္႔ကြက္ပါတယ္။

လက္ခံႏုိင္မွာ မဟုတ္

သတင္းသမားတို႔လိုက္နာရမယ့္ က်င့္ဝတ္စည္းကမ္းေတြဆိုတာလည္း သတင္းသမားေတြ ကိုယ္တိုင္ ေဆြးေႏြးတိုင္ပင္ ေရးဆြဲရမွာ ျဖစ္တယ္။ ဆရာဝန္ေတြအတြက္ က်င့္ဝတ္ကို ဆရာဝန္မဟုတ္သူေတြကို ေရးခိုင္းလို႔ မျဖစ္ပါဘူး။ ဆရာဝန္ေတြကိုယ္တိုင္ေရးမွ အဓိပၸာယ္ရွိပါတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ လံုးဝလြတ္လပ္တဲ့ သတင္းစာဆရာအသင္းတို႔၊ သတင္းေထာက္အသင္းတို႔ ေပၚထြက္လာဖို႔ အရင္ဆံုး လုပ္ရပါမယ္။ ဒါကိုမလုပ္ဘဲနဲ႔ သတင္းမီဒီယာက်င့္ဝတ္ စည္းကမ္းေရးဆြဲတာ ျဖစ္ျဖစ္၊ မီဒီယာဥပေဒ ျပဌာန္းတာျဖစ္ျဖစ္၊ ေအာင္ျမင္လာဖြယ္ မရွိပါဘူး။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ဘယ္လိုသတင္းသမားစစ္စစ္မ်ဳိးမွ လက္ခံႏိုင္မွာ မဟုတ္လို႔ပါ။

ထင္ထားခဲ့တဲ့အတိုင္း ဆင္ဆာ အျဖဳတ္ခံရတဲ့ ေဆာင္းပါးပါ။ 

၀၅၊ ၀၃၊ ၂၀၁၂ ထုတ္ Weekly Eleven Journal အတြက္ ေရးခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။